Gelukkig nieuwjaar iedereen! Veel snoepjes en veel speelgoedjes en veel aandacht en veel deugnieterij, dat zijn mijn wensen voor jullie in het nieuwe jaar!

Het was wel een weekje feesten he. Eerst Kerstmis met kadookes, dan Nieuwjaar met knuffels en vuurwerk. Amai!
Ik heb mijn eerste nieuwjaar met mijn miesteske en mijn baaske gevierd en mijn klein miesteske was er ook met haar vriend en dan nog ne kameraad van mijn miesteske ook. Dat zijn heel veel handjes en dubbel zoveel vingers hoor om in te bijten!! Ik heb uren met klein miesteske gespeeld en toen zij dan aan tafel gingen, ben ik als een roosje doodmoe in slaap gevallen. Ik heb lekker gedroomd tot ze aan het dessert begonnen. Toen wou ik toch nog snel even het zotteke uithangen in 2006 hoor. Ik heb mijn balleke gepakt en ben er het hele huis mee doorgerend.

Benji en Fako hadden ook plezier. Fako stak me altijd op dat ik de bal in mijn mondje moet nemen en Benji zei altijd maar "neenee, met je neusje er tegen duwen zoals echte voetbalhondjes!" dus heb ik er maar een combinatie van gemaakt waardoor ik elk hoekje van de keuken en de woonkamer heb gezien met mijn bal.
Van aan mijn bakje dat als goal dienst deed, onder de kast door, een snelle dribbel naar de zetel; opgepast voor de tackel door de zetel; gered, onder de zetel door, even schieten naar de deur, aaaaaaaaaaah op de paal en dan een corner van onder de computertafel. Jaaaa goooaall!!!!!
Haha het hele gezelschap vond mij een zot geval en lach dubbel van 't lachen.

Om middernacht hebben Benji en Fako gezongen. Echt waar!!! Hier op de site staat het liedje van de regenboog he, awel het 2de liedje dat we na middernacht hoorden was echt "Vlieg met me mee" van Paul de Leeuw. Mijn miesteske en klein miesteske kregen wel traantjes in hun ogen. Ze misten Benji en Fako maar toen zei ik "Hee ni huilen, ze zingen voor jullie" en toen hebben mijn miesteskes meegezongen en moest ik van mijn klein miesteske nog mee dansen ook!!! Amai jong, dat is ook een zot geval hoor, een chance dat die geen alcohol drinkt! Wat zou dat anders geven...
Dus wij maar met z'n allen zingen en dansen en daarna naar het vuurwerk gaan kijken.

Ik was NIET bang van het vuurwerk! Ik ben helemaal zelf mee naar buiten gegaan en ja ik wou wel eerst op de arm zitten omdat het zo langs overal knalde en daarna bekeek ik het allemaal liever vanuit de veranda. Maar ik was toch dapperder dan Fako hihi.

Fako: "Heee klein wit pluizig bolleke, zal 't lukken ja?"
Larco: "Hihi het is toch echt zo. Jij ging helemaal bibberen en beven onder het bed van klein miesteske"
Fako: "Ja seg, jij bent toch ook wel ergens bang voor. Of huil jij niet in de auto?!?"
Benji: "Ale ale, zo is het wel genoeg. Zeg nu maar eens iets liefs tegen elkaar"
Larco: "Gelukkig nieuwjaar Benji, gelukkig nieuwjaar Fako en ik hoop dat jullie in het nieuwe jaar nog altijd zoveel in de herinneringen van mijn baasjes blijven komen"
Fako: "Ach, klein mormel je bent best wel lief. Fijn 2007 jongen."
Benji: "En laat onze baasjes heel heel heel veel lachen"

Na mijn babbelke met Benji en Fako zat mijn eerste oud-nieuw erop en ben ik lekker gaan slapen.
Ik ga nu rap even buiten een plasje doen want dan krijg ik nog een snoepje. Hihi dat weet ik al heel goed hoor. Het is gewoon heel slim van mij om eerst buiten te gaan voor een plasje en dan binnen te komen want dan krijg ik een snoepje omdat ik buiten mijn pootje gaan heffen ben. Na tien minuutjes ofzo ga ik dan terug buiten, maar dan voor een… hmmm… drolletje. Hihi wat een stinkwoord. En als ik dan binnen kom, krijg ik uiteraard opnieuw een snoepje!!!! Ah ja he, want ik ben dan toch terug flink geweest.

Pootjes iedereen en lief zijn voor elkaar

04-01-2007 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

We gingen ergens op bezoek om kerst te vieren. Kerst kerst kerst….. wat zou dat zijn?

Om te beginnen is kerst dus, eerst gedurende 50 km in de auto zitten, dus gans die tijd zingen. Mijn stemmeke gaat nog eens vermoeid geraken hoor.

