Bewegingsfluisterende gedachtendans Welkom op mijn Blog over: "Mind Talks" en "Body Blues" of: "dansende kleuren"... .
24-08-2012
feel good.... of de wet van de blufpoker...
Dag lieve mensen .,lezer, nieuwsgierige, toevallig blog-passant, ITer die eens dieper graaft, sociaal investeerder die eens neuzen gaat, om zijn eigen belangen steun te geven, hij of gij die het leuk vindt de mening van een ander eens na te trekken, en hij of zij, die zomaar met een plons in mijn vaarwater valt Alé, zo noem ik je in alle vertrouwen
Ik ben zeiler, geen angst, je komt niet in contact met het malen van mijn schroef, al kan ik je geen garantie geven, dat je uit het koude water komt zonder vreselijke onderkoeling of enig verschijnselen daaromtrent . Lees dus gewaarschuwd even verder!
Wat heb ik in de tussentijd op de levensschool geleerd (alhoewel dit voor velen een loos woord is hé ?).
Long time ago Ik zwans, maar daar houdt de doorsnee mens van, maar naar ik hoop ben je als bezoeker niet zo iemand..!!! Dus, long ., och laat maar zitten, dus .
Ik heb een mooi leven, met enorme diepe vriendschapen, wondere liefdes (jaloers? Neen toch, ge moet daar aan werken, en vooral niet doen alsof, of erger nog enkel content zijn met ), veel zeilplezier, creatief genoegen, publiek positief contact, artistiek leuke ervaringen en heerlijke schrijfsels (ik zal ze je ooit eens laten lezen als ik stevig ouder ben..), en boeiende ziele warme indrukken . (ik hoop dat je die ook dagelijks hebt, al is het maar 15 minuten . Heb je die???).
Bon, zo ver zijn we dus al.Voor vele nuchtere denkers, dus nergens Ohoohohoooo, je hebt het mis. Leef je wel? Je denkt misschien heel veel na, pieker je vooral over van alles en nog wat, hebt je angst voor deze en gene, en twijfelt je aan het waarachtig zijn van je bestaan, je taak thuis en op het werk, het nut van deze gegevens, en of, straks, als je licht uitgaat, het allemaal wel enige zin heeft gehad, meer dan de erfenis die je nalaat, en waarvan je hoopt dat men je daarom enige eer zal betonen. Ik zeg je nu al: een uur misschien, daarna ben je stof en as, en voert de wind je weg, buiten elke verdere beschouwing, deel van het immense Niets, het absolute zijn van de Leegte. De Mens erger je niet toestand , 'we houden van jou, zolang..., tot dan...!
Goed, we zijn op dreef geraakt, volg je nog?
Kijk, ik ben een danser en zal dat altijd blijven. Maar, wat is dat dan? Het is een bewogen iemand zijn, en dat betekent dat er in het leven er van alles is dat mij in beweging zet, letterlijk, dus fysiek en of en vooral, mentaal actie doet ondernemen om iets creatief tot uiting te brengen. Dat gaat over een gedacht, iets schrijven, fotograferen, choreograferen, iets vertellen, tot gewoon poseren voor de kunstschilderklas ZIJN dus. BEN je dat ook, of bestaat je leven vooral uit DOEN, en daardoor jezelf wijsmaken dat je bent, of nog erger, doen, hopeloos intensen veel, en dan willen dat men zegt van je: je bent zo actief, waar haal je de energie, gij zijt me er toch ene? of, waaauw, zon toffe(n), wat dat gij allemaal kunt .. .
Oooh, mocht je je herkennen, stopt hier dan..!
Ok, ik, en mijn vriendin, Carine, zeilen heel veel. Kon je lezen in vorige blog berichten . Wij, ik en mijn vriendin, vormen op de boot een hecht team. Kan je vaak nauwelijks zeggen binnen relaties, binnen werksituaties, en zelfs, ja ik geef het toe, op boten . ike ike, ga nooit van iets schrikke !!! We kennen het allemaal, maar bijna, of zeer zelden geven we het toe dat het er is . Tot op het punt dat het serieus wordt . Eh, voila, daar ben ik intussen bij aanbeland!
Ik werk in de Brugse Musea (hoofdletters zeker, al heb ik daar mijn twijfels over ), als zaal wachter (suppoost, of beter en juister: Patrimoniumbewaarder, eigenlijk niets meer en min dan nummer 104 op de personeelslijst!)
Dit is mijn derde jaar, en over anderhalf jaar ben ik op pensioen, dus 65, en einde verhaal .
Ik doe de job met passie, met ijver, vol inzet, gedwee soms, plichtsbewust, vol interesse voor elke nieuwe tentoonstelling, ga erin op, voel me goed en doe mijn uiterste best om het positief geheel!
Ik krijg veel mooie reacties van bezoekers (en vaak ken ik hen, en zij mij van een vorig dansleven, of uit de dokterskamers na een kwetsuur of zo , of ), en de laatste tijd zo vaak met de opmerking: je bent te slim voor die job, te vriendelijk, te taalvaardig, te menselijk in omgang, je past hier niet, al steek je kop en staart uit boven je collegas, man, kunst is iets anders voor jou, is pure passie, is doorgeven van wat ECHT is, niet iets wat een ander neerpoot en waar jij gewoon zorg voor draagt .
En dan denk ik: wie ben ik?? Klein ding! Kruipdier . Mijn bazen zijn de arenden !
Zo half Juli, is er een jobstudente die met mij naar de Apotheek van het Memling museum meegaat, s morgens. Daar komt gebruikelijk bijna niemand in de voormiddag, en toch zeker zelden voor 10.30u. Ik zou dus dan ook dit deel maar openen vanaf die tijd, maar, wie ben ik . Ok, we zijn daar. Niets te doen. Ik lees normaal iets, of eerder, ik schrijf of studeer iets.
Zij, leest ook iets, en toont duidelijk dat ze zich niet lekker voelt, vooral als ze haar hoofd draait. Ik vraag of ze iets heeft met haar nek, en ja, ze heeft echt veel nekpijn. Ik zeg, dat ik Kiné heb gestudeerd en misschien met enige massage dat wat kan verlichten, zonder enige garantie. Ze stemt in, en intussen, hebben we al over gedichten gepraat, dans, het menselijk lichaam en hoe mooi we in elkaar zitten, vormelijk, chemisch en inhoudelijk (Körperwelten..), en, ik masseer. Op het einde zeg ik al lachend met een tik op haar dij: en, ok, voel je je beter? Einde verhaal. Mooi meisje, verder geen interesse, want wat zou ik Ik vraag geen gsm nummer, geen e-mail, en ik ben haar naam totaal vergeten, en zie ze eigenlijk ook al helemaal niet eens meer voor me . Ik heb iemand willen helpen, en dat is het. De eed van Hypo . En, nu komt het verdere verhaal . Van Hypocrates tot hypocrities . .
