Beste lezers, ik liet een hele tijd niets meer op mijn blogje verschijnen, maar nu ben ik er even weer. Het leven gaat zijn gang zoals altijd, gevuld met nu en dan wat zeilen, ook nu het winter is, en beetje ijsschaatsen, wat gedichten schrijven, mensen ontmoeten, onze nieuwe raskatten begeleiden in hun opvoeding, al zijn Maine Coons gemakkelijke karakters, en de dingen van het dagelijkse leven.

Ik ben sedert 1 December met pensioen gegaan, niet dat je dan meer tijd hebt, maar de afwezigheid van de druk van een werk waar regels alles bepalen, maar voor de ene meer geldend zijn dan voor de andere, valt weg, en dat maakt een enorm verschil uit. Vrijheid is verantwoordelijkheid, en die blijf je altijd behouden t.o. jezelf en je medemens. Maar verantwoordelijkheid is voor velen een rekbare term, denken we maar aan onze eigen regeringsleiders, die kunnen ‘verkleuren’ als echte kameleons!

Wat ik intussen aan het leren ben, is het vliegen van radio bestuurde helikopters. Ik had namelijk een jeugdvriend, die eerst bij de paracommando’s was, maar daarna helikopter piloot werd bij het leger. Hij bracht me de passie bij van het vliegen, maar uiteindelijk vloog hij, en werd ik kinesist, danser - choreograaf. We gingen beiden wel vaker van de grond, maar het hoogte verschil was schril! Hij is al een tijdje op pensioen, en we hebben jammer genoeg geen contact meer. Hij woont in Vilvoorde… . Wat doe ik nu dus, ‘proberen’ de controle te krijgen over een toestel dat met collectief pitch vliegt, 3 assen gestuurd, en ik verzeker je, het is moeilijk om het in de vingers te krijgen, je niet te vergissen in een naar links of rechts bewegen ermee, gezien van achterop, vooraan, en of de beide zijden. Je oog – hand coördinatie wordt op de proef gesteld, en je zenuwen meteen ook! Toch is het een erg boeiende ervaring, omdat het je toelaat in alle richtingen te bewegen in de ruimte. Dat is uniek. Ik geef intussen ook weer wat hedentijdse dans... .

En verder schreef ik een dikke dichtbundel bijeen die vrij erotisch is, met de fluwelen titel: ‘jouw zijde zacht geweven huid’. Kwatongen beweren dat ‘50 tinten grijs’ erbij verbleekt… . Ik blijf pretentieloos beweren dat het wel eens zou kunnen, want ik las de tinten niet eens, dus ik vertrouw mijn lezers… ! Mocht er ergens een uitgever interesse hebben, dan mogen ze mij altijd vrijblijvend contacteren… .

Zo, we zijn weer bij gebeend. Graag tot later dan maar weer. By the way: ‘GELUKKIG NIEUWJAAR 2014!!!’

Ons sensueel erfgoed…

Er hangt een wonderlijke stilte,

in het Memling museum, een stilte,

waar mijn hart en ziel enorm van geniet.

Een stilte die mijn fantasie doorklieft,

honderden beelden in me oproept,

een stilte die in mij geest zinnen doet ontstaan,

die ik alleen hier en nu voel komen, zo spontaan.

Stilte, die de sfeer van een Middeleeuws hospitaal,

het ornaat aanmeet van een erotische bacchanaal… .

Bij mij, mijn liefje, borrelt uit die stilte,

jouw persoonlijke voeling op, zie ik vreugde stralen,

overheen een begrenzende morele bergtop,

geef ik het zoeken naar elk waarom op… .

Ervaar dit mee en wees vooral niet bang,

om de stilte die rond genieten hangt,

te doorbreken!

Maak je eigen vreugdegevoel herkenbaar,

laat je partner niet in onwetendheid steken,

ga jouw eigen fantasierijke voldoening tegemoet!

Zoek en vindt elkander, in dit genoegdoend,

mooi, en uit stilte geboren sensueel erfgoed!

Begeerte

In de plagerige stilte van je ogen,

lees ik de verleiding van je ziel,

zie ik jouw verlangen branden,

als deze van de vreugde die ik wil,

in het zien van jouw genieten van,

mijn lijfelijk bewegend zijn..,

die zinnelijke uitdrukking, lust,

die golvend als een oceaan, jou,

onderdompelt in je eigen begeerte.

Ik neem je hand en jij brengt me,

zo warm, groots tot leven,

een van jouw tepels voer ik op,

tot een gewas dat zich opricht,

een heuveltop op een welving.

In ons schroeit het hete vuur,

van het bevredigende stoeien,

de ontdekking van elkaar, als,

nooit gekend, verkend voorheen.

Mijn mond raakt jouw lippen,

zoeter dan een roze perzik,

tongen worden vingers, die,

elkander vragend betasten,

ruimte scheppend voor meer.

Ik ga lager naar je bloem toe,

streel je steeltje, je genotspit,

traag, zacht en toch beslist,

jij kreunt licht en lift je kontje,

er is plezier, in ’t natte frontje.

Zo plagen wij elkander verder, als,

twee minnaars die voor ’t eerst,

de liefde willen delen, geven van,

zichzelf, aan d’ ander, in vrijheid,

in blijheid om dit gezegend moment.

Ik raak mijn opwinding aan, hard,

sta ik voor jouw vallei, twijfelend,

of ik wel of niet nu ook in je afdaal,

en jij beneemt mijn lid en leidt me,

tot bij je natte kelkblaadjes lief,

mijn bekken kent de weg, het ritme,

toch wacht ik tot ik jouw genot,

ten volle heb genoten, voluit ook,

heb gehoord, gevoeld en opgedronken,

en verder kom ik niet, ik blijf stijf,

wachten tot jouw rust er nu ook is.

Ik moet niets meer dan dit gegeven,

deze verheven sensuele atmosfeer,

dit uniek schoonheidsbeleven, dat

mij geheel en zo volkomen bevredigt.

Een lach op je gezicht brengt soulaas,

ik mag mezelf bespelen, maar al ras,

is nu mijn rust toch ook weergekeerd,

en liggen wij zo mooi, naakt, ‘ons’

te wezen, een vrouw, een man, wij,

die in deze liefde en die begeerte, dit,

verlangen één te zijn, zijn verweven.

Uit: ‘Jouw zijde zacht geweven huid’

een essensueel belichte dichtbundel (139 pag.)

© Huub Onzia 2013