Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    03-03-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.360. taken thuis I/II

    taken als kind I/II

    Van tamelijk jong moesten we zelf onze schoenen poetsen. Dat gebeurde in de waskelder.
    De laatste kelder, helemaal achteraan, die met een trap op de tuin uitgaf.
    En waar de grote vuilbak stond.
    De trap naar de tuin was de logische uitgang van de waskelder, want in de tuin werd de was opgehangen.

    In de waskelder stond een oude keukenkast met aanrecht, massief keukenhout, stijl jaren ’50,
    afgeronde hoeken en met bolletjes als handgrepen. Het zou nu een vintage meubel zijn.

    In de kast zat allerlei nuttig materiaal : klein tuingerei,
    gevaarlijke producten die vooral buiten het bereik van kinderen moeten gehouden worden
    en in die andere schuif lag het schoenpoetsgerei.

    In de waskelder stonden ook drie witte voetbankjes, omdat ons Ma dat ergonomisch verantwoord vond.
    Maw : omdat ze vond dat we niet op die koude tegels mochten zitten.
    Zo van die witte houten dingen met in het midden een uitsparing als handgreep.
    Drie zitjes voor drie zusjes.   
    Ongeveer zoiets, maar dan met sporen van gebruik, zeg maar gehavend:

     Afbeeldingsresultaat voor wit houten voetenbankje  foto van ’t Net

    We etaleerden gewoonlijk meer materiaal dan we nodig hadden
    en uiteindelijk was er maar één die schoenen poetste.
    Tina deed meestal halfwerk. Invetten ging nog wel. En dan gebruikte ze het smeerborsteltje als micro.
    Ze ging op haar voetbankje staan en trakteerde ons op een reeks schlagers en smartlappen.
    Wanneer de tekst niet wou komen fantaseerde ze er op los.

    Wij hebben in die waskelder alle toptiens gehoord.
    ‘k Kan geen artiesten noemen, want ik zou me van periode vergissen maar ik weet
    dat Tina op een bepaald moment zeer goed werd in het parodiëren van smartlappen,
    de Levensliederen. Met lange uithalen. 
    Laura zat ondertussen ijverig te blinken wat Tina ingevet had maar
    meestal blonk ze van plezier dat ze erbij mocht zijn.

    En van al dat schateren & lachen in die koude kelder moesten we al eens pipi doen natuurlijk.
    Daar hadden we het volgende op gevonden : het regenputje onderaan de trap naar de tuin.
    Papier haalden we rappekes uit de chauffagekelder, daar lagen stapels oude kranten. 
    Niet te geloven hoeveel brandbaar materiaal er bij die ketel gestapeld lag, maar goed…

    We gingen niet naar boven om naar de WC te gaan, want dan zou Mama kunnen vragen
    of het nog lang ging duren dat schoenen poetsen daar beneden.
    Het regenputje was wat wij daar zelf op gevonden hadden.

    Eigenlijk was heel het keldergedoe subcultuur, maar die term werd pas later ontworpen.
    Op een keer waren we vergeten dat we hadden moeten schoenen poetsen
    en Tina en ik werden alsnog naar beneden gestuurd. Laura moest naar bed.
    Ze was in tranen dat ze niet mee naar de kelder mocht.
    "Ik wil óók poenen schoetsen" snikte ze. 
    Vanaf toen heette het poenen schoetsen.
    En vanaf toen kwam er al eens iemand staan luisteren in de garage,
    wanneer Tina aan het zingen was en Laura en ik mee kweelden.
    Dat merkte ik achteraf aan het parfumspoor. 

    Drie witte bankjes. ‘k Zal eens vragen waar die gebleven zijn.
    m - EZW-05/2012 , HiH-03/2015 - bijgewerkt

    03-03-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.359. sokken stoppen

    doet iemand het nog ?




    'k Weet niet meer hoe de bewerkingen heetten. Steken en halen?

    Als kind op bezoek bij Oma, stond ik er soms op te kijken hoe ze het deed.
    Ik was gefascineerd door dat precisiewerk.
    Zij zat te mazen en ik leunde tegen haar zetel en wij zwegen en dat was onze verbondenheid.
    Zij keek wat ze deed en ik keek hoe ze het deed en de kachel maakte warme geluidjes.

    Met ongetwijnde wol/stopsajet zo vlak mogelijk werken of er kwamen bleinen op de voeten.
    Bleinen en gezucht.
    Ik zuchtte ook al eens, terwijl ik daar stond, maar dat was van bewondering.
    En om de geborgenheid van het moment.

    m - http://degelukkigenaaister.blogspot.be/2014/11/sokken-stoppen.html , EZW-01/2013, HiH-03/2015, herzien

    03-03-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    02-03-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.358. volgens Kleintje

    de Wereld volgens Kleintje

    Het was een vast ritueel, wanneer het bedtijd was voor Kleintje
    mocht ze op de arm van papa of mama zelf het licht uitknippen.

    Want kijk, het Licht gaat ook slapen. Slaapwel Licht!
    En nu gaan de kindjes ook slapen!
    Waar slapen kindjes? In hun bedje.
    Waar slaapt het Licht? Piep! Het licht slaapt in de koelkast! Slaapwel Licht!

