Nog nooit heb ik me zo gevangen, verleid en betrokken gevoeld bij een verhaal als in het recente boek dat ik las. Tot zelfs zeer lang geleden was lezen voor mij een verplichting. Ik kende het genot niet van het lezen, het aftasten van deuren die zich in je ziel en hart openen, je te verliezen in de verbeelding, de schoonheid en het mysterie van de schijn en de taal.
Een boek werd een virtuele vriend die je onmiddellijk weer bij je wil hebben, die als een rust over je heen komt. Maar het kan ook leiden tot een ongekende passie, een diep verborgen verlangen waarop de fictie waarheid probeert te worden. Een verlangen dat je ogen weghoudt van het boek en je laat dromen van die levende figuur die zo mooi geschilderd wordt.
Nu ik al een tijd in seniorenland beland ben, heb ik soms datzelfde gevoel. Wij noemen elkaar vrienden via een blogbericht, later een bericht in een gastenboek en nog later via allerhande mooie emails en pps-voorstellingen, de ene al beter dan de andere. Maar kennen we die mensen wel echt?
Sommigen heel zeker; de grote meerderheid helaas niet. Maar ook in deze anonimiteit kan een waarde schuil gaan die positief werkt. Na een zekere tijd zien we uit naar zelfde personen op een blog wat ze nu weer gepubliceerd hebben of hoe het hen vergaat in familie of op vlak van gezondheid. Allemaal heel mooi, en toch heb ik soms de indruk dat we dromen alsof we voortvluchtigen zijn, rijdend op de flanken van een boek, een blog, een lieftallige email, bereid te ontsnappen via fictieve werelden en tweedehandsdromen
.
Ik denk dan meteen aan de mailcontacten die worden opgebouwd, ver weg van hier maar precies soms dicht tegen het hart en het gevoel; waar elke mail of internetbericht weer een link is naar een ander onbekende; een onbekende waar je in het echte leven misschien niet eens een goeie dag zou durven/kunnen tegen te zeggen.
Het valt me op dat in mailforums en de vele chatsessies allerhande mensen hun hart uitstorten in een onvoorwaardelijk vertrouwen dat dan nog meestal wederzijds is,,en dat kan velen maar ten goede komen en toch moet ik, samen met velen van u wellicht, ook vaststellen dat het mailen, chatten, bloggen, soms niets meer is dan een schreeuw uit EENZAAMHEID, waar iedereen voor zij eigen pc niet langer de echte mens kan ontmoeten omdat we enerzijds zo dicht zijn maar op hetzelfde ogenblik ook zo veraf. Ik denk hier heel concreet aan chatsessies van mensen die hier al langer elkaar leren kennen met een echt verlangen die ander echt te zien, te ontmoeten en in zijn leven binnen te laten.
Zeker de verlengde weekeends zijn voor velen een kans om toch maar iemand tegen het lijf te lopen, want hoe intenser de contacten via weblog, msn-verkeer, hoe groter het verlangen naar die echte persoon aan de andere kant van het toestel, maar ook hoe groter het gevoel van eenzaamhied, een onvervuld verlangen omdat we GEEN ECHTE VRIENDEN ZIJN.
Nog nooit waren de mogelijkheden tot contact leggen zo groot maar het leggen van intermenselijke contacten is blijkbaar onmogelijk geworden. Is er dan zoveel wantrouwen?
Hoe goed het boek ook moge zijn dat we aan het lezen zijn, op een gegeven moment haasten we ons naar de pc ... Er zou een bericht kunnen binnengevallen zijn, of er is iemand on-line.
Er zijn nog mooie dingen die we willen doorsturen aan "de vrienden", maar tegen de avond worden pc gedoofd en zit iedereen weer alleen te zijn voor zijn "bakje". Neen, geen geklaag hoor, niet hier maar de ervaring heeft me ondertussen wel geleerd en ik heb het vooral van anderen dat mailen en chatten soms zo inhoudsloos, tijdrovend is. De ware reden kennen we ondertussen; het is voor velen een soort drug, een diep verlangen eens gehoord te worden, zijn diepste roerselen kwijt te kunnen aan die onbekende andere, en dan vergeet ik haast te vermelden dat het genoeg is één foto met mailadres door te kirjgen om nog een uur of wat langer voor de pc te zitten en er nog een "vriend" aan over te houden; ook al is die vriend je morgen al vergeten waar jij je nog klaastond naar zijn jammerklachten te luisteren.
Ik zal het dan maar nog niet hebben over de minder mooie kanten van deze virtule vrienden - en laat ons eerlijk en volwassen genoeg zijn - die niets anders in hun mars hebben uit te zien naar waar het gras groener lijkt! Ook dat is één van de gevolgen van chatverkeer en wellicht nog weer van gsm-verkeer. Begrijp me goed, ik ben geen predikant en ook ik maak me er soms schuldig aan als dat woord al ka gebrukt worden, maar lees zelf maar hoe vaak het woord VRIEND in deze viruele wereld wordt gebruikt.
Om te sluiten, DANK voor alle goede vrienden, ook zij die beetje bij beetje - zelfs in dit medium -
tot de binnenste kring van mijn vrienden zijn gaan behoren.
Fijn Pinksterweekend!
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
