... om op te warmen" is een toen nog getypte versie van zomaar wat bedenkingen over zakelijke contacten tussen twee personen tot ze beiden een mens worden van vlees en bloed, en die het contact alleen maar versterken doorheen de jaren. Een lofprijzing aan de vriendschap die sterker is dan de liefde, en zo nu nog op vandaag een blogverhaal waard is!
Namen en plaatsen refereren naar een echt verhaal maar zijn zoals in vele boeken en films hier vervangen door andere namen al blijft het verhaal levensecht en waarheidsgetrouw. hier gaan we:
Tien maanden terug.
September 1991
een naamkaartje waarop we vlug noteren:
- gebak, op te warmen; chocolademousse ...
Een zoveelste aanbieding. Voor ons misschien niet interessant, toch bewaren.
De jonge man, netjes gekleed, komt een maand
later terug - wat is ons overkomen;
dat weet wellicht geen van beiden, maar als vreemden
bleken wij zelfde wegen te gaan ...
Het product, deze keer de boels, werd een
eerste schakel, reeds verstrengeld in een
wederzijdse sympathie, die deugd deed.
Even later, bijna op de valreep, een uitnodiging
tot een degustatie-avond, die in dank wordt aanvaard.
Maar wie zijn we .... de vrienden van vroeger voor
de anderen, al kennen we elkaar nauwelijks.
Of toch, want eindelijk iemand gevonden die weet
te genieten van een fijne tafel, en voor wie
een mooi pak, zo niet belangrijk dan toch aangenaam
dragen is.
Ik vraag me zelfs nu nog af of het precies niet
mijn complimentjes zijn geweest met zijn verzorgd
voorkomen die de tweede schakel vormden.
Van dat ogenblik af groeide de vriendschap in
verhouding tot de grootte van de facturen, al had
geen van beiden invloed op elkaar, integendeel.
Een summum werd wellicht de Meersbloem, met
een dagenlange intense nasmaak. Gewoon prachtig, man!
Met uw geliefde die verwonderd is over mijn platenkeuze
"DU", maar me toch in een nieuw pak steekt,
thuis afscheid nemen ... bij rode wijn ...
tot hij wederkomt, de Kerstman.
Dat is wat men noemt: jong en dynamisch,
en toch zo fijngevoelig.
Dat voel je in elke handdruk, in de glimlach.
Stilaan werd het een samen-uitzien naar 18.07.
"U bent zeker op mijn huwelijk" wist ik reeds
bij uw derde bezoek ...
En dat was groot, want wat is vriendschap?!
Niets meer dan er zijn voor elkaar.
Het werd dus tijd voor een tweede re-unie: een festijn
bezegeld met Champagne, niet voor de naam,
maar voor ons - bijna een voorlopig afscheid van
de jongeling, die straks man en vader wordt.
Nog even speelde hij de Paashaas, lekker groot;
en zo blijft ons alleen de zomer nog, die zo anders
zal zijn ... dat ik er even stil bij word,
dankbaar herinnerend alles wat we samen hebben beleefd,
bron van stille vreugde en kracht, waar een firmanaam
gestalte kreeg in vlees en bloed, in lach en traan,
immer om elkaar begaan, vooral uit gans mijn persoon
U het beste toewensend, beste vriend,
om elkaar straks in blijheid terug te vinden.
Dankbaar om de vriendschap en de genegenheid,
echt heel veel geluk, Hans!
|