Onze Facebook groep

 

Mijn eerste roman
WELKOM, MIJMER JE EVEN MEE?
Inhoud blog
  • De moord op de kasteelheer
  • Konijnenpijp
  • IJSPEGEL
  • Ik ben je vrouw - gedicht - schrijfopdracht van Schrijven-on-line
    Foto
    Foto


    Ik zit graag met mijn neus in de boeken.
    Zoeken met Google


    Rondvraag / Poll
    zal ik in mijn mijmeringen verder gaan met astrologische sprokkels?
    heel graag
    graag
    liever niet
    liever helemaal niet
    neutraal
    bèèèèk
    Bekijk resultaat

    Nieuws GVA
  • Leerlingen Gitok houden zeepkistenrace voor goede doelen
  • Politiezone Rivierenland zet twee zwarte BMW’s in: “Snoodaards snel bij de lurven vatten”
  • Ministerraad keurt nieuw wetboek goed: herstelcoördinator zal voortaan onmiddellijk aan de slag gaan in noodsituaties
  • Huize Bastijns krijgt nieuwe functie als baby- en peuteropvang
  • Skatepark opent feestelijk met workshops, terras, dj en afterparty
  • Telenet Giants Antwerp staat voor match van de bevestiging tegen het Nederlandse BAL Weert
  • Circuit van Spa-Francorchamps doet investeringen voor 2024-2028 uit de doeken
  • Jani is nog beste vrienden met zijn ex: “Ik krijg vaak de opmerking: ‘Dat kan toch alleen maar bij homo’s?’”
  • KBC plant nieuwe datacenters in Mechelen en Heist: “Voorbereiden op technologische ontwikkelingen”
  • Angelo, Stephanie en Timmy zetten hun tanden in ‘t Verlore Boke “Al het goede van vroeger op je bord”
    Foto
    Blog als favoriet !
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    br01
    blog.seniorennet.be/br01
    Een interessant adres?
    Foto
    de tachtigers
    een allegaartje van proza en poëzie
    25-12-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nieuwjaar
    Voor mijn voeten ligt het nieuwe jaar,
    ik hoef er maar in te stappen
    waarom aarzel ik
    waarom zijn mijn voeten  zwaar?
    De koorden van het oude jaar staan op knappen,
    zijn tot op de draad versleten.
    Waarom aarzel ik
    Er was een enkele dag of nacht
    ijl en luchtig,
    splinterdun en vluchtig
    waarin mijn ziel danste als een mug
    in het warme schijnsel van een vlam.
    Er waren veel dagen zwaar als lood
    en nachten ijverzuchtig 
    waarbij de tere mug
    uiteindelijk omkwam in de vlam.

    Er is niets meer om voor te leven!
    Liefde en vriendschap stierven een stille dood.
    Ik leerde de mensen en het leven haten
    en het meeste nog mezelf.
    Ik heb niets meer te geven....
    Voor mij hoeft er niets meer!

    Moet ik het oude jaar laten gaan
    waarin ik ben gestorven in de vlam die leven heet?
    Moet ik de koorden laten knappen?
    Ik weet: er is geen weg terug
    Er is alleen een moedig voorwaarts gaan
    Sterven en weer opstaan keer na keer!

    25-12-2010 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    24-06-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmering over Pegasus
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Gisteren voor de eerste keer na mijn ziekte weer eens een grote wandeling gemaakt met hond Chiara. Met de tram naar Wilrijk gereden en dan door de parken gekuierd. Eigenlijk wilde ik de bloeiende rhododendrons in de parken gaan bewonderen, maar helaas, ze waren al zo goed als uitgebloeid. In de mooiste maand van het jaar, de Meimaand ziek liggen te zijn, is wel het domste wat een mens kan doen, maar ja, je hebt het niet voor het zeggen, hè?
    Het was heerlijk koel en stil in het Nachtegalenpark en het grote beeld van David stond er nog steeds in zijn volle glorie te pronken. De prachtige treurbeuk van 180 jaar oud stond er ook heel mooi te zijn. En in de vijver zwommen zwanen, ganzen en eenden. Hun verenpracht glansde in de zon. De rozen bloeiden en geurden. Hun pracht deed mij de teleurstelling van de uitgebloeide rhodendrons vergeten...
    In het Middelheimpark wachtte mij een tweede teleurstelling. Mijn lievelingsbeeld van "De Boogschutter" was van zijn sokkel gehaald. Ietwat beteuterd staarde ik naar de lege plek. Had ik daar zo´n grote wandeling gemaakt om de bloeiende rhodendrons te zien en tevens mijn "Boogschutter" te begroeten : het viel allemaal een beetje tegen. Maar, heel vreemd en ook toch wel symbolisch.....ik liep een laantje in dat ik anders altijd oversla in de haast om "De Boogschutter" te groeten, (een mens is toch zo´n gewoontedier), en kom ik me daar op dat pad toch mooie zaken tegen! Beelden die ik nog nooit gezien had. Zodat ik achteraf blij was dat mijn bezoek anders was verlopen dan ik gepland had. Het leven zit inderdaad vol verrassingen en vol wijze levenslessen.....zoals: durf van je pad af te wijken, verleg je horizon, sta open voor nieuwe inzichten en veranderingen, maar uit haast of gewoonte of angst, blijf je in je eigen tredmolentje rondlopen.
    Bij het beeld van het paard Pegasus die naar de hemel wilde vliegen en waarbij de Zon zijn vleugels verbrandde ging ik op een bankje zitten mijmeren over die drang van Pegasus. Naar de hemel willen vliegen.... Had ik dat ook niet enkele malen uit een zekere overmoed in mijn leven gedaan? En was ik ook niet hard tegen de grond gesmakt?
    In feite was ik verder geraakt dan Pegasus. Een paar maal ben ik inderdaad in de zevende hemel geweest.
    En heeft de Zon mijn vleugels verbrand?
    Geschroeid zeker! Maar verbrand? Nee.
    Ik stond op van mijn bankje en liep naar Pegasus toe. Mijn hand streelde de sokkel en ik voelde de warmte van de zon die er in opgeslagen lag. Hoog boven mij sprong het paard de hemel tegemoet.
    Een sprong in brons en steen. Gevangen in de tijd. De val is nog niet zichtbaar....
    Een groep sterren draagt de naam Pegasus. Zijn naam is voor altijd verbonden met de sterren in de hemel. Uit dankbaarheid voor zijn moed.
    Het is niet omdat een sprong wel eens verkeerd uitvalt, dat een mens de sprong niet mag wagen. Dat je dan af en toe wel eens tegen de grond smakt moet je erbij nemen. Het is duizend maal ge-Zon-der dan bang en angstig door het leven gaan. Dan mist een mens veel kansen....
    Dankbaar en tevreden ging ik terug naar huis. Dankbaar om de herwonnen levenskracht en tevreden over de inzichten die ik mocht krijgen.

    Bijlagen:
    zomer 2010 003.jpg (666.7 KB)   

    24-06-2010 om 19:36 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    03-06-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over relaties
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Lang gedacht dat ik nooit meer mijn Mijmeringen zou neerschrijven. Het creatieve vuurtje dat in mij brandde was gedoofd, dacht ik, en zie een klein vonkje schijnt toch nog te overleven.  
    Dit is geen leuke, aangename blog meer met mooie en grappige verhalen over een seniorendame die samen met haar labrador van het leven geniet op haar manier. Een vrouw die dacht: "Ik ben nu min of meer in mijn "goede, oude dag" beland en we maken er alle dagen het beste van!"
    De grote romantische dromen die we in onze jeugd droomden, dat hoefde niet meer. Een mens komt er achter dat romantiek een luchtspiegeling is, een fata morgana in de woestijn van het leven. Het hete zand van de woestijn brandt op de huid, de droogte voert de dorst naar ongekende wanhoop en en de honger naar geluk en vrede laat de ingewanden ineenschrompelen.  
    Toch strompelt een mens verder....de overlevingsdrang is sterk. Zo ook het optimisme dat bij iedere negatieve ervaring toch weer parmantig zijn kop opsteekt.
    Het leven is vanaf mijn geboorte moeilijk geweest, maar mijn optimisme sleurde mij overal doorheen.
    Bij problemen stampte ik met mijn voeten op de grond en zei: "Jullie daarboven, jullie krijgen mij er niet onder!"
    Vanaf mijn prille begin wist ik dat ik hier op aarde niet thuis hoorde: ik wilde terug naar "huis", hoewel ik helemaal niet snapte wat ik daarmee bedoelde. "Zij", mijn huisgenoten hadden mij naar de aarde verbannen, zo voelde ik het aan.
    Ik kreeg nog de boodschap mee: "Je moet de cirkel sluiten."
    Een boodschap van de gidsen, boodschap die ik nog steeds niet helemaal begrepen heb.....
    Ik had nog nooit van gidsen gehoord. Waar zou ik het gehoord moeten hebben?
    Met ouder worden ben ik veel gaan begrijpen.....
    Ik heb dus een relatie met "gidsen".

    Ik had ooit eens een fijne vriendin, ja, ook vriendschap verdwijnt soms ineens uit je leven, zelfs voor vriendschapsrelatie zijn wij mensen dikwijls te bekrompen en te kleinzielig, en deze vriendin zei tegen mij: "Misschien is het wel de bedoeling dat je er eens  "onder gaat!"
    Wel het leven heeft mij verschillende malen laten kopje duikelen. Soms had ik het goed, soms heel goed, en dan ineens kwam er een bliksemschicht en gooide mijn veilig kaartenhuisje inéén. Weg liefde, weg zekerheden, weg veilige woning, weg centen. Verschillende malen ben ik in dat zwarte gat geduikeld. En kijk, ik kwam er altijd weer door. Beschadigd, met veel builen en blutsen, maar "ze krijgen mij er niet onder, wat denken ze wel!"
    Uit iedere crisis kwam ik sterker uit, zo dacht ik toch....
    En nu op mijn oude dag, zouden "ze" me toch wel met rust laten, zeker? Nee dus!
    Deze crisis in mijn 74e levensjaar heeft mij dus inderdaad "ten onder doen gaan".
    De jeugd is vervlogen, de volwassenheid is vergaan, het élan verzwonden en met de veerkracht is het als met de spieren en botten, het is niet meer hetzelfde...
    Om kort te gaan, ik ben flink ziek geweest. Drie weken lang een hoofd waar een smidse in was beland en een keel waarin een monster zich te goed deed.
    En dan ligt een mens daar. Alleen, want sinds 1995 kan ik met geen enkele man nog een relatie aangaan. Af en toe wel eens geprobeerd, maar na enkele teleurstellingen kom je er wel achter dat ze je "te vreemd" vinden, te "moeilijk", te "onafhankelijk", niet "slaafs" genoeg, dat je liefde en begrip boven seksualiteit stelt en dat de man juist dat seksuele beest in zich nog eens wil uitleven, maar daar helaas niet in slaagt en jou als vrouw de schuld geeft van zijn impotentie en frustraties.
    Niet erg, een mens kan volmaakt tevreden zijn met zichzelf. Dat is uiteindeijk de bedoeling van het leven.
    Maar ja, je bent ziek en dan verlang je wel eens naar een begrijpende partner die je handje vasthoudt en een glaasje water voor je haalt. En de hond uitlaat....3 keer per dag.
    Je overdenkt je leven en denkt: tja, ik heb er niet zo veel van terecht gebracht.....ik heb geen huis meer, geen geld meer, geen vleugelpiano meer waar ik me zo heerlijk op kon uitleven, geen mooie meubelen meer, geen tuin meer vol bloeiende rozen, geen veilig toekomstbeeld meer; alles is mij afgenomen.Het beeld van een dakloze vrouw loert om de hoek. En waar is iedereen nu die ik met zoveel liefde tegemoet ben getreden? Wat heb ik verkeerd gedaan? Waar is het fout gegaan?
    Waarom is mijn hand die ik liefdevol naar iedereen uitstrekte, altijd weggeslagen?
    Waarom wordt bij een familiale begrafenis de deur van de koffietafel voor mijn neus gesloten?
    Waarom wordt er bij het huwelijk van mijn kleinzoon geen enkele foto van mij en het bruidspaar gemaakt en wel met de andere grootouders?
    Waarom krijgt iemand tranen in zijn ogen wanneer er een kind een nacht niet naar huis komt en wordt mij met één klap een dochter en kleinkind ontnomen? Ik ben destijds naar een oogarts moeten gaan omdat ik niets meer zag van het schreien. Ik was blind. Gelukkig gaan zo´n dingen over....
    Waarom doen (schoon) familieleden mij altijd verdriet?
    Waarom doen zo veel mensen mij verdriet aan?
    De waslijst van verdrietigheden is oneindig.
    Ben ik dan zo een onmens?
    OK. Ik geef toe dat wanneer men mij te veel tergt, ik ook goed kan uithalen. Ik ben geen engel. Maar moet ik mij dan helemaal laten vertrappelen?
    Mijn zonen en hun geliefden vinden mij geen onmens, gelukkig, en zijn heel goed voor mij geweest. De hond werd uitgelaten,er werd naar de apotheek gegaan, ik werd naar de dokter begeleid en kreeg lekkere hapjes die ik helaas niet altijd kon binnenhouden. In hun ogen las ik begrip, liefde en bezorgheid. Dat zijn dus lichtpuntjes waardoor je niet helemaal de dieperik in gaat!
    Ik belandde in de hel deze afgelopen weken. Weer overviel mij het gevoel: Heer, neem mij weg van deze aarde. Laat mij naar huis gaan! Ik pas hier niet! Alles wat ik doe of zeg valt in verkeerde aarde. Hoewel ik alleen maar liefde geef en vraag...
    In mijn hoofd klopte gedurig de hamerslagen van de smidse en in mijn keel vrat het monster alle woorden op die ik zo graag zou willen uiten.
    Waarom heb ik zo´n moeite met de intermenselijke relaties?
    In het diepste van de hel kwam ik ze tegen: mijn Engel en mijn Duivel. We voerden diepzinnige gesprekken. Soms was het een mooi gebeuren, soms moest ik naar het toilet rennen om over te geven. Wat een gal kwam eruit!
    En toen kreeg ik een mooi visioen. Mijn Engel en mijn Duivel gaven elkaar een hand. De Duivel gaf mij een knipoogje van verstandhouding. Hij werd eerder een jonge schelm dan een duivel op bokkenpoten. De Engel glimlachte. Hem had ik al eerder ontmoet. In zijn ogen las ik oneindige liefde....
    Om de Engel in mijzelf te laten groeien is er tegenstand nodig; daar zal onze jonge schelm dan wel voor zorgen. Hij vermomt zich in vele gedaanten....Alles in het leven is gebaseerd op evenwicht. Op Yin en Yang. Ook in mijn ziel is het Yin en Yang. In mijn geweten, in mijn Zijn. Het is aan mij om het te herkennen en ook in de duivelsstreken het goede te vinden....
    En nu weet ik het: Er is eigenlijk maar één relatie echt belangrijk. De relatie tussen jezelf en het Goddelijke.
    Laat de mensen je maar kleineren; laat de mensen je maar niet begrijpen! Laat ze je uitgestrekte hand maar wegslaan, laat ze je liefde voor hen maar in de wind slaan!
    Als de relatie tussen jezelf en je ziel maar in orde is. Dan doet er niets meer toe.
    Mijn ziel, mijn engel en mijn duivel, we hebben elkaar ontmoet daar in de hellepijn. We hebben elkaar omarmd. Ik begin te genezen....ik ga weer liefhebben, onvoorwaardelijk....dan voel ik me goed en gezond.....laat de schelm maar komen!
    Ik lach hem vierkant uit!
    Hieronder een "tekening" van mijn schelm die ik vandaag maakte....

