VOCATION?
ROEPING?

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

« Est-ce qu’il y aura une vocation cette année-ci? » … Deze vraag hoorde ik door een dame gericht aan een leerkracht, die jaarlijks (we schrijven 1975) met een groepje laatste jaarsstudenten de Paasdagen hielp verzorgen in een klein dorpje in het noorden van Frankrijk, waar toen al – nu 30 jaar geleden – er een groot priestertekort was. Die dame was zowat de rechterhand van de pastoor aldaar. Het was tijdens de repetities (ons groepje bestond uit een zestal jongens) voor het Paastriduum  dat ik plotseling die vraag heel duidelijk hoorde stellen, en wat meer is, de dame richtte haar ogen op mij. Ik werd van binnen heel diep geraakt; ik kreeg het zelfs warm, en ook al had die dame me nooit voordien gezien - we waren trouwens pas aangekomen en hadden dus nog niets méér gedaan dan wat kennismaken – voelde ik duidelijk dat het om mij ging. Nog meer, in zijn fluisterend antwoord tot haar kon ik uitmaken dat er een ‘”oui” doorklonk en ik zag zelf zijn gezicht stralen. Wat ik hier en nu vertel herinner ik me levendig alsof het gisteren was. Ik zie nog dat kerkje, de plaatst waar ik zat en waar de priester en die dame stonden, ja daar bij die pilaar. Laat me voor alle duidelijk er onmiddellijk aan toevoegen dat er nog geen “pastorale” contacten waren tussen die priester en mezelf i.v.m. een eventueel engagement priester te worden, en ondertussen zullen jullie ook weten dat ik al meerdere malen via mijn blog tekende met “the unblessed deacon”. En toch blijft die herinnering. Een gelijkaardige gebeurtenis, dit vele jaren later, werd ik eveneens persoonlijk aangesproken net als toen, al was het ook nu niet van persoon tot persoon., maar het gevoel en de zekerheid waren er in elk geval wel! Nog meer, ik voelde dat die weinige woorden niet zomaar woorden waren , maar een echte uitnodiging, misschien wel van hierboven. 

Het was op een doodgewone zondag toen onze geliefde pastoor het had over roepingen en, denkend aan de nakende op pensioenstelling van een diaken, ergens een oproep deed naar al dan niet geëngageerde parochianen of er geen mensen waren die bereid gevonden werden de opleiding tot diaken te volgen. Op dat moment zal hij dat wel ingekaderd hebben in zijn homilie, maar het aan de andere kant zo duidelijk hebben verwoord dat ook ik voor een tweede maal ten diepste werd geraakt, want ook deze keer werden zijn ogen op een gegeven moment op mij gericht. Ik wist gewoon dat deze boodschap voor mij was al hadden we het er nooit over gehad; ik had er in elk geval nooit over nagedacht . En toch wist ik en beaamde ik in stilte, in  dat uur: “Ja, dat wil ik doen”.

Ik heb de preister na de mis op gewacht en ik zag aan zijn ogen waarover ik het wou hebben. Omdat dit geen aangelegenheid is om zomaar op straat te vertellen heb ik hem nog diezelfde avond uitgenodigd voor een broodmaaltijd bij me thuis in de komende week.  … wordt vervolgd. Maarten 

Waarom een mens dit pas nu neerpent? Ik zal daar morgen misschien een antwoord proberen op te geven. Stilte en rust rust zorgen voor diepgang misschien …