voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
Het combineren van mooie foto's met teksten die uitnodigen tot nadenken is een bijzonder fascinerende bezigheid. Voor mij betekent het bijzonder veel, nu ik niet meer in staat ben te schilderen. De computer en mijn digitale camera zijn mijn schilders- en schrijversgereedschap geworden. Mijn creativeit heeft een andere manier gevonden om zich te manifesteren. Daar wil ik graag de ander van laten meegenieten.
voor elke dag zomaar even een korte overpeinzing om lang over na te denken
28-12-2006
nacht
in het duister van de nacht branden zwakke lichtjes fel
Als er een noodsituatie ontstaat, zijn mensen van wie we het niet verwachten soms verrassend vindingrijk, bereidwillig, begripvol en meelevend. Als die noodsituatie zichzelf betreft, blijken diezelfde mensen ongelofelijk sterk te zijn, moedig, strijdvaardig en, hoe de situatie zich ook ontwikkelt, indrukwekkend goed in staat zich aan te passen. Zwakke lichtjes lichten ons soms ineens bijzonder helder bij, juist in periodes waarin voor ons het leven even heel duister lijkt....
Zonder dat iets of iemand ingrijpt zien we in de natuur de wonderlijkste organismen samengaan. Alles is onderhevig aan de eeuwige cyclus van het ecologisch systeem op aarde em is voortdurend aan verandering onderhevig. Hoe meer we ingrijpen, hoe moeizamer natuurlijke symbiose kan plaatsvinden. Bladeren worden deklaag, deklaag wordt door allerlei levende organismen (wat wij 'ongedierte' plegen te noemen) vermalen tot humus, later voedsel voor bloem, plant, struik en boom. Maar wij leven in een tijd waarin bladeren bijeen geblazen en opgeruimd worden (en niet alleen in bebouwde gebieden), waarin paadjes aangeharkt en dode en omgevallen bomen en takken uit bossen verwijderd worden. Vaak noodzakelijk, maar... hoe verrassend mooi is het als allerlei natuurlijke processen op plekken waar dat gerust zou kunnen hun gang mogen gaan!
in vleugels gevangen tijd schrijft geschiedenis in ieders leven
Wij denken greep te hebben op de tijd, we dragen ons precisiehorloge, we hebben exacte tijdaanduiding op ons beeldscherm, we delen onze tijd zinvol in, we vangen de tijd in vernuftige instrumenten en toch... is tijd ongrijpbaar. Ja, tijd schrijft wel onherroepelijk geschiedenis in ons leven, creeert zowel verleden als toekomst, kerft sporen van vreugde en verdriet in de opperhuid van ons aangezicht, maar... vloeit ons hele leven lang als iets totaal ongrijpbaars tussen onze vingers door. De mens is eindig, de tijd duurt voort....
Jezus Christus is gekomen voor ons allemaal VREDE ZIJ MET ONS
Jezus Christus is niet alleen gekomen voor een selectief deel van de mensheid. Hij heeft de naastenliefde en vredelievendheid gepredikt voor ons allen, religieus gelovigen of niet. Wat er toe doet is elke dag opnieuw proberen in vrede en harmonie te leven met de mensen om ons heen, met de dingen die gebeuren, met de gevoelens die ons parten spelen... ook als ons dit grote moeite kost.
warm licht verstrooid over de aarde geeft hoop ZALIG KERSTMIS verdrijft de duisternis
Wie aardig is voor de ander, de ander de helpende hand reikt, meeleeft met de ander, begrip toont, genegenheid doet voelen, kortom, de ander het gevoel geeft van belang te zijn, doet hoop leven, wekt vertrouwen, verlicht eenzaamheid. Wie warmte uitstraalt, draagt bij een aan mildere wereld.
In de natuur is het heel gewoon dat schimmels parasiteren op oude, verrotte boomstammen. Die symbiose tussen afstervende boomstronken en tot leven gekomen schimmels levert een zeer uitgebreide schakering aan paddenstoelen op, betoverend schoon en geweldig tot onze verbeelding sprekend. Zo kan het ook zijn in een relatie tussen twee mensen van heel verschillende geaardheid. Net zo min als wij aan de buitenkant van wondere natuurfenomenen kunnen zien wat zich daarbinnen afspeelt, kunnen wij kijken in en oordelen over intermenselijke relaties. We kunnen ons wel door de onverwachte schoonheid ervan laten raken....
moeder en kind nooit meer los te denken van elkaar
Wie zelf een kind 'onder het hart' gedragen heeft, weet hoe moeilijk het is kinderen los te laten. Ze hun eigen paden op te sturen, hun eigen wegen te laten zoeken, zonder tussenkomst van beide ouders. Loslaten is altijd moeilijk, wat of wie het ook is. Maar onze kinderen loslaten... dat wordt gevoeld tot in onze aderen, de porien van onze huid, de zenuwuitlopers van onze hersenen, tot in het diepste van onze hartkamers en de slagaderlijke klop van ons bloed in de bloedsomloop. Toch komen de ogenblikken dat loslaten onherroepelijk is.... Maar in haar eigen hart bewaart en bewaakt een moeder haar liefde voor de kinderen die ze baarde. Stilletjes, zonder dat men het merkt.
