Kermissen zijn er altijd geweest, de één al wat groter dan de andere. Maar in feite moet het niet de Brusselse of de sinkse foor zijn om zich te amuseren. Toen ik zelf nog ne kleine snotter was, hadden ze in Deftinge ook ne kermis. Er stond op de parking Bij de buren een molen, en aan de kerk stond de rest van molens en kraampjes. Stel u daar nu niet teveel bij voor als je dat met vandaag vergelijkt op de moderne kermissen hé. Er stond in feite twee keer niks, maar het was de dag waar familie op bezoek kwam. De tantes en nonkels kwamen op visite, en het was dan koffie drinken en taart eten. Als jonge snotter moest ik dan mijn zondags kostuumeke aantrekken voor het zicht van de mensen. De anderen mochten buiten ravotten, en ik mocht mee, met de uitzondering dat ik mij niet vuil mocht maken. Ja, dat moet ge eens proberen, als kleine snotter u niet vuil te maken. Als de tantes en de nonkels dik zaten van de taart, gingen we al wandelen naar het dorp waar de meeste molens stonden. De botsautotjes en een kindermolen. Een schietkraam en een kraam om eendjes te vissen. Dat was het dan, want veel meer plaats was er ook niet om nog meer molens te zetten ) Toen we aan de kerk kwamen en al begonnen te zagen om eens op de molen te mogen, moesten we eerst bewijzen dat we braaf konden zijn. Dat wou zeggen dat we schoon en braaf aan de tafel moesten zitten in het café waar iedereen was binnen gestapt. De tantes dronken koffie dat ze er bijna zwart van zagen, en de nonkels en andere mannelijke leden dronken pintjes. Bij den eerste tourné genéral vroegen ze aan de kinderen wat wij wilden. En omdat het kermis was, mochten we kiezen tussen een limonade of een stuk chocolat. De limonade mochten we uitdrinken, omdat het glas in 't café moest blijven ) Maar de chocolat moest mee naar huis, omdat we er anders zouden mee smossen op ons schoon kostuum. Thuis werd de chocolat in een kast gelegd, en meestal opgeten door pa of bompa. Om de vijf minuten werd er daar nen tourné gegeven, omdat het ook maar ééne keer kermis was hé. Maar ge moet niet denken dat ze aan ons vroegen of we elke keer een limonade of een stuk chocolat wilden zenne. Nee nee, als we wat teveel durfden zagen, werd er direkt gedreigd dat als we niet braaf waren, de kermis eens vlug afgelopen zou kunnen zijn ). Toen het moment aangebroken was, stapte iedereen naar buiten om nar de molens te gaan. Meestal moest ik dan een hand geven, en dat kwam dan weer zo kinderachtig over tegenover mijn vrienden hé. Dat was precies of ik mij niet kon rechthouden, terwijl het die anderen waren die teveel pintjes op hadden ) Bij elke molen of elk kraam begonnen we te zagen om zeker te zijn van iets te hebben hé. Maar we gingen eerst eens rond om te zien wat er allemaal stond. Ppfffffff potverdekke er stonden maar vier molens! Aan de botsauto's gingen ze achter kaartjes, en ik moest dan met mijne pa mee omdat ik nog geen rijbewijs had. Hij amuseerde zich ferm, en ik vloog er telkens bijna uit als we daar om de twee minuten een wreed accident hadden. Nadat hij zijn ritten had uitgereden, moesten we uitstappen, en zien dat we daar niet door de één of den ander omvergereden werden. Ik begon dan al te zagen om naar de andere molen te mogen, waar ik graag ne keer alleen zou opzitten, maar ik moest niet teveel willen, want ik kwam just van de molen. Aan het kraam waar men de eendjes kon vissen, kocht mijnen bompa dan ook maar een kaartje. Ik mocht 10 eendjes vissen. Gans de familie stond dan rond mij te roepen en te tieren dat ik de verkeerde aan het vissen was. En toen de punten van de geviste eendjes werden opgeteld, kwam ik telkens een paar punten tekort om ne schone prijs te hebben. Maar genoeg was genoeg, en ik moest maar content zijn met wat ik kreeg. Mijn vrienden liepen daar over 't straat met nen beer waar ze niet konden overkijken, of ne kamion waar ze konden opzitten. En ik kon dan naar huis met een waterpistool, waar thuis zeker geen water in mocht om gans ons huis niet onder water te zetten. Aan het schietkraam was ik dan weer aan het zagen, en er werden loodjes gekocht. Het eerste mocht ik schieten, en daarna mocht ik het geweer aan de familie doorgeven omdat ik te klein was en niet kon schieten. Het was te gevaarlijk, en de nonkels en tantes gingen het eens tonen hoe het wel moest. Mijne pa den diene kon wreed goed schieten, want hij mikte en schoot recht in het glas van ne wekker die daar hing. Ja, dat wou zeggen dat we ons hier het volgende jaar niet meer moesten laten zien ) Na de vermoeiende wandeling tussen de twee molens en evenveel kramen gingen we weer naar het café. Daar bleven we een groot deel van de dag, waarna we weer naar huis gingen om 's avonds pistolets en sandwiches te eten. Het was dan ook de balans opmaken van de verlopen dag. Altijd met dezelfde vraag:
-En chauffeurke hebt ge u geamuseerd vandaag? 't Was zeker plezant op de molen? En ge hebt nogal ne schone prijs gewonnen. En nu nog lekkere pistolets met gekapt mogen eten, ge zijt toch nogal verwend hé. -Ja tante Amandine!