    Bijlagen:
    mijn schelm 001.jpg (139.8 KB)   

    03-06-2010 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (5 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    04-04-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over Pasen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het is maar triestig weer op deze paasdagen. Het is droevig om naar buiten te kijken en de gehaaste marktgangers onder hun paraplu te zien lopen. Het is droevig om naar binnen te kijken naar de marktplaats die mijn hart is. De regen valt op mijn hoofd terwijl ik de hond vlug uitlaat en de regen valt in mijn hart wanneer ik troosteloos door het park loop. De krokussen liggen geknakt en verdord in het natte gras en ik kan het niet nalaten om deze bloemen te vergelijken met de bloemen die ooit in mijn hart bloeiden en ook geknakt werden.
    Mijn zoon Frank die gebrandmerkt werd als brandstichter van zijn eigen zaak, is op 29 maart bij de politie in Brussel geweest om een test met de leugendetector te ondergaan. Grote vreugde alom toen bleek dat de tests hem vrijstelden van schuld.
    Maar ja, ons leven is wel geknakt door deze brandstichting.
    De pers en de televisie was er rap bij om hem in het nieuws te brengen toen hij onder verdenking werd gesteld. Met de boeien om werd hij een paar uur in de bak gezet; hij werd geïntimideerd, vernederd en behandeld als een crimineel.
    Op het nieuws werd gezegd: de man is vrijgelaten wegens bewijs. Ja, ga daar maar eens tegenaan! De financiele kantoren legden beslag op de rekeningen, kredieten werden teniet gedaan, borgsommen werden geblokkeerd en de leveranciers waren plotseling niet meer thuis!
    Dat er nu op het nieuws zou komen dat een mens onschuldig wordt bevonden; daarin heeft de media geen interesse. Dat is geen sensatie!
    Het heeft een vol jaar geduurd. Intussen moet mijn zoon wel overleven zonder een inkomen en werden we met met de nek aangekeken.... en wanneer mijn spaarcentjes vrijkomen, dat zal nog lang duren, want er is brand gesticht en wie is de dader? De zaak blijft dus aanslepen. En wanneer er geen dader wordt gevonden? Wat dan? Ik zal waarschijnlijk al als as in de wind spelen alvorens de financiele kant van de zaak rond is!
    Ach, het is niet eerste onrecht dat mij is aangedaan.
    Dat bedoel ik als ik schrijf dat de bloemen in mijn hart een stille dood zijn gestorven.
    Ondanks mijn moeilijke start in het leven doordat mijn ouders al scheidden in mijn eerste levensjaar en ik dus mijn moeder nooit gekend heb, ondanks dat mijn vader mij dumpte als veertienjarig meisje bij zijn zuster en niet meer naar mij omkeek, ondanks dat een slechte vrouw mijn man na 35 jaar samenzijn verleidde in zijn penopauze, ondanks veel financiele zorgen, ondanks de ontelbare problemen met de opgroeiende en volwassen kinderen en schoonkinderen, waar ik alleen voor sta, ondanks het verlies van mijn tweede partner door zijn dood, ondanks vadertje staat die mij onschuldig van fraude beschuldigde en mij gedwongen heeft mijn huis te verkopen, ondanks de ruzie met mijn enige zuster die mij voor hoer uitschold na het publiceren van mijn kleine roman, ondanks een heleboel andere onaangename voorvallen, ondanks dit alles bleef ik geloven in een betere toekomst, in de goedheid van de meeste mensen, bleef ik overeind met optimisme en een lach.
    Maar het gekonkel en negatief gedoe van mensen houdt maar niet op. Ik ben het moe. Ik moet eerlijk zeggen dat af en toe het Scheldewater lonkt....
    Mijn hond Chiara houdt mij nog hier. Wat zal er met haar gebeuren wanneer ik er voor kies uit dit leven te stappen?
    De "goedheid" van de mensen kennende zal dat niet fameus zijn! Het asiel en dan na een tijdje "het spuitje".
    Ik wens mezelf en U allen een zalig Pasen toe; vrolijk kan ik het niet noemen, dat is blijkbaar verleden tijd. Voor mij en zoals ik begrepen heb: voor heel veel mensen, zeker voor de mensen die van goede wil zijn, maar die door de roofdieren onder ons opgegeten worden.
    Ik heb een bijverdienste gevonden die mij er bovenop zou kunnen helpen..
    Ik ben benieuwd of men mij gaat uitbetalen!
    Ik vertrouw niets of niemand niet meer. De bloemen zijn geknakt. Een voor één. Hopelijk zal het lentezonnetje, als dat nog komt, een paar nieuwe scheutjes doen groeien, want mensen, wat is het moeilijk om met al die geknakte bloemen te leven.

    04-04-2010 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    13-03-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.mijn favoriten
    http://www.schrijverspunt.nl/

    13-03-2010 om 00:29 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    12-03-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeren over de ontvangen kracht
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Het gaat ondertussen al weer een beetje beter met me. Mijn smeekbede om de kracht te vinden om mijn (vermoeide) schouders weer onder het leven te kunnen zetten is min of meer verhoord. Sommige mensen stuurden mij hele mooie kracht-en-hoopgevende mailtjes; een vriendelijke dame bood mij aan om wanneer het nodig was mij met haar auto ergens af te zetten, en mijn twee schoondochtertjes zetten hun hart, huis en keuken open om mij een heerlijke maaltijd voor te schotelen, met toestemming en goedkeuring van mijn zonen. Een andere dame bood me een verdienste aan en een schouder om op uit te huilen plus een fikse wandeling die me veel goed heeft gedaan. Lieve mensen allemaal, bedankt!
    Mijn oudste dochter toonde belangstelling en dat is al veel want zij is van mening dat mijn penibele toestand mijn eigen schuld is. Ik ben te toegevend geweest tegenover de hele wereld, tegenover haar vader en vooral tegenover haar broer....en ik kan niet anders doen dan haar gelijk geven. Diezelfde broer en zijn vriendin Claudia hebben destijds wel zijn volledig ontredderde moeder,  jongste zus en jongere broer incluis, in huis genomen na een totaal onverwachte scheiding, financiëel geruïneerd door haar echtgenoot en zijn maitresse. Diezelfde broer heeft zijn moeder ook bijgestaan toen ze genoodzaakt was om haar huis te verkopen. Hij heeft haar enkele jaren van vreugde en vrijheid gegeven door samen met haar in een een mobilehome te reizen en te wonen. Hij was mijn privé-chauffeur, mijn maatje, mijn vriend, die´s avonds met mij scrabbelde en hij leerde mij om de materie gedeeltelijk los te laten, om van de vrijheid te genieten.....
    Het leven van de drie andere kinderen werd dusdanig niet al te veel verstoord; hun moeder zat niet alleen te treuren. Alles in het leven heeft zijn prijs, zowel de goede zaken die gebeuren als de minder leuke zaken.....

    En ja, ik heb inderdaad ooit eens 10.000 Euro geleend aan een vriendin in moeilijkheden en heb daar tot nu toe nog niets van terug gezien; ik heb mijn kinderen destijds geld gegeven, tesamen een som van 2.000.000 oude francs met de woorden: "dan hoeven jullie niet te wachten tot ik dood ben", en ik heb reizen en cadeaux geschonken aan familie, vriendinnen en kennissen.  Ik heb royaal geleefd en een stuk van de wereld gezien: Italië, Spanje, Frankrijk, Turkijke, Thailand, Rusland, Indonesië enz. Ik bezat een mooi eigen huisje aan de Schelde en een paar jaar later een mooi huis in Wilrijk waarin mijn vleugel stond te pronken en dat ik helemaal naar mijn smaak had ingericht. Mijn huis en mijn geldbeugel stonden altijd open voor mijn kinderen en schoonkinderen (en kleinkinderen) als zij in moeilijke tijden zaten. Jaren lang.
    Ik heb in feite niets te klagen. Het was een heerlijke tijd en ik voelde mij geweldig omdat ik mijn kinderen kon helpen, omdat ik zoveel mensen een plezier kon doen, al was het maar tracteren op een etentje of een koffie. Af en toe op een groot feest!
    In die tijd wist ik niet dat het noodlot in de vorm van een belastingambtenaar boven mijn onschuldig hoofd hing. Anders had ik misschien als een wolf boven op mijn centen gaan zitten en iedereen weggegrauwd. Ik had wel ooit eens een voorspellende droom. Ik was een klein, wit hondje dat in een kring vervaarlijke bloedhonden stond. Met een kluif in mijn bek. Ik rende in het rond om met mijn kluif de cirkel te doorbreken, maar geraakte er niet uit.....Badend in het zweet werd ik wakker en een mens denkt dan: och, gelukkig, het was maar een droom! Maar zoals U ziet: soms komen dromen uit!
    Ik heb natuurlijk nog andere, domme dingen gedaan, naïef en goedgelovig trad ik de wereld tegemoet. En sorry, het gaat niet over. Mijn overleden vriend zei eens: Marijntje, een mens wordt geboren met bruine, grijze of blauwe ogen en die veranderen niet tijdens zijn levensloop en ook het karakter verandert niet....
    Ik denk dat ik hem gelijk zal moeten geven....destijds was ik van mening dat dat wèl kon. Maar hij heeft gelijk: in grote crississen komt de ware aard boven...
    Ik treed dus nog altijd naïef en goedgelovig de wereld tegemoet en zal die wereld ook wel zo verlaten...
    Naast mijn naïviteit bezit ik ook grote en gevoelige tenen en wanneer daar op getrapt wordt, kan ik zeer emotioneel reageren. Soms denk ik: nou, dat heb ik toch maar goed bijgeschaafd, ik kan mijn verdriet en boosheid al goed relativeren, maar zoals hierboven aangehaald: in grote crisissen komt die emotionaliteit toch in alle heftigheid boven.
    Onlangs heb ik me in een overemotionele bui bemoeid met de opvoeding van mijn jongste kleinzoon. Jano, de grootste schat van mijn leven. Ik vond dat zijn bestaan in te woelig water was gekomen en heb dat gezegd. Het resultaat: Jano wordt van mij weggehouden. In vroeger tijden was ik een gelukkige Oma gedurende het crocusverlof. Nu werd er geen beroep op mij gedaan. Het ergste vind ik nog dat ook Jano hieronder zal lijden...
    Iemand van zijn opvoeders maakte een grote, onherstelbare opvoedingsfout, het is een te erge fout om hier in het openbaar over te schrijven. In mijn naïviteit wilde ik mijn kleinzoon en zijn moeder beschermen voor groter onheil....Maar ook mijn dochter zal aan de lijve moeten ondervinden dat mensen inderdaad niet veranderen....
    Ondertussen zijn Jano en zijn Oma echter wel de dupe van de historie!
    Het conflict werd veroorzaakt door mijn te grote emotionaliteit tengevolge van mijn ongelukkige financiële situatie.
    Deze pijn bovenop de financiële kwestie maakte mij zo wanhopig. De financiële problemen zijn nog niet opgelost, maar ik heb wel een bijverdienste gevonden en kan dus voorlopig in mijn appartementje blijven wonen. Ook de zaken richting mijn zoon leveren weer een straaltje hoop op....
    Het zal krabbelen zijn om overeind te blijven en het valt niet mee om op mijn leeftijd nog centen te moeten verdienen, maar zolang ik de kracht krijg en gezond blijf, zal ik proberen ondanks alles te genieten van de komende lente.
    Er gebeuren erger dingen in de wereld. Je hoeft maar naar het nieuws te kijken.
    Ik wens iedereen in mijn nabije omgeving en eigenlijk iedereen in moeilijkheden de kracht toe om het leven toch positief te blijven benaderen.