Elke dag brengt zijn eigen gebeurtenissen met zich mee. Dat kunnen fijne, blijmoedige, verdrietige, pijnlijke of deprimerende gebeurtenissen zijn. Maar... wie de moed heeft elke dag te speuren naar momenten van stille vrede, zal ze vinden, ja zelfs wanneer de dag zo donker is dat dit onwaarschijnlijk lijkt. Ook die dag zal hij plukken en alle dagen bijeen bundelen tot een kleurrijk boeket.
Licht brengen boodschap van Jezus Christus actueler dan ooit
Er zijn nog altijd heel veel mensen die niet in de gelukkige leefomstandigheden verkeren waarin de meerderheid van de Noord-Europeanen verkeert. Voor zulke mensen zal het moeilijk zijn in hun kommervol bestaan nog érgens een lichtje te bespeuren.... Misschien is het voor allen die rijk gezegend zijn, met het (eenvoudige) dagelijkse comfort van een dak boven het hoofd en drie maaltijden per etmaal, zinvol er in deze donkere dagen voor Kerstmis eens over na te denken voor wie (in hun directe nabijheid!) ze eens extra liefdevol zouden kunnen zijn.... Liefde voor de naaste begint héél dichtbij. Er is maar een heel klein lichtje voor nodig.
meegezogen in de vaart der volkeren krijgt leven structuur tegen wil en dank
Niet altijd kunnen we blij zijn met de gestegen welvaart. Toegenomen materialisme leidt ons af van waar het wezenlijk om gaat, liefde en eerbied voor alles wat ons omringt: mens en dier, bloem en plant, alles wat leeft op aarde. Evolutie der dingen is niet tegen te houden. Ieder mens leert ermee leven, elk leven ontwikkelt zijn eigen structuur. Maar het is goed zo nu en dan even stil te staan bij het waarom en de zin ervan.
moederschoot ontvankelijk voor onvoorwaardelijk liefhebben
draagster van VREDE
Geen enkele moeder zal haar kind verstoten. Geen enkele moeder zal haar kind achtervolgen met verwijt, afwijzen in wrok. Alleen moederliefde is onbaatzuchtig. Juist over de kinderen die haar het meest zorgen baren, ontfermt zij zich liefdevol. Als ieder mens een fractie van die onbaatzuchtige moederliefde zou hebben, zou de mensheid de échte vrede ervaren.
Men hoeft niet gelovig of religieus te zijn om in stilte te 'bidden', voor de ander die jouw mededogen nodig heeft, voor jezelf om tot inkeer c.q. inzicht te komen of omdat je de weldaad van trouwe vriendschap beleeft, geniet van een mooi landschap, de warmte ervaart van een hand op je schouder. Er zijn heel veel redenen om even in dankbaarheid in jezelf te keren of te 'bidden' om kracht en moed. Bidden geeft je inzicht en maakt je soms zo sterk dat het voelt alsof een innerlijk vuur in je is opgelaaid dat je doet branden van verlangen om iets te doen met je net verworven inzicht.
Wie vrede heeft met zichzelf en die innerlijke vrede wil delen met de ander, zal het makkelijker vallen liefdevol te zijn voor de medemens. Vrede delen met elkaar is afstand nemen van afgunst, verbittering, wrok, haatgevoelens, ja, van alles wat een mens de innerlijke vrede ontneemt. Vrede delen is kiezen voor de stille vreugd die ieder mens in zich meedraagt en door met elkaar gedeelde, heel kleine, eenvoudige gebeurtenissen wondermooi kan opbloeien.
