Omdat mijn hobby nu eenmaal "schrijven" is, plaats ik regelmatig korte verhalen op een site die met schrijven te maken heeft, namelijk "schrijven-on-line".
Misschien zijn er op seniorennet mensen die op het seniorennet naar leuke of interessante stukjes proza op zoek zijn.... dus heb ik het plan opgevat om regelmatig een kort verhaal te plaatsen in de hoop deze personen enkele minuten leesgenot te verschaffen en wie weet zit er een "van gedachten wisselen" in .
De korte verhalen zijn gebaseerd op een wekelijkse opdracht. In onderstaand stukje was de opdracht om iets te schrijven over de invloed van geuren op het menselijk gedrag.
Sinds enkele weken ben ik een dienstmeisje. Mensen herkennen dienstmeisjes aan de witte kap die hun haar bedekt en hun gezichtjes grotendeels verbergt. Door een ongeval is mijn vader die tegelschilder was, blind geworden. Het besluit om mij van school te halen doet mijn ouders veel verdriet, maar als de honger een metgezel aan tafel wordt, worden de kinderen ingezet als kostwinner. In onze stad Delft woont een beroemde schilder, Johannes Vermeer. Zijn meesterwerken hangen nu in musea al over de wereld en zijn miljoenen waard. In de tijd dat ik in zijn huis de nederigste positie innam, was het moeilijk voor hem om zijn groeiend gezin te onderhouden en om zijn stand op te houden. De welvarende bourgeoisie lieten hun echtgenotes door hem schilderen. Het was iedere keer weer spannend of de opdrachtgever tevreden was over het resultaat en hem de beloofde daalders uitbetaalde. Eén van mijn taken is naar de markt gaan. Om goede waren in te slaan tegen een redelijke prijs. Op mijn eerste koopdag weigerde ik de mij aangeboden producten. Ik rook eraan en constateerde dat de waren niet vers waren. De man was verbaasd over mijn gedrag want de vorige dienstmeid was niet zo kieskeurig geweest. Maar hij waardeerde mijn optreden. Met een knipoog liet hij zijn zoon betere kwaliteit brengen. Een aardige, jongeman met een gulle lach, met vriendelijke ogen, maar met handen die zijn beroep verrieden. Met mijn aangeboren gevoel voor schoonheid kijk ik liever naar de handen van mijn meester wanneer hij met zijn penselen prachtige vrouwen op het doek laat verschijnen. Mijn tweede taak is het atelier schoon houden. De laatste tijd mag ik hem helpen met het mengen van de verven. Ik houd van de geur die in het atelier hangt. Het doet mij de geur van de markt vergeten...
gebaseerd op het boek en de film “Het meisje met de paarlen oorbel”
De wekelijkse opdracht luidt om over de liefde na te denken en er een stukje over te schrijven. Op 14 februari is het Valentijnsdag, dus.......
In de opdracht moet een quote van de fameuze schrijver/filosoof Paulo Coelho verwerkt worden.
Valentijnsdag is de dag van de verliefden. Door een of andere duistere reden wordt mensen soms een roze bril op de neus gezet, waardoor ze zichzelf verliezen, op wolkjes beginnen te kuieren, elkaar diep in de ogen kijken, handjes beginnen vast houden om uiteindelijk onophoudelijk te gaan strelen en te kussen. Men vertoeft in de zevende hemel. Dit melig gedoe heeft niets te maken met de Liefde die Paulo Coelo ons voorhoudt, dunkt mij.
Volgens de deskundigen op het internet, is verliefdheid een dartel spel van hormonen en zijn verliefden het slachtoffer van chemische reacties. Nog volgens het internet is Valentijnsdag vooral in het leven geroepen om anoniem de verliefdheid aan de aanbeden persoon kenbaar te maken. Slimme zakenmensen sprongen mee op de kar, want mensen die met de roze bril rondlopen zijn een prachtig doelwit om geld uit de zak te kloppen... Wanneer de fase van het “handje-vast-houden” is overgegaan naar verdere intimiteiten, naar “samen-de-toekomst-tegemoet-gaan”, ja zelfs naar “voor altijd lief-en-leed-samen-delen”, tuimelt de roze bril van de neus en staat het nieuwbakken koppel op een vreemde dag plotseling met de voeten in de barre realiteit. Men valt uit de hemel of zoals Coelho schrijft: men ontdekt dat de hel in de hemel verstopt is geweest. Het dartel spel van de hormonen heeft er voor gezorgd dat er een nageslacht mee aan de ontbijttafel zit. Al hetgeen een mens in huis heeft aan energie, financiën en broedzorg, verdwijnt in de hongerige individuen die hun aanwezigheid permanent uitschreeuwen. Ja, en dan begint het grote spel. Het spel van Liefde met een hoofdletter. Het koppel neemt zijn verantwoordelijkheid op zich en probeert de ander en het kroost gelukkig te maken. Tussen hemel en hel ligt het terrein van de Liefde. Moeilijk maar waardevol. Moeilijk om over te schrijven.
Dit stukje proza was een opdracht van "schrijvenonline.org naar aanleiding van het verdwenen vliegtuig.
Eén van de Créators zat in zijn gemakkelijke leunstoel. Voor Hem stond een welgevulde tafel. Naast Hem zat zijn beeldschone vrouw. De Créator zag er verveeld uit. Ondanks Zijn welstand scheen hij niet gelukkig te zijn. Hij knipte met de vingers en gebood zijn aansnellende bediende om het enorme flatscreen in werking te stellen.
"Laat mij de planeet zien die ik duizenden eonen geleden creëerde. Hoe is de naam ook al weer van dat kleine rondcirkelende bolletje?"
"U noemde het "de blauwe planeet", mijn Meester, ook wel "aarde".
"Juist. Ik had daar grootse plannen mee. Schiep ik ook niet een zon, een maan en miljoenen sterren en een beeld naar Mijn gelijkenis?"
"Ja Meester, U gaf hem de naam Adam en U droeg hem op de aarde met al zijn schepselen goed te verzorgen. Omdat hij zich eenzaam voelde creëerde U uit één van zijn ribben een vrouw om lief te hebben."
"Ik herinner het me", zuchtte de Créator, "Ik heb er zes dagen aan gewerkt en op de zevende dag zag ik dat het goed was en rustte ik uit. Laat mij de stand van zaken eens zien."
De aarde met al zijn wel en wee verscheen op het flatscreen.
De creator leefde op bij het zien van de prachtige natuurbeelden, bij de schoonheid van de zeven kunsten, bij het zich bewust worden van het menselijke vernuft. Hij zag ook alle wreedheid, het oorlogsgeweld, de vervuiling van de oceanen en van het luchtruim.
"Ik begrijp het niet", zei hij verontwaardigd. "Ik heb de mens het Paradijs gegeven. Er is voedsel en plaats genoeg voor iedereen. Waarom die jalouzie omtrent andermans geloof en cultuur? Waarom moeten ze zo nodig Mijn "blauwe planeet" bezoedelen? Kijk, daar raast weer zo´n vliegend voorwerp door Mijn mooie blauwe lucht."
Zijn wijsvinger priemde richting het vliegtuig. Een grote steekvlam deed het ontploffen en in zee storten.
"Sluit het scherm", brulde hij boosaardig. "Ik zal over een aantal eonen nog eens gaan zien. Misschien zijn ze dan iets wijzer geworden."
De Creator besefte niet dat Hij zelf de aanstichter was van al dat leed. Hij had een beeld geschapen naar Zijn gelijkenis!
Sinds enkele maanden ben ik opnieuw door de schrijfmicrobe gebeten. Ik doe mee aan schrijfwedstrijden en stuur ook gedichten in. Met hier en daar een klein succesje. Het zilveren koord dat we bij onze geboorte meekrijgen en dat weer wordt afgesneden wanneer we sterven was een hele tijd verstopt. De rake meppen van het noodlot hadden me lam geslagen; het zilveren koord afgesnoerd en mijn creativiteit op nul gezet.
Maar zie, ik wandel weer met mijn trouwe labrador Chiara langs de Schelde die iedere dag haar natte zoen aan Antwerpen geeft. Soms kabbelt het water zachtjes tegen de kade. Op andere dagen beukt het in hoge, woeste golven tegen "de blauwe steen" zoals de kademuur genoemd wordt in de Antwerpse volksmond. Het is de aantrekkingskracht van de Maan, de blanke schijf die ´s nachts over het werelds gebeuren schuift, die voor de wisselende getijden verantwoordelijk is. Dezelfde Maan die volgens de astrologische leer ook voor eb en vloed in ons leven zorgt. Heel stil durf ik te fluisteren dat ik in een ebtijd van mijn leven zit. Het mag ook wel nu het einde meer en meer zichtbaar wordt.
Chiara en ik, we zijn allebei een jaartje ouder en strammer geworden. De bankjes langs de Schelde worden pleisterplaatsen waar we lekker in de zon kunnen zitten uitrusten na een korte wandeling. Het water van de Schelde stroomt voorbij juist zoals het leven voorbij stroomt. Luxe autocars glijden af en aan en laten drommen toeristen op onze stad los. Ze bewonderen de hond, geven hem koekjes en in een mengelmoes van vreemde talen voeren ze een gesprekje met me. Dan merken ze de spits van de kathedraal op die haar hoge toren trots in het blauw priemt. De oh´s en ah´s beklemtonen hun bewondering en in een lange rij verdwijnen ze in het stadsgewoel.
Ik kreeg vandaag als dagkaart "De Geliefden". Een hele mooie, liefdevolle kaart die de Liefde symboliseert. Ik kon een fijne, rustige dag verwachten en zo is het ook. Het is warm vandaag. Het is bloedheet. De thermomter in mijn appartementje staat op 30°. Te warm om veel te doen; gewoon dus rusten en lief zijn voor jezelf en je medeschepselen. De rust in je leven, in deze dag dankbaar aanvaarden.
Jammer genoeg is er op het nieuws het drama met het neergeschoten vliegtuig. Een klein wrang gevoeletje wurmt zich tussen het behaaglijke. In het leven van heel veel mensen, zeker van heel veel Nederlanders is het nu storm, is het vloed, zijn er de beukende golven, zijn er de tranen. Een tranenvloed.
Laten we met z´n allen vragen om meer Liefde en Vrede in de wereld. Ik heb het al zo vaak gevraagd en ben zo dikwijls teleurgesteld, net zoals U....Maar laten we het opnieuw vragen en opnieuw proberen.
Net zoals ik zal proberen dit blog weer aan te pakken.
In mijn vorig berichtje waarin ik mijzelf de vraag stel of dit een terugkeer is op het seniorenblog, beschreef ik een beetje mijn lichamelijke toestand. Er staat iets heel eigenaardigs in dit berichtje en waarschijnlijk leest iedereen er overheen. Het gaat over de ogen, nl.: het zicht is verbeterd. Er valt meer licht in mijn ogen waardoor het zicht is verbeterd. Er wordt veel geschreven en gediscuteerd over het woord "Verlichting". Wat betekent "verlichting" nu eigenlijk. We staan zo dikwijls niet stil bij bepaalde woordspelingen. Ik heb begrepen dat verlichting optreedt na veel nadenken, na veel mediteren, na het begrijpen waarom zich bepaalde moeilijkheden voordoen. Boedha kreeg "verlichting" nadat hij zeer lange tijd onder een boom had gezeten om na te denken, om te mediteren, zeg maar. Grote spirituele leiders worden "verlichte zielen" genoemd.
De ziel groeit in liefde en wijsheid (eigenlijk opent hij zich meer en meer), terwijl wij door het leven gaan. Nu kan de mens twee kanten opgaan; ofwel verhardt hij zich en bouwt muren rond zijn diepste innerlijk ofwel begint hij steeds meer "in te zien" dat Liefde voor elkaar, voor de medemens, voor het dier en de natuur, het belangrijkste element is. Ooit heb ik geleerd dat wanneer iemand eensklaps een totale verlichting zou krijgen, (en daar nog niet klaar voor is), de persoon zou verbranden door de intensiteit van de energieën die hem zouden doorstromen. Met kleine stapjes, met kleine druppeltjes boeken we voorzichtig vooruitgang of takelen we langzaam af. Aan ons de keus! De laatste maanden begin ik nu soms "het ware gelaat" van personen te zien. De allereerste keer schrok ik geweldig. Ik begreep het ook niet. Waarom kreeg die aardige mevrouw ineens een verschrikkelijk masker en waarom veranderde het gezicht van een aardige man in een schrikwekkend gelaat. Ergens moet die uitdrukking van "zijn ware gelaat"laten zien" vandaan komen. Het moet dus nog gebeurd zijn in het verleden en nog bij mensen gebeuren. Er moeten meer mensen zijn met die ervaring....het is griezelig en tegelijk leerrijk. Spijtig dat het bij mij zo laat in het leven plaatsvindt; dit vermogen had me veel verdriet en ellende kunnen besparen....De naïviteit om iedereen aardig te vinden en van niemand kwaad te denken, de wil "to please" zou met dit vermogen nooit "te" geworden zijn! Maar het zal mijn weg wel zijn, de kosmische voorzienigheid heeft voor ieder van ons zo z´n plan..... Mijn klein zieltje heeft waarschijnlijk toch een klein stapje voorwaarts mogen doen. Door alle strijd en leed is een nieuw talent geboren. Er wordt gezegd dat grote kunstenaars "grote zielen" zijn. Zoals Rembrandt het Licht in zijn schilderwerken kon leggen was uniek; zoals Beethoven het Licht in zijn muziek kon laten klinken was een wonder, zoals Rodin zijn beelden kon belichten, uit een stuk marmer te voorschijn kon toveren, was magnifiek, en zo kun je honderden voorbeelden aanhalen.... Ik bleef hangen met mijn gedachten bij de schilder Ensor. Bekijk zijn schilderijen en je zult zien hoe hij de mensen zag! Je kunt het draaien of keren zoals je wilt: het leven is een wonder; bij iedere kromming op je weg kom je iets nieuws tegen. De levenslessen die je worden voorgeschoteld en die je meestal zelf schept met je minder goede eigenschappen, zijn eigenlijk cadeaux, maar gemakkelijk is het niet om toe te geven dat het gebrek aan liefde voor je medemens doorgaans het conflict veroorzaakt.
Lang, te lang heeft mijn seniorenblog "Marijcke´s Mijmeringen, stilte gekend. Een stilte die voortkwam uit mijn diepere zelf. Ik had geen zin meer om mij op mijn blog te uiten. Het mijmeren over het leven werd me te zwaar. Marijcke´s Mijmeringen werden te zwaarmoedig.
Zolang een blog "leuk" blijft, "oppervlakkig", vindt men het plezierig om te lezen hoe een seniorendame met haar labrador Chiara door Antwerpen dwaalt en af en toe op een rustig plekje in die drukke en bruisende stad, mijmert over wel en wee. Het wee begon echter zwaar door te wegen. Ik zette enkele zieleroerselen op mijn blog. Dat was hier en daar tegen het zere been. Je mag niet te eerlijk zijn, niet te veel zeuren en met een opgewekt masker door de dagen strompelen, terwijl je eigenlijk letterlijk en figuurlijk niet meer op je benen kunt staan...
Als spiritueellevend mens (zo probeer ik toch te leven!), weet je deksels goed dat de mens hier op aarde is om bepaalde levenslessen onder de knie te krijgen. Dat die lessen soms heel zwaar zijn, is een ferme uitdaging die je overmoedig en enthousiast aanvaardt totdat je er midden in zit en van ellende geen kanten meer op kunt. Een prachtige vluchtheuvel is dan "ziekte". Lekker "ziek" worden. Hèhè, eindelijk kijkt er eens iemand naar je. Is er een beetje bezorgdheid om je. De dokter komt, en met een beetje geluk, geeft hij of zij de juiste medicijnen die het lichaam versterken en je doen herstellen. De pijn en de teleurstellingen die zich in je hoofd en hart hebben opgestapeld, ja, die moet je zelf aanpakken. Het loslaten van negatieve ervaringen is een moeilijk en langdurig proces en juist als je denkt dat je brandschoon bent, komt de volgende dreun!
En daar ga je weer. Plat tegen de grond. In de Tarotkaarten is er een kaart die een persoon laat zien die door tien zwaarden aan de grond is genageld.Je zou denken dat de situatie hopeloos is. Dan vraagt
de maker van de Tarotkaarten dat je je zin voor details boven haalt.
