Smiling Cobra, een andere blogger, schreef in één van zijn verhalen dat hij zich feestelijk uitgedost had om met een bevriend paar ergens uit te gaan eten in de stad.

Net toen hij zich in zijn feestelijk pak met das gewurmd had krijgt hij telefoon van het ander stel; de vrouw is ziek en ze kunnen daarom niet mee.

Hij verontschuldigd zich beleefd maar is in alle staten wegens verloren tijd, mooi opgedoft en nu alles voor niets.

Dus besluit hij, ik ga alleen op restaurant, zijn outfit is toch reeds in orde.

Terwijl hij in het restaurant zit te wachten aan het raam ziet hij buiten op het plein het zogenaamde bevriende koppel lopen, de vrouw in super goeie doen. Ziek ? Alles behalve...

’t Is om ....Ja om wat ? De vriendschap zal daarna waarschijnlijk wel enkele graden bekoeld geweest zijn....

Maar dit voorvalletje deed me terug denken aan een gelijkaardig feit ten tijde dat ik, wij, moet ik zeggen, in Spanje werkten.

Ik dus, werkte er in een hotelletje maar wij woonden het dorp ernaast. Prachtig dorpje en we woonden er in een prachtig huis !!!

In het hotel logeerde een koppel uit Zuid Afrika. Vriendelijk mensen en het hotelletje was zodanig klein dat we mekaar af en toe wel eens tegen het lijf liepen. Van het een kwam het ander en we maakten af en toe ook wel eens een praatje.

Op een mooie namiddag nodigde ik hun uit om thuis koffie te komen drinken.

We praatten wat over koetje en kalfjes, lieten hun het huis zien, want het was een zeer mooi huis, hoog boven op een rotswand met uitzicht over de Middellandse zee en interessant voor mij, de dorpskroeg juist naast de deur. Bij Trini en Pepe... wat wil je nog meer...

Het Zuid-Afrikaanse stel logeerde lang in het hotel en op een mooie dag inviteerde hij ons om ergens “cabrita” te gaan eten. Dit omdat ik hem verteld had dat geit nu niet bepaald mijn lievelingskost is. Ik hou niet van geiten...!

Hij kende een restaurant waar ze subliem jonge geitjes klaar maakten en we zouden er samen eens naar toe gaan.

Goed, ik wou wel eens proberen, “cabrita” klinkt al wat exotischer dan “geit”...

Dus op dinsdag of woensdag, mijn vrije dag, weet ik niet meer, zouden we naar het fameuze restaurant gaan. Hij, de man, had alles reeds geregeld, de plaatsen waren gereserveerd.

Een uur voor we samen zouden vertrekken komt hij me melden dat er iets met zijn paspoort niet in orde is en dat hij dringend naar de “guardia civil” moet om enkele zaken te regelen maar dat er van op restaurant gaan nu niets meer kan in huis komen....

Spijtig, een andere keer dan maar..... Maar zegt hij de plaatsen zijn toch gereserveerd, ik heb reeds afgebeld maar ga er toch maar naar toe, alles is geregeld, je hebt vrij en alles is voorzien...

Ja, natuurlijk, overmacht noemt men zoiets en inderdaad wij, mijn vrouw en ik stonden klaar om ook eens uit te gaan eten, die kans deed zich niet zo dikwijls voor.

Dus, wij weg....

Eerlijk gezegd, de “cabrita” heeft lekker gesmaakt.

Een weelderige serveerster die ons bediende en het zonnetje scheen door het lover van de moerbeiboom waaronder we zaten...

’s Anderdaags was er het Eurovisie songfestival....Dat herinner ik mij nog zeer goed.

Later toen alle stukjes van de puzzel in mekaar klikten werd alles duidelijk of toch duidelijker, waarom het songfestival ook bij het verhaal hoort.

De hotelgast had zich nogmaals verontschuldigd om niet mee te kunnen maar er zou wel een andere dag komen en vroeg tussen zijn tanden door of we naar het songfestival zouden kijken op TV....

Het was net het festival na Sandra Kim en nu werd het uitgezonden vanuit Brussel met de bloedmooie Viktor Lazlo als presentatrice. Als je op dat ogenblik in Spanje zit, dan moet dat toch meegemaakt worden...

Tot daar alle voorbereidingen...

Enkele dagen later komt mijn vrouw zo wat zenuwachtig uit de slaapkamer en vraagt mij of ik weet waar haar halssnoer met robijnen is.

Weet ik veel, ik draag geen halssnoeren!

Ja maar zij vind het nergens meer....

Nadien bleken vele juwelen te ontbreken, allemaal verdwenen...alleen de echt mooie dure stukken waren weg...foetsjie !

Geween en tandengeknars....

Iemand moet die spullen dus gestolen hebben!

Ja maar wij zijn hier toch steeds, hoe kan hier nu iemand iets stelen ???

Niemand komt hier binnen... Tenzij...?

Onze fameuze hotelgast had terwijl reeds een slechte reputatie opgebouwd, zijn rekeningen van zowel van hotel als restaurant bleven onbetaald en stilaan begon hij de verdachte te worden.

Mijnheer de Zuid-Afrikaan, als hij dat ook al was, had ons weg gestuurd naar het restaurant ondertussen heeft hij ingebroken, langs het venstertje van de badkamer, dat hebben we later ontdekt en heeft eerst zijn verkenningsronde gemaakt of reeds een deel gestolen.

’s Anderdaags, tijdens het songfestival, heeft hij dan zijn grote slag geslagen of heeft nog meer gestolen, wie weet dat...

Het ergste aan het verhaal is dat dit alles niet bewijsbaar is.

We hebben met de hoteleigenares nog hun kamer doorzocht maar niets te vinden natuurlijk.

We hebben wel wat voetafdrukken gevonden, maar van wie waren die ?

De politie: die toeristen, die spelen alles kwijt ...! Volgens hun toch!

Toen zij, de Zuid-Afrikaanders uiteindelijk vertrokken heeft hij mij zijn foto gegeven. Zo zou ik hem nog lang herinneren.... Hij was duiker, zegde hij, en dit was een werkfoto...

Ook zonder foto ben ik hem nog steeds niet vergeten!

Ik ben wel zijn naam vergeten, ik dacht dat het John was....