Beste lezers, ik liet een hele tijd niets meer op mijn blogje verschijnen, maar nu ben ik er even weer. Het leven gaat zijn gang zoals altijd, gevuld met nu en dan wat zeilen, ook nu het winter is, en beetje ijsschaatsen, wat gedichten schrijven, mensen ontmoeten, onze nieuwe raskatten begeleiden in hun opvoeding, al zijn Maine Coons gemakkelijke karakters, en de dingen van het dagelijkse leven.

Ik ben sedert 1 December met pensioen gegaan, niet dat je dan meer tijd hebt, maar de afwezigheid van de druk van een werk waar regels alles bepalen, maar voor de ene meer geldend zijn dan voor de andere, valt weg, en dat maakt een enorm verschil uit. Vrijheid is verantwoordelijkheid, en die blijf je altijd behouden t.o. jezelf en je medemens. Maar verantwoordelijkheid is voor velen een rekbare term, denken we maar aan onze eigen regeringsleiders, die kunnen ‘verkleuren’ als echte kameleons!

Wat ik intussen aan het leren ben, is het vliegen van radio bestuurde helikopters. Ik had namelijk een jeugdvriend, die eerst bij de paracommando’s was, maar daarna helikopter piloot werd bij het leger. Hij bracht me de passie bij van het vliegen, maar uiteindelijk vloog hij, en werd ik kinesist, danser - choreograaf. We gingen beiden wel vaker van de grond, maar het hoogte verschil was schril! Hij is al een tijdje op pensioen, en we hebben jammer genoeg geen contact meer. Hij woont in Vilvoorde… . Wat doe ik nu dus, ‘proberen’ de controle te krijgen over een toestel dat met collectief pitch vliegt, 3 assen gestuurd, en ik verzeker je, het is moeilijk om het in de vingers te krijgen, je niet te vergissen in een naar links of rechts bewegen ermee, gezien van achterop, vooraan, en of de beide zijden. Je oog – hand coördinatie wordt op de proef gesteld, en je zenuwen meteen ook! Toch is het een erg boeiende ervaring, omdat het je toelaat in alle richtingen te bewegen in de ruimte. Dat is uniek. Ik geef intussen ook weer wat hedentijdse dans... .

En verder schreef ik een dikke dichtbundel bijeen die vrij erotisch is, met de fluwelen titel: ‘jouw zijde zacht geweven huid’. Kwatongen beweren dat ‘50 tinten grijs’ erbij verbleekt… . Ik blijf pretentieloos beweren dat het wel eens zou kunnen, want ik las de tinten niet eens, dus ik vertrouw mijn lezers… ! Mocht er ergens een uitgever interesse hebben, dan mogen ze mij altijd vrijblijvend contacteren… .

Zo, we zijn weer bij gebeend. Graag tot later dan maar weer. By the way: ‘GELUKKIG NIEUWJAAR 2014!!!’

Ons sensueel erfgoed…

Er hangt een wonderlijke stilte,

in het Memling museum, een stilte,

waar mijn hart en ziel enorm van geniet.

Een stilte die mijn fantasie doorklieft,

honderden beelden in me oproept,

een stilte die in mij geest zinnen doet ontstaan,

die ik alleen hier en nu voel komen, zo spontaan.

Stilte, die de sfeer van een Middeleeuws hospitaal,

het ornaat aanmeet van een erotische bacchanaal… .

Bij mij, mijn liefje, borrelt uit die stilte,

jouw persoonlijke voeling op, zie ik vreugde stralen,

overheen een begrenzende morele bergtop,

geef ik het zoeken naar elk waarom op… .

Ervaar dit mee en wees vooral niet bang,

om de stilte die rond genieten hangt,

te doorbreken!

Maak je eigen vreugdegevoel herkenbaar,

laat je partner niet in onwetendheid steken,

ga jouw eigen fantasierijke voldoening tegemoet!

Zoek en vindt elkander, in dit genoegdoend,

mooi, en uit stilte geboren sensueel erfgoed!

Begeerte

In de plagerige stilte van je ogen,

lees ik de verleiding van je ziel,

zie ik jouw verlangen branden,

als deze van de vreugde die ik wil,

in het zien van jouw genieten van,

mijn lijfelijk bewegend zijn..,

die zinnelijke uitdrukking, lust,

die golvend als een oceaan, jou,

onderdompelt in je eigen begeerte.

Ik neem je hand en jij brengt me,

zo warm, groots tot leven,

een van jouw tepels voer ik op,

tot een gewas dat zich opricht,

een heuveltop op een welving.

In ons schroeit het hete vuur,

van het bevredigende stoeien,

de ontdekking van elkaar, als,

nooit gekend, verkend voorheen.

Mijn mond raakt jouw lippen,

zoeter dan een roze perzik,

tongen worden vingers, die,

elkander vragend betasten,

ruimte scheppend voor meer.

Ik ga lager naar je bloem toe,

streel je steeltje, je genotspit,

traag, zacht en toch beslist,

jij kreunt licht en lift je kontje,

er is plezier, in ’t natte frontje.

Zo plagen wij elkander verder, als,

twee minnaars die voor ’t eerst,

de liefde willen delen, geven van,

zichzelf, aan d’ ander, in vrijheid,

in blijheid om dit gezegend moment.

Ik raak mijn opwinding aan, hard,

sta ik voor jouw vallei, twijfelend,

of ik wel of niet nu ook in je afdaal,

en jij beneemt mijn lid en leidt me,

tot bij je natte kelkblaadjes lief,

mijn bekken kent de weg, het ritme,

toch wacht ik tot ik jouw genot,

ten volle heb genoten, voluit ook,

heb gehoord, gevoeld en opgedronken,

en verder kom ik niet, ik blijf stijf,

wachten tot jouw rust er nu ook is.

Ik moet niets meer dan dit gegeven,

deze verheven sensuele atmosfeer,

dit uniek schoonheidsbeleven, dat

mij geheel en zo volkomen bevredigt.

Een lach op je gezicht brengt soulaas,

ik mag mezelf bespelen, maar al ras,

is nu mijn rust toch ook weergekeerd,

en liggen wij zo mooi, naakt, ‘ons’

te wezen, een vrouw, een man, wij,

die in deze liefde en die begeerte, dit,

verlangen één te zijn, zijn verweven.

Uit: ‘Jouw zijde zacht geweven huid’

een essensueel belichte dichtbundel (139 pag.)