Zaterdag laatst ben ik op dienst in het museum, om alle duidelijkheid, in de kapel van het ook zo genoemd: hospitaalmuseum St.Jan. Komt een ploegbaas(ik weerhoud je zijn naam, want weet dat in een democratisch land, het erger is dan in het sovjetregime om namen te noemen van betrokkenen !!! Ik was ooit getrouwd in CSSR, onder het strakke regime, met alle gevolgen van dien ) naar me met de melding, dat ik me zal moeten aandienen bij de directeur Manfred S., omdat ik handtastelijk geweest ben met een jobstudente, ttz, haar nek gemasseerd en mijn hand op haar dij gelegd heb (sic welke dij??). Ik zeg: ok, dat zal ik dan maar doen zeker.., me niet bewust van enig kwaad, en nog minder van de ellende die erop volgen kan . Die ploegbaas is van een andere relationele strekking dan de mijne, maar daar stoor ik mij niet aan, hij is best wie hij is, en doet zijn werk op zich goed. De dag erop, hetzelfde verhaal door dezelfde ploegbaas. Waar zit nu de adder? Die ploegbaas meldt me dat, terwijl het een andere ploegbazin is die het verhaal ter ore kreeg van die studente ergens eind Julie, terwijl ik in verlof was, en zij het vertikte me te contacteren en me te confronteren met die jobstudente. Ethisch en naar personeelbeleid toe: fout!! Ze had me bij het eerste signaal moeten bellen, ontbieden in haar bureau, met die studente toetsen of het verhalende wel klopt, en vooral zich vergewissen of het niet ontstaan is uit de zoveeeeelste roddel die zoveeeeel vrouwelijke collegas rondstrooien uit frustratie, verveling en dommigheid. Maar niets daarvan, we wachten tot Huub(ik dus) uit verlof is, en dan nog eens zij zelf intussen, en dan gaan we dat eens grondig aanpakken . En hoe?!! Ehwel, de studente zegt het een en ander (intussen weet ik niet eens wat, en heb ik dat kind niet eens gezien en of gehoord bij de ondervragende veroordeling .t Zal Belgisch zijn zeker of is dit soort rottigheid toch internationaal??!!) aan die ploegbazin, die zonder veel nadenken het verder verteld aan onze vrij nieuwe personeelsoverste (kunstenares op basketslofjes en rokende den sigaren met twijfelend glimlachje om de mond, maar toch zo doortastend als een Tarmak Pletwals..), en die dit op haar beurt gaat communiceren aan onze artistieke directeur Manfred S. Een integer, onlangs gepromoveerd kunstkenner van formaat . (Lees het tijdschrift van het ministerie cultuur..!). En hij, ontbiedt mij na vraag van ploegbaas Ann, bij hem op dinsdag 21 Aug. Om 9u. Ik was er, werd prompt gezegd waar ik mocht zitten door Ann, en kwam naast een andere ploegbaas te zitten die er eigenlijk geen zaken mee heeft (Mijnheer A. VH.). De personeelsoverste schitterde door afwezigheid, en de jobstudente in kwestie ook . Democratie!
We zijn vertrokken voor een potje doorgestoken kaart!! Herkent u het?
Meldpunt: mijn blog!! Met graagte.
Vlaanderen boven Er is veel goeds in Vlaanderen , maar er is nog heeeeeel veeeeel goeds te doen voor het op iets fatsoenlijks zal trekken . Laat de moordenaars los, herstel hun eer, en stop de lijken weg aub, ze rieken vies Oh, geef me maar de Human Body, de plastinaten!!!
Heb je het moeilijk om dit verder te lezen? Sluit af, pak je telefoon, en bel de geheime politie, en laat me oppakken. Ik ben erop getraind in CSSR destijds. Iedere stap werd nagetrokken, elke brief geopend en elke telefoon afgetapt. En weet je, er zijn er al veel dood van die klootzakken die gedwee dat allemaal slaafs opvolgden. We sterven allemaal hoor, zij ook. Eervol hé...!!
Sorry, even een omweg.
Om een lang verhaal kort te maken.
Er valt tijdens het gesprek wel 10 keer (eerder 20) het woord sexuele intimidatie, er wordt beweerd dat ik pornoboekjes in hun handen steek, en ik moet mijn gedrag grondig herzien, want wie niet breeddenkend is moet beschermd worden tegen de invloed van libertijnen als ik Dat pornoboekje is een gedichtenbundel die te koop is en dus zeker niet schunnig, met foto van mezelf getrokken in dansbewegingen, vaak vrij naakt, maar dat is mijn instrument waarmee ik dans (ooit een violist zijn viool weten bespelen die nog in de kist zit ???), en ja, ik ben naturist, danser-choreograaf, zeezeiler, schrijver met scherpe pen, fotograaf met perspectief, kinesist van opleiding (KUL) en zaalwachter met oog voor het schone en waarachtige, maar geen be-potelaar, geen oud vies ventje (moet ik een lijstje publiceren, met het minnaarschap van menigeen die ik ken in hogere functies...??).
Ik heb drie peilers in mijn menszijn die me feilloos leiden: Eerlijkheid (liefde), Openheid (vreugde) en Vertrouwen (vrede). En juist die laatste snaar hebben ze nu weten stuk te trekken. Voor altijd!!! Moraal van het verhaal: wees hypocriet zoveel je kan, doe het daar waar je het zelfs niet mogelijk acht, en ga ervoor dat het zich verbreidt als brak giftig water in een sloot. U weze succes gegeven in overvloed .
Ik woon in Brugge, een fantastische stad, maar zo dorps als ze groot is. De hele wereld komt naar ons kijken, en wij, wij kijken de andere kant op, die van de polders (mooi hoor, en zeker niets tegen!!), maar zo werkt het niet. Zelfs onze roemruchte zeehaven Zeebrugge lijdt onder deze malaise, en verliest terrein aan de meer kosmopolitisch denkende steden als Antwerpen en Rotterdam (om er maar een paar te noemen). De middeleeuwen overschaduwen onze stad, en dat mag, als daar de zon van deze tijd overheen straalt in zijn volle sterkte, maar, het is een flauw zonneke, met veel wolken . En het stinkt er af en toe heel ferm. Veel gedekte viese potjes !!
Ok, ik steek mijn nek uit, maar wie heeft daar nog de moed toe? Alles is uiteindelijk God, Gat en Geld, en wie zegt dat het zo niet is, moet maar eens goed rond zich kijken Moraal??? Ja, als je rechts pinkt en links indraait . . Sociaal??? Als je links rijdt en je rechts laat voorbijsteken . Oh, en jezelf zijn??? Kunt ge dat nog met zo'n democratische revolver tegen je slaap ?
Waarachtigheid, Authenticiteit, Eerlijkheid, Openheid, Vertrouwen, Passie, Sensualiteit, Levendigheid, Frisheid, Sportiviteit, VERDRAAGZAAMHEID en MEDEDOGEN . Zeg het me na! Ik ben niet vrij van zonde, maar streef naar deze waarden . Het mag niet meer!!
Het gaat u allen goed en zelfs steeds beter , maar vergeet niet eens over de rand te kijken.
