daden met een bepaalde karakteristiek zullen gevolgen van dezelfde karakteristiek veroorzaken
Er bestaat nog gerechtigheid in de wereld. Enfin, die dag toch.
1999, vroege herfst. Het was al vrij fris, maar de zon scheen en het was droog weer dus gingen we wandelen met Moeder-LM. "Buitenlucht en UV" had de kinesist van het huis gezegd. "Wanneer het weer het toelaat: naar buiten. Niet achter glas blijven zitten."
Vermits Moeder toen al in een rolstoel zat hadden we haar ingeduffeld met een aantal lagen kledij, het geheel afgetopt met twee geruite plaids. Haar winterse wandeloutfit stond toen nog niet op punt. Wat betreft kleur en stijl liet het tenue te wensen over. Het was een samenraapsel, een beetje 'kleurrijk' misschien. De rood geruite dekentjes vloekten met de oranje wanten, maar we hadden nog geen andere. En het was ons om de buitenlucht te doen. En om verandering van omgeving, de afwisseling. Niet om de show. En ze was warm ingepakt, dat was het belangrijkste. Enkel haar neus, wangen en ogen waren onbedekt.
We stapten traag de dreef af. Hoe trager hoe beter, dan 'waaide' het niet in haar gelaat. En dan kon ze de voortuinen bekijken. Niet dat daar nog veel kleur te bekennen viel. We hoopten gewoon dat iets haar blik zou vangen, al was het een plaasteren kabouter.
Aan het einde van de dreef is een taverne met tuinterras. Het is een grote tuin met oude bomen, bijna een park. Er staan speeltuigen voor de kleintjes. Kleintjes waren er niet, het was al wat koud. Er is ook een hoenderhof achterin, maar daar konden we met de rolstoel niet bij omdat het grasveld te hobbelig is. Het tuinterras was nog open.
Uit de wind en in de zon zaten een tiental mensen, overwegend senioren, goed ingeduffeld te genieten van de buitenlucht. Het rook naar aarde, de plantenwereld was al ingedommeld. Misschien zouden de aroma's van de buitenlucht Moeder uit haar verstarring halen ...
Twee tafels verder zat een echtpaar, mid-dertigers in modieuze skikledij. De zonen (9 en 12j schatte ik) waren op het grasveld aan het ravotten. Misschien zou hun beweging Moeders belangstelling even wekken?
Onze warme choco's werden gebracht. We roerden in de choco's, keken naar de twee jongens en we hoorden ergens een vogel fluiten.
Van opzij zag ik een oranje want omhoog komen. Met een traag breed armgebaar wees Moeder naar de tafel van het echtpaar. Daar stonden een theeglas, twee frisdranken en een glas donkere trappist. Iets op die tafel had haar aandacht.
Een paar tellen later opnieuw dat wijds gebaar. Daarbij leunde ze nu ook voorover. Om ons iets aan te wijzen? De donkere trappist contrasteerde fel met de witte tafel. Het glas fonkelde in de zon. Het stak boven de andere glazen uit, koninklijk bijna, op zijn voet. "Ja Moeder, mooi hé." Moeder had héél eventjes op iets uit de omgeving gereageerd, LM en ik beschouwden dit als een succes, we noemden het uitstapje al geslaagd. Die kleine vreugde werd ons niet lang gegund.
De modieuze dame aan de andere tafel stootte haar man aan en wees met haar kin in onze richting. Weinig subtiel. De man keek naar onze tafel, knikte eens vriendelijk en draaide zich terug naar zijn vrouw.
De vrouw bleef verstoord onze richting uitkijken, alsof Moeder op een af andere manier de grens van de privacy overschreden had. Bij elk nieuw armgebaar van Moeder stootte de vrouw haar man aan en keek nog meer verstoord.
Gelukkig liet de man dat aan zich voorbij gaan.
Nu zat zij Moeder openlijk aan te staren. Zonder ons uit het oog te verliezen nam ze haar tasje van tafel en plaatste het achter zich op de stoel. Alsof Moeder een hooligan was die zou recht springen om iets van die tafel te grissen.
Haar gestaar begon ons te storen. In deze gemeente zijn twee rusthuizen. De bewoners ervan komen al eens buiten. Had mevrouw nog nooit een demente bejaarde van dichtbij gezien?
Moeder maakte opnieuw dat vaag armgebaar en met een vergoelijkende glimlach gaf ik teken aan de dame 'niet op letten'. Maar het mens bleef ons verstoord en argwanend in het oog houden. Met één hand trok ze haar kraag wat dichter, als om zich te beschermen. Dacht ze dat dementie besmettelijk is? Mogen mensen die een beetje anders doen niet in openbare gelegenheden komen? Vond ze de aanblik storend? Waarom keek ze dan niet de andere kant uit? Kon zij niet doen zoals haar man. Die zat een kwartslag gedraaid, zodat wij uit zijn blikveld waren en hij zijn zonen in het oog kon houden. Haar surveillance werd ronduit belachelijk.
Plots stootte de man háár aan en zei iets. (Vond hij ook dat het lang genoeg geduurd had?) Met een ruk draaide de vrouw haar hoofd om, liet een hoog luid langgerekt "O NÉÉ!" horen en kwam half uit haar stoel. Was een van haar zonen uit het klimrek gevallen?
Alle terrasklanten keken nu naar de twee jongens. Ze stonden allebei rechtop, zo te zien was er niets aan de hand. De oudste van de twee stond in profiel, opzij van het klimrek. Onder het bewonderend oog van de jongste stond hij met uitbundige zwaaibewegingen, een Pallieter waardig, het klimrek te besproeien !
Mevrouw zakte terug in haar stoel, hoofd tussen de schouders, ze kromp letterlijk ineen van schaamte. LM en ik durfden elkaar niet aankijken, we voelden lachkriebels komen. Heel even probeerde ik nog de grijns van mijn gezicht te vegen, maar dat lukte niet. Een paar tellen later zaten we hardop te schateren, zoals de andere mensen op het terras, puur uit ongegeneerd leedvermaak met de moeder haar gêne.
"Voilà, hikte LM, er bestaat nog gerechtigheid in de wereld" en hij veegde de tranen van zijn gezicht.
