Moederkexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De avond voor de Nationale feestdag, ging ik op bezoek bij mijn beste vrienden. We hadden een mooie avond van gesprekken over relaties, liefdes, kinderen hebben, de essentie van het leven en wat de mens over zichzelf zou moeten onthouden en vooral beseffen. Het werd laat. Ik had de keuze gehad om, of de dinsdagavond te komen, of de woensdagavond. Normaal, ga ik bij hen op woensdag, na een zwemsessie in een nabijgelegen klein leuk zwembad Guillini in Brugge. Ik koos voor de dinsdagavond, met de uitleg, dat ik de volgende dag, wanneer ik vrij was van mijn werk, mijn moeder zou bezoeken in het rustoord ‘Wackerbout’ in Bredene. Ik heb geen auto, dus vroeg op en trein en bus. Geen gewoon even over en terug, want het kost me heel veel tijd aldus!

Die keuze bleek ingegeven, afwijkend van het ‘normale’. De avond bleek ook bijzonder, omwille van de inhoud van de gesprekken: ‘graag zien’, ‘relaties’, ‘open eerlijkheid’.

Ik kwam vrij laat thuis, was moe, en in huis was het drukkend heet. Om me nog eens terwille te zijn, dronk ik de rest van een koude pint in blik uit: een Onslouw fenomeen. Toen ging ik naar bed. Van slapen kwam niet veel in huis. Ik had pijn in mijn been, waar een pin in zit en vier vijzen, na een beenbreuk vorig jaar.De nacht leek op een waterballet, maar dan zonder nattigheid. De onrust hield niet op, en om 4.28u stond ik op, opende mijn laptop, en begon te werken aan mijn gedichtenbundel: ‘Osmose’,  over mijn eigen dansfoto’s. Ik zou een verkorte versie maken, en dat deed ik dus ook. Tegen de klok van 6.10u ging ik terug naar bed. Zelfde scenario, zelfde woelewoelepret…! Ik stond nog maar es op rond 6.28u en dronk wat melk, om weerom, nu wel steendood en uitgewrongen te gaan liggen. Een eenzame mug waagde het zelfs ongenadig mijn zoete bloed af te tappen… . Ik was kapot! Toch dommelde ik weg in diepe dromen allerhande, en verslikte me bijna in het werk. De wekker werd meermaals afgedrukt, om zijn dwingend verzoek op te staan, het zwijgen op te leggen. Uiteindelijk dwong mijn plichtsbesef me uit de veren – zeg maar mijn wormgedachtengang – en heb ik me klaargemaakt om te gaan. Ik was netjes op tijd, zelfs iets te vroeg, en bij het toekomen van de collega’s stond er al een goede sfeer. Tegen de tijd van 9 uur, kreeg ik een telefoon van mijn jongste broer, met de vraag of ik slecht nieuws kon raden, wat me toch wel even verward maakte. Na herhaling van de vraag zei ik ja, en moest raden wat dat wel kon zijn. Ik zei intuïtief:’moeder’! Mijn hemel viel in toen ik horen moest dat zij diezelfde ochtend tegen 5 uur gestorven was in bed in haar slaap, aan een te vermoeden hartstilstand. Ze zou in April 89 jaar worden. Gisterenavond belde ze me nog op vanuit het rusthuis na mijn werk. Ze leek helemaal ok, en zelfs eerder opgewekt. Ik zou haar nu donderdag hebben gaan bezoeken. Niet meer mogelijk, overbodig zelfs. Pas toen het voldoende tot me door drong bij het vragen aan mijn bazen, of ik naar huis kon gaan, kreeg ik een krop in mijn keel en begon te huilen. De omgeving nam dit op, keek even afwezig, maar begreep ten volle het impact. Mijn moeder zou er nooit meer zijn, ik ben vanaf nu totaal ouderloos. Vader stierf in december 1997 aan kanker, na een strijd van 5 jaar. Moeder stierf vredig en heel stil. De Nationale feestdag zal nooit meer zijn wat ze was. Ze duidt op moeders afwezigheid.