Wat zijn de details? De achtergrond van de kaart is donker, zwart, grotendeels, maar als je goed kijkt, zie je dat er een licht ochtendgloren is. Het zwart van de nacht moet wijken voor de opkomende zon, voor het licht.
De hand aan de uitgestrekte arm van de vastgenagelde man heeft ook een boodschap. Zijn vingers geven het symbool van "hoop" aan.
Uit zijn steekwonden vloeit bloed. Hij kan zich laten gaan en zich laten leegbloeden of hij pakt het sprankje hoop op Licht aan. Hij sterft of krabbelt overeind. Als het "goed" is gebeurt beide. Men sterft een beetje en krabbelt dan weer overeind. Het overeind krabbelen is gebeurd. Het lichaam dat er al 75 jaren van trouwe dienst op heeft zitten, is wat gekrompen, is 20 kilo lichter geworden, de ogen zijn verbeterd, de oren verslechterd en de benen draaien elke dag een heleboel kilometers. Hat hart heeft veel leed doorstaan, maar de geest laat zich nog altijd niet verslaan. Ik begrijp nu dat bepaalde zaken gebeuren om het zieleniveau op een hoger niveau te krijgen, mijn zieleniveau, maar ook dat van de mensen rondom mij en daar kan ik nu om glimlachen; het wordt me met de dag duidelijker.....laat ze maar doen die kosmische krachten. We worden er allemaal wijzer van. Aan het einde van het leven komen we allemaal voor de troon van het Almachtige te staan en dan zal ik met het schaamrood op mijn kaken zeggen: "Heer, ik heb te veel liefgehad, te veel vertrouwd op het goede in de mens; ik was te naief en te veel van goede wil." Het woordje "te" is nooit niet goed. Een mens moet de juiste balans vinden. Ik heb ze niet gevonden en ik denk dat ik de balans nooit zal vinden. Mijn sterrenbeeld is Tweelingen, het meest naïeve teken van de dierenriem...het meest speelse; het wordt vergeleken met een vlinder die van bloem tot bloem fladdert om van de zoete nectar te genieten. Bij hevige onweersbuien en kletterende regenvlagen worden bij de vlinder de tere vleugeltjes gekwetst. Het prachtige insect wordt tegen de grond gesmakt. Zwaarden tien.
Van het ras de labrador, (mijn hond Chiara is een labrador), wordt gezegd: deze hond heeft een grote wil "to please". Wel, Chiara en ik, we zijn voor elkaar geschapen. En ook ik heb, juist zoals Chiara de neiging om terug te blaffen wanneer ik me aangevallen voel. Als ik daardoor verkeerd geleefd heb, het zij zo, hier sta ik, ik kon niet anders......met een beetje geluk komen Chiara en ik misschien samen in de hondenhemel terecht.
Voor mijn voeten ligt het nieuwe jaar, ik hoef er maar in te stappen waarom aarzel ik waarom zijn mijn voeten zwaar? De koorden van het oude jaar staan op knappen, zijn tot op de draad versleten. Waarom aarzel ik Er was een enkele dag of nacht ijl en luchtig, splinterdun en vluchtig waarin mijn ziel danste als een mug in het warme schijnsel van een vlam. Er waren veel dagen zwaar als lood en nachten ijverzuchtig waarbij de tere mug uiteindelijk omkwam in de vlam.
Er is niets meer om voor te leven! Liefde en vriendschap stierven een stille dood. Ik leerde de mensen en het leven haten en het meeste nog mezelf. Ik heb niets meer te geven.... Voor mij hoeft er niets meer!
Moet ik het oude jaar laten gaan waarin ik ben gestorven in de vlam die leven heet? Moet ik de koorden laten knappen? Ik weet: er is geen weg terug Er is alleen een moedig voorwaarts gaan Sterven en weer opstaan keer na keer!
Gisteren voor de eerste keer na mijn ziekte weer eens een grote wandeling gemaakt met hond Chiara. Met de tram naar Wilrijk gereden en dan door de parken gekuierd. Eigenlijk wilde ik de bloeiende rhododendrons in de parken gaan bewonderen, maar helaas, ze waren al zo goed als uitgebloeid. In de mooiste maand van het jaar, de Meimaand ziek liggen te zijn, is wel het domste wat een mens kan doen, maar ja, je hebt het niet voor het zeggen, hè? Het was heerlijk koel en stil in het Nachtegalenpark en het grote beeld van David stond er nog steeds in zijn volle glorie te pronken. De prachtige treurbeuk van 180 jaar oud stond er ook heel mooi te zijn. En in de vijver zwommen zwanen, ganzen en eenden. Hun verenpracht glansde in de zon. De rozen bloeiden en geurden. Hun pracht deed mij de teleurstelling van de uitgebloeide rhodendrons vergeten... In het Middelheimpark wachtte mij een tweede teleurstelling. Mijn lievelingsbeeld van "De Boogschutter" was van zijn sokkel gehaald. Ietwat beteuterd staarde ik naar de lege plek. Had ik daar zo´n grote wandeling gemaakt om de bloeiende rhodendrons te zien en tevens mijn "Boogschutter" te begroeten : het viel allemaal een beetje tegen. Maar, heel vreemd en ook toch wel symbolisch.....ik liep een laantje in dat ik anders altijd oversla in de haast om "De Boogschutter" te groeten, (een mens is toch zo´n gewoontedier), en kom ik me daar op dat pad toch mooie zaken tegen! Beelden die ik nog nooit gezien had. Zodat ik achteraf blij was dat mijn bezoek anders was verlopen dan ik gepland had. Het leven zit inderdaad vol verrassingen en vol wijze levenslessen.....zoals: durf van je pad af te wijken, verleg je horizon, sta open voor nieuwe inzichten en veranderingen, maar uit haast of gewoonte of angst, blijf je in je eigen tredmolentje rondlopen. Bij het beeld van het paard Pegasus die naar de hemel wilde vliegen en waarbij de Zon zijn vleugels verbrandde ging ik op een bankje zitten mijmeren over die drang van Pegasus. Naar de hemel willen vliegen.... Had ik dat ook niet enkele malen uit een zekere overmoed in mijn leven gedaan? En was ik ook niet hard tegen de grond gesmakt? In feite was ik verder geraakt dan Pegasus. Een paar maal ben ik inderdaad in de zevende hemel geweest. En heeft de Zon mijn vleugels verbrand? Geschroeid zeker! Maar verbrand? Nee. Ik stond op van mijn bankje en liep naar Pegasus toe. Mijn hand streelde de sokkel en ik voelde de warmte van de zon die er in opgeslagen lag. Hoog boven mij sprong het paard de hemel tegemoet. Een sprong in brons en steen. Gevangen in de tijd. De val is nog niet zichtbaar.... Een groep sterren draagt de naam Pegasus. Zijn naam is voor altijd verbonden met de sterren in de hemel. Uit dankbaarheid voor zijn moed. Het is niet omdat een sprong wel eens verkeerd uitvalt, dat een mens de sprong niet mag wagen. Dat je dan af en toe wel eens tegen de grond smakt moet je erbij nemen. Het is duizend maal ge-Zon-der dan bang en angstig door het leven gaan. Dan mist een mens veel kansen.... Dankbaar en tevreden ging ik terug naar huis. Dankbaar om de herwonnen levenskracht en tevreden over de inzichten die ik mocht krijgen.