De vrouw stond op, nam haar tasje, rechtte haar rug: "Roep de jongens en ga binnen betalen" commandeerde ze haar man. En zij verdween richting parking. Het hoofd geheven. Stervend in stijl.
Van de Voice kijk ik naar de audities en daarna volg ik het programma niet meer. De audities vind ik interessant. Waarom weet ik niet. Misschien om de concentratie van de coaches. Navenant de kandidaat gokken we welke coach de stoel zal draaien. Hier nog een verhaal over een auditie, maar niet bij de Voice.
Een jongedame komt zich aanbieden voor een talentenprogramma en zegt tamelijk schuchter tegen de man achter het bureau: "Dag Meneer, ik imiteer vogels, Meneer."
De talentscout van dienst is absoluut niet onder de indruk, hij schrapt haar naam van de lijst. Hij kijkt zelfs niet op van zijn papier terwijl hij antwoordt :
"Ach kind, daarvan hebben we er al zoveel" wuift hij "De volgende!"
"Jammer" piept ze zachtjes en met een spijtig glimlachje stapt ze naar het raam, trekt het open en vliegt weg.
'k Ben rechtshandig en ik droeg mijn horloge links. Waarom dat zo was weet ik niet. LM zegt dat rechtshandigen ze links dragen en linkshandigen rechts omdat dat handiger is ivm de sluiting.
Toen we piepjong waren, 13 of 14j, denk ik, was het op school een trend om de horloge met de wijzerplaat naar binnen te dragen. 'k Was daar onmiddellijk voor te vinden, want zo kon men tijdens de les ongemerkt kijken hoelang 'het' nog zou duren. Bij bepaalde leerkrachten was het levensreddend dit te weten.
's Avonds op de schoolbus zag ik al eens meisjes hun horloge terug met de wijzerplaat naar buiten draaien. Dus 's morgens met de wijzerplaat naar binnen? 'k Snapte daar niks van en ik vroeg ook niks want zij waren 'de groten', ongeveer een andere kaste. Onaanspreekbaar, wil dat zeggen.
Mijn horloge droeg ik dag en nacht met de wijzerplaat naar binnen. 'k Vond het bij zoveel dingen handiger.
Er was ons gezegd dat verpleegsters ze ook zo droegen en ik geloofde dat wel. Zo zit het slotje van de armband naar buiten en kan men de patient tijdens het tillen of keren niet kwetsen met een schram van dat slotje. Een buurvrouw (verpleegster) droeg haar horloge nóg anders. Zij droeg een horloge aan een lintje, opgespeld op haar schort, zo ergens in het midden. En die horloge hing ondersteboven! Dat was zo slim gevonden, zo simpel, dat ik er ook ondersteboven van was. Geniaal gewoon.
Later kwam ik te weten dat zulke verpleegstershorloges ook gewoon in de handel verkrijgbaar zijn. Om op te spelden of om aan een halsketting te dragen, beide modellen hangen ondersteboven en zijn zo goed als handen-vrij. Nu zijn die horlogekes precies niet meer te zien (?)
Veel later hoorde ik dat de wijzerplaat naar binnen dragen een signaal was. Het wou zeggen dat men een vast vriendje had, dat men 'bezet' was. Maar waarom was het nodig dat te laten weten op een meisjesschool en niet in de buitenwereld? Waarom draaiden ze 's avonds hun wijzerplaat weer naar voor op de arm alvorens ze de bewoonde wereld in gingen? ‘k Heb nog altijd geen verklaring gevonden, maar misschien is die er niet want een trend hoeft geen verklaring.
Osvaldo Cavandoli (Maderno, 1 januari 1920 - Milaan, 3 maart 2007) was een Italiaanse cartoonist en animator. Hij werd wereldberoemd met zijn creatie La Linea. klank aanzetten! https://www.youtube.com/watch?v=gMbTmUjqvgc 04min30
La Linea bij Lagostina
Hij werd bekend met La Linea, een simpel getekende cartoon, die in 1969voor het eerst verscheen, als verzet tegen de heersende tendens die het gebruik van grondig uitgewerkte personages met een overvloed aan details voorschreef. Later kwamen daar nog volgers bij. Vanaf 1969 stelde Osvaldo Cavandoli het figuurtje, dat toen nog "Mister Linea" heette, voor als mascotte aan verschillende reclamebureaus, maar vond geen geïnteresseerden. Uiteindelijk ontmoette hij Emilio Lagostina, een producent van snelkookpannen die in het figuurtje een goudmijn zag voor zijn televisiereclames. Het figuurtje kreeg zijn karakteristieke brabbelstemmetje van Giancarlo Bonomi: Het jazzmelodietje dat elke episode inleidt werd geschreven door Franco Godi.
De filmpjes, die in korte tijd razend populair werden, werden in 1972 bewerkt tot cartoons die in verschillende Italiaanse kranten verschenen. La Linea won ook de eerste prijs op het animatiefilmfestival in Annecy, Frankrijk en een jaar later op dat van Zagreb, Croatië.
In 1977 kende La Linea het hoogtepunt van zijn succes. De korte reclamespots die Cavandoli in de loop der jaren had gemaakt, herwerkte hij tot korte filmpjes zonder reclameboodschap. Die clips werden een groot succes in meer dan 40 landen, maar niet in Italië. Daar werd het personage La Linea zo sterk geassocieerd met de Lagostina-snelkookpannen, dat de RAI ook de niet-publicitaire filmpjes als sluikreclame beschouwde en weigerde ze uit te zenden.
Pas in 1997 was het grappige mannetje weer op de Italiaanse televisie te zien.
Het gestileerde figuurtje waagde in2001 zelfs de grote stap over de oceaan. Osvaldo Cavandoli maakte een reeks van 20 filmpjes voor de Universal Studios, Californië. Voorwie meer wil zien, op You Tube gewoon La Linea intikken en ze springen tevoorschijn. Er staan meer dan 100 filmpjes. Glimlachjes voor de grauwe winterdagen die gaan komen.
Vorige week zei LM naar aanleiding van iets ‘Ja, maar gij zijt een schrikkepuit hé’. Op een toon alsof dat voor hem al jaren een uitgemaakte zaak was.
Daar kon ik eens mee lachen. Ik. Een schrikkepuit.
In elke haven heb ik mijn weg naar het schip terug gevonden, nuja, behalve die ene keer bijna, in Ulsan. En nergens was ik bang, behalve die ene keer dan, in Trinidad.
En ik ben maar twee keer gerold geweest. Voor zover ik weet. Heeft me dat belet om verder te gaan met varen? Nee, ik ben er hoogstens voorzichtiger door geworden. Voorzichtig. Vooruitziend. Behoedzaam. Allemaal preventief. Eigenlijk ben ik eerder op mijn hoede voor mensen die zich in slaap laten wiegen door de situatie dan voor de situatie zelf.
Zoals die keer … dat PN in Galveston aan de Russische taximaffia liet horen dat ze de vrouw van de captain was. Dat is vragen om problemen ! We staan met onze meisjesnaam op de bemanningslijst. Men is stewardess of supplementary crew, onderaan de hiërarchische ladder en ook onderaan op de lijst genoteerd. Men geeft zeker niét de graad van de echtgenoot. Ze hebben er aan de wal geen zaken mee welke positie de echtgenoot bekleedt. Dat jaagt de prijzen maar omhoog. En bemanningslijsten hebben ze vlug hoor, nog voor het schip tegen de kaai ligt. Ze hebben connecties binnen het agentschap ter plaatse.
Taximaffia : De wagens kwamen al toegereden terwijl het schip nog aan het aanleggen was. Die gasten rijden met twee in één wagen. Waarom is dat nodig?
Een schrikkepuit dus, ik. Ineens dacht ik: als hij denkt dat hij mij kent, ken ik hém dan eigenlijk? Of denk ik dat ook maar?
LM stond bij het raam en keek naar wat er beneden zoal circuleerde op de voetpaden. Dit is niet echt een drukke straat, daardoor weet hij ongeveer wie en wat er overdag langs komt. Wiens hond mankt en wie plots verschijnt met een andere hond. En dan weer een andere. En dan weer de vorige … Honden op logé, weet hij.
"De zilveruitjes! Dát is lang geleden." zei hij bedachtzaam. Zijn zilveruitjes hondjes? Had hij het over eten? Er staat een pot uitjes in de koelkast en een reservepot in de berging. "Nee die twee dames daar."
Die twee dames zijn zussen. Ze stappen voorzichtig en traag. Arm in arm. En zwijgend. Alle concentratie gaat naar het voortbewegen zelf. Ze kleden zich zoals ze stappen, in behoedzame tinten. Hun kapsel komt uit het zilveren register. Zoals dat vroeger moest en zoals hun eigen oma’s een kapsel hadden toen zijzelf jonge vrouwen waren in de jaren ’60, een stevig, strak krulletjes-permanent, zeer kort. Van bovenaf gezien zijn die bolle kopjes zilveruitjes.
‘k Wist niet dat LM hen zo noemde. ‘k Wist evenmin dat ze met hun twee gedurende een periode uit het staatbeeld verdwenen waren. Was er een ziekenhuisopname geweest? Wie van de twee? De ene zus loopt al enkele jaren zwaar gebogen door osteoporose. De andere iets minder gebogen. Het was voor LM blijkbaar een stille blijdschap hen weer te zien langskomen. "Ze zijn er nog." glimlachte hij vaag. Zijn ma had ook zo’n kapsel.
Soms zijn er mensen die uit het straatbeeld verdwijnen en helemaal niet meer opduiken. Maar de zilveruitjes zijn er wel weer. Tot nader order natuurlijk.
‘k Ben lang een nachtraaf én vroege vogel geweest.
Toen ik 15 of 16 was had ik heel sterk de indruk dat ik me overdag met zoveel dingen moest bezighouden die me opgedrongen werden -zolang ik nog thuis woonde was dat ook zo- dat er maar één moment overbleef voor mezelf : de nacht. Of toch het begin van de nacht, zolang ik nog thuis woonde.
Ik verdween rond 22h naar mijn kamer maar ik sliep niet voor 01h. Huiswerk maken en daarna onder de dekens wat liggen lezen en radiootje luisteren, vooral AFN en ook Europe n°1 met Daniel Filipacchi. Radio Veronica en Radio Caroline kon ik niet ontvangen vanonder die dekens. Waarschijnlijk niet de juiste dekens.
Om 05h30 was ik er al weer uit want ik wou ’s morgens weg zijn voor ze me konden terugfluiten ivm ontbijt of andere huishoudelijke taken. Die had ik tussen 16h en 22h al genoeg.
De nacht was van mij, dat beetje slaap was van mij en de ochtend lag gewoon in het verlengde van die twee, de ochtend was ook van mij.
Dus : douchen, aankleden (beetje mascara ook) en de deur uit. Na een paar keer vroegen mijn ouders zich niet meer af waarom ik zo vroeg weg was. Om ondanks de files intijds op school te geraken? De bussen hadden toen nog geen eigen bedding hé. Aan het Simonisplein liep toen alles hopeloos strop. Rustig laten strop lopen, heel die westkant van Brussel.
Ik (prinses) nam een alternatieve route, achterop een brommer. Een rood geval van een kameraad die naar de school in de Vier Windenstraat moest. Hij pikte me op aan de bushalte thuis. Uit het zicht van het ouderlijk huis natuurlijk. Het woord 'cool' bestond toen nog niet in jongerentaal maar het was wel cool, om een mokke achterop de motto te hebben zitten. Ondanks de witte sportkousen. En dat mokke vond het tof om door nen 'tip' afgezet te worden aan een bushalte die nog een half continent van de school af lag. De ochtenden waren reizen door de geuren van de seizoenen. Over helm & hersenpan bestonden nog geen You Tubekes.
Nu ik het schrijf hoor ik ook terug het gejank van die brommer. Een opgefokt geval. En ik ruik terug de ochtend-mélange van weinig verkeer maar wel polluerend, met herfstgeuren van de oude stadsbomen van voor die renovaties overal. En de geur van zijn vest in skai. Hoe zou het nu zijn met Jef BB? Is hij nu cilinders aan het uitboren samen met kleinzonen?
Hij zette me af aan Veeweyde. Daar nam ik de bus. Samen met een andere kameraad, die in de Cellebroersstraat naar school ging nam ik daar de bus. Hij kwam daar ook wat vroeger. We stapten af aan het Fontainasplein en zaten daar dan een sigaret te roken en te kijken naar een stad in de ochtend. Daarna begon de dag en begonnen de verplichtingen.
Dat traject was een omweg, maar de weg was mooi en het ritje op de motto was een vleugje van … iets, iets waarvan ik niet wist of het wel bestond. Het was een manier van weg zijn.
------------------------ 05-01-2015 11:54:48 ~ de verteller is 70++
Zopas werd op de deur van mijn appartement gebonsd. Ik deed open en er stonden 8 politiemannen voor de deur. Ik weet niet hoe ze binnen geraakt zijn, beneden aan de voordeur. Ze stormden binnen met getrokken wapens. Ik wist nergens van en ze zijn overal gaan kijken, in elke kamer en in elk hoekje Toen het gedoe stilviel zei een politieman "U woont op nummer 41, straat zus-en-zo" "Maar nee! antwoordde ik, dit is nummer 4, dit is het huis om de hoek!"
Ze zijn naar buiten gestormd, naar het nummer 41 in de andere straat. Missen is menselijk. ------------------------
Missen is menselijk, schreef de brave mens er nog vergoelijkend bij. Ja. Maar sommige missingen zijn misselijkmakend. Acht man met getrokken wapen. Dat was al een serieus interventieteam dan, mijn gedacht.
Missen is menselijk? Toch eigenaardig dat ze zich én van straat én van huisnummer vergist hebben. Misschien dan ook van datum en van uur? Gewacht met vertoon tot ‘het gevaar’ al in het buitenland zat? Missen is menselijk … voor een interventie van dat kaliber, mon oeil. Dat is geen vergissing meer, dat is een fout. Operationeel was er iets grondig mis. En jongens van dat soort en hun denkers moeten dan onze redders in nood zijn, de dag dat het er op aan komt.
Als ze zo opgefokt waren -door de adrenaline of door de testosteron- dat ze niet meer wisten waar ze waren, wisten ze dan nog wat ze aan het doen waren? Maar ze mogen wel een wapen dragen. Opgefokt of niet.
Terug naar buiten gestormd, naar het juiste nummer in de juiste straat. Dit lijkt eerder een ploeg figuranten bij Comedy Capers dan een getraind interventieteam.
En ja, hoe zijn ze beneden aan de voordeur naar binnen geraakt? Met een slotenmaker? Die had dan óók niet gezien dat het huisnummer niet klopte?
Énzovoort, enzovoort … Meer vragen dan mijn kopke kan bolwerken. En de bewoner, degene die het heeft moeten meemaken, was helemaal alleen in het gebouw, er was niemand om samen mee te bekomen van het schrikken. Hij deed er achteraf gelaten over. 'Ik leef toch nog …'
Hoe gevarieerder het straatbeeld hoe liever, maar het baseballpetje is een verschijnsel waar ik niet aan wen. 'k Blijf het potsierlijk vinden.
Het ding heeft een zonneklep en zal dus wel bedoeld zijn om de zon uit de ogen te houden. En als de coach even instructies geeft draait het klein grut die klep opzij of naar achter, anders moeten ze hun hoofdje in hun nek leggen om hem te kunnen zien. Daarna draaien ze de klep terug naar vóór om de zon uit hun ogen te houden en spelen verder.
Op een dag was het petje overal te zien, niet meer alleen op het sportveld of op weg daarnaartoe, gewoon overal. En in grote delen van de wereld, geloof me. Het is zelfs doorgedrongen tot achter in de tuin van WD in een rustige straat even buiten het dorp. Het was zomer 2002.
Het petje was daar niet zomaar neergedwarreld, of vergeten door iemand van de buurtkinderen, neenee, WD had er eentje op zijn hoofd en was zelf tamelijk tevreden met het resultaat. Hij had het gekocht omdat hij vond dat hij als kersverse opa zijn imago moest verjongen. Hij had er dus nog geld aan gegeven ook. WD kennende, wil dat wat zeggen. En 'imago' sprak hij uit als loek.
We kwamen een paar uren helpen in de tuin: LM had een hoedje op het hoofd, ik een sjaaltje en WD zijn nieuwe loek. Het ding beschermt oren en nek niet tegen harde zonneschijn, elke bouwvakker, dakwerker en fietser weet dat ondertussen.
"W, zoudt ge niet iets anders op uw hoofd zetten jongen, uw oren..." WD wuifde dat weg. Op zijn hoofd geen oud hoedje of zigeunersjaaltje. Hij had immers een jeugdige nieuwe loek. Resultaat: na een paar uren waren zijn oorschelpen verbrand, vooral de randen bovenaan. "Oekandana, zei WD 's avonds, verbeten wrijvend over zijn knalrode oorschelpen, 'k ad tog iet oep menne kop..." Tja. Pijnlijke stekende jeuk, WD was die avond niet te genieten en aftersun maakte het volgens hem alleen maar erger want dat 'plakte'dan nog ook.
Een paar maanden later hadden we de najaarsstormen, zoals de kalender die voorziet. Grimmig weer: gietende regen en ijzige wind, veel bescherming bood het petje niet. Even grimmig als het weer hield WD vast aan zijn nieuwe loek. Jeugdig sleepte hij zich de herfst door, van verkoudheid naar verkoudheid. En wij leefden mee natuurlijk, van onder onze beremutsen.
Toen kwam het winterweer, bijtende vrieskou. Voor het buitenwerk droegen wij nu een wollen sjaal onder onze mutsen. En WD? Hij droeg zijn petje. Het petje houdt de schedel niet warm en aangezien WD kalend is, zou stekende hoofdpijn hem wel snel naar een aangepast hoofddeksel doen grijpen. Dachten wij.
Niets daarvan. De stekende hoofdpijn kwam door teveel roken, te weinig slapen en kopzorgen op het werk. Maar niét door de kou, dus niét door het petje. De bontmuts die hij andere winters droeg bleef in de kleerkast liggen. Midlifecrisis, besloot mijn man. (Híj wou die bontmuts wel.)
April 2003, WD aan de telefoon, ramp: petje weg. Weggewaaid, het water in. Ziezo dachten wij, eindelijk is hij van die bevlieging af. Diezelfde week had WD al twee nieuwe petjes gekocht. Eentje in reserve. Voor 't geval het nog eens zo hard waait.
Zomer 2003: bijna elke dag hittegolf en UV-alarm in de weerberichten. Niet echt weer om in de tuin te werken. 'k Ben op de markt rieten hoeden gaan kopen, met de breedste randen die ik kon vinden. Drié hoeden. Voor WD ook een. Ik wou niet dat hij ineenzeeg door een zonneslag. Loek of niet, hij zou een rieten hoed met brede randen opzetten. En we gingen naar WD, ik tamelijk strijdvaardig.
Strijdvaardigheid en hoed waren niet meer nodig: WD had één van zijn petjes aangepast aan buitenwerk! Zijn dochter had er met velcro een ruime lap katoen aangezet. Die lap beschermde oren, nek en schouders.
WD zag er uit als een legioensoldaat en droeg de lap met zwier. En, ineens vond ik dat petje niet meer potsierlijk, die lap veranderde alles. Dat stomme petje was nu een slimme bescherming.
Het enige wat hij er niet mee kon doen was zich koelte toewuiven. (Met een rieten hoed kan dat wel, de derde hoed ligt in zijn tuinhuisje.)
Zijn andere petje was van de kapstok verhuisd naar de hoedenplank van zijn wagen. Zo zien de buren en wij allemaal dat hij nog wel degelijk een petje heeft hé. En na de zoveelste koudeprik die winter heeft WD zijn bontmuts wél uit de kast gehaald.
Onderstaand filmpje kan melig lijken, zo in de vroege ochtend. Ga misschien toch maar eerst ontbijten. Of neem op zijn minst koffie. Oké, thee dan.
Eigenlijk is het een parabel want er worden een paar wijsheden en waarheden verpakt in een verhaal. Hier komt het. Klank aanzetten. Jammer van dat nadrukkelijk Noord-Nederlands accent, iets minder had gemogen. Maar goed, we doen niet sacherijnig vandaag. https://www.youtube.com/watch?v=x7l0GI-ZgkQ 10min12, voor wie eens geen haast wil hebben.
Hoog op de berg woont een man alleen in een houten huis. Hij is daar gelukkig met wat hij heeft. Door de bewoners in het dal wordt hij ‘de man in de wolken’ genoemd. Elke dag gaat deze man voor zijn schilderij zitten. Een landschap, zo mooi, zo schitterend leeg, zo moet het geweest zijn toen de wereld begon. De man deelt zijn geluk met wie het maar wil. Elke dag komen mensen de berg op om samen met de man in de wolken te kijken naar het prachtschilderij. Wie naar het schilderij kijkt, vergeet voor even hoe treurig en lelijk het leven soms is. Sommige mensen komen heel vaak kijken en het werd ook een gewoonte om iets mee te brengen voor de man: een kastanje, een steen, een stuk kaas, een knikker, een fles wijn, een veer, een liedje of een tekening. Op een dag verschijnt er een vreemdeling. Die heeft horen vertellen over het prachtschilderij en wil het graag zien. Het schilderij blijkt een fortuin waard te zijn en de man in de wolken kan het verkopen voor erg veel geld. Maar dat doet hij niet. Hij wil het schilderij graag blijven zien zoals hij het altijd heeft gezien: een landschap zo mooi, zo schitterend leeg, zo moet het geweest zijn toen de wereld begon. Hoe hard hij ook probeert, de man in de wolken kan de vreemdeling niet vergeten. Van nu aan houdt hij de bezoekers ook erg goed in het oog. Ze mogen niet te dicht bij het schilderij komen en ze mogen het zeker niet aanraken. Op den duur wil hij zelfs geen bezoekers meer ontvangen. Hij heeft er genoeg van, al die bezoekers zouden het mooie er nog van af kunnen kijken! In zijn dromen gebeuren er de ergste dingen met het schilderij. Hij zet sloten en grendels op de deuren en zondert zich helemaal af. Soms denkt hij nog terug aan de tijd toen de mensen uit het dorp naar het schilderij kwamen kijken en voor hem iets meebrachten. Die tijd was nu voorbij. Nu moest hij zijn schilderij beschermen, desnoods met zijn leven. De angst voor het schilderij overheerst zijn leven en hij begint te twijfelen of het wel echt een prachtschilderij is. Hij hangt het terug aan de muur en merkt dat het zijn schoonheid verloren heeft door de drukdoenerij die ermee gepaard gaat. Hij weet maar één oplossing: het schilderij verdwijnt in de haard ... Vanaf dan gaan zijn sloten en grendels weg en gooit hij de ramen open. Door het raam ziet hij een landschap, zo mooi, zo schitterend leeg, zo moet het geweest zijn toen de wereld begon. Je kan zien hoe alles een vorm en een kleur krijgt in het licht van de opgaande zon.
Lang geleden, in de tijd dat de grootouders nog spraken, werd ik ivm blauwtje er door mijn grootmoeder op gewezen dat een blauwtje oorspronkelijk een stadstelegram was.
Die ging niet via PTT of RTT of over gelijk welke kabel, het was veel simpeler dan dat.
Wanneer men plots ergens iets moest laten weten of onverwacht een uitnodiging moest afzeggen, kon dat snel via de stadstelegram. Dat waren geschreven berichten die bij de bestemmeling bezorgd werden per koerier te voet, dat was een renner die moest oplopen (leveren) en aflopen (terugkomen) of per koerier op de fiets. Dat was in de tijd dat snorren nog knevels heetten.
Er was ook de buizenpost/buispost in sommige steden (pneumatique) maar of dat systeem ooit in Antwerpen bestaan heeft, heb ik nog niet kunnen achterhalen.
Iedere huishouding had van die telegramformuliertjes in huis. Men stuurde de meid of iemand anders naar de standplaats van de koeriers. De formuliertjes waren blauw. De binnenzijde werd beschreven, dichtgevouwen en dicht geplakt. Op de buitenzijde kwam het adres. Vergelijkbaar met het voorgelijmd luchtpostpapier van ooit.
Dus wie zo’n blauw formuliertje (met afzegging) per oplopende koerier geleverd kreeg, had een blauwtje opgelopen. In het aflopen kon hij eventueel een antwoord meenemen. Die afzegging was niet noodzakelijk een afwijzing op amoureus gebied.