    Bijlagen:
    Feest in de Boterhoek.jpg (102.8 KB)   
    Feest op de Belgiëlei.jpg (119.5 KB)   

    12-03-2010 om 21:04 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    21-02-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeren over spiritueel leven
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Mijn dagkaart uit de Tarotkaarten voor vandaag is een hoofdkaart, nl.  Kracht. Vanuit de spirituele wereld wordt mij kracht toegewenst om door mijn beproevingen te komen.
    De kaart laat een vrouw zien die met haar blote handen de muil van een leeuw sluit. Zij is in het wit gekleed, de kleur van de zuiverheid. De kleur wit symboliseert dat de vrouw zonder begeren is naar wereldse zaken. Haar kleed wordt opgesmukt door bloemen en ook in het haar zijn bloemen aanwezig. De leeuw, het ego van de mens, is getemd. Zijn ogen zijn gesloten, zijn staart hangt tussen zijn poten en zijn tong likt de hand die zijn muil sluit. Een totale overgave van het "ik" aan de hogere machten. Boven het hoofd van de vrouw is de lemniscaat aanwezig. De lemniscaat symboliseert "het eeuwige leven", de kringloop van het bestaan. Aan de lemniscaat is geen begin en geen einde...
    De hoofdkleur van de kaart is een schitterend "geel", de kleur van de vreugde. Het romeinse cijfer van de kaart is VIII, en ook de lemniscaat is in feite een 8 die op zijn zijde ligt. Het cijfer acht is verbonden met het dierenriemteken van de schorpioen, het teken van transformatie. In de verte is een kleine berg te zien. De berg is beklommen, de moeilijkheden lijken overwonnen te zijn. Vreugde vinden in de moeilijkheden, vreugde vinden in het aanvaarden en verwerken van verdriet en tegenslag! Het is verschrikkelijk moeilijk, eigenlijk onmenselijk.
    Beseffen dat verdriet en tegenslag overwonnen kunnen worden en dat de strijd hem of haar tot een sterkere persoonlijkheid kan transformeren, is een harde noot om te kraken. Veel mensen bijten er dan ook inderdaad hun tanden op kapot. Zij vluchten bijv. in de drank, in de criminaliteit of in een (geeste)ziekte. 
    Er zijn veel vluchtwegen: zelfdoding is de laatste en als ik de media mag geloven, zijn er in ons land dagelijk een zevental zelfdodingen. 
    Verdriet en pijn kunnen inderdaad zo´n zielepijn geven, dat men de rust en de vergetelheid in de dood zoekt. Ik ben er af en toe heel dicht bij geweest.....de gedachte aan mijn kinderen en kleinkinderen gaf me de kracht om door te gaan....Een mens doet dat zijn kinderen niet aan!

    Toen ik ongeveer 35 jaar geleden kennis maakte met de spiritualiteit van het leven, was ik ontzettend gelukkig met die ontdekking. Eindelijk had ik de zin van het leven gevonden. Vol enthousiasme stortte ik mij op de spirituele lectuur en na enige tijd kwam de mooie leer van de astrologie in mijn leven. Ik leerde mijn eigen horoscoop tekenen en enigszins begrijpen. Tja, erg fameus zag mijn hemelkaart niet uit! Veel moeilijke aspecten tussen de planeten onderling en de Zon conjunct Mars geplaatst in het 12e veld van de horoscoop.
    Mijn leraar in de astrologie bekeek mijn hemelkaart en floot eens tussen zijn tanden.
    "Veel geheime vijandschap in je leven, meisje", zei hij, "veel zaken leren loslaten, maar wel een kans tot een boeiend spiritueel leven. Ik wens je veel moed en succes toe. De beproevingen zullen steeds sterker worden. Spiritueel leven is geen gemakkelijke weg. Het is het smalle pad waar in de Bijbel gewag van wordt gemaakt."
    Ik glunderde inwendig. Och, moeilijkheden? Die waren er al heel mijn leven geweest. Vanaf het prille begin geen moeder, later ook geen vader meer, kinderjaren in een weeshuis en in een huwelijk beland op veel te jonge leeftijd met een zeer leuke man die zich ontpopte tot een behoorlijke rebel en geen verantwoordelijkheidsgevoel had tegenover zijn gezin. Dat het leven inderdaad geen lachertje was had ik al lang en breed ondervonden.
    Verschillende malen had het noodlot toegeslagen in de vorm van financiële tegenslag, maar dat had me gehard en altijd opnieuw was ik eruit geraakt met hard werken en hopen op betere tijden.
    Bovendien had ik een grote liefde voor mijn gezin, mijn vier kinderen en gek genoeg ook voor mijn wispelturige man.
    "Als zij maar gelukkig zijn", zei ik dikwijls, "dan ben ik het ook!"
    Een mooi spiritueel leven leek mij dus een boeiende uitdaging.

    Af en toe ontmoet ik een jonge mens die ook nog maar net in het spirituele aspect van het leven is beland. Ook zij zijn de hemel te rijk.
    "Wat zou ik graag zoals U horoscopen kunnen lezen. Wat zou ik graag zoals U de Tarotkaarten kunnen leggen. Wat zou ik graag net zoals U in contact kunnen komen met mijn gidsen."
    Als rijpere vrouw bekijk ik dan zo´n jeugdige enthousiasteling en vraag ik me af of die man of vrouw wel precies begrijpt hoe zwaar en lang het smalle pad is. Zal hij bezwijken bij de eerste de beste beproeving en terug de brede paden van het bestaan opzoeken? Of zal hij begrijpen dat er geen weg terug is? Het vraagt soms te veel van je krachten!

    Ik, die dacht dat alle beproevingen achter de rug zouden zijn na alles wat ik heb meegemaakt, moet bekennen dat ik aan het einde van mijn krachten ben!  En zie, ik trek vandaag de kaart "De Kracht."

    De nieuw opgestarte zaak van mijn zoon is een puinhoop geworden. De omringende buren klaagden over overlast en met een zeer lange arm der wet hebben zij de zaak lam gelegd. Geen werk, geen inkomsten. Wel het ene procesverbaal na het andere. Begrijpen deze buren wel hoe ver en groot de gevolgen van hun handelingen zijn? De moeder van de zoon heeft haar laatste euro´s in de zaak gestoken in de hoop eindelijk iets van succes en welvaart in zijn leven te brengen. Geheime vijandschappen, jaja, het klopt wel, hè? Na een zeer onrechtvaardig proces van Vadertje Staat tegen mijn persoontje en dat ik gewonnen heb, dacht ik mijn laatste en grootste vijand overwonnen te hebben. Ik stond er nog, beroofd van een zekere welvaart, maar nog met veel goede moed. Ik vond een klein geluk in een klein appartement en in mijn dagelijkse wandelingen in Antwerpen met mijn labrador. Maar zelfs dat lijkt me niet gegund!
    Met veel moeite hebben we deze maand de huur van mijn appartementje bijeengeschraapt. Of het volgende maand zal lukken is een groot vraagteken. Binnenkort loopt ondergetekende tussen de daklozen, want mijn klein pensioen heb ik nodig voor voedsel, licht en warmte. 

    Leven is liefhebben en behulpzaam zijn. Toch schijnt dat een verkeerde manier van leven te zijn....
    Ooit had ik een redelijk goede financiële situatie. Mijn mooi, groot huis was bevolkt met familie en vrienden. Met veel liefde heb ik gegeven en gegeven......aan mijn kinderen, mijn schoonkinderen, mijn kleinkinderen, mijn vriendinnen en vrienden. Ik gaf feesten voor mijn verjaardag waar meer dan 50 mensen kwamen, ik gaf geschenken, ik gaf aan goede doelen, ik had een Plan Forrester-adoptiekind, ik nam vriendinnen mee op reis, alles op mijn kosten. Ik gaf graag, ik deelde graag. Ik was er gelukkig mee.....
    Nu is het heel stil en eenzaam rond mij....een enkeling niet te na gesproken die mij moreel en anders steunen...
    Er wordt van mij verwacht dat ik mijn goed humeur bewaar, mijn kalmte en mijn begrip voor andermans problemen die soms oh zo nietig zijn....
    Ik ben 73 jaar en af en toe besluipt mij een zekere moeheid en gelatenheid. Ik voel me als Job op zijn mesthoop; alleen de zweren ontbreken me nog. Mijn grootste schat, mijn gezondheid, heb ik tot nu toe mogen behouden. Hopenlijk blijft dat zo!
    God geve mij KRACHT!

    21-02-2010 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeren over vrijheid
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Nadat de hemel ietwat was opgeklaard na het winnen van mijn proces,  waardoor het zwaard van Damocles meer dan 5 lange, bange jaren boven mijn hoofd had gehangen, kon ik weer een normaal leven gaan leiden. Maar ja, wat is normaal en was ik nog normaal? Komt iemand ongeschonden uit te veel onrechtvaardigheden en te diep verdriet? Een mens doet ijverig zijn best de draad van het normale leven weer op te pikken, maar constateert dat er een ander ik geboren is, minder naïef en kinderlijk. Sommige mensen worden zo geboren en staan daardoor sterker in het leven. Of ze er gelukkiger mee zijn is een andere kwestie.....

    Met verwondering bekeek ik mijn eigen “ik”; een “ik” dat voor zijn eigen mening durfde uit te komen, weliswaar soms heel onhandig, en niet altijd, maar het lukte af en toe.

    Het leven als een halve zigeunerin in de mobilehome had zijn sporen achtergelaten. Ik had van een zekere vrijheid geproefd. Het was zalig om op de kade van Antwerpen geparkeerd te staan en de zon in de golven van de Schelde te zien verdwijnen onder een gordijn van schitterende kleuren. Het was zalig om wakker te worden door het getjilp van de vogels in het groen van een bos en met het zicht op een vijver vol bloeiende witte/lila waterlelies. Het was zalig om ´s avonds tussen gelijkgestemde zielen te zitten en van gedachten te wisselen over de politiek, de kunst, het nieuws van de dag en te smullen van een geïmproviseerde barbecue. Het was zalig om door de buurlanden te reizen. Om in een Zwitsers blauw meer te zwemmen. Om met die grote Moby door kleine, pittoreske Italiaanse stadjes te manoeuvreren en af en toe met de Mobyneus voor een te nauwe doorgang te staan in de Franse, middeleeuwse dorpjes.

    Minder zalig waren de momenten als de arm der wet zich liet zien. Op de kaden in Antwerpen kreeg ik de ene boete na de ander. Ik heb ze gelukkig niet moeten betalen, want ze weten, geloof ik, zelf niet wat daar wel en wat daar niet mag parkeren. Enfin, destijds, misschien zijn er nu betere aanwijzingen.

    Zoals U weet wandel ik veel met mijn hond. Ook langs de Schelde en tot mijn verbazing zie ik regelmatig een “overtreder in de vorm van een mobilhome” aan de Scheldeboord staan. Ook hierin moet je weer een beetje geluk hebben. Maar kom. Hier werden we weggejaagd, daar werden we vermaand om verder te rijden. En soms bleef het gewoon stil en werden we gerust gelaten.

    Nu ja, de Moby is wel erg lang, meer dan 11 meter en dan hing er soms nog een kleine caravan achter. In de haarspeldbochten stond doorgaans het hele verkeer stil totdat wij onze draai genomen hadden. Hier en daar bleef er ook wel eens een stuk van de Moby achter, aan de reling van een brug, aan de gevel van een hoekhuis of door een grote hobbel in een landweg waar we eigenlijk niet hadden moeten zijn.
    We ontmoetten aardige mensen en we ontmoetten onaardige mensen. Het is overal hetzelfde.