Het is een ruime tijd geleden dat ik nog even iets op mijn blog plaatste, maar nu bij de 10000 keer dat mijn blog werd aangeboord, enig teken van leven. Er ging goed wat tijd voorbij, maar die was niet nutteloos, doch eerder bijzonder vruchtbaar. Er ontwikkelden zich heel wat dingen in mijn leven, waarvan ik lang gedroomd heb, maar die intussen realititeit zijn geworden. Vooreerst heb ik een nieuwe heel gelukkige relatie, die zich verder mooi ontwikkelt tot een nieuw levensgegeven, die mij en mijn nieuwe partner, heel gelukkig maakt. Zoals in alle relaties is dit een kwestie van aandacht en blijvende toenadering tot elkaar. Wat zich daarbij - en evenwijdigheid daar aan - ontwikkelde, is een oude, heel diepgaande vriendschap met een oud leerlinge dans, wat nu een openbaring blijkt te zijn, want een duo-relatie genoemd mag worden, waar respect, openheid en vertrouwen er voor zorgen, dat alle partijen zich er gewaardeerd en gelukkig bij voelen. Een droom die werkelijkheid is geworden! Dat kom je zelden tegen in die zin. Die is er nu, en zij, is nog steeds de muze voor mijn kunstminnende ziel. Ik noem haar daarom ook, mijn 'Liefdeke'. Intussen kon ik een mooi klein zeilscheepje kopen, met name, een 'Horizon', ontwerp Vander Stadt , 43 jaar oud, maar bijna nieuw van uitzicht. Ik heb er al een pak zeemijl mee afgelegd, en kon er deze zomer mijn eerste kusthavenhoppen mee doen, tot aan Duinkerke en terug. Het liet me toe de boot in alle weersomstandigheden te leren kennen en hanteren. Ik ben enorm enthousiast over het zeewaardig gedrag van deze eerder kleine boot. Ze is 7.43m lang, 2.10 breed, 1.22m diepgang, en weegt 2040Kg, met een ballast van 47%, dus onkenterbaar, of toch op zijn minst zelf - oprichtend. Ze luistert naar de naam 'Avalon', en ik heb al een eigen zeilteam onder dit gesternte, nml: mijn eigen vriendin en partner Carine, en een zus van haar, Viviane, die beiden vrij te pleiten zijn van enige vorm van zeeziekte tot nu toe. Stalen vrouwen op een polyester boot! Ge moet ze maar tegenkomen ! Dat ik nu en dan gedichten schrijf, zal de lezer van mijn blog wel hebben opgemerkt, maar intussen is dit al heel wat meer geworden, en over diverse onderwerpen. Enkele jaren terug, heb ik een reeks foto's van mezelf gemaakt, toen ik nog geen algehele beenbreuk had opgelopen (2009, in Engeland, op de rivier Deben). Een vriend van mij schreef daar gedichten op, onder de titel: 'Symbiose', en dezen werd onlangs uitgegeven en te koop gesteld in Ichtegem, alwaar Dhr. Dirk De Bosschere (050/22.14.54) ook woont. Ik durf te zeggen dat het een hebbeding is, daar de combinatie gedicht en dansfoto's, een eerder zeldzaam iets, in zijn bescheiden opvatting zelfs iets uniek is. Bij interesse, bel Dirk gewoon op. Het is een heel innemende warme persoon. Och ja, verder sta ik nog steeds model (ben 63j geworden, maar dat schaadt me niet!) voor een groepje kunstschilders - tekenaars in Brugge. Ik dans af en toe nog wat, al gaat al enkele maanden alle tijd die vrij is, naar de algehele renovatie van de huurwoonst van mijn lieve Carine, met wie ik tegen Maart denk te gaan samenwonen op de rand van Brugge. Eindelijk parking voor de auto, want in de binnenstad is dat een pest. Buurtbewonerskaarten zijn er verplicht, maar volstrekt zinloos voor de meeste bezitters ervan. Herken je het probleem? 't Zal Vlaams zijn zeker... . Intussen ben ik nog steeds erfgoedbewaker in de musea van Brugge, met name in 'Memling', of het 'Hospitaal museum', alwaar tijdelijk, een zeer boeiende tentoonstelling over Chirurgijnen en Pestheiligen' te zien is in de zolderverdieping, die op zich al fenomenaal mooi en vooral groots is. Brugge moest maar eens meer cosmopolitischer uitpakken vind ik: zich iets minder als kijkdoos van achter het gordijntje profileren, eens stevig met een eigen hedentijds gezicht uit de bol gaan. Maar goed, het blijft een schitterende stad die doet dromen... . Zo, dit was het even, voor weerom een tijdje stilte. Straks, na de verhuis, kom ik weer met meer nieuws. Wat dat ook mag wezen... . I am the one I am... Tot ziens! Tot zeils, misschien...?!
Op 19 augustus ging ik onder het mes, om die pin en 4 vijzen te verwijderen, als één-dag-kliniek opname met één nachtje blijven.
Oh, ja, het begon al fout op het pré-Op verblijf. Ik wachtte daar ruim een uur, voor
ik de anesthesiekamer binnenging. De chirurg kwam tussendoor even een babbel doen met me (hij kent me van de dans, en omwille van een medisch dossier na een ongeval in theater
'De Werf' in 1992).
Men prikt in mijn hand om een katheder te steken, maar dat mislukt 3 x, dus dan maar de ander hand, maar weer van hetzelfde. Dan, komt de anesthesist en prikt me in mijn arm, maar ook dat gaat niet goed. Hij gaat weg naar de volgende operatie (1000-poot, nietwaar!). De verpleegster die me intussen al als vogelpik had gebruikt, probeert opnieuw, maar het lukt niet echt. De dokter komt er nog eens bij en wrikt en wikt in mijn handrug (haha, een beetje pijn!), tot, en ja, het spul zo min of meer goed zit. Hop, nu naar de operatietafel, even een overstap van bed naar de snijtafel, wat bekende verplegergezichten, korte babbel met een andere anesthesist, even toch nog aanmerken: eerst de vijzen eruit halen voor je begint die pin eruit te KLOPPEN, en klaar is Huub voor het betere knipwerk!
t Product voor de slaap wordt gewapend, mijn arm opgetild. Halo, halo, tot straks Huub
zegt een stem en foetsie, t zwart gat in . !
Het is niet mijn eerste operatie en verdoving in mijn leven, dus, what ever, één meer of min.. .
Bij God, ik lig op een kamer met vier . Heel bewust weer bij mijn zinnen!
Men kijkt naar me en vraagt of ik pijn heb. Ik zeg 'ja', maar het gaat nog wel. Baxters boven mijn hoofd, knie en enkel stevig verpakt in een bultig verband. Buiten schijnt de zon. In de kamer is het vrij warm. Mijn hoofd bonst. Het gordijn bij het kleine openstaande zijvenster, flappert als een zeil dat niet weet welke kant de wind wil opgaan. Ik voel me normaal thuis op deze wilde zee. Nu, wil ik slapen, maar er is rumoer, en veel over en weer geloop door verpleging en dokters. De een en de andere schenkt me een flauwe glimlach, zo van: "beetje verse snijpijn zeker..?" Knarsetandend hou ik me toch wel flink bij hun oogcontact.
Het is ruim 17 u. Ik heb dorst, maar mag niet drinken natuurlijk. Beetje dutten dan maar.
Ik denk aan een laatste bijeenkomst na de as verstrooiing van mijn moeder. k Zie elk van mijn broers en zussen.Mijn moeder ligt opgebaard, en dan in de kist (ik was er bij toen ze haar hebben verlegd!). k Zie mijn papa zijn gezicht, hoor zijn stem, maar begrijp niet wat hij zeggen wil. Ik val in slaap.
Om 21u (of zoiets) ben ik wakker en ik heb verdomd pijn! Mijn knie brandt als een bakkersoven, en mijn enkel en onderbeen snijdt en schroeit in een combinatie van een gigantische schaafwonde met een ferme knie-bil dreun in je dijbeen ( wat we als rakkers elkaar soms aandeden, hé ). Man, wat heb ik pijn!! Godverdomme toch!!
Ik bel de verpleging en vraag pijnstillers. Ze zeggen dat er in de baxter zitten, maar ze gaan de dokter vragen voor meer. Rond 22.30u krijg ik extra medicatie tegen de pijn. Ik ben dwaas en verdoofd van deze ondraagbare gevoelens die door mijn lijf en hersens loeien. Pin eruit: 'fluitje van een cent', had men me beloofd. Ja, mijn oren: MARTELING, ja, dat, nondedju!
Ok, vrienden, ik, had het me inderdaad even anders voorgesteld voor de ingreep gebeurde... .
De dag erop, nadat ik geen oog geslapen heb, dezelfde gewaarwordingen, zeg maar rechtuit ellende. Eten, noppens, drinken, al evenzo. Ik vraag me af of die pijnstillers niet van eetbaar papier zijn, of wel degelijk medicamenten. k Draai zot van miserie, al verberg ik het voor mijn kamergenoten, en de verpleging.
Nu, moet ik een grote jongen zijn; geen vader en geen moeder meer !
Carine, mijn lieve vriendin, komt op bezoek en zegt dat ik een grauw gezicht heb. Ha, wat dacht ze wel, dat ik even op een feestje zat, met alcohol in de baxters (sorry hoor)? Ze pinkt en traantje, neemt me vast en zegt: 'och, schatje toch', en dat maakt alles goed voor mij.
Ik geloof nu weer dat er een dag komt dat die kwelling voorbij zal zijn.