    Tot de jaren van verstand gekomen en kleuter geworden, had Kleintje voor zichzelf uitgemaakt
    dat het Licht niet enkel slaapt in de koelkast, het woont daar ook.
    Want als het buiten licht is, en binnen zijn de lampen uit, dan is er tóch Licht in de koelkast. Altijd.
    Waaruit volgt => het Licht woont in de koelkast. Heel de tijd.

    Zoals de mensen ergens wonen, wonen ook de dingen ergens.
    De Juf woont in de klas, het Licht woont in de koelkast.



    Kleintje en Oma waren op weg naar het dorpscentrum.
    - Kijk, daar is waar Mama werkt, in dat groot huis, wees Oma.
    - Ja. Daar woont de Dokter, zei Kleintje.
    Twee straten verder was er nog een herkenningspunt.
    - En daar is waar nonkel Frederik werkt, bij de bank.
      Gij weet al wat een bank is hé?
    - Ja. Daar woont het Geld, antwoordde ze vlot.
    Over de Kaaimaneilanden, Monaco en Zwitserland hoort ze later wel.

    m - HiH-03/2015, herzien

    02-03-2018 om 04:46 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.357. Erhan Demirci

    te gast bij Wim Helsen, Erhan Demirci
    met een fragment uit De lammeren van Mustafa Kör

    Daar, in het rommelige huisje in Konya, temidden van een
    doorsnee gezin met tikkende wandklok en doordeweekse levens,
    besef ik meer dan mij lief is: ik ben een randgeval, een dubbel geparkeerde paria, nergens thuis.
    Een koekoeksjong dat buiten het territorium bedelt om liefde.
    De vraag was, wat deed ik er aan? Wat heb ik er voor over,
    hoeveel wil je offeren voor de verlossing?
    Plots zie ik hem voor me, mijn broer, hij is zeventien en naakter dan ooit,
    met hiaten die hij niet in de hand heeft.
    Waren dat zorgen waar Ilyas aan onderging? Knagende identitaire kwesties,
    net zolang tot hij het niet langer kon negeren en ultieme verlossing zocht in de radicaalste der daden?
    Maar was het geen aangekondigde dood, waarvan de kiem was gelegd
    op de dag dat vader op de nachttrein naar Maasland stapte.
    Zelfdoding is de moord, op hetgeen je dwarsligt.
    In zijn onomkeerbare karakter ligt juist de kracht besloten van een uitweg.
    Zelfmoord is egoïstisch noch wanhopig,
    het is een definitieve vorm van zuivering en onderscheidt ons van andere soorten.
    Het is menselijk.

    De lammeren, 2007, Mustafa Kör

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Demirci in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a65/ 
    11min

     

    Over Erhan Demirci : https://nl.wikipedia.org/wiki/Erhan_Demirci 
    Over Mustafa Kör :
    http://www.zuiderlucht.eu/mustafa-kor-een-dwarslaesie-uit-het-boekje/ , http://www.hbvl.be/cnt/aid926411/mustafa-kor-een-succesverhaal-met-een-handicap 

    Over De lammeren :
    Umut woont in Maasland. Hij worstelt met de schimmen van het verleden. Na de dood van zijn broer Ilyas is hij in de greep van de weemoed. En hij denkt vaak terug aan Agabey,
    zijn idyllische geboortedorp in Anatolië, waar hij zijn grote liefde Aysa heeft moeten achterlaten, de kostbaarste bloem in de botanische tuin der liefde.
    Umut heeft het idee dat de dood van zijn broer en de liefde van Aysa iets met elkaar te maken hebben. Hij besluit terug te gaan naar Anatolië, naar Aysa,
    in de hoop daar te weten te komen waarom hij droefgeestig is. Umut begint aan een tocht naar het thuisland, zoals zijn vader ooit naar het beloofde land aan de Maas trok.

    02-03-2018 om 04:38 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    01-03-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.356. de PC & ik

    Mijn laptop blijft ’s nachts aanstaan.
    Hij gaat vanzelf wel in slaapstand. Soms sneller dan ik.

    Als ik dan toch nog iets wil typen en hij slaapt al -en ik nog niet- dan ben ik sjaloes.

    Het gemakkelijke is wel dat ik hem altijd mag wakker maken.
    Op gelijk welk uur van de nacht. En van de dag.
    Hij zal niet zuchten of mompelen : 'nu ik was éindelijk een weggeraakt'
    wat ik al wel eens doe.

    LM zet zijn laptop af na het avondeten. Zijn computer gaat he-le-maal af.
    Hij doet dat om hem per 24hrs eens te resetten. Dat klinkt nuttig, maar zelf doe ik het niet. 
    Ik vind het opstarten elke keer zo tijdrovend.
    ‘k Moet mezelf al opstarten wanneer ik wakker word. Daarom hou ik het op één tik op een toets 
    om de laptop in het voorbijgaan te doen ontwaken, terwijl ik zelf elders ga wakker worden. 
    Meestal onderweg naar de keuken en terug. 
    Mijn laptop vind dat niet erg en ik vind het goed zo.

    Dan gaan we in gesprek.

    m – EZW-03/2014, bijgewerkt

    01-03-2018 om 03:47 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.355. Lange Polle

    te gast bij Wim Helsen, Paul Van Bruystegem
    met een tekst van Jules de Corte

    Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de bergen zo hoog
    Misschien om de sneeuw te vergaren
    Of het dal voor de kou bewaren
    Of misschien als een veilige stut voor de hemelboog
    Daarom zijn de bergen zo hoog

    Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de zeeën zo diep
    Misschien tot geluk van de vissen
    Die het water zo slecht kunnen missen
    Of tot meerdere glorie van God die de wereld schiep
    Daarom zijn de zeeën zo diep

    Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de wolken zo snel
    Misschien dat 't een les aan de mens is
    Die hem leert hoe fictief een grens is
    Of misschien is het ook maar eenvoudig een engelenspel
    Daarom zijn de wolken zo snel

    Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de mensen zo moe
    Misschien door hun jachten en jagen
    Of misschien door hun tienduizend vragen
    En ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe
    Daarom zijn de mensen zo moe ...

    Ik zou wel eens willen weten, 1956 – Jules de Corte

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Van Bruystegem in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a64/ 
    10min



    gezongen door de Corte : https://www.youtube.com/watch?v=cFlJ6EvicF0 – 02min11
    door Martine Bijl, 1966 : https://www.youtube.com/watch?v=U_rNWB6Qb8o – 02min23 

    over Jules de Corte : https://nl.wikipedia.org/wiki/Jules_de_Corte , over Paul Van Bruystegem : https://nl.wikipedia.org/wiki/Paul_Van_Bruystegem

    01-03-2018 om 03:46 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    28-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.354. bizar & mooi

    een instrument dat niet bestaat, van Animusic, Wayne Lytle

    Een paar jaren geleden kreeg ik een filmpje van deze mensen onder ogen
    en ik was danig onder de indruk van hun werk.

    Er is geen millimeter reëel, het is allemaal virtueel, maar wat een verbeelding hebben zij!
    En wat een kennis van zaken om hetgeen men hoort te laten kloppen met wat men ziet. 
    Het kan 2008 geweest zijn, zoals onder het filmke staat. Misschien later.

    Slagwerk, daar ging het toen over, melodieus van klank en curieus in beeld gebracht, een wonderwereld.
    Stel u voor dat ge op een dag zoiets in uw kelder gemonteerd ziet staan …
    en dat begint dan zomaar vanzelf te spelen omdat ge binnenstapt.
    Per klank die men hoort is er minstens één beweging te zien.

    Afbeeldingsresultaat voor animusic

    klank aanzetten
    https://www.youtube.com/watch?v=hyCIpKAIFyo 
    03min28

    En vandaag was er iets totaal anders. Vandaag zat onderstaand werk in de bus, in de mailbox,
    het werk heet De Klankkast. Alles met snaren.
    Tokkelinstrumenten in dit geval. Al toen ik het voor de eerste keer bekeek was ik verkocht.

    Op één klankkast zijn twee harpen, een gitaar, een luit, een sitar, een contrabas en een zither gemonteerd.
    Tenminste, dat is wat ik er van maak. Weer alles virtueel werk, niks reëel.

    En dit keer is alles in ‘hout’. Het instrument is opgevat als een automaat en
    voor elke noot die ge hoort is er minstens één beweging te zien, soms twee,
    zij het dan virtueel.

    Afbeeldingsresultaat voor animusic

    Hoe die mensen dat doen kloppen … wat een koppen.
    Er staat ondertussen al veel van Animusic op You Tube,
    maar dit vind ik nog altijd hun allermooiste werk.
    klank aanzetten :
    https://www.youtube.com/watch?v=XlyCLbt3Thk 
    04min30

    m
    - kort interview met Wayne Lytle, de maker https://www.youtube.com/watch?v=eovEgc9VvZ8 , met dank aan Hily, EZW-01/2013, HiH-02/2015, bijgewerkt

    28-02-2018 om 02:44 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.353. Nina v Eeckhout

    te gast bij Wim Helsen, Nina van Eeckhout,
    met een gedicht van Herman de Coninck

    Winterochtend

    Ik hou van ochtendlijk vrijen,
    vóór alles weer moet
    nog even mógen. En nadien buik aan rug
    nog wat tegen elkaar aanliggen in de klaarte
    van net-klaargekomen-zijn.

    Buiten ligt alles helder vastgevroren,
    de klare vriesochtend is altijd klaarder
    dan een klare zomerochtend, ongeveer zoals
    helderheid in een zwart-witfilm
    helderder is dan in kleuren.
    Alles is zichtbaar. De naakte feiten
    hebben kou.

    Maar wij niet. Na de liefde buiten komen
    is zoiets als van de sauna
    in ijskoud water springen: je voelt het
    nauwelijks. Je voelt het net genoeg
    om je ijzersterk te weten.

    Herman de Coninck

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Van Eeckhout in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a63/ 
    10min



    Over Nina van Eeckhout : http://www.erikraspoet.be/?p=176 , https://www.nieuwsblad.be/cnt/g3gf18tm 
    Over Herman de Coninck : https://nl.wikipedia.org/wiki/Herman_de_Coninck , http://schrijversgewijs.be/schrijvers/de-coninck-herman/ 
    Over Winterochtend : voorlopig niks gevonden

    28-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    27-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.352. lambert 1952

    Lambert is geen lam

    Het is lammertijd.
    De ooievaar levert de lammetjes en ook ene Lambert, die geen lam is maar een leeuwenwelp.
    De lammeren vinden hem 'anders' en Lambert hoort er niet echt bij.
    Toch groeit hij op denkend dat hij een schaap is. Twee seizoenen gaan voorbij.

    Op een dag verschijnt een hongerige wolf. De schapen zijn in paniek en Lambert aanvankelijk ook.
    Maar dan geeft hij plots blijk van leeuwenmoed en maakt komaf met de wolf.
    De anderen aanvaarden hem nu als een écht schaap.

    Er zitten een paar serieuze kronkels in de redenering dat een uitgesloten lam-welp of welp-lam
    pas als volwaardig schaap wordt aanvaard nadat hij ware leeuwenmoed getoond heeft, maar
    dat is de wereld van de Disney-mensen van toen. Die werden geselecteerd op dat soort kronkels.
    We kunnen er maar goed mee zijn! En zoet mee zijn ...

    https://en.wikipedia.org/wiki/Lambert_the_Sheepish_Lion Disney lambert poster.jpg

    klank aanzetten
    https://www.youtube.com/watch?v=M4Ijr3ClZN0 
    08min00

    27-02-2018 om 03:10 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.351. Arnon Grunberg

    te gast bij Wim Helsen, Arnon Grunberg
    met Een bekentenis van Czeslaw Milosz

     Een bekentenis

    Here God, ik hield van aardbeienjam
    En de donkere zoetheid van een vrouwenlichaam.
    Maar ook van ijskoude wodka, haringen in olie,
    Van geuren: kaneel en kruidnagelen.
    Dus, hoezo ik een profeet? Waarom zou een geest
    Iemand als mij bezoeken? Zo veel anderen
    Zijn terecht uitverkoren, geloofwaardig.
    En wie zou mij geloven? Want men zag
    Hoe ik me op het eten werp, roemers leeg,
    En gretig naar de hals van de serveerster kijk.
    Gebrekkig en me daarvan bewust. Belust op grootsheid,
    In staat haar waar dan ook te herkennen,
    En toch niet helemaal helderziende,
    Wist ik wat er overblijft voor minderen, als ik:
    Een festijn van kortstondige hoop, een verzameling hovaardigen,
    Een toernooi van gebochelden, de literatuur.

    Czeslaw Milosz, vert. Karol Lesman

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Grunberg in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a62/ 
    11 min



    Over Arnon Grunberg : https://nl.wikipedia.org/wiki/Arnon_Grunberg 

    Over De Bekentenis : Het gedicht kan worden gelezen als een opsomming van ironische maar ook weemoedige relativeringen.
    In de eerste plaats van de dichter zelf: hoe kan iemand die zich overgeeft aan aardse genietingen zoals
    haringen, wodka, vrouwenlichamen en aardbeienjam een profeet zijn?
    De dichter geeft weliswaar aan in staat te zijn grootsheid bij anderen te herkennen,
    maar dat maakt hem des te bewuster van zijn eigen gebrek aan helderziendheid,
    wat voor een dichter misschien hetzelfde is als gebrek aan grootsheid.

    Ten slotte is het gedicht ook een relativering van de literatuur zelf.
    Die wordt door Milosz omschreven als een festijn van kortstondige hoop (zo zou het leven wellicht ook omschreven kunnen worden),
    een toernooi bevolkt door al te trotse en hoogmoedige deelnemers,
    die door deelname aan dat toernooi even kunnen vergeten wat ze werkelijk zijn: gebochelden.

    Het gedicht heet niet alleen Een bekentenis, maar heeft ook de vorm van een bekentenis;
    waarna een serie van zonden of op zijn minst bedenkelijke liefdes en geneugten volgt. https://www.groene.nl/artikel/wie-denkt-de-zondaar-dat-ie-is 
    Over Czeslaw Milosz : https://nl.wikipedia.org/wiki/Czes%C5%82aw_Mi%C5%82osz ,https://www.digibron.nl/search/detail/012dbefca1fe214f653ca002/milosz-verliest-de-hoop-niet

    27-02-2018 om 03:09 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    26-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.350. de mus

    emotionele chantage (?)

    Wat een verhelderend filmpje. Hard.
    ‘k Heb het verschillende keren bekeken en het filmpje blíjft confronterend.

    Zo ongeduldig ben ik ook ooit geweest met mijn moeder, zij het veel minder luid.
    En zij kwam ook niet aandragen met het juiste dagboek waarin dan de juiste lijnen stonden
    opdat we mekaar filmisch in de armen zouden vallen.
    Zij hulde zich meestal in verongelijkt stilzwijgen. Sommige mensen kunnen dat heel goed.
    En ik had dan schuldgevoelens.
    Sommige mensen hebben een hofhouding nodig ipv kinderen, heb ik dikwijls gedacht.
    En over die gedachte had ik dan wéér schuldgevoelens.
    Ja, sommige mensen kennen iets van emotionele chantage.

    Zeer verhelderend filmpje.
    klank aanzetten & Nederlands ondertiteld :
    https://www.youtube.com/watch?v=1oRcGBG7oww 
    03min01

    m - EZW-02/2013, bijgewerkt

    26-02-2018 om 05:11 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.349. massage

    In 2009 kreeg ik in een kliniek ademhalingsoefeningen van een kinesiste,
    een jonge mevrouw die duidelijk wist waarover ze het had.
    Ze was tamelijk kordaat en stevig in haar aanpak en ik voelde direct het nut van die oefeningen.
    ‘k Dierf niet anders, ze was zo’n klein en kwiek medammeke met slimme oogjes.

