De cybersenior herrie is nu voorbij en we gaan gewoon verder.

Tijdens kwisrondes hoort men wel eens de vraag stellen; wat is chabrot ?

Weinigen die het antwoord kennen. Ik zal er maar onmiddellijk bij vermelden dat men ook wel eens “chabrol” schrijft.

Degenen die ooit in het Zuidwesten van Frankrijk geweest zijn kennen het gebruik misschien wel. Want, het is een gebruik, geen ding...

Wij in België kennen soep.

De Fransen kennen een “soupe” en een “potage”.

Een “potage" is een verfijnde bereiding, goed voor rijke mensen en kasteelheren.

De brave boer en burger eet  “une soupe”.

Men neme een grote ketel, hangt deze in de haard boven het vuur en legt daar nu stukken vlees in; van het varken, van het rund of van de kip, alles is mogelijk.

Laat alles even doorkoken en schuim af !

Nu nog allerlei groenten uit de moestuin erbij doen; raapjes, wortelen, warmoes, uien en wat verse kruiden of wat het veld die dag opbracht en laat de zaak nu maar sudderen tot het vlees gaar is. Nu ....aan taaafel ...!

Eerst eet men de krachtige bouillon. In een diep bord worden wat brokken brood van de vorige dag gelegd en daarop wordt het vleesnat gegoten.

Et voila : la soupe....

Het Franse woord “soupe”, waar uiteraard ook ons woord “soep” van afgeleid is betekent eigenlijk die korst brood. Wordt wel geschreven met twee maal P...

“Tremper la soupe” is dus zijn brood in vocht, bijvoorbeeld de soep, soppen. Ook het Engelse “toast” vind daar zijn oorsprong.

Maar nu : chabrot....?

Wel, als de soep bijna opgelepeld is, de rode wijn is ondertussen al op de tafel gezet, wordt er een klein beetje, of wat meer, wijn in het warme bord waar nog een klein restje bouillon in zit, gegoten. Het bord wordt even rondgedraaid om soep en wijn te mengen en met een slurpend geluid wordt het mengsel opgedronken, zo uit het bord....

Dat is: “faire chabrot”....

Het gebruik is bijna verdwenen, enkele oudere inwoners van de Sud-Ouest doen het nog als niemand het ziet....Want nu wordt het aanzien als zijnde lelijke manieren....

Toen we vroeger werkten in de Dordogne in Trémolat deed alleen Arthur het nog.

Arthur was de tuinman van een zeer exclusief hotel, restaurant.

’s Middags at alle personeel samen in een apart gebouwtje. Soep was steevast het eerste gerecht. Een Périgourdin heeft niet gegeten als hij zijn soep niet krijgt ...!

Arthur deed dus altijd “chabrot” tot grote ergernis van Yvonne zijn vrouw, die dat gedoe maar boers vond.

Mijn vrouw wou dat ook wel eens proberen hoe dat nu smaakte.

Ik heb het uiteraard ook wel geprobeerd. Best te doen, maar onze manieren laten dat nu eenmaal niet toe...

Om ons duidelijk te maken, zonder onbeleefd te zijn, dat chabrot doen ongepast is vertelde Yvonne dan ook aan mijn vrouw dat als ze nog dikwijls chabrot zou doen, ze een snor zou krijgen....!

Ze is er dan ook maar mee gestopt.

Onze eigentijdse borden zijn daar ook niet zo voor geschikt. Een dikke lage aardewerken kom is de ideale recipiënt.