Normaal gezien zou ik die dag tegen 17u al terug naar huis hebben mogen gaan. De eenheid vond dat ik me goed gedroeg en dit ontslag wel verdiende.
Ik krijg intussen nog bezoek van vriendin Hilde met haar man en 2 kinderen, zus
Viviane van Ca (Carine dus). Ca zelf was er reeds om me mee naar huis te brengen (vriend Mark was stand-by, en zou taxi spelen voor mij, na een telefoontje over de bevestiging van mijn ontslag). Bon, mooi publiek, leuke kinderen die op mijn bed zitten, babbel, en vergeetdepijneven-indrukken, met warme knuffels.
Ik tast onder de lakens, en voel warmte op het bed zelf, aan mijn rechter voet. Daar ik nogal ongemakkelijk lig , en mijn rug ook al pijn doet (stilliggen is niets voor mij) besteed ik er niet veel aandacht aan. Een warmwaterkruik in bed? Ik tast terug op die plaats, en (kind) Juliette zegt dat er rood aan mijn hand zit. Geen erg, maar toch voel ik iets stuwend rond mijn enkel, het verband knelt. Bij het wegtrekken van het laken, bemerk ik een plas bloed, met een doorweekt verband. k Bel, even in paniek, de parate verpleging die versterking haalt. Welgeteld 3 verpleegsters en een dokter staan aan mijn bed. Eén plukt het verband eraf en tot ieders grote ontstentenis, spuit er een straal bloed uit een of ander gaatje in de wonde, in een ruime boog, wel 20 cm hoog. Verbaasde verdwazing bij elkeen. Ik roep: drukverband en ijs, aub!'. De dokter gaat heen, met twee van de verpleegsters, terwijl het oude verband stevig aangedrukt blijft (door mij, en dat was auwe, auwe,auwe!). De nurs in dienst zoekt het juiste verband en haalt ijs, komt terug, en dan gaat het als in een tekenfilm, heel vertraagd: verband eraf, bloedstraal, drukkompres erop, snel een knelverband er rond, die heel vlug rood kleurt, en een dikke zak ijs erop. Voila, ik ga niet doodbloeden. Leg je rustig neer, niets aan de hand. Mijn bezoek stond intussen wel buiten, want ja, dit is even horror, al dat rode bloed, en behoorlijk veel (wie weet, had dit 's nachts gebeurd, bloedde ik misschien gewoon dood zonder het te beseffen ? Dat niet beseffen is mooi, de rest niet; beetje te vroeg toch). Iedereen komt bleek binnen, want de eerste aanblik van bed en verband was al iets teveel van het goeie voor sommigen.
Enfin, niet naar huis dus. Men komt me ook nog melden dat ik niet mag eten of drinken, zeker die nacht nog blijven moet, en ze dan wel verder zien, hoe en wat. Misschien moet ik terug verdoofd worden en gehecht, vandaar . Alé hop, ik scheur van de honger, en krijg nu nog steeds niets te eten. Neen, juist, het is geen hotel, maar een opvangplaats voor gekwetsten .
Die nacht sliep ik alweer niet, tastte voortdurend naar het warme gevoel daar beneden aan mijn been, en bad de zeegoden voor een heldere hemel de dag erop. Bij het verversen van het drukverband, bleek de bloeding er nog te zijn, maar nu heel miniem. Nieuw verband, met de
vraag of ik me zelf kan verzorgen wat die dingen betreft. Mijn uitdrukkelijke affirmatie is: 'JA!'.Wat zeg, nog blijven, honger, dorst en gekweld door pijn, neen, bedankt. Men alle eer aan iedereen, ik ga naar huis. Het goede bericht kwam, met het eten: je mag na controle van de dokter, wellicht toch naar je woonst toe! De knappe jonge arts had ik willen zoenen, maar ja , t zijn ook maar mensen . Hilde lief gebeld, en tegen 18 uur zat ik in bed, THUIS.
Mijn been zat gespannen en eerder lelijk dik, maar ik ben in mijn eigen habitat!
Die nacht had ik meer pijn dan ooit. 's Morgens is mijn been glanzend dik, wat rozig, zit mijn voet vol water, en is er nog bloed doorgesijpeld uit de wonde. Ik laat de huisarts komen, die denkt aan Flebities, schrijft een brief voor, voor een Echo en RX, met voorrang, want er is spoed bij. Het is niet zo dwingend, maar hij betrouwt het toch niet echt.
Als hij weg is, twijfel ik of ik dat wel doe . Ik meen te weten dat Flebities zéér pijnlijk is, inwendig in je been, dat je koorts hebt, dat je been enorm gloeit en dat je huid op springen staat door zwelling. Ik heb er wat van, maar de meeste kenmerken nu wel niet. Onderzoek, nieuwe opname? Neen, ik blijf thuis en wacht af. Carine haalt een medicament dat men voorschreef en nu maar platte rust, been omhoog. De dagen erop neemt de zwelling af !
De tijd wrikt zich dag na dag verder los uit het geheugen van mijn smart. Zo heilzaam!
Op 6 September haalde men de draadjes en nietjes (13!) uit de wonden. Prikkussenspel.
Elke dag doe k getrouw mijn oefeningen, heel vaak gewoon midden in de nacht, want de slaap komt niet. De pijn duikt op en verdwijnt, maar is tot dan nooit helemaal weg. Dit is genezing!
De lidtekens worden smaller, platter, bleker. Een kriebelend steken houd me wakker. De band tussen mij en mijn lichaam wordt steeds hechter, maar niet minder ongedwongen. Er is pijn!
Mijn drang naar eigen afweer van dit laatste, doet me afzien van het nemen van pijnstillers. Een enkele nacht lukt het me, voor de rest duiken de demonen op in het donker. Droom ik?
Oh, ik hoef niet meer op controle, tenzij ik dit nodig acht. Ik ben gehard en ga alleen verder.
Intussen speelt zich een drama af bij een ander menselijk wezen. Mijn hart en ziel zucht naar een oplossing, maar alleen dagelijks bezoek, geduld en luisterbereidheid kunnen helpen. Ik leef, en geef niet op, niet me zelf, niet die medemens die lijdt en niet weet waarom, zoals ik nu soms .
De eerste twee weken, kon ik geen enkele nacht normaal slapen, jawel, door de pijn. Pin eruit lijkt me nu wel even erger dan erin! Het Vlaams uitnemen t.o.v. het Engelse insteken?
Nu, slaap ik dus al wel enkele dagen met een slaappil, om op mijn Latijn te komen. Ik zag
alles veel te somber in door oververmoeidheid. Intussen doe ik zelf de revalidatie, net als bij de vorige keer. Het gaat goed, ik ken me lijf door en door, maar k moet op mijn tanden bijten. Fietsen gaat vrij vlot, al heb ik nadien knagende pijn in mijn knie, en een stijve achillespees. Intussen is ook dit veel beter geworden. Ik was ook al enkele malen in de zeilclub met schipper en vriend Erik, maar bij het eerste bezoek en inhuldiging van het nieuwe ponton, heb ik me zwaar overschat door lang zonder krukken te lopen (wat ik wel mocht proberen, maar ja...). Nu, staan die steunen al ruim 2 weken aan de kant hoor, en merk je niet dat ik een operatie had, als je me ziet stappen of fietsen. Bij opstaan na het zitten, heb ik last, de rest gaat wel allemaal. Ik wil terug dansles geven, en nam optie op een zaal voor enkele uren (in een fitnesscentrum waar ik jaren geleden ook een hele tijd les gaf ).
1 oktober is de tijd om terug te gaan werken. Het kwaadste is dan zeker wel voorbij. Nu, wens ik alleen nog wat echt diep te kunnen slapen tijdens de nacht. Komt wel goed!!!
Welja, natuurlijk heb ik nog mooie dromen, voor jou ook hoor, lieve lezer, vriend, vriendin!
Ziedaar mijn reisje, doorheen de Vlaamse verwijdering van een Engelse Zimmer-nageling
Het gaat u allen goed: break a leg . Neen, niet doen!LEEF en geniet in wijsheid !
In een volgend schrijven zal ik je mijn zeilreis van Augustus met de Dr. No beschrijven, en het wedervaren van mijn vriendin Carine op haar allereerste, erg door haar gesmaakte tocht naar Engeland. En jawel, we gingen weer de rivier Deben op, zonder breuken, met grote vreugde!
Ach, het is zover. Morgen donderdag 19-08-2010 zal men chirurgisch de stalen pin (32 cm, 1 Op 1cm) en de vier fixatievijzen verwijderen uit mijn rechter onderbeen. Het is dagkliniek, maar ik moet (mag...!) er een nacht blijven om tot mezelf te komen. Ik ken de pijn die erbij hoort, maar ik weet ook dat ik veel verdraag, en vlug zal revalideren en recupereren. 'k Geef me 14 dagen, en ga dan terug aan de slag. Dra zal ik ook weer bewegingsleer-dansles (MotionMindness) geven, en gaan lopen, en weer kunnen springen, dus ook mooie foto's kunnen maken van mezelf in beweging. Het was nog nooit zo donker, of het werd al weer licht, zie je wel! Ok, ik zit enkele dagen in bed, en dan hopsiepopsie oefenen dat het een lieve lust is. Je kan me mailen als je dat wil: huub.onzia@gmail.com of bellen 0472 280 480. Een ding is zeker, ik sluit u allen in mijn hart, en geef je al mijn creatieve energie. Ik heb een gedichtenbundel klaar over mijn foto's, het hoe, wat, waarom, waardoor, waaruit, waarmee, enz... . Mogelijks komt er een publicatie. Dus, geen tijd voor zeuren en treuren, maar wel voor blijheid en laten zijn wat is zoals het is, en evalueren of het werkt. Tijd ook om mijn perceptie scherper te stellen... . Ik groet U allen!
Mensen zagen jouw vormelijkheid, maar wisten niet hoe je was, hoe je je voelde aan de binnenkant, er is één iets dat jou wel echt kent. Mensen zagen die vormelijkheid, maar Het, kijkt er doorheen, Het, ziet waarom jij dingen deed, en of je, dat wat je zei, ook meende. Het, keek binnen in jou, en weet hoe je je voelde, misschien wel boos, of blij, Het, weet wat jij bedoelde. Het, kent jouw gedachten, jouw pijn, en jouw angst, Het, weet op wat jij wachtte, Het, kent jou ook het langst. Jouw vormelijkheid zegt niet veel, het innerlijke, jouw ware ik, is het, die de gedachten deelt, diep binnenin in jou, Het met jij. Jij, ben deel van Het onmetelijke, Etherische Totaal, de periferie. Zo, kwam jij tot vorm, ruimte, tijd. Toen je daar was, zagen ze jou dus niet, het is Het, die jou zo bepaalde ! Het, heeft geen oog voor materie, want Het, is vormelijke betrekkelijkheid, Het, heeft geen zin in zinloosheid, omdat Het, Absoluut en Alles Is. Jij bent nu, wat je altijd al was. Er is geen 'ik', Het, kent dit niet. Het leven, is dat wat je niet ziet. Er is geen komen en geen gaan, want er is alleen dit Ene bestaan. Het, begint nergens, en is nooit gedaan.
De avond voor de Nationale feestdag, ging ik op bezoek bij mijn beste vrienden. We hadden een mooie avond van gesprekken over relaties, liefdes, kinderen hebben, de essentie van het leven en wat de mens over zichzelf zou moeten onthouden en vooral beseffen. Het werd laat. Ik had de keuze gehad om, of de dinsdagavond te komen, of de woensdagavond. Normaal, ga ik bij hen op woensdag, na een zwemsessie in een nabijgelegen klein leuk zwembad Guillini in Brugge. Ik koos voor de dinsdagavond, met de uitleg, dat ik de volgende dag, wanneer ik vrij was van mijn werk, mijn moeder zou bezoeken in het rustoord Wackerbout in Bredene. Ik heb geen auto, dus vroeg op en trein en bus. Geen gewoon even over en terug, want het kost me heel veel tijd aldus!
Die keuze bleek ingegeven, afwijkend van het normale. De avond bleek ook bijzonder, omwille van de inhoud van de gesprekken: graag zien, relaties, open eerlijkheid.
Ik kwam vrij laat thuis, was moe, en in huis was het drukkend heet. Om me nog eens terwille te zijn, dronk ik de rest van een koude pint in blik uit: een Onslouw fenomeen. Toen ging ik naar bed. Van slapen kwam niet veel in huis. Ik had pijn in mijn been, waar een pin in zit en vier vijzen, na een beenbreuk vorig jaar.De nacht leek op een waterballet, maar dan zonder nattigheid. De onrust hield niet op, en om 4.28u stond ik op, opende mijn laptop, en begon te werken aan mijn gedichtenbundel: Osmose,over mijn eigen dansfotos. Ik zou een verkorte versie maken, en dat deed ik dus ook. Tegen de klok van 6.10u ging ik terug naar bed. Zelfde scenario, zelfde woelewoelepret ! Ik stond nog maar es op rond 6.28u en dronk wat melk, om weerom, nu wel steendood en uitgewrongen te gaan liggen. Een eenzame mug waagde het zelfs ongenadig mijn zoete bloed af te tappen . Ik was kapot! Toch dommelde ik weg in diepe dromen allerhande, en verslikte me bijna in het werk. De wekker werd meermaals afgedrukt, om zijn dwingend verzoek op te staan, het zwijgen op te leggen. Uiteindelijk dwong mijn plichtsbesef me uit de veren zeg maar mijn wormgedachtengang en heb ik me klaargemaakt om te gaan. Ik was netjes op tijd, zelfs iets te vroeg, en bij het toekomen van de collegas stond er al een goede sfeer. Tegen de tijd van 9 uur, kreeg ik een telefoon van mijn jongste broer, met de vraag of ik slecht nieuws kon raden, wat me toch wel even verward maakte. Na herhaling van de vraag zei ik ja, en moest raden wat dat wel kon zijn. Ik zei intuïtief:moeder! Mijn hemel viel in toen ik horen moest dat zij diezelfde ochtend tegen 5 uur gestorven was in bed in haar slaap, aan een te vermoeden hartstilstand. Ze zou in April 89 jaar worden. Gisterenavond belde ze me nog op vanuit het rusthuis na mijn werk. Ze leek helemaal ok, en zelfs eerder opgewekt. Ik zou haar nu donderdag hebben gaan bezoeken. Niet meer mogelijk, overbodig zelfs. Pas toen het voldoende tot me door drong bij het vragen aan mijn bazen, of ik naar huis kon gaan, kreeg ik een krop in mijn keel en begon te huilen. De omgeving nam dit op, keek even afwezig, maar begreep ten volle het impact. Mijn moeder zou er nooit meer zijn, ik ben vanaf nu totaal ouderloos. Vader stierf in december 1997 aan kanker, na een strijd van 5 jaar. Moeder stierf vredig en heel stil. De Nationale feestdag zal nooit meer zijn wat ze was. Ze duidt op moeders afwezigheid.
Mijn beste, of liever: geliefde, bezoeker, toeschouwer van mijn levenslijn.
Ach ja, tijd gaat snel, gebruikt hem wel. Dat doen onze politiekers ook, en uitgebreid, en het heeft ons alleen maar een duur, met schandalen opgescheept, vaak heel hypocriet samen-levend klein landje opgeleverd, dat zich nog kleiner wil maken dan het benauwelijk (lees: belachelijk) al is. Ik kan het me permitteren dit te uiten, want ik heb niets, ben niets, en op de landkaart besta ik niet eens (je weet wel, zon mensje die je zoekt op 9000 meter hoogte, door het raam kijkend naar beneden vanuit een vliegtuig, en met al die pretentie, nog steeds gelooft dat wij het schoon weer uitmaken op aarde. Stom, de aarde zal ons overleven. Haar zucht naar evolutie en evenwicht zal ons stuk voor stuk doden als ras. Zij is de bron van ons leven, niet wij dat van haar existentie!).
