God die in het begin uit aarde, naar zijn beeld,
de mensen voor elkaars geluk geschapen heeft,
Hij doet U samen zijn, Hij maakt U man en vrouw,
elkanders brood en wijn, elkanders woord van trouw.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zoals van meet af aan een mens geen antwoord vindt,
als hij niet door een mens, ten diepste wordt bemind.
Zo zult gij nu voortaan, in liefde en in leed
elkanders antwoord zijn, één lichaam en één geest.
Zoals ten einde toe, de mensen twee aan twee
hun lange wegen gaan en God gaat met hen mee.
Zo zal Hij met U zijn in leven en in dood,
Hij wordt uw brood en wijn, en dit geheim is groot.
(t: Huub Oosterhuis / m: B.Huijbers GVL443
ook te zingen op: aan wat op aarde leeft, Valerius 1629)
Waarom ik dit vandaag nog eens achterlaat? Het is een tekst, een lied dat me sinds 1973 telkenmale sterk aanspreekt, vooral die zinsnede : ZOALS TEN EINDE TOE, DE MENSEN TWEE AAN TWEE
HUN LANGE WEGEN GAAN EN GOD GAAT MET HEN MEE. Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze woorden heel vaak aangehaald of verwerkt heb in een wens. Maar deze woorden hoeven niet uitsluitend gebruikt te worden voor een huwelijksviering ... die trouwens heel spijtig genoeg niet of nauwelijks noch voltrokken worden; crisis van TROUW? - ; de wens SAMEN iets te doen en elkaar daariin te ondersteunen is evenzeer belangrijk. Ook dat is trouw.
En misschien raakt het vervolg ons nog het meest: EEN ANTWOORD VINDEN, wat het ook moge zijn, maar bovenal TEN DIEPTSTE BEMIND WORDEN.
Want misschien is het wel waar wat ik gisteren nog las, dat er mensen zijn die dit slechts één maal, en dit voor een paar uren mogen beleven, in hun lange leven.
Weet je wat ik haast vergat te onderlijnen, maar juist onze kracht is?!
GOD GAAT MET HEN MEE
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