Waarom een stadstelegram? Waarom geen telefoontje? Omdat het telefoonnet nog niet uitgebouwd was. Telefoon was toen nog een nieuwigheidje voor de rijken.
‘k Veronderstel dat de stadstelegram tot een flink eind na WOI heeft bestaan. Mijn grootvader was van 1892, mijn grootmoeder was van 1910. Zij hebben de stadstelegram nog gekend en gebruikt want de uitgebreide installatie van het telefoonnetwerk is pas na de oprichting van de RTT in 1930 echt op gang gekomen, vanaf toen kregen ook particulieren vlot aansluiting op het telefoonnet. Nuja, vlot … ’t was de RTT hé.
--------- In 1913 was een groot deel van België bereikbaar via de telefoon. Het aantal abonnees bleef beperkt, maar het merendeel van de stations, post- en telegraafkantoren was uitgerust met openbare telefooncellen.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog kwam een abrupt einde aan de telecommunicatie in België. Een van de redenen voor die stopzetting was te vinden in de financiële afhankelijkheid van het overheidsbedrijf. Door de schade en de gedeeltelijke ontmanteling van de netwerken tijdens de oorlog had het Bestuur van Telegrafie en Telefonie kolossale investeringen nodig.
Op 19 juli 1930 werd de Regie voor Telegraaf en Telefoon ( RTT ) opgericht. Het overheidsbedrijf kreeg een grotere autonomie: het was niet langer afhankelijk van de jaarlijkse budgetten van de staat en had de bevoegdheid om een eigen bestuur te voeren.
Wie bij google ‘stadstelegram Antwerpen’ intikt krijgt een aantal links, maar het zijn pdf’s en bij dat soort bestanden krijg ik geen verwijzing naar waar in de tekst de zoekwoorden staan. Dwz dat ik al die teksten zou moeten doornemen. ‘k Denk dat ik dat ga overlaten aan de geïnteresseerde, want ik heb het aantal bladzijden zelfs niet durven bekijken.
Dus om er een jaartal op te plakken, ik zou denken tot ruim na 1930 was er stadstelegram. In sommige steden.
Vertrouwen verdient men en kan men terugwinnen, en dan ebt het wantrouwen weer weg.
Verdenking, beschuldigingen, kan men weerleggen en zo de achterdocht wegnemen. Hoopten we.
Maar argwaan … is een waan. Tegenover argwaan stonden we machteloos.
Toen kwam haar huisarts met de diagnose: dementie. Het vonnis. En bijna als een bevrijding: de oorzaak van haar argwanen was nu gekend. Het was 'maar' een fase van iets dat veel erger was.
Opluchting ook: nu konden we ons concentreren op haar, op haar comfort en op haar verzorging. Haar verdachtmakingen waren 'slechts' een deel van haar ziekte. Alle beschuldigingen waren 'compleet' ongegrond, totaal zonder rede of reden.
Alhoewel? Twijfel.
De twijfel kwam ongevraagd, hij kwam gewoon en bleef een tijdje. Bij elke nieuwe verdachtmaking bleef hij een beetje langer. De dementie had haar verloop, de situatie escaleerde en de warmte trok weg, verdween uit de familie.
Jaren later: af en toe lopen gesprekken vast, vallen er sprekende stiltes... De ontreddering die haar argwaan toen heeft aangericht overvalt ons soms nu nog. Nú nog. Het is voorbij, maar het is niet over. Haar overlijden was genadig. Maar die argwaan, die liet ons in achterdocht en kilte.
m voor wijlen mijn schoonmoeder, een vrouw die ergens in mij een standbeeldje heeft EZW-13/02/2004
Wij zijn niet zo jong meer eigenlijk zijn w’ een beetje oud we rennen niet meer heen en weer en we hebben het ook vlugger koud
We gaan niet zo met de tijd meer mee moderne dingen zijn soms een kwelling hoewel gisteren schreef je op mijn pc een lief briefje in d’ oude spelling
We lopen al een beetje gebogen we buigen naar elkander toe soms zien we ’t in mekaars ogen we zijn allebei een beetje moe
majumau 23 nov 2006
Mooi vind ik dat, die bladschikking in ei-vorm. Ze klopt zo helemaal met de inhoud.
De titel en de bladschikking, dat was het eerste wat ik zag. En toen ik de tekst gelezen had zat ik te kijken en ik was helemaal weg in de tijd. Zwaar onder de indruk. En nu nog.
Ooit schreef ik iets over ei zijn, lang geleden, toen onze grootouders nog spraken en de oprichter van SenNet nog niet geboren was. Die tekst heb ik niet meer, maar het ging er over dat een koppel een ei met twee dooiers is. Het ei draait niet rond en het zal ook niet rond draaien, maar het is wél een geheel.
Het gedicht van Majumau zou daar het vervolg op kunnen zijn. Van ei-zijn naar wij-zijn, dertig jaar later geschreven. Het vervolg en misschien ook het slot.
Misschien gaat dit gedicht niet over een koppel. Misschien is een van beiden de zoon of de dochter en is de andere hoogbejaard? Door die ‘oude spelling’ denk ik dat.
Sterk werk. Zo schijnbaar terloops staan die woorden daar, minimaal. Grandioos helemaal. Die uitdrukking bestaat weer niet zeker, grandioos minimaal? Vandaag wel.
m gedicht geplaatst met toestemming van de auteur HiH-07/2015
Het geeft op een lugubere manier een zekere inkijk op de potentiële toekomst van een door overbevolking geteisterde planeet.
Kent gij een Chinees restaurant dat Kowloon heet? Mij staat voor dat ik er een aantal gekend heb, die zo heetten. Het enige dat ik wist van Kowloon was dat het een wijk in Hong Kong was. Vandaag heb ik een mail binnengekregen over de geschiedenis van die wijk. Nu ik deze foto’s gezien heb en de bijgaande teksten gelezen heb, vraag ik me af hoe een restauranthouder er bij komt zijn zaak Kowloon te noemen. ---------------------------------
Tot 1993 leefden er 35.000 mensen op een gebied van minder dan 2 voetbalvelden, waar geen enkel land de baas over was. En toen werd Kowloon Walled City met de grond gelijk gemaakt en eindigde een bizar sociaal experiment van anarchisme in de praktijk.
