Onderzoekers hebben voor het eerst bij mensen met RSI-klachten ontstekingsmediatoren in het bloed aangetoond. Daarmee is er uitzicht op een vroegere opsporing van de klachten en preventie. De studie is gepubliceerd in het maartnummer van Clinical Science.

Typisch voor RSI is dat mensen geen pijn voelen voor de schade aangericht is. Artsen hebben tot nu toe daarom ook alleen fysiek onderzoek als diagnostisch instrument voor RSI. Het doel van de de studie verricht door onderzoekers van Temple University was om al voor de daadwerkelijke schade optreedt, de problemen te kunnen signaleren.

Daarvoor hebben ze bij 22 patiënten met verschillende vormen van RSI zoals het carpaletunnelsyndroom, tendinitis en pols- en schouderaandoeningen, en van negen gezonde personen bloed afgenomen voor onderzoek op ontstekingsmediatoren. De bloedwaarden voor de ontstekingsfactoren zijn gekoppeld aan de mate van fysieke gezondheid.

Bij de RSI-patiënten waren verschillende typen ontstekingsmediatoren significant verhoogd. En hoe ernstiger de RSI-klachten waren, des te meer biomarkers er aantoonbaar waren. Kennelijk maakt het immuunsysteem de ontstekingsmediatoren actief aan wanneer het lichaam aangetast wordt door repetieve bewegingen. De onderzoekers noemen de biomarkers een waarschuwende rode vlag voor een onderliggende probleem.

Dit onderzoek bevestigde de resultaten van eerder onderzoek dat is verricht bij ratten.Een diagnostische test is er daarmee nog niet, want de biomarkers kunnen ook te maken hebben met andere weefselschade.

Bron : FysioForum

De universitaire kine-opleiding mag vijf jaar duren. Dat vindt de Vlaamse minister van Onderwijs, Frank Vandenbroucke (SP.A). Hij vindt dit, het is nog niet zo; de Vlaamse regering moet nog instemmen met zijn voorstel. De Vlaamse studenten kine protesteren omdat ,,de derdejaars nog altijd niet weten of ze nu nog één of nog twee jaar moeten studeren''.

Het was een ,,nog hangende kwestie'' in de omschakeling van het hoger onderwijs naar de Europese Bachelor-Master-structuur. Een normale academische opleiding duurt 4 jaar (3 bachelor-jaren en 1 master-jaar). De minister wees veel vragen voor verlenging naar 5 jaar af. Uitzonderingen (vijf jaar) stond hij wel toe aan de opleidingen ,,wetenschappen'' zoals biologie en chemie.

De academische kine-opleiding (Leuven, Gent en Brussel) duurde vroeger feitelijk al vijf jaar. Voor de minister blijft dat best zo, zo niet zouden de meeste studenten toch een vijfde jaar toevoegen; de meeste specialisaties moeten dan wel in die vijf jaar begrepen zijn.

Die beslissing wordt binnenkort voorgelegd aan de Vlaamse regering. Maar er zijn ook nog hogeschoolopleidingen; die leiden naar een ander diploma maar naar eenzelfde erkenning in de ziekteverzekering. Die duren vier jaar en dat blijft voorlopig zo, althans voor Antwerpen en Hasselt.

De Brugse en Oostendse hogescholen leveren na het tweede jaar rechtstreeks toe aan de universitaire opleiding in Leuven; die duurt dus ook vijf jaar.

In Gent werken universitaire en hogeschoolopleiding (UGent en Arteveldehogeschool) intens samen en duren alle opleidingen vijf jaar. De Antwerpse en Hasseltse hogescholen moeten ook gaan samenwerken met een universiteit zodat vijf jaar algemeen geldt.

Bron : De Standaard

België slaagt er nog in om te ontsnappen aan de grote internationale tendens om de gezondheidszorgen gedeeltelijk te privatiseren. Maar op middenlange termijn, zou België die tendens volgen. Dat blijkt uit een studie van Ernst&Young over de privatisering van de gezondheidszorg in zeven Europese landen en de VS.

In de westerse landen doet de veroudering van de bevolking en de vooruitgang van de medische wetenschap de gezondheidszorg wegen op de overheidsfinanciën. Die tendens gaat samen met een gedeeltelijke privatisering, stelt Ernst&Young. ,,België is een van de weinige landen dat gekozen heeft voor een ander spoor.''

België blijft kiezen voor een publieke ziekteverzekering en probeert de consumptie van de gezondheiszorgen te limiteren, onder andere met een verhoging van het remgeld. In het buitenland zijn er al meer privé-verzekeringen. In de studie wordt geopperd dat België misschien ook moet denken aan een basispakket zorgen en gespecialiseerde dienstverlening moet overlaten aan privé-verzekeringen.

Volgens het onderzoek zou de fusie van een aantal ziekenhuizen in België en de professionalisering van hun structuren wijzen op een nakende privatisering.

Bron : De Standaard

Alweer een nieuwe term voor een groep kinderen die afwijkt van 'het normale'. Wie vroeger onhandig maar niet dom was, werd voor 'verstrooide professor' versleten. Later werd daar het label 'dyspraxie' opgeplakt. Kinesisten Hilde Van Waelvelde en Barbara De Mey noemen het nu liever DCD en zouden graag hebben dat die afkorting beter bekend raakt in Vlaanderen. Ze publiceren er een boek over ('Kinderen met Developmental Coördination Disorder') en organiseren samen met de oudervereniging vzw Dyspraxis op donderdag 8 maart een druk bijgewoonde studiedag aan de Universiteit Gent, waar ze allebei werken.

Welke kinderen passen in het vakje?
De Mey: ,,De meesten hebben schrijfproblemen, maar je kunt niet veralgemenen. Van geen enkel kenmerk kan je zeggen dat ze het allemaal hebben. Meestal hebben ze ook last met opeenvolgende handelingen, zoals het dichtknopen van schoenveters, een vloeistof in een glas schenken of 's morgens hun kleren aantrekken. Soms leren ze laat stappen en/of fietsen. Sommigen zijn niet goed in het vangen van een bal. In een groepssport of een competitieclub voelen ze zich meestal niet goed, want daar moeten ze vaak op de bank zitten. Er zijn er ook die een slecht ruimtelijk inzicht hebben. Zo kennen we een meisje dat wiskunde studeert aan de universiteit, en haar studentenkamer dichtbij de leslokalen heeft. Anders zou ze verloren lopen.''

Is er altijd therapie nodig?
Van Waelvelde: ,,Neen. We hebben kinderen ontmoet die nooit een diagnose hadden gekregen en nooit behandeld zijn, maar op wie toch echt de noemer DCD past. Een jongen bijvoorbeeld die in het derde leerjaar erg gepest werd omdat hij niet kon voetballen. Elke speeltijd was een marteling voor hem. Het pestprobleem werd aangepakt en de jongen mocht vanaf dan in de speeltijd schaken met de leerlingen van het middelbaar. Hij was ooit lid van de scouts, maar dat heeft hij snel opgegeven. Als je alle spelletjes verbrodt, omdat ze met jou in de ploeg altijd verliezen, dan is er niet veel aan. Maar zijn moeder is ook niet bepaald sportief, dus zij maakt daar geen punt van. En de jongen heeft andere talenten, waarmee hij later zeker gelukkig zal worden. Toch zijn er evengoed kinderen met dezelfde motorische tekorten die het wel als een probleem ervaren, en zij moeten geholpen worden.''

De Mey: ,,Kinesitherapie kan ook belangrijk zijn om het zelfbeeld en het welbevinden van die kinderen te verbeteren. Thuis en op school durven ze niets te ondernemen, omdat ze al vaak gevallen zijn. Wij geven hen niet alleen tips, maar bieden ook experimenteerruimte in een veilige omgeving.''

U wilt de term DCD graag breder bekendmaken. Waarom?
Van Waelvelde: ,,De kinderen zijn aan de buitenkant normaal, waardoor ze niet zo snel begrip vinden voor hun probleem. Ze doen vaak hard hun best. Dan is het bijzonder frustrerend als de leerkracht een dikke rode streep over je huiswerk trekt en zegt dat je mag herbeginnen. Want ze hebben er dubbel zoveel moeite voor gedaan en het resultaat zal nooit zo goed zijn als dat van de anderen. Tegen een kind in een rolstoel zeg je toch ook niet: probeer nu maar zo lang tot je wél kunt stappen?''

