'Camhie' is 18 maanden, 'Luna' is 7 maanden en 'Ihnga' is bijna 13 weken (we wachten op haar komst). Het zijn alle drie Maine Coons, van bij dezelfde kweker in Dudzele, bij Brugge. Een heel erg nette en heel correcte thuis voor katten die zich gecontroleerd mogen voortplanten, om dan iemand tot huisdier te dienen. Ik geef graag hun website door langs deze weg:
Beste lezers, ik liet een hele tijd niets meer op mijn blogje verschijnen, maar nu ben ik er even weer. Het leven gaat zijn gang zoals altijd, gevuld met nu en dan wat zeilen, ook nu het winter is, en beetje ijsschaatsen, wat gedichten schrijven, mensen ontmoeten, onze nieuwe raskatten begeleiden in hun opvoeding, al zijn Maine Coons gemakkelijke karakters, en de dingen van het dagelijkse leven.
Ik ben sedert 1 December met pensioen gegaan, niet dat je dan meer tijd hebt, maar de afwezigheid van de druk van een werk waar regels alles bepalen, maar voor de ene meer geldend zijn dan voor de andere, valt weg, en dat maakt een enorm verschil uit. Vrijheid is verantwoordelijkheid, en die blijf je altijd behouden t.o. jezelf en je medemens. Maar verantwoordelijkheid is voor velen een rekbare term, denken we maar aan onze eigen regeringsleiders, die kunnen ‘verkleuren’ als echte kameleons!
Wat ik intussen aan het leren ben, is het vliegen van radio bestuurde helikopters. Ik had namelijk een jeugdvriend, die eerst bij de paracommando’s was, maar daarna helikopter piloot werd bij het leger. Hij bracht me de passie bij van het vliegen, maar uiteindelijk vloog hij, en werd ik kinesist, danser - choreograaf. We gingen beiden wel vaker van de grond, maar het hoogte verschil was schril! Hij is al een tijdje op pensioen, en we hebben jammer genoeg geen contact meer. Hij woont in Vilvoorde… . Wat doe ik nu dus, ‘proberen’ de controle te krijgen over een toestel dat met collectief pitch vliegt, 3 assen gestuurd, en ik verzeker je, het is moeilijk om het in de vingers te krijgen, je niet te vergissen in een naar links of rechts bewegen ermee, gezien van achterop, vooraan, en of de beide zijden. Je oog – hand coördinatie wordt op de proef gesteld, en je zenuwen meteen ook! Toch is het een erg boeiende ervaring, omdat het je toelaat in alle richtingen te bewegen in de ruimte. Dat is uniek. Ik geef intussen ook weer wat hedentijdse dans... .
En verder schreef ik een dikke dichtbundel bijeen die vrij erotisch is, met de fluwelen titel: ‘jouw zijde zacht geweven huid’. Kwatongen beweren dat ‘50 tinten grijs’ erbij verbleekt… . Ik blijf pretentieloos beweren dat het wel eens zou kunnen, want ik las de tinten niet eens, dus ik vertrouw mijn lezers… ! Mocht er ergens een uitgever interesse hebben, dan mogen ze mij altijd vrijblijvend contacteren… .
Zo, we zijn weer bij gebeend. Graag tot later dan maar weer. By the way: ‘GELUKKIG NIEUWJAAR 2014!!!’
Ons sensueel erfgoed…
Er hangt een wonderlijke stilte,
in het Memling museum, een stilte,
waar mijn hart en ziel enorm van geniet.
Een stilte die mijn fantasie doorklieft,
honderden beelden in me oproept,
een stilte die in mij geest zinnen doet ontstaan,
die ik alleen hier en nu voel komen, zo spontaan.
Stilte, die de sfeer van een Middeleeuws hospitaal,
het ornaat aanmeet van een erotische bacchanaal… .
Bij mij, mijn liefje, borrelt uit die stilte,
jouw persoonlijke voeling op, zie ik vreugde stralen,
Ik ging zondag
zeilen. Zeilen naar Oostende, tot voor de haven, en dan mijn oudste broer Vital
en zijn zeil vriend Jef ontmoeten ergens op zee. De dag zag er goed uit, het
weer vrij stabiel, wind zon 4 Bf, een beetje veranderlijk, en de golven ja,
wellicht wat kruis, want wind tegen stroming, maar niets dat verraderlijk leek.
Boot uit zijn box gevaren bij de RSYB te Blankenberge om 10.15u, want daar ben
ik toevallig lid, en dan alleen de zee op. Groot zeil op, nog in de box, de
wind op kop. Onder dit zeil de haