Op 19 augustus ging ik onder het mes, om die pin en 4 vijzen te verwijderen, als één-dag-kliniek opname met één nachtje blijven.

Oh, ja, het begon al fout op het pré-Op verblijf. Ik wachtte daar ruim een uur, voor

ik de anesthesiekamer binnenging. De chirurg kwam tussendoor even een babbel doen met me (hij kent me van de dans, en omwille van een medisch dossier na een ongeval in theater

'De Werf' in 1992).

Men prikt in mijn hand om een katheder te steken, maar dat mislukt 3 x, dus dan maar de ander hand, maar weer van hetzelfde. Dan, komt de anesthesist en prikt me in mijn arm, maar ook dat gaat niet goed. Hij gaat weg naar de volgende operatie (1000-poot, nietwaar!). De verpleegster die me intussen al als vogelpik had gebruikt, probeert opnieuw, maar het lukt niet echt. De dokter komt er nog eens bij en wrikt en wikt in mijn handrug (haha, een beetje pijn!), tot, en ja, het spul zo min of meer goed zit. Hop, nu naar de operatietafel, even een overstap van bed naar de snijtafel, wat bekende verplegergezichten, korte babbel met een andere anesthesist, even toch nog aanmerken: ‘eerst de vijzen eruit halen voor je begint die pin eruit te KLOPPEN’, en klaar is Huub voor het betere knipwerk!

‘t Product voor de slaap wordt gewapend, mijn arm opgetild. ‘Halo, halo, tot straks Huub’

zegt een stem en foetsie, ‘t zwart gat in…. !

Het is niet mijn eerste operatie en verdoving in mijn leven, dus, what ever, één meer of min.. .

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Bij God, ik lig op een kamer met vier… . Heel bewust weer bij mijn zinnen!

Men kijkt naar me en vraagt of ik pijn heb. Ik zeg 'ja', maar het gaat nog wel. Baxters boven mijn hoofd, knie en enkel stevig verpakt in een bultig verband. Buiten schijnt de zon. In de kamer is het vrij warm. Mijn hoofd bonst. Het gordijn bij het kleine openstaande zijvenster, flappert als een zeil dat niet weet welke kant de wind wil opgaan. Ik voel me normaal thuis op deze wilde zee. Nu, wil ik slapen, maar er is rumoer, en veel over en weer geloop door verpleging en dokters. De een en de andere schenkt me een flauwe glimlach, zo van: "beetje verse snijpijn zeker..?" Knarsetandend hou ik me toch wel flink bij hun oogcontact.

Het is ruim 17 u. Ik heb dorst, maar mag niet drinken natuurlijk. Beetje dutten dan maar.

Ik denk aan een laatste bijeenkomst na de as verstrooiing van mijn moeder. ‘k Zie elk van mijn broers en zussen.  Mijn moeder ligt opgebaard, en dan in de kist (ik was er bij toen ze haar hebben verlegd!). ‘k Zie mijn papa zijn gezicht, hoor zijn stem, maar begrijp niet wat hij zeggen wil. Ik val in slaap.

Om 21u (of zoiets) ben ik wakker en ik heb verdomd pijn! Mijn knie brandt als een bakkersoven, en mijn enkel en onderbeen snijdt en schroeit in een combinatie van een gigantische schaafwonde met een ferme knie-bil dreun in je dijbeen ( wat we als rakkers elkaar soms aandeden, hé…). Man, wat heb ik pijn!! Godverdomme toch!!

Ik bel de verpleging en vraag pijnstillers. Ze zeggen dat er in de baxter zitten, maar ze gaan de dokter vragen voor meer. Rond 22.30u krijg ik extra medicatie tegen de pijn. Ik ben dwaas en verdoofd van deze ondraagbare gevoelens die door mijn lijf en hersens loeien. Pin eruit: 'fluitje van een cent', had men me beloofd. Ja, mijn oren: MARTELING, ja, dat, nondedju!

Ok, vrienden, ik, had het me inderdaad even anders voorgesteld voor de ingreep gebeurde... . 

De dag erop, nadat ik geen oog geslapen heb, dezelfde gewaarwordingen, zeg maar rechtuit ellende. Eten, noppens, drinken, al evenzo. Ik vraag me af of die pijnstillers niet van eetbaar papier zijn, of wel degelijk medicamenten. ‘k Draai zot van miserie, al verberg ik het voor mijn kamergenoten, en de verpleging.

Nu, moet ik een grote jongen zijn; geen vader en geen moeder meer… !

