Sinds februari 2019 is ons gezin uitgebreid met een hond, een Amercain Staffordshire.  Mijn zoon, die op dat moment al zijn eigen stek had, wilde als kind al een hond van dit ras. Ik heb het altijd tegen weten te houden. Niet omdat ik niet van honden hou maar, vanwege al het ongemak wat erbij komt kijken. Maar de zoon deed waar hij zin in had en zo haalde hij Cesar een asiel. Het was liefde op het eerste gezicht. 

Hij, Cesar was toen anderhalf jaar jong en ik, ik was na de eerste aanblik ook meteen verkocht. Zucht...

Mijn zoon had,naïef genoeg, gedacht dat Cesar wel vriendjes kon worden met Marley, ook een reu, de hond van zijn grootmoeder die op dat moment nog naast hem woonde... Maar dat was zonder het karakter van de twee honden te kennen.Net als zoveel honden vond Cesar het niet prettig om lang alleen te moeten blijven wanneer de zoon ging werken, Eerst begon hij aan de kussentjes op de bank, daarna sloopte hij de zetel. Tegen de tijd dat zoonlief weer thuiskwam had hij een tunnel gegraven richting het epicentrum van zijn verlatingsangst, ondersteund door veren, schuimrubber en een onwrikbaar gevoel van rechtvaardiging.

"Mààm wil jij op de kleine passen" stuurde mijn zoon mij een berichtje. En zo geschiedde het. Vanaf die dag werd ik uit mijn luie zetel gehaald en zorgde Cesar voor mijn dagelijks portie cardio.

Cesar de nieuwe man in mijn leven. Loyaal en toegewijd, liefdevol en geduldig. Hij helpt in de tuin met alle graafwerkzaamheden. Snoeit dat het een lieve lust is. Soms wat te enthousiast. Wij kijken samen naar onze geliefde tv-programma’s en vaak ook spelen wij in de tuin met de bal. Zo'n bal die geluidjes maakt. Speelgoed dat Cesar bestendig is. Wanneer ik de bal weg smijt rent Cesar erachteraan, brengt terug tot een bepaalde afstand en piept een paar keer met de bal alsof hij wel zeggen: "kom die bal maar halen”.

Dat dit soort spelletjes zin hebben blijkt, toen wij laatst gingen wandelen en Cesar werd aangevallen door een klein wit hondje en Cesar geschrokken,  het mormel bij z'n kladden greep en hem als straf begon te schudden. Ik schrok, maar ik bleef "Cool" en commandeerde "Donne!" en "Geef!" Uh ja, Cesar is tweetalig. En Cesar gaf! Het hondje, dat alleen flink geschrokken was rende zonder uitkijken terug de straat over naar z'n bazinnetje. 

Even later kwam het mens zich excuseren voor haar Benji met een zakje hondenkoekjes dat Cesar in dank tot zich nam.

Cesar kwam, zag en veroverde. Niet met woorden, maar met blikken, blaffen en balgepiep, hij graaft, hij snoeit. Hij kijkt tv alsof hij de plot begrijpt Sindsdien is mijn leven minder stil en minder netjes, maar des te rijker. En de zetel? Die vertelt nu zijn eigen verhaal.