    In het begin treurde ik om het verlies van mijn huis, mijn meubelen, mijn vleugelpiano, mijn rozen in de tuin en mijn gerieflijke slaapkamer. Maar door de nieuwe ervaringen, werd dit verdriet grotendeels goedgemaakt. Ook ontdekte ik dat ik meer tijd had voor mezelf, om te lezen en te wandelen. Het grote huis had ook veel onderhoud nodig gehad. En om de tuin netjes te houden, ja, daar stak ook veel tijd in. Ik zei troostend tegen mezelf dat nu de hele wereld mijn tuin was en genoot inderdaad van elke bloeiende boom en bloem die we voorbijreden.

    Toch kreeg het verlangen naar een normaal bestaan de overhand en ik besloot een klein appartementje in het hart van Antwerpen te huren. Ik woon daar nu nog en ik vind het best gezellig. De Moby werd eigenlijk een te luxueuze investering en op een dag bood zich een koper aan. Wat de man bezield heeft om mijn Moby over te kopen, weet ik tot op vandaag niet, maar ik merkte al vlug dat hij de financiële afspraak niet nakwam. U weet, ik, naïef nog altijd een beetje en te goed van vertrouwen werd voor de zoveelste keer belogen en bedrogen. De Moby die ik met lede ogen had zien vertrekken, was na enige tijd verdwenen met de Noorderzon en naar mijn Euro´s kon ik fluiten. De telefoon van de “Mobyman” was buiten gebruik en het adres werd niet meer door hem bewoond.

    Ik verwerkte de zoveelste opdoffer en probeerde te vergeten dat Moby waarschijnlijk in het Zuiden van Frankrijk of Spanje stond met een zeer tevreden man erin die mij er zo lekker had ingeluisd!

    Laat het nu gebeuren dat mijn oudste zoon toevallig langs een garage rijdt in een deel van België waar hij nou niet zo dikwijls rondrijdt. En wat ziet hij? Juist. De Moby. In een andere kleur geverfd, in een afschuwelijk geel en zwart stond hij eenzaam te zijn op de werf van een garagist. Achtergelaten met een grote onbetaalde rekening en voor een groot deel leeggeroofd van zijn technische attributen. Om kort te gaan. Moby is naar hier gesleept, naar de camping en wacht nu geduldig op de lente. Dan gaan we hem opknappen en hopelijk kan ik er dan nog jaren van genieten.

    Wie weet ga ik mijn appartementje verlaten en mij weer in de Moby nestelen. Eens de vrijheid geproefd is het moeilijk weer “normaal” te leven. We zullen wel zien. Ik ben al zo dikwijls verhuisd, al meer dan 25 maal! Ik zal wel ondervinden wat de kosmos voor mij nog in petto heeft. Er gebeuren momenteel rare dingen. Maar dat had ik al gezien in mijn horoscoop. De planeet Uranus pendelt heen en weer over mijn MC, het tiende huis, de plaats in de maatschappij.

    Ik houd U op de hoogte.

     

    19-01-2010 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    02-01-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen kerstmis en oude jaar 2009
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Kerstmis en de eindejaarsfeesten 2009.

    Het was een allereigenaardigste witte Kerst en ik kan het weten, want alle dagen ploeterde ik, of beter gezegd schuifelde ik voorzichtig over de bevroren sneeuw van camping Vogelzang in Antwerpen.

    Trouwe lezers van dit blog zullen zich herinneren hoe ik schreef over mijn eenzame nachten op de lugubere parking in Sint Niklaas. Daar waarden ´s nachts spoken rond en scharrelden er ratten in de vuilniscontainer…..dit alles beschenen door af en toe een grote, volle maan en door het schamele licht dat uit de vensters viel van een dichtbijstaande fabriek met nachtarbeiders die sloofden om hun huis te kunnen afbetalen, hun autootje te kunnen laten rondrijden en hun gezin te onderhouden. Een hele klus als je beseft dat meer dan 50% van hun loon wordt afgehouden aan belastingen en andere sociale voorzieningen die onder andere hoge hotelrekeningen voor asielzoekers inhouden…..

    In die tijden bleef ik discreet in mijn ontboezemingen, maar er is weer één en ander in mijn ziel veranderd en ik heb besloten om mijn computerpen scherper te maken. Zoals een bekende Vlaamse zanger ooit zong: “Laat de deurwaarders maar komen, alles is al afgenomen”, zo zal ik nu ook mijn computerliedje zingen, want bij mij is ook alles afgenomen…..alles, behalve mijn kinderen…..

    Jaren geleden ging mijn poetsvrouw met mijn echtgenoot aan de haal; zonder een franc bleef ik achter met de zorg en aandacht voor 4 kinderen, waarvan er nog 2 onder mijn hoede. Ik overleefde. Vraag niet hoe! Ik vond een nieuwe liefde, maar de dood rukte hem weg. Ik erfde, maar moest daarvan 80% aan de fiscus afstaan, alhoewel zij niet jarenlang dag en nacht aan zijn ziekbed gekluisterd waren geweest, en hij niet in hun armen was gestorven.

    Enkele tijd later werd ik beschuldigd van fraude en gingen de advocaten met de overgebleven 20% aan de haal. Ik werd onschuldig bevonden, maar ik had ondertussen wel mijn huis moeten verkopen om de facturen van de rechtszaak te vereffenen. De Belgische staat liet mij achter als een geplukte kip. Nog niet eens een verontschuldiging…….Ik overleefde. Vraag niet hoe!

    Eén ding had ik echter mogen behouden. Dat was mijn mobilehome “Moby Dick”. Met mijn oudste zoon heb ik daar heel mooie reizen mee gemaakt en ik heb er enkele jaren in gewoond. De laatste 3 jaar op die lugubere parking in Sint Niklaas.

    Mijn zoon had daar een skatepark/inlinepark uitgebouwd. Het werd een groot succes en enkele maanden mochten we ons gelukkig prijzen. Een lief vrouwtje kwam in zijn leven en alles leek perfect. Tja, en toen sloeg het noodlot voor de zoveelste keer ongenadig toe. Tijdens laswerken brak er brand uit. Ik wil U de akelige details onthouden, maar weet wel dat toen ik het bericht van de brand hoorde op de radio en de zwarte rookpluim zag die boven Sint Niklaas hing, ik duizend doodsangsten heb uitgestaan omtrent het lot van mijn zoon. Ik kreeg hem maar niet aan de telefoon en dat was natuurlijk normaal, want ook die was in de vlammen opgegaan. Gelukkig was hij ongedeerd en het moment dat ik hem zwartberoet en met betraande ogen ongedeerd bij een buurman vond, zal ik nooit vergeten.

    Alsof de misère nog niet groot genoeg was, werd mijn zoon van brandstichting beschuldigd en werd hij zelfs in de boeien gestoken en heeft hij enkele uren in de cel gezeten. ´s Avonds op de televisie werd gezegd dat hij was vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs! Ja, dat breekt een carrière wel, hè?! Geen kat die nog in hem geloofde en de financiële afdeling sloot de rangen….. Dit drama speelde zich af in februari van 2009. We overleefden, maar vraag niet hoe! De geschiedenis is nog niet ten einde; eind januari van dit jaar moet mijn zoon aan de leugendetector….Zou de branddeskundige die moedwillige brandstichting in de schoenen van mijn zoon schuift ook aan de leugendetector gelegd kunnen worden?

    Ondertussen overleven we dus op de camping Vogelzang. Hier is niets lugubers te bespeuren. Integendeel, bontgevederde eksters en glanzendzwarte kraaien scharrelen levendig tussen de sneeuw in de hoop iets eetsbaars te vinden. Ik strooi het oud brood en de kaaskorstjes, waar ze heftige duels voor leveren. En ja, in het dierenrijk zijn ook de brutaalsten weg met de grootste brokken, juist zoals in het mensdom. De vogels houden mij een spiegel voor.

    Als vrijwilligers houden we de camping open en eerlijk gezegd: het is er goed. De mensen die op de camping komen, zijn doorgaans in vakantiestemming en vooral in de afgelopen warme zomermaanden, heerste er een opgewekte stemming.

    Maar, en nu komt het: mijn zoon is geboren onder het teken van de moedige, onverschrokken en avontuurlijke RAM; hij is al weer bezig een nieuw skatepark uit de grond te stampen. Zonder één eurocent, want we zitten aan de grond. Een geplukte kip en een gebraden haantje, maar wel met een groot optimisme, een gedurfd plan, een niet klein te krijgen werklust en met de wetenschap: dit moet lukken!!! Mijn zoon gelooft rotsvast in zijn horoscoop die vanaf nu prachtige zaken voorspelt. En ja, iedereen werkt mee. De nieuwe huisbaas, de sponsors, de jongeren die hun afgebrand skatepark weer uit de as zien herrijzen, de burgervader van de gemeente. Allemaal geloven ze in de man die mijn zoon is. Juist zoals Obama, de moedige, gekleurde president van de Verenigde Staten zegt hij: Yes, we can!

    Obama heeft het voor elkaar gekregen dat in zijn land, de rijken iets van hun bezit gaan afstaan aan de minder bedeelden: er komt een beter gezondheidssysteem, waardoor er miljoenen mensen een beter leven zullen kunnen leiden…Na veel tegenkanting heeft hij toch zijn zin kunnen doordrijven. Het begin van een betere wereld? Laten we het hopen!

    Ik ben geen moedige man; ik ben een seniorendame die door het lot en het leven bijna klein gekregen is…maar ik heb een nieuwjaarswens geschreven in de vorm van een simpel gedichtje. Op mijn manier zeg ik: yes, we can!


    Kerstekind

    Ik wilde zo graag het kerstekind vinden                                                                                                                                                                                                         in de kerststal naast de kathedraal.

    Ik zou het in de hoogte steken

    zodat iedereen het goed kon zien….

    Zie hoe zijn schoon oogskens blinken,

    zie hoe het met zijn voetekens trapt

    En zo guitig naar ons lacht.

    Het kind zou ons gelukkig maken.

    Helaas, ik kon het kerstekind niet vinden

    in de kerststal naast de kathedraal.

    Ik kan niets in de hoogte steken,

    ik kan helemaal niets laten zien.

    Toch gaan wij een glaasje drinken,

    want ik heb het eindelijk gesnapt:

    in het jaar dat op ons wacht

    gaan wij elkaar gelukkig maken!

    Marijcke Cauwe – 21 december 2009 – op de camping Vogelzang – in de Moby.

    Voor de ingewijden onder ons: we hebben de Moby teruggevonden. Is dat geen mooi eindejaarsgeschenk? In mijn volgende mijmering zal ik beschrijven hoe dit gebeurde.

    02-01-2010 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    10-12-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over mode - vervolg
    Dag Bloglezers,

    Hoe klein onze wereld geworden is, kun je lezen in dit blogberichtje. In een vorig artikel vertelde ik U over mijn kortstondige loopbaan als mode-schrijfster. Laat nu die bewuste mijnheer, de opdrachtgever,  toevallig op dit blogje terecht komen!
    Ik moet zeggen: deze man heeft mij weer hoop gegeven in de goedheid van de "homo sapiens", oftewel "de mens". We zijn niet met ons allen een hopeloos geval. Want soms denk ik dat wel eens.
    Mensen doen elkaar dingen aan die heel erg kunnen zijn. En als ik eerlijk ben met mezelf moet ik bekennen dat ook ik af en toe de bal goed mis sla. Doorgaans gebeurt het onbewust; soms bewust. Dan is het duiveltje in mij de baas en voer ik uit wat dit heerschap in mijn oren blaast. Toen ik een groot aantal jaren geleden tot het besef kwam dat ik een lid van de grote mensen-familie was en bovendien behept was met alle gebreken vandien, schaamde ik mij diep om tot die familie te behoren. Ik wilde er zelfs geen deel meer van uitmaken. Maar ja, hoe kom je van die bol af? Je kunt er niet van af springen! Toen ik jong was en mensen mij diep gekwetst hadden, had ik wel eens het verlangen om het leven de rug toe te keren. Gelukkig was het instinct tot overleven groter en ploeterde ik maar door. En juist zoals bij iedereen leerde het leven mij dat hoogtepunten en dieptepunten elkaar afwisselen. En dat het leven grotendeels beleefd wordt tussen die twee punten in. Ook leerde ik me erbij neer te leggen dat ik inderdaad een doorsnee mens ben met een aantal goede en een aantal minder goede eigenschappen. Het is op een gegeven moment tot mij doorgedrongen dat ik de kunst moest beoefenen om de goede eigenschappen aan te scherpen en de minder goede karaktertrekken geen kans meer te geven....Ach ja, en op de ene dag lukt het al wat beter dan op de andere. Soms denk ik wel dat ik maar de enige mens op aarde ben die zijn best doet; mijn gemaakte fouten beken en probeert goed te maken wat verprutst werd....
    Mensen maken fouten, dat is menselijk, maar wanneer er op gewezen wordt, worden ze doorgaans furieus en wentelen hun fouten af op de anderen en zo loopt de hele boel in het honderd. Een klein voorval kan dan uitgroeien tot een catastrofe. Konden we dit met z´n allen maar eens inzien. De wereld zou er veel beter uitzien.
    Vandaag heb ik dan een man ontmoet per mail die zijn fout kan erkennen en openlijk zijn excuses aanbiedt! Heerlijk toch! Mijn dag kan niet meer stuk.Er is nog een klein wondertje aan verbonden, maar dat houden we tussen ons....deze mijnheer en ik, mijn gewezen opdrachtgever.
    Een tweede mode-artikeltje wil ik U niet onthouden.
    Als het ergens een kleine glimlach oplevert, zal ik zo tevreden zijn.....U moet er wel aan denken dat dit artikeltje geschreven werd toen het volop zomer was.