Maar, waarom mijn stilte? Eenvoudig: tijd!
Tijd bestaat niet. Is een inventie van de menselijke geest, om zijn angsten (en daar bestaan de meeste door), te overwinnen, en of, hanteerbaar te maken voor de illusie van een comforttabel leven.
De jungle ontgroeid, zichzelf elke natuurlijke weerbaarheid ontnomen, gaan wij nu voor gemak, gewin, verovering (ja, dat is nu ook niet nieuw..), en Godslastering in alle mogelijke vormen, afgedekt door allerhande mogelijke religieuze ideeën, sektegemeenschappelijkheid en het prediken van het einde der tijden (de menselijke tijd natuurlijk! Wat is er verdomme nog anders? Time out, nog van gehoord? Denk maar niet dat de natuur daar ooit al van wakker heeft gelegen. Wij zijn die Time Out!).
Ok, ik was even weg, de blog lag stil. Ik niet!
Ik kreeg een pak indrukken te verwerken. De ontdekking van de liefde van mijn leven, was daar niet vreemd aan. Maar, zoals altijd in sprookjesboeken, moet ik nu alweer bijna zeggen: er was eens . Niets pleegt zoveel verraad aan zijn eigen zgz ware aard als de mens. Ik ben er niet vrij van hoor, al is het om kleine domme dingen te doen (orde op zaken zetten, terwijl de stapels papier zich maar verder ten hemel richten). Naast dit zeer indringend levensgebeuren, was er nog mijn werk; Ik heb een 8 dagen werkweek, dan een 3 dagen weekend, en dan een 2 dagen werkbeurt, één dag vrij en hopla, lange 8 dagenweek. Publieke sector, waar de musea toe behoren, laten blijkbaar niet toe de zaken anders te regelen. Ik studeerde ooit: organisatie van de arbeid, en daar bleek toch dat een gelijkmatige arbeidsverdeling (ongeacht de bezetting, afwezigheden, en het onvoorziene) te regelen viel. Maar, die stomme computers van nu hé, daar is altijd iets fout mee . We moeten dus mild zijn, t zijn machines !
Enfin, ik ga verder. Ik brak mijn been op zeilreis, maar dat is je bekend. Of ik daar intussen van af ben? Wel neen! Op 9 juli wordt beslist wanneer men de 30 cm stalen pin uit mijn scheenbeen verwijderen zal en de 4 vijzen die dat spul vasthouden. Ik hoop dat het er dan zo vlug mogelijk uitgaat. Ik kan niet lopen zonder erge pijn, en springen is een akelig gevoel.
Ik wil opnieuw dansles geven en choreograferen.
Wat verder? Och ik schreef gedichten over mijn eigen dansfotos. Een vriend die zelf gedichten schrijft, begon te pennen na het zien van mijn fotos op een web die ik ooit had. Intussen is zijn bundel: Symbiose af en heb ik onder zijn aandrang mijn eigen belevenis in dichtvorm onder de titel: Osmose afgewerkt. Het zijne zal wellicht gepubliceerd worden, het mijne is in beraad. Ik schrijf intuïtief, hij is semi-prof! Symbiose te koop, Osmose niet?
Omdat men mij toch af en toe nog eens herkend als choreograaf, heb ik voor 2 theaterproducties dansen gemaakt en mimmetische taal uitgewerkt. Het was telkens bijzonder boeiend. Het grappige is, dat ik eraan begon op krukken, en eindigde met zelf alles te staan voordansen. Ach, als je leven turbulent genoeg is, stijgt je pijngrens vanzelf. t Zit allemaal tussen de ogen, of, ge zijt een nen fameuzen plantrekker , ja toch?! Ben ik niet. Te dom!?!
De zee heeft me evenwel niet verlaten. Ik kon met een school uit Brugge, gedurende 7 dagen gaan zeilen met een prachtige platbodem op de waddenzee. We bezochten alle eilanden, behalve Texel. Het was koud, wat het Wadlopen niet heeft belet, ttz, het tot aan het middel waden in het zilte zeewater, om het ongeduld van het volledig droogvallen even op de proef te stellen. Ik heb veel fotos gemaakt, waarvan sommige sprookjesachtig zijn. Het Wad, ach, je moet het hebben bevaren! Misschien mag ik volgend jaar weer eens mee. Met de jeugd!!
En nog!? Ik ga geregeld zwemmen; dat doet me echt goed, nu ik vooralsnog niet dansen kan. Dat laatste nemen ze me niet af. Dat ben ik, dat is mijn Zijn, dat is mijn oorsprong en einde.
Ik hoor je al denken: wat nen naïeve mens toch . Ok, denk maar, alé, doe het luidop aub!
Doen we dat niet bijzonder graag? Luidop denken, en dat babbelen, het eeuwige verdedigen van wat we denken, het eigen gelijk nooit in vraag laten stellen, brullen als het moet?
Valt vaak tegen, want niets is zo tricky als je verstand. Het overtroeft je hele Zijn zo vaak!
En dat is nu waar ik fel ben beginnen mijn vragen over te hebben. Ik heb mensen verloren intussen, want het leven, ook dat van mij en jou, is eindigend in zijn vormelijkheid. Ik heb helpen sterven intussen, op vraag, met een groot mededogen en empathie, en met ook pijn in mijn hart, want ik zag die mensen heel graag. Daarbij kom je uit op wat je zelf ooit meemaakt: je einde als stoffelijk bepaald en beperkt wezen, een flits op aarde, een niets in het heelal. Maar zijnde, ga je nooit heen. Zijnde Ben je, al voor je ooit maar naar een andere uitdrukkingsvorm- of dimensie zou overgaan, dus geen zorg, maar je mist de fysieke aanwezigheid, de hanteerbare aanraakbaarheid van het wezen mens, die jou verlaat. Dat vroeg me energie, studie en begrip, moed en loslaten. Het gaf me rust en inzicht, besef te Zijn.
Het deed me geloven in de herontdekking van een verloren gewaande geliefde, een diepe waarde in mijn leven, die zoals ik al voorheen citeerde, ook weerom dreigt op te gaan, in de onmogelijkheid van de maatschappelijke hypocriete kijk op liefhebben. Een dubbelrelatie is nu eenmaal niet aan de orde in het openbaar. Speel het spel, verberg je, doe het, maar zwijg, al weet iedereen waar het in het leven om draait. Hou het stil. Wordt één met de meute die liegend liefheeft, beminnend in den duik klaarkomt op een ander, en huichelt, om de vette, op een ander zo deugddoende, vrede !
Ik zeg je, in Godsnaam, wat zijn we ver de waarheid en het leven afgedreven. Wat is ons dom koppeke toch verwrongen door geld en gewin, uit angst voor dood en overleven. Wat is het Mens-Dom verdomd vreselijk op de sukkel geraakt over de laatste eeuwen heen, en wat is de blindheid waarmee het alleen maar verder gaat, richting afgrond, als je het mij vraagt!
Ben ik dan pessimist, of zwartgallig, ongeluksbrenger of vredeverstoorder, stok in het kippenren of de dwaas, die durft stilstaan bij wat er waarschijnlijk werkelijk te zien valt en mogelijke dringend te begrijpen. Moet je premier zijn om stelling te nemen? Doe het mens, doe het, en wees er niet beschaamd of te nederig voor. Die vetpotten zijn het echt ook niet!!!
Bang! Heb de moed om te leven, zelfstandig te denken, jouw mening kenbaar te maken, lief te hebben wat waard is lief te hebben, en dit door dik en dun te verdedigen, ongeacht de klaps!!!