En dan is kerst vooral…… een grote versierde boom, met allemaal kerstballen en slingers en pakjes. Iedereen die daar was mocht een pakje of zelfs méér dan één pakje van onder de kerstboom nemen. Ik dacht: “OK, jullie die pakjes waar ik toch niks kan mee aanvangen, ik mag die kerstballen en die kerstslingers daar dan toch uit halen hé.” Maar neen, dat mocht weeral niet, pffff, ik mag ook niet veel hoor, jawatte.

En dan krijg ik daar ook twee pakjes voor mijn neus geduwd.  Euh ja, wat moest ik daar nu mee aanvangen? Eens besnuffelen? Opeten? Zou ik dat papier moeten opeten of zo? Toch maar eens geprobeerd. Maar neen, miesteske heeft mij even getoond wat ik daarmee moest doen. Ha ja, dat was het dus. Papier daar afknabbelen en dan komt daar iets uit te voorschijn. ’t Is maar te hopen dat er bij mij ook geen fles te voorschijn komt, of een pijama, of een sjaal. ‘k Zal maar eens beginnen met openpeuteren.

Ik heb mij dus de ganse avond rotgeamuseerd met mijn twee cadeautjes en dat wil dus ook zeggen, dat ik de ganse avond in de belangstelling gestaan heb. En dat ik daarna zooooooooooooooo moe was, dat ik de ganse weg terug naar huis, geslapen heb als een roosje.

25-12-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

Ik ben hier nogal met mijn gat in de boter gevallen hoor. Oeps….sorry voor mijn taaltje, ’t was eruit voor dat ik het wist hoor.

Moet je horen hoe mijn dagje er zoal uitziet. ’s Morgens als miesteske opstaat, ga ik haar eerst verwelkomen natuurlijk hé. Dan zit ik al op het eerste trapje te wachten. Jaja, op het eerst trapje en niet hoger. Euh……niet aan iedereen voortvertellen hé, maar ik durf nog niet hoger hoor. Dus blijf ik braaf op dat trapje zitten, want eraf durf ik ook al niet meer hihi.

Dan krijg ik een berg knuffels en geef ik duizendenéén natte likjes.

En dan, ja wat dacht je? Dan word ik buiten in de kou gezet. Pfff…. Miesteske die staat daar goed ingeduffeld, maar ik heb wel geen jasje hoor. En dan staat zij daar maar naar mij te kijken om te zien of ik wel een plasje doe. Sorry zelle, maar ik sta wel op wat privacy hé. Dus, daar ook geen fotokes van, please.  Als ik een plasje gedaan heb, dan vlieg ik als een pijl uit een boog naar binnen naar mijn zeteltje. Hihi, dat wist ik rap hoor, juist daarboven staat een doosje met snoepjes en daar krijg ik dan ééntje van. Hmm, als dat maar blijft duren, want dat is toch alleen maar om mij aan te moedigen nu. Zal wel wat anders uitvinden dan, iets dat ook lief is, om er nog te krijgen.

En dan krijg ik verse brokjes en vers water, mjam mjam mjam, samen ontbijten, gezellig hoor.

Haha, en dan is het tijd om deugnietstreken uit te halen, miesteske houdt me toch niet in ’t oog. Rappekes haar laptop in beslag nemen. Effe kijken of er geen mail is voor mij.

!!!Yeah, ik heb een mail gekregen!!! ’t Is een pps-ke over kerstmis. Waaaaaw, met een schoon muziekske op en hondjes die meeblaffen op de tonen van de muziek. Jajaja, die doen dat goed, ik ben een kenner hoor, ik weet er alles van.  Ik zal eens een poging doen om dat mee te blaffen, dat zal wel mogen zeker hé?  

Ja se, een puppyleventje is wel vermoeiend hoor. Nadat ik een uurtje rondgetrippeld heb en geravot en mijn mails gelezen, ga ik terug maar een beetje slapen. Ik ga zalig dromen van mijn mama en papa, van mijn broertje en mijn zusje, want ik mis hen toch wel een heel klein beetje hoor.
 

Dikke poot

Larco

19-12-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

18-12-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

’t Was me vandaag het dagje wel hoor. Vanmorgen heeft mijn baasje me meegesleurd naar de dierenarts. Maar ik wou dat niet. En dan nog met de auto tot daar….. ik heb daar al zo’n schrik in, ik betrouw dat niet hoor.  Ik heb dus gans de weg weer maar gezongen hé, en toppunt, mijn baasje vond het niet mooi. Pfff, en ik deed zo mijn best seg.

Enfin, de dierenarts heeft toch gezegd dat ik heeeeeeeeeeel mooi ben en ze wenst me veel geluk bij mijn baasje. En blablabla, en nog blablabla, en ondertussen steekt ze daar toch wel een naald in mijn poep zeker. Mij eerst schone woordjes toefluisteren, en me dan pijn doen. Ik ga daar nooit meer terug zenne.

Ne keer dat ik terug thuis was, heb ik me zalig in mijn zeteltje geïnstalleerd en een dutje gedaan. Ja seg, dat zingen, da’s vermoeiend hoor.

Maar ’t was dus nog niet alles hé. Haalde mijn baasje in haar hoofd dat ze met mij ging wandelen. Allez jong, zonder ook maar mijn mening te vragen. Ik heb gestaakt. Ik heb geen poot verzet. Mijn pootjes zijn nog altijd aan ’t afkoelen van die wandeling. Ja kan ook niet anders hé, baasje heeft me moeten voorttrekken.

Nu ben ik uitgeslapen en trippel ik hier vrolijk rond. Ik ravot met mijn aap, en met mijn bal. Ja, met de bal spelen doe ik heel graag. Baasje gooit hem weg, en ik ga hem terug halen. Ik heb al geprobeerd om de rollen om te keren, maar dat lukt dus niet hé.

Ik moet wel toegeven, dat ik het hier best naar mijn zin heb hoor. Maar ik mis wel een beetje mijn mama Bibi en papa Yanko, en mijn broertje Yanko en zusje Loeka. En natuurlijk geef ik langs deze weg ook een dikke poot aan Mieke en Ronny die zo goed voor mij gezorgd hebben de eerste weken van mijn leventje, en een poot aan de twee kindjes ook hé.

15-12-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

Vannacht om 4u bracht ik mijn baasje een serenade. Allez, da’s toch lief van mij hé. En ikke maar zingen, maar baasje kwam niet uit haar bedje hoor. Uiteindelijk komt zij daar toch de trap afgestrompeld met een slaapkop. Zegt ze tegen mij: “Haha, ik dacht dat er een of andere lieve man me een serenade bracht onder mijn balkon. Maar ’t was jij”. 

Ik zat aan de achterdeur te wenen. Ja seg, waarom denken jullie? Ik moest dringend plasje doen. Toch beter een liedje zingen zodat ik mijn baasje uit haar bed krijg, dan morgen onder mijn pootjes krijgen omdat ik iets binnen achtergelaten had hé.

Om 5u15 schoot me een ander liedje in mijn gedachten. Dus, ik nog maar eens geprobeerd en ’t is nog gelukt ook.

Enfin, dank zij mij, heeft mijn baasje vannacht dus kunnen genieten van een prachtige sterrenhemel. Maar moet je ze hier nu zien lopen, amaai. Ze krijgt met moeite haar oogskes open, en ikke…. ik loop hier vrolijk rond te huppelen.

Pootje, Larco

10-12-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

Hallokes, hier Larco.

Ik woon nu eindelijk bij mijn nieuwe baasje Sol y Luna., maar die verhuis verliep niet simpel hoor, amaai.

Deze voormiddag hoorde ik om 9u50 de bel. Dat bezoek wordt binnengelaten en ik al direct eens gaan snuffelen en ruiken om te weten wie dat was. Ik had die mensen ooit wel al eens gezien hoor, maar toen was ik nog maar 5 dagen oud, en ondertussen ben ik al 8 weken hé. Euh…. ik had dus geen enkel idee wie het was, ik kende die mensen niet meer.

Beginnen ze me daar direct te wrijven en te knuffelen, jawatte. Ik ging dus van de veronderstelling uit dat dit mijn nieuwe baasjes waren.

Die grote mensen beginnen daar te tateren tegen de sterren op, en ondertussen maar koffieklets houden natuurlijk hé. Enfin, ik kon het mij allemaal niet te veel aantrekken hoor. Ik amuseerde me verder met mijn zusje Loeka, en met papa Yanco. Loeka liet mij al vlug links liggen, want zij wou altijd maar met de grote mensen spelen. En papa Yanco wou absoluut schootje zitten.

Word ik daar ineens opgetild door baasje Ronnie van Hasselt. Hela, hola…. niet zo hoog hé manneke, zet mij eens terug op de grond seg. En wat gebeurt er nu? Helllllp helllllp, ik word hier opgehangen. Nu doen ze mij hier een bandje rond mijn nek seg, ik wil dat niet. Dat stoort, dat jeukt, dat doet vanalles dat mij niet zint. En ik maar krabben met mijn achterste pootje, om dat spul uit te krijgen. Niks aan te doen, het zit rotsvast, ik krijg het niet uit. Ik ben dan maar  bij mama Bibi mijn beklag gaan doen. Maar zij vond dat ik moest luisteren naar het nieuwe baasje, en dat braafjes aanhouden. Pffff….. ik woon daar nog niet en ze beginnen mij al te martelen seg, dat belooft hé.

Plots staat iedereen recht. Ik dacht: oeie, wat is hier gaande? Brandt het ergens dat ze hier allemaal gaan lopen of zo? Ik betrouwde dat niet zo erg, en ik ben rappekes in de benj gaan liggen.  Helemaal vanachter in een hoekje, en mij daar zo plat en klein mogelijk gemaakt. Niks aan te doen, baasje Ronnie vond mij toch hoor en grabbelde me uit de benj.

Ik vertrok met mijn nieuwe baasje Sol y Luna naar mijn nieuwe thuis. Ik heb wel nog eerst uitgebreid afscheid kunnen nemen van de baasjes Ronnie en Mieke en hun twee kindjes. En dan heb ik van papa Yanko en mama Bibi een hele dikke knuffel gekregen. Zo’n knuffel die wil zeggen: “Het ga je goed zoon van ons. Wees niet bang, je zal er graag gezien worden.” Met mijn zusje Loeka, had ik het wat moeilijk. Ze keek me zo droevig aan. Zo echt van : “hé broer, laat me niet alleen achter”. Maar toen fluisterde ik haar toe, dat ik haar heel erg graag zie, en dat zij tegen de middag ook bij haar nieuwe baasje zou mogen gaan.

Dus ben ik vertrokken in Hasselt met baasje Sol y Luna en mijn kleine baasje,  ha ja hé. Maar wat gebeurde er toch allemaal met mij seg.

Er stond daar zo’n ijzeren kast op wielen op de straat, en daar werd ik ingezet. Enfin, ik was er nog gerust in want ik mocht op kleine baas zijn schoot zitten. Maar plots begint die ijzeren kast daar een heel verdacht geluid te maken. Ik kreeg schrik, echt schrik. Wat was dat hier allemaal?  En dan zag ik plots de huizen en de bomen voorbij flitsen.

Ik begon te bibberen van schrik, kleine baas moest me echt goed beschermen hoor, want ik bibberde bijna in stukjes uit elkaar. En dan allemaal die geluiden die ik niet kende.  Ik ben dan maar begonnen met een liedje te zingen. Een heel lang liedje hoor!! De eerste tonen van mijn liedje begonnen in Hasselt, en de laatste al voorbij Aarschot. Dan heb ik het zingen opgegeven. Ik was half uiteengerammeld van de schrik, en had geen stem meer van dat lange zingen.

Eens in mijn nieuwe thuis, werd ik daar direct in een rieten zetel gedumpt. Amaai, wat nu weer? Zoooooo hoog, hier kan ik nooit alleen in of uit. Ofwel zijn de poten van mijn zetel te hoog, ofwel zijn mijn pootjes te kort.  Dus baasje nam me er terug even uit, om mijn pootjes nog eens te strekken, en even te gaan drinken. Maar ik was zooooooo moe van al dat zingen en bibberen, dat ik door mijn pootjes zakte van vermoeidheid. Ik werd terug in mijn zeteltje gezet en ik heb zeker twee uur geslapen.  Ondertussen is er al een oplossing voor mijn probleempje van de zetel. . Er werd vlug een trapje in elkaar geknutseld, en nu lukt het wel hoor, zeker weten.

Nu ga ik een beetje brokjes eten. En als ’t buikje vol is,  ga’k ik maar nog een beetje slapen. Ik wil nog even wegdromen over mijn mama Bibi, papa Yanko, zusje Loeka en broertje Yanko, die ik nooit, neen nooit zal vergeten..

Dikke poot en knuffel van mij hé.

 Larco

09-12-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

Goeie morgen iedereen…..

Benji en Fako zijn eventjes de regenboogbrug overgekomen. Daar boven is het dan wel mooi zonnig weer in hun speelweide, maar ze wilden zeker zijn dat hier alles in orde komt tegen dat ik bij mijn baasje kom wonen. Nu kort het wel af hoor, nog 8 dagen en dan komen ze me halen. Niet dat het hier niet goed is bij mijn mama, dat moet je niet denken hoor. Maar ik verlang er toch naar om in die mooie zetel te kunnen liggen. En ja….. dan zullen Benji en Fako wel een beetje moeten opschuiven denk ik, want ik ga niet klein blijven hé. Maar ondertussen houden ze mijn zeteltje warm hihi.

Voor iedereen een dikke poot van ons drietjes en laat de regen je humeur niet verknallen hé. Ha nee…. Het leven kan zoooooooooooo mooi zijn.

Dikke knuffel

Larco

04-12-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

Vorige week vrijdag kreeg ik mijn spuitjes en mijn chip. Toen voelde ik me niet zo erg goed in mijn vel hoor.

Ondertussen ben ik terug de deugniet aan het spelen. Naar 't schijnt ben ik nogal een spring in’t veld. Als ze me willen pakken, dan moeten ze wel heeeeeeeeeeeeel erg rap zijn, want ik vlieg hier in de woonkamer rond als een speer. Ik zal dus goed passen bij mijn nieuw baasje, want ik heb me laten wijsmaken, dat die  toch ook niet kan blijven stilzitten. Hihi, kunnen we achter elkaar aan lopen, yeah!!!... dat wordt daar plezant.