Lang gedacht dat ik nooit meer mijn Mijmeringen zou neerschrijven. Het creatieve vuurtje dat in mij brandde was gedoofd, dacht ik, en zie een klein vonkje schijnt toch nog te overleven. Dit is geen leuke, aangename blog meer met mooie en grappige verhalen over een seniorendame die samen met haar labrador van het leven geniet op haar manier. Een vrouw die dacht: "Ik ben nu min of meer in mijn "goede, oude dag" beland en we maken er alle dagen het beste van!" De grote romantische dromen die we in onze jeugd droomden, dat hoefde niet meer. Een mens komt er achter dat romantiek een luchtspiegeling is, een fata morgana in de woestijn van het leven. Het hete zand van de woestijn brandt op de huid, de droogte voert de dorst naar ongekende wanhoop en en de honger naar geluk en vrede laat de ingewanden ineenschrompelen. Toch strompelt een mens verder....de overlevingsdrang is sterk. Zo ook het optimisme dat bij iedere negatieve ervaring toch weer parmantig zijn kop opsteekt. Het leven is vanaf mijn geboorte moeilijk geweest, maar mijn optimisme sleurde mij overal doorheen. Bij problemen stampte ik met mijn voeten op de grond en zei: "Jullie daarboven, jullie krijgen mij er niet onder!" Vanaf mijn prille begin wist ik dat ik hier op aarde niet thuis hoorde: ik wilde terug naar "huis", hoewel ik helemaal niet snapte wat ik daarmee bedoelde. "Zij", mijn huisgenoten hadden mij naar de aarde verbannen, zo voelde ik het aan. Ik kreeg nog de boodschap mee: "Je moet de cirkel sluiten." Een boodschap van de gidsen, boodschap die ik nog steeds niet helemaal begrepen heb..... Ik had nog nooit van gidsen gehoord. Waar zou ik het gehoord moeten hebben? Met ouder worden ben ik veel gaan begrijpen..... Ik heb dus een relatie met "gidsen".
Ik had ooit eens een fijne vriendin, ja, ook vriendschap verdwijnt soms ineens uit je leven, zelfs voor vriendschapsrelatie zijn wij mensen dikwijls te bekrompen en te kleinzielig, en deze vriendin zei tegen mij: "Misschien is het wel de bedoeling dat je er eens "onder gaat!" Wel het leven heeft mij verschillende malen laten kopje duikelen. Soms had ik het goed, soms heel goed, en dan ineens kwam er een bliksemschicht en gooide mijn veilig kaartenhuisje inéén. Weg liefde, weg zekerheden, weg veilige woning, weg centen. Verschillende malen ben ik in dat zwarte gat geduikeld. En kijk, ik kwam er altijd weer door. Beschadigd, met veel builen en blutsen, maar "ze krijgen mij er niet onder, wat denken ze wel!" Uit iedere crisis kwam ik sterker uit, zo dacht ik toch.... En nu op mijn oude dag, zouden "ze" me toch wel met rust laten, zeker? Nee dus! Deze crisis in mijn 74e levensjaar heeft mij dus inderdaad "ten onder doen gaan". De jeugd is vervlogen, de volwassenheid is vergaan, het élan verzwonden en met de veerkracht is het als met de spieren en botten, het is niet meer hetzelfde... Om kort te gaan, ik ben flink ziek geweest. Drie weken lang een hoofd waar een smidse in was beland en een keel waarin een monster zich te goed deed. En dan ligt een mens daar. Alleen, want sinds 1995 kan ik met geen enkele man nog een relatie aangaan. Af en toe wel eens geprobeerd, maar na enkele teleurstellingen kom je er wel achter dat ze je "te vreemd" vinden, te "moeilijk", te "onafhankelijk", niet "slaafs" genoeg, dat je liefde en begrip boven seksualiteit stelt en dat de man juist dat seksuele beest in zich nog eens wil uitleven, maar daar helaas niet in slaagt en jou als vrouw de schuld geeft van zijn impotentie en frustraties. Niet erg, een mens kan volmaakt tevreden zijn met zichzelf. Dat is uiteindeijk de bedoeling van het leven. Maar ja, je bent ziek en dan verlang je wel eens naar een begrijpende partner die je handje vasthoudt en een glaasje water voor je haalt. En de hond uitlaat....3 keer per dag. Je overdenkt je leven en denkt: tja, ik heb er niet zo veel van terecht gebracht.....ik heb geen huis meer, geen geld meer, geen vleugelpiano meer waar ik me zo heerlijk op kon uitleven, geen mooie meubelen meer, geen tuin meer vol bloeiende rozen, geen veilig toekomstbeeld meer; alles is mij afgenomen.Het beeld van een dakloze vrouw loert om de hoek. En waar is iedereen nu die ik met zoveel liefde tegemoet ben getreden? Wat heb ik verkeerd gedaan? Waar is het fout gegaan? Waarom is mijn hand die ik liefdevol naar iedereen uitstrekte, altijd weggeslagen? Waarom wordt bij een familiale begrafenis de deur van de koffietafel voor mijn neus gesloten? Waarom wordt er bij het huwelijk van mijn kleinzoon geen enkele foto van mij en het bruidspaar gemaakt en wel met de andere grootouders? Waarom krijgt iemand tranen in zijn ogen wanneer er een kind een nacht niet naar huis komt en wordt mij met één klap een dochter en kleinkind ontnomen? Ik ben destijds naar een oogarts moeten gaan omdat ik niets meer zag van het schreien. Ik was blind. Gelukkig gaan zo´n dingen over.... Waarom doen (schoon) familieleden mij altijd verdriet? Waarom doen zo veel mensen mij verdriet aan? De waslijst van verdrietigheden is oneindig. Ben ik dan zo een onmens? OK. Ik geef toe dat wanneer men mij te veel tergt, ik ook goed kan uithalen. Ik ben geen engel. Maar moet ik mij dan helemaal laten vertrappelen? Mijn zonen en hun geliefden vinden mij geen onmens, gelukkig, en zijn heel goed voor mij geweest. De hond werd uitgelaten,er werd naar de apotheek gegaan, ik werd naar de dokter begeleid en kreeg lekkere hapjes die ik helaas niet altijd kon binnenhouden. In hun ogen las ik begrip, liefde en bezorgheid. Dat zijn dus lichtpuntjes waardoor je niet helemaal de dieperik in gaat! Ik belandde in de hel deze afgelopen weken. Weer overviel mij het gevoel: Heer, neem mij weg van deze aarde. Laat mij naar huis gaan! Ik pas hier niet! Alles wat ik doe of zeg valt in verkeerde aarde. Hoewel ik alleen maar liefde geef en vraag... In mijn hoofd klopte gedurig de hamerslagen van de smidse en in mijn keel vrat het monster alle woorden op die ik zo graag zou willen uiten. Waarom heb ik zo´n moeite met de intermenselijke relaties? In het diepste van de hel kwam ik ze tegen: mijn Engel en mijn Duivel. We voerden diepzinnige gesprekken. Soms was het een mooi gebeuren, soms moest ik naar het toilet rennen om over te geven. Wat een gal kwam eruit! En toen kreeg ik een mooi visioen. Mijn Engel en mijn Duivel gaven elkaar een hand. De Duivel gaf mij een knipoogje van verstandhouding. Hij werd eerder een jonge schelm dan een duivel op bokkenpoten. De Engel glimlachte. Hem had ik al eerder ontmoet. In zijn ogen las ik oneindige liefde.... Om de Engel in mijzelf te laten groeien is er tegenstand nodig; daar zal onze jonge schelm dan wel voor zorgen. Hij vermomt zich in vele gedaanten....Alles in het leven is gebaseerd op evenwicht. Op Yin en Yang. Ook in mijn ziel is het Yin en Yang. In mijn geweten, in mijn Zijn. Het is aan mij om het te herkennen en ook in de duivelsstreken het goede te vinden.... En nu weet ik het: Er is eigenlijk maar één relatie echt belangrijk. De relatie tussen jezelf en het Goddelijke. Laat de mensen je maar kleineren; laat de mensen je maar niet begrijpen! Laat ze je uitgestrekte hand maar wegslaan, laat ze je liefde voor hen maar in de wind slaan! Als de relatie tussen jezelf en je ziel maar in orde is. Dan doet er niets meer toe. Mijn ziel, mijn engel en mijn duivel, we hebben elkaar ontmoet daar in de hellepijn. We hebben elkaar omarmd. Ik begin te genezen....ik ga weer liefhebben, onvoorwaardelijk....dan voel ik me goed en gezond.....laat de schelm maar komen! Ik lach hem vierkant uit! Hieronder een "tekening" van mijn schelm die ik vandaag maakte....
