Bewegingsfluisterende gedachtendans Welkom op mijn Blog over: "Mind Talks" en "Body Blues" of: "dansende kleuren"... .
25-11-2014
Een jaar pensioen
Een jaar pensioen
Vorige jaar op 1 December was daar ineens mijn pensioen ingang. Tja, je bent 65 jaar, tijd om uit het beroepsleven te stappen. Ik had er me geen zorgen over gemaakt en eigenlijk ook niet eens enige planning daaromtrent, daar ik altijd al in heel veel dingen ben geïnteresseerd geweest en toch altijd bezig ben met iets boeiends.
Dus, voila, je moet niet meer vroeg opstaan, je kan ontbijten in een zee van tijd, je bepaalt voor een groot deel hoe je dag er zou kunnen uitzien, en je ontloopt de drukte van het naar en van het werk gaan en komen. Tijd is nu een soort elastiek!
Het was in den beginne even wennen om de regelmaat, die toch onbewust ergens wat dwangmatig is (want je “moet” gaan werken!), los te laten. Niet dat ik me verveelde, maar het gaf het gevoel van een soort tijd overschot en wat doe je daar nu mee… . We zijn zo sterk geprogrammeerd, al willen we het niet geweten hebben, maar ons leven wordt door zoveel dingen en andere mensen geregeld, dat pas als dit even uit de schijnwerpers komt te staan, je tot dit besef komt. We moeten mee met de stroom, liefst een druk leven hebben, veel reizen en de wereld zien, een beetje hier en daar dingen meemaken, de economie stimuleren (geld uitgeven waardoor andere rijker worden dan jij…) en vooral profiteren van het leven, want je leeft maar eenmaal! Dat laatste is iets waar ik me altijd al heb aan gestoord. Gebruik zo vlug mogelijk alle mogelijkheden op die het leven je biedt, en ga dood met bergen herinneringen aan dit zo gevulde leven… . Tegenstrijdiger kan toch niet, want dood heb je van dit alles geen weet meer, en geloof me, je wordt vlugger anoniem dan je wel lief is. We zijn uiteindelijk niets meer dan een natuurlijk scheikundig fenomeen. We verschijnen en verdwijnen, en zo gaat het al met alles in het immense heelal, gedurende tijden die wij met ons eng begripsvermogen niet eens kunnen vatten. Onze grootse kleinheid speelt ons veel parten, om de realiteit van ons zijn te zien zoals ze in haar meest grote eenvoud, gewoonweg maar is. Een blad aan de levensboom… . Vergis je niet, je bent seizoen gebonden… . Het leven gaat verder.
Ik begon, met vooral nog meer te gaan zeilen dan ik al voorheen deed. Mijn kleine 8 m grootte zeilboot (Horizon), met de illustere naam “Avalon”, droeg me dit jaar al 86 keer over de Noordzee. Oh, geen grote tochten hoor, maar wel altijd zo’n 5 uur lang. Tijd om te mediteren, de natuur de bewonderen, het weer te bestuderen, en te genieten van de rust op zee, van de wat gezondere lucht, en van de zon als ze er is. Verder, ging ik een vriend helpen, en daar bleef ik ook vele uren plakken, zomaar voor de gezelligheid. Het nuts aspect van toen ik werkte, viel even weg. Weerom, tijd had een andere dimensie gekregen, waardoor een schema van de dag minder belang scheen te hebben. Ik schreef wat gedichten, fotografeerde en filmde al eens wat, deed de nodige huistaken, kookte bijna elke dag, gaf vrijwillig moderne dansles eens per week, verwende de drie poezen door meer met hen te spelen, ging al eens meer op bezoek bij vrienden, ik kon ook mijn boezemvriendin eens meer zien, bracht haar kinderen naar de dans, deed de boodschappen, en in feite was alles wat er voorheen ook wel was, nu ook, maar het had schijnbaar allemaal geen haast, al was een en ander toch nodig gepland. Tijd, is dus een begrip dat we rekbaar bewust zijn. Het is geen kwestie van cijfers op een wijzerplaat, het is veeleer een voeling hebben met de omgeving en haar beweging.
Een jaar pensioen gleed voorbij. Een gevuld jaar, als ik het allemaal optel, maar ook een jaar van verglijden in minder duidelijke gedachten over de zin van het leven zelf. Je wordt ouder, en je hebt al eens een pijntje hier of daar, al ben ik uitzonderlijk fit voor iemand van mijn (nog jonge 66j) leeftijd. Je let meer op met hoe je dingen doet, vooral bij het zeilen, want je kan overboord gaan als je vaak alleen op zee gaat. Je bekijkt de mensenwereld en zijn razend snel wisselende evolutie ook met andere ogen. Je vormt je minder gemakkelijk een vast beeld van of hoe het moet, en je berust al eens iets meer in wat op je af komt. Kortom, je leert vooral “loslaten”! Een proces waarvoor ik dankbaar ben, want met verzamelhaast naar je einde toe lopen, is als duiken in ondiep water. De val voelt heel bevrijdend aan, de landing is echter pijnlijk hard. Het is niet de dikte van je levensverhaal dat telt, maar wel de inhoud!
Winston, is een Maine Coon kater van 15 maanden oud, die op vrijdag 31-10-2014, om 21.45u onwel werd en plots stierf. Wellicht het gevolg van CHM, met bloedklontervorming. Hij zag er tot voor het voorval heel gezond en levenslustig uit. Het was een prachtige zwarte kater met een witte onderkaak en borst, witte pootjes en ook een gouden karakter. Het doet ons echt verdriet!
(Een verhaal over, als je de stenen raakt, je ziel even kraakt, en je net niet in paniek geraakt)
Vandaag, bij het buitengaats varen in Blankenberge (RSYB), even een ommetje in de krul voor de haven naar zee, tegen de ZZW wind in, motor aan, maar geen stuwing op de schroef (versnelling uit). Ik had voor even het roer vastgezet met een koordje. Ik drijf zo naar de wind toe, Zuidelijke koers. Het groot zeil gaat moeizaam omhoog bij het hijsen, blijft wat haken achter krammen en zo, er gaat tijd verloren voor de aandacht aan de omgeving. De wind pakt het zeil, bolt het wat uit en even zeilt de boot wat voorwaarts. Met zijn 2250 Kg, stop je die snelheid, hoe klein ook, niet zomaar. Ik pruts verder en merk opeens dat de schuine stenen walkant vrij dichtbij komt, spoed me van de mast naar de kuip, los het fixatietouwtje van het roer en hoor een stem in mijn hoofd die zegt: "gooi het roer om!", automatisch handel ik en de boot zwenkt van pal voor, naar bakboord (links), glijdt (gelukkig traag) met zijn zijkant parallel aan de schuin oplopende muur, ergens onder water tegen de stenen walkant van de afdamming aan, een luide B O N K, een schok, even niets in mijn hoofd, en we gaan verder links om, wegdraaiend. Ik heb intussen de motor in de versnelling en geef gas, het roer nog meer om, om me van die muur vrij te varen... . Het lukt, gevaar geweken…! De zenuwen tot het uiterste gespannen, hartslag 240/min, en even klamme handen van de even plots opgekomen schrik (het “fight or flight” hormoon deed bijzonder goed zijn werk…).
Gevaar geweken denk ik rustig, en zeil de haven in, draai me terug op motor, check wat er geraakt is, zie geen water binnen komen, hoor niets raars, behalve de stem van een uitvarende lijnvisser in een motorboot die: "onnozelaar...!!" roept... . Ja, op gps naar buiten, enkel op motor, daar moet je niet veel voor geleerd hebben.(vaarbrevet volstaat..) , en dan gaan ze op anker aan de hand van hun fishfinder en na de vangst (dat hoop je dan toch maar) terug op gps naar binnen. Vaak moet iedereen dan nog uitwijken voor die blinde zeeduivels!
Enfin, ik besluit terug te varen naar mijn box en een melding te doen bij de havenmeester. Die aanhoort mijn leed, en de voorzitter zegt me ook nog: "het klinkt erger dan het is, wellicht heb je geen schade die bepalend is". Ze raden me aan een clublid die duikt, aan te spreken en jawel die doet na zijn kuis onder water van zijn eigen zeilboot, een inspectie van mijn boot en stelt vast dat er enkel wat krassen zijn in de verf op het onderste van mijn kielbalk, en dus geen lekken of rare dingen. Ik ga dan toch maar de zee op en geniet, na afkicken van mijn schrik, van het warme weer, flink op en neer zeilend tussen Blankenberge en Zeebrugge (tot 4x toe) goed ver weg van de kust en alle stenen afdammingen… ! Bij het toenemen van zware grijze - blauwe onweerswolken, vaar ik terug naar de box, even later valt een warme regen traagzaam uit de hemel. Tegen de tijd dat ik naar huis rijd, is het een zondvloed met ook nog sterk vertraagd verkeer door werken en slecht zicht. Doch, eind goed al goed, alle leed meteen ook weggespoeld... . Een leerzame dag met stevige prikkels, door even in de eigen spiegel te hebben moeten kijken!
Moraal: hijs je zeil op zee als je alleen zeilt, ruimte zat en geen vissers die je nakijken, als apen op een vislijnstok... , laat staan toe brullen met vieze woorden, die je niet verdient!
Conclusie: de ketting is zo sterk als de zwakste schakel, die je meestal zelf bent bij ‘t zeilen.
'Camhie' is 18 maanden, 'Luna' is 7 maanden en 'Ihnga' is bijna 13 weken (we wachten op haar komst). Het zijn alle drie Maine Coons, van bij dezelfde kweker in Dudzele, bij Brugge. Een heel erg nette en heel correcte thuis voor katten die zich gecontroleerd mogen voortplanten, om dan iemand tot huisdier te dienen. Ik geef graag hun website door langs deze weg:
Beste lezers, ik liet een hele tijd niets meer op mijn blogje verschijnen, maar nu ben ik er even weer. Het leven gaat zijn gang zoals altijd, gevuld met nu en dan wat zeilen, ook nu het winter is, en beetje ijsschaatsen, wat gedichten schrijven, mensen ontmoeten, onze nieuwe raskatten begeleiden in hun opvoeding, al zijn Maine Coons gemakkelijke karakters, en de dingen van het dagelijkse leven.
Ik ben sedert 1 December met pensioen gegaan, niet dat je dan meer tijd hebt, maar de afwezigheid van de druk van een werk waar regels alles bepalen, maar voor de ene meer geldend zijn dan voor de andere, valt weg, en dat maakt een enorm verschil uit. Vrijheid is verantwoordelijkheid, en die blijf je altijd behouden t.o. jezelf en je medemens. Maar verantwoordelijkheid is voor velen een rekbare term, denken we maar aan onze eigen regeringsleiders, die kunnen ‘verkleuren’ als echte kameleons!
Wat ik intussen aan het leren ben, is het vliegen van radio bestuurde helikopters. Ik had namelijk een jeugdvriend, die eerst bij de paracommando’s was, maar daarna helikopter piloot werd bij het leger. Hij bracht me de passie bij van het vliegen, maar uiteindelijk vloog hij, en werd ik kinesist, danser - choreograaf. We gingen beiden wel vaker van de grond, maar het hoogte verschil was schril! Hij is al een tijdje op pensioen, en we hebben jammer genoeg geen contact meer. Hij woont in Vilvoorde… . Wat doe ik nu dus, ‘proberen’ de controle te krijgen over een toestel dat met collectief pitch vliegt, 3 assen gestuurd, en ik verzeker je, het is moeilijk om het in de vingers te krijgen, je niet te vergissen in een naar links of rechts bewegen ermee, gezien van achterop, vooraan, en of de beide zijden. Je oog – hand coördinatie wordt op de proef gesteld, en je zenuwen meteen ook! Toch is het een erg boeiende ervaring, omdat het je toelaat in alle richtingen te bewegen in de ruimte. Dat is uniek. Ik geef intussen ook weer wat hedentijdse dans... .
En verder schreef ik een dikke dichtbundel bijeen die vrij erotisch is, met de fluwelen titel: ‘jouw zijde zacht geweven huid’. Kwatongen beweren dat ‘50 tinten grijs’ erbij verbleekt… . Ik blijf pretentieloos beweren dat het wel eens zou kunnen, want ik las de tinten niet eens, dus ik vertrouw mijn lezers… ! Mocht er ergens een uitgever interesse hebben, dan mogen ze mij altijd vrijblijvend contacteren… .
Zo, we zijn weer bij gebeend. Graag tot later dan maar weer. By the way: ‘GELUKKIG NIEUWJAAR 2014!!!’
Ons sensueel erfgoed…
Er hangt een wonderlijke stilte,
in het Memling museum, een stilte,
waar mijn hart en ziel enorm van geniet.
Een stilte die mijn fantasie doorklieft,
honderden beelden in me oproept,
een stilte die in mij geest zinnen doet ontstaan,
die ik alleen hier en nu voel komen, zo spontaan.
Stilte, die de sfeer van een Middeleeuws hospitaal,
het ornaat aanmeet van een erotische bacchanaal… .
Bij mij, mijn liefje, borrelt uit die stilte,
jouw persoonlijke voeling op, zie ik vreugde stralen,
Ik ging zondag
zeilen. Zeilen naar Oostende, tot voor de haven, en dan mijn oudste broer Vital
en zijn zeil vriend Jef ontmoeten ergens op zee. De dag zag er goed uit, het
weer vrij stabiel, wind zon 4 Bf, een beetje veranderlijk, en de golven ja,
wellicht wat kruis, want wind tegen stroming, maar niets dat verraderlijk leek.
Boot uit zijn box gevaren bij de RSYB te Blankenberge om 10.15u, want daar ben
ik toevallig lid, en dan alleen de zee op. Groot zeil op, nog in de box, de
wind op kop. Onder dit zeil de haven door, en eens op zee en de motor af, mijn Genua
geopend( het grote driehoekige voorzeil op een zeilschip). Alles was ok, de
wind voldoende, de golven wat rommelig, en ik in de beste mood, om Oostende
voor de middag te bereiken van diep uit zee. Stroom zowat 60°, wind eveneens,
dus even in vector zeilen en ver uitvaren op 300° naar en voorbij de shipping
lane. De nodige boeien als referentie om de geplande navigatieroute te checken.
Ik heb gps, maar die gebruik ik enkel om de snelheid over de grond af te lezen,
de rest doe ik op kaart of en op geplande zicht (visual navigation rules). Er
is meer intuïtie nodig dan droge theoretische kennis om de zee op te gaan. Een
chique navigatiebrevet (vaak gekregen vroeger of en tegen betaling of na een
examen) is niet de garantie van een goed zeiler te zijn. De garantie, met bij
elke zeiltocht een vervaldatum, is de zee en het weer kunnen lezen, je boot
door en door kennen, en vooral, je eigen begrenzing inzien en bijsturen!
Ok, ik was dus
op zee, paste nu en dan de koers wat aan naar de windschriften, en voer den
verren horizon tegemoet. Na 90 min vond ik het tijd om de koers te verleggen
richting Oostende, en dat bleek toen 180° te zijn vanuit mijn huidige positie. Het
zeilen ging goed, drinken en eten, en zelfs een plasje doen waren goed
overwogen bezigheden, want ik heb geen automatische piloot, dus ik zet het roer
op de helmstok even vast met een koordje, om handen vrij een ander voor elkaar
te krijgen, en als de boot goed op zijn zeilen getrimd is (en die boot laat dit
vlot doen, aan de wind althans , het is halflangkieler), dan kan ik even toch
in de kombuis (leefruimte in de buik van de boot) wegduiken, iets halen, en of
iets terug leggen. Grote boten (de mijne is maar 8 m!), hebben via gps een
stuurautomaat, al kan die ook de geest geven . Ik zeil nog op het handje, de
enig echte manier, al is de oceaan oversteken op die wijze niet echt aangewezen
. Het is als vrijen zonder condoom met een vreemde vrouw, want het vrijen is geen probleem, maar je bent nooit veilig . Enfin,
de oplossing is niet vreemd gaan, en hopen dat uw partner dat ook niet doet, of
het je zegt, en niet van haven naar haven vaart enkel voor het plezier. Ik wil
zeggen, weet waarmee je bezig bent op zee!!!
We zijn scheeps
nietwaar!
Ok, richting
Oostende, de wind zit goed, ik foefel wat met de koers om de golfslag te
compenseren, en kom tegen 12u voor de haven van Oostende te varen. Niet erg
druk, al is het een uitstekend dagje om de zee op te gaan. Veel magen houden
het tot 3 Bf, maar hoger wil die zak niet meer mee, want te vol of te vlug leeg
bij het hobbelen van zon zeilbootding. Ik zeg je, het kotsen hoort bij het
zeilen!
Mijn broer zou
daar ergens op het water zitten . Ergens dus wel. Ik zie niets dat op hun boot
gelijkt, dus ik bel hen op, en ze zitten (natuurlijk!) vlak onder de kust (net
niet tegen de golfbrekers aan te schuren..), en richting Den Haan. Ik lammer
maar wat op en neer, en zie hen dan toch bijna op het strand varen. Ja een
zeilenset die tegen aan de zandgrens opduikt, geeft wel die indruk. Strandzeilen,
het bestaat ! Alsof Den Here het wist
(dat zal wel zeker, zon alom wezen..), zie ik net voor de Twins surfclub in
Bredene (waar ik jaren met mijn ouders gewoond heb!!!) kijkend naar de
Noordkant, of en de horizon, vlak bij mijn boot, twee stomverbaasde hitzwarte
koppen van zeehonden. Dikke kleppers, die me gesnord en al opnemen, even hun
rug tonen, me nog eens voor stom aanzien, want ik ben bruin, zij zwart, en dan
onderduiken. Ik roep hen nog na een bols te drinken met me, maar noppens, vis
is hun ding en ik ben maar namaak in mijn bloten. Ik roep mijn broer en Co nog
eens op en na een klein uur liggen we in elkanders buurt te schommelen en na
een vlugge waterklap (eerder geroep), varen we elk onze verder planning af. Zij
gaan de haven in aldaar, ik keer mijn boot en ga terug op 60° naar Blankenberge
toe. De wind zit in mijn poep (van de boot natuurlijk, wat dacht je wel hé ?!),
en dus ik voel geen wind meer, doe alles uit (ge moogt het weten, ik ben
naturist, maar pas me aan de temperatuur aan, en aan mijn omgeving ), en zeil
naakt verder op de schommelbak richting thuishaven, nog vrij ver van de kust af
ook. Ik plak niet graag tegen stranden en toestanden. De zee is voor mij de
wijdse zee, niet waar men garnalen vist met een schepnet ! Enfin, elk zijn
watergenoegens. Na enige tijd merk ik dat het onderste stuk aparte rail op de
mast, waar mijn giek zit (horizontale zeilhouder), beweegt en eigenlijk uit
zijn vijzen is losgekomen. Een euvel dat ik al eens had opgemerkt, maar dat
geen probleem opleverde toen. Nu zit het echt wel los. Ok, om verder schade te
voorkomen, lijntje op de roerstok, ik naar voor (ziet ge het al voor je, bloot
en vrij van zonde tot bij de mast en dan een schommelend en bokken drijfkot
onder je ), het grootzeil neergelaten en wat opgebonden, en terug aan het roer.
