"Prettige vakantie" riep de één de ander toe. "Tot 6 november!" ... En dan moet je dat gehoord hebben. De cursisten van de basiseducatie hebben inderdaad deze namiddag hun test afgelegd om al dan niet te kunnen overgaan naar een volgende module om zich nog beter het Nederlands eigen te maken. Ze wilden er blijkbaar allemaal bij zijn te merken aan de aanwezigheid, en wat me vooral opviel is dat iedere cursist de leerstof goed in zich had opgenomen. Ook al is de groep niet zo groot werd die verdeeld in twee groepen. Terwijl één groep de test aflegde had ik de leiding over de andere groep. Ik kan u verzekeren zo helemaal alléén voor de klas staan een adrenalinestoot geeft; en toch voelde ik me heel zelfverzekerd, nog meer dan in een vroeger leven. Aan de andere kant had ik blijkbaar een dankbaar publiek. En dat bleek ook tijdens de pauze. Iemand maakte me zelfs een compliment dat hij me goed begreep wat voor anderstaligen zeer belangrijk is.

Men had na het luidop-lezen een toets gekregen om in stilte te lezen en schriftelijk te antwoorden op de bijgaande vragen. Ik keek op mijn klok en zag dat het tijd was om te pauzeren, maar iedereen deed gedreven voort. Ik repte me naar de andere klas met de vraag of er misschien geen koffiepauze was gezien de toetsen. Toch wel. Ik haastte me het hen te vertellen dat ze even pen en papier mochten neerleggen  - normaal staat dan iedereen recht om een luchtje te scheppen -maar allen werkten gezwind verder. Uiteindelijk kwam de leerkracht vragen aan het gezelschap of ze niet eens wilden onderbreken; iets luider roepen leek ook niet te werken. Was ik dan niet heel goed bezig met die mensen?! Ik zag de verbaasde blikken van de leerkracht maar evenzeer de vele vragende vingers om nog dit of dat te verduidelijken door mezelf. Mijn missie is dus geslaagd!

Wat méér is, nu ik die mensen al langer om me heen heb sedert ik deze taak heb opgenomen: achter deze anonieme gezichten schuilt ondertussen een naam, een land van herkomst zoals MONIT of BISLAN; de één komt uit Syrië, een ander uit Colombia.
Maar wat me vandaag het mest deugd heeft gedaan was te zien hoeveel vorderingen elk van hen op zijn eigen tempo maakt. Ik ben aangenaam verrast hoe iemand uit Cambodja, die pas drie maand in België is, redelijk goed en vooral haast foutloos schrijft.
En zo ben ik ondertussen vergeten dat ik tussen verschillende nationaliteiten sta; dat ik niet denk aan afkomst of huidskleur. We zijn allemaal mensen die samen iets willen leren.
En wanneer er dan na die eerste maand spontaan een handdruk valt of een 'dankuwel' is dat graag meegenomen.

"Waarom dan nog een ander blog beginnen?" was de inwendige stem toen ik blij naar huis reed.
Of dan toch ter ontspanning zoals een blogger me schreef? Doodgewoon genieten ... maar kan je dat wel wanneer ik me bewust ben dat ik nog bij de één of de ander buiten de lessen misschien nog een helpende hand mag zijn?