    De week daarop kwam een middelbare man de kamer in sleffen.
    Ook een kinesist. Die deed de oefeningen zo voorzichtig en zo zacht
    dat het slap en flauw leek. Ik voelde nergens druk.
    ‘k Werd er ambetant van, van dat wee gedoe. Precies of er kroop een slang over mijn huid.
    Na twee sessies zorgde ik dat ik ’s morgens de kamer uit was en dat hij me niet vond.

    Tot zover mijn ervaring met massage.

    Als ik nu wellness-reclames zie denk ik : zetten die masseuses wel genoeg druk?
    Dat het te voelen is tot ín de spieren?
    Want als het is om de huid een beetje te kriebelen geef ik er niet graag goed geld aan uit.

    Vroeger had ik sterke vingers (door de job) en dan kon ik
    LM zijn schouders en rug en kuiten loswerken zonder moeite.
    Maar wat ik nooit gedurfd heb is masseren na een kwetsuur of bij mankementen.
    Dat is werk voor kinesisten, die mensen zijn beroeps en weten hoe het dan moet.
    ‘k Heb een ingebakken schrik dat ik de zaak zou verergeren door gebrek aan kennis.
    Mijn zus Tina masseerde de rug van mijn Ma. Dat heb ik nooit gedurfd.
    Ze nam zware pijnstillers, daardoor voelde ze niet of men haar pijn deed.
    Door de hoge leeftijd was ze zeer broos én er waren serieuze mankementen aan haar rug.
    Alles in mij zei : laat dat over aan de kinesist, afblijven van die rug.
    Maar Tina zit dus anders ineen.

    m - EZW-02/2014, herwerkt

    26-02-2018 om 05:07 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    25-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.348. en nóg gepiep

    ‘k Weet niet hoe het komt maar sinds
    de tjiep-tjiep-tjiep-tjiep van Drs P (tekst 306) en
    het kuikentje van Edwin Gebruers (tekst 343) lijkt het
    of de piep-dingen hier vanzelf tevoorschijn springen.
    Hier is er weer eentje, een filmpje deze keer. Vintage natuurlijk, andere willewe-ni.

    Pluto’s Fledgling, 1948 - klank efkes zachtjes zetten, dat is zo gepiept :
    https://www.youtube.com/watch?v=Gz_GBpARfjs 
    06min48 

    :o) - EZW-02/2013, bijgewerkt

    25-02-2018 om 03:50 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.347. flitsen

    een blitse flits

     Een aantal jaren geleden las ik ergens een flitsend verhaal.
    Het werd verteld door de dochter. En het ging ongeveer zo : 

    1994 of 1995

    Mijn ouders zijn bedaarde mensen en zullen zich zeker niet te buiten gaan
    aan overdreven snelheid of aan andere vormen van hooliganisme.
    Ze kwamen terug van een dag winterwandelen met de Natuurclub en
    ze hadden onderweg ergens halt gehouden om iets te eten.
    Het was later geworden dan verwacht en het was al donker.

    Tijdens het rijden merkte Vader opeens een lichtflits achter zich.
    Was dit nu het beruchte flitsen waarover men het had?
    Hij reed toch niet te snel? Voor alle zekerheid loste hij het gaspedaal.
    Moeder werd zenuwachtig bij de gedachte aan het bedrag van de boete.
    "Daar gaat ons volgend etentje", dacht ze.
    Er gebeurde verder niks, er kwam geen politie met zwaailichten
    en Pa gaf een beetje gas. Een beetje maar.
    Enkele minuten later zagen ze opnieuw een flits achter zich.
    "Roger, vertraag dan toch!" zei Ma, want twee snelheidsboetes zouden een dure grap kunnen worden.
    "Ik rij 50 Meiske, sebiet krijg ik een boete omdat ik hier te tráág rij!"

    Ze besloten de autostrade te verlaten: "Dan rijden we langs de oude baan naar huis.
    Dat duurt wat langer, maar daar hebt ge dat modern gedoe niet", besloot Pa.
    Op de afrit van de autostrade : opnieuw een flits.
    Drié boetes, dacht Ma, en ze voelde dat ze bleek werd.
    "Dit kan toch niet meer", vloekte Pa.

    Op de steenweg gekomen : wéér een flits. De vierde.
    Pa parkeerde de wagen en stapte uit om te kijken waar die flitsers wel konden staan.
    Er viel niks te bespeuren.
    Terwijl hij naast de wagen stond : weer een flits
    En die kwam van de achterbank.

    Wat was er gebeurd: Pa had die dag voor de eerste keer zijn nieuw fototoestel gebruikt,
    zo’n groot zwart ding met een kanon van een zoom vooraan en
    een bakbeest van een flitslamp bovenaan.
    Om een of andere reden was de batterij van de lamp blijven aanstaan
    en om de zoveel minuten ging de flits af.
    Pa heeft de batterij kunnen afzetten en
    ze reden 10 km trager dan de toegestane snelheid naar huis.
    Want een mens weet nooit.

    Thuis vond Ma dat ze een borrel verdiend had om te bekomen van de emoties. 
    En ‘s anderendaags heeft Pa de gebruiksaanwijzing van zijn blitse flitslamp
    eens grondig doorgenomen.

