Lange Wapper

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De Limburgers zijn al van in jaren zeventig aan het bakkeleien over hun Noord-Zuidverbinding: een omleidingsweg rond Houthalen-Helchteren of een tunnel.  Het enige waar voor- en tegenstanders het ondertussen over eens zijn, is dat er iets moet gebeuren, dat de toestand onhoudbaar is, dat er een verkeersinfarct dreigt in Houthalen.  Maar elk voorstel stuit op verzet van een of andere belangen- of actiegroep of buurtcomité.   De Grote Baan in Houthalen-Helchteren moet dagelijks haast evenveel voertuigen verwerken als de drukste Limburgse snelwegen en kan dat niet langer verwerken.  Beide partijen blijven evenwel halsstarrig bij hun standpunt: alles wat je wilt, maar geen omleidingsweg of geen tunnel.  Om hun gelijk te halen worden alle rechtsmiddelen gebruikt: vele dure studies, gerechtsprocedures, MER-rapporten en kosten-batenanalyses.  Voor Limburg hakte de Vlaamse regering ongeveer een jaar geleden de knoop door en koos ze voor een omleidingsweg met vier tunnels en twee bruggen.  Of die omleidingsweg er werkelijk gaat komen, zal de toekomst moeten uitwijzen, want ondertussen zijn alweer rechtsprocedures tegen deze definitieve beslissing lopende. 

In Antwerpen zitten ze ook opgescheept met een ernstig verkeersprobleem.  Eén van de oorzaken daarvan is dat de verkeersring rond de stad niet helemaal gesloten is.  Met de Oosterweelverbinding, in de volksmond de Lange Wapper, wil men dat probleem oplossen.  Waarom er van in het begin niet aan gedacht werd is een raadsel, maar nu komen andere experts met een alternatief op de proppen, een tunnel.  En net als de Limburgers met hun dubbele keuze, staan nu ook de Antwerpenaars voor een verscheurende keuze met voor beide oplossingen voor- en tegenstanders.  De Antwerpenaars mogen er zelfs persoonlijk voor gaan stemmen in een referendum.  Nu zo eenvoudig is het ook weer niet, de Antwerpenaars kunnen niet echt kiezen tussen een brug of een tunnel, maar moeten bij de volksraadpleging laten weten of ze vinden dat de stad Antwerpen een positief advies moet geven over de bouwaanvraag voor de Lange Wapper.  Ja of neen?  Het gaat van kwaad naar erger en men is het momenteel over niets meer eens.  Niemand die nog weet wat de werken zullen gaan kosten, hoeveel lawaai de brug zal veroorzaken, hoeveel fijn stof er zal vrijkomen, of de files opgelost zullen geraken en of ’t Stad nog leefbaar zal zijn na de Lange Wapper.  De mensen die door het volk verkozen zijn om die problemen te bestuderen en op te lossen komen er niet meer uit.   Ze kaatsten de bal terug naar het volk, dat in een referendum zal moeten beslissen wat de Stad moet doen.  Geen mens die nog gelooft dat het referendum, dat de stad Antwerpen 800.000 euro zal kosten (32.271.920 oude Belgische franken), voor een doorbraak in het dossier zal zorgen, integendeel.

Ondertussen kwamen enkele kopstukken uit de Antwerpse politiek in het grootste geheim samen.  Wat nu volgt is nog door niemand geweten, en daarbij is het ook een beetje in de toekomst kijken.  Het verhaal van de Limburgse Noord-Zuid indachtig, en de vrees om net zoals de Limburgers decennia lang in een verhitte strijd te geraken tussen voor- en tegenstanders, leidde hen naar een uiterst origineel en gedurfd initiatief.  Tijdens die ultra geheim gehouden vergadering kwamen ze unaniem tot het besluit dat alleen gezond boerenverstand de Antwerpenaars nog uit dit kluwen kon redden.  Eerste vraag was waar dat nog te vinden zou zijn.  Uiteindelijk beslisten ze om een comité van wijzen op te richten, bestaande uit negen authentieke boeren, die ze zouden rekruteren uit de vroegere bewoners van de onteigende boerderijen van het spookdorp Doel.  Bewust werd voor deze groep boeren gekozen omdat die geen rechtstreeks belang meer konden inroepen, daar ze er toch definitief verdwenen waren.  Anderzijds beschikten die ongetwijfeld nog over hun gezond boerenverstand dat ze door de jaren heen hadden opgebouwd.  De voorstellen van dit comité van wijzen zouden worden gevolgd, wat er ook uit de bus zou komen.  In de bevolkingsregisters werd gezocht naar de namen van de onteigende en verdreven boeren van Doel.  Die namen werden op een briefje geschreven en in een doos gegooid.  Nadat er een onschuldige hand was gevonden, werden er bij lottrekking negen briefjes uitgekozen.   Toen de negen boeren waren opgezocht en ze hun akkoord hadden gegeven voor medewerking aan het project, werd officieel de BOEM “Boeren-Overlegcomité-Echt-Mobiel” opgericht.  Alle betrokkenen en belanghebbenden waren er mee akkoord dat de BOEM maar éénmaal zou samenkomen en dat ze moest doorvergaderen tot het einde, tot er een oplossing werd gevonden, hoe lang dat ook zou duren.  De zaken waren te ernstig om nog langer te laten aanslepen.

