Iets te eten bestellen in het buitenland, liefst een land waarin een taal gesproken wordt die alleen voor de autochtonen begrijpbaar is , is niet altijd een sinecure.

Zo is er een grappige anekdote, die zich afspeelt in Turkije. Echt waar gebeurd ...

We trekken met een groepje Vlamingen door het Turkse binnenland. Het was een budgetreis.

Dus eten in de chieke restaurants ( als die er toen al waren) was er niet bij. We aten gewoon in de kleine wegrestaurantjes aan de bushaltes of ergens waar het er een beetje lekker uit zag.

Een van de medereizigers, den Hugo, was nogal behoedzaam bij het bestellen. Hij kende niet zoveel van eten en wou eerst wel eens zien wat wij bestelden en dan kijken hoe dat er uit zag en desnoods even proeven vooraleer hij zijn bestelling opgaf.

In Turkije spraken we zo een brabbeltaaltje bestaande uit wat Duits gemengd met Engels en Frans als dat ook wat kon helpen...

Als de “obers” de bestelling kwamen opnemen was Hugo’s argument steeds , “ wait, me first look”.

Hij wou dus eerst zien wat er op ons bord terecht kwam!

Op een mooie dag lukte het natuurlijk : de serveerder antwoordde met : “sorry sir, we don’t have: me first look”.

Een ander fenomeen deed zich voor in Korea. Ten tijde dat we daar woonden en werkten.

Nu kan men hier bij ons, in bijna alle kleine restaurantjes eten afhalen, na het al dan niet besteld te hebben.

Dat bestond jaren geleden reeds bij de Koreanen. Gewoon een telefoontje naar het restaurant; iets bestellen en dan werd het bestelde in ijltempo afgeleverd door een jongen op een fiets met een soort reuze thermosbox achter op zijn vehikel.

Ja, maar wat als je geen Koreaans spreekt ???

Toch lukte het eens. We kwamen in een restaurant waar de “maître” , Engels kon spreken !

Of toch iets dat er een beetje op leek...

Hij gaf ons een menukaart, zoals hier bij de Chinees, elk gerecht, genummerd, met zelfs een Engelse vertaling er bij. Prachtig was dat natuurlijk! En gemakkelijk, voor ons.

Als we zouden telefoneren moesten we maar naar “mister Kim” vragen. Hijzelf zou dan de bestelling noteren.

Enkele weken nadien op een zondagmiddag was de situatie gunstig. Alle supermarkten gesloten en niets of te weinig te eten in huis en geen zin om uit te gaan eten.

Even proberen om een bestelling door te geven aan mister Kim.

We hadden goed gekozen, zo iets simpels, onnozels, zo wat “flied lice” of dergelijke en een stukje vlees.

Mister Kim, himself kwam aan de telefoon in ik gaf de bestelling door: één keer nummer 76 en één keer nummer 78. Met plain lice erbij...

Ok, Ok, we will hully...!

10 Minuten nadien ; telefoon. Of ik wel zeker was dat ik “numbel 76 en numbel 78” wou hebben.

Ja , natuurlijk, ok, doe maar!

10 Minuten nadien, telefoon. Of ik wist dat ik dan zeker 20 minuten zou moeten wachten op het bestelde....

Ja , ja, ok, we hebben tijd, ’t is zondag...

45 Minuten later. Het jongentje met de fiets brengt de bestelling :

- Varkensmaag, mooi kruisgewijze in ruitjes gesneden, in één of ander donkere bruine saus.

- Varkensniertjes, in waarschijnlijk dezelfde bruine sojachtige saus.

- Een reuze kom witte “plain lice”.

De deliveryboy begreep geen jota Engels maar had wel een nieuwe spijskaart bij waarop we konden lezen dat het bestelde klopte met de opgegeven nummertjes.

Alleen was het nu een andere kaart dan degene die we enkele weken voordien gekregen hadden. Alle nummers stonden vier plaatsen opgeschoven....

In India, na 4 weken reizen waren we dat pikante gedoe zo stilaan een beetje beu aan het worden.

Op een avond, aan zo een stalletje langs de straat, bestelde Michel een omelet.

“Plain omlet, met nikske daarbij...” gesnapt.... De Indiër deed teken dat ie het begreep en bracht enkele minuten nadien een mooie platte omelet royaal overstrooid met fijn gesneden rode chilipepers...

Michel werd daarbij zo boos dat hij de omelet op de Indische sukkelaar zijn kop omgedraaid heeft....

Het is echt geen gezicht, zo een Indisch manneke met een hoop ei op zijn hoofd, rijkelijk overstrooid met “red hot chilipeppers”.