    Waarschijnlijk circuleert dit verhaal nu nóg op hun familiebijeenkomsten. :o)
    EZW-02/2014, bijgewerkt

    25-02-2018 om 03:46 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    24-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.---- Emma van Laer ----

    Deze foto lijkt me zo écht,
    niet een documentatie voor een sportverslagje ergens
    wel een glimp van wat vooraf gaat aan de medaille en de bloemen.
    Een foto die toont dat die er niet vanzelf komen.
    Eerst moet er gewerkt worden. Eerst komt de concentratie.
    Eerst ademhalen.

       Emma van Laer
    Nu ge hier toch zijt, https://www.kapellen.be/stem-voor-kapels-sportfiguur-van-het-jaar , gewoon aanklikken, stemmen kan tot di-27/02, wo-28/02

    24-02-2018 om 04:20 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.346. weersvoorspelling

    mijn ingebouwd systeem ?

    Mijn gewrichten vertellen me niks ivm het weer.
    Ze vertellen me enkel dat ik sinds 2012 de 60 voorbij ben.
    Vier jaar geleden kon ik nog door de knieën, zoals dat in alle rug-artikelen wordt aangeraden,
    om zonder de rug te belasten uit de onderste keukenkasten vlot te nemen wat ik daar nodig had.
    Sinds dan zijn de onderste keukenkasten de grot van Ali Baba.
    Er zitten enorme schatten in, maar hoe krijg ik ze er uit …
    Op mijn buik gaan liggen en daarna overeind zien te geraken? Nee dank u.

    Weersvoorspellingen moet ik er ook niet van verwachten.
    Mijn stramme gewrichten dienen zelfs daar niet meer voor.

    ‘k Heb wel een detector nu, sinds 2009 duidelijk -eigenlijk al sinds 1955-
    voor de vochtigheidsgraad in de lucht en voor de graad van fijn stof.
    Niet tot op de komma natuurlijk, maar nog voor ik ga kijken bij ‘Luchtkwaliteit' 
    op SenNet weet ik eigenlijk al dat er limieten overschreden zijn.
    En de 'laaghangende bewolking' merk ik zelfs
    wanneer het buiten nog donker is, ook wanneer de ramen dicht zijn.

    Handig is het wel, leutig is het niet.
    m- EZW-02/2014, bijgewerkt

    24-02-2018 om 04:18 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.345. over de veranda

    Karin is de zus van Peter.Zij woont in dezelfde straat. Haar zoontje heet Darren en was toen 5j+.
    Darren is elke dag na school enkele uren bij Peter & Diane.
    Zij hebben twee dochters. Darren is de jongste van de drie.
    Peter vertelt :

    Ik heb zondag de veranda opnieuw geschilderd, Diane had de kleur gekozen
    en zij & de meisjes zouden voor de verdere inrichting zorgen.
    Die egale kale muren inspireren hen, zeggen ze.
    Zij zien hoe de veranda moet worden. Denkelijk iets Mexicaans. 
    Ik zie niks, ik ben al blij dat het schilderwerk achter de rug is. 
    Wie ook geïnspireerd werd, was Darren.  
    Maandag na school heeft hij in een onbewaakt moment zijn bijdrage geleverd :

    foto van ’t Net

    Toen Karin na het werk haar nakomeling kwam halen, kreeg ze bijna een hartstilstand.
    Ze wist onmiddellijk dat de krabbels op de achtergevel van de hand van Darren waren.
    Zijn nichtjes zouden zoiets niet meer doen, zij zijn al tot de jaren van verstand.
    Diane en ik waren in de keuken,
    Karin kwam binnen en zei zwakjes : "Kom eens kijken naar de veranda …"
    Toen ik de kribbels zag hapte ik naar adem en wist ik niet meer wat zeggen.
    Blauwe stift op een ondergrond in oker, daar wist ik niet direct raad mee.
    Overschilderen? Alles herbeginnen? Zou een primer dat blauw kunnen dekken?
    Want zoveel ken ik er nu ook niet van hé. 

    Karin zei kleintjes : ik zal de verf dan wel betalen.
    De meisjes stonden in ongeloof te staren naar deze heiligschennis. 
    Diane zei dat er nergens haast bij was, dat ze eerst wou nadenken.
    Darren leek iet of wat onwennig dat hij zoveel ongenoegen veroorzaakt had.
    's Anderendaags had Diane de oplossing en ze maakte de meisjes enthousiast voor
    een Mediterrane aanpak ipv de Mexicaanse kleurtjes.
    Het zou een veranda worden met veel okers en tinten van azuur.
    En dat we er allemaal eens moesten over nadenken, maar dat we het zeker mooi zouden vinden.

    Dinsdagavond zagen we wat ze bedoelde met oker en azuur,
    de kribbels van Darren waren weggewerkt, en wel zo :

     foto van ’t Net

    Het dessin heeft ze overgenomen van een keukenschortje dat we ooit in de Provence gekocht hebben.
    De meisjes waren opgetogen over het Provençaals idee en over de tekening.
    Karin was van een zorg bevrijd nu de kost van de verf wegviel.  
    Ik was opgelucht dat er niet moest overschilderd worden.  
    Bij zoveel opgewekt gekwetter en blije gezichten stelde Darren glunderend voor
    dat hij de rest van de muur ook wel kon doen. 
    Nu dat weer … 
    Ipv naschoolse opvang wordt het voor Darren fulltime bewaking. Eventueel met handboeikes.