© Huub Onzia 2013

27-01-2014 om 17:33 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

De kracht van het Nu

Ik ging zondag zeilen. Zeilen naar Oostende, tot voor de haven, en dan mijn oudste broer Vital en zijn zeil vriend Jef ontmoeten ergens op zee. De dag zag er goed uit, het weer vrij stabiel, wind zo’n 4 Bf, een beetje veranderlijk, en de golven ja, wellicht wat kruis, want wind tegen stroming, maar niets dat verraderlijk leek. Boot uit zijn box gevaren bij de RSYB te Blankenberge om 10.15u, want daar ben ik toevallig lid, en dan alleen de zee op. Groot zeil op, nog in de box, de wind op kop. Onder dit zeil de haven door, en eens op zee en de motor af, mijn Genua geopend( het grote driehoekige voorzeil op een zeilschip). Alles was ok, de wind voldoende, de golven wat rommelig, en ik in de beste mood, om Oostende voor de middag te bereiken van diep uit zee. Stroom zowat 60°, wind eveneens, dus even in vector zeilen en ver uitvaren op 300° naar en voorbij de shipping lane. De nodige boeien als referentie om de geplande navigatieroute te checken. Ik heb gps, maar die gebruik ik enkel om de snelheid over de grond af te lezen, de rest doe ik op kaart of en op geplande zicht (visual navigation rules). Er is meer intuïtie nodig dan droge theoretische kennis om de zee op te gaan. Een chique navigatiebrevet (vaak gekregen vroeger of en tegen betaling… of na een examen) is niet de garantie van een goed zeiler te zijn. De garantie, met bij elke zeiltocht een vervaldatum, is de zee en het weer kunnen lezen, je boot door en door kennen, en vooral, je eigen begrenzing inzien en bijsturen!

Ok, ik was dus op zee, paste nu en dan de koers wat aan naar de windschriften, en voer ‘den verren’ horizon tegemoet. Na 90 min vond ik het tijd om de koers te verleggen richting Oostende, en dat bleek toen 180° te zijn vanuit mijn huidige positie. Het zeilen ging goed, drinken en eten, en zelfs een plasje doen waren goed overwogen bezigheden, want ik heb geen automatische piloot, dus ik zet het roer op de helmstok even vast met een koordje, om handen vrij een ander voor elkaar te krijgen, en als de boot goed op zijn zeilen getrimd is (en die boot laat dit vlot doen, aan de wind althans…, het is halflangkieler), dan kan ik even toch in de kombuis (leefruimte in de buik van de boot) wegduiken, iets halen, en of iets terug leggen. Grote boten (de mijne is maar 8 m!), hebben via gps een stuurautomaat, al kan die ook de geest geven… . Ik zeil nog op het handje, de enig echte manier, al is de oceaan oversteken op die wijze niet echt aangewezen… . Het is als vrijen zonder condoom met een vreemde vrouw, want het vrijen is  geen probleem, maar je bent nooit veilig… . Enfin, de oplossing is niet vreemd gaan, en hopen dat uw partner dat ook niet doet, of het je zegt, en niet van haven naar haven vaart enkel voor het plezier. Ik wil zeggen, weet waarmee je bezig bent op zee!!!

We zijn scheeps nietwaar!

Ok, richting Oostende, de wind zit goed, ik foefel wat met de koers om de golfslag te compenseren, en kom tegen 12u voor de haven van Oostende te varen. Niet erg druk, al is het een uitstekend dagje om de zee op te gaan. Veel magen houden het tot 3 Bf, maar hoger wil die zak niet meer mee, want te vol of te vlug leeg bij het hobbelen van zo’n zeilbootding. Ik zeg je, het kotsen hoort bij het zeilen!

Mijn broer zou daar ergens op het water zitten… . Ergens dus wel. Ik zie niets dat op hun boot gelijkt, dus ik bel hen op, en ze zitten (natuurlijk!) vlak onder de kust (net niet tegen de golfbrekers aan te schuren..), en richting Den Haan. Ik lammer maar wat op en neer, en zie hen dan toch bijna op het strand varen. Ja een zeilenset die tegen aan de zandgrens opduikt, geeft wel die indruk. Strandzeilen, het bestaat… !  Alsof Den Here het wist (dat zal wel zeker, zo’n alom wezen..), zie ik net voor de Twins surfclub in Bredene (waar ik jaren met mijn ouders gewoond heb!!!) kijkend naar de Noordkant, of en de horizon, vlak bij mijn boot, twee stomverbaasde hitzwarte koppen van zeehonden. Dikke kleppers, die me gesnord en al opnemen, even hun rug tonen, me nog eens voor stom aanzien, want ik ben bruin, zij zwart, en dan onderduiken. Ik roep hen nog na een bols te drinken met me, maar noppens, vis is hun ding en ik ben maar namaak in mijn bloten. Ik roep mijn broer en Co nog eens op en na een klein uur liggen we in elkanders buurt te schommelen en na een vlugge waterklap (eerder geroep), varen we elk onze verder planning af. Zij gaan de haven in aldaar, ik keer mijn boot en ga terug op 60° naar Blankenberge toe. De wind zit in mijn poep (van de boot natuurlijk, wat dacht je wel…hé…?!), en dus ik voel geen wind meer, doe alles uit (ge moogt het weten, ik ben naturist, maar pas me aan de temperatuur aan, en aan mijn omgeving…), en zeil naakt verder op de schommelbak richting thuishaven, nog vrij ver van de kust af ook. Ik plak niet graag tegen stranden en toestanden. De zee is voor mij de wijdse zee, niet waar men garnalen vist met een schepnet… ! Enfin, elk zijn watergenoegens. Na enige tijd merk ik dat het onderste stuk aparte rail op de mast, waar mijn giek zit (horizontale zeilhouder), beweegt en eigenlijk uit zijn vijzen is losgekomen. Een euvel dat ik al eens had opgemerkt, maar dat geen probleem opleverde toen. Nu zit het echt wel los. Ok, om verder schade te voorkomen, lijntje op de roerstok, ik naar voor (ziet ge het al voor je, bloot en vrij van zonde tot bij de mast en dan een schommelend en bokken drijfkot onder je…), het grootzeil neergelaten en wat opgebonden, en terug aan het roer. Enkel met de trekkracht (eigenlijk lift of zuigkracht) van het grote voorzeil (Genua) naar huis toe. Dat gaat natuurlijk trager, maar ik had er zin in, want het was warm en ik voelde me hemels heerlijk vrij, zo bloot, zo mooi, en zo alleen… . Enfin dat laatste zou met een mooie zeemeermin wel stukken beter voelen, maar ala, ge kunt niet alles willen. En terwijl de tijd tikt, mijn ziel zingt, het kielzog gorgelend zuigend likkend ruist, schuif ik dichter bij de haven aan. En op zeil binnen, de motor aan, en tot in de box, en voor die dag is het zeilen gedaan. Ik was 8 uur op zee, en toegegeven, ik smeer me zelden in met vettige antizon crème, maar nu zit ik hier te typen in mijn rode huid, een beetje pijnlijk verstoken van een fijne nachtrust, maar met een erg mooie herinnering aan een uitzonderlijk mooie dag voor deze tijd van het, vooral herfstgericht klimaat. En of ik bloot de haven in voer? Zeg, ik ben niet lelijk, maar na 8 uur zeilen, heb je geen nood meer aan bekijks. Een lekker iets eten, en twee Leffes, hebben  me geheel verkwikt! Na een te hete douche, en een vrij onvriendelijke eigen insmeerbeurt, mooi gedroomd!

Moraal: geniet van de kracht van het NU… . (jaja, ge denkt in het Frans zeker… jaja…).

Doei!