,,Bovendien komt DCD geregeld voor in combinatie met andere stoornissen, zoals ADHD. Het is dus goed om ook aandacht te besteden aan de motorische problemen en niet alleen aan de aandachtsstoornis. Vooral voor kinderen met meer dan één ontwikkelingsprobleem, is de impact groot.''

Groeit het er uit?
De Mey: ,,Helaas niet. Bij de meesten toch niet. Je moet ermee leren omgaan. Elk geval is anders, dus je moet telkens weer zoeken welke de specifieke noden zijn en welke oplossingen daarvoor kunnen dienen. Zo heb ik een jongen in behandeling die werkelijk erg onleesbaar schrijft. Met de juf is afgesproken dat Wouter bij een dictee alleen de kernwoorden moet opschrijven, want als hij minder moet schrijven, lukt het beter. Bij schoonschrift - dat geven ze daar nog - doet hij niets goed, maar hij wordt nu gequoteerd op het feit of hij onderscheid maakt tussen een 'l' en een 'e'. Dat is zijn werkpunt en daar kan hij wel punten op scoren. Op school moet Wouter schrijven, maar thuis maakt hij zijn huiswerk op de computer. Dat lukt veel beter. En zo zoeken we oplossingen op maat voor ieder kind.''

Er is dus niet één standaardbehandeling voor dit probleem?
Van Waelvelde: ,,Daar geloven wij niet in. Standaardprocedures zijn voor doorsneekinderen zonder veel moeilijkheden. Wij zullen zeker ook niet beweren, zoals anderen doen, dat we kinderen 'genezen'. Er is iemand uit het Leuvense die beweert dat kine ervoor kan zorgen dat kinderen geen rilatine meer nodig hebben. Dat zul je ons niet horen zeggen. Wij geloven in een functionele aanpak: oefenen op die dingen die je niet kunt, trucs zoeken die je erbij kunnen helpen, en hopen dat er van al die oefeningen iets wordt overgedragen in de dagelijkse praktijk.''

De Mey: ,,Ouders bellen soms en vragen dan welke 'behandeling' je volgt. Ik gebruik in mijn praktijk van fysiotherapeute tips en trucs van allerlei behandelingen, naargelang ze mij geschikt lijken in de situatie.''

Zijn er ook leerkrachten die vinden dat elk kind zich moet conformeren aan de eisen en regels van de school?
De Mey: ,,Om die reden ga ik het soms op scholen uitleggen. Leerkrachten schrikken terug bij het letterwoord: wat voor een beest is dat nu weer? Na onze uitleg groeit er meer begrip.''

Van Waelvelde: ,,Er zijn ook ouders die hun twijfels hebben. Een moeder van een kind dat nu op school met de computer mag werken, om zijn schrijfprobleem te omzeilen, vroeg ons vertwijfeld: zal hij dan nog wel leren schrijven? Moet hij niet wat moeite doen? Het komt er op aan het juiste evenwicht te vinden.''

De Mey: ,,Voor sommige kinderen is het een optie om nog te oefenen, maar anderen moeten daar zoveel energie in steken dat er geen energie meer overblijft voor wat ze wel goed kunnen. En dan zakken ze weg in een negatieve spiraal en worden ze mogelijk depressief. Voor ons staan het haalbare en het welbevinden van het kind voorop.''

Waarom eigenlijk DCD in plaats van dyspraxie?
Van Waelvelde: ,,De term 'dyspraxie' is beladen met meer dan één inhoud. Meneer X zegt dat die lading eronder valt, en meneer Y voegt er andere criteria aan toe. Terwijl DCD de internationale term is en er slechts vier criteria zijn: dat er geen medische verklaring voor het motorische probleem is, en geen verminderde intelligentie, dat er wel degelijk een probleem is met de motoriek en dat het probleem zo groot is dat je er last van hebt in het dagelijkse leven. De diagnose wordt liefst gesteld door een multidisciplinair team, bijvoorbeeld in een centrum voor ontwikkelingsstoornissen.''

,,Het is een term die duidelijkheid schept. Ouders zinken soms weg in een moeras van mogelijke aandoeningen. Nu eens heeft hun kind dit en dan weer dat. Er doen allerlei modeaandoeningen de ronde, maar DCD is een beschrijvende diagnose, we spreken ons niet uit over de oorzaken, we stellen vast.''

Bron : De Standaard