    De vrouw en de mode.

    Een jonge vrouw wordt wel eens vergeleken met een bloem in de knop, een roos in de knop. Beeldschoon, vol geheimen en vol beloften. Nog wat stijfjes en onhandig koestert zij zich in de eerste zonnestralen van de mannelijke belangstelling. Vol verwondering heeft ze meegemaakt hoe haar kinderlijfje veranderde. De aankoop van haar eerste bh met bijpassend slipje is waarschijnlijk het eerste modeattribuut dat ze zich zal aanschaffen. Onzeker en ietwat schuw treedt zij de wereld van de volwassenen binnen en daarmee ook de wereld van de mode. Soms luistert ze nog naar haar moeder, maar meestal zet ze zelf de eerste wankele schreden op het modepad. Alleen, of samen met een troep giechelende vriendinnen….

    Het modepad is zoals een pad door de bergen en dalen, het kronkelt langs lage velden of door hoge bossen. De weg is lang, er komt geen eind aan….Het is bezaaid met valkuilen, greppels en struikgewas. Met af en toe een vredig plekje om uit te rusten. Soms lijkt de einder in zicht te komen, maar iedere keer verschijnt er weer een nieuw vergezicht. Moeizaam zoekt het jonge meisje zich een weg naar de volwassenheid en ja hoor, zo rond haar 30e levensjaar heeft de bloemknop zich tot een mooie, geurende roos ontwikkeld die trots haar kelkblaadjes ontvouwt en haar omgeving betovert door haar schoonheid. En zij doet wat de natuur haar gebiedt, zij verleidt. Zij geniet van haar vrouwelijkheid. De mode die aan haar zijde huppelt is haar partner in de verleidingsdans.

    Met alle mogelijke middelen probeert zij de mannelijke belangstelling te trekken. Bewust of onbewust, iedere vrouw in de bloei van haar leven, zal haar vrouwelijkheid onderstrepen. Het instinct tot vrucht dragen, drijft haar voort. En de man….ach ja, die is altijd op jacht naar veroveringen. Zijn instinct drijft hem naar de vrouw. Hij wil zaaien; hij wil planten. Hij is eeuwig en altijd op zoek naar de meest begeerlijke vrouw, naar de ideale vrouw, naar de mooiste vrouw. Het is zijn taak om de bloemen te bevruchten.

    Het schijnt te zijn dat vrouwen met brede heupen en volle borsten het meest vruchtbaar zijn. Het mannelijk oog valt dus het meeste op dat type vrouw.

    Wat is het dus heerlijk om nu in deze tijd vrouw te zijn, want het is in de mode om de meest vrouwelijke rondingen te tonen. De warme zomerdagen vragen om diep uitgesneden decolletés. De lingeriemode is nog nooit zo luxueus en verfijnd geweest. Er wordt gegoocheld met de cupmaten! Heeft een vrouw een iets te zware boezem. Er zijn bh´s te koop die de borsten een maatje kleiner maken en de push-ups toveren bij de minderbedeelden een weelderig boezem te voorschijn.

    De mode is deze zomer hypervrouwelijk. Het straatbeeld is gevuld met elegante geklede vrouwen. Meer en meer verschijnen er vrouwen in een lang, modieus kleed, in felle kleuren. Hun ruisende rokken laten geen man onberoerd…..

    De meer sportief aangelegde vrouw heeft het broekpak min of meer vaarwel gezegd. Zij paradeert in een kort rokje of shirt en toont haar lange, gebruinde benen en ook daarheen richt zich met welbehagen het mannelijk oog….

    De taille die in vroeger jaren hardvochtig door korsetten werd ingesnoerd tot de zogenaamde wespentaille, mag vrij onbelemmerd het dag licht zien. Een piercing in de navel, is de kers op de taart…..

    De modeattributen maken de vrouw mooi, zo mooi. Denk maar eens aan de modieuze zonnebrillen, de hooggehakte schoentjes, de extravagante sieraden, de ragfijne panty’s, de chique handtasjes, de geraffineerde make-upartikelen en zeker mogen de kap-en schoonheidssalons niet vergeten worden waar de eerste grijze haartjes en de eerste fijne rimpeltjes gecamoufleerd worden, waardoor de vrouw zich nog heel lang, heel jong kan voelen.

    Inderdaad, schoonheid en jeugd zijn in de mode. Het wordt soms wel eens een beetje te veel overroepen….

    Ware schoonheid zit van binnen. Dat is waar, maar het is zomer!!!

    Over enkele weken blaast de herfstwind weer over al die modieuze hoofden. De dagen worden korter, de lange, donkere avonden brengen melancholie en dwingen tot introspectie. Weemoed hangt in de lucht.

    Misschien brengt de wintermode een vleugje vreugde teweeg?

    Mode en vreugde, gaan zij niet hand in hand?



    10-12-2009 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    31-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeren over Allerzielen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen


    Ter gelegenheid van Allerzielen maakte ik een gedicht. De Gazet van Antwerpen kondigde aan dat men een speciale bijlage ging maken om op het eerste Novemberweekend waarin de meeste Belgen hun overledenen gedenken, te publiceren.
    Ik stuurde het gedicht in en jawel, het werd gepubliceerd.
    Na een heel leven vergeefs geprobeerd te hebben om als schrijfster door het leven te gaan, lukt het me vreemd genoeg wel met het dichten. Dichteres worden, die ambitie had ik niet. Maar het is wel leuk. Ik zeg er geen "neen" tegen...
    Vroeger maakte ik ook gedichten, maar ik liet ze altijd in de prullenmand verdwijnen. Ik schaamde mij erover. Ik wilde niet in mijn kaarten laten kijken - lees in mijn ziel kijken - die gevoelige kant hield ik angstvallig verborgen.
    Marijcke was de flinke vrouw die een moeilijk huwelijk tot een goed einde trachtte te brengen; die haar 4 kinderen zo goed en zo kwaad mogelijk opvoedde; die nooit moe mocht zijn, niet ziek, niet zwak, niet verlangend naar de schoonheid van het leven. Zij moest voetbal gaan waarderen en de Tour de France volgen en het Philomonisch Orkest waarvan zij de muziek, de dirigent en muzikanten zo bewonderde, werd genadeloos in de vergeetput van haar ziel geworpen.
    Op het dieptepunt van haar leven stond zij tot in haar enkels in de hondenstrond-en pies in een dierenasiel waar zij de koten schuurde, gaf ze de honden meer eten dan veroorloofd was en probeerde ze zoveel mogelijk het dierenleed te verzachten wanneer zij met de dierenarts moest beslissen welke hond een spuitje kreeg en welke gespaard kon worden. Na 4 uur hard werken ging ze met een paar schamele centen naar huis. Maar, ze kon onderweg aardappelen, vlees en groenten kopen voor haar gezin.
    Gelukkig werd zij goede maatjes met de beheerder van het asiel en mocht ze na enige tijd het bureauwerk gaan doen en hondjes en katjes verkopen aan de bezoekers...Het zware werk ging over in andere handen.
    Toen was er ´s avonds geen tijd om over het leven te mijmeren. Na de dagtaak had ze maar één verlangen: gaan slapen en hopen op een beter leven.
    Het beter leven kwam. In mijn roman "De oude man", kun je dit lezen. Hier ga ik er liever verder niet op in..
    Maar het leven bleef meppen en dreunen uitdelen. Meermalen lag ik uitgeteld op de vloer, maar een innerlijke kracht duwde mij weer overeind. En zo strompelde ik verder.
    Maar zie, nu heb ik tijd om te lezen, te schrijven, te mijmeren en te dichten. Ik heb een mooie oude dag. Gek genoeg voel ik me alle dagen jonger worden. Zelfs mijn zicht is verbeterd. De oogarts stond versteld.
    Mijn geheim?
    Dat vertel ik misschien nog wel eens. Nu volgt hier het gedicht

    ALLERZIELEN

    Ik weet het, mijn lief, je bent  daar  niet,
    tussen het gras van de weide.
    Toch sta ik hier met  een pot chrysanten
    omdat ik je even groeten wou.

    Ik weet nog, mijn lief, hoe het was,
    de wind speelde met je as
    en voerde je tot hoog in de bomen.
    Ik keek je na,
    mijn ogen droog,
    mijn hart gebed in tranen.
    In mij  zoveel verdriet
    omdat we moesten scheiden.

    Soms denk ik, in een stil moment,
    dat ik je voel
    dat je dicht bij me bent,
    soms kom je in mijn dromen.

    Weet jij het nu,  mijn lief,
    is er een leven na dit leven?
    Is er een hemel? Is er een God?
    Wat is het doel?
    Wat is het lot?
    Gaan  wij elkaar  weer  tegenkomen?
    Kun je mij  antwoord geven?
    Ik zit zo vol met vragen…..

    Ach, mijn lief, we zijn niet meer alleen,
    er zijn mensen om ons heen.
    Kijk hoe ze met gevoel
    hun vele bloemen dragen.

    De weide  wordt  een  bloemtapijt.

    Ik kijk toe , mijn ogen droog,
    Mijn hart gebed in tranen.
    Straks, thuis,  zal ik deemoedig knielen
    in  stille, stille  eenzaamheid…
    voor jou en alle zielen.

    Nu, mijn lief, reik ik jou
    de pot chrysanten.

    Omdat ik nog altijd van je hou!

     

    Marijcke Cauwe                             Antwerpen, 26/10/09

     


    31-10-2009 om 15:23 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    16-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over mode.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Enige tijd geleden was ik weer eens het slachtoffer van mijn naïeviteit. Eerst was ik een beetje boos en ontgoocheld, maar nu achteraf kan ik er toch wel om lachen!
    Tussen mijn berichtjes was een mail van de Koopjeskrant. Ik opende dit en zag op een gegeven ogenblik een leuke advertentie voor een bijverdienste. Aangezien mijn pensioentje maar heel bescheiden is en ik af en toe graag mijn kinderen, mijn kleinkinderen en mezelf op iets extra´s wil trakteren, dacht ik er goed aan te doen eens te solliciteren, want het was op mijn terrein, nl. kleine stukjes proza schrijven.
    Ik moest beginnen met een origineel stukje over mode te schrijven. Nu ben ik niet zo modebewust, maar ik dacht dat dat me wel zou lukken. En ja, ik kreeg de job. Ik zou 10 Euro per artikel verdienen en er werd gevraagd om zo´n 2 à 3 stukjes per week te schrijven. Ik wreef mijn handen over elkaar. Dit ging leuk en spannend worden. Ik vond het een uitdaging en het zakcentje zou goed van pas komen. Dus ik aan het werk. Ik kreeg verschillende opdrachten en schreef met veel ijver en plezier mijn artikeltjes.
    Wel, ik kreeg veel complimentjes van mijn opdrachtgever; hij was tevreden en ik mocht mijn gegevens, zoals naam, adres en bankrekening opgeven. Het e-mailadres waar ik de proza naar toe moest sturen, zag er betrouwbaar uit.
    Tot nu toe heb ik natuurlijk nog geen Euro gezien en na een vijftal opdrachten viel de correspondentie stil!
    Ik ben ergens ook een geweldige keikop; ik heb nooit een mailtje gestuurd met de vraag waarom die persoon mij zo voor de gek heeft gehouden! Ik vermoed dat het een student mode is geweest, die voor zijn eind-examen zat en op die manier een goede beurt heeft gemaakt, want het zijn ècht mooie en waardevolle artikeltjes.
    Ik ga ze hier op mijn blog Mijmeringen zetten. Geen mijmeringen dus over mijn wandelingen door Antwerpen, maar wandelingen door modeland. Wie weet heeft er nu toch iemand plezier in!


    De eerste en meest belangrijke mode-ontwerpster in de geschiedenis van de mensheid is ongetwijfeld Eva. In een ver, ver verleden wandelde zij vredig  met haar partner  in het wonderschone Paradijs.  Eva en Adam waren naakt, maar het deerde hen niet. Ze waren onschuldig en volmaakt gelukkig totdat Eva in de door de slang aangeboden zure appel beet  en erger,  ook Adam verleidde tot een beet in die verboden vrucht.

