INDIA terug

Vrienden,

Eigenlijk moet ik hier nog een reisverhaal uittikken van dertig dicht aaneengeschreven pagina's over mijn reiservaringen in Dehli, Varanasi, Kochi, Madras, Karnataka, Bombay en alles wat er tussen ligt. Meer dan de grote gebouwen en het totaal andere wereldbeeld heb ik voornamelijk me gehouden aan "details" die men zo vlug vergeet zoals de metalen voorwerpen die in een keuken worden gebruikt omdat een glas of gebakken servies gewoon onbetaalbaar is wanneer het gebroken wordt. En dat is maar één van de details, althans voor ons een detail maar voor hen van levensbelang.
In een andere reactie en ook bij "reisverhalen" heb ik iets achtergelaten over India, maar nu valt het me op dat zelfs na jaren dit fascinerend land me niet loslaat al heb ik begrepen na twintig jaar intense correspondentie, drie reizen en een paar tegenbezoeken dat beide culturen zo verschillend zijn van elkaar, hoe goed begrepen ook. Wat bijvoorbeeld voor ons een detail kan zijn bij het ontbijt kan voor de Indische vriend een dagenlange ergernis geven. ...
Dit allemaal als lange inleiding om beknopt een beeld  te geven van  de confronterende werkelijkheidt binnen elke grootstad zoals Dehli, Bombay ..Trouwens vele van de Indische plaatsnamen zijn recent veranderd.

Aan de linkerkant van de weg: de gebouwen van de 'Software Technology Company', imposant, modern en luxueus, omringd door een hoge omheiningsmuur waarvan de poorten van tijd tot tijd automatisch opengaan om zware, zwarte wagens met getinte ruiten binnen te laten rijden. Daar even verder de luxueuse Hiltonhotels of andere haast niet te durven betreden halls van Westers getinte buildings waar het haast verboden lijkt zich neer te zetten in de zware vergulde fauteuils ...

Aan de rechterkant van de weg, op het voetpad aan de overkant, leven families in absolute armoede: neergehurkt voor hun geïmproviseerde tenten van oude dekzeilen die opgespannen zijn met behulp van houten piketten. Enkele uitgemergelde vrouwen, en toch met een grote fierheid te merken aan hun goed onderhouden kleurige sari's, koken zomaar op de grond, terwijl ze nauwgezet hu kleine, halfnaakte, ongewassen en verwilderde kinderen in de gaten houden die op de stoffige grond spelen.
Hoevele van deze vrouwen hebben me niet smekend aangekeken, de hand reikend en toch steeds die glimlach op het gelaat.
Tussen beide kanten van deze weg met vier vakken waar de meest recente 4x4-modellen, oude krakkemikkige en overladen autobussen, fietsen, riksja's, vrachtwagens, oude en nieuwe auto's en karren getrokken door ezels elkaar kruisen en voorbijsteken in een onbeschrijfelijke kakofonie ... ben ik stil, kijk, geniet en vraag me ook zoveel af terwijl allen verder zigzaggen volgens de plaatselijke verkeersregels door het verkeer, en hoe ze  handig de enkele heilige magere koeien omzeilen die hun tijd verlummelen temidden van dat helse tumult al dan niet omhangen met verssgeplukte en aaneenregen kleurrijke bloemen.

In de media worden we er constant aan herinnerd dat we de eerste generatie zijn die effectief in staat is om de armoede uit de wereld te helpen.

Ja, reizen als deze met mensen en ontmoetingen van ter plaatse laten meer dan sporen achter!