Op de bewuste dag, ergens laat in oktober na de volksraadpleging, die zoals verwacht niets had opgeleverd dan nog meer tegenstellingen pro en contra, verzamelden de boeren met hun tractoren in Doel, aan een boerderij die nog intact was gebleven.  De pers was massaal aanwezig, want die was inmiddels getipt als gevolg van een lek.  De boeren gingen ermee akkoord zich in de boerderij te laten opsluiten tot er een definitieve oplossing was uitgedokterd.  Een unanieme voordracht was niet nodig volgens de statuten van de BOEM, de uiteindelijke stemming kon met gewone meerderheid gebeuren.  Ze mochten tijdens het conclaaf geen enkel contact hebben met de buitenwereld.  Hun GSM’s werden tijdelijk in beslag genomen en voor verzegelde bewaring aan de politie overhandigd. Voordien was gezorgd voor een grote voorraad voedsel en drank, zodat de boeren lange tijd konden overleven, met alle eventualiteiten werd rekening gehouden.  In geen geval mochten ze tijdens het conclaaf gestoord worden of enig contact hebben met de buitenwereld, zodat van daar geen beïnvloeding kon komen.  Het teken dat ze tot een akkoord zouden gekomen zijn,  zou er uit bestaan dat er witte rook uit de grote middelste schouw van de boerderij zou opstijgen.  Op hun klompen gingen de boeren één voor één langs de zware boerderijdeur naar binnen en de laatste deed ze achter zich grondig op slot. 

Buiten was inmiddels een enorme massa toegestroomd: persmensen, politici, waaronder ook de burgemeester en vele schepenen, zelfs een vertegenwoordiger van de Vlaamse Regering en honderden nieuwsgierige belangstellenden. Televisieploegen richtten plaatselijke studio’s in om alle beelden onmiddellijk per satelliet rechtstreeks naar de huiskamers te sturen. 

Na een hele poos gilde één van de verslaggevers het plots uit.  Hij meende rook te zien komen uit de grote schouw.  Bij nader toezien was het een ballon die door één van de boeren als grap langs een venster op de binnenkoer was opgelaten en die langs de schoorsteen hoog de lucht inging.

Uren verstreken, één dag, dagen, weken, twee maanden.  Alles had nu zo’n proporties aangenomen dat zelfs de wereldpers aanwezig was om de gebeurtenis op te volgen.  Tegen alle afspraken in werd besloten om binnen in de boerderij te gaan kijken om te zien wat er aan de hand was.  Twee politieagenten kregen de opdracht om dit te doen.  Eén van hen was Bart, die in een vorig leven al eens had meegedaan aan Big-Brother op TV, en daardoor mediabelangstelling gewoon was.  Toen ze geen gehoor kregen na herhaaldelijk aanbellen en kloppen, braken ze de boerderij in via een openstaand WC-venstertje.  Tot hun grote verwondering vonden ze niemand meer in de boerderij, die was volledig verlaten.  Het enige wat ze in de stallen en in de woonvertrekken zagen was aarde, grond.

Tenslotte kwamen de twee agenten met het pistool in aanslag in de keuken terecht en daar vonden ze op de tafel een briefje, dat de boeren er hadden achter gelaten.  Ze namen het briefje mee en overhandigden het aan de burgemeester die buiten al naar hen kwam toegelopen.  Onder een bos van microfoons die hem onder de neus werden geduwd, las hij het briefje aan de verzamelde pers voor.  De boodschap van BOEM was de volgende: “Neem het ons niet kwalijk, maar we zijn met stille trom vertrokken omdat we niet van al deze heisa houden en omdat we toch maar zouden lastig gevallen worden met allerlei vragen waarop we geen antwoord konden geven.  We hebben al ons boerenverstand samen gebundeld, en het enige wat we kunnen aanbieden zijn enkele raadgevingen.  Als wij boeren vroeger een probleem hadden, als we ons bedrijf grondig wilden moderniseren, zoals bijvoorbeeld een nieuwe moderne automatische melkinstallatie voor onze koeien, dan gingen we daar eerst naar kijken bij een collega, die al zo’n installatie had en er vertrouwd mee was, er de voor- en nadelen proefondervindelijk had van ondervonden.  Dat raden we jullie ook aan.  Ga naar een plaats in de wereld waar al een gelijkaardige Lange Wapper hangt, en vraag aan de omwonenden en aan de gebruikers wat zij er van vinden..  Onze tweede raadgeving is de volgende: wat jullie echt nodig hebben zijn geen negen boeren, maar slechts één goede loodgieter (m/v).  Iemand die alle lekjes terug kan dichten, iemand die de gebroken stukken terug tot een geheel kan lassen en die daarna de moed heeft om alles door te spoelen, ook als hij/zij niet op voorhand weet of alles wel voor honderd procent te vertouwen is of wat de definitieve uitkomst ervan zal zijn.  Nadat we tot deze conclusie waren gekomen,  zijn we begonnen met een tunnel te graven, langs waar we aan de overdreven drukte konden ontsnappen.  Trek uit dit laatste evenwel geen overhaaste conclusies, het heeft geen symbolische waarde.”

Nadat de brief van BOEM was voorgelezen, heerste de grootste verwarring, precies als een bom was ingeslagen.  Niemand durfde het aan als eerste een reactie te geven.  Na lang aarzelen vroeg burgemeester Patrick Janssens het woord, en hij zei tegen zijn gemeenteraadsleden, die voltallig rond hem geschaard stonden: “Kom mensen, we gaan naar Amerika, naar Los Angeles, eens kijken wat ze daar van Lange Wappers vinden.  En als we daar van terug zijn, gaan we hier onmiddellijk op zoek naar een buitengewoon bekwame loodgieter.  Ik vrees dat dat laatste nog het moeilijkste gaat zijn!”

En weg waren ze.