Zou het niet kunnen zijn dat het antwoord ligt waar je als zieke met zachte handen en zachte woorden benaderd wordt,
dat men medelijden en begrip voor je situatie opbrengt,
dat je lijdend mensenhart met schroom en respect wordt benaderd zonder vele waaromvragen omwille van de intimiteit?
Zou het ook niet kunnen dat méér dan deze lichamelijke genezing er een woord valt van geestelijke opbeuren;
dat men het ook kan verdragen dat ik klaag wanneer het leed bitter smaakt of ik in herhalingen verval.
Mag er dan een mens aan mijn ziekbed staan met een zuiver hart en vol liefde, die me hoop en verzorging biedt en me zo innerlijke vrede brengt.
Mag ik bij iemand thuiskomen die echt naar me luistert. Mag ik genegenheid en meeleven voelen en me zo een beetje bemind weten om weer anderen te kunnen en te mogen beminnen , ook al word ik in mijn ziek-zijn (nog) niet begrepen.
Mag ik mezelf zijn, ook met mijn gebreken, desnoods met mijn slecht karakter, mijn liefde die soms eigenliefde is.
Eigenlijk gaat het om het geluk als grote drijfveer van elk mens, want wanneer de afwezigheid van dat alles wat ik hierboven aanhaalde er echt zou zijn,dan pas word ik een ongelukkig mens.
Gelukkig daarom wanneer je beseft dat je fundamenteel arm bent, want alleen zo kan je krijgen. Dat krijgen is een geschenk en vormt dus een band tussen de gever en de ontvanger. M.a.w. omdat het geschenk gratis is, datgene wat ik van de ander dus heb verlangd en gekregen, ontstaat er zoiets als een liefdesband.
En dan kan je niets anders dan dat geschenk te delen, wat je met vreugde zal doen. Je zal er zich nu zelfs toe verplicht voelen want dat is het begin van alle solidariteit,de invulling van de zaligsprekingen hier en nu Wie zo wil leven beweegt zich op de weg van de liefde en zal het geluk ervaren in zijn hart! Ik weet dat dit geen gemakkelijke weg is, maar ook ik probeer het telkens opnieuw met vallen en opstaan ... en laat me eerlijk zijn tegenover mezelf: met God als dragende kracht!
Dank voor u mee-lezen en mee-denken; dan is ook bloggen geen verloren tijd geweest, maar misschien een weg elkaar nog beter te leren kennen.
Van harte!