     Plotseling besefte Eva dat zij iets om het lijf moest hebben! Of zou het  Adam zijn geweest die hun beider naaktheid wilde bedekken?  Dit raadsel zal  ongetwijfeld nooit opgelost worden. Feit is dat “de mode”  haar  intrede deed.

    Hun oog viel op de bladeren van een vijgenboom en hup, het eerste kledingstuk sierde het menselijk lichaam.

    Ondanks dit gebaar, werd het ongehoorzame paar onverbiddelijk uit het Paradijs verjaagd. Weg was de onschuld; verdwenen  het geluksgevoel…..

    Sindsdien jagen hun nakomelingen tevergeefs het geluk na. Tot op de dag van vandaag  zijn zij  onophoudelijk op zoek naar  de paradijselijke toestand van onschuld, vrede, schoonheid en harmonie. In alle mogelijke vormen probeert de mens  “De Hof van Eden” naar zich toe te halen.

    In zijn kleding, in zijn kapsel,  in zijn bezittingen, in zijn leef,  denk- en geloofswereld.

    Iedere cultuur heeft/had  zo zijn mode-ontwerpers/ontwerpsters.  

    Elke  samenleving  brengt nog steeds, de eigen creatieve persoonlijkheden voort.  Mannen en vrouwen  die diep van binnen naar de teloorgegane schoonheid en harmonie  zoeken  en net dat tikkeltje extra  scheppingsdrang bezitten om  met die kunstzinnige kracht aan het werk te gaan.

    Over het  wel een wee van Eva en Adam na hun verjaging uit het Paradijs wordt in het Bijbelboek Genesis  niets  meer vermeld.  Waarschijnlijk is,  dat het vijgenblad verdorde en op de lange duur niet meer de nodige bescherming tegen de hitte van de zonnestralen bood of tegen de koude van de noordenwind.

    Met het vernuft, eigen aan de mens, werd de kledij aangepast aan de behoeften en aan het klimaat.

    De creatieve mens ontwierp kledingstukken, hoeden, schoenen, sieraden, gebruiksvoorwerpen, maar ook gebouwen om in te schuilen wanneer het donker werd en een veilige beschutting tegen de steeds wisselende weersomstandigheden.

    De kudde, de grote kudde, keek toe, zag dat het goed was en maakte gretig gebruik van de artikelen die hen een tijdelijk geluksgevoel gaven.  Schafte één van hen zich een  hoed van stro aan om zich tegen de zonnestralen te beschermen, dan volgde al vlug de rest. Het gevoel van comfort gaf een klein geluksgevoel.

    Het verschijnsel  “mode” , ooit door Eva geschapen, of door Adam?   beheerst de gehele wereld. De wereldeconomie dankt grotendeels zijn bestaan aan het vijgenblad! Van vijgenblad tot jeans. Van strohoed tot een hoed van Coco Chanel. Van sandalen gemaakt uit lapjes leer tot Nike´s. Van stukjes beril tot een bril van Armani! En ga zo maar door…..

    Ode aan de mode!  Dank zij haar ervaart de mens een kort en vluchtig geluksgevoel.

    Natuurlijk schuilt achter “de mode-facade” een harde zakenwereld. Maar zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. Ying en Yang. Goed en slecht. Zoet en bitter!

    Aan  ons, de kudde, is  de keuze in hoeverre wij ons in “de mode” willen verliezen.


    16-10-2009 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    07-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeren over ouder worden
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het is koud en nat buiten, maar niet gelukkig niet te koud. Je kunt wel aan alles  merken dat de herfst weer in het land is. In het stadspark vallen de kastanjes voor je voeten neer en ijverige tuinmannen proberen de toevloed van herfstbladeren op te ruimen. Wat een geduld dat die mannen hebben.... 
    Ik doe mijn wandeling rond de vijver en samen met mijn labrador Chiara geniet ik van het milde weer; van de kruidige geur die onder de bomen hangt en van een dun herstzonnetje dat de herfstkleuren in het water doet weerspiegelen.
    Het is stil in het park. De vogels kwetteren niet meer zo uitbundig als in de lente en de zomer en de kinderen zijn terug naar school of naar de onthaalmoeders.
    Een eenzame, oudere man zit op een bankje en leest de krant. Een enkele jonge moeder haast zich door het park. Ze duwt driftig de kinderwagen over de beslijkte wandelpaden. Ze heeft kennelijk haast. Dat doet mij aan vroeger denken. Ik had ook altijd haast....
    Nu, als seniorendame, kan ik op mijn dooie gemakje door het park wandelen. Mijn kinderen hebben hun eigen leven en ik sta aan de kant en kijk toe. Zo veel mogelijk zwijgend, al is dat af en toe moeilijk. Ik zie hoe ze worstelen met dezelfde problemen die ik had toen ik jonger was en ik zou niet graag in hun schoenen willen staan,want de problemen zijn er niet gemakkelijker op geworden... 
    Het lijkt me dat het leven vroeger toch iets rustiger was. Zonder al die moderne communicatiemiddelen. Dat wil niet zeggen dat ik er niet van geniet. Televisie kijken doe ik graag. Af en toe een mooie film meepikken of een interessant programma. De GSM, tja, het heeft zo zijn voordelen, hè? En ook zijn nadelen. Het is zoals met alles en iedereen: aan alles en iedereen zijn twee kanten. Zo ook met het ouder worden. Het is natuurlijk niet leuk om stilaan te merken dat het lichaam verandert, dat de huid verandert, dat de jaren sporen achterlaten. Dat die prachtige machine, die toch ons lichaam is, hier en daar mankementen begint te vertonen en dat het ´s morgens uit bed komen, met steeds meer gesteun en gekreun begeleidt wordt. Als ik mezelf  ´s morgens bezig hoor, moet ik wel eens lachen. Gelukkig leef ik alleen en kan ik me dus heerlijk uitleven. Dat is dan weer één van de voordelen van het alleen-zijn. 
    Gelukkig is na een minuut of tien en na een kopje thee, dit gejammer over en wanneer ik zoals vanmorgen door het park kuier, marcheert alles weer prima.
    Ok, de uiterlijke zintuigen zijn ook wat minder van kwaliteit geworden, maar de innerlijke zintuigen werken op volle toeren. Geuren en kleuren worden mooier en mooier met de jaren. En het mijmeren....menslief, wat een uren om te mogen mijmeren. Gewoon over het hek leunen en naar de in de vijver spetterende eenden kijken. Naar het gehuppel van de tamme konijntjes die het stadpark (over)bevolken!
    Naar die ene dikke gans die over het natte gras waggelt. Naar een groep van haar soortgenoten die in V-vorm luidgakkend naar warmere landen trekken en naar een eerste spin die haar glanzend web in de zon hangt te drogen.
    Ik heb daar ooit eens een gedicht over gemaakt, over die spin en haar web. Ik laat het hier volgen:
    Herfst
    Wees stil, mijn haastig hart,
    want de herfst is gekomen.
    Zijn vaardige vingers verven de blaren der bomen
    tot opvlammend goud, geel en diepdonkerrood.
    Nog even blijven ze leven. Dan vallen ze neer. Ze zijn dood.
    Wees stil, mijn haastig hart
    want de herfst en zijn makkers
    de wind en de regen, razen over weiden akkers.
    Zij kneuzen de bloem die de zomer ons bood.
    Nog even blijven ze leven. Dan bloeien ze uit. Ze zijn dood.
    Wees stil, mijn haastig hart
    want de herfst en zijn knechten
    zijn tussen de struiken hun wreedglanzend web aan het vlechten
    dat insecten stiekem tot uitrusten noodt.
    Nog even blijven ze leven. Dan hangen ze stil. Ze zijn dood.
    Wees stil, mijn haastig hart
    want de herfst van je leven is gekomen....
    verstoren zijn makkers en knechten je mooie dromen,
    vermalen zijn al je illusies tot scherven en schroot.
    Nog even blijven ze leven. Dan sterven ze zacht. Ze zijn dood.
    Maar,
    luister, mijn haastig hart,
    als die herfst is gekomen
    verven zijn vaardige vingers je diepste dromen
    opnieuw van groen tot goudgeel en diepdonkerrood.
    Eeuwig zullen dromen leven,
    eeuwig zal de stormwind razen,
    zal de schoonheid van een bloem de mens verbazen.
    Een nieuw en glanzend web wordt weer geweven....
    Kom tot rust, mijn haastig hart
    leg terzij je angst en smart.
    Er is geen dood.
    Er is de kringloop van het leven.




    07-10-2009 om 23:17 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    06-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over jaloezie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Het is een eeuwigheid geleden dat ik nog aan mijn "Mijmeringen" gewerkt heb. Dit heeft verschillende redenen. Ten eerste is het zo dat commentaar op hetgeen je schrijft en doet niet achterwege blijft. Ik heb het er als persoon nogal moeilijk mee om te ervaren dat sommige mensen alles, maar dan ook alles wat je doet afkeuren.
    Eén van mijn diepste ontgoochelingen op dit gebied dateert uit mijn jeugd tijdens het eerste of tweede leerjaar. Ik hield enorm veel van het vak tekenen en kon goed overweg met mijn potlood en kleurstiften. Ik was een doodnormale leerlinge. Ik kon goed leren maar was wat speels en mijn concentratievermogen was licht afgeleid. Ik kon heerlijk wegdromen.....Maar in de tekenles was ik er goed bij en ik kreeg dan ook goede punten. Ik was apentrots op mijn tekeningen.
    Op een dag kwam een klasgenootje mijn schoolbank voorbij. Het was een jongen. Zijn naam ben ik vergeten. Ik ging naar het gemengd onderwijs, een gemeenteschool in Schiedam. Dit stadje ligt vlak naast Rotterdam, waar ik geboren ben. Door het bombardement van Mei 1940 was mijn ouderlijk huis van de kaart geveegd en verbleef ik in het weeshuis van Schiedam. Aan mijn verblijf in dit tehuis, zijn alleen maar goede herinneringen verbonden. Ik was te jong om de situatie te begrijpen en iets in mijn karakter zorgt ervoor dat ik me in iedere situatie aanpas en er het beste van maak. De directeur van het weeshuis had een zoontje van mijn leeftijd die de bijnaam "Muis" had en Muis was mijn beste speelkameraadje. We hebben samen uren doorgebracht op de knieën van zijn vader die ons voorlas uit prachtige boeken waar een speciale geur uit opsteeg. Een geur die ik af en toe nog wel eens opsnuif en die mij dan direct naar mijn kinderjaren terugvoert. 
    De boeken waren kleurig geïllustreerd en tijdens de tekenles op school probeerde ik iets van die mooie prenten in mijn tekeningen te leggen. De jongen die mijn lessenaar voorbijliep, kraste ineens onverwachts met zijn potlood over mijn werkstuk. Zo driftig dat het papier scheurde en de tekening verknoeid was. Verbaasd en ontzet staarde ik naar mijn beschadigd tekenblad. Ik begreep er niets van! Waarom deed die jongen dat? Ik deed dat toch niet bij hem? Ik had hem toch niets misdaan?
    Natuurlijk, er waren al meer onaangename zaken in mijn leventje gebeurd, maar niets heeft mij zo geraakt als dit voorval. Waarschijnlijk was de jongen jaloers geweest en had hij er op die manier voor gezorgd dat zijn tekening betere punten zou krijgen. Ik maakte op een harde manier kennis met het begrip jaloezie. Gelukkig heb ik er zelf weinig last van. Het moet heel erg zijn wanneer je met deze karaktereigenschap moet leven. Het vergalt je levenskwaliteit, maar wat erger is, je vergalt er ook het leven van je medemens mee.
    Ik ben nu op een leeftijd gekomen dat die jaloezie mij geen al te diepe wonden meer kan toebrengen. Het fenomeens blijft me echter verwonden en verwonderen. Ik heb ook geleerd dat niet iedere mens met fantasie en creativiteit gezegend is. Integendeel, dat er personen zijn die zeer stevig met de beide voeten op de grond staan. Persoonlijk vind ik het prachtig dat er allerlei typen van mensen zijn. Hierdoor wordt het bestaan van ieder van ons kleurrijk en afwaisselend. Samen vormen we een bont en levendig tapijt.
    Jaloezie en negatieve kritiek verlammen mij nog altijd enigszins. Mijn creativiteit rond het mijmeren op mijn blog en andere activiteiten valt stil.
    De tijd heelt alle wonden, zegt men. Ik ben van mening dat deze uitspraak niet helemaal waar is. Dit gezegde is vast uitgevonden door iemand met de pootjes stevig op de grond, want bij gevoelige mensen blijven de littekens trekken.
    De laatste tijd bekruipt me het gevoel verder te gaan met mijn blog, ondanks kritiek en negatieve opmerkingen. Er is zo veel te vertellen. Er is weer zo veel gebeurd....
    En de reacties van de mensen die met plezier mijn Mijmeringen lazen, komen misschien terug. Eigenlijk moeten wij ons verbinden met personen die positiviteit en warmte uitstralen en de rest aan onze laars lappen...
    Maar ik kan nu begrijpen waarom sommige "bloggers" het opgeven!
    Op de foto boven aan deze "Mijmering" staat een schilderij van mij afgebeeld. Gelukkig heeft niemand hier een kras over kunnen geven.....
    Ik heb dit schilderij gebruikt voor de omslag van mijn eerste roman.
    Tot slot een klein gedichtje dat ik onlangs maakte:

    Ik ben als het ranke riet,
    ik beef bij iedere tegenwind
    maar breken doe ik niet!
    Het duurt alleen een tijdje
    voor ik mijn evenwicht weer vind!
    Nog een mooie maand oktober toegewenst!

