Wanneer er bezoek was van de inspectie of van bepaalde betere vertegenwoordigers waarbij wellicht beiden, zowel directie als de aanbieder er voordeel konden bij doen, werd aan mij nogal eens gevraagd koffie te halen voor de heren. Inderdaad heren, want ik heb daar maar weinig dames over de vloer gezien. Controle en verkoop blijken nog steeds een mannenzaak te zijn, en het liefst mannen in maatpak en witte boord. Zelfs de eigen baas zou voor die betere gelegenheden een ander pak aangetrokken hebben. Maar goed, ik had het over de koffie en hoe ik daar trucs moest voor bedenken om dit letterlijk op een presenteerschaaltje aan de man te brengen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het zit namelijk zo dat we helemaal geen koffiekamer hadden, zelfs niet een echte kantine op de verdieping. Het enige wat er was, was een deel van de liftkamer waar waarschijnlijk vroeger een wc was geweest waar ze een koelkast en een klein aanrecht met een paar keukenkastjes hadden neergezet, een koffieautomaat op het aanrecht, niet eens een waterkoker. Je mocht al van geluk spreken indien het toestel onmiddellijk wilde werken, want de muntinworp werd destijds verwijderd zodat de heren directieleden af en toe een koffie konden nuttigen. Maar je kon er hoegenaamd geen tas onder het apparaat plaatsen. In plaats daarvan werden wegwerpbekertjes gebruikt. Het resultaat was dat de inhoud van de bekertjes heel veel groter was dan de tassen die voor de heren werden gebruikt. Dus daar begon het overgieten van beker naar tas. De gevolgen laten zich raden. Koffie langs en over dat mooi aardewerk en in het schaaltje waarbij de koffie ondertussen ook afkoelde, zeker wanneer meerdere gasten aanwezig waren. Het zoeken naar suikerklontjes en melk, en indien deze niet aanwezig waren vlug een collega bijhalen of iemand van de keuken opbellen om zo vlug als mogelijk het nodige te brengen. Wetende dat daarbinnen enkele hooggeplaatste ambtenaren zaten te wachten die soms al twee uur in de wagen hadden doorgebracht verhoogde enkel maar de druk. Eens alles op een serveerschaaltje was het nog een kwestie van een paar meter wandelafstand met een trillend dienblad op de hand, en maar hopen dat de deur op een kier stond. Anders kon ik eerst alles op de grond neerpoten om dan de deur te openen. Ja, in die laatste fase waren helpende handen zeer dankbaar, en die waren er meestal ook wel gezien men al had gezien dat ik koffie aan het zetten was. Best dat het gezelschap nooit heeft gezien wat er daar allemaal aan de hand was of ze zouden de koffie, die overigens blijkbaar enkel door onze directeur kon gesmaakt worden, onaangeroerd hebben gelaten!
Enfin, met een gladgestreken gezicht en zo mogelijk met de glimlach werd iedere gast voorzien van een mooi kopje koffie!
Ik voel de verbrande vingers nog steeds tot op vandaag en evenzeer de zucht van opluchting eens alles voorbij was!
|