21-05-2014 om 12:09 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Valentijn

Omdat er in mijn woorden slechts, en enkel letters staan,

wil ik op Valentijn vooral mijn liefde, naar jou laten gaan!

13-02-2014 om 00:00 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Zoals de zee…

We waren dicht bijeen, zoals, de maan bij de aarde,

of, dichter nog, zoals een vallei bij een bergketen,

of, als vissen in de zee, of als water, dat hen draagt.

We deden alles uit, omdat de huid het vroeg, zomaar,

omdat het zonder kleren, allemaal eerlijker bestaat… .

Naakt, of beter, zoals we werkelijk zijn, ja zo was het,

bloot, zoals anderen dat zien, omdat kleren, voor hen,

de man maken, tot je hun vetregels ziet, het teveel,

aan hebben, wat hun te weinig aan Zijn verbergt… .

We schoven dicht bijeen, huid omvattend dicht,

zoals warmte iets omgeven kan, een prikkeling,

die ons genoegen verschaft, een heerlijkheid die,

onomwondenheid tot een verhevenheid verheft.

Vormelijk hebben we elkaar betast, genadig om,

het vlees dat prikkelend met zinnelijkheid verrast.

Zoenend, hebben we mekaar bedropen, bekropen,

over elkaar heen, belust bestookt met kussen,

vocht met vocht vermengd, sappen opgewekt,

vloeisels laten lopen in elkanders tongenbed,

lichaamsdelen verkend, beglooid, gestreeld,

ontplooid, gekneed en ook roekeloos verwend.

Drang en wil getest, geplooid en uitvergroot,

gesmeed zoals heet ijzer, tot een lustmoment.

Dieper dan mijn adem, kwam ik in je vruchtvlees,

in een ritme dat jouw happen deed naar lucht… .

Lang, heel lang hebben we gepaard, verklaard,

hoe mooi dit alles is, hoe teder dit verlangen,

hoe uitgebreid de sensatie die ons zo beroert,

hoe smachtend wij om elkanders vreugde, dit,

feest wilden rekken, al was het vuurwerk,

een lichtspektakel, een feeëriek fenomeen,

dat slechts uit liefde kan ontstaan, daar huid,

op zich bestaand, geen passie in zich draagt.

Het was een geven en nemen, van alles wat,

een mensenhart verlangen kan en mag,

geen gestolen geflirt, maar overgave aan,

wat zielen één laat worden, huid gebonden,

zoveel meer dan wat vlees soms openbaart,

verrukking om wat intenser is dan.., seks.

Zoals de zee alles omarmd wat leven is,

alles draagt wat bewegen wil en kan,

alles aan land brengt en weer ophaalt,

zo zijn wij bijeen geweest, als liefde die,

alles omgeeft, en ons in zich opneemt…!

Golvend ging de extase door ons heen,

de adem tochtig als een Westerstorm,

deinend sloegen we om in dit genot,

dat ons overspoelde, als een getijde dat,

telkens wederkeert, het zeewier bespeelt,

onze zinnen bedeelt met hallucinaties,

bovenzinnelijke gewaarworden van iets,

waar onze geest alleen dan weet van heeft.

Zoals de zee, is het liefde die ons omgeeft!

31-01-2014 om 09:28 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

'Ihnga' is een hele lieve poes!

29-01-2014 om 12:30 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

28-01-2014 om 21:06 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

28-01-2014 om 21:06 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

28-01-2014 om 21:04 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Dit zijn onze drie poezen.

'Camhie' is 18 maanden, 'Luna' is 7 maanden en 'Ihnga' is bijna 13 weken (we wachten op haar komst). Het zijn alle drie Maine Coons, van bij dezelfde kweker in Dudzele, bij Brugge. Een heel erg nette en heel correcte thuis voor katten die zich gecontroleerd mogen voortplanten, om dan iemand tot huisdier te dienen. Ik geef graag hun website door langs deze weg:

users.telenet.be/maine.coon.cattery.of.love.angels

28-01-2014 om 21:02 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

28-01-2014 om 09:29 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Onze 'leeuwin' op jacht naar al wat beweegt... . Vliegjes vooral .

28-01-2014 om 00:00 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Beste lezers, ik liet een hele tijd niets meer op mijn blogje verschijnen, maar nu ben ik er even weer. Het leven gaat zijn gang zoals altijd, gevuld met nu en dan wat zeilen, ook nu het winter is, en beetje ijsschaatsen, wat gedichten schrijven, mensen ontmoeten, onze nieuwe raskatten begeleiden in hun opvoeding, al zijn Maine Coons gemakkelijke karakters, en de dingen van het dagelijkse leven.

Ik ben sedert 1 December met pensioen gegaan, niet dat je dan meer tijd hebt, maar de afwezigheid van de druk van een werk waar regels alles bepalen, maar voor de ene meer geldend zijn dan voor de andere, valt weg, en dat maakt een enorm verschil uit. Vrijheid is verantwoordelijkheid, en die blijf je altijd behouden t.o. jezelf en je medemens. Maar verantwoordelijkheid is voor velen een rekbare term, denken we maar aan onze eigen regeringsleiders, die kunnen ‘verkleuren’ als echte kameleons!

Wat ik intussen aan het leren ben, is het vliegen van radio bestuurde helikopters. Ik had namelijk een jeugdvriend, die eerst bij de paracommando’s was, maar daarna helikopter piloot werd bij het leger. Hij bracht me de passie bij van het vliegen, maar uiteindelijk vloog hij, en werd ik kinesist, danser - choreograaf. We gingen beiden wel vaker van de grond, maar het hoogte verschil was schril! Hij is al een tijdje op pensioen, en we hebben jammer genoeg geen contact meer. Hij woont in Vilvoorde… . Wat doe ik nu dus, ‘proberen’ de controle te krijgen over een toestel dat met collectief pitch vliegt, 3 assen gestuurd, en ik verzeker je, het is moeilijk om het in de vingers te krijgen, je niet te vergissen in een naar links of rechts bewegen ermee, gezien van achterop, vooraan, en of de beide zijden. Je oog – hand coördinatie wordt op de proef gesteld, en je zenuwen meteen ook! Toch is het een erg boeiende ervaring, omdat het je toelaat in alle richtingen te bewegen in de ruimte. Dat is uniek. Ik geef intussen ook weer wat hedentijdse dans... .

En verder schreef ik een dikke dichtbundel bijeen die vrij erotisch is, met de fluwelen titel: ‘jouw zijde zacht geweven huid’. Kwatongen beweren dat ‘50 tinten grijs’ erbij verbleekt… . Ik blijf pretentieloos beweren dat het wel eens zou kunnen, want ik las de tinten niet eens, dus ik vertrouw mijn lezers… ! Mocht er ergens een uitgever interesse hebben, dan mogen ze mij altijd vrijblijvend contacteren… .

Zo, we zijn weer bij gebeend. Graag tot later dan maar weer. By the way: ‘GELUKKIG NIEUWJAAR 2014!!!’

Ons sensueel erfgoed…

Er hangt een wonderlijke stilte,

in het Memling museum, een stilte,

waar mijn hart en ziel enorm van geniet.

Een stilte die mijn fantasie doorklieft,

honderden beelden in me oproept,

een stilte die in mij geest zinnen doet ontstaan,

die ik alleen hier en nu voel komen, zo spontaan.

Stilte, die de sfeer van een Middeleeuws hospitaal,

het ornaat aanmeet van een erotische bacchanaal… .

Bij mij, mijn liefje, borrelt uit die stilte,

jouw persoonlijke voeling op, zie ik vreugde stralen,

overheen een begrenzende morele bergtop,

geef ik het zoeken naar elk waarom op… .

Ervaar dit mee en wees vooral niet bang,

om de stilte die rond genieten hangt,

te doorbreken!

Maak je eigen vreugdegevoel herkenbaar,

laat je partner niet in onwetendheid steken,

ga jouw eigen fantasierijke voldoening tegemoet!

Zoek en vindt elkander, in dit genoegdoend,

mooi, en uit stilte geboren sensueel erfgoed!

Begeerte

In de plagerige stilte van je ogen,

lees ik de verleiding van je ziel,

zie ik jouw verlangen branden,

als deze van de vreugde die ik wil,

in het zien van jouw genieten van,

mijn lijfelijk bewegend zijn..,

die zinnelijke uitdrukking, lust,

die golvend als een oceaan, jou,

onderdompelt in je eigen begeerte.

Ik neem je hand en jij brengt me,

zo warm, groots tot leven,

een van jouw tepels voer ik op,

tot een gewas dat zich opricht,

een heuveltop op een welving.

In ons schroeit het hete vuur,

van het bevredigende stoeien,

de ontdekking van elkaar, als,

nooit gekend, verkend voorheen.

Mijn mond raakt jouw lippen,

zoeter dan een roze perzik,

tongen worden vingers, die,

elkander vragend betasten,

ruimte scheppend voor meer.

Ik ga lager naar je bloem toe,

streel je steeltje, je genotspit,

traag, zacht en toch beslist,

jij kreunt licht en lift je kontje,

er is plezier, in ’t natte frontje.

Zo plagen wij elkander verder, als,

twee minnaars die voor ’t eerst,

de liefde willen delen, geven van,

zichzelf, aan d’ ander, in vrijheid,

in blijheid om dit gezegend moment.

Ik raak mijn opwinding aan, hard,

sta ik voor jouw vallei, twijfelend,

of ik wel of niet nu ook in je afdaal,

en jij beneemt mijn lid en leidt me,

tot bij je natte kelkblaadjes lief,

mijn bekken kent de weg, het ritme,

toch wacht ik tot ik jouw genot,

ten volle heb genoten, voluit ook,

heb gehoord, gevoeld en opgedronken,

en verder kom ik niet, ik blijf stijf,

wachten tot jouw rust er nu ook is.

Ik moet niets meer dan dit gegeven,

deze verheven sensuele atmosfeer,

dit uniek schoonheidsbeleven, dat

mij geheel en zo volkomen bevredigt.

Een lach op je gezicht brengt soulaas,

ik mag mezelf bespelen, maar al ras,

is nu mijn rust toch ook weergekeerd,

en liggen wij zo mooi, naakt, ‘ons’

te wezen, een vrouw, een man, wij,

die in deze liefde en die begeerte, dit,

verlangen één te zijn, zijn verweven.

Uit: ‘Jouw zijde zacht geweven huid’

een essensueel belichte dichtbundel (139 pag.)

© Huub Onzia 2013

27-01-2014 om 17:33 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

De kracht van het Nu

Ik ging zondag zeilen. Zeilen naar Oostende, tot voor de haven, en dan mijn oudste broer Vital en zijn zeil vriend Jef ontmoeten ergens op zee. De dag zag er goed uit, het weer vrij stabiel, wind zo’n 4 Bf, een beetje veranderlijk, en de golven ja, wellicht wat kruis, want wind tegen stroming, maar niets dat verraderlijk leek. Boot uit zijn box gevaren bij de RSYB te Blankenberge om 10.15u, want daar ben ik toevallig lid, en dan alleen de zee op. Groot zeil op, nog in de box, de wind op kop. Onder dit zeil de haven door, en eens op zee en de motor af, mijn Genua geopend( het grote driehoekige voorzeil op een zeilschip). Alles was ok, de wind voldoende, de golven wat rommelig, en ik in de beste mood, om Oostende voor de middag te bereiken van diep uit zee. Stroom zowat 60°, wind eveneens, dus even in vector zeilen en ver uitvaren op 300° naar en voorbij de shipping lane. De nodige boeien als referentie om de geplande navigatieroute te checken. Ik heb gps, maar die gebruik ik enkel om de snelheid over de grond af te lezen, de rest doe ik op kaart of en op geplande zicht (visual navigation rules). Er is meer intuïtie nodig dan droge theoretische kennis om de zee op te gaan. Een chique navigatiebrevet (vaak gekregen vroeger of en tegen betaling… of na een examen) is niet de garantie van een goed zeiler te zijn. De garantie, met bij elke zeiltocht een vervaldatum, is de zee en het weer kunnen lezen, je boot door en door kennen, en vooral, je eigen begrenzing inzien en bijsturen!

Ok, ik was dus op zee, paste nu en dan de koers wat aan naar de windschriften, en voer ‘den verren’ horizon tegemoet. Na 90 min vond ik het tijd om de koers te verleggen richting Oostende, en dat bleek toen 180° te zijn vanuit mijn huidige positie. Het zeilen ging goed, drinken en eten, en zelfs een plasje doen waren goed overwogen bezigheden, want ik heb geen automatische piloot, dus ik zet het roer op de helmstok even vast met een koordje, om handen vrij een ander voor elkaar te krijgen, en als de boot goed op zijn zeilen getrimd is (en die boot laat dit vlot doen, aan de wind althans…, het is halflangkieler), dan kan ik even toch in de kombuis (leefruimte in de buik van de boot) wegduiken, iets halen, en of iets terug leggen. Grote boten (de mijne is maar 8 m!), hebben via gps een stuurautomaat, al kan die ook de geest geven… . Ik zeil nog op het handje, de enig echte manier, al is de oceaan oversteken op die wijze niet echt aangewezen… . Het is als vrijen zonder condoom met een vreemde vrouw, want het vrijen is  geen probleem, maar je bent nooit veilig… . Enfin, de oplossing is niet vreemd gaan, en hopen dat uw partner dat ook niet doet, of het je zegt, en niet van haven naar haven vaart enkel voor het plezier. Ik wil zeggen, weet waarmee je bezig bent op zee!!!

We zijn scheeps nietwaar!

Ok, richting Oostende, de wind zit goed, ik foefel wat met de koers om de golfslag te compenseren, en kom tegen 12u voor de haven van Oostende te varen. Niet erg druk, al is het een uitstekend dagje om de zee op te gaan. Veel magen houden het tot 3 Bf, maar hoger wil die zak niet meer mee, want te vol of te vlug leeg bij het hobbelen van zo’n zeilbootding. Ik zeg je, het kotsen hoort bij het zeilen!

Mijn broer zou daar ergens op het water zitten… . Ergens dus wel. Ik zie niets dat op hun boot gelijkt, dus ik bel hen op, en ze zitten (natuurlijk!) vlak onder de kust (net niet tegen de golfbrekers aan te schuren..), en richting Den Haan. Ik lammer maar wat op en neer, en zie hen dan toch bijna op het strand varen. Ja een zeilenset die tegen aan de zandgrens opduikt, geeft wel die indruk. Strandzeilen, het bestaat… !  Alsof Den Here het wist (dat zal wel zeker, zo’n alom wezen..), zie ik net voor de Twins surfclub in Bredene (waar ik jaren met mijn ouders gewoond heb!!!) kijkend naar de Noordkant, of en de horizon, vlak bij mijn boot, twee stomverbaasde hitzwarte koppen van zeehonden. Dikke kleppers, die me gesnord en al opnemen, even hun rug tonen, me nog eens voor stom aanzien, want ik ben bruin, zij zwart, en dan onderduiken. Ik roep hen nog na een bols te drinken met me, maar noppens, vis is hun ding en ik ben maar namaak in mijn bloten. Ik roep mijn broer en Co nog eens op en na een klein uur liggen we in elkanders buurt te schommelen en na een vlugge waterklap (eerder geroep), varen we elk onze verder planning af. Zij gaan de haven in aldaar, ik keer mijn boot en ga terug op 60° naar Blankenberge toe. De wind zit in mijn poep (van de boot natuurlijk, wat dacht je wel…hé…?!), en dus ik voel geen wind meer, doe alles uit (ge moogt het weten, ik ben naturist, maar pas me aan de temperatuur aan, en aan mijn omgeving…), en zeil naakt verder op de schommelbak richting thuishaven, nog vrij ver van de kust af ook. Ik plak niet graag tegen stranden en toestanden. De zee is voor mij de wijdse zee, niet waar men garnalen vist met een schepnet… ! Enfin, elk zijn watergenoegens. Na enige tijd merk ik dat het onderste stuk aparte rail op de mast, waar mijn giek zit (horizontale zeilhouder), beweegt en eigenlijk uit zijn vijzen is losgekomen. Een euvel dat ik al eens had opgemerkt, maar dat geen probleem opleverde toen. Nu zit het echt wel los. Ok, om verder schade te voorkomen, lijntje op de roerstok, ik naar voor (ziet ge het al voor je, bloot en vrij van zonde tot bij de mast en dan een schommelend en bokken drijfkot onder je…), het grootzeil neergelaten en wat opgebonden, en terug aan het roer. Enkel met de trekkracht (eigenlijk lift of zuigkracht) van het grote voorzeil (Genua) naar huis toe. Dat gaat natuurlijk trager, maar ik had er zin in, want het was warm en ik voelde me hemels heerlijk vrij, zo bloot, zo mooi, en zo alleen… . Enfin dat laatste zou met een mooie zeemeermin wel stukken beter voelen, maar ala, ge kunt niet alles willen. En terwijl de tijd tikt, mijn ziel zingt, het kielzog gorgelend zuigend likkend ruist, schuif ik dichter bij de haven aan. En op zeil binnen, de motor aan, en tot in de box, en voor die dag is het zeilen gedaan. Ik was 8 uur op zee, en toegegeven, ik smeer me zelden in met vettige antizon crème, maar nu zit ik hier te typen in mijn rode huid, een beetje pijnlijk verstoken van een fijne nachtrust, maar met een erg mooie herinnering aan een uitzonderlijk mooie dag voor deze tijd van het, vooral herfstgericht klimaat. En of ik bloot de haven in voer? Zeg, ik ben niet lelijk, maar na 8 uur zeilen, heb je geen nood meer aan bekijks. Een lekker iets eten, en twee Leffes, hebben  me geheel verkwikt! Na een te hete douche, en een vrij onvriendelijke eigen insmeerbeurt, mooi gedroomd!

Moraal: geniet van de kracht van het NU… . (jaja, ge denkt in het Frans zeker… jaja…).

Doei!

Zondag 30-06-2013 

01-07-2013 om 22:13 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Vrijheid

Als de zee hobbelt, de golven kopjes boetseren,

windvlagen schuimwolken printen, mijn boot,

onder zijn witte zeilen, zwaar slokkend,

ruisend zingt, voel ik hoe één ik met dit alles word,

als klank in groenbruine kleur gegoten, als zonlicht,

op een gouden, door golfdruk gerimpelde plaat, die,

stromingsgewis met en onder de zeilboot, er soms,

onrustig met me vandoor gaat.

Naakt ben ik, gelijk de natuurlijkheid der dingen,

onbehouwen ook, al een naturist, die lichamelijkheid,

kruis bestuift, met de rijkdom van zijn zinnen,

boot en mens, als een drachtige dolfijn,

vrolijk springend op de watergrens,

gelukzaligheid zonder schijn… !

Noch het stampen, noch het hellen of het rollen,

van mijn drijvend onderkomen, noch de wind of,

de stroming kunnen me beroven van dit vrijheids-

gevoel, van deze vorm van enkel Zijn dat wat er is.

Ik , de wind en het water, als een eukinetisch dansen,

op en vanuit, dit zijnszijnde Zijn.

Hier voel ik op welke wijze, ik van mijn geliefde houd,

hoe wij versmolten in elkanders wezen, grenzeloos,

dit verenigd zijn beleven, terwijl er niets is,

 dat wij moeten vrezen.


Huub Onzia 27-06-2013

27-06-2013 om 21:40 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Lonely me

Golvend danst mijn zeilschuit op de baren,

rollend schuim likt aan de romp,

stuwende deining duwt haar in de kont,

’t sturen moet ik met precisie klaren,

we hobbelen alsof het op de kermis was.

Stampend, slingerend, gierend en nog meer,

mijn ogen navigeren ’t kompas op en neer,

nergens heeft mijn bootje een houvast,

ik ben alleen nu met de wijde zee,

niets dan schuimend stijgend, dalend water,

dat is het nu voor nu tot vele uren later,

ik heb enkel het kielzog als gezelschap mee.

Zo gaan we verder dan de eigen horizon,

geen mens of land meer in het zicht,

iets waar menig zeiler toch voor zwicht,

maar voor mij is dit nog maar ’t begin!

Onstuimig plenst het groenbruin,

zoute vocht me tegen, een vrachtschip,

toetert me zijn manoever aan, er is,

geen kustlijn meer waar buildings staan,

en af en toe waait harde wind me toe,

als zilte regen… .

Bij mijn watertocht verlaat ik telkens weer,

diezelfde haven, die vanwaar ik alles,

opnieuw plan, van vooraf aan, waar,

geliefde vrienden staan op wacht,

om mij begaan, waardoor nooit,

 eenzaamheid, aan mijn ziel,

 zal zitten te knagen… !

07-06-2013 om 17:40 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Herinnering

 De geest van de wind zoekt zich een weg door het stag,

zeilen bollen op naar de richting die het roer hen oplegt,

het fluiten meldt de wil waarmee de geest zich verhaast,

schuim wordt kaarttraject, een waggelende waterwelving die,

de spiegel van mijn schuit vangen wil, in een golvend spel van,

met en tegen tij, de ongewilde traagheid van het schip, die,

mijn bestemming enkel laat bekennen door, een minder,

accuraat gegist bestek. Elk half uur worden lijnrasters,

verschoven op een zeekaart, zeggen vectoren potlood-

strepen waar ik mij ophouden kan, er is geen kans tot,

vluchten, de diepte die mijn drijver draagt is koud,

en onherbergzaam, ik blijf geheel bestaan uit de,

veiligheid van het gebreeuwde timmerhout.

Deze boot wil varen, krakend in haar spanten,

krimpend in haar naden, hellend deinen,

is haar lot, een haar opgedrongen taak.

Hoger zeilen meeuwen mee, alsof ze me willen,

tonen waar nog andere havens op me wachten.

Het ankert in mijn ziel omdat ik voor dit leven koos.

De zon priemt door de wilde wolken heen en,

ergens zingt de lokkende stem van een sirene.

Ik weet dat onder mij een massa leven leeft,

een leven dat we om de winst bijna hebben,

leeggeroofd, waardoor de natuur in boosheid

is ontaard, hare ware opdracht is ontnomen,

haar waardevol evenwicht wordt verstoord.

Een Jan Van Gent duikt zwevend in een golfdal,

wijde vleugels dragen haar rakelings over het water,

en in haar ogen zie ik de heimwee naar hoe het ooit,

met het echte dierenrijk is geweest. De mens,

heeft zijn kennis op het verkeerde doel gericht,

om enkel winst die leiden kan naar een totaal,

verlies van eigenwaarde, de mens terug naar af,

van schijnbaar heel erg slim, tot botweg dom… .

En in de schemering van het avondrood bevaart,

mijn boot de loden zee, ik, heb alleen mezelf en,

mijn vele, erg bezwaarde herinneringen mee.

Achter jouw horizon is het waar dit verhaal begon,

En laat ons nu maar hopen, nooit haar einde vindt.

Huub Onzia  25-06-2013   Naar aanleiding van ‘Oostende voor Anker 2013’

27-05-2013 om 10:56 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

18-04-2013 om 21:34 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

18-03-2013 om 21:28 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

09-02-2013 om 16:28 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Mijn leven is bewegen. Daar ik niet zingen kan, heb ik dans tot mijn expressief medium gekozen. Jaren van zwoegen brachten me tot op het niveau van een goed geolied creatief uitdrukkingsinstrument met pit. Daardoor ben ik fysiek ook nu nog goed bewaard. Ik had veel bewonderaar(ster)s. Enkelen haalden me nauwer in hun buurt als mens, al was het niet zo zeer mijn wens. Maar in dit menselijk vergelijkend leven, viel ik op door mijn open-zijnd gedrag. Ik werd al vlug omschreven als de man met een te groot hart! In elk van al mijn liefdes, had ik een minnares, zo werd gesteld, want ik heb bij alle vrouwen evenveel succes... . Dit is het next plus ultra voor elk mannenmens. Ik noem me zelf dan maar, het liefje uit de vrouwenopera, de 'opextra' in een liefdesschouwtoneel. Aan liefde heb je nooit teveel, al beweren jaloerse tongen het tegendeel... . Maar al te vaak is het wel zo, men kent geen rol en speelt geen spel, men geeft enkel liefde, om het vel...!

He is not a fool who gives what he cannot keep to gain what he cannot lose!

09-02-2013 om 16:09 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

20-01-2013 om 07:31 geschreven door Huub Onzia Derdeyn