Zondag 30-06-2013 

01-07-2013 om 22:13 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Vrijheid

Als de zee hobbelt, de golven kopjes boetseren,

windvlagen schuimwolken printen, mijn boot,

onder zijn witte zeilen, zwaar slokkend,

ruisend zingt, voel ik hoe één ik met dit alles word,

als klank in groenbruine kleur gegoten, als zonlicht,

op een gouden, door golfdruk gerimpelde plaat, die,

stromingsgewis met en onder de zeilboot, er soms,

onrustig met me vandoor gaat.

Naakt ben ik, gelijk de natuurlijkheid der dingen,

onbehouwen ook, al een naturist, die lichamelijkheid,

kruis bestuift, met de rijkdom van zijn zinnen,

boot en mens, als een drachtige dolfijn,

vrolijk springend op de watergrens,

gelukzaligheid zonder schijn… !

Noch het stampen, noch het hellen of het rollen,

van mijn drijvend onderkomen, noch de wind of,

de stroming kunnen me beroven van dit vrijheids-

gevoel, van deze vorm van enkel Zijn dat wat er is.

Ik , de wind en het water, als een eukinetisch dansen,

op en vanuit, dit zijnszijnde Zijn.

Hier voel ik op welke wijze, ik van mijn geliefde houd,

hoe wij versmolten in elkanders wezen, grenzeloos,

dit verenigd zijn beleven, terwijl er niets is,

 dat wij moeten vrezen.


Huub Onzia 27-06-2013

27-06-2013 om 21:40 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Lonely me

Golvend danst mijn zeilschuit op de baren,

rollend schuim likt aan de romp,

stuwende deining duwt haar in de kont,

’t sturen moet ik met precisie klaren,

we hobbelen alsof het op de kermis was.

Stampend, slingerend, gierend en nog meer,

mijn ogen navigeren ’t kompas op en neer,

nergens heeft mijn bootje een houvast,

ik ben alleen nu met de wijde zee,

niets dan schuimend stijgend, dalend water,

dat is het nu voor nu tot vele uren later,

ik heb enkel het kielzog als gezelschap mee.

Zo gaan we verder dan de eigen horizon,

geen mens of land meer in het zicht,

iets waar menig zeiler toch voor zwicht,

maar voor mij is dit nog maar ’t begin!

Onstuimig plenst het groenbruin,

zoute vocht me tegen, een vrachtschip,

toetert me zijn manoever aan, er is,

geen kustlijn meer waar buildings staan,

en af en toe waait harde wind me toe,

als zilte regen… .

Bij mijn watertocht verlaat ik telkens weer,

diezelfde haven, die vanwaar ik alles,

opnieuw plan, van vooraf aan, waar,

geliefde vrienden staan op wacht,

om mij begaan, waardoor nooit,

 eenzaamheid, aan mijn ziel,

 zal zitten te knagen… !

07-06-2013 om 17:40 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Herinnering

 De geest van de wind zoekt zich een weg door het stag,

zeilen bollen op naar de richting die het roer hen oplegt,

het fluiten meldt de wil waarmee de geest zich verhaast,

schuim wordt kaarttraject, een waggelende waterwelving die,

de spiegel van mijn schuit vangen wil, in een golvend spel van,

met en tegen tij, de ongewilde traagheid van het schip, die,

mijn bestemming enkel laat bekennen door, een minder,

accuraat gegist bestek. Elk half uur worden lijnrasters,

verschoven op een zeekaart, zeggen vectoren potlood-

strepen waar ik mij ophouden kan, er is geen kans tot,

vluchten, de diepte die mijn drijver draagt is koud,

en onherbergzaam, ik blijf geheel bestaan uit de,

veiligheid van het gebreeuwde timmerhout.

Deze boot wil varen, krakend in haar spanten,

krimpend in haar naden, hellend deinen,

is haar lot, een haar opgedrongen taak.

Hoger zeilen meeuwen mee, alsof ze me willen,

tonen waar nog andere havens op me wachten.

Het ankert in mijn ziel omdat ik voor dit leven koos.

De zon priemt door de wilde wolken heen en,

ergens zingt de lokkende stem van een sirene.

Ik weet dat onder mij een massa leven leeft,

een leven dat we om de winst bijna hebben,

leeggeroofd, waardoor de natuur in boosheid

is ontaard, hare ware opdracht is ontnomen,

haar waardevol evenwicht wordt verstoord.

Een Jan Van Gent duikt zwevend in een golfdal,

wijde vleugels dragen haar rakelings over het water,

en in haar ogen zie ik de heimwee naar hoe het ooit,

met het echte dierenrijk is geweest. De mens,

heeft zijn kennis op het verkeerde doel gericht,

om enkel winst die leiden kan naar een totaal,

verlies van eigenwaarde, de mens terug naar af,

van schijnbaar heel erg slim, tot botweg dom… .

En in de schemering van het avondrood bevaart,

mijn boot de loden zee, ik, heb alleen mezelf en,

mijn vele, erg bezwaarde herinneringen mee.

Achter jouw horizon is het waar dit verhaal begon,

En laat ons nu maar hopen, nooit haar einde vindt.

Huub Onzia  25-06-2013   Naar aanleiding van ‘Oostende voor Anker 2013’

27-05-2013 om 10:56 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

18-04-2013 om 21:34 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

18-03-2013 om 21:28 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

09-02-2013 om 16:28 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Mijn leven is bewegen. Daar ik niet zingen kan, heb ik dans tot mijn expressief medium gekozen. Jaren van zwoegen brachten me tot op het niveau van een goed geolied creatief uitdrukkingsinstrument met pit. Daardoor ben ik fysiek ook nu nog goed bewaard. Ik had veel bewonderaar(ster)s. Enkelen haalden me nauwer in hun buurt als mens, al was het niet zo zeer mijn wens. Maar in dit menselijk vergelijkend leven, viel ik op door mijn open-zijnd gedrag. Ik werd al vlug omschreven als de man met een te groot hart! In elk van al mijn liefdes, had ik een minnares, zo werd gesteld, want ik heb bij alle vrouwen evenveel succes... . Dit is het next plus ultra voor elk mannenmens. Ik noem me zelf dan maar, het liefje uit de vrouwenopera, de 'opextra' in een liefdesschouwtoneel. Aan liefde heb je nooit teveel, al beweren jaloerse tongen het tegendeel... . Maar al te vaak is het wel zo, men kent geen rol en speelt geen spel, men geeft enkel liefde, om het vel...!

He is not a fool who gives what he cannot keep to gain what he cannot lose!

09-02-2013 om 16:09 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

20-01-2013 om 07:31 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Onrust

Een geest dwaalt door mijn hoofd,

hij spreekt en tiert en doolt, en,

zoekt wat hij niet vinden kan,

dat wat hem zo  anders maakt,

dan wat hij overal ontmoet.

Een geest die omgevormd,

tot lichaam, een betonblok,

heffen kan en die met veel,

kabaal elke tegenstand

verdrijven kan… .

Een geest die in verwarring,

waarheden voor leugens neemt,

en beelden ziet die niet bestaan.

Een geest die geestrijkheid,

genoeg heeft om veel geluk,

rondom te zaaien, maar,

misschien zijn talent,

zag vergaan door ijdelheid.

Een geest die in mijn hoofd,

spookt en ergens toch,

mijn vreugde doodt, daar,

ik die geest niet heb geroepen,

om boven op mijn kop te staan.