Ja, ik was best van daar een kort antwoordt op te geven om beleefd te blijven hé )
Vroeger werden beesten gevet en geslacht voor eigen gebruik. Het was nog den tijd waar men niet speciaal bij den beenhouwer moest lopen, maar waar men zelf een dier had gekweekt om het te slachten. Dat slachten gebeurde meestal op de plaats waar het dier gekweekt was. Dat kon op een boerderij zijn, maar ook thuis. Het kon gaan van een kieken of een konijn, maar ook koeien en varkens werden vetgemest om op het bord te belanden. Bij mijn Tante Amandine was het een boerderij. Een grote vierkantshoeve waar enerzijds de woning was, en aan de andere kant een schrijnwerkerij en de schuren. In het midden van de koer was ne mestpoel of mesthoop. De kiekens liepen er op rond, en alles wat verging werd er opgesmeten. Van patateschillen tot een karkas van een dood kieken. Het zou later dienen om het veld te bemesten. Hoewel velen de neus ophalen bij een vers bemest veld, moet ik zeggen dat ik deze geur niet als stank beschouw, maar terug een beetje nostalgie opsnuif. Een kieken of een konijn slachten hield niet veel in. Doden, pluimen of villen en het was gebeurd. Maar voor een varken kwam er heel wat bij kijken. Er was ook veel meer volk op de been dan voor een kieken dat de nek werd omgewrongen. Het varken werd in een houten kist geduwd, waar de kop uitstak. De slachter ging op de kist staan, en met een zware hamer werd het varken naar de eeuwige cottelettevelden gebracht. Het was een precisiewerk om het varken juist op de kop te treffen, want dat was niet altijd van de eerste keer het geval. Als het varken dood was, werd het op stro gelegd en het stro werd in brand gestoken. Men deed ook het varken bloeden, en dat waren de eerste stappen die telkens werden herhaald. Het was een speciale sfeer en ook een speciale geur. Ja, vandaag is dat niet meer denkbaar. Men gaat nu naar het slachthuis, en zonder het te weten hoe het varken sterft ligt het enige tijd later op ons bord. Och..... ik hoor het al zeggen, wat was het een gruwelijke tijd vroeger. Ja, dat was de tijd van toen hé! Hoewel ik mij soms vragen stel bij al ons modernisme. Vandaag gaat alles via slachthuis en beenhouwer en niemand weet nog van waar het vlees komt. We spelen dioxine kiekens binnen, en we fretten ons dik aan hormoonvarkens. Maar allé, ze zijn dan toch proper gestorven en geslacht hé ). Ik moet zeggen dat de beenhouwer vroeger ook zijn werk kende hoor. Het varken werd opgehangen en gescheiden. Er werden pensen en gekapt (gehakt) gemaakt. Potten werden gevuld, en in de kelder stonden stenen potten met smout. Het vlees werd gezouten, en verdeeld. Vroeger waren er ook geen diepvriezers en de mensen moesten ergens heen met hun vlees hé. Awel daar komen we bij de titel van het verhaal. "De zending" Het was een stuk vlees die vroeger bij de notabelen van het dorp werden gedragen, maar ik heb maar juist geweten dat ik het bij de pastoor moest dragen. Ge ging dan op stap met een stuk vlees die in een schoon papierke was ingepakt, en bij de pastorij moest ge dan op zoek naar de pastoor. Het was dan vooral als jonge snotter uwen tekst niet vergeten die ze u thuis hadden ingepeperd. Zeggen dat het één van de beste stukken van het varken was voor mijnheer pastoor. Vooral niet vergeten te zeggen van wie het kwam. Dus bij ons kwam het van "te roelses". Ja mijn grootvader noemde Roels hé. De pastoor kwam als dank dan ne keer het huis zegenen, terwijl hij een halve fles jenever naar binnen speelde. En de zondag in de kerk dopte hij zijne kwispel (wijwaterborstel) nog eens diep in zijnen emmer om dan in de richting van de gulle gever te zwaaien. We zaten daar dan gelukkig dat iedereen gezien had, dat de pastoor bij ons wat meer water gebruikt had. Het wijwater droop van mijn bomma hare permanant en ik zat 's anderdaags met een valling van al dat wijwater die van mijne rug gelopen was. Ja, in dienen tijd waren er ook niet veel mager pastoors hé ) Als hij van elke slachter een zending kreeg, was zijn jaar goed. Maar niet alleen bij de pastoor werden er zendingen gedaan. Ook bij de geburen. Ja, deze gaven dan wel iets in de plaats hé. Zo bracht ik een kieken te "koertes" om met een konijn terug te keren. Ook de groenten deelden in de ruilhandel. Ja, het was een mooie tijd. Zo simpel als het vroeger was, zo moeilijk is het soms om ons in ons modernisme een nostalgisch beeld te vormen van vroeger. Ik ruik niet alleen de nostalgie, maar ook de heimwee van vroeger.
)