Ik begin nu stilaan toch ook wel af te tellen hoor.  Vooral nu ik weet dat ik later in een mooi rieten slaapzeteltje mag liggen, en altijd bij mijn baasje in de woonkamer mag zitten. Jiepie, maar….. pfff, nog wachten tot volgende week dinsdag of woensdag en dan…… ja ….. dan komen ze me halen om naar mijn nieuwe thuis te gaan.

Ik geef jullie allemaal een dikke knuffel en een pootje.

Larco

02-12-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

26-11-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

Yep, ben ik het echt! Larco! Ik word al groot he?

Mijn baasjes zijn zich echt op mijn komst aan het verheugen. Ze hebben al een bandje gekocht zodat ik kan gaan wandelen. Mijn kleur is groen! Die kleur hadden ze nog niet he, ah nee want Benji had rood en Fako blauw en ik krijg groen. En mijn miesteske heeft ook al mijn gordel gekocht voor in de auto. Ze zou me overal willen meenemen! Het nadeel is natuurlijk dat ik dan zal moeten bewijzen dat ik me ook goed kan gedragen… Ach, als ik me nu gewoon zo nu en dan eens goed gedraag en de andere keren trek ik een Droopy-snoetje zoals Fako me leert en de volgende keren lach ik eens superlief zoals Benneke me leert. Dan is mijn miesteske wel snel al mijn kattenkwaad vergeten en mag ik toch terug mee!

Benji en Fako gingen ook altijd graag mee. Alleen gedroegen zij zich niet al te flink op zo’n uitstap. Fako was wel erg braaf in de auto, die ging op de vloer liggen en bleef daar stilletjes liggen. Maar dan wel enkel zolang miesteske bleef rijden! Als de auto te vaak stopte of draaide dan ging hij onophoudelijk blaffen hihi. En Benji was hyperactief als hij mee mocht. Geen twee minuten bleef hij zitten in de auto.

Het is echt zo hoor! Ik probeer niet om het erger te maken zodat ik de liefste hond zou worden. Het is echt allemaal zo want Benji en Fako hebben het me zelf verteld.

22-11-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

Schuif maar aan, zoek maar een plaatsje. We wachten nog even op Benji en Fako en dan begint mijn toespraak.

"Hallow Ben en Fako, ik heb hier vooraan twee VID (very important dog) plaatsjes voorbehouden. Neem maar rustig een glaasje en wat markiesjes en dan beginnen we.

Dames en heren,

Benji, Fako

Mijn baasjes hebben me laten weten hoe ik zal heten. Persoonlijk vind ik het een erg originele naam en ben ik dolgelukkig dat ze Benji en Fako erbij betrekken. Ze houden echt nog steeds enorm veel van jullie, waffers. Oke, genoeg sentimenteel gedoe, ik zal zometeen officiëel het doek weghalen van mijn naambordje.

Trommelaars, laat de trommels roffelen. Dames, heren, zet jullie schrap op het puntje van jullie stoel. Benji, Fako, mag ik jullie naar voor roepen om me de schaar aan te geven zodat ik het lint rond het doek kan doorknippen.

El Arco Iris

Zo! Ja, zo zal ik heten. El Arco Iris betekent regenboog. De regenboog, waar Benji en Fako nu wonen en spelen en gelukkig zijn.

El Arco Iris is mijn officiële naam. Mijn baasjes zijn helaas zo slim om te weten dat dit een veel te lange naam is. Helaas ja! Als ze niet zo slim waren, kon ik uitsteken wat ik maar wil, dan zou het toch elke keer zijn: "el arc, ach laat zitten met zo een lange naam". Of dan had ik al lang iets uitgestoken nog voor ze eindelijk mijn naam hadden uitgesproken hihi.

Dus helaas waren mijn baasjes zo slim om naast mijn officiële naam me ook een roepnaam te geven. Officieel zal ik dan El Arco Iris heten, maar ik zal luisteren (of juist niet haha) naar de afgeleide naam Larco.

Santé iedereen! Op mij, op Benji en op Fako!
Dat onze baasjes heel veel van ons 3 zullen houden!

Ik ga nu feesten met Ben en Fako.
Veel pootjes voor jullie

05-11-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

“Aaaaaahhh Benji!! Papa! Help”

“Rustig jongen, waar schrik je zo van?”

“Maar kijk, kijk daar bij onze baasjes. Die staan bij iets wit pluizigs, kijk dan!”

“Aaaaaahhh wasmeda?!? Het is wel heel erg klein, waarschijnlijk zal het onze baasjes niet opeten. Maar wat zou dat toch zijn? Een albinovleermuis? Nee een witte rat! Nee ook niet. Kom Fako we gaan eens piepen.”

“Hee psstt wit pluizenbolleke, wat ben jij?”

“Hallo, ik ben een pasgeboren puppy.”

“Ow, en wat doe je nu?”

“Sttt stil, ik doe heel hard mijn best om braaf te zijn. Zie je die grote mensen daar? Die komen mij of mijn broertje of zusje kiezen om mee te nemen als we peuter zijn.”