    Tot zover Peter. En dat hij zijn Diane een diplomatiek genie vindt.
    m - EZW-02/2014,bijgewerkt

    24-02-2018 om 04:07 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    23-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.344. colchicine

    krokus >< herfsttijloos & colchicine


    Al vind ik botanische prenten fascinerend, plantkundig ben ik een dummy, altijd geweest.
    Bij heideroosje denk ik aan gejodel, of moet dat alpenroosje zijn?

    Het is februari. De dagen zijn nu merkbaar langer. De krokussen komen uit.
    De échte krokussen, die mét blaadjes, op de afbeelding links.

    File:Gc26 crocus vernus und flavus.jpg File:Gc23 colchicum autumnale.jpg 

    Want er zijn ook krokussen zonder blaadjes. Die bloeien in de herfst.
    Ze heten herfsttijloos. Veel mensen weten dat. Of iedereen weet dat. Ik weet dat nog maar pas. 
    Die krokus-zonder-blaadjes, staat bij herfsttij in de voortuinen hier beneden. In de herfst dus.

    Tot vorige herfst wist ik niet dat het een totaal andere soort bloem was
    en ik had een beetje medelijden met die kale puntige krokussen.
    Zo van : ocharme, ze hebben zich van jaargetijde vergist. De seizoenen liggen overhoop en
    die arme knollebollekes weten niet meer wanneer ze moeten uitkomen.
    En nu hebben ze niet genoeg energie over om hun blaadjes groen te houden.
    Nu zijn het kale bloempjes. Zie ze daar nu staan in de kou, de arme, dappere sukkeltjes.
    En ik verzon zielige verhaaltjes die geen kind ooit mocht lezen omdat ze te droevig waren. 
    ‘k Ken niks van planten en bloemen, maar dat belet me niet om er op los te fantaseren hé.
    Dank zij de benaming die ik toevallig te pakken kreeg kon ik beginnen opzoeken
    over die eigenaardige herfstbezoekers in de voortuinen hier beneden.
    'k Heb ondertussen van alles gevonden over de bloem in kwestie.
    Wat een giftig plantje is die herfsttijloos zeg! Ik voel niks van medelijden nog.
    Gewoon ALLES is giftig aan dat schepsel! Knol, bloemen, zaden … 

    herfsttijloos   File:Colchicum autumnale — Flora Batava — Volume v10.jpg
     

    “De herfsttijloos bevat op basis van drooggewicht
    zowel in de knol als in de bloemen en zaden 0,3-1,2 % colchicine, een sterk vergif.
    De dodelijke dosis wordt geschat op circa 20mg.Eén zaad bevat ongeveer 4 mg colchicine. 

    Colchicine, een alkaloïde, is een heel oud ontstekingsremmend middel
    dat goed tegen jicht werkt.De therapeutische breedte hiervan is echter gering.
    Er is dus maar een klein verschil tussen een werkzame en een giftige dosering.
    Ook werd de stof vroeger bij de behandeling van kanker gebruikt.
    Nu wordt alleen nog sporadisch de afgeleide stof demecolcine hiervoor gebruikt.

    Er was een tijd dat kinderspeelgoed vooral door de natuur werd aangereikt.
    In de zaaddozen van de herfsttijloos rammelen de zaden.
    Kinderen plukten deze zaaddozen. n°9 op bovenstaande prent
    Het werd dan een levensgevaarlijk rammelaartje.
    Soms aten kinderen de zaden en overschreden de dodelijke dosis colchicine.” 

    Wel …
    droevige verhalen over de herfsttijloos moet ik niet meer schrijven,
    die zijn al geschreven, door de colchicine.

    m - EZW-11/2014, HiH-02/2015 - alle prenten van Wikimedia - voor de volledige uitleg : http://nl.wikipedia.org/wiki/Herfsttijloos

    23-02-2018 om 06:54 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.343. E. Gebreurs

    Het ingekort verhaal van Pinokkio : https://www.beleven.org/verhaal/pinokkio
    Het volledig verhaal uit 1883, een boek met oude illustraties :
    http://ia802706.us.archive.org/9/items/PinocchioHetVerhaalVanEenPop_969/Pinocchio.pdf


    tekenaar Edwin Gebruers - http://www.wommelgem.be/gebruers%20edwin/default.aspx 
    Over de auteur Carlo Collodi : https://nl.wikipedia.org/wiki/Carlo_Collodi 

    Hoe het komt weet ik niet, maar ze laten zich hier niet plakken.
    deze twee tekeningen van Edwin Gebruers :

    Het Leed van Pinokkio ~ de demonen van een marionet
    Visioen ~ het kuiken en de waan

    Vandaag via een omwegje dan maar, de twee tekstjes staan als bijlagen,
    gewoon de bijlagen aanklikken :

    Bijlagen:
    kuiken.jpg (105.1 KB)   
    pinokkio.jpg (116.6 KB)   

    23-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    22-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.342. chopsticks II/II

    In Mokpo moesten we eerst vijf dagen op hotel,
    omdat de accommodatie van het schip nog niet klaar was.
    En zo’n kasteel inrichten duurt efkes langer dan the 60minutes makeover van Vitaya.