We kunnen twee dingen doen: leven naar de waarheid, en zeg maar liefde, of naar het gewin, en dat is intussen bewezen, dat daar de leugen voor het grootste deel, de strategie bepaalt.
Eenvoud en de natuurlijke waarde der dingen is wat ons de toekomst garanderen zal. De rest is duur betaalde fictie! Val me maar aan, ik hou van weerstand. Steek je mondbescherming in!
Vind je me er even overgaan? Mag, ik ben maar een mens. Herken je je zelf ook wat in mij?
Ik laat je los, mijn liefje, maar je loopt niet weg. Ik laat je zomaar gaan, en je komt steeds terug. Ik geef je alle vrijheid, en je blijft dicht bij mij. Ik zeg jou: 'ga nu toch!', en je smeekt om tijd, tijd die ik je niet kan geven, omdat jouw vrij-zijn overwint.
Wat je loslaat, bindt, uit een verlangen, dat, gevat in het heel - zijn, denkt als: éénsgezind.
Valentijn, de dag van de geliefden. Mooier is, elke dag te zien als die waar we elkaar in vreugde en liefde kunnen ontmoeten, waarderen en steunen. Akkoord, we zijn mensen, en de druk op ons 'ingepast' leven is enorm toch kunnen we, in de stilte van ons hart, voldoende energie vinden om even maar, elke dag iemand te verblijden. De volgende tekst schreef ik aan mijn beste vriend en vriendin, naar het besef van onze samenhorige verscheidenheid, maar toch één in onze inzet. Een 'licht' gedicht veeleer.
Rimpels, lichtflikkering. Rimpels op het water, gekraakt zonlicht, gebroken lichtlijnen. De wind draait, verandering van, rimpelingsrichting... . Het water, blijft wat het is... . Geen wind, geen gemis aan rimpeling. Ik, kijk recht in, het zonlicht, door niets verblind, dan blijheid en vrede, om wat is... .
Reeds enkele tijd loopt er een tijdelijke tenstoonstelling over 'Vondelingen' in het Brugse Memling museum, in de prachtige grote zolderverdieping. Ze is opgezet door beeldend kunstenaar Lieve Van Stappen. Het moge geweten zijn, maar ook nu in onze moderne tijden, zijn er wanhopige moeders die hun boreling te vondeling leggen, soms met zeer dramatisch gevolgen voor het kind. Het feit op zich dat je vondeling bent, tekent je voor de rest van je leven. Het waarom zij, niet in de warmte van hun moeders schoot konden opgroeien, moet een prangende vraag blijven bij dergelijke kinderen, als ze al het geluk hadden in leven te blijven. Het gegeven greep me zo aan, dat ik er een gedicht over maakte. Er staat namelijk een symbolische kleine kinderkist op een witte cirkel met daarvoor een foto van een kinderkleedje dat aanspoelt op het strand. Bezoekers kunnen daar ook een klein aandenken kwijt of een briefje met een tekst. Ik heb er mijn witte teddybeer neer gezet, die het kistje in zijn armen neemt, en op het kistje mijn gedicht gelegd in kruisvorm. Zo blijf ik betrokken bij deze kinderen. Ik kom uit een gezin van zes kinderen, maar kan me goed voorstellen wat vondeling zijn moet betekenen. Ook nu komt het in onze maatschappij voor. Gedenk, o, mens... !
Enkele weken terug,kregen we in de zeilclub het bericht dat een van onze vrienden, bestuurslid en zeilmonitor, betrokken was in een auto accident rond het Gentse. De bestuurster bleef vrij ongedeerd, de passagierster voorin, werd aan de nekwervels gekwetst en geopereerd, en stelt het goed. Mijn vriend Maarten, moest op intensieve blijven tot op heden, met een klaplong, enkele gebroken nekwervels en letsels aan het ruggemerg. Zijn toestand was heel kritisch, en is nu nog zorgwekkend, maar helemaal niet levensbedreigend meer. Het meest erge is, de vraag of alle bewegingsmatige functies ten volle zullen hertstellen. Hij is jong en in goede conditie. Dat geeft hoop. Hij is heel gedreven en trots, wat hem nu volledig uit het lood slaat, want hij weet intussen zeer goed wat zijn toestand op dit ogenblik is. Het wordt een lange weg van revalidatie, van geloof en doorbijten, vaak van pijn en uitputting, van droefnis en vertwijfeling, maar, een weg die hij moet en zal gaan, en die velen bereid zijn mee te gaan met hem. Het eindpunt is niet belangrijk, maar elke stap die wordt gezet. Maarten, beste vriend, ik schreef je een gedicht. We lezen het met zijn allen, om je moed te geven, kracht om over dit gebeuren heen te komen, kracht om te geloven in vriendschap, genegenheid, sportieve doorzetting en warme hulpvaardigheid.
Je hebt zo van die dagen, dat je te vroeg op bent omdat je vreest te laat te komen. Zo'n dag dat men je iets belangrijks gaat mededelen, en je ergens een beetje twijfels hebt. Een dag, met gietende regen en stormwind, waar je willens nillens doormoet, terwijl je warme bed zo uitnodigend vraagt bij haar te blijven. Maar, dan ga je door de regen, adieu warme wol, de twijfel achterna, met open ogen vragend om de zekerheid van iets. Dit is mijn dag! Bij mijn nieuwe medische controle, kreeg ik het zeer positieve nieuws, dat de verkalking van mijn gebroken been perfect is. De pijn in mijn knie, die af en toe ergerlijk naar voren treedt, is zenuwpijn, omdat men door alles heen heeft gesneden en heel diep, om de naald van 30 cm in mijn scheenbeen te steken. Dit is wellicht iets dat zal blijven hinderlijk aanvoelen, al kan ik het leren rekenen tot mijn tweede natuur. Alles went... . Ik mag dus gaan lopen en ook licht springen. De progressie daarvan zal afhangen van mijn eigen pijndrempel en toename van mijn conditie. Die is al bij al vrij goed gebleven, al kan je 2 maanden van een bijna volledige imobiliteit niet als gunstig ervaren. Maar, de kat kwam weer de volgende dag... . Zo vlug brengt men me niet van streek. Dus, deel twee van hertsel is aangevat. Alles doen om weer te kunnen dansles geven en te dansen (hedentijdse toneeldans. Al is een dansje voor de leute ook een stapje naar wat meer..). Ik kreeg ook een schriftelijke bevestiging dat mijn arbeidscontract in de musea verlengd is tot eind december 2010. Dat betekent ademruimte, levensruimte, tijd voor herordening. Zonder de steun van mijn enorme goede vriendinnen en vrienden, had ik misschien afgehaakt, en zitten tobben en kniezen, uitgeblust en diep gekwetst. Neen, ik ben scheppend, vol goeie moed, vol verlangen mijn medemens een hart onder de riem te steken. Ik heb een artikel in het Engelse 'Practical Boat Owner' van december, en zelfs de orthopedische hoofdchirurg die me opvolgt, was er van onder de indruk. Ik kreeg een dikke pluim voor mijn eigen revalidatie aanpak, en mijn moedig optreden tijdens de dramatische sequentie op de river Deben. Ik ervaar het als een kans om nog beter aan me zelf te werken. Alleen uit ervaring valt er te leren wie we wezenlijk zijn, wie ik Ben. Ik ben niet bitsig maar dankbaar. Al is niet elke dag er een van rozegeur en maneschijn. Ik geloof in de waarde van vriendschap, vertrouwen en liefde. December vorig jaar, dook ik ineen onder de druk van een vorm van vernedering en afwijzing. Juli, dook ik ineen onder de goedbedoelde hulp die in een drama omsloeg. Nu, zijn we weer een jaar verder, en mijn ziel zegt me: 'je bent op weg, mijn vriend, op de weg die jij moet gaan om geluk te brengen en te ontvangen'. Alles is OK, Alles IS! Ik zag zaterdag een prachtige regenboog net voor ik bijna in een enorme regenbui was gedoken om naar mijn moeder te gaan in Bredene a/z. Ik nam vlug enkele foto's. Het spectrum van het licht is wonderlijk. Toch, weet ik dat het ware Zijn, wit licht is. Alle kleuren zijn er in vervat, al zien we dat zo niet. Die regenboog getuigt van de rijkdom die wij als mens, 'wetend' in ons dragen. Laten we kleur bekennen, kleur aanbrengen in onze harten, kleurrijk leven en kleur schenken aan wie triest en vermoeid is. Intussen is het donker en klettert de regen striemend tegen het raam. Een immense bliksem met een hevige donderslag. Een wind die jaagt en zucht onder haar eigen kracht. Sacraal, levendig leven. Zijnsvormelijkheid in zijn meest natuurlijke verschijning. Wonderlijke zijnsexplosie.
