2013

Ik had weer een paar dagen bij mijn vader doorgebracht. Ik was hem onaangekondigd gaan bezoeken en ik trof mijn vader in tranen aan. Hij had onlangs een reportage op tv gezien over een man van zijn leeftijd die opgehouden was met eten. Er ging een belletje bij mij rinkelen.

“Versterven is een methode van zelfdoding die bij de Romeinen en de oude Grieken al bekend was en waar met respect en bewondering naar werd gekeken. Vooraanstaande oude mannen die gezien hun leeftijd niet meer in staat waren hun functie naar behoren uit te voeren kozen voor deze methode om een eind aan hun leven te maken zonder dat iemand hen daarvoor dodelijke middelen hoefde te verschaffen. Door voedsel te weigeren kozen zij voor een "waardige dood."

Ik heb niks gezegd. Ik heb niet geroepen "Geniet van het leven, geniet van de zon, geniet van het park en blablabla" Maar ik heb mij afgevraagd of ik zijn wens moest respecteren? Ik heb geen alarm geslagen bij zijn huisarts of bij de zorg. Mijn vader heeft ondertussen zijn beslissing herroepen.

Hij huilt nog steeds wanneer ik op maandagochtend weer bij hem wegga en zegt dat hij op mij gaat zitten wachten tot ik weer terugkom.

2025

Het waren mijn gedachten van toen. Mijn vader heeft na dit blogbericht nog drie jaar geleefd. Drie jaren waarin hij bleef wachten tot ik terugkwam, huilde bij afscheid, maar ook bij leven, soms met tegenzin, soms met een glimlach, verstopt achter zijn tranen.

En toen ging ik 10 dagen met vakantie. Ik wist dat hij geen jaren meer had, zelfs maanden waren twijfelachtig. "Zou ik het wel doen?" Aarzelde ik.

"Natuurlijk, ga maar. Je vader wacht wel op jou" zeiden mijn vrienden. 

En natuurlijk koos hij dat moment... toen er niemand keek, om er tussenuit te glippen. Zoals alleen hij dat kon. Zonder gedoe, maar met een timing die me nog steeds achtervolgd.

Met het overlijden van mijn vader, stierf het kind in mij mee, want ouders houden je jong. Ze blijven zich zorgen over je maken, alsof ze niet gemerkt hebben dat je het ouderlijk huis al jaren geleden hebt verlaten en zelf al een paar keer moeder bent. … Onbeschermd en heel wat ouder stond ik alleen op de wereld. Helemaal niemands kind meer.

En dus probeer ik die nieuwe plek te vinden, als “mater familias” zoals ze dat zo mooi zeggen. Een rol met gewicht, maar ook met ruimte voor zachtheid en zelfs voor gekkigheid. Niet alle herinneringen doen pijn. Sommige verlichten juist de weg. Misschien is dit wat ik nu probeer. Het licht vastleggen dat hij (en mijn moeder) in mij naliet…