Nu we toch goed bezig zijn....nog wat varkensverhalen.

Maar : eerst moet ik wat bekennen !

Ik heb een strafrechterlijk verleden !

Ik kreeg ooit “twee jaar, voorwaardelijk”. Mooi verleden, niet ?

Tien jaar lang kreeg ik dus geen blanco getuigschrift van goed zedelijk gedrag.

Bij het solliciteren gaf dat wel eens problemen. Als er dan streng geïnformeerd werd waarvoor ik dat verdiend had werd er nadien eens hartelijk gelachen en kreeg ik meestal de baan in kwestie wel.

Na die tien jaar een mooi briefje geschreven naar één of andere meneer en alles is nu in orde maar niemand vraagt mij nu nog om een bewijs van goed gedrag en zeden...

Welke misdaden heb ik nu begaan ?

Een varken vervoerd ! In mijn auto. Maar ’t varken was van mijn baas of van mijn moeder ik weet het eigenlijk niet maar ik was de sigaar !

Ik moet er wel bij vermelden dat het varken reeds geslacht was, een levend varken in een Renault R4. ‘t Zou nogal wat geweest zijn.

Sluikslachting heet dat en het vervoer van zo een sluik geslacht beest mag niet!

Vermits ik de enige was die ze te pakken kregen was ik ook de pineut !

Het varken werd bij mijn moeder gevoed met keukenafval ( kroketjes, tomatenroomsoep, erwtjes en worteltjes...) van de zaak waar ik werkte.

De slachter had het beest geslacht en ik voerde het terug naar de baas. Stonden daar onderweg toch wel twee rijkswachters zeker... En een R4 rijdt niet heel snel...!

Nadien heb ik pas gezien dat zij met de fiets waren!

Enfin, dat heeft wat rompslomp gegeven maar ik heb er geen trauma aan overgehouden.

Enkele jaren nadien vraagt men mij om ergens in de Pyreneeën een vakantie te organiseren voor mensen van “Shape”, Amerikaanse militairen dus.

Ze zouden daar naartoe komen, de periode tijdens kerstmis en Nieuwjaar.

Of zij speciale wensen hadden ?

Ja, als het kan een “suckling pig” aan het spit....een speenvarkentje...

Dus samen met een vriend een speenvarken op de kop getikt, het beest panklaar gemaakt, in lakens gewikkeld en goed diep in de koffer van de auto verstopt. Alle persoonlijke bagage er boven op gelegd want ik moest met dat beestje over de Franse grens. Als de gendarmerie mij daar zou tegenhouden en dat varkentje vinden, ja dan zou het feest niet doorgaan waarschijnlijk !

Men had mij gezegd dat ik als grensovergang “den dronckaert” moest nemen, bij Menen.

Daar is nooit geen controle want de douanen zitten daar altijd in ’t café en de grens is daar altijd open !

Dus via “den dronckaart” naar Frankrijk.

En, wat staat daar aan de grens ?

Juist, een pracht van een douanier, de hand in de lucht: stoppen !

Hij loopt rond de wagen, ik de venster al opengedraaid, hij komt naar mij toe en zegt : “lettre de nationalité !”. Ik begreep hem gewoon niet, van zenuwachtigheid natuurlijk.

Zegt hij er nog bij, maar dan in ’t Frans, daar in die sigarettenwinkel...!

Toen ik in de winkel kwam wist ik het, er plakte geen “B” op mijn auto.

Dus “B’eetje” op de achterruit geplakt en weg wezen, zo snel mogelijk.

Dat stom ding had mij twee jaar in de cel kunnen draaien...( Schrijf ik nu zeer dramatisch...)

Bij aankomst in de “Pyrenées Orientales”; niemand van Shape te bemerken!

Zij hadden het vakantieverblijf gezien, gewikt, gewogen en te licht bevonden en zij waren verder naar Barcelona gereden.

Geen ramp, voor mij was het ook maar vakantie, maar daar zat ik met 17 kilo varken in een streek waar niemand woont. We hadden juist geteld één stel buren op een afstand van 12 kilometer.

Dus alle dagen; gebakken varken, gestoofd varken, gegrild varken, gerookt varken, hutsepot met varken ...

Mini hammen en worsten gemaakt, de buren geïnviteerd. Toen zij ons terug vroegen om bij hun te komen eten, toch eens voorzichtig geïnformeerd of het geen varkenvlees zou zijn. We hadden daar zo stilaan genoeg van...Als presentje hebben we hun toen enkele speenvarkenkoteletjes gegeven, mooi ingepakt, met een strikje er rond! Spécialité de la Belgique.