En Tom kust voor de vierde keer de Pavé van Parijs-Roubaux !

Het is zondagmorgen 8 april, 6u 45, en paaszondag. Terwijl ik de tafel dek voor het ontbijt sijpelt het koffieapparaat heet water op de koffie waardoor er een aangename koffiegeur in de keuken hangt. In plaats van een halve pompelmoes en een sinaasappel te persen, zoals gewoonlijk, breek ik een chocoladen paasei en stop enige brokjes in mijn mond. Het smaakt me heerlijk en het brengt me in een aangename sfeer van Pasen. Terwijl ik van een tas koffie geniet denk ik aan vroeger, aan toen we nuchter naar de mis van 8u 30 trokken. Iedereen ging toen nuchter naar de mis want ‘zijn Pasen houden’ was toen nog verplicht om later in de hemel te kunnen komen.

Tot voor het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie, dat van 1962 tot 1965 geleid werd door Paus Johannes XXIII, was te communie gaan nog een bijzonder moment, je mocht 4 uur voor het communiceren niet gegeten hebben. We moesten toen op de trede van de communiebank op beide knieën neergeknield zitten en met beide handen die onder het kleed, waarmee de communiebank bekleed was, een dienblad vormen. Boven het maagdelijke witte kleed werd de mond geopend waarbij de priester een hostie op je tong legde en zacht ‘Dit is het lichaam van Christus’ prevelde. Terwijl de communicant ( dat is hij die deelneemt aan de communie) terug zijn plaats in de kerk innam werd de hostie voorzichtig naar binnengewerkt; je mocht niet bijten om de hostie te nuttigen. Een hostie wordt trouwens niet gegeten maar ontvangen. Ook nu nog, hoewel nu de hostie in je hand wordt gelegd, en je zelf het lichaam van Christus in je mond stopt, ontvang  je de eucharistie.

Tot wanneer het ‘ter communie gaan’ nog in de omgangsvorm van voor het concilie gebeurde, sloeg de communicant, wanneer hij terug op zijn kerkstoel zat, een ogenblik de handen voor zijn ogen. Dit om diep te kunnen bezinnen. Je mocht terwijl ook een wens doen: dat het bijvoorbeeld nooit meer oorlog zou worden, of dat iedereen op deze wereld dagelijks zou te eten hebben.

Terwijl ik met mijn gedachten in de 60-tiger jaren van vorige eeuw verdwaald was, vertelde de radio, heel duidelijk, dat het al 8u was en tijd is voor het ochtendnieuws: ‘Vandaag gaat straks in Parijs de 110^de editie van Parijs - Roubaix van start. Tom Boonen, die al een opvallend voorseizoen fietste, wordt vandaag het meest getipt als overwinnaar.’ Vertelde de verslaggeefster verder. ‘Natuurlijk gaat Tom winnen’,  zei ik luidop tot mezelf.

Nog geen halfuur later belt m ’n gsm: het is mijn schoonbroer Bertrand. ‘Zeg kun je om 1u  klaarstaan? Ik kom je ophalen voor de koers!’ Omdat het een jaarlijkse gewoonte is om naar ‘de Hel van het Noorden’ te gaan kijken in Camphin-en-Pévèle, dat juist voor Carrefour d’ Albre en op 20 km voor de aankomst ligt, wist ik heel goed wat hij bedoelde. ‘ Ja, ja, ’k zal gereed zijn’ antwoordde ik.

Zoals de traditie het wil reden we langs Lessen, lahamaide, Doornik en zo Frankrijk binnen.

Vanaf Doornik is het nog 15km rijden om het stille grensdorpje Camphin-en-Pévèle te bereiken. Het anders zo verlaten dorp in het zuiden van regio le Nord en Pas-de-Calais is vandaag een drukbezocht oord. Een parkeerplaats vinden blijkt een hele kunst te zijn. Uiteindelijk vinden we toch even buiten de dorpskom een plaats, na 10 minuten stappen komen we aan de kerk, waar een bestelwagen, met Belgische nummerplaat, uitgerust als frituur frieten verkoopt. Aan de andere kant van de kerk ligt Café Jupiler, een dorpscafé met een feestzaal aan. Dat is elk jaar, gedurende het Parijs-roubaix-gebeuren, de plaats waar we naartoe gaan. Je kunt daar, in de zaal samen met wielrennersupporters van over heel Europa op een groot tv-scherm de vreugde van de koers delen. Wanneer de koers dan de kasseien van het nabijgelegen dorp oprijdt, spoedt iedereen zich naar buiten om 300m verderop de koers in levende lijve te zien voorbijtrekken:  het niet te evenaren spektakel, dat iedereen in beweging brengt en waarbij je in verschillende talen allerlei supporterskreten hoort. Dit jaar werd in alle talen ‘Tom Boonen!’ geroepen. En wanneer Tom Tornado, alleen en met 1’ en 30’’ voorsprong voorbijtrok wist iedereen dat er een nieuwe Monsieur Paris-Roubais geboren was!

We haasten ons naar het tv-scherm, niet alleen om onze vermoedens bevestigd te zien, maar vooral om samen met mensen ‘van overal’ het jolijt van onze grote Flandrien te delen. Het werd  de zaligste Pasen die ik ooit beleefde!

                                                                                                              Karel De Pelsemaeker.