Ik ben lenie
Ik ben een vrouw en woon in Mezquitilla (Spanje) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: de computerde tuin en lezen.
Ik ben Lenie en 43 jaar getrouwd met Coen.
Wij hebben twee zonen en 4 kleinkinderen.
Vanwege mijn gezondheid wonen Coen en ik al 20 jaar in het zuiden van Spanje
Het wonen hier is toch heel anders dan in Nederland. Ten eerste hebben wij een vrij zacht klimaat,zelfs in de winter kan je nog heerlijk buiten zitten. En dan de mensen,zij zijn reuze vriendelijk en behulpzaam. Het maakt hier niet uit of je in een rolstoel zit,je wordt als een volwaardig mens gezien. Men staat altijd klaar om je te helpen .Sta ik bv.bij een winkel op Coen te wachten is er altijd wel iemand die komt vragen of ze mij kunnen helpen. Kinderen die op straat met een bal spelen ,stoppen met hun spel tot je voorbij bent. De eerste keer dachten wij dat het toeval was ,maar nee hoor ,het wordt de kinderen met de paplepel ingegeven. Gaan wij een winkel of museum in en er zijn alleen maar trappen ,geen punt want er is wel een dienstlift en je wordt keurig naar boven gebracht. Als ik op de weg rij ,omdat de stoep te smal is ,zal een spanjaard keurig achter je blijven zonder getoeter. Dit maakt het leven wel een stuk aangenamer.
Toen wij hier net kwamen wonen lieten wij ons bij de gemeente inschrijven. Wij kregen allerlei papieren ,maar men vroeg ook of wij nog wensen hadden. Ja zei Coen :mij vrouw zit in een rolstoel ,maar ze kan geen enkele stoep op of af en alleen maar op de rijweg rijden wat nogal gevaarlijk is. Of Coen zo vriendelijk wilde zijn om op tekening te zetten waar ze dan moesten komen.Nu Coen was wel zo vriendelijk en tot onze grote verbazing haden wij binnen drie maanden door het hele dorp op en afritten.En dat terwijl ik de enige in het dorp ben met een rolstoel.Wij vonden dit geweldig.
Wij hebben 13 jaar in Nerja gewoond,maar zochten iets anders omdat Nerja erg toeristisch werd. Al jaren kwamen wij langs een dorpje waar we een huis zagen dat we graag wilden hebben. In december ,jaren geleden ,reden wij er langs en stond er een bordje -te huur- Wij hebben gebeld en een afspraak gemaakt en waren meteen verkocht. Een prachtig groot huis,alles gelijkvloers,aan zee en met een mooie tuin. 22 januari kregen wij de sleutel en hebben een week lang met een vriendin de boel geschilderd,alles mooi wit ,want iedere kamer had een andere kleur. Zondag 28 januari stonden er om 9 uur zeven auto´s voor de deur en al onze vrienden hebben helpen verhuizen. Daarna heeft het nog wat weken geduurd voordat alles ingericht was.
In 1985 werd ik afgekeurd voor het onderwijs,volgens de doktoren had ik reuma en zou een warm klimaat mij goed doen. Wij zijn eerst op Gomera gaan kijken naar een huis,maar hadden al snel door dat die afstand te ver was.Wij wilden onze kinderen wel blijven zien. In oktober 1986 hebben wij de auto ingepakt en zijn naar het zuiden gereden. Bij Granada afgeslagen naar de kust ,richting Malaga. Wij kwamen een leuk stadje tegen ,Nerja en daar zijn wij gebelven. Na drie dagen zoeken en vragen vonden wij een leuk appartement met een mooi terras en uitzicht op zee. De eerste twee jaar bleven wij tot april en het derde jaar zijn wij maar gebleven. De eerste twee jaar reed Coen om de 6 weken naar nederland om daar te werken. Hier ben ik ook in aanraking gekomen met een geweldige fysiotherapeut,die na een jaar zei:lenie ik wil de nederlandse doktoren niet afvallen ,maar reuma heb je niet. Hij heeft mij doorverwezen naar allerlei specialisten,in Malaga,Sevilla en Madrid. Uit al die onderzoeken kwam toen als eind resultaat dat ik spierdystrofie heb. De medische verzorging is hier geweldig. Morgen meer.
Zet vanmorgen de computer aan ,en wil naar mijn blog gaan,nu helemaal niets ,een groot wit vel. Uurtje later komt hij weer mooi te voorschijn en heb er wat werk van Coen ingezet. Nu na de boterham wil ik weer even kijken,oeps weer een wit vel. Ik hoop niet dat dit veel gebeurd.
Dit zijn onze kleinkinderen. Luuk is de oudste en zoon van Vincent en is nu 12 jaar. Dan komt Bart hij is 9 jaar,dan Joep van 7 jaar en de jongste is een meisje Duifje van 4 jaar.
Dit is Coen Hij is 67 jaar,is kunstschilder en graficus en heeft een boek geschreven over schepen. Hij heeft twee gouden handen ,jammer genoeg geen groene. Hij staat altijd voor mij klaar en helpt mij met alles.
Ik ben Lenie Ben 65 jaar en al 43 jaar getrouwd met Coen. Wij wonen nu al 19 jaar met veel plezier in het zuiden van Spanje. Wij hebben twee zonen van 40 jaar en vier kleinkinderen,3 jongens en de jongste is een meisje. Ik heb spierdystrofie en rolstoel gebonden,vanwege mijn ziekte zijn wij naar Spanje verhuisd. Het klimaat is hier heerlijk en de mensen zeer hartelijk en warm.
Ik ben lenie