“Echt? Wow leuk man, wij kennen die mensen. Dat zijn ook onze baasjes en geloof me, het zijn de allerbesten. Als ik jou was, zou ik heel erg braaf zijn maar ook een beetje gek en schattig doen want dan tover je een mooie lach op hun gezicht.”

“Aha, dat kan ik als de besten. Oei pas op, ze komen echt kiezen nu.”

“Hahaha papa Benji ik kom niet meer bij van het lachen. Kijk die witte pluizenbol nu toch eens doen. Lekker dicht tegen mama aan om te drinken, gek bekje trekken als hij opgetild wordt om eens goed te laten kijken. Ik denk dat onze baasjes hem zullen kiezen, wat denk jij papa?”

“Ik denk het ook Fakootje. En stiekem hoop ik het zelfs. Ik weet zeker dat dit wit pluizenbolleke onze baasjes weer kan laten lachen. Ze zijn nog steeds zo verdrietig om ons”

“Ja, ze vergeten ons niet he papa. Maar toch zou het leuk zijn als er terug een hondje rondloopt in onze tuin en ons huis. Hihi dan zullen wij ook wel weer enorm hard lachen. Elke keer die kleine witte pluizenbol voor onze baasjes hun voeten loopt, zijn speelgoedje voor de 125^ste keer onder de kast duwt, hij in het gras gaat rollebollen maar zich wel in de zetel gaat uitschudden. Haha dat wordt geweldig.”

“Heeee hondjes, ze hebben mij gekozen!!”

“Hondjes, hondjes? Ik ben Fako en hij is Benji hoor. Weet je al hoe jij zou willen heten kleine witte pluizenbol?”

“Nee niet echt, maar ik wil wel dat mijn naam ook naar jullie verwijst. Jullie zijn zo mooi en lief. Als ik later groot ben, wil ik net als jullie worden, en als mijn mama en papa. Allemaal één grote familie.”

 “Droom daar dan nu maar eens over jongen. Je bent een beetje moe. Ga maar lekker dromen bij je mama en papa en dan spreken we elkaar volgende keer terug.”

“Ja dag kleine witte pluizenbol”
“Dag Benji, dag Fako”

30-10-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

Onze baasjes huilen nog steeds regelmatig. Ze vinden het niet eerlijk dat ze voor Benji nog zo lang kunnen zorgen hebben en voor mij niet. Ze vergeten dat de beste zorg voor mij gewoon was, om me zo snel mogelijk naar mijn papa te laten gaan!

Ik had teveel pijn want ik had kanker. Een ongeneeslijke en bovendien agressieve kanker. Dat wisten we al een paar maanden hoor, maar toch had niemand er rekening mee gehouden dat het zo snel zou gaan.

In juni was mijn megagroot gezwel nog succesvol verwijderd! De randen van het gezwel waren kankervrij, dus het was echt helemaal weg. Dag na dag, en eerst nog ongerust, was mijn kanker terug wat op de achtergrond geraakt. Niemand vergat het helemaal, maar toch waren we allemaal zo dapper om te besluiten dat we nog gezellig en vol warmte verder wilden, in plaats van vol medelijden en overbezorgd. Zelfs met mijn kanker leefden we voluit zoals altijd verder. Supertof dat mijn baasjes, mijn papa en ik dat konden hoor!

Nooit klaagde ik, nooit was ik slecht gehumeurd. Dus, toen ik op een vrijdag een heel klein beetje mankte, rinkelden er 1.000 alarmbelletjes tegelijk bij mijn baasjes. Het was te laat om nog naar de dierenarts te gaan maar, heee seg ik ben wel een heel flinke jongen he en ik heb dapper tot dinsdag gewacht.

Dinsdag kon de dierenarts niet zoveel voor me doen. Mijn pootje deed al wel meer pijn en ik mankte al zichtbaarder, dus wou de dierenarts een foto maken van mijn pootje. Hahaha een foto is oke, maar dan toch niet stilletjes poseren zeker! Neeje, maak maar een hele fotoreportage van elke beweging die ik maar kan maken, of dacht je nu écht dat ik voor één keer braafjes ging blijven liggen? Helaas kreeg ik mijn zin niet en besloot de dierenarts dat ik vrijdag moest terugkomen om foto’s te maken onder verdoving.

Vrijdag was de pijn echt al hevig geworden. Snel liet de dierenarts me slapen om een foto te maken. Ze trok maar een heel klein beetje aan mijn pootje omdat ze hem in gestrekte houding wou, maar aaaauuuwww wat deed dat pijn. Mijn baasje en de dierenarts schrokken zich werkelijk een bult, ze leken wel op Quasimodo, maar ik had teveel pijn om met dat idee te lachen. We snapten er niets meer van, de dierenarts gaf me nog een beetje slaapmiddel bij maar meer kon ze echt niet geven. Ik had een dosis slaapmiddel gekregen zoals bij een operatie, maar als ze aan mijn pootje trok, werd ik toch wakker en bleef ik huilen en tegenstribbelen van de pijn. Mijn klein miesteske troostte me gelukkig wel altijd en het was zo heerlijk om, als de pijn wat was weggeëbd, mijn oogjes te kunnen sluiten en gewoon naar haar stem te luisteren en haar hand op mijn hoofdje en rugje te voelen, me alles wat ze zei in te beelden.