Ik zal wat voodoo moeten doen,

zo wordt hij van zijn macht,

ontdaan… .

En als mijn hoofd dan leeg is,

ga ik opnieuw geloven dat,

echte liefde niet kan vergaan!

Huub Onzia        11-01-2013

11-01-2013 om 19:11 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Over twijfelachtigheid en zekerheid…(een essay over schijn en wezen)

Toen ik toch de zee op wilde, floot de wind tergend gierend in het want van de boten in de haven. Een benauwelijk geluid, maar ik wilde weg. Ik moest deze 'aarde' even verlaten, één worden met een waarachtig element, iets dat is wat het is zoals het is, bij goede en slechte weer dagen. De zee, 'mijn element', waarin ik zo nabij, volledig in en bij opgroeide, al ben ik voor de Chinees, een 'aarde' mens. 

Catje, mijn matroosje, zag het niet echt zitten, want dit helse fluiten gaf haar angst. Ik trilde ook wel op de benen (ik ben wat oververmoeid…), want ik weet wat het buiten is op de zee in dit soort hevige windvlagen, tegen wind en tegen een springtij stroming in, (als het vectorzeilen je daartoe verplicht als veiligste route), wat de wind niet minder gevaarlijk maakt. Maar ik duwde door bij mezelf en ging. Het was hoogst opletten geblazen om niet te kapseizen, en we kregen geregeld een grote golf over heel de boot gespoeld. We hadden ons zeilpak niet aan, alleen jeans en regenvest en muts. Catje was na de 2uur zeilen druipnat, en ik ook al half. Maar, zo is het leven. Als je alles op veilig zet en op het zorgeloze, heb je nooit geleefd. Misschien wel goed 'bezig' geweest, maar echt 'leven', dat gaat iets dieper dan dat. Dat vraagt wat meer durf, doorzicht en aanpak. Een berekend risico, noemt men dat al eens... .

Nadat ik me van de eerste grote boei vrij kon varen, wist ik dat het me in een klein uurtje ging lukken tot voorbij Den Haan te komen. Het had zelfs Oostende kunnen worden, maar daar waren we niet op gekleed. Wind van 70 tot 80 Km/uur! Dat is voor wie 'echt' kan zeilen.! Je moet het niet opzettelijk gaan opzoeken, maar ooit kom je erin terecht op een van je zeetochten, en dan weet je wat het is, hoe je er naar kijkt, kan en moet mee omgaan. Dat staalt je zenuwen, daagt uit, doet je relativeren, maar doet je ook goed overwegen wat juist en wat fout is. Iets wat me blijkbaar op zee erg goed lukt, maar in mijn persoonlijk, en vooral mijn liefdesleven, beduidend minder!! De ene levensles houdt niet altijd de andere in zich...!

Toen we terugdraaiden naar de haven, moesten we overstag, dat is met de boeg door de wind heen van richting veranderen. Dat vraagt voldoende snelheid, maar het is een halflang kieler, en het draaimoment is anders dan bij een steekkiel, trager ook. Het manoeuvre zette goed in, maar halfweg was de harde wind op kop en de korte hoge golfslag voldoende, om ons te doen stilvallen. Even dacht ik het nog te redden door de motor erbij te steken, maar te laat, we vielen terug weg van de wind op de oude koers en ik mocht herbeginnen snelheid op de bouwen om het opnieuw te proberen. Ik wilde het vooral eerst zonder motor klaren!

Bij de vraag aan mijn matroosje, de schoot van de genua wat te vieren, ging het echt fout. Die vloog uit haar hand, en de reuzenlap zeil wapperde gewelddadig slaande in de stevige luchtstroom van de stormwind. Daar is geen terughalen aan... . Je riskeert je handen te pletten tegen de winch of je schouder te ontwrichten bij het snokken van de schoot. Dus, alarm!

Ik heb de matroos aan het roer gezet en met alle kracht gedaan wat moest, dan maar voor de wind weggedraaid (halzen of gijpen), de rolfok kleiner gemaakt in oppervlak en dan richting haven gestuurd. Gezien het kleiner totaal zeil oppervlak, was er meer invloed van de wind en de stroming en schoven we vrij snel naar Zeebrugge toe. Ik redde het zaakje door even voor de bewuste boei, de motor te starten en met nu nog nul zeil vooraan, de haven in te varen. Binnen de koppen was alles rustig, want het staketsel brak de sterke kracht van de vlagen. Zo'n toestanden heb je nu op zee, en ze zijn heel leerzaam. Je leert je goed beheersen, juist te beslissen in seconden over wat moet, en je volste aandacht op het verder verloop te houden. Weerom, in mijn emotioneel leven is me dat een ware opdracht, en het loopt dan ook vaak fout af. Rede en emotie haken bij mij niet zo goed in elkaar. In het ene ben ik vaak te gedetailleerd, te zelfzeker, in het andere, te grote twijfelaar en al te explosief en zwaar geladen. Beetje als water en vuur met elkaar willen mengen in dezelfde mens.

Waar ik op zee de bui meestal wel op tijd zie aankomen of kan onderscheppen, is het in mijn gemoedsleven vaak niet zo.

Ik wordt het klimaat niet gewaar, of ervaar het toch te laat, en voel dan in alle hevigheid wat het met me doet, en dan laait het innerlijke beleven zo op, dat ik de pedalen verlies, en vaak te vlug ageer, fout omschreven of geïnterpreteerd reageer, te hevig vooral en al vaker naast de kwestie (wordt me toch al eens meer gezegd door wie me echt graag ziet en wil helpen me meer mens te doen worden: ware, echte mooi liefde is dat!!). Er zit dus een duidelijke dualiteit in mijn persoonlijkheid, die het evenwichtig omgaan met mens en ding niet vergemakkelijkt.

Deze nacht heb is ettelijke keren het hele gebeuren op zee overgedaan, en als kapitein werd ik kwaad omdat het niet lukte bij de eerste keer. Aan boord van een zeilboot is het ten stelligste nodig dat elk bemanningslid bij het hele gebeuren betrokken blijft, zeker in zwaar weer zeilen, waar echt risico's aan verbonden zijn voor boot en bemanning. Even niet mee met de zaak, te laat ageren en je hebt een rampscenario! Maar, er zit ook een vader in mij, die erg begripsvol en vergevingsgezind en ook prominenter dan het kapitein zijn, aanwezig is!     

Zeilen leer je niet in en dag, het kost jaren eer je het kent (en het berust toch wel op enige aanleg en of een soort gave), maar dat is niet voldoende als je de zee op wilt. Je moet vooral ook de medium waarin je je begeeft goed kunnen 'lezen'. Gelukkig had mijn vader er als zeil instructeur, alle aandacht voor. Vorm en kleur van het water, golfslag en vervorming, wolken en temperatuur, vochtigheid en droogt, vertellen je wat je onder de kiel hebt. Het is even belangrijk als kunnen zeilen en navigeren!

Met mensen kunnen omgaan (iets wat ik eigenlijk wel kan, maar...), vraagt eenzelfde talent om die mensen af te tasten en te doorgronden in hun aanbreng en bedoelingen, vragen en wensen. de mens 'lezen' dus, naast het zelf mens zijn. Ik heb dus nog wat werk aan mezelf, voor ze me ooit kielhalen!

