De kracht van het Nu

Ik ging zondag zeilen. Zeilen naar Oostende, tot voor de haven, en dan mijn oudste broer Vital en zijn zeil vriend Jef ontmoeten ergens op zee. De dag zag er goed uit, het weer vrij stabiel, wind zo’n 4 Bf, een beetje veranderlijk, en de golven ja, wellicht wat kruis, want wind tegen stroming, maar niets dat verraderlijk leek. Boot uit zijn box gevaren bij de RSYB te Blankenberge om 10.15u, want daar ben ik toevallig lid, en dan alleen de zee op. Groot zeil op, nog in de box, de wind op kop. Onder dit zeil de haven door, en eens op zee en de motor af, mijn Genua geopend( het grote driehoekige voorzeil op een zeilschip). Alles was ok, de wind voldoende, de golven wat rommelig, en ik in de beste mood, om Oostende voor de middag te bereiken van diep uit zee. Stroom zowat 60°, wind eveneens, dus even in vector zeilen en ver uitvaren op 300° naar en voorbij de shipping lane. De nodige boeien als referentie om de geplande navigatieroute te checken. Ik heb gps, maar die gebruik ik enkel om de snelheid over de grond af te lezen, de rest doe ik op kaart of en op geplande zicht (visual navigation rules). Er is meer intuïtie nodig dan droge theoretische kennis om de zee op te gaan. Een chique navigatiebrevet (vaak gekregen vroeger of en tegen betaling… of na een examen) is niet de garantie van een goed zeiler te zijn. De garantie, met bij elke zeiltocht een vervaldatum, is de zee en het weer kunnen lezen, je boot door en door kennen, en vooral, je eigen begrenzing inzien en bijsturen!

Ok, ik was dus op zee, paste nu en dan de koers wat aan naar de windschriften, en voer ‘den verren’ horizon tegemoet. Na 90 min vond ik het tijd om de koers te verleggen richting Oostende, en dat bleek toen 180° te zijn vanuit mijn huidige positie. Het zeilen ging goed, drinken en eten, en zelfs een plasje doen waren goed overwogen bezigheden, want ik heb geen automatische piloot, dus ik zet het roer op de helmstok even vast met een koordje, om handen vrij een ander voor elkaar te krijgen, en als de boot goed op zijn zeilen getrimd is (en die boot laat dit vlot doen, aan de wind althans…, het is halflangkieler), dan kan ik even toch in de kombuis (leefruimte in de buik van de boot) wegduiken, iets halen, en of iets terug leggen. Grote boten (de mijne is maar 8 m!), hebben via gps een stuurautomaat, al kan die ook de geest geven… . Ik zeil nog op het handje, de enig echte manier, al is de oceaan oversteken op die wijze niet echt aangewezen… . Het is als vrijen zonder condoom met een vreemde vrouw, want het vrijen is  geen probleem, maar je bent nooit veilig… . Enfin, de oplossing is niet vreemd gaan, en hopen dat uw partner dat ook niet doet, of het je zegt, en niet van haven naar haven vaart enkel voor het plezier. Ik wil zeggen, weet waarmee je bezig bent op zee!!!

We zijn scheeps nietwaar!

Ok, richting Oostende, de wind zit goed, ik foefel wat met de koers om de golfslag te compenseren, en kom tegen 12u voor de haven van Oostende te varen. Niet erg druk, al is het een uitstekend dagje om de zee op te gaan. Veel magen houden het tot 3 Bf, maar hoger wil die zak niet meer mee, want te vol of te vlug leeg bij het hobbelen van zo’n zeilbootding. Ik zeg je, het kotsen hoort bij het zeilen!

Mijn broer zou daar ergens op het water zitten… . Ergens dus wel. Ik zie niets dat op hun boot gelijkt, dus ik bel hen op, en ze zitten (natuurlijk!) vlak onder de kust (net niet tegen de golfbrekers aan te schuren..), en richting Den Haan. Ik lammer maar wat op en neer, en zie hen dan toch bijna op het strand varen. Ja een zeilenset die tegen aan de zandgrens opduikt, geeft wel die indruk. Strandzeilen, het bestaat… !  Alsof Den Here het wist (dat zal wel zeker, zo’n alom wezen..), zie ik net voor de Twins surfclub in Bredene (waar ik jaren met mijn ouders gewoond heb!!!) kijkend naar de Noordkant, of en de horizon, vlak bij mijn boot, twee stomverbaasde hitzwarte koppen van zeehonden. Dikke kleppers, die me gesnord en al opnemen, even hun rug tonen, me nog eens voor stom aanzien, want ik ben bruin, zij zwart, en dan onderduiken. Ik roep hen nog na een bols te drinken met me, maar noppens, vis is hun ding en ik ben maar namaak in mijn bloten. Ik roep mijn broer en Co nog eens op en na een klein uur liggen we in elkanders buurt te schommelen en na een vlugge waterklap (eerder geroep), varen we elk onze verder planning af. Zij gaan de haven in aldaar, ik keer mijn boot en ga terug op 60° naar Blankenberge toe. De wind zit in mijn poep (van de boot natuurlijk, wat dacht je wel…hé…?!), en dus ik voel geen wind meer, doe alles uit (ge moogt het weten, ik ben naturist, maar pas me aan de temperatuur aan, en aan mijn omgeving…), en zeil naakt verder op de schommelbak richting thuishaven, nog vrij ver van de kust af ook. Ik plak niet graag tegen stranden en toestanden. De zee is voor mij de wijdse zee, niet waar men garnalen vist met een schepnet… ! Enfin, elk zijn watergenoegens. Na enige tijd merk ik dat het onderste stuk aparte rail op de mast, waar mijn giek zit (horizontale zeilhouder), beweegt en eigenlijk uit zijn vijzen is losgekomen. Een euvel dat ik al eens had opgemerkt, maar dat geen probleem opleverde toen. Nu zit het echt wel los. Ok, om verder schade te voorkomen, lijntje op de roerstok, ik naar voor (ziet ge het al voor je, bloot en vrij van zonde tot bij de mast en dan een schommelend en bokken drijfkot onder je…), het grootzeil neergelaten en wat opgebonden, en terug aan het roer. Enkel met de trekkracht (eigenlijk lift of zuigkracht) van het grote voorzeil (Genua) naar huis toe. Dat gaat natuurlijk trager, maar ik had er zin in, want het was warm en ik voelde me hemels heerlijk vrij, zo bloot, zo mooi, en zo alleen… . Enfin dat laatste zou met een mooie zeemeermin wel stukken beter voelen, maar ala, ge kunt niet alles willen. En terwijl de tijd tikt, mijn ziel zingt, het kielzog gorgelend zuigend likkend ruist, schuif ik dichter bij de haven aan. En op zeil binnen, de motor aan, en tot in de box, en voor die dag is het zeilen gedaan. Ik was 8 uur op zee, en toegegeven, ik smeer me zelden in met vettige antizon crème, maar nu zit ik hier te typen in mijn rode huid, een beetje pijnlijk verstoken van een fijne nachtrust, maar met een erg mooie herinnering aan een uitzonderlijk mooie dag voor deze tijd van het, vooral herfstgericht klimaat. En of ik bloot de haven in voer? Zeg, ik ben niet lelijk, maar na 8 uur zeilen, heb je geen nood meer aan bekijks. Een lekker iets eten, en twee Leffes, hebben  me geheel verkwikt! Na een te hete douche, en een vrij onvriendelijke eigen insmeerbeurt, mooi gedroomd!

Moraal: geniet van de kracht van het NU… . (jaja, ge denkt in het Frans zeker… jaja…).

Doei!

Zondag 30-06-2013 

01-07-2013 om 22:13 geschreven door Huub Onzia Derdeyn