Carine, mijn lieve vriendin, komt op bezoek en zegt dat ik een  grauw gezicht heb. Ha, wat dacht ze wel, dat ik even op een feestje zat, met alcohol in de baxters… (sorry hoor)? Ze pinkt en traantje, neemt me vast en zegt: 'och, schatje toch', en dat maakt alles goed voor mij.

Ik geloof nu weer dat er een dag komt dat die kwelling voorbij zal zijn.

Normaal gezien zou ik die dag tegen 17u al terug naar huis hebben mogen gaan. De eenheid vond dat ik me goed gedroeg en dit ontslag wel verdiende.

Ik krijg intussen nog bezoek van vriendin Hilde met haar man en 2 kinderen, zus

Viviane van Ca (Carine dus). Ca zelf was er reeds om me mee naar huis te brengen (vriend Mark was stand-by, en zou taxi spelen voor mij, na een telefoontje over de bevestiging van mijn ontslag). Bon, mooi publiek, leuke kinderen die op mijn bed zitten, babbel, en vergeetdepijneven-indrukken, met warme knuffels.

Ik tast onder de lakens, en voel warmte op het bed zelf, aan mijn rechter voet. Daar ik nogal ongemakkelijk lig , en mijn rug ook al pijn doet (stilliggen is niets voor mij) besteed ik er niet veel aandacht aan. Een warmwaterkruik in bed? Ik tast terug op die plaats, en (kind) Juliette zegt dat er rood aan mijn hand zit. Geen erg, maar toch voel ik iets stuwend rond mijn enkel, het verband knelt. Bij het wegtrekken van het laken, bemerk ik een plas bloed, met een doorweekt verband. ‘k Bel, even in paniek, de parate verpleging die versterking haalt. Welgeteld 3 verpleegsters en een dokter staan aan mijn bed.  Eén plukt het verband eraf en tot ieders grote ontstentenis, spuit er een straal bloed uit een of ander gaatje in de wonde, in een ruime boog, wel xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />20 cm hoog. Verbaasde verdwazing bij elkeen. Ik roep: ‘drukverband en ijs, aub!'. De dokter gaat heen, met twee van de verpleegsters, terwijl het oude verband stevig aangedrukt blijft (door mij, en dat was auwe, auwe,auwe!). De nurs in dienst zoekt het juiste verband en haalt ijs, komt terug, en dan gaat het als in een tekenfilm, heel vertraagd: verband eraf, bloedstraal, drukkompres erop, snel een knelverband er rond, die heel vlug rood kleurt, en een dikke zak ijs erop. Voila, ik ga niet doodbloeden. Leg je rustig neer, niets aan de hand.
Mijn bezoek stond intussen wel buiten, want ja, dit is even horror, al dat rode bloed, en behoorlijk veel (wie weet, had dit 's nachts gebeurd, bloedde ik misschien gewoon dood zonder het te beseffen…? Dat niet beseffen is mooi, de rest niet; beetje te vroeg toch). Iedereen komt bleek binnen, want de eerste aanblik van bed en verband was al iets teveel van het goeie voor sommigen.

Enfin, niet naar huis dus. Men komt me ook nog melden dat ik niet mag eten of drinken, zeker die nacht nog blijven moet, en ze dan wel verder zien, hoe en wat. Misschien moet ik terug verdoofd worden en gehecht, vandaar… . Alé hop, ik scheur van de honger, en krijg nu nog steeds niets te eten. Neen, juist, het is geen hotel, maar een opvangplaats voor gekwetsten… .

Die nacht sliep ik alweer niet, tastte voortdurend naar het warme gevoel daar beneden aan mijn been, en bad de zeegoden voor een heldere hemel de dag erop. Bij het verversen van het drukverband, bleek de bloeding er nog te zijn, maar nu heel miniem. Nieuw verband, met de

vraag of ik me zelf kan verzorgen wat die dingen betreft. Mijn uitdrukkelijke affirmatie is: 'JA!'.Wat zeg, nog blijven, honger, dorst en gekweld door pijn, neen, bedankt. Men alle eer aan iedereen, ik ga naar huis. Het goede bericht kwam, met het eten: ‘je mag na controle van de dokter, wellicht toch naar je woonst toe’! De knappe jonge arts had ik willen zoenen, maar ja… , ’t zijn ook maar mensen… . Hilde lief gebeld, en tegen 18 uur zat ik in bed, THUIS.

Mijn been zat gespannen en eerder lelijk dik, maar ik ben in mijn eigen habitat!