Wat ik nog zeggen wil over een zeilreisje plannen. Je hebt een datum voor ogen van vertrek, je hoopt dat het dan maar goed weer zal zijn (want in die periode, enz…, natte vinger wensbaar denken..), je kent het tij en je hebt beslist wat je vertrekuur zal zijn (ETD). Goed denk je, dat is dan geregeld. Fout!

Dat is een ‘mogelijkheid’ van vertrek, mogelijks een vals startscenario, want je hebt geen glazen bol!

Het is dus zaaks dat je naast je oorspronkelijk bedoelde onderneming (plan A), een plan B en een C of en D hebt. Waarom? Je staat op je uur van vertrek, of liever, je kruipt uit je slaapbank aan boord, en stelt vast dat het weertje dat je er gisteren nog was, vandaag van mening veranderde, bvb de wind draaide even 90°  , en je route ligt daardoor buiten het bezeilbare bereik. Dus, einde verhaal. Neen, als je daar rekening mee hield en je daar een plan B hebt bij voorzien (heel interessant om de weersberichten goed af te luisteren en juist te interpreteren. Hiervoor zit je met VTM niet zo veilig…). Enige kennis van hoe een weersbeeld zich opbouwt is dus geen luxe, doch eerder noodzaak. Fronten mogen niet aanzien worden voor paddestoelen… . Occlusies niet voor inktvissen… . Ik zeg maar wat. Met de natte vinger in de lucht wijzen, zegt misschien iets over de windrichting, maar niets over wat er zoal boven je hoofd kan hangen…! De lucht kunnen ’ lezen’ is een vrij groot pluspunt!

Ok, we besluiten plan B te volgen en we vertrekken, misschien op een enigszins ander uur, want gezien een andere route is de inwerking van stroom en wind ook anders. Even wat rekenwerk dus.

We zijn flink op weg naar B, en iedereen is happy aan boord, niemand al zeeziek, en de zon schijnt.

Na vele lange uren op de zilte nat, verschijnen er aan de horizon (en die ligt op zee veel dichterbij dan je denkt!!), donkere massa’s wolken. Wat later merken we dat het daar ook flink regent, en wellicht ook harder waait, dan waar wij ons nu bevinden. Rondom jou, water, niets dan water, en af en toe veraf, een vrachtschip op zijn eigen koers naar zijn verre loskaai. De dreiging van de wolken is nu al echt nabij, en de wind wakkert sterk aan. In der haast wordt een kleiner zeiloppervlak gevoerd na reven, en zet men alles op de boot extra zeevast (borden kunnen dodelijke projectielen worden in slecht weer met hoge dwarse golven). We duiken vroeger dan gewild in dit nu onfrisse weertje, iemand wordt intussen ziek. Je hebt het niet altijd voor het kiezen als de zee erg woest wordt, niemand is nooit vrij van zeeziekte.

Wat later gaan er nog bemanningsleden de vissen voeren, en de dolle pret is er af. We keren om!

Niet wat je denkt, maar we gaan naar plan C en of D. Dat hadden we voorzien vooraf. We draaien terug en vluchten voor deze stormdepressie weg, we kiezen eieren voor ons geld en we willen vooral geen brokken maken of mensen kwetsen.

C kan de terugkeer naar de thuishaven zijn, of het wordt D, een opzoeken van de dichts bijzijnde vluchthaven in de buurt. Als de zee echter te wild is geworden, en de wind je naar het land toe blaast (aanlandige wind, en daar krijg je reuze hoge golven, door de ondiepe kustwateren..), dan blijf je beter dieper op zee, en weg van dit geweld. De kern is zacht van zo’n gebied, maar de rand is vaak erg woest van aard. Het gaat om ‘overleven’, om het leuke van de hele onderneming niet te bezwaren.

De moraal is dan ook deze: als je in je gewone dagelijkse levenwandel stappen zet van A naar B, zie het als plan A, maar bedenk alvast ook een B, C en D programma om wie dan binnen jouw onderneming, of bedoelingen terechtkomt of zich erin opgenomen voelt of weten mag, geen valse hoop, niet invulbare verwachtingen, nare belevenissen of ervaringen, noch een psychologische kater te laten krijgen of er een aan over te houden. Ik ken zeilers die na een éénmalige zware storm op zee te hebben meegemaakt, hun boot verkochten… . Vrienden die je de das omdoet door slecht vooruit te zien met wat je bezig bent of waar je ze bij toelaat in binnen te treden, kan je jammer genoeg voor altijd kwijtspelen, en dat is wellicht niet als bedoeld in je plannen opgenomen, naar ik vermenen mag, maar het gaat wel fout!

Zeilen is niet moraliserend belerend op zich, maar vraagt wel eerlijk te zijn met je zelf en het leven.     

Dit alles wordt pas nog complexer als men besluit om in groep naar een bepaalde bestemming te zeilen. Het gebeurt dan dat de boten niet compatibel zijn aan elkaar, de ene vlugger vaart dan de andere, de andere minder scherp aan de wind dan die ene, en dus er koersen moeten worden verlegd, er keerpunten genomen dienen te worden om bij elkaar te blijven, er misverstanden ontstaan over uitgewisselde gegevens en posities, wat tot onenigheid kan leiden, miskennen van vertrouwen, en soms tot de definitieve breuk van de bestaande vriendschappen. Alleen stevige banden laten toe een planning van lange duur te smeden en aan te houden!

En zoals in het gewone leven ook, zijn er altijd mensen met een zeer hoog zelfzekerheidgehalte, maar onderliggend een vrij laag intrinsiek moreel waardebesef.  

Eind dit Nieuwe Jaar, ga ik met pensioen... (December 2013) (ik kan het nauwelijks geloven…).

Misschien ga ik dan heel veel alleen gaan zeilen, maar wie weet is het zoals met sommige oceaan zeilers: eens de vrijheid van de eenzaamheid gewoon, is het leven aan land een opgave, meer dan een zegen.. .

Och neen, ik heb mensen rond me nodig, en ik heb vrienden en vriendinnen voor het leven, een schitterende partner en zeilmaatje en, een zielsverwante magische boezemvriendin, als mijn absolute engel bewaarster!

Misschien, toch maar beter heel gewoon verder doen zoals nu en, goed kijken naar het levensbord, om toch nog altijd maar weer, iets bij te leren over mezelf, en het zeilen op de levenzee...!

Huub Onzia 31-12-2012

01-01-2013 om 17:17 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

31-12-2012 om 22:06 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Een winters zeiltochtje op zee

Vandaag was het een dag om te gaan zeilen, op zee natuurlijk! Het bleef droog, en al stond er een hele sterke ZZW wind, toch kon me dat niet tegenhouden, te proeven van het zilte nat.

Na enkelen grondige boordcontroles ging de motor van start, de planning was opgemaakt, het logboek ingevuld, koers, stroom en wind bekend, en dus gooiden we los om 13u. De zon scheen tussen de wolken, die voorbij vlogen als wilde paarden, terwijl de wind gierend floot door de staglijnen van de restende jachten in hun winterslaap in de haven van Blankenberge. Wie gaat er nu bij zoveel wind naar buiten? Wij! De “Avalon”!

