Mijn beste, of liever: ‘geliefde’, bezoeker, toeschouwer van mijn levenslijn.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ach ja, tijd gaat snel, gebruikt hem wel. Dat doen onze politiekers ook, en uitgebreid, en het heeft ons alleen maar een duur, met schandalen opgescheept, vaak heel hypocriet samen-levend klein landje opgeleverd, dat zich nog kleiner wil maken dan het benauwelijk (lees: belachelijk) al is. Ik kan het me permitteren dit te uiten, want ik heb niets, ben niets, en op de landkaart besta ik niet eens (je weet wel, zo’n mensje die je zoekt op 9000 meter hoogte, door het raam kijkend naar beneden vanuit een vliegtuig, en met al die pretentie, nog steeds gelooft dat wij het schoon weer uitmaken op aarde. Stom, de aarde zal ons overleven. Haar zucht naar evolutie en evenwicht zal ons stuk voor stuk doden als ras. Zij is de bron van ons leven, niet wij dat van haar existentie!).

Maar, waarom mijn stilte? Eenvoudig: tijd!

Tijd bestaat niet. Is een inventie van de menselijke geest, om zijn angsten (en daar bestaan de meeste door), te overwinnen, en of, hanteerbaar te maken voor de illusie van een comforttabel leven.

De jungle ontgroeid, zichzelf elke natuurlijke weerbaarheid ontnomen, gaan wij nu voor gemak, gewin, verovering (ja, dat is nu ook niet nieuw..), en Godslastering in alle mogelijke vormen, afgedekt door allerhande mogelijke religieuze ideeën, sektegemeenschappelijkheid en het prediken van het einde der tijden (de menselijke tijd natuurlijk! Wat is er verdomme nog anders? Time out, nog van gehoord? Denk maar niet dat de natuur daar ooit al van wakker heeft gelegen. Wij zijn die Time Out!).

Ok, ik was even weg, de blog lag stil. Ik niet!

Ik kreeg een pak indrukken te verwerken. De ontdekking van de liefde van mijn leven, was daar niet vreemd aan. Maar, zoals altijd in sprookjesboeken, moet ik nu alweer bijna zeggen: er was eens…. Niets pleegt zoveel verraad aan zijn eigen zgz ware aard als de mens. Ik ben er niet vrij van hoor, al is het om kleine domme dingen te doen (orde op zaken zetten, terwijl de stapels papier zich maar verder ten hemel richten). Naast dit zeer indringend levensgebeuren, was er nog mijn werk; Ik heb een 8 dagen werkweek, dan een 3 dagen weekend, en dan een 2 dagen werkbeurt, één dag vrij en hopla, lange 8 dagenweek. Publieke sector, waar de musea toe behoren, laten blijkbaar niet toe de zaken anders te regelen. Ik studeerde ooit: ‘organisatie van de arbeid’, en daar bleek toch dat een gelijkmatige arbeidsverdeling (ongeacht de bezetting, afwezigheden, en het onvoorziene) te regelen viel. Maar, die stomme computers van nu hé, daar is altijd iets fout mee… . We moeten dus mild zijn, ’t zijn machines…!

Enfin, ik ga verder. Ik brak mijn been op zeilreis, maar dat is je bekend. Of ik daar intussen van af ben? Wel neen! Op 9 juli wordt beslist wanneer men de 30 cm stalen pin uit mijn scheenbeen verwijderen zal en de 4 vijzen die dat spul vasthouden. Ik hoop dat het er dan zo vlug mogelijk uitgaat. Ik kan niet lopen zonder erge pijn, en springen is een akelig gevoel.

Ik wil opnieuw dansles geven en choreograferen.

Wat verder? Och ik schreef gedichten over mijn eigen dansfoto’s. Een vriend die zelf gedichten schrijft, begon te pennen na het zien van mijn foto’s op een web die ik ooit had. Intussen is zijn bundel: ‘Symbiose’ af en heb ik onder zijn aandrang mijn eigen belevenis in dichtvorm onder de titel: ‘Osmose’ afgewerkt. Het zijne zal wellicht gepubliceerd worden, het mijne is in beraad. Ik schrijf intuïtief, hij is semi-prof! Symbiose te koop, Osmose niet?

Omdat men mij toch af en toe nog eens herkend als choreograaf, heb ik voor 2 theaterproducties dansen gemaakt en mimmetische taal uitgewerkt. Het was telkens bijzonder boeiend. Het grappige is, dat ik eraan begon op krukken, en eindigde met zelf alles te staan voordansen. Ach, als je leven turbulent genoeg is, stijgt je pijngrens vanzelf. ’t Zit allemaal tussen de ogen, of, ge zijt een nen fameuzen plantrekker…, ja toch?! Ben ik niet. Te dom!?!

De zee heeft me evenwel niet verlaten. Ik kon met een school uit Brugge, gedurende 7 dagen gaan zeilen met een prachtige platbodem op de waddenzee. We bezochten alle eilanden, behalve Texel. Het was koud, wat het Wadlopen niet heeft belet, ttz, het tot aan het middel waden in het zilte zeewater, om het ongeduld van het volledig droogvallen even op de proef te stellen. Ik heb veel foto’s gemaakt, waarvan sommige sprookjesachtig zijn. Het Wad, ach, je moet het hebben bevaren! Misschien mag ik volgend jaar weer eens mee. Met de jeugd!!

