|
Nog een laatste verhaaltje over die Vietnamreis.
We waren beland in het stadje Sapa. Ook geschreven als Sa Pa , op zijn Chinees. Een must op elke Vietnamreis.
Het ligt in een prachtige streek, zeer hoog, rond de zeventienhonderd meter dacht ik. En vooral, de streek is hoofdzakelijk bevolkt door minderheden. Dit zijn reizende stammen die zich verplaatsen over gans Azië en mogelijk blijven ze ergens hangen ....Zo ook in Sapa. Ze spreken een andere taal, en ze zijn anders gekleed. Ze droegen donkerblauwe kleren gekleurd met de indigoplant. De HMong.
Verder heeft dit niets te maken met het volgende verhaal.
Wij zouden een wandeling gaan maken naar een dorp van die HMong. Het dorpje lag in een dal, er was een mooie waterval te bekijken, veel hangbuikvarkens, buffels en kinderen...
Als je uit een dal wil komen moet je er natuurlijk ook weer uitklimmen, opwaarts...en dat moest nu!
Men had ons beloofd dat er motos zouden klaar staan om de vermoeiden naar het hotel te rijden.
Eens boven waren de motos er, maar wij vermoeid ? Een beetje jawel....maar, we zullen doorgaan...wij zijn nog jong en wij hebben geen moto nodig !?
Dus geen moto en zoals alle grote jongens en meisjes, te voet verder, richting hotel....
Bij nader toezien bleek de weg nog een heel eind te stijgen en de vermoeidheid begon zich stilaan te laten voelen....Overwegend dat de eerste motorrijder die ik nu zou tegenkomen mijn taxi zou worden...
Na nog wat gesjokkel stond er achter een bocht een grote Toyota wagen, zo een soort mini bus, met één achterwiel vast gereden in het slijk van de berm.
Hier zag ik de oplossing om zonder gezichtsverlies toch met een gemotoriseerd voertuig terug te keren naar het hotel...
Achter de wagen stond er een bloedmooie jonge dame, heel beteuterd naar de auto te kijken.
De chauffeur probeerde door veel gas te geven uit zijn benarde positie vrij te komen maar dat lukte natuurlijk niet.
Dus, de tactiek; even wat aan die wagen gaan duwen, hopelijk komt ie dan los en dan onnozelweg vragen of ik nu mag meerijden tot aan het hotel ...Slim van mij, niet ?
Om te beginnen ben ik achter het slippende wiel gaan staan, om te duwen. Bij de eerste gasstoot die de chauffeur gaf kwam mijn pas gewassen en gestreken broek van boven tot onder, onder het warme slijk te zitten...
Het mooie juffrouwtje heeft dan versterking gehaald vanuit de auto en met twee mooie poezen, en ik met mijn stomme kop is de wagen uit de modder geraakt....De chauffeur, zeer tevreden, thank you, thank you en zo...de juffrouwtjes sprongen terug in de auto, maar ik wou mee...!!! Hello, hello ...
Natuurlijk, mocht ik meerijden. Helemaal onder gespat met slijk klom ik in de chique mini-bus en voelde mij daar direct onwennig, ik vuil en smerig, in de zeer luxueuze Toyota...
Naast de twee knappe vrouwtjes, de leeftijd van Vietnamese vrouwen is niet te schatten, zat er ook nog een oudere dame. Deze begon onmiddellijk vragen te stellen zo in het genre van: hoelang ben je hier al, waar ga je nog naartoe, waar ben je al geweest enz...en dit in een vlekkeloos mooi Frans. Waar ik logeerde, enzovoorts, gewone toeristenpraat...
Toen we aan het hotel kwamen heb ik hun vreselijk bedankt voor de rit enzovoorts en een gemeend au revoir toegewenst. Snel gemaakt dat ik uit de wagen kwam met mijn vieze kleren en zou aan de balie van het hotel gaan vragen of ze mijn slijkbroek nog konden wassen, diezelfde dag.
Op het ogenblik dat ik aan de balie van het hotel kom, valt mijne nikkel, frank, euro, dat mijn zwart saccocheke nog in die auto ligt....!!! Heel mijn hebben en houden aan papieren, paspoort, portefeuille met geld, dollars, euros, Vietnamese dong, kredietkaarten, enz... stak daar in...
Ik als de weerlicht weer naar buiten, juist op tijd om de auto in de verte te zien verdwijnen...
Miserie, miserie, miserie....! miljaarde...vlammende...
Mijn vrouw, die een geroutineerde wereldreizigster is had het mij nog zo op het hart gedrukt: jullie weten wel wat ze gezegd heeft, ik ga dat hier niet herhalen ...Ze had weeral eens gelijk!
Een brommer gecharterd om de Toyota te gaan zoeken; resultaat, niets natuurlijk...!
Maar, toch was ik er redelijk gerust in. De mensen in die auto waren van een bepaalde klasse, dat was er echt aan te zien. Ik fantaseerde, dat ze zouden gaan eten in het stadje, dan mijn saccoscheke ( handtas) zouden zien liggen op de zetel van de auto en vermits ze wisten waar ik logeerde het terug zouden brengen...ja, ja...
Ik ben niet gaan eten die middag. Ik ben gewoon buiten in een cafeetje voor de ingang van het hotel blijven wachten tot ze zouden komen...Wishful thinking...!
Alleen wat glazen boterhammen genuttigd... op de pof, ik had geen cent meer
Het verhaal van die stomme Belg die al zijn bezittingen ( financiële dan toch) in een vreemde auto achter gelaten had bleek blijkbaar reeds door het stadje te circuleren.
Iemand in het hotel had gezien dat er een auto gestopt was waar zo een viezerik met smerige broek was uitgekropen en ....ze hadden de nummerplaat niet genoteerd, wie zou dat trouwens doen want op de voorkant van die auto stond in koeien van letters geschilderd : VTV
Vietnamese Television....Dat had ik zelf niet gezien, alleen dat slippende achterwiel.
De rest was snel geklaard, die TV mensen bleken steeds te logeren in hetzelfde staatsgebouw ergens in de stad. Dat wist men aan de receptie van het hotel. Ik nogmaals meegereden op de duozitting van een brommerke. De auto werd snel gevonden, zij dat ie op slot was, maar al mijn spullen, ook een donkergrijs jakje lag er nog onaangeroerd in.
De chauffeur lag reeds te slapen in het hotel maar hij werd snel gevonden en ...... toen werd er een zucht van verlichting geslaakt! k Kan het u verzekeren!
Alle mogelijke doemscenarios waren mij reeds in revue gepasseerd : ...gedaan met de reis, ambassades, politie...bankrekening geplunderd...in den bak......
Nadien bleken die knappe meisjes famous Vietnamese movie stars geweest te zijn...
k Zal de laatste nieuwe Vietnamese films echt eens moeten gaan bekijken.
Help dan als eens iemand. Al het gebeurt uit eigenbelang kan dat dus fout aflopen!
|