De havenmeester wist van onze uitstap, dus, keerden we niet weer, kon hij de reddingsdienst verwittigen, al zou ik dat eerder liever zelf doen bij de nodige averij. Ik zeg liever zelf wat er hapert en waar ik ben… . Een Pan Pan Pan of Mayday, stuur je zelf uit, zolang je dat nog kan!

Het tochtje naar de havenuitgang (koppen) ging in volle vaart. Ons bootje, onze charmante Horizon “Avalon”, lekkerbekte al om tegen wind en stroom te gaan beuken , zijn buik te wrijven in het likkend zout, om zo alle begroeiing van zich te kunnen afschuren. De motor klonk heel tevreden, want stilliggen is niets voor zo’n lustig Yanmar ding als dat van ons.

Dan trok ik de Genua vol open, het groot zeil in een reef, en we stoven recht de zee in, tegen knobbelige korte hoge golven, waarvan de toppen als een mistig gordijn verstoven in de wind.

De wind was meer dan voorspeld, zeker 7 Bf met pieken van ruim 8! Bedrieglijke golfslag, want wind en stroom met elkaar mee, laat geen brede golfruggen ontstaan, maar de wind is wel zo fel dat je boot kan plat gaan bij een verkeerde inschatting van richting en manoeuvre.

We voeren richting De Haan, niet ver denk je, maar in het vectorzeilen schuif men met opkomend tij (richting Zeebrugge), en de wind uit het Zuid-Zuid Westen, wel degelijk gestaag diep de zee in, weg dus van de kust. Een koers 270° op kompas wordt in werkelijkheid al eerder richting 230°! Je zou in Engeland uitkomen voor je het weet, mocht je blind vertrouwen op wat de zee met je doet.

Maar, het was dolle pret, alé, voor mij toch. Ik hou van onstuimige waters, meer dan van stille met diepe ongekende gronden… . De golven sloegen regelmatig stuk tegen het vrijboord, en daar de boot onder 40° helling voer, ook tegen de onderwater romp die voor een deel aldus bloot komt te staan aan de wind. Bij wijlen werden we drijfnat gegoten door een heuse volle treffer, wat mijn vriendin Carine, die dit niet zo prettig vond na twee uur varen, deed vragen om terug te keren naar de haven. Ik heb een goed zeemanshart en wendde dus de steven, en gezien de enorme kracht van de wind en het tegen tij vorderen, hadden we een tweede poging nodig om over stag te gaan. Ik heb de rolfok toen toch wat verkleind, om mijn scheepsmaatje wat meer rust te bieden. De zeeregen werd beduidend minder, terwijl we met wat minder snelheid nu ook vlugger wegdreven van onze aanloop recht naar de haven. Je stuurt echter nooit recht op je doel af, want wind en stroom verzetten je en dan mis je de plaats waar je dacht binnen te varen. Er zijn er veel die de haveningang van Zeebrugge om die reden voorbij spoelen, in plaats van erin te varen… . rekenen en plotten is niet voldoende. Zeilen doe je door te voelen, te luisteren en te kijken, de rest is ondersteuning van wat je uit ervaring weet dat alleen zo werkt… . We haalden de motor op gang, om een grote boei te omzeilen, trokken de genua tot klein formaat, en kolkten hobbelig de haveningang in. Velen die ons al zagen vetrekken, stonden er nog te kijken, denkend: ‘wat een zotten toch, met zo een straffe wind!’.

We speelden daarna even voor toerist en legden aan de visitors steiger aan van een andere club. De kop recht in de wind. Zo kon ik mijn doorweekte Genua wat laten drogen voor ik ze opnieuw, en nu netjes oprolde. Eind goed al goed. We aten hete soep die we zelf kookten, dronken nog een Bolsje, en zijn dan naar de eigen ligplaats gevaren, steiger 14, box 76.

Als afdronk, heb ik mijn vetpomp voor de smering van mijn schroefas opgevuld, en om eerlijk te zijn, ik zeil liever in 8Bf op erg ontstuimige zee, dan dit vuile werkje te doen!  

Huub Onzia 29-12-2012
"Avalon" Horizon    

29-12-2012 om 20:15 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

29-12-2012 om 19:04 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Los en vrij

Ik laat je los, fijn liefje,
maar je loopt niet weg.
Ik laat je zomaar gaan,
wie weet komt je terug.
Ik geef je alle vrijheid,
blijft je, dicht bij mij?
Ik zeg jou: 'ga nu, ga!',
en je smeekt de tijd,
tijd die ik je niet kan geven,
omdat het vrij-zijn overwon.

Wat je loslaat, bindt,
uit een verlangen, dat,
gevat in het heel - zijn,
denkt als: éénsgezind.

Huub Onzia

29-12-2012 om 19:00 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

En ‘dames en heren’, rouler, rouler…

Ik wil je nog iets kwijt over het vorige bericht. Het geheel werd afgedaan als ‘onbelangrijk’.

Dus, men draait iemand een ferme loer, en dan zegt men dat het allemaal niets betekent.

Het verslagje over deze ‘nekmassage’ (want daar ging het gewoon over..), werd wijselijk niet door de directie en de personeels verantwoordelijke ondertekend. Die hebben de klepel zien hangen, en wilden het grote lawaai er omtrent ( en hoop te maken….!!), liever niet. Ik zeg hen wel: ‘bezint, eer gij begint’. Ik zal dit incident nooit vergeten, en pas vergeven na de juiste correctie ervan. Wie A zegt moet B durven zeggen, anders zwijgt hij beter van meet af aan!

Een verder teken van hypocrisie is dit… . Er gaat weeral iemand van mijn collega’s op pensioen. Deze lieve man krijgt van ons een grappige wenskaart met batman erop. Plooikaart met drie delen. De bat staat op het rechtse, zijn mantel zwaait uit over de twee linkse flappen. Er wordt gevraagd dat we onze naam erop zetten. We doen dat op de twee zijdelen, buiten het ‘manneke’ zelf. Dat ‘vliegend wezen’ is zoals bekend, gekleed in een vrij strak pakje, en gezien een ‘manneke’ is daar een ‘bobbel’ bij te zien… . Nu wordt, aan dezelfde ploegbazin die mij op de mat geroepen heeft voor die ‘klacht(en)’ over mijn ‘toenaderingen’ tot twee jobstudenten (nekmassage en schouderklopje)(vertaald als sexuele intimidatie en hand op de bil…), gevraagd ook haar naam erop te plaatsen, en wat doet die ‘madamme’? Ze neemt de stylo en begint op, ‘jawel’, de bult… . de vragende partij neemt haar hand weg en zegt: ‘toch daar niet zeker…?!’. En de ploegbazin zegt verbouwereerd: ‘en waarom niet…?!’. Dat is geen sexueel gekleurd act, want ‘DOMWEG’ grappig voor dat mens. Een kwestie van ethiek…!

De weg naar een bepaalde moraliteit is vaak heel kort en superbreed. De geest kwijlt erbij… .