En nog!? Ik ga geregeld zwemmen; dat doet me echt goed, nu ik vooralsnog niet dansen kan. Dat laatste nemen ze me niet af. Dat ben ik, dat is mijn Zijn, dat is mijn oorsprong en einde.

Ik hoor je al denken: ‘wat nen naïeve mens toch…’ . Ok, denk maar, alé, doe het luidop aub!

Doen we dat niet bijzonder graag? Luidop denken, en dat babbelen, het eeuwige verdedigen van wat we denken, het eigen gelijk nooit in vraag laten stellen, brullen als het moet?

Valt vaak tegen, want niets is zo tricky als je verstand. Het overtroeft je hele Zijn zo vaak!

En dat is nu waar ik fel ben beginnen mijn vragen over te hebben. Ik heb mensen verloren intussen, want het leven, ook dat van mij en jou, is eindigend in zijn vormelijkheid. Ik heb helpen sterven intussen, op vraag, met een groot mededogen en empathie, en met ook pijn in mijn hart, want ik zag die mensen heel graag. Daarbij kom je uit op wat je zelf ooit meemaakt: je einde als stoffelijk bepaald en beperkt wezen, een flits op aarde, een niets in het heelal. Maar zijnde, ga je nooit heen. Zijnde Ben je, al voor je ooit maar naar een andere uitdrukkingsvorm- of  dimensie zou overgaan, dus geen zorg, maar je mist de fysieke aanwezigheid, de hanteerbare ‘aanraakbaarheid’ van het wezen mens, die jou verlaat. Dat vroeg me energie, studie en begrip, moed en loslaten. Het gaf me rust en inzicht, besef te Zijn.

Het deed me geloven in de herontdekking van een verloren gewaande geliefde, een diepe waarde in mijn leven, die zoals ik al voorheen citeerde, ook weerom dreigt op te gaan, in de onmogelijkheid van de maatschappelijke hypocriete kijk op liefhebben. Een dubbelrelatie is nu eenmaal niet aan de orde in het openbaar. Speel het spel, verberg je, doe het, maar zwijg, al weet iedereen waar het in het leven om draait. Hou het stil. Wordt één met de meute die liegend liefheeft, beminnend in den duik klaarkomt op een ander, en huichelt, om de vette, op een ander zo deugddoende, vrede… !

Ik zeg je, in Godsnaam, wat zijn we ver de waarheid en het leven afgedreven. Wat is ons dom koppeke toch verwrongen door geld en gewin, uit angst voor dood en overleven. Wat is het ‘Mens-Dom’ verdomd vreselijk op de sukkel geraakt over de laatste eeuwen heen, en wat is de blindheid waarmee het alleen maar verder gaat, richting afgrond, als je het mij vraagt!

Ben ik dan pessimist, of zwartgallig, ongeluksbrenger of vredeverstoorder, stok in het kippenren of de dwaas, die durft stilstaan bij wat er waarschijnlijk werkelijk te zien valt en mogelijke dringend te begrijpen. Moet je premier zijn om stelling te nemen? Doe het mens, doe het, en wees er niet beschaamd of te nederig voor. Die vetpotten zijn het echt ook niet!!!

Bang! Heb de moed om te leven, zelfstandig te denken, jouw mening kenbaar te maken, lief te hebben wat waard is lief te hebben, en dit door dik en dun te verdedigen, ongeacht de klaps!!!

We kunnen twee dingen doen: leven naar de waarheid, en zeg maar liefde, of naar het gewin, en dat is intussen bewezen, dat daar de leugen voor het grootste deel, de strategie bepaalt.

Eenvoud en de ‘natuurlijke waarde der dingen’ is wat ons de toekomst garanderen zal. De rest is duur betaalde fictie! Val me maar aan, ik hou van weerstand. Steek je mondbescherming in!

Vind je me er even overgaan? Mag, ik ben maar een mens. Herken je je zelf ook wat in mij?

Ooit

Ontnuchterd kijk ik,

Naar de wereld, zij,

Heeft me uitgespuwd,

Haar blik is oneindig,

Ze heeft me altijd afgeduwd.

Ik heb ervaren en gehoopt,

Dat Licht, in ’t evenaren,

Haar schijnsel heilig acht,

Maar ’t is de mens allicht,

Die alles voor zichzelf wil sparen.

De gulle hand van ’t Zijn,

De overvloed vooral, meestal,

Is niet te evenaren, omwille,

Van ons zelfzuchtig zijn,

Wij, lachen met ’t heelal.

Er komt ooit nog de tijd,

Als is die er nu zeker al,

Dat wij onszelf ontwaren,

Als de meest bittere pil.

Ik zag het licht en,

Mocht geloven in de waarde,

Van een grenzeloze liefde,

Nooit menselijk kan ontaarden.

Je moet me echt niet,

Kunnen volgen of verstaan,

Er zijn gradaties in de liefde,

Soms, is het gewoon gedaan.

Je hebt me ooit de hemel,

Hoog in geprezen, geregeld,

Hij die komt, doch angst,

Is vaak daar als de regen.

Die regen vult het lege vat,

De druppels lopen stilaan over,

Ik had gehoopt: dat nooit,

Maar ’t einde is er, en nu wat?

Ik ben uit ’t Licht geboren,

Het leven mocht me niet,

Men klopte me erdoorheen,

Want anders bestond ik niet.

Ooit, ga ik terug naar daar,

Wat geen gedaante heeft,

Ik ben eruit geboren toen,

Ga er heen, en keer er weer.

H.O.D. 29-06-2010