    06-10-2009 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.IJspret - het gevecht om de tak-klik op de foto voor de vergroting
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Gevecht om de buit!

    19-01-2009 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over honden-en mannengedrag
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Hèhe, de feestdagen zijn achter de rug. Met veel plezier heb ik begin December de kerstversiering aangebracht en vandaag heb ik weer met veel plezier alles terug opgeborgen; tot volgend jaar.
    We hebben alle lekkere eetmalen achter de rug. Heel veel kussen uitgedeeld en ontvangen met natuurlijk hier en daar een cadeautje. De kleinzoon, heeft zijn Nieuwjaarsbrief mooi voorgelezen en als alles uitkomt wat daarin staat geschreven, dan ga ik een heel goed 2009 tegemoet.
    De jaarlijkse verkoudheid is ook weer overwonnen en dank zij een heerlijke hoestdrank is de hoest verdwenen. Maar heb ik veel geslapen door één of ander slaapverwekkend ingrediënt in die hoestsiroop. Wel, het was buiten bitter koud, dus dat kwam goed uit.
    De wandelingen met de hond werden wat ingekort. Ziek of niet ziek, ik moest ermee de vrieskou in.
    Toch waren er ook enkele fijne wandelingen door het besneeuwde stadspark. Met een zakje brood en graan hielp ik de konijntjes, de eenden en de ene gans en de ene kip met maar anderhalve poot door de kou heen. Gelukkig heb ik gezien dat er veel eten werd gestrooid...ik was niet de enige die ongehoorzaam was, want het mag eigenlijk niet....
    Ik ben blij dat er nog rebellen zijn in de wereld!
    Toen er op het ijs van de stadsvijver ijspret mocht worden beleefd kwam natuurlijk de kleinzoon met slee en die heeft zich geweldig goed geamuseerd, terwijl ik aan de kant stond te bibberen en min of meer in een ijspilaar veranderde. Gelukkig scheen de zon, maar toen die begon te verdwijnen, en mijn neus er bijna afvroor, trokken we huiswaarts, zeer tegen de zin van mijn twee kornuiten.
    Chiara, mijn labrador had eerst een paar minuten als een gek aan de rand van de ijsvloer staan blaffen. Ze  durfde geen poot op het ijs te zetten, maar even later trok ze fier de slee en genoot ze net zo hard als de kleinzoon.
    Vandaag hebben de hond en ik een eerste grote wandeling gemaakt, na de periode van de feestelijkheden, na de bittere kou, na de griep.
    Met de tram waren we binnen het kwartier een heel eind buiten Antwerpen. Het nieuwe park op de Linkeroever lag er mooi, winters en verlaten bij. Aan de oevers van de vijvers en de waterlopen lagen nog grote stukken ijs. Chiara gleed regelmatig uit en belandde dan met een plons in het water, waardoor ik iedere keer moest lachen. Ze vond het heerlijk. Op een gegeven moment kwam ze met een grote tak aandraven. Haar geliefkoosd spelletje is om die tak te gaan halen en ik probeer die dan zo ver mogelijk weg te gooien. Een tiental minuten is die tak het belangrijkste voorwerp op aarde. Ik gooi uit allemacht en zij rent door en over alles om haar buit terug te vinden. Plotseling laat ze de tak liggen en komt met een ander exemplaar naar me toe. Dan begint het spelletje opnieuw. Tot ze op een gegeven moment alle interesse voor de tak verliest en driftig in het zand begint te graven of uitgebreid aan een of ander bosje gras begint te snuffelen. Ik vergeleek onwillekeurig het hondengedrag met het gedrag van een man met de vrouw. De man doet ook alle moeite van de wereld om de uitverkoren vrouw te behagen, achter na te rennen,haar te koesteren en snel terug te halen wanneer ze eens een stapje in de wereld probeert te zetten.Tot er een nieuw exemplaar opduikt en zijn hormonen hem dwingen achter die andere, verleidelijke buit aan te rennen.Tot dan ook weer zijn interesse verflauwt en hij plotseling zijn vrienden en hobbies veel interessanter vindt!
    Achteloos wordt de tak achtergelaten; achteloos wordt de vrouw aan de kant gezet....
    Moest er een man zijn die dit blogje leest: dit slaat natuurlijk niet op U; U bent natuurlijk de uitzondering die de regel bevestigd!

    19-01-2009 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    02-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over Nieuwjaar!
    Opnieuw staan we voor een nieuw jaar!
    Zijn er werkelijk 12 maanden vergleden?
    52 weken,
    366 dagen?
    Hoeveel uren zijn dat wel?
    Is het nodig dat ik al die uren tel?
    Misschien alleen de uren die ik als een kostbaar pand bewaar,
    diep in mijn hart gedragen....
    uren van geluk en vrede
    die er waren, zomaar, zonder reden!
    Of de uren die ik deelde met een ander mens
    soms in liefde, soms in vriendschap,
    met een handdruk, soms een zoen.
    In ons ogen lag dan vaak de wens
    tot wat meer geluk en beterschap!

    Die uren zou ik nog eens willen overdoen!

    Of tellen ook de uren waarin ik de duivels heb bestreden
    die niet van mijn zijde weken?
    De uren van het zuchten en het klagen,
    van het aandacht vragen,
    het verdoezelen van gebreken,
    het ontbreken van de rede.....

    Is het werkelijk al een jaar geleden
    dat ik alles beter wilde doen?

    Kom, ik geef mezelf en U een zoen
    en beloof zoals verleden jaar
    alle dagen toch mijn best te doen!

    02-01-2009 om 17:07 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    22-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over Kerstmis
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Wanneer ik de deur van mijn klein en warm appartementje achter mij dicht doe, begint het juist te hagelen. Ik heb veel zin om terug naar binnen te gaan en mij weer achter de laptop te nestelen. Chiara, mijn labrador, moet echter nodig haar blaas en andere organen ledigen, zodat ik er dan maar in spring. De hond hapt blij en speels naar de koude winterbolletjes. Haar speelsheid en jeugdigheid sporen mij aan om het stadpark in te duiken. De herfst, die mooie herfst, is al weer verleden tijd. Het park ligt er nat en troosteloos bij. Verleden week was het nog een schilderij. Ik verwonderde mij erover dat ik de enige bezoekster was van dit openluchtmuseum. Hier zouden drummen mensen moeten staan om met open mond van verbazing naar het kleurenpalet te kijken dat gratis werd aangeboden. Maar nee, hoor. De mensen hebben het veel te druk met andere dingen om tijd te maken dit natuurschoon te bewonderen! Spijtig voor hen, want wat missen ze veel!
    In de vijver paradeert een eenzame zwaan. Die is sinds kort daar aangeland. Ik ben benieuwd of er kameraden bij komen.
    Een paar weken geleden heeft de Joodse gemeenschap vissen in de vijver laten plaatsen. Zij stonden toen in groepjes aan de waterkant te buigen en te knikken, al biddend aan hun God of het water hun zonden mocht meenemen. Ik begrijp niets van dit ritueel, ik weet er ook niet veel van, maar ik vind het toch een veel mooier ritueel dan het biechtgebeuren. Om in een donker, slecht verlucht, klein houten hokje in één of andere kerk, je zondigheid aan een priester te vertellen, lijkt me toch minder zuiverend dan die zonden door het rimpelende vijverwater te laten meevoeren.....
    Ooit woonde ik hier in Antwerpen in een buurt waar veel Joden wonen en ik keek mijn ogen uit op hun wonderlijke wereld. Een buurvrouwtje kreeg nog al vlug een aantal kindertjes en soms hielp ik haar met de kinderwagen van haar klein bordesje te dragen. Ze had een horrelvoet en was lichtelijk gehandicapt. Ze bedankte me dan altijd vriendelijk. Op een dag was haar zoontje van kleutertje tot jongetje gebombardeerd. Zijn hoofdje was kaalgeschoren, er zat een klein kappeltje op en langs zijn oortjes bengelden twee lange, donkere pijpenkrullen. Het was schattig om te zien, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik vroeg aan de moeder waarom haar zoontje zo was uitgedost. Ze keek me verbaasd aan en antwoordde: "als God zegt dat dit zo hoort te geschieden, is het niet aan de mens om daar vragen over te stellen!"
    Ik stond perplex. Ik ben namelijk een wandelend vraagteken en wil juist graag het naadje van de kous weten. 
    Op een dag was het moedertje  haar huissleutel vergeten en omdat haar Godsdienst haar verbied om op feestdagen electrisch getinte voorwerpen aan te raken, vroeg ze mij of ik even wilde aanbellen....
    De vraag: "waarom mag U op deze dag niet op de belknop drukken?", brandde natuurlijk op mijn lippen. Maar ja, de kans was groot dat ik hetzelfde antwoord zou krijgen, dus zweeg ik maar en belde voor haar aan.
    Vanmorgen liep ik dus in het park en ik hoorde het vertrouwde geroep van weleer. Iemand van de Joodse gemeenschap had zijn sleutel vergeten en dan maar roepen naar de familieleden in de hoop dat de deur van binnenuit wordt geopend.
    Ik kén dat geroep maar al te goed!
    Op zon-en feestdagen is het een plezier naar hen te kijken. Ze kleden zich altijd heel mooi; een beetje ouderwets, maar het heeft wel iets. In grote getale trekken ze dan naar het stadspark en keuvelen met elkaar. De echtelieden hebben veel kinderen, want ieder gezin hoopt dat "de Messias" in hun gezin geboren zal worden....Tja, hoop doet leven, nietwaar?
    In de dagen van het laatste warme herfstzonnetje, kwamen ook hun "oudjes" buiten. Op het grasplein, dichtbij de zandbak waarin de jeugd ravotte, een heleboel blinkende rolstoelen. Netjes op een rij. Tot op de laatste dag worden hun ouderen netjes aangekleed. Prachtig gepoetste schoenen op de treeplankjes die onder lekkere, warme plaids uitpiepen. Daarboven knikkebollende hoofden; de mannen getooid met baarden en hoeden; de vrouwen geschminkt en nog altijd met pruik.
    In de tijd dat ik tussen hen leefde en naar de kapper ging, zag ik dikwijls tot mijn afgrijzen, dat de dames kaal werden geschoren en dan met pruik op de kapperszaak  verlieten. Ook voor dat geloof, en ja, U begrijpt het al, bij mij weer die vraag van: "waarom?"
    Ik wandelde de rolstoelen voorbij. Blij dat ik fit ben en nog kan genieten van de herfstgeuren-en kleuren. Blij dat mijn hoofd nooit werd kaalgeschoren en blij dat ik voorbehoedsmiddelen heb kunnen gebruiken.
    In ons gezin is de Messias uiteraard ook niet geboren. Maar binnenkort is het December en dan komen er toch enkele belangrijke feestdagen.
    Sinterklaas laat ik dit jaar voorbijgaan. Mijn koopkracht is fel verminderd en mijn kleinkinderen hebben hun geloof aan die eerbiedwaardige persoon verloren.
    Op 21 december zal ik heel blij zijn. Dan is het korten van de dagen afgelopen en zal het licht iedere dag een beetje meer weerkeren. Dat is Kerstmis: het vieren van het Licht dat weer terugkomt. De zon die alle dagen weer aan kracht zal toenemen. In de Christelijke leer heeft men daar de geboorte van het kindeke Jezus aan toegevoegd. Dan viert men Kerstmis met alle toeters en bellen die de mens maar kan bedenken. Met gebraden kalkoenen, (de arme beesten!), met champagne en een groots vuurwerk aan de Schelde.
    Wellicht vraagt er dan ergens een klein Joods meisje: "Moeder, waarom vieren zij feest en wij niet?"

    22-11-2008 om 16:13 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Fragment uit mijn voettocht naar Santiago
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

     

     



    "Fragmenten uit een pelgrimstocht - deel 2"

    De sporthal kwam mij voor als een geweldig grote mierenhoop die morgenochtend voor het krieken van de dag zijn werkmieren eruit zou werpen en door het berglandschap laat krioelen tot de volgende mierenhoop ergens in dit verdomd uitgestrekte land waar overdag de zon je huid verbrandt en ´s nachts je tenen, vingers en neus bevriezen.