16-12-2012 om 12:59 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

Dag lieve mensen….,lezer, nieuwsgierige, toevallig blog-passant, IT’er die eens dieper graaft, sociaal investeerder die eens neuzen gaat, om zijn eigen belangen steun te geven, hij of gij die het leuk vindt de mening van een ander eens na te trekken, en hij of zij, die zomaar met een plons in mijn vaarwater valt… Alé, zo noem ik je in alle vertrouwen…

Ik ben zeiler, geen angst, je komt niet in contact met het malen van mijn schroef, al kan ik je geen garantie geven, dat je uit het koude water komt zonder vreselijke onderkoeling of enig verschijnselen daaromtrent…. Lees dus gewaarschuwd even verder!

Wat heb ik in de tussentijd op de levensschool geleerd (alhoewel dit voor velen een loos woord is hé…?).

Long time ago… Ik zwans, maar daar houdt de doorsnee mens van, maar naar ik hoop ben je als bezoeker niet zo iemand..!!! Dus, long…., och laat maar zitten, dus….

Ik heb een mooi leven, met enorme diepe vriendschapen, wondere liefdes (jaloers? Neen toch, ge moet daar aan werken, en vooral niet doen alsof, of erger nog enkel content zijn met…), veel zeilplezier, creatief genoegen, publiek positief contact, artistiek leuke ervaringen en heerlijke schrijfsels (ik zal ze je ooit eens laten lezen als ik stevig ouder ben..), en boeiende ziele warme indrukken… . (ik hoop dat je die ook dagelijks hebt, al is het maar 15 minuten… . Heb je die???).

Bon, zo ver zijn we dus al.Voor vele nuchtere denkers, dus nergens… Ohoohohoooo, je hebt het mis. Leef je wel? Je denkt misschien heel veel na, pieker je vooral over van alles en nog wat, hebt je angst voor deze en gene, en twijfelt je aan het waarachtig zijn van je bestaan, je taak thuis en op het werk, het nut van deze gegevens, en of, straks, als je licht uitgaat, het allemaal wel enige zin heeft gehad, meer dan de erfenis die je nalaat, en waarvan je hoopt dat men je daarom enige eer zal betonen. Ik zeg je nu al: ‘een uur misschien, daarna ben je stof en as, en voert de wind je weg, buiten elke verdere beschouwing, deel van het immense Niets, het absolute zijn van de Leegte. De ‘Mens erger je niet’ toestand…, 'we houden van jou, zolang..., tot dan...!

Goed, we zijn op dreef geraakt, volg je nog?

Kijk, ik ben een danser en zal dat altijd blijven. Maar, wat is dat dan? Het is een bewogen iemand zijn, en dat betekent dat er in het leven er van alles is dat mij in beweging zet, letterlijk, dus fysiek en of en vooral, mentaal actie doet ondernemen om iets creatief tot uiting te brengen. Dat gaat over een gedacht, iets schrijven, fotograferen, choreograferen, iets vertellen, tot gewoon poseren voor de kunstschilderklas… ZIJN dus. BEN je dat ook, of bestaat je leven vooral uit DOEN, en daardoor jezelf wijsmaken dat je bent, of nog erger, doen, hopeloos intens  en veel, en dan willen dat men zegt van je: ‘je bent zo actief, waar haal je de energie, gij zijt me er toch ene?’ of, waaauw, zo’n toffe(n), wat dat gij allemaal kunt….. .

Oooh, mocht je je herkennen, stopt hier dan..!

Ok, ik, en mijn vriendin, Carine, zeilen heel veel. Kon je lezen in vorige blog berichten… . Wij, ik en mijn vriendin, vormen op de boot een hecht team. Kan je vaak nauwelijks zeggen binnen relaties, binnen werksituaties, en zelfs, ja ik geef het toe, op boten… . ike ike, ga nooit van iets schrikke…!!! We kennen het allemaal, maar bijna, of zeer zelden geven we het toe dat het er is … . Tot op het punt dat het serieus wordt… . Eh, voila, daar ben ik intussen bij aanbeland!

Ik werk in de Brugse Musea (hoofdletters zeker, al heb ik daar mijn twijfels over…), als zaal wachter (suppoost, of beter en juister: ‘Patrimoniumbewaarder’, eigenlijk niets meer en min dan nummer 104 op de personeelslijst!)

Dit is mijn derde jaar, en over anderhalf jaar ben ik op pensioen, dus 65, en einde verhaal… .

Ik doe de job met passie, met ijver, vol inzet, gedwee soms, plichtsbewust, vol interesse voor elke nieuwe tentoonstelling, ga erin op, voel me goed en doe mijn uiterste best om het positief geheel!

Ik krijg veel mooie reacties van bezoekers (en vaak ken ik hen, en zij mij van een vorig dansleven, of uit de dokterskamers na een kwetsuur of zo…, of …), en de laatste tijd zo vaak met de opmerking: ‘je bent te slim voor die job, te vriendelijk, te taalvaardig, te menselijk in omgang, je past hier niet, al steek je kop en staart uit boven je collega’s, man, kunst is iets anders voor jou, is pure passie, is doorgeven van wat ‘ECHT’ is, niet iets wat een ander neerpoot en waar jij gewoon zorg voor draagt… .

En dan denk ik: ‘wie ben ik??’ Klein ding! Kruipdier… . Mijn bazen zijn de arenden… !

Zo half Juli, is er een jobstudente die met mij naar de Apotheek van het Memling museum meegaat, ’s morgens. Daar komt gebruikelijk bijna niemand in de voormiddag, en toch zeker zelden voor 10.30u. Ik zou dus dan ook dit deel maar openen vanaf die tijd, maar, wie ben ik… . Ok, we zijn daar. Niets te doen. Ik lees normaal iets, of eerder, ik schrijf of studeer iets.

Zij, leest ook iets, en toont duidelijk dat ze zich niet lekker voelt, vooral als ze haar hoofd draait. Ik vraag of ze iets heeft met haar nek, en ja, ze heeft echt veel nekpijn. Ik zeg, dat ik Kiné heb gestudeerd en ‘misschien’ met enige massage dat wat kan verlichten, zonder enige garantie. Ze stemt in, en intussen, hebben we al over gedichten gepraat, dans, het menselijk lichaam en hoe mooi we in elkaar zitten, vormelijk, chemisch en inhoudelijk (Körperwelten..), en, ik masseer. Op het einde zeg ik al lachend met een tik op haar dij: ‘ en, ok, voel je je beter? Einde verhaal. Mooi meisje, verder geen interesse, want wat zou ik… Ik vraag geen gsm nummer, geen e-mail, en ik ben haar naam totaal vergeten, en zie ze eigenlijk ook al helemaal niet eens meer voor me… . Ik heb iemand willen helpen, en dat is het. De eed van Hypo…. En, nu komt het verdere verhaal… . Van Hypocrates tot hypocrities…. .  