Het is maar triestig weer op deze paasdagen. Het is droevig om naar buiten te kijken en de gehaaste marktgangers onder hun paraplu te zien lopen. Het is droevig om naar binnen te kijken naar de marktplaats die mijn hart is. De regen valt op mijn hoofd terwijl ik de hond vlug uitlaat en de regen valt in mijn hart wanneer ik troosteloos door het park loop. De krokussen liggen geknakt en verdord in het natte gras en ik kan het niet nalaten om deze bloemen te vergelijken met de bloemen die ooit in mijn hart bloeiden en ook geknakt werden. Mijn zoon Frank die gebrandmerkt werd als brandstichter van zijn eigen zaak, is op 29 maart bij de politie in Brussel geweest om een test met de leugendetector te ondergaan. Grote vreugde alom toen bleek dat de tests hem vrijstelden van schuld. Maar ja, ons leven is wel geknakt door deze brandstichting. De pers en de televisie was er rap bij om hem in het nieuws te brengen toen hij onder verdenking werd gesteld. Met de boeien om werd hij een paar uur in de bak gezet; hij werd geïntimideerd, vernederd en behandeld als een crimineel. Op het nieuws werd gezegd: de man is vrijgelaten wegens bewijs. Ja, ga daar maar eens tegenaan! De financiele kantoren legden beslag op de rekeningen, kredieten werden teniet gedaan, borgsommen werden geblokkeerd en de leveranciers waren plotseling niet meer thuis! Dat er nu op het nieuws zou komen dat een mens onschuldig wordt bevonden; daarin heeft de media geen interesse. Dat is geen sensatie! Het heeft een vol jaar geduurd. Intussen moet mijn zoon wel overleven zonder een inkomen en werden we met met de nek aangekeken.... en wanneer mijn spaarcentjes vrijkomen, dat zal nog lang duren, want er is brand gesticht en wie is de dader? De zaak blijft dus aanslepen. En wanneer er geen dader wordt gevonden? Wat dan? Ik zal waarschijnlijk al als as in de wind spelen alvorens de financiele kant van de zaak rond is! Ach, het is niet eerste onrecht dat mij is aangedaan. Dat bedoel ik als ik schrijf dat de bloemen in mijn hart een stille dood zijn gestorven. Ondanks mijn moeilijke start in het leven doordat mijn ouders al scheidden in mijn eerste levensjaar en ik dus mijn moeder nooit gekend heb, ondanks dat mijn vader mij dumpte als veertienjarig meisje bij zijn zuster en niet meer naar mij omkeek, ondanks dat een slechte vrouw mijn man na 35 jaar samenzijn verleidde in zijn penopauze, ondanks veel financiele zorgen, ondanks de ontelbare problemen met de opgroeiende en volwassen kinderen en schoonkinderen, waar ik alleen voor sta, ondanks het verlies van mijn tweede partner door zijn dood, ondanks vadertje staat die mij onschuldig van fraude beschuldigde en mij gedwongen heeft mijn huis te verkopen, ondanks de ruzie met mijn enige zuster die mij voor hoer uitschold na het publiceren van mijn kleine roman, ondanks een heleboel andere onaangename voorvallen, ondanks dit alles bleef ik geloven in een betere toekomst, in de goedheid van de meeste mensen, bleef ik overeind met optimisme en een lach. Maar het gekonkel en negatief gedoe van mensen houdt maar niet op. Ik ben het moe. Ik moet eerlijk zeggen dat af en toe het Scheldewater lonkt.... Mijn hond Chiara houdt mij nog hier. Wat zal er met haar gebeuren wanneer ik er voor kies uit dit leven te stappen? De "goedheid" van de mensen kennende zal dat niet fameus zijn! Het asiel en dan na een tijdje "het spuitje". Ik wens mezelf en U allen een zalig Pasen toe; vrolijk kan ik het niet noemen, dat is blijkbaar verleden tijd. Voor mij en zoals ik begrepen heb: voor heel veel mensen, zeker voor de mensen die van goede wil zijn, maar die door de roofdieren onder ons opgegeten worden. Ik heb een bijverdienste gevonden die mij er bovenop zou kunnen helpen.. Ik ben benieuwd of men mij gaat uitbetalen! Ik vertrouw niets of niemand niet meer. De bloemen zijn geknakt. Een voor één. Hopelijk zal het lentezonnetje, als dat nog komt, een paar nieuwe scheutjes doen groeien, want mensen, wat is het moeilijk om met al die geknakte bloemen te leven.
Het gaat ondertussen al weer een beetje beter met me. Mijn smeekbede om de kracht te vinden om mijn (vermoeide) schouders weer onder het leven te kunnen zetten is min of meer verhoord. Sommige mensen stuurden mij hele mooie kracht-en-hoopgevende mailtjes; een vriendelijke dame bood mij aan om wanneer het nodig was mij met haar auto ergens af te zetten, en mijn twee schoondochtertjes zetten hun hart, huis en keuken open om mij een heerlijke maaltijd voor te schotelen, met toestemming en goedkeuring van mijn zonen. Een andere dame bood me een verdienste aan en een schouder om op uit te huilen plus een fikse wandeling die me veel goed heeft gedaan. Lieve mensen allemaal, bedankt! Mijn oudste dochter toonde belangstelling en dat is al veel want zij is van mening dat mijn penibele toestand mijn eigen schuld is. Ik ben te toegevend geweest tegenover de hele wereld, tegenover haar vader en vooral tegenover haar broer....en ik kan niet anders doen dan haar gelijk geven. Diezelfde broer en zijn vriendin Claudia hebben destijds wel zijn volledig ontredderde moeder, jongste zus en jongere broer incluis, in huis genomen na een totaal onverwachte scheiding, financiëel geruïneerd door haar echtgenoot en zijn maitresse. Diezelfde broer heeft zijn moeder ook bijgestaan toen ze genoodzaakt was om haar huis te verkopen. Hij heeft haar enkele jaren van vreugde en vrijheid gegeven door samen met haar in een een mobilehome te reizen en te wonen. Hij was mijn privé-chauffeur, mijn maatje, mijn vriend, die´s avonds met mij scrabbelde en hij leerde mij om de materie gedeeltelijk los te laten, om van de vrijheid te genieten..... Het leven van de drie andere kinderen werd dusdanig niet al te veel verstoord; hun moeder zat niet alleen te treuren. Alles in het leven heeft zijn prijs, zowel de goede zaken die gebeuren als de minder leuke zaken.....