Enkel met de trekkracht (eigenlijk lift of zuigkracht) van het grote voorzeil (Genua)
naar huis toe. Dat gaat natuurlijk trager, maar ik had er zin in, want het was
warm en ik voelde me hemels heerlijk vrij, zo bloot, zo mooi, en zo alleen .
Enfin dat laatste zou met een mooie zeemeermin wel stukken beter voelen, maar
ala, ge kunt niet alles willen. En terwijl de tijd tikt, mijn ziel zingt, het
kielzog gorgelend zuigend likkend ruist, schuif ik dichter bij de haven aan. En
op zeil binnen, de motor aan, en tot in de box, en voor die dag is het zeilen
gedaan. Ik was 8 uur op zee, en toegegeven, ik smeer me zelden in met vettige
antizon crème, maar nu zit ik hier te typen in mijn rode huid, een beetje
pijnlijk verstoken van een fijne nachtrust, maar met een erg mooie herinnering
aan een uitzonderlijk mooie dag voor deze tijd van het, vooral herfstgericht
klimaat. En of ik bloot de haven in voer? Zeg, ik ben niet lelijk, maar na 8
uur zeilen, heb je geen nood meer aan bekijks. Een lekker iets eten, en twee
Leffes, hebben me geheel verkwikt! Na
een te hete douche, en een vrij onvriendelijke eigen insmeerbeurt, mooi
gedroomd!
Moraal: geniet
van de kracht van het NU . (jaja, ge denkt in het Frans zeker jaja ).
In elke plooi van mijn hartweefsel, zit de glinsterende gloed van liefde voor jou, jij, mijn paradijselijk liefje. Dicht tegen me aan, je kamerjasteddy knusjes om je naakte lichaam heen, omkader ik je gladde huid met de zachtheid van mijn verlangende handen. Niet je oppervlakte telt, maar de diepte van je gedachten... . Het lichtende donker van je lieflijke blik die mijn ziel berooft van haar onschuld, in het bekoren van mijn drang naar meer... . Een rust daalt in me neer, een zekerheid die me verheft boven dit aardse, een vrede die me zo diep binnen laat in jouw..., bestaan! Ik zweef op een 'weten' dat jouw alle leven gaf. Jij bent mijn tovenares, om wie ik me zelf zo graag aanbied als jouw staf... . Onze zielen zijn geen vlees, maar genegenheidsvolle dromen die werkelijkheid worden, eens zo één! Ik hou van jou, mijn hemelse 'schat'!
En, weer ben ik de 'kleine'... . Ik elke relatie ben ik al, de 'kleine' geweest, het, schijnbaar mini-ventje, zachter gezegd: 'het poppetje'. Hoe lief, poppetje te zijn, fysiek niet groot en mentaal, och, weinig om het lijf... . Klein, maar fijn, maar, vooral fijn, zo klein te zijn. Ik, heb geen horizon, verder dan die waar de zon, opkomt en in ondergaat, want, als het donker is, is er niemand die weet, of er buiten hem/haar wel, nog iets wezenlijks bestaat... . Klein zijn is bij deze geen, al te grote of erge wandaad, zolang men met mijn kleinzijn, niet al te fel in de maling gaat...!
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).
Ik ben een man en woon in Brugge (België) en mijn beroep is (ex-)danser en choreograaf (33% handicap door arbeidsongeval in een theater in 1992).
Ik ben geboren op 26/11/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zijn en bewegen, digitale fotografie, zeilen, psychologie en filosofie.
Ik heb een heel intense passie voor alles wat met in beweging zijn te maken heeft. Na mijn licentie kinesitherapie, stapte ik in de danswereld en bouwde over de jaren heen, mijn eigen bewegingsleermethode uit. Ik geef avondles en stages.
, laat staan toe brullen met vieze woorden, die je niet verdient!
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).