Ieder mens heeft recht op een vredig bestaan, om te wonen en leven in een omgeving waar vrede heerst. Nog nooit ben ik iemand tegengekomen die het ambieert om de vrede van een ander te verstoren. Ondanks alle conflicten in de wereld, die ons de schijn geven dat oorlog voeren een 'normale' bezigheid is, verlangt ieder individu eerst en vooral naar vrede. Vrede in zijn/haar eigen hart en vrede alom....
stilte ingetreden stormen bedaard regens opgedroogd leven voorbij de horizon
Als een ernstig zieke zijn of haar lijden ervaart als een kwelling, bijvoorbeeld door ernstige pijn en andere ziekteverschijnselen die bijzonder onaangenaam kunnen zijn, kan het sterven als een verlossing komen, een ware bevrijding. Voor de gestorvene is dan de eeuwige stilte ingetreden. De stormen - van teleurstelling, ongeloof, verbijstering, wrok en verwarring - die woedden in het gemoed van de zieke zijn voorgoed tot bedaren gekomen. De vele tranen die geschreid zijn uit wanhoop zijn opgedroogd.... Na een laatste ademtocht wacht hem of haar áchter de horizon de eeuwigheid, die wij levenden niet kennen, waar we voor terugdeinzen, maar die voor de gestorvene de ultieme verlossing kan betekenen uit zijn of haar lijden....
het moede hoofd rustend in Gods armen stille strijd zonder uitzicht moedig aanvaard
Ieder mens weet dat hij sterfelijk is. Zo lang we nog gezond zijn, houdt ons de vergankelijkheid van ons lichaam niet bezig. Wanneer we echter met ernstige ziekte geconfronteerd worden, hetzij zelf of een van onze dierbaren, dan wordt onze sterfelijkheid ineens heel realistisch. Mensen met en zonder geloofsovertuiging heb ik hun ernstig lijden op indrukwekkend moedige wijze zien dragen. Het fascineert me dat alle gestorvenen in mijn familie- en vriendenkring, na verbijstering en strijd, uiteindelijk berustten in hun 'lot' en in aanvaarding overleden zijn. Blijkbaar vindt in de stervende mens een omkering plaats en verandert zijn instinctieve overlevingsdrang in wetende berusting.... De foto is een detail van een hardstenen beeld van Joep Coppens (mijn man) waarin hij de onthoofding van Johannes heeft uitgebeeld. Herodes' dochter had haar zinnen op zijn hoofd gezet, Herodes wilde zijn belofte aan haar niet breken. Ook Johannes had geen enkele keus.
soms ziet het leven er somber, ja zelfs bedreigend uit. Dan zijn we geneigd vooral de slechte, dramatische, beschamende kantjes van ons bestaan te zien. Zeker wanneer verdriet zich in ons hart nestelt, kan ons de moed ontzinken en kunnen kleine hoogteverschillen ineens voor ons opdoemen als onneembare heuvelen. Maar... hoe somber, verdrietig, pijnlijk of dramatisch ook, elke avond gaat de zon ergens onder, elke ochtend verschijnt ze ergens weer aan de horizon en héél soms is de wereld dan ineens verrassend mooi! Zonder erom gevraagd te hebben dient hoop zich dan waarachtig weer aan in ons gemoed.
wie de ander tegemoet treedt in vertrouwen inplaats van in wantrouwen, zal merken dat de ander de behoefte voelt hetzelfde te doen en zich graag openstelt voor jou. Want alleen dan is er ruimte voor wederzijds respect en echte vrijheid en krijgen (voor)oordelen geen kans.
de groei van een kind in de warme moederschoot ontroerend begin
de groei van een kind in de warme moederschoot ontroerend begin
Het is en blijft toch altijd nog een wonder dat dankzij het liefdesspel van man en vrouw een nieuwe mens kan ontstaan. Het wonder van een klompje cellen waarvan al die cellen hun eigen groeiprogramma kennen en het in negen maanden presteren in coordinatie met elkaar een MENS tot stand te brengen.... Ja, daar heb ik eerbied voor....
een kind wonder van argeloosheid verandert de wereld
kinderen zijn onbeschreven blaadjes, nog ten volle ontvankelijk voor al het goede dat de mensen die hen omringen ze te bieden hebben. In al hun onbevangen ontvankelijkheid kunnen ze ons, volwassenen, nog zoveel leren....
belangrijk: De foto-tjes die links van mijn meditatieve teksten staan zijn poeziekaarten: foto's met korte, poetische teksten. Ze kunnen beter bekeken worden als men er met de cursor op gaat staan, het handje ziet verschijnen en ze aanklikt. Dan komen ze (apart van de tekst) vergroot tevoorschijn en is te zien hoe ze er als poeziekaart uitzien.
voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
foto's met teksten, teksten op foto's, met beide probeer ik iets tot uitdrukking te brengen dat de ander raakt.