De City of Darkness vanuit de lucht, circa 1987. Op de achtergrond is een stuk van Hong Kong te zien. Om bovenstaande foto in perspectief te zien: het blok waar ge naar kijkt is 200 meter bij 100 meter en gaat 10, 12 en op sommige plekken 14 verdiepingen de lucht in. Het is één groot organisch geheel van gebouwen dat doet denken aan de Borg Cube uit Star Trek. Op dat moment wonen er zo'n 35.000 mensen. Dat is omgerekend 1,35 miljoen mensen per km². Ter referentie: Amsterdam moet het doen met 4.751 mensen per km² en Manhattan (hartje New York) met 26.939.
de Pfumferkes, zij waren hier efkes ook! “Pfumferkes lopen alsmaar te pfumferen”
En dat hebben we dan samen gedaan : handen op de rug, hoofd naar beneden en zachtjes, met kleine pasjes naar links en met kleine pasjes naar rechts lopen mompelen & mopperen. Wij alledrie, LM, ik en onze kleine genodigde (5j+) hebben alle drie driemaal rond de salontafel gepfumferd. Oké, dat was nog niet écht ‘to fumfer’, ik weet het, maar het was de best mogelijke benadering. Toen we uitgemompeld waren kwamen de vragen. Over de kleur van de mutsen.
Dat snuiteke wachtte op een antwoord hé, dus moest ik subito presto iets verzinnen : wie-wat-&-waar, beginnen met een omtrekkende beweging, dat vond ik het veiligste. De Smurfen wonen in het bos. Hij knikte geduldig, dat is algemeen geweten, Smurfen = bos. - En zij dragen de Witte Mutsen. Hij knikte genadig. - Behalve de grote Smurf, die... Hij zuchtte eens - wéér zo’n trivialiteit, iedereen weet toch dat het een Rode is. Hij ging op één beentje steunen en legde bemoedigend zijn handje op mijn knie, zo van komaan, we geraken er wel.
- En de Tuinkabouters dragen Rode Mutsen. - Of soms groene, vulde hij aan. - Ook soms Groene, herhaalde ik, om tijd te winnen. - En de Blauwe? - De Blauwe Mutsen helpen in de keuken, riep ik blij. - Altijd? - Altijd in de keuken. - Hoe weet gij dat. - Omdat Drea het gezegd heeft. Daar moest hij over nadenken. En ik eigenlijk ook.
En LM, ipv me een beetje te helpen met verzinnen zat in spanning te wachten op het vervolg. Grote jongens horen ook graag verhaaltjes.
- Waar wonen de Fumfelkers? vroeg de kleine. - Pfumferkes. - Ja, die, waar wonen die? - Op de suskewietenheide, tussen de purp’ren bloemkes. Weer efkes stilte. - Wij wonen daar ook, zei hij gedecideerd. - Prima! zei ik, dan komen ze bij u ook helpen.
Toen ze hem kwamen halen hebben we eerst nog warme choco gemaakt. - Van de Flumperkes? vroeg hij. - Ja, van de Pfumferkes. Dan was het goed. En toen namen ze onze kleine genodigde mee. Ouders mogen dat. Een halfuur later ging de telefoon, de Papa aan de lijn, tamelijk geagiteerd:
- Zeg m, wat zijn Fluppelkes? - Pfumferkes? - Ja, waarover heeft de Kleine het? - Niet aantrekken Jongen, de Kleine weet het, 't zijn Keuken-Kabouters. - Wablief? Sebiet durft ons manneke de keuken niet meer in! - Jongen, doe gewoon of ge gaat nooit Pfumferkeshulp krijgen in uw keuken.
- Hij is niet mee hé, zei LM. - Nee, hij is niet mee. - De kleine wél hé. - De kleine wel ja.
En gij ook hé, dacht ik. Gij vindt verhaaltjes ook plezant. De Kleine Jongen 5+, mijn Grote Jongen, 65+.
Probeer af en toe een plekje te vinden waar het zo stil is, dat je de aarde om haar as kunt horen draaien. (van P²)
‘k Vroeg direct aan LM :
- Als een as draait, kan men dat horen? - Soms wel, soms niet. - Wanneer niet? - Als een as in een huls van kunststof zit, dan niet. - En anders? - In een metalen huls hoort ge ze suizen. - Kan men de aardas horen draaien?
Nu keek hij op van zijn klavier. Ofwel had ik koorts, ofwel had ik iets gelezen dat koorts ging veroorzaken.
Ik wees naar mijn scherm en hij las wat in ’t roze hierboven staat.
- Ah, zei hij, op deze breedtegraad hier bij ons is de Aarde al te dik. Hier horen we de as niet meer. Maar aan de Noordpool en de Zuidpool horen ze die natuurlijk wél. - En daar woont niemand vanwege het lawaai van die as, zei ik snugger. - Juist ja, zei LM gelaten.
Met LM kan ik klappen zie ! Dit soort prietpraat houdt me wakker.
Sinds die vraag van vorige week ben ik de bomen wat beter in het oog gaan houden. Want ik ben ze ondertussen zo gewend geraakt dat ik niet soms niet meer besef dat ze kleur brengen in een mensenleven. Door die vraag ben ik weer wat bij de pinken.
Gisteren hadden we hier een kleine herfstwind, tamelijk spectaculair was dat. En die herfstwind heeft veel bladeren weggeblazen. Nu pas laten de bomen hun ruggegraat zien, ttz, sommige bomen. De kastanjelaars op het pleintje aan de Steenstraat en die op de Ekerse steenweg.
De bomen in de Rozemaai staan nog altijd in hun najaarskleuren. Maar Rozemaai is een woonpark, dat park is ontworpen, dus die bomen zijn gekozen op kleur en pracht. Heel goed gekozen ook. Wanneer men er door loopt valt het niet echt op maar van hier uit gezien, aan de overkant en op twee hoog, is het bijna een wandtapijt, kruinen vol kleur. Hopelijk mag die pracht nog een week of twee duren.
