Laat een spatje vreugde neerdalen op aarde

He menneer,
mag ik papa zeggen tegen jou,
want ik lig nu toch in uw armen,
en kindjes liggen toch in papa’s armen he?

He menneer mag dat,
want weet je ‘k zou je iets willen vragen.

Papa, nu ik hier bij jou ben
zou jij voor mijn mama en mijn papa daar beneden
willen zorgen,
zou je hun verdriet om mijn nu leeg staand bedje
een beetje willen op uw schouders nemen?

Want ze zijn zo klein,
zo breekbaar,
ben bang dat ze het niet alleen aan
zullen kunnen.

Om nooit meer mijn lieve lach te horen.
Om nooit meer de moeten opstaan
midden in de nacht,
wanneer mijn maagje knorde van de honger.
Om nooit meer mijn kleine handjes rond hun vinger
geklemd de voelen.
Om nooit meer mijn traantjes te moeten afdrogen.

Daarom vraag ik u menneer,
wil jij vanavond hun eens een verhaaltje voorlezen
zoals zij dat steeds deden voor mij.
Wil jij even hun knuffel zijn in de nacht
wanneer zij rusteloos liggen de draaien en de woelen
omdat zij hun verdriet niet kunnen verwerken.

Toe menneer,
mag ik papa zeggen,
laat mijn traantje
van vreugde een zegen zijn
voor mijn mama en papa daar op aard,
zodat hun traantjes van verdriet ook snel een traantje
van vreugde zou kunnen worden.

Dat is al wat ik jou vraag
papa hier in de hemel,
dat zij eveneens mogen gelukkig zijn
net zoals ik nu.
Want ’t is goed vertoeven hier op die zachte
wind zijn adem,
’t is goed verblijven in uw huisje klein,
maar dat weten zij niet,
dus laat hen een teken van mijn vreugde
zien bij het ontwaken
morgen vroeg.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />