Vorige vrijdag, ’t was een mooie zonnige namiddag, het eerste lentegevoel was er en daarom kreeg ik de onweerstaanbare drang om naar de markt te gaan.

Dat overkomt me wel eens meer.

Een markt op een mooie vrijdagnamiddag is steeds een belevenis in Antwerpen. ( Desguinlei)

Slenterend tussen de kraampjes zie je allerhande figuren rond flaneren. Mensen die de markt bezoeken zijn steeds interessante studieobjecten. Vrouwen in lange kleurige kleren, hun gezicht bedekkend met zwarte vodden, zwarte vrouwen met blonde tresjes, een kind op hun rug meezeulend. Mooie Chinese vrouwkes vergezeld door lelijke mannen.

Een paar arrogante Antwerpenaars zijn er ook altijd te vinden die alles te duur vinden en daarover luidkeels hun beklag maken aan de marktkramers…

Allée jong, wette wat da mor kost in den Aldi? Gaa verkopt da hier aan woekerpraize….

De marktkramers begrijpen er zogezegd niks van een doen gewoon voort :

güzel marul, soğan, havuç ve patlıcan, buraya, buraya satın almak ...

جميلة والخس والبصل والجزر والباذنجان وشراء هنا ، شراء هنا...

Schoone salaad jonges, en de eeste nief pattaten…en verget de aspesges nie…!

Bij het viskraam gekomen, de vishandelaar bedoel ik, anders zouden jullie nog denken dat ik zo een geel plastieken eendje wilde gaan vissen, werd ik hartelijk begroet door lange Achmed. Hoe hij echt heet weet ik niet maar in mijn geest is het Achmed geworden.

Vandaag mooie verse vis….

Ja, maar ik moet geen vis vandaag …!

Hij had weer “tellines”. In Frankrijk zoeken we ons steeds rot om die kleine schelpdiertjes te vinden. Achmed heeft die altijd…en kokkels en bouchot mosselen…!

Mijn koelkast staat nog vol met vegetarische brol die eerst op moet. Quorn, seitan, miso, zeewier, allemaal gekocht om er foto’s van te maken. Voor dat nieuwe boek.

Tot mijn oog viel op een vis die ik al wel van vroeger kende maar nog nooit gegeten had.

Hoe heette dat ding ook alweer? Poisson sabre of poisson ruban. De Nederlandse naam kende ik niet.

Voor een speciaal prijsje, omdat ik zijn beste vriend ben ( dat zegt hij tegen iedereen natuurlijk…) mocht ik hem hebben. Even wegen..hij zou negen euro een dertien cent kosten. Voor negen euro werd het de mijne… Goeie prijs..! Marokkaanse kindjes moeten ook eten en dus lag even later de vis in mijn plastic boodschappentasje.

Hij wilde de vis nog eerst “kuisen” voor mij. Zo een mooi beest in stukken snijden, ik zal dat wel zelf doen.

En zeer belangrijk, er eerst een foto van maken!

Bovenaan is het schatje te zien. ’t Is meer een monster. Deze lieverd leeft in de diepzee op een zeshonderd tot zevenhonderd meter diepte. Af en toe wordt er toch een verschalkt en dan belandt die op het viskraam. Bij ons in België is hij raar of zelden te zien, behalve bij de Mahgrebijnse visverkopers. In Frankrijk zie ik hem af en toe ook liggen op de markt maar heb het mormel tot hiertoe nog nooit gekocht. Waarom niet ??? Dat zijn de raadsels van het leven.

Op het internet dan eerst eens gaan zoeken en het lieverdje heet in het Nederlands “bandvis”. De Franse naam “sabre” leverde bij het zoeken naar een foto alleen beelden op van sabels en zwaarden.

De Fransen spreken ook nog over “poisson ruban”. En dat is hij inderdaad. Een lang lint. Zeer dun, smal en lang. Bekleed met een dun glanzend fluo zilverkleurig velletje. Zijn  kop, dat is wat anders, een vreselijke muil met vervaarlijke drakentanden en enorm grote ogen… ( om je beter te kunnen zien Roodkapje…) Deze grote ogen zijn typisch voor diepzeevissen.

Daarentegen heeft de vis een klein onnozel staartje, compleet petieterig buiten verhouding… een echte macho dus !

Vanavond hebben we hem opgegeten. De vis, niet dat staartje. Dat hij ruste in vrede…

Ik heb hem gewoon gebakken in olijfolie ( omdat de margarine op was en ik er geen boter wilde aan riskeren…) en het resultaat was “best te doen”. Maar niet om over naar huis te schrijven.

Het vlees voelde en smaakte een beetje makreelachtig aan maar was veel zachter van smaak en structuur, lichtjes vet maar niet onaangenaam. Het vel is flinterdun en kan gegeten worden. In het visvlees zitten wel veel kleine venijnige graatjes. Mij deert dat niet maar wel kan ik mij voorstellen dat zoiets voor veel vishaters “de” reden zal zijn om het schatje naar de vuilnisbak te verwijzen.

We hebben er gewoon een gekookt aardappeltje bij gegeten, omdat die onder de gootsteen staan en daardoor al scheuten aan het krijgen zijn die langer zijn dan mijn karige haar. Van een restje tomaten uit blik heb ik samen met een ui en twee teentjes look een tomatenfondue gemaakt met een scheut gastrique er in. Lekker, vind ik, maar het recept zal nooit in de Larousse Gastronomique terecht komen. ( Voor gastrique, kijk bij : bearnaise.)

Mijn vrouw heeft nadien nog de afwas gedaan en ligt nu vredig te slapen… Dus alles zal verder wel in orde geweest zijn.

Volgende week ga ik eens iets anders proberen met de andere halve vis die nu in de diepvries ligt.

Uitgerekend komt een portie dus op 2,25 euro per persoon. Seitan en quorn en al die andere vegetarische toestanden zijn veel duurder en zeker niet zo lekker!