Uit de foto bleek dat mijn heupje gebroken was. Mijn heupje past in een kommetje zodanig dat alles mooi kan bewegen, maar dat kommetje was gebroken en daardoor had ik zo waanzinnig veel pijn. De dierenarts ging me helpen en overleggen wat ze kon doen. In afwachting vroeg mijn klein miesteske zwaardere pijnstillers voor mij.

Het weekend ging door. De pijn was nog veel erger geworden. Pijnstillers deden een uurtje goed, maar daarna ging ik weer janken van de pijn. Ik kon er niet op lopen, niet op staan, niet op zitten, niet op liggen, dat pootje deed écht pijn. Mijn klein miesteske besloot vrij te nemen van haar werk en bij mij te blijven. Opnieuw belde ze naar de dierenarts “kan je wat spoed zetten om te overleggen, Fako heeft echt enorm veel pijn, hij jankt nu ook als je niet aan zijn pootje komt”. Klein miesteske vloog meteen naar haar auto want de dierenarts had gezegd dat ze zwaardere pijnstillers mocht gaan halen.

Morfine… die laatste dag kreeg ik morfine. Op die week tijd was dat het enige wat nog hielp tegen de pijn. Mijn klein miesteske knuffelde me en ze huilde.

“Hee miesteske, wat scheelt er meisje, waarom ben jij zo verdrietig?”

De dierenarts had haar verteld dat mijn breuk een gevolg van mijn kanker is.

Mijn kanker was uitgezaaid. De uitzaaiingen zijn mijn bot beginnen opvreten en daardoor zat ik met die breuk.

Samen met mijn miesteske overlegden ze hoe ze me konden helpen.

Operatief die breuk laten repareren met plaatjes en schroefjes enzo, met alle risico’s voor mijn hartje want het is een bijzonder zware operatie

Mijn pootje volledig amputeren

Morfine blijven nemen.

Ja heee hallo, zoveel pijn en zoveel ellende en uiteindelijk komt de kanker toch terug. Neen, ik ben blij dat mijn baasjes mij naar mijn papa konden laten gaan. Nu heb ik geen pijn meer, heb ik toch geen zware pijnlijke operatie gehad en speel ik weer zo gek als altijd met mijn al even gekke papa Benji.

Dank u wel baasjes. Ik weet dat jullie je schuldig voelen, de machteloosheid en eenzaamheid niet minderen, maar neem van mij aan dat ik voor één keer serieus ben als ik zeg: dank je, dat jullie me op de beste manier die er was, geholpen hebben.

Nen heeelen dikke lik of  20 en van Benji ook

23-10-2006 om 20:04 geschreven door Sol y Luna

Benji                                  Fako


Hun troetelnaampjes :

Benneke                                        Fakootje




Hallo Lilu,
Da vinden wij tof zie, dat jij nog even ons gastenboekje vol modderpoten kwam zetten hahaha.

Euh.... die modderpootjes? Pfffff, je miesteske zal wel doen alsof ze boos is zeker.
Maar trek je dat niet aan hoor. Ze is nog zo blij en gelukkig dat jij haar af en toe helpt met de tuin om te spitten en het onkruid uit te graven. Dan moet ze er die modderpootjes maar bijnemen hé, en ze zal dat wel met alle plezier doen.

Weet je, mijn klein miesteske is met haar vriendje vorige week met vakantie geweest naar de Waddeneilanden. Euh.... of was't nu 'Watteneilanden'? Da zou ook kunnen hoor, want mijn klein miesteske wordt graag in de watten gelegd.
Ze telefoneerde alle dagen naar ons groot miesteske, en wist te vertellen dat zij daar regelmatig een regenboog gezien heeft.
Ja natuurlijk was er een regenboog, want wij waren in gedachten met hen mee hoor.

In elk geval, we vonden het heel fijn dat jij aan ons nog eens dacht. Zo weten wij tenminste, dat wij steeds in jullie herinnering blijven.