    Waar in plaats van gezellige tavernes en café´s, eenzame fonteinen als vijfsterrenhotels worden begroet en omarmd en waar enkele perziken als avondmaal worden verorberd als ware het gebraden duifjes en malse kippenbouten recht van het spit.

    De sporthal bevond zich in een buitenwijk van Arzua, een kleine stad gelegen tussen Saria en Santiago de Compostella. Zo´n 60 kilometer van ons einddoel verwijderd. We waren naar de sporthal gestuurd door de beheerders van de refugio (gratis herberg voor pelgrims), die in het centrum van de stad gevestigd was, maar helaas totaal volzet.

    Na een voettocht van plus/minus 8 uur door de brandende hitte en met benen zo zwaar als lood, waren we de koele ruimte van een refugio binnengestrompeld. Een matras was alles wat we nodig hadden. De matras hoefde niet op een bed te liggen. Op de grond was prima. Lakens hoefde niet meer en wanneer de douches geen warm water meer konden produceren, was dat ook al lang geen probleem meer.

    Het sanitair mocht buiten zijn, het wc-papier op en het mechanisme om water door te spoelen hoefde niet meer te werken! Een gewone, harde, kale, liefst een niet al te vuile matras betekende voor ons nu de zevende hemel.

    Maar juist zoals er een dikke 2000 jaar geleden in Betlehem geen plaats meer in de herberg was, werden we onverbiddellijk de deur gewezen. Terug de blakerende zon in. De zevende hemel zou de harde vloer van de sporthal worden die op enkele kilometers afstand gelegen was.

    Kreunend legden we die laatste ellenlange kilometers af om een uur later tussen de vele honderden uitgeputte pelgrims te tuimelen. Boven ons hoofd wiegden de trapezes en de turnringen lichtjes heen en weer door het tumult onder hen. In de doelen die her en derwaarts opgesteld stonden, lagen mensen genoeglijk met hun vermoeid lijf tegen de doelpalen gevleid. Zo hadden ze nog een steuntje in de rug. In de doelnetten hing een bontgekleurde en interessante was. Damesslipjes en bustehouders hadden zich verbroederd met lange, warme mannen-onderbroeken en kletsnatte sokken. De typische geur van slechtgedroogd wasgoed hing rond de goals die op betere dagen omwolkt worden door sukses en handgeklap. Zelfs het a-hoe-geroep van een gemiste doelschop zou er beter bij passen. Maar enfin, met natte sokken loopt niemand graag. De eigenaars van de sokken keken triomphantelijk naar het neerdruppelend nat en verheugden zich op de volgende dag wanneer ze zich op droge, propere kousenvoeten over de Spaanse wegen mochten bewegen. Alles is tenslotte relatief. Hoe properder de kousen, des te minder blaren. 

    Een doorsnee rugzak weegt ongeveer tussen de 10 en 12 kilo. In dit martelwerktuig dat onophoudelijk zijn aanwezigheid nadrukkelijk laat voelen, steekt een heel arsenaal, zoals een zakmes, een compas, een zaklamp (plus reservebatterijen), een vork en een lepel, toiletgerief, een rol toiletpapier, wegenkaarten, regenkledij, een extra paar laarzen, een dikke trui, een (liefst volle) drinkbus, en nog zoveel andere nuttige attributen, waardoor er nog maar weinig plaats over is om genoeg sokken mee te sleuren. Gelukkig had ik me die luxe wèl gepermitteerd. Frieda en ik hebben allebei het geluk gekend om zonder één enkele blaar onze tocht te volbrengen. Behalve onze rug en schouders die murm waren van onze rugzak, hadden we een prima conditie. We hebben heel veel pelgrims zien hinken, strompelen en inéénstuiken om uiteindelijk op te geven.

    In hun jeugdig enthousiasme stouwden sommige jonge pelgrims te veel kilometers per dag in hun kuiten. Met het gevolg dat ze op een gegeven moment "met de pootjes" opmhoog lagen. Wij, "oudjes", deden het wat rustiger aan, zo´n 8 à 10 kilometer per dag.

    Maar deze nacht was ik aan het eindpunt van mijn latijn gekomen. Er kon geen kilometer meer bij.

    Bij het eerste ochtendgloren begon het gefriemel en geritsel aan de rug-en slaapzakken. De mierenhoop kwam tot leven. Rond half vijf vertrokken de eerste pelgrims. De deuren van de sporthal gingen wijd open en het pelgrimspad lag weer te wenken. In het Spaanse landschap is men gewend aan deze ondoorbroken stroom van voortsjokkende mensen van allerlei pluimage. Uit alle hoeken van de wereld komen de pelgrims aangewaaid om in de barokke kathedraal van Santiago de Heilige Jacobus te begroeten. In de kathedraal zouden zijn laatste resten bewaard zijn. Priesters houden trouw de wacht bij deze kostbare botjes en nemen de biecht af van de boetvaardige pelgrim. Ik heb ondervonden dat deze biechtvaders in het tijdperk van voor de val van de toren van Babel zijn bleven steken. Alleen Spaanssprekende zondaars werden in de biechtstoelen toegelaten.

    Ik mocht mijn zonden weer mee naar huis nemen!

     
     
     
     
     
     

    © BasicPublishing.nl

    22-11-2008 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    04-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over Santiago
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Hallo beste bloglezers,

    Vandaag dacht ik aan mijn avontuur van enkele jaren geleden, nl. mijn voettocht naar Santiago De Compostella. Omdat er dezer dagen weinig inspiratie is, leek het mij een leuk idée om onderstaand fragment op mijn blogje te plaatsen. Ik hoop dat ik U enkele minuten leesgenot kan schenken. Want daar gaat het toch om, hè?

    "Fragmenten uit een pelgrimstocht"

    Wat bezielt een 65-jarige vrouw om samen met een vriendin een deel van een pelgrimstocht te gaan lopen?
    Dat vroeg ik me af toen ik op een koude nacht op een nog koudere vloer van een enorme sporthal mezelf moeizaam vanmijn linkerzijde op mijn rechterzijde draaide. Eigenlijk had het totaal geen nut. Beide zijden waren even pijnlijk. Het liggen op de rug was geen haar beter. Om nog maar te zwijgen van "het op de buik" liggen". Ik was geradbraakt. Desporthal die als overnachtingsoord voor de toevloed van pelgrims diende, was bomvol. Van alle kanten kwam een luidgesnurk naar me toe. Hier en daar werd er gefluisterd, gehoest en met plastieken zakken geritseld. De deuren naar de wc´skletterden onophoudelijk open en dicht. Het geruis van de toiletten deed me denken aan de waterval van Coo.
    Een groepje mensen had de hele avond en een stuk van de nacht naar een draagbaar televisie-toestel gekeken. Eindelijk verstomde het lawaai, maar plotseling kwam de groep op het lumineuze idée om op min of meer gedempte toon een paar top-hits ten gehore te brengen. Een langdurig en irriterend gesis vanuit een tiental slaapzakken maakte gelukkig een eind aan het song-festival. Het gesjor aan de ritssluitingen van tassen en rugzakken werd met de minuut minder waardoor hetgesmak van verliefde paartjes beter hoorbaar werd.

    Ik klopte voorzichtig mijn hoofdkussen, bestaande uit een buideltasje, een brillenkoker en een fototoestel, op, en ik dachtmet heimwee aan mijn heerlijk zachte bed in Antwerpen dat leeg en doelloos op me stond te wachten. Voor ik in slaap viel, jawel, ik viel in slaap, nam ik het koene besluit om de volgende ochtend voor het laatst mijn tedunne slaapzak op te rollen en mijn te zware rugzak op mijn vermoeide en pijnlijke schouders te hijsen. Ik had ergenoeg van!

    Morgen neem ik een taxi naar het dichtstbijzijnde station en met mijn Visakaart in de hand zouden alle deuren voor me opengaan. De brede deuren van hotels met warm water en zalige badkuipen en de smalle deuren van de treincoupé´s. Ook die van de TGV (HTS) met zijn restauratiewagon en ondrinkbare koffie waar ik liters van naar binnen zou slurpen. Zelfs de morsige deur van het toilet op de trein dat toch af en toe een propere wc-bril lmaat zien en waar een heus kraantje is met min of meer helder water om mijn handen te wassen. Dat ik met mijn voet het mechanisme van dit fonkelende waterding in gang zou moeten trappen, leek me een zaligheid evenals het zicht op de rails die als bliksemschichten onder wc-pot zouden wegflitsen en waar alle ongerechtigheden tussen het bloeiende onkruid zouden worden geslingerd.

    Tijdens de afgelopen dagen en nachten waren de sanitaire voorzieningen dusdanig geweest dat het bezoek aan het toilet op de trein een ware weldaad zou worden voor mijn lichaam en mijn geest. Om jezelf terug te vinden in het holst van de nacht tussen vochtige netels en het griezelig oehoe-geroep van een op-jacht-zijnde uil is één van de vele verrassingen die je te wachten staan in het pelgrimsgebeuren. Je leert ermee leven, maar leuk is anders!

    Het voedsel dat je tot je neemt zorgt voor een bijkomende verrassing. Je spijsvertering is willoos overgeleverd aan het temperament van de Spaanse voedselindustrie.

    Wanneer ik morgen zou vertrekken, letterlijk en figuurlijk met de noorderzon, zou dat natuurlijk wel jammer zijn voor mijn vriendin. Frieda zou haar wandelmaatje moeten missen. Maar ja, Frieda is een pak jonger dan ik en......ze bezit een hoofdkussen van normale proporties. Ook beschikt ze over een steviger slaapzak. Haar licht gesnurk maakt me een beetje kwaad.

    Voordat we aan ons pelgrimsavontuur begonnen, hadden "routinées" ons verteld dat je op een zekere dag "één" wordt met je rugzak. Of die rugzak nu 10, 12 of 15 kilo weegt. Slimme Frieda had deze informatie goed in haar oren geknoopt. Ze stapte in Antwerpen op de trein die ons via Brussel naar Bordeaux zou brengen, met een kanjer van ruim 14 kilo. Ik had deze onzin, eigenwijs als ik ben, niet als een waarheid onderkend. Mijn rugzak was een pak lichter uitgevallen. Frieda kon nu van de warmte en zachtheid van haarslaapzak en hoofdkussen genieten, terwijl ik lag te kreunen van de ellende. Het "één-worden" met de rugzak was ons nog niet overkomen, maar het "één-worden" met een fototoestel als hoofdkussen zat er volgens mij helemaal niet in. Ik zou natuurlijk kwaad op mezelf moeten zijn, maar ja, ik ben ook maar een mens, dus richtte mijn kwaadheid zich naar mijn vriendin. Bovendien, Frieda maakte veel vlugger en beter kontakt met medepelgrims. In een mengelmoes van Vlaams, Frans en Engels, doorspekt met 2 woorden Spaans, sprak ze iedereen aan. En ze kreeg nog antwoord ook!

    Ik vond de specimen die aan deze waanzinnige pelgrimage deelnamen, doorgaans nogal vreemde vogels. Mij leken ze goed gek of goed high. De pelgrimgangers waren dat geen van beide, maar ze waren wel aangestoken door het pelgrimvirus. Een virus dat tot nu toe vrolijk en wel aan mij voorbijging en zich uiteindelijk aan mij openbaarde als een soort heimwee naar Santiago de Compostella toen ik weer veilig en wel in mijn oude, vertrouwde, rustige leventje in

    Antwerpen was beland.....

    04-11-2008 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (1)


    Archief per jaar
  • 2018
  • 2017
  • 2015
  • 2014
  • 2012
  • 2010
  • 2009
  • 2008
  • 2007
  • 2006

    http://www.schrijverspunt.nl/

    Over mijzelf
    Ik ben Cauwe Marijcke
    Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
    Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
    Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium. Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.


    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    lin7
    blog.seniorennet.be/lin7
    Foto


    undefined

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.



    Foto



    Ik hou van de natuur in al zijn facetten.
    Foto

    Dit is dus mijn mobilehome, mijn huisje op wielen, mijn toevluchtsoord!
    Foto

    Heerlijk grasduinen met Klaartje in de buurt van Rocanje.
    Foto

    Mijn zoon en chauffeur Frank!
    Gastenboek
  • de tachtigers
  • Beste blogmaatje
  • Een goeie warme dinsdag
  • Goeiedag Maijcke
  • verjaardag

    Reacties, vragen of commentaar?


    Blog als favoriet !


    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     

    Foto

     

    Op Goede Vrijdag in Frankrijk. Storm aan de kust. Cape Gris Nez.

    Foto

    Dit zijn Jano, mijn jongste kleinzoon en mijn hond Klaartje in het woud van Herenthout!
    Foto

    En dit is Nicky, mijn jongste kleindochter. Ze mag er zijn, hè?
    Foto


    Foto

    forum

    Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum


    Mijn favorieten
  • www.schrijverspunt.nl

  • Willekeurig SeniorenNet Blogs
    zucheroke
    blog.seniorennet.be/zuchero
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    kebber_en_duivin
    blog.seniorennet.be/kebber_

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!