Pijn of angst kun je niet delen. Ieder mens afzonderlijk kan zijn eigen pijn of angst voelen, maar lichamelijke en geestelijke gewaarwordingen zijn nooit zo exact over te dragen als ze zijn. Hoe je ook je best doet, het gevoel dat jezelf hebt, de pijn die je voelt en het verlangen dat je voorstuwt zijn zaken die strikt privé zijn. De angst of de pijn of het liefdesverdriet of de lustgevoelens van een ander kun je uitsluitend begrijpen als je je in een volkomen identieke toestand bevindt. Wil je weten hoe het voelt een been te breken, breek dan een been. Maar hoe voelt het om burn-out, depressief te zijn, een ander te zien aftakelen. Angst lijk me daarbij véél erger dan pijn. Maar wanneer je verneemt dat iemand die zijn been heeft gebroken of je hoort dat iemand voor langere tijd in een ziekenhuis  is opgenomen, dan hebben wij als mens een ingebouwde reflex die persoon te  willen bezoeken, ook al weet ik dat slechts weinigen ‘graag’ op ziekenbezoek gaan. Aan de andere kant raakte ik even het private karakter aan van de zielstoestand. Ook dat ligt soms heel gevoelig, zeker wanneer de ziekte niet zichtbaar is. Wellicht hebben ook anderen jullie ooit al gezegd dat “er geen zelfklever op je voorhoofd prijkt”  wanneer je voor langere tijd thuis bent zonder dat de omgeving hoeft te weten dat je ziek bent. Anderen vertellen het dan wél graag als een bevrijding. Nog anderen willen dat écht niemand weet  van hun ziek-zijn, ook al zijn ze al langer opgenomen in een ziekenhuis. In laatste geval kan weliswaar begrip voor opgebracht worden, maar dan kan de kans zich voordoen dat een goedbedoeld ziekenbezoek (want familie, buren en kennissen zijn al lang op de hoogte van de afwezigheid van die persoon) a.h.w. wordt aangevoeld als in indringen in de privésfeer, gewoon nog maar door de kamerdeur te openen. En zo worden alle kansen tot ontmoeting ineens ontnomen en voelt de bezoeker zich van een kale reis thuiskomen.  Er zijn inderdaad mensen die soms op bezoek gaan uit pure nieuwsgierigheid, maar wanneer de afwezigheid te lang duurt is er ook een groot verlangen de medemens in zijn ziek-zijn te gaan bezoeken. ‘Bezoeken’ is hier ondertussen misplaatst want die bezoeker is al die tijd een bekommerd iemand geworden, die soms zelf gaat meelijden in het meeleven, en dus niets anders kan dan toch maar aan te kloppen bij die persoon die uiteindelijk ten diepste wél verlangt naar contact en het uitspreken van … Dit maakte ik gisteren mee; maar blijkbaar wachten ook bloggers op bezoek. Bij deze, groet ik u! Maarten

p.s. Voor het slapengaan las ik ergens een antwoord naar mezelf toe of ik er nu wel goed aan gedaan die persoon te gaan bezoeken.Ik kon in rust beamen wat geschreven stond:

"HIJ HAD HET GEDAAN UIT LIEFDE".
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

19-11-2007 om 16:15 geschreven door Magdalena

18-10-2007 om 22:46 geschreven door susanna