Enkele weken terug,kregen we in de zeilclub het bericht dat een van onze vrienden, bestuurslid en zeilmonitor, betrokken was in een auto accident rond het Gentse. De bestuurster bleef vrij ongedeerd, de passagierster voorin, werd aan de nekwervels gekwetst en geopereerd, en stelt het goed. Mijn vriend Maarten, moest op intensieve blijven tot op heden, met een klaplong, enkele gebroken nekwervels en letsels aan het ruggemerg. Zijn toestand was heel kritisch, en is nu nog zorgwekkend, maar helemaal niet levensbedreigend meer. Het meest erge is, de vraag of alle bewegingsmatige functies ten volle zullen hertstellen. Hij is jong en in goede conditie. Dat geeft hoop. Hij is heel gedreven en trots, wat hem nu volledig uit het lood slaat, want hij weet intussen zeer goed wat zijn toestand op dit ogenblik is. Het wordt een lange weg van revalidatie, van geloof en doorbijten, vaak van pijn en uitputting, van droefnis en vertwijfeling, maar, een weg die hij moet en zal gaan, en die velen bereid zijn mee te gaan met hem. Het eindpunt is niet belangrijk, maar elke stap die wordt gezet. Maarten, beste vriend, ik schreef je een gedicht. We lezen het met zijn allen, om je moed te geven, kracht om over dit gebeuren heen te komen, kracht om te geloven in vriendschap, genegenheid, sportieve doorzetting en warme hulpvaardigheid.
Mijn vriend, Maartenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Wanneer het lot je uitdaagt,
Weet dan, dat het richting is.
Wanneer, plots je wereld stilstaat,
Ga dan zoeken naar de diepe aard.
Wanneer, jij, hard strijden moet,
Weet dan zeker, dat is weerom groei.
Droefenis is de vraag naar zegening,
Omdat menszijn, zijnswording is
.
Vergeef, beleef en ken uw pijnen,
Want, hij zult ervaren wat werkelijk is.
Genezing, zit in het aanvaarden,
Leven, zit in het eenvoudig Zijn.
Denk niet aan morgen,
Vergeet wat gisteren was,
Sta op in het Nu en Hier,
Stap, mijn vriend, sta op,
En wandel, want je bent,
Nimmer nog alleen,
Want altijd op weg
,
Samen met ons allen!
Huub Onzia Derdeyn
|