Ik had intussen het genoegen, mij in te zetten voor een toneel voorstelling, geschreven door frank Adam en geregisseert door Dirk Van den broeck. Het is eigenlijk een opera, maar in deze uitvoering werd het een soort boxwedstrijd. Er komt ook dans in voor, waar ik dus aan heb meegewerkt. De eerste repetities stond ik nog op twee krukken, enkele weken later had ik nog één kruk nodig om deftig rechtop te lopen, en nu, loop ik al 3 weken zonder enige kruk. Het is me nu zelfs mogelijk alle dansen voor te dansen, al durf ik toegeven dat het niet altijd pijnloos is. De beenbreuk geneest zoals de natuur het nodig acht. Maandag ga ik op medische controle. Ik hoop stilaan te mogen gaan lopen en licht te kunnen springen. Mijn eigen revalidatie ('Mind in-Tens(t)ion') wierp goeie vruchten af, wat in de toekomst zeker ook het geval zal zijn. Het zit voor een heel groot percentage tussen de oren. Je kan plantrekken, trunten, zeuren en wat nog meer, alleen de eigen inzet en het vaste geloof in beterschap, brengt ook de juiste genezing met zich mee. Dokters zijn fantastische mensen, maar als wij niet meewerken, dan is hun kennis en kunde vaak een halve maat voor niets. Het zelfhelend vermogen van ons lichaam is zeer groot. Gun het zijn volle toedracht door positief in het leven te staan. Positief is welliswaar niet enkel het goede zitten af te smeken, maar de vol-ledigheid van de situatie, het gebeuren of de waarnemingen toelaten in je diepste Zelf. Het wonder, ben je dus ook zelf. Wij zijn scheppende wezens! Ons toneel, kwam scheppend tot stand. Het grote succes dat het kende, is iets wat geschapen wordt tijdens de aanblik, het aanhoren en ondergaan van de productie, of beter, het proces, terwijl het proces telkens opnieuw zijn waarachtigheid krijgt door het eigen scheppen van elke deelnemer-acteur-danser. Er ontstaat niets als je het slechts uitvoert of louter brengt. De waarheid, zit in het scheppende karakter dat iets in zich draagt. Daarom zeg ik, ik wil niet enkel genezen, maar ik ben genezing. Ik weet dat het werkt en heilzaam is voor ieder die met me in contact komt. Leven is Zijn! Dank U wel. En die dipjes? Die schep je ook zelf! Alé hop, kop op!
Het is de weerspiegeling en niet het direct zichtbare dat de geest verruimt. Zo zie ik de kwaliteiten van het menszijn. Mijn zinnelijkheid is niet die van de nadering van de slaap, maar van inzicht in het enorme wonder van ons bestaan. Ja, er is iets dat ons beschermt en waakt...!
Ok, wat leerde me de tijd die aan me voorbij ging? Wel vooreerst dat ik in mijn vorige relatie het gevoel had nooit thuis te komen. Het gaf me nooit de voldoening die ik ervan verwachtte. Het is me nog steeds een raadsel waarom. Het was een plaats waar ik naar uitkeek, maar ze bleef onverschillig voor mijn aanwezigheid en trok zich wenig aan van mijn bestaan. Ik kon, zo weet ik nu, er evengoed niet zijn, het maakte niets uit voor wie het huis beheerde, deelde en bewoonde. Er is intussen niets veranderd, behalve dat wat alles verandert. Ik ben er niet meer welkom. Ik voel me als een eiland waarvan men de bewoners verwijderd heeft. Ik heb echter nooit iemand iets geweigerd. Men kon, als men wist wat men deed, een storm riskeren, of zich blootstellen aan humeursveranderingen die men normaal ver uit de weg zou gaan. Ik weet intussen dat je een eiland maar leert kennen als je de zee er rond bevaart en bestudeert. Ik, heb weer zicht op de oceaan! Mijn alleen zijn maakte dat ik me niet meer moest verontschuldigen voor mijn bestaan. Alleen zijn krijgt betekenis in contrast met sociale omgang. Daar ben ik me nu steeds meer van bewust. Eenzaamheid kan ook een vernauwende staat zijn. In mijn denken ga ik nooit voorstellingen maken over hoe dingen gaan aflopen voor ze zich duidelijk aan me voordoen. Ik schep zelden een helder beeld van het geheel. Ik ga op mijn intuïtie af, mijn instinct de gelegenheid gevend om zich al tastend een weg te zoeken in het ledige, erop vertrouwend dat er ergens uit het schijnbare niets, iets zal komen opdagen. Ik ben vertrouwd met deze impulsieve vorm van denken, met de aanvaarding van de verwarring die ermee gepaard gaat. 'En verder', is de drijvende kracht van het leven, een onvermogen om vooruit te denken, een soort onverzadigbaarheid. Misschien de bron van enige creativiteit bij mij. Het is opnieuw in me werkzaam, alsof ik een hele tijd bewusteloos was voorheen. Rusteloze levensdrang is wat me leidt. Zo is ook mijn blog... . De zon staat aan de kim, alles licht op, alles is helder.
Ik ben weer onder zeil! Vandaag, begon ik opnieuw aan mijn taak als supoost in de musea in Brugge. 7 uur op de been, zonder morren, al deed het bij momenten niet zo veel deugd in mijn voet, knie en genageld been. Ik hield vol en weet dat ik het nu verder aankan. Er is nog heel wat tijd nodig om mijn gebroken rechter onderbeen weer als een normaal been te voelen, maar de start naar het hervatten van een gewoon leven is gegeven. Ik ben weer onder zeil. De collega's waren bezorgd, doch konden vaststellen dat ik geen watje ben. Ik mocht vanaf nu zonder krukken lopen en volop steunen op het gekwetste been, wat dan bij deze meteen ruimschoots is gebeurd. Ik heb weer twee benen. Geloof me, stilzitten is niets voor mij. je wordt daar zo vlug oud van... . Ik fiets weer als gewoon, wat me meteen mijn onafhankelijkheid teruggeeft en de horizont weer opentrekt. Ik dank allen die me tot op dit punt hebben gebracht.
Ik druk mijn geluk uit in dit klein gedicht:
Ik neem je in mijn armen, zacht, wachtend op een teken van geluk, en zoen je teder op elk plekje tevredenheid, met kusjes als waterdruppeltjes, in een stralende zon, openspattend in een spectrum van puur Zijn... .
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).
Ik ben een man en woon in Brugge (België) en mijn beroep is (ex-)danser en choreograaf (33% handicap door arbeidsongeval in een theater in 1992).
Ik ben geboren op 26/11/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zijn en bewegen, digitale fotografie, zeilen, psychologie en filosofie.
Ik heb een heel intense passie voor alles wat met in beweging zijn te maken heeft. Na mijn licentie kinesitherapie, stapte ik in de danswereld en bouwde over de jaren heen, mijn eigen bewegingsleermethode uit. Ik geef avondles en stages.
!
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).