En ja, ik heb inderdaad ooit eens 10.000 Euro geleend aan een vriendin in moeilijkheden en heb daar tot nu toe nog niets van terug gezien; ik heb mijn kinderen destijds geld gegeven, tesamen een som van 2.000.000 oude francs met de woorden: "dan hoeven jullie niet te wachten tot ik dood ben", en ik heb reizen en cadeaux geschonken aan familie, vriendinnen en kennissen. Ik heb royaal geleefd en een stuk van de wereld gezien: Italië, Spanje, Frankrijk, Turkijke, Thailand, Rusland, Indonesië enz. Ik bezat een mooi eigen huisje aan de Schelde en een paar jaar later een mooi huis in Wilrijk waarin mijn vleugel stond te pronken en dat ik helemaal naar mijn smaak had ingericht. Mijn huis en mijn geldbeugel stonden altijd open voor mijn kinderen en schoonkinderen (en kleinkinderen) als zij in moeilijke tijden zaten. Jaren lang. Ik heb in feite niets te klagen. Het was een heerlijke tijd en ik voelde mij geweldig omdat ik mijn kinderen kon helpen, omdat ik zoveel mensen een plezier kon doen, al was het maar tracteren op een etentje of een koffie. Af en toe op een groot feest! In die tijd wist ik niet dat het noodlot in de vorm van een belastingambtenaar boven mijn onschuldig hoofd hing. Anders had ik misschien als een wolf boven op mijn centen gaan zitten en iedereen weggegrauwd. Ik had wel ooit eens een voorspellende droom. Ik was een klein, wit hondje dat in een kring vervaarlijke bloedhonden stond. Met een kluif in mijn bek. Ik rende in het rond om met mijn kluif de cirkel te doorbreken, maar geraakte er niet uit.....Badend in het zweet werd ik wakker en een mens denkt dan: och, gelukkig, het was maar een droom! Maar zoals U ziet: soms komen dromen uit! Ik heb natuurlijk nog andere, domme dingen gedaan, naïef en goedgelovig trad ik de wereld tegemoet. En sorry, het gaat niet over. Mijn overleden vriend zei eens: Marijntje, een mens wordt geboren met bruine, grijze of blauwe ogen en die veranderen niet tijdens zijn levensloop en ook het karakter verandert niet.... Ik denk dat ik hem gelijk zal moeten geven....destijds was ik van mening dat dat wèl kon. Maar hij heeft gelijk: in grote crississen komt de ware aard boven... Ik treed dus nog altijd naïef en goedgelovig de wereld tegemoet en zal die wereld ook wel zo verlaten... Naast mijn naïviteit bezit ik ook grote en gevoelige tenen en wanneer daar op getrapt wordt, kan ik zeer emotioneel reageren. Soms denk ik: nou, dat heb ik toch maar goed bijgeschaafd, ik kan mijn verdriet en boosheid al goed relativeren, maar zoals hierboven aangehaald: in grote crisissen komt die emotionaliteit toch in alle heftigheid boven. Onlangs heb ik me in een overemotionele bui bemoeid met de opvoeding van mijn jongste kleinzoon. Jano, de grootste schat van mijn leven. Ik vond dat zijn bestaan in te woelig water was gekomen en heb dat gezegd. Het resultaat: Jano wordt van mij weggehouden. In vroeger tijden was ik een gelukkige Oma gedurende het crocusverlof. Nu werd er geen beroep op mij gedaan. Het ergste vind ik nog dat ook Jano hieronder zal lijden... Iemand van zijn opvoeders maakte een grote, onherstelbare opvoedingsfout, het is een te erge fout om hier in het openbaar over te schrijven. In mijn naïviteit wilde ik mijn kleinzoon en zijn moeder beschermen voor groter onheil....Maar ook mijn dochter zal aan de lijve moeten ondervinden dat mensen inderdaad niet veranderen.... Ondertussen zijn Jano en zijn Oma echter wel de dupe van de historie! Het conflict werd veroorzaakt door mijn te grote emotionaliteit tengevolge van mijn ongelukkige financiële situatie. Deze pijn bovenop de financiële kwestie maakte mij zo wanhopig. De financiële problemen zijn nog niet opgelost, maar ik heb wel een bijverdienste gevonden en kan dus voorlopig in mijn appartementje blijven wonen. Ook de zaken richting mijn zoon leveren weer een straaltje hoop op.... Het zal krabbelen zijn om overeind te blijven en het valt niet mee om op mijn leeftijd nog centen te moeten verdienen, maar zolang ik de kracht krijg en gezond blijf, zal ik proberen ondanks alles te genieten van de komende lente. Er gebeuren erger dingen in de wereld. Je hoeft maar naar het nieuws te kijken. Ik wens iedereen in mijn nabije omgeving en eigenlijk iedereen in moeilijkheden de kracht toe om het leven toch positief te blijven benaderen.
Mijn dagkaart uit de Tarotkaarten voor vandaag is een hoofdkaart, nl. Kracht. Vanuit de spirituele wereld wordt mij kracht toegewenst om door mijn beproevingen te komen. De kaart laat een vrouw zien die met haar blote handen de muil van een leeuw sluit. Zij is in het wit gekleed, de kleur van de zuiverheid. De kleur wit symboliseert dat de vrouw zonder begeren is naar wereldse zaken. Haar kleed wordt opgesmukt door bloemen en ook in het haar zijn bloemen aanwezig. De leeuw, het ego van de mens, is getemd. Zijn ogen zijn gesloten, zijn staart hangt tussen zijn poten en zijn tong likt de hand die zijn muil sluit. Een totale overgave van het "ik" aan de hogere machten. Boven het hoofd van de vrouw is de lemniscaat aanwezig. De lemniscaat symboliseert "het eeuwige leven", de kringloop van het bestaan. Aan de lemniscaat is geen begin en geen einde... De hoofdkleur van de kaart is een schitterend "geel", de kleur van de vreugde. Het romeinse cijfer van de kaart is VIII, en ook de lemniscaat is in feite een 8 die op zijn zijde ligt. Het cijfer acht is verbonden met het dierenriemteken van de schorpioen, het teken van transformatie. In de verte is een kleine berg te zien. De berg is beklommen, de moeilijkheden lijken overwonnen te zijn. Vreugde vinden in de moeilijkheden, vreugde vinden in het aanvaarden en verwerken van verdriet en tegenslag! Het is verschrikkelijk moeilijk, eigenlijk onmenselijk. Beseffen dat verdriet en tegenslag overwonnen kunnen worden en dat de strijd hem of haar tot een sterkere persoonlijkheid kan transformeren, is een harde noot om te kraken. Veel mensen bijten er dan ook inderdaad hun tanden op kapot. Zij vluchten bijv. in de drank, in de criminaliteit of in een (geeste)ziekte. Er zijn veel vluchtwegen: zelfdoding is de laatste en als ik de media mag geloven, zijn er in ons land dagelijk een zevental zelfdodingen. Verdriet en pijn kunnen inderdaad zo´n zielepijn geven, dat men de rust en de vergetelheid in de dood zoekt. Ik ben er af en toe heel dicht bij geweest.....de gedachte aan mijn kinderen en kleinkinderen gaf me de kracht om door te gaan....Een mens doet dat zijn kinderen niet aan!
Toen ik ongeveer 35 jaar geleden kennis maakte met de spiritualiteit van het leven, was ik ontzettend gelukkig met die ontdekking. Eindelijk had ik de zin van het leven gevonden. Vol enthousiasme stortte ik mij op de spirituele lectuur en na enige tijd kwam de mooie leer van de astrologie in mijn leven. Ik leerde mijn eigen horoscoop tekenen en enigszins begrijpen. Tja, erg fameus zag mijn hemelkaart niet uit! Veel moeilijke aspecten tussen de planeten onderling en de Zon conjunct Mars geplaatst in het 12e veld van de horoscoop. Mijn leraar in de astrologie bekeek mijn hemelkaart en floot eens tussen zijn tanden. "Veel geheime vijandschap in je leven, meisje", zei hij, "veel zaken leren loslaten, maar wel een kans tot een boeiend spiritueel leven. Ik wens je veel moed en succes toe. De beproevingen zullen steeds sterker worden. Spiritueel leven is geen gemakkelijke weg. Het is het smalle pad waar in de Bijbel gewag van wordt gemaakt." Ik glunderde inwendig. Och, moeilijkheden? Die waren er al heel mijn leven geweest. Vanaf het prille begin geen moeder, later ook geen vader meer, kinderjaren in een weeshuis en in een huwelijk beland op veel te jonge leeftijd met een zeer leuke man die zich ontpopte tot een behoorlijke rebel en geen verantwoordelijkheidsgevoel had tegenover zijn gezin. Dat het leven inderdaad geen lachertje was had ik al lang en breed ondervonden. Verschillende malen had het noodlot toegeslagen in de vorm van financiële tegenslag, maar dat had me gehard en altijd opnieuw was ik eruit geraakt met hard werken en hopen op betere tijden. Bovendien had ik een grote liefde voor mijn gezin, mijn vier kinderen en gek genoeg ook voor mijn wispelturige man. "Als zij maar gelukkig zijn", zei ik dikwijls, "dan ben ik het ook!" Een mooi spiritueel leven leek mij dus een boeiende uitdaging.
Af en toe ontmoet ik een jonge mens die ook nog maar net in het spirituele aspect van het leven is beland. Ook zij zijn de hemel te rijk. "Wat zou ik graag zoals U horoscopen kunnen lezen. Wat zou ik graag zoals U de Tarotkaarten kunnen leggen. Wat zou ik graag net zoals U in contact kunnen komen met mijn gidsen." Als rijpere vrouw bekijk ik dan zo´n jeugdige enthousiasteling en vraag ik me af of die man of vrouw wel precies begrijpt hoe zwaar en lang het smalle pad is. Zal hij bezwijken bij de eerste de beste beproeving en terug de brede paden van het bestaan opzoeken? Of zal hij begrijpen dat er geen weg terug is? Het vraagt soms te veel van je krachten!
Ik, die dacht dat alle beproevingen achter de rug zouden zijn na alles wat ik heb meegemaakt, moet bekennen dat ik aan het einde van mijn krachten ben! En zie, ik trek vandaag de kaart "De Kracht."