Dikke likjes en pootjes van ons tweetjes
Benji en Fako

09-10-2006 om 14:31 geschreven door Sol y Luna

Gewoon aan deze kant van de hemel,
is er een plek die de "Regenboogbrug" wordt genoemd.
Als een diertje sterft, dat heel dierbaar is voor iemand hier,
dan gaat dit naar de Regenboogbrug.
Daar zijn grasvelden en heuvels, voor al onze speciale vriendjes,
zodat ze samen kunnen rennen en spelen.
Daar is genoeg eten, water en zonneschijn,
en onze vriendjes hebben het er warm en comfortabel.
Alle dieren die ziek of oud waren,
zijn daar weer gezond en vol energie.
Degene die gewond of verminkt waren,
zijn weer gaaf en sterk.
Precies zoals wij ze ons herinneren in onze dromen,
hoe het ooit eens geweest was.
De dieren zijn blij en tevreden, er is alleen één minpuntje:
ze missen allemaal die ene speciale persoon die achter is gebleven.
Ze rennen en spelen samen,
maar er komt een dag dat er plotseling één stopt....
 en in de verte staart.
Zijn heldere ogen staan gespannen, zijn lichaam beeft.
Plotseling begint hij weg te rennen van de groep,
Vliegt over het groene gras,
steeds gaan zijn pootjes sneller en sneller en sneller.
Jij bent gezien, en als je eindelijk je speciale vriend treft,
klampen jullie je aan elkaar vast in een vreugdevolle hereniging,
om elkaar nooit meer los te laten.
Een blije kusjesregen over je gezicht,
je handen aaien die zo geliefde kop weer,
en jij kijkt opnieuw in die zo vertrouwde oogjes.
Zo lang weggeweest uit je leven, maar nooit uit je hart.
Samen steken jullie de Regenboogbrug over.



schrijver onbekend

19-09-2006 om 09:41 geschreven door Sol y Luna

Fako, mijn speels lief beestje,
Elke dag met hem was een feestje.
De stilte valt nu nog meer op,
zorgt in mijn keel voor een krop.

Geen beertjes meer door het hele huis,
leeg plekje bij de verwarmingsbuis.
Geen gek gedoe waar je je toch aan verwacht,
geen geblaf of gegrom vannacht.

Leegte en kilte wegen nog harder door,
maar ook met Fako hadden we het beste voor.
Ongeneeslijke kanker en onverdraagbare pijn,
of hem bij zijn papa laten zijn.

Het idee dat Benji en Fako terug samen zijn,
dat voelt voor ons toch fijn.
Het idee dat ze samen gelukkig blijven,
dat zal ons verdriet wel verdrijven.

Vergeten zullen we ze nooit,
Misschien zien we ze terug..... ooit.




Geschreven door klein miesteske Liesbeth.

15-09-2006 om 18:20 geschreven door Sol y Luna

Op dinsdag 12 september 2006 hebben mijn baasjes mij geholpen om daar aan die andere kant van de "regenboogbrug" te geraken.  Daar  waar mijn papa me opwachtte.

'... Hey papa, ik had net als jij een koningenleventje bij onze baasjes, jij gedurende bijna 15 jaar, ik gedurende bijna 11 jaar.
Nu ben ik gelukkig dat ik terug kort bij jou ben, zonder pijn...' 

Ook ik krijg mijn plaatsje in de woonkamer, kort bij mijn papa,
kort bij mijn baasjes,  zodat ik me lekker veilig voel.

Nog een dikke lik en pootje en tot later....

Fako

12-09-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

11-09-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna

Dag allemaal

Ik ben maar een beetje stilletjes maar ik wou toch even een dank-je-wel-pootje komen geven. Dank je wel voor alle reacties van steun en begrip. Dat doet mij en mijn baasjes heel erg goed.

We missen mijn papa allemaal heel erg. Daarom ben ik ook stilletjes. Ik speel wel hoor, maar alleen als mijn baasjes me eerst aanmoedigen en zot krijgen. Ik heb gisteren van mijn miesteske en mijn klein miesteske een nieuwe knuffelbeer gekregen! Ik speel heel graag met knuffelberen. Deze is wel heel erg groot! Ja, 't is een leuke knuffelbeer maar ik wou dat mijn papa kon meespelen. 

Mijn baasjes geven me heel veel aandacht. Mijn miesteske blijft speciaal voor mij thuis, mijn klein miesteske probeert ook zoveel mogelijk vakantie te nemen en als ze toch gaat werken komt ze altijd zo snel mogelijk naar huis. De collega's van mijn klein miesteske hebben zelfs gezegd dat ik mee naar haar werk mag als ik niet graag alleen thuis blijf! Lief he?

Eerst moet ik weer fit worden. Dinsdag ga ik naar de dierenarts want mijn pootje doet pijn. Ik heb altijd wel een slecht heupje gehad hoor maar mijn baasjes willen alleen het beste voor me en daarom gaan we er toch maar even mee naar de dierenarts. Dan krijg ik misschien wel medicijntjes en dan weten we ook helemaal zeker dat het weer mijn heupje is en niet weer zo een eng gezwel.

Ik ga nog wat slapen en van mijn papa dromen. Denken jullie echt dat hij gelukkig is in de hondenhemel? Ik hoop maar dat hij nog evenveel van ons houdt en aan ons denkt als wij aan hem.

Pootje van mij, Fakootje

02-09-2006 om 00:00 geschreven door Sol y Luna