    De mannen trokken elke dag naar de werf en ik moest tot ’s avonds
    mijn tijd zinnig zien door te brengen.
    Tot mijn takenpakket hoorde boodschappen doen en ook lekkere eethuisjes vinden,
    want het Westers eten -of wat er in het hotel moest voor doorgaan- was niet te doen.
    Dat hadden we de eerste avond al mogen vaststellen.
    En van het Koreaans menu snapten we geen knijt.
    Daarom moest ik op zoek naar eethuisjes waar grote foto’s van de gerechten hingen,
    zodat we maar hadden aan te wijzen wat we wilden eten.
    Via de foto’s konden we dan de gefrituurde schotels vermijden.

    Zo’n Oosterse fastfoodkeet is lekker. Streetfood bijna, snel en wel.
    Die eethuisjes hadden we in Singapore leren waarderen.
    En gezond. Lekker en gezond. Of toch niet ongezond.

    Ik had het geluk zo’n eerste eethuisje te vinden op de hoek rechtover het hotel.
    De vrouw die het uitbaatte was zeer vriendelijk en later begreep ik waarom.
    Ze had me uit het hotel zien komen.
    Waarschijnlijk deed het haar plezier dat een gast van het hotel
    haar keuken verkoos boven die van het hotel, ook al waren haar tafels in formica.

    Wat ik besteld heb weet ik niet meer. Iets met zeevruchten, denk ik.
    Toen mijn kom eten op tafel stond rook het zeer lekker
    en mijn wereld verkleinde tot wat er voor mijn neus stond te dampen.
    De Koreaanse keuken is royaal met look.

    Korean-Chopsticks  foto van 't Net

    Ik nam een set stokjes uit de houder en zag dat ze niet van hout waren maar van metaal.
    Oja, natuurlijk, dacht ik, veel beter voor het milieu dan die miljoenen houten wegwerpsticks per dag.

    Toen ik ze in mijn hand hield voelde het onwennig aan … Die sticks waren afgeplat! Allemaal. Afgeplat en in glad metaal,
    dat werkt gans anders dan de houten stokjes waarmee ik leren eten had.
    In vergelijking met dit hier waren de houten sticks robuust!
    Ik zat te klungelen tot en met, ik hield in volle lunchtijd in mijn eentje een tafeltje van vier bezet
    en dan nog veel langer dan nodig of normaal.
    Aan dat tafeltje hadden al tweemaal vier andere klanten moeten zitten.
    Ik was dus een serieuze verliespost voor die mevrouw.
    Toen ik dat besefte werd ik daar zenuwachtig van
    -waarschijnlijk werd ik nog rood ook- en ik begon te zweten. 
    Dat alles verbeterde mijn vingervaardigheid niet natuurlijk.

    Toen het middagcliënteel weer naar het werk was,
    zat ik daar nog. Gelijk een kind dat gestraft was.
    En toen, toen bracht de mevrouw me een lepel.
    Ze legde hem neer en gaf me een bemoedigend kneepje in de schouder.
    Zo geen kuipjeslepel, een echte lepel, ook van metaal.

    Het eerste wat in me op kwam was : 'waarom?'
    Waarom had ze die lepel niet eerder gebracht? Waarom had ze gewacht tot iedereen weg was? 
    En terwijl ik mijn kom leeg lepelde viel mijn cent: gezichtsverlies!
    Ze wou me behoeden voor gezichtsverlies. 
    En dát mensen-lief, dat greep me naar de keel.
    dat was puur Confucianisme in de kleine praktijk van elke dag :
    wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
    Dit was meer dan hoffelijkheid, dit was ziele-adel.

    Ze had acht lunches meer kunnen verkopen maar
    ze wou me het affront niet aandoen me een lepel te brengen waar volk bij was. 
    Achteraf bekeken lijkt mijn uitleg nogal sentimenteel.
    Maar op het moment zelf had ik daar geen last van,
    ik was danig onder de indruk. En dat was emotioneel.

    Dat ik als botte westerling me van geen affront of gezichtsverlies zou bewust zijn,
    dat ik als barbaar misschien blíj zou geweest zijn met een lepel, ook al zat er volk bij,
    was een gedachte die geen deel uitmaakte van haar leefwereld.
    Men affronteert een medemens niet, dat was haar redenering.
    Dus kwam de lepel pas toen alle anderen weg waren.
    Plus een bemoedigend kneepje in mijn schouder.

      fo
    to van ’t Net

    Later heb ik lepels gekocht in de supermarkt bij het plein achter het hotel.
    Als souvenir. Ze worden verkocht per vijf of zeven.
    Een paar getal aan tafel zou ongeluk brengen. Waarom dat is, weet ik niet.

    Kimchi  foto van ‘t Net

    “Korea : Koreaanse eetstokjes zijn dun en zwaar.
    Het kan voor een beginner (buitenlander) zeer moeilijk zijn om ermee te eten.
    Maar wanneer u vaardig kan omgaan met de Koreaanse eetstokjes,
    dan zijn Chinese en Japanse eetstokjes waarschijnlijk geen probleem meer voor u.”
    http://blog.kholic.com/4419/chopsticks-in-korea-china-and-japan-why-koreans-use-metal-chopsticks/

    Bij die mevrouw ben ik nog elke dag gaan lunchen, maar dan na de middagspits.
    En ik kreeg telkens een brede glimlach. En ik kreeg telkens een lepel.

    m - EZW- 03/2014 – HiH-02/2015

    22-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!