Hier achteraan staat een buitenbeentje, de notelaar van de buren. Hij verkleurt niet, hij laat enkel noten vallen. Ook aan deze kant van de draad, op de gemeenschappelijke oprit van de 2x8 adressen. Nuttig boompje dus. Veel mensen zouden een nootje kunnen meepikken, ware het niet dat onze naaste buurman Lucien ’s morgens in alle vroegte die noten opraapt en ze - !@!/#§ii!! - in de gft-container gooit. Hij zou ook een papierke in de twee liften kunnen hangen : ‘Is er iemand geïnteresseerd in noten?’ Maar nee. Wel de mond vol over solidariteit, maar geen kleine daad. Dat zal te klein zijn, een paar noten in de lift leggen. Of niet ‘proper’ genoeg.
Die notelaar staat daar dus op te kijken hé, dat zijn noten in de gft-bak verdwijnen. Zijn bladeren verdorren ervan en van verbouwereerdheid vergeet hij te verschieten van kleur.
De coniferen -een categorie apart- interesseert het geen bal wat rondom hen gebeurt. Dat zijn de meest saaie en hautaine bomen die ik ken. Vooral wanneer ze op een rij staan. Ze houden zicht-&-licht weg, er wonen amper vogeltjes in en hun groen is weinig genuanceerd. Trieste figuren, die coniferen. Behalve in de lente wat heldere uitlopers valt er weinig te bekijken aan dat groen.
Gelukkig zijn er de andere. Al die andere, die wél meedoen met de seizoenen.
Het was in Buenos Aires dat ik voor het eerst vrouwen en kinderen dakloos zag. Volgens mijn zeemansboekje was het '79, de pre-LM periode. Het was er winter.
Wanneer de dure winkels dicht gingen kwamen ze. Ze kwamen met hun kartons naar de diepe uitstalramen. In de verlichting tussen twee zulke uitstalkasten was het veiliger slapen. Het was er even koud als elders, misschien nog kouder dan in smalle stegen, maar het licht was belangrijk. Voor de veiligheid, hun eigen veiligheid en die van hun kinderen.
De kinderen waren handig met hun karton. Geroutineerd zwierden ze het achterin parallel met de winkeldeur. De moeder wachtte en legde haar karton als laatste, zij sliep als voorste. Een paar tellen op de overstoep bleven we daar staan kijken. In stilte. We gingen verder. Geschokt en beschaamd. Wij waren na een avondje uit op weg naar de warmte en de veiligheid aan boord.
--- Op de daken van de hoge gebouwen stonden militaire posten. Zatte zeelieden deden soms gek naar die posten. Macho-lawijt van imbeciele zeelieden. Een militair die niet mag uitgaan daagt men niet uit. En zeker geen zuiderse macho in de fleur van zijn testosteron.
In de vroege ochtend, op weg naar de kaaien, ratelde dus al eens een mitrailleur, zoals een haan zou kraaien, om te laten horen dat … gewoon om aan zatte zeelui te laten horen bij wie de Argentijnse meisjes eigenlijk horen.
Macho-lawaai. Macho-materiaal? Hyper-macho : een mitrailleur spuit kogels, geen zaadcellen. ---
Als ik een haven mag kiezen op de Zuid-Amerika route, dan liefst Montevideo aub. Heel misschien nog eens Santos. Maar Rio absoluut niet meer en Buenos Aires zeker niet, er woonde teveel verdriet.
Dat ik daar nog niet aan gedacht heb! Terug komen zonder wervelkolom. Gedaan met de lumbale ellende. Gedaan ook met 'ruggengraat hebben' … Het zegt me wel iets.
'k Heb eens gegoogled naar de ongewervelde dieren. Echt aantrekkelijk was het aanbod niet. ‘k Heb toch maar verder gekeken, bij de weekdieren dan. Dat zag er al beter uit : in een volgend leven kom ik terug als huisjesslak. De naakte slak is me te kwetsbaar, huisjesslak dus.
Ongehaast de wereld verkennen tussen de voordeur en de brievenbus. Af en toe op een blaadje sabbelen, altijd een schuilplaats bijhebben en geen weet van ruggesmarten ...
En n°8 op het schema heet hersenKNOOP.
Als ik als huisjesslak kan terugkomen kijkt niemand daar nog van op, van die knoop. Eindelijk.
Zo’n reïncarnatie wil ik wel. Waar mag ik tekenen?
Vanaf een bepaalde leeftijd kwamen er strakke eigendomsrechten qua speelgoed. Wat van wie was, werd belangrijk. En territoriaal werden we ook. Want onze speelgoedbak was de enige eigen plek die we hadden in huis. En een eigen bed hadden we, ja. Maar dat diende om in te slapen hé. Er viel niks te beleven in een bed. In een speelgoedbak wel. Dat waren bij momenten schatkisten.
Er waren ook dagen dat we ‘niks’ hadden om mee te spelen. Zo van die lamlendige regendagen in de vakantie. Dan gingen we knutselen. Dat maakte meer rommel dan gewoon spelen en we bezetten daarbij de tafel ook nog.
Het meeste speelgoed was in hout. Plastic had de markt nog niet overspoeld. Met houten kegels kan men mekaar ongeveer de kop inslaan wanneer er eigendomsrechten moeten beslecht worden. In die bezitterige periode hadden onze ouders bij momenten drie Vikings in huis ipv drie dochtertjes. We waren toen alle drie blond en we hadden alle drie een kist te verdedigen.
In periodes van vrede, na de middag of zo, werd er speelgoed geruild. De ruil was nooit definitief en kon herroepen worden. Tenzij het stuk al weer verruild was met de andere zus. Dan werd er gepalaverd. Dat maakte ook al eens lawaai. Dan moest er onderhandeld worden. Soms hard.
Tina en Laura werden later allebei zakenvrouwen. Allebei los van de bezigheden van de echtgenoot. Bij mij is enkel het palaveren blijven hangen.
Speelgoed opruimen was geen probleem, iemand van ons keilde gewoon alles in de bakken. In de juiste bak, wil dat zeggen. Als de mama kwam helpen was dat een ramp. We zegden toen nog Mama.
Zij had geen notie van recente wisselingen & transacties en ruimde er zomaar wat op los. Waar er plaats was. Zij veroorzaakte chaos in de nieuwe orde. Dat was vrágen om anarchie, dan zetten wij een keel op. Alle drie. Sommige dingen doen moeders echt zichzelf aan hoor.