Die nacht had ik meer pijn dan ooit. 's Morgens is mijn been glanzend dik, wat rozig, zit mijn voet vol water, en is er nog bloed doorgesijpeld uit de wonde. Ik laat de huisarts komen, die denkt aan Flebities, schrijft een brief voor, voor een Echo en RX, met voorrang, want er is spoed bij. Het is niet zo dwingend, maar hij betrouwt het toch niet echt.

Als hij weg is, twijfel ik of ik dat wel doe . Ik meen te weten dat Flebities zéér pijnlijk is, inwendig in je been, dat je koorts hebt, dat je been enorm gloeit en dat je huid op springen staat door zwelling. Ik heb er wat van, maar de meeste kenmerken nu wel niet. Onderzoek, nieuwe opname? Neen, ik blijf thuis en wacht af. Carine haalt een medicament dat men voorschreef en nu maar platte rust, been omhoog. De dagen erop neemt de zwelling af…!

De tijd wrikt zich dag na dag verder los uit het geheugen van mijn smart. Zo heilzaam!

Op 6 September haalde men de draadjes en nietjes (13!) uit de wonden. Prikkussenspel.

Elke dag doe ‘k getrouw mijn oefeningen, heel vaak gewoon midden in de nacht, want de slaap komt niet. De pijn duikt op en verdwijnt, maar is tot dan nooit helemaal weg. Dit is genezing!

De lidtekens worden smaller, platter, bleker. Een kriebelend steken houd me wakker. De band tussen mij en mijn lichaam wordt steeds hechter, maar niet minder ongedwongen. Er is pijn!

Mijn drang naar eigen afweer van dit laatste, doet me afzien van het nemen van pijnstillers. Een enkele nacht lukt het me, voor de rest duiken de demonen op in het donker. Droom ik?

Oh, ik hoef niet meer op controle, tenzij ik dit nodig acht. Ik ben gehard en ga alleen verder.

Intussen speelt zich een drama af bij een ander menselijk wezen. Mijn hart en ziel zucht naar een oplossing, maar alleen dagelijks bezoek, geduld en luisterbereidheid kunnen helpen. Ik leef, en geef niet op, niet me zelf, niet die medemens die lijdt en niet weet waarom, zoals ik nu soms… .

De eerste twee weken, kon ik geen enkele nacht normaal slapen, jawel, door de pijn. Pin eruit lijkt me nu wel even erger dan erin! Het Vlaams uitnemen t.o.v. het Engelse insteken?

Nu, slaap ik dus al wel enkele dagen met een slaappil, om op mijn Latijn te komen. Ik zag

alles veel te somber in door oververmoeidheid. Intussen doe ik zelf de revalidatie, net als bij de vorige keer. Het gaat goed, ik ken me lijf door en door, maar ‘k moet op mijn tanden bijten. Fietsen gaat vrij vlot, al heb ik nadien knagende pijn in mijn knie, en een stijve achillespees. Intussen is ook dit veel beter geworden. Ik was ook al enkele malen in de zeilclub met schipper en vriend Erik, maar bij het eerste bezoek en inhuldiging van het nieuwe ponton, heb ik me zwaar overschat door lang zonder krukken te lopen (wat ik wel mocht proberen, maar ja...). Nu, staan die steunen al ruim 2 weken aan de kant hoor, en merk je niet dat ik een operatie had, als je me ziet stappen of fietsen. Bij opstaan na het zitten, heb ik last, de rest gaat wel allemaal. Ik wil terug dansles geven, en nam optie op een zaal voor enkele uren (in een fitnesscentrum waar ik jaren geleden ook een hele tijd les gaf ).

1 oktober is de tijd om terug te gaan werken. Het kwaadste is dan zeker wel voorbij. Nu, wens ik alleen nog wat echt diep te kunnen slapen tijdens de nacht. Komt wel goed!!!

Welja, natuurlijk heb ik nog mooie dromen, voor jou ook hoor, lieve lezer, vriend, vriendin!

Ziedaar mijn reisje, doorheen de Vlaamse verwijdering van een Engelse ‘Zimmer-nageling…’

Het gaat u allen goed: ‘break a leg…’ . Neen, niet doen!  LEEF en geniet in wijsheid…!

In een volgend schrijven zal ik je mijn zeilreis van Augustus met de ‘Dr. No’ beschrijven, en het wedervaren van mijn vriendin Carine op haar allereerste, erg door haar gesmaakte tocht naar Engeland.  En jawel, we gingen weer de rivier Deben op, zonder breuken, met grote vreugde!

30-12-2010 om 13:12 geschreven door lillianeb