Zaterdag laatst ben ik op dienst in het museum, om alle duidelijkheid, in de kapel van het ook zo genoemd: ‘hospitaalmuseum St.Jan’. Komt een ploegbaas(ik weerhoud je zijn naam, want weet dat in een democratisch land, het erger is dan in het sovjetregime om namen te noemen van betrokkenen…!!! Ik was ooit getrouwd in CSSR, onder het strakke regime, met alle gevolgen van dien…) naar me met de melding, dat ik me zal moeten aandienen bij de directeur Manfred S., omdat ik handtastelijk geweest ben met een jobstudente, ttz, haar nek gemasseerd en mijn hand op haar dij gelegd heb (sic…welke dij??). Ik zeg: ‘ok, dat zal ik dan maar doen zeker..’, me niet bewust van enig kwaad, en nog minder van de ellende die erop volgen kan… . Die ploegbaas is van een andere relationele strekking dan de mijne, maar daar stoor ik mij niet aan, hij is best wie hij is, en doet zijn werk op zich goed. De dag erop, hetzelfde verhaal door dezelfde ploegbaas. Waar zit nu de adder? Die ploegbaas meldt me dat, terwijl het een andere ploegbazin is die het verhaal ter ore kreeg van die studente ergens eind Julie, terwijl ik in verlof was, en zij het vertikte me te contacteren en me te confronteren met die jobstudente. Ethisch en naar personeelbeleid toe: fout!! Ze had me bij het eerste signaal moeten bellen, ontbieden in haar bureau, met die studente toetsen of het verhalende wel klopt, en vooral zich vergewissen of het niet ontstaan is uit de zoveeeeelste roddel die zoveeeeel vrouwelijke collega’s rondstrooien uit frustratie, verveling en dommigheid. Maar niets daarvan, we wachten tot Huub(ik dus) uit verlof is, en dan nog eens zij zelf intussen, en dan gaan we dat eens grondig aanpakken… . En hoe?!! Ehwel, de studente zegt het een en ander (intussen weet ik niet eens wat, en heb ik dat kind niet eens gezien en of gehoord bij de ‘ondervragende veroordeling’….’t Zal Belgisch zijn zeker… of is dit soort rottigheid toch internationaal??!!) aan die ploegbazin, die zonder veel nadenken het verder verteld aan onze vrij nieuwe personeelsoverste (kunstenares op basketslofjes en rokende den sigaren… met twijfelend glimlachje om de mond, maar toch zo doortastend als een Tarmak Pletwals..), en die dit op haar beurt gaat communiceren aan onze artistieke directeur Manfred S. Een integer, onlangs gepromoveerd kunstkenner van formaat…. (Lees het tijdschrift van het ministerie cultuur..!). En hij, ontbiedt mij na vraag van ploegbaas Ann, bij hem op dinsdag 21 Aug. Om 9u. Ik was er, werd prompt gezegd waar ik ‘mocht’ zitten door Ann, en kwam naast een andere ploegbaas te zitten die er eigenlijk geen zaken mee heeft (Mijnheer A. VH.). De personeelsoverste schitterde door afwezigheid, en de jobstudente in kwestie ook… . Democratie!

We zijn vertrokken voor een potje doorgestoken kaart!! Herkent u het?

Meldpunt: mijn blog!! Met graagte.

Vlaanderen boven… Er is veel goeds in Vlaanderen , maar er is nog heeeeeel veeeeel goeds te doen voor het op iets ‘fatsoenlijks zal trekken’…. Laat de moordenaars los, herstel hun eer, en stop de lijken weg aub, ze rieken vies… Oh, geef me maar de Human Body, de plastinaten!!!

Heb je het moeilijk om dit verder te lezen? Sluit af, pak je telefoon, en bel de geheime politie, en laat me oppakken. Ik ben erop getraind in CSSR destijds. Iedere stap werd nagetrokken, elke brief geopend en elke telefoon afgetapt. En weet je, er zijn er al veel dood van die klootzakken die gedwee dat allemaal slaafs opvolgden. We sterven allemaal hoor, zij ook. Eervol hé...!!

Sorry, even een omweg.

Om een lang verhaal kort te maken.

Er valt tijdens het gesprek wel 10 keer (eerder 20) het woord ‘sexuele intimidatie’, er wordt beweerd dat ik pornoboekjes in hun handen steek, en ik moet mijn gedrag grondig herzien, want wie niet breeddenkend is moet beschermd worden tegen de invloed van libertijnen als ik… Dat ‘pornoboekje’ is een gedichtenbundel die te koop is en dus zeker niet schunnig, met foto’ van mezelf getrokken in dansbewegingen, vaak vrij naakt, maar dat is mijn instrument waarmee ik dans (ooit een violist zijn viool weten bespelen die nog in de kist zit…???), en ja, ik ben naturist, danser-choreograaf, zeezeiler, schrijver met scherpe pen, fotograaf met perspectief, kinesist van opleiding (KUL) en zaalwachter met oog voor het schone en waarachtige, maar geen ‘be-potelaar’, geen oud vies ventje (moet ik een lijstje publiceren, met het minnaarschap van menigeen die ik ken in hogere functies...??).

Ik heb drie peilers in mijn menszijn die me feilloos leiden: Eerlijkheid (liefde), Openheid (vreugde) en Vertrouwen (vrede). En juist die laatste snaar hebben ze nu weten stuk te trekken. Voor altijd!!! Moraal van het verhaal: wees hypocriet zoveel je kan, doe het daar waar je het zelfs niet mogelijk acht, en ga ervoor dat het zich verbreidt als brak giftig water in een sloot. U weze succes gegeven in overvloed… .

Ik woon in Brugge, een fantastische stad, maar zo dorps als ze groot is. De hele wereld komt naar ons kijken, en wij, wij kijken de andere kant op, die van de polders (mooi hoor, en zeker niets tegen!!), maar zo werkt het niet. Zelfs onze roemruchte zeehaven Zeebrugge lijdt onder deze malaise, en verliest terrein aan de meer kosmopolitisch denkende steden als Antwerpen en Rotterdam (om er maar een paar te noemen). De middeleeuwen overschaduwen onze stad, en dat mag, als daar de zon van deze tijd overheen straalt in zijn volle sterkte, maar, het is een flauw zonneke, met veel wolken… . En het stinkt er af en toe heel ferm. Veel gedekte viese potjes !!

Ok, ik steek mijn nek uit, maar wie heeft daar nog de moed toe? Alles is uiteindelijk God, Gat en Geld, en wie zegt dat het zo niet is, moet maar eens goed rond zich kijken… Moraal??? Ja, als je rechts pinkt en links indraait…. . Sociaal??? Als je links rijdt en je rechts laat voorbijsteken… . Oh, en jezelf zijn??? Kunt ge dat nog met zo'n democratische revolver tegen je slaap…?

Waarachtigheid, Authenticiteit, Eerlijkheid, Openheid, Vertrouwen, Passie, Sensualiteit, Levendigheid, Frisheid, Sportiviteit, VERDRAAGZAAMHEID en MEDEDOGEN…. Zeg het me na! Ik ben niet vrij van zonde, maar streef naar deze waarden… . Het mag niet meer!!

Het gaat u allen goed en zelfs steeds beter… , maar vergeet niet eens over de rand te kijken.

Tot later!

24-08-2012 om 23:12 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

24-08-2012 om 22:48 geschreven door Huub Onzia Derdeyn

09-01-2012 om 22:42 geschreven door Huub Onzia Derdeyn