Het "taalbad" en de namijmeringen daaromtrent waren eigenlijk ongeveer de afsluiter van de augustusmaand en toeval of niet het begin van een nieuw schooljaar; maar dan een heel bijzonder omdat ik er ergens als leerling zal terecht komen tussen mensen die ik nog niet eerder heb ontmoet mensen tussen 20 en 30 jaar) en dan met de verwachting dat na één jaar van taalbelgeleiding ik hier én daar wel iets zal hebben bereikt, en voor hen maar evenzeer voor mezelf.

Maar even terug naar het begin van de week. Een paar maanden terug kreeg ik een brief om me aan te melden bij een geneeskundige dienst; op zich niets bijzonders was het niet dat er nogal veel  kon afhangen van de bevindeingen van de "drie wijzen" waar ik voor moest verschijnen. Ja, ik geef toe dat met wat ik in voorbije jaren heb meegemaakt soms de faalangst nogal vlug - meestal ten onrechte - de kop opsteekt.
Dus een grondig bad, tandjes net gepoetst en vers ondergoed (jawel!), op tijd vertrokken om de trein te halen zodat ik nog ruim de tijd had uit te zoeken waar ik verwacht werd.
Helaas, helaas, de trein was pas vertrokken of na 15 minuten werd melding gemaakt van een accident even verder op de spoorlijn en dat het wel even kon duren .... Moest dit juist NU en uitgerekend VANDAAG !, Ik vreesde meteen het ergste, dacht aan zelfdoding, maar dacht vooral hoe en wanneer ik bij "de drie wijzen" zou aankomen? Of hoe egocentrisch we toch plots kunnen zijn! Iedereen keek naar iedereen, greep naar zijn gsm ... Wanneer de trein begon te bollen was er een gevoel van opluchting. Raar hoe onbekenden voor elkaar dan in zo een situatie plots solidair zijn, iedereen met zijn eigen vraag of het toch niet te erg zou zijn. De meesten dachten aan een wagen die over de sporen stond. Hoe dichter we het eindstation naderden, hoe meer politie te zien was.
Eigenlijk zou ik hier wat spaties moeten laten, want vanop de plaats waar ik zat,zag ik plots een verhakkelde fiets ... en even verder ... een deken ...
Nu vraagt u zich af naar wie en wat?! Ik weet het, maar omwille van de sereniteit plaats ik dit liever niet op seniorennet. In elk geval weet ik dat ik precies op de minnuut bij "de drie wijzen" heb aangebeld en dat mijn angst compleet verdwenen was, zeker wanneer de verpleegster vroeg of ik niet moest gemeten worden, de dokter op zijn papieren keek en haar antwoordde, naar mij kijkend, dat een paar centimeter min of meer wellicht niet van belang waren.
En nu valt uw mond wellicht ook open , waarde lezer? In elk geval bij mij wel wanneer ik dat hoorde na zo een hectische voormiddag !