De nieuw opgestarte zaak van mijn zoon is een puinhoop geworden. De omringende buren klaagden over overlast en met een zeer lange arm der wet hebben zij de zaak lam gelegd. Geen werk, geen inkomsten. Wel het ene procesverbaal na het andere. Begrijpen deze buren wel hoe ver en groot de gevolgen van hun handelingen zijn? De moeder van de zoon heeft haar laatste euro´s in de zaak gestoken in de hoop eindelijk iets van succes en welvaart in zijn leven te brengen. Geheime vijandschappen, jaja, het klopt wel, hè? Na een zeer onrechtvaardig proces van Vadertje Staat tegen mijn persoontje en dat ik gewonnen heb, dacht ik mijn laatste en grootste vijand overwonnen te hebben. Ik stond er nog, beroofd van een zekere welvaart, maar nog met veel goede moed. Ik vond een klein geluk in een klein appartement en in mijn dagelijkse wandelingen in Antwerpen met mijn labrador. Maar zelfs dat lijkt me niet gegund! Met veel moeite hebben we deze maand de huur van mijn appartementje bijeengeschraapt. Of het volgende maand zal lukken is een groot vraagteken. Binnenkort loopt ondergetekende tussen de daklozen, want mijn klein pensioen heb ik nodig voor voedsel, licht en warmte.
Leven is liefhebben en behulpzaam zijn. Toch schijnt dat een verkeerde manier van leven te zijn.... Ooit had ik een redelijk goede financiële situatie. Mijn mooi, groot huis was bevolkt met familie en vrienden. Met veel liefde heb ik gegeven en gegeven......aan mijn kinderen, mijn schoonkinderen, mijn kleinkinderen, mijn vriendinnen en vrienden. Ik gaf feesten voor mijn verjaardag waar meer dan 50 mensen kwamen, ik gaf geschenken, ik gaf aan goede doelen, ik had een Plan Forrester-adoptiekind, ik nam vriendinnen mee op reis, alles op mijn kosten. Ik gaf graag, ik deelde graag. Ik was er gelukkig mee..... Nu is het heel stil en eenzaam rond mij....een enkeling niet te na gesproken die mij moreel en anders steunen... Er wordt van mij verwacht dat ik mijn goed humeur bewaar, mijn kalmte en mijn begrip voor andermans problemen die soms oh zo nietig zijn.... Ik ben 73 jaar en af en toe besluipt mij een zekere moeheid en gelatenheid. Ik voel me als Job op zijn mesthoop; alleen de zweren ontbreken me nog. Mijn grootste schat, mijn gezondheid, heb ik tot nu toe mogen behouden. Hopenlijk blijft dat zo! God geve mij KRACHT!
Nadat de hemel ietwat was opgeklaard na het winnen van mijn proces, waardoor het zwaard van Damocles meer dan 5 lange, bange jaren boven mijn hoofd had gehangen, kon ik weer een normaal leven gaan leiden. Maar ja, wat is normaal en was ik nog normaal? Komt iemand ongeschonden uit te veel onrechtvaardigheden en te diep verdriet? Een mens doet ijverig zijn best de draad van het normale leven weer op te pikken, maar constateert dat er een ander ik geboren is, minder naïef en kinderlijk. Sommige mensen worden zo geboren en staan daardoor sterker in het leven. Of ze er gelukkiger mee zijn is een andere kwestie.....
Met verwondering bekeek ik mijn eigen ik; een ik dat voor zijn eigen mening durfde uit te komen, weliswaar soms heel onhandig, en niet altijd, maar het lukte af en toe.
Het leven als een halve zigeunerin in de mobilehome had zijn sporen achtergelaten. Ik had van een zekere vrijheid geproefd. Het was zalig om op de kade van Antwerpen geparkeerd te staan en de zon in de golven van de Schelde te zien verdwijnen onder een gordijn van schitterende kleuren. Het was zalig om wakker te worden door het getjilp van de vogels in het groen van een bos en met het zicht op een vijver vol bloeiende witte/lila waterlelies. Het was zalig om ´s avonds tussen gelijkgestemde zielen te zitten en van gedachten te wisselen over de politiek, de kunst, het nieuws van de dag en te smullen van een geïmproviseerde barbecue. Het was zalig om door de buurlanden te reizen. Om in een Zwitsers blauw meer te zwemmen. Om met die grote Moby door kleine, pittoreske Italiaanse stadjes te manoeuvreren en af en toe met de Mobyneus voor een te nauwe doorgang te staan in de Franse, middeleeuwse dorpjes.
Minder zalig waren de momenten als de arm der wet zich liet zien. Op de kaden in Antwerpen kreeg ik de ene boete na de ander. Ik heb ze gelukkig niet moeten betalen, want ze weten, geloof ik, zelf niet wat daar wel en wat daar niet mag parkeren. Enfin, destijds, misschien zijn er nu betere aanwijzingen.
Zoals U weet wandel ik veel met mijn hond. Ook langs de Schelde en tot mijn verbazing zie ik regelmatig een overtreder in de vorm van een mobilhome aan de Scheldeboord staan. Ook hierin moet je weer een beetje geluk hebben. Maar kom. Hier werden we weggejaagd, daar werden we vermaand om verder te rijden. En soms bleef het gewoon stil en werden we gerust gelaten.
Nu ja, de Moby is wel erg lang, meer dan 11 meter en dan hing er soms nog een kleine caravan achter. In de haarspeldbochten stond doorgaans het hele verkeer stil totdat wij onze draai genomen hadden. Hier en daar bleef er ook wel eens een stuk van de Moby achter, aan de reling van een brug, aan de gevel van een hoekhuis of door een grote hobbel in een landweg waar we eigenlijk niet hadden moeten zijn. We ontmoetten aardige mensen en we ontmoetten onaardige mensen. Het is overal hetzelfde.
In het begin treurde ik om het verlies van mijn huis, mijn meubelen, mijn vleugelpiano, mijn rozen in de tuin en mijn gerieflijke slaapkamer. Maar door de nieuwe ervaringen, werd dit verdriet grotendeels goedgemaakt. Ook ontdekte ik dat ik meer tijd had voor mezelf, om te lezen en te wandelen. Het grote huis had ook veel onderhoud nodig gehad. En om de tuin netjes te houden, ja, daar stak ook veel tijd in. Ik zei troostend tegen mezelf dat nu de hele wereld mijn tuin was en genoot inderdaad van elke bloeiende boom en bloem die we voorbijreden.
Toch kreeg het verlangen naar een normaal bestaan de overhand en ik besloot een klein appartementje in het hart van Antwerpen te huren. Ik woon daar nu nog en ik vind het best gezellig. De Moby werd eigenlijk een te luxueuze investering en op een dag bood zich een koper aan. Wat de man bezield heeft om mijn Moby over te kopen, weet ik tot op vandaag niet, maar ik merkte al vlug dat hij de financiële afspraak niet nakwam. U weet, ik, naïef nog altijd een beetje en te goed van vertrouwen werd voor de zoveelste keer belogen en bedrogen. De Moby die ik met lede ogen had zien vertrekken, was na enige tijd verdwenen met de Noorderzon en naar mijn Euro´s kon ik fluiten. De telefoon van de Mobyman was buiten gebruik en het adres werd niet meer door hem bewoond.
Ik verwerkte de zoveelste opdoffer en probeerde te vergeten dat Moby waarschijnlijk in het Zuiden van Frankrijk of Spanje stond met een zeer tevreden man erin die mij er zo lekker had ingeluisd!
Laat het nu gebeuren dat mijn oudste zoon toevallig langs een garage rijdt in een deel van België waar hij nou niet zo dikwijls rondrijdt. En wat ziet hij? Juist. De Moby. In een andere kleur geverfd, in een afschuwelijk geel en zwart stond hij eenzaam te zijn op de werf van een garagist. Achtergelaten met een grote onbetaalde rekening en voor een groot deel leeggeroofd van zijn technische attributen. Om kort te gaan. Moby is naar hier gesleept, naar de camping en wacht nu geduldig op de lente. Dan gaan we hem opknappen en hopelijk kan ik er dan nog jaren van genieten.
Wie weet ga ik mijn appartementje verlaten en mij weer in de Moby nestelen. Eens de vrijheid geproefd is het moeilijk weer normaal te leven. We zullen wel zien. Ik ben al zo dikwijls verhuisd, al meer dan 25 maal! Ik zal wel ondervinden wat de kosmos voor mij nog in petto heeft. Er gebeuren momenteel rare dingen. Maar dat had ik al gezien in mijn horoscoop. De planeet Uranus pendelt heen en weer over mijn MC, het tiende huis, de plaats in de maatschappij.
Het was een allereigenaardigste witte Kerst en ik kan het weten, want alle dagen ploeterde ik, of beter gezegd schuifelde ik voorzichtig over de bevroren sneeuw van camping Vogelzang in Antwerpen.
Trouwe lezers van dit blog zullen zich herinneren hoe ik schreef over mijn eenzame nachten op de lugubere parking in Sint Niklaas. Daar waarden ´s nachts spoken rond en scharrelden er ratten in de vuilniscontainer ..dit alles beschenen door af en toe een grote, volle maan en door het schamele licht dat uit de vensters viel van een dichtbijstaande fabriek met nachtarbeiders die sloofden om hun huis te kunnen afbetalen, hun autootje te kunnen laten rondrijden en hun gezin te onderhouden. Een hele klus als je beseft dat meer dan 50% van hun loon wordt afgehouden aan belastingen en andere sociale voorzieningen die onder andere hoge hotelrekeningen voor asielzoekers inhouden ..
In die tijden bleef ik discreet in mijn ontboezemingen, maar er is weer één en ander in mijn ziel veranderd en ik heb besloten om mijn computerpen scherper te maken. Zoals een bekende Vlaamse zanger ooit zong: Laat de deurwaarders maar komen, alles is al afgenomen, zo zal ik nu ook mijn computerliedje zingen, want bij mij is ook alles afgenomen ..alles, behalve mijn kinderen ..
Jaren geleden ging mijn poetsvrouw met mijn echtgenoot aan de haal; zonder een franc bleef ik achter met de zorg en aandacht voor 4 kinderen, waarvan er nog 2 onder mijn hoede. Ik overleefde. Vraag niet hoe! Ik vond een nieuwe liefde, maar de dood rukte hem weg. Ik erfde, maar moest daarvan 80% aan de fiscus afstaan, alhoewel zij niet jarenlang dag en nacht aan zijn ziekbed gekluisterd waren geweest, en hij niet in hun armen was gestorven.
Enkele tijd later werd ik beschuldigd van fraude en gingen de advocaten met de overgebleven 20% aan de haal. Ik werd onschuldig bevonden, maar ik had ondertussen wel mijn huis moeten verkopen om de facturen van de rechtszaak te vereffenen. De Belgische staat liet mij achter als een geplukte kip. Nog niet eens een verontschuldiging .Ik overleefde. Vraag niet hoe!
Eén ding had ik echter mogen behouden. Dat was mijn mobilehome Moby Dick. Met mijn oudste zoon heb ik daar heel mooie reizen mee gemaakt en ik heb er enkele jaren in gewoond. De laatste 3 jaar op die lugubere parking in Sint Niklaas.
Mijn zoon had daar een skatepark/inlinepark uitgebouwd. Het werd een groot succes en enkele maanden mochten we ons gelukkig prijzen. Een lief vrouwtje kwam in zijn leven en alles leek perfect. Tja, en toen sloeg het noodlot voor de zoveelste keer ongenadig toe. Tijdens laswerken brak er brand uit. Ik wil U de akelige details onthouden, maar weet wel dat toen ik het bericht van de brand hoorde op de radio en de zwarte rookpluim zag die boven Sint Niklaas hing, ik duizend doodsangsten heb uitgestaan omtrent het lot van mijn zoon. Ik kreeg hem maar niet aan de telefoon en dat was natuurlijk normaal, want ook die was in de vlammen opgegaan. Gelukkig was hij ongedeerd en het moment dat ik hem zwartberoet en met betraande ogen ongedeerd bij een buurman vond, zal ik nooit vergeten.
Alsof de misère nog niet groot genoeg was, werd mijn zoon van brandstichting beschuldigd en werd hij zelfs in de boeien gestoken en heeft hij enkele uren in de cel gezeten. ´s Avonds op de televisie werd gezegd dat hij was vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs! Ja, dat breekt een carrière wel, hè?! Geen kat die nog in hem geloofde en de financiële afdeling sloot de rangen .. Dit drama speelde zich af in februari van 2009. We overleefden, maar vraag niet hoe! De geschiedenis is nog niet ten einde; eind januari van dit jaar moet mijn zoon aan de leugendetector .Zou de branddeskundige die moedwillige brandstichting in de schoenen van mijn zoon schuift ook aan de leugendetector gelegd kunnen worden?
Ondertussen overleven we dus op de camping Vogelzang. Hier is niets lugubers te bespeuren. Integendeel, bontgevederde eksters en glanzendzwarte kraaien scharrelen levendig tussen de sneeuw in de hoop iets eetsbaars te vinden. Ik strooi het oud brood en de kaaskorstjes, waar ze heftige duels voor leveren. En ja, in het dierenrijk zijn ook de brutaalsten weg met de grootste brokken, juist zoals in het mensdom. De vogels houden mij een spiegel voor.
Als vrijwilligers houden we de camping open en eerlijk gezegd: het is er goed. De mensen die op de camping komen, zijn doorgaans in vakantiestemming en vooral in de afgelopen warme zomermaanden, heerste er een opgewekte stemming.
Maar, en nu komt het: mijn zoon is geboren onder het teken van de moedige, onverschrokken en avontuurlijke RAM; hij is al weer bezig een nieuw skatepark uit de grond te stampen. Zonder één eurocent, want we zitten aan de grond. Een geplukte kip en een gebraden haantje, maar wel met een groot optimisme, een gedurfd plan, een niet klein te krijgen werklust en met de wetenschap: dit moet lukken!!! Mijn zoon gelooft rotsvast in zijn horoscoop die vanaf nu prachtige zaken voorspelt. En ja, iedereen werkt mee. De nieuwe huisbaas, de sponsors, de jongeren die hun afgebrand skatepark weer uit de as zien herrijzen, de burgervader van de gemeente. Allemaal geloven ze in de man die mijn zoon is. Juist zoals Obama, de moedige, gekleurde president van de Verenigde Staten zegt hij: Yes, we can!
Obama heeft het voor elkaar gekregen dat in zijn land, de rijken iets van hun bezit gaan afstaan aan de minder bedeelden: er komt een beter gezondheidssysteem, waardoor er miljoenen mensen een beter leven zullen kunnen leiden Na veel tegenkanting heeft hij toch zijn zin kunnen doordrijven. Het begin van een betere wereld? Laten we het hopen!
Ik ben geen moedige man; ik ben een seniorendame die door het lot en het leven bijna klein gekregen is maar ik heb een nieuwjaarswens geschreven in de vorm van een simpel gedichtje. Op mijn manier zeg ik: yes, we can!
Kerstekind
Ik wilde zo graag het kerstekind vinden in de kerststal naast de kathedraal.
Ik zou het in de hoogte steken
zodat iedereen het goed kon zien .
Zie hoe zijn schoon oogskens blinken,
zie hoe het met zijn voetekens trapt
En zo guitig naar ons lacht.
Het kind zou ons gelukkig maken.
Helaas, ik kon het kerstekind niet vinden
in de kerststal naast de kathedraal.
Ik kan niets in de hoogte steken,
ik kan helemaal niets laten zien.
Toch gaan wij een glaasje drinken,
want ik heb het eindelijk gesnapt:
in het jaar dat op ons wacht
gaan wij elkaar gelukkig maken!
Marijcke Cauwe 21 december 2009 op de camping Vogelzang in de Moby.
Voor de ingewijden onder ons: we hebben de Moby teruggevonden. Is dat geen mooi eindejaarsgeschenk? In mijn volgende mijmering zal ik beschrijven hoe dit gebeurde.
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 88 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
Gisteren voor de eerste keer na mijn ziekte weer eens een grote wandeling gemaakt met hond Chiara. Met de tram naar Wilrijk gereden en dan door de parken gekuierd. Eigenlijk wilde ik de bloeiende rhododendrons in de parken gaan bewonderen, maar helaas, ze waren al zo goed als uitgebloeid. In de mooiste maand van het jaar, de Meimaand ziek liggen te zijn, is wel het domste wat een mens kan doen, maar ja, je hebt het niet voor het zeggen, hè?
Lang gedacht dat ik nooit meer mijn Mijmeringen zou neerschrijven. Het creatieve vuurtje dat in mij brandde was gedoofd, dacht ik, en zie een klein vonkje schijnt toch nog te overleven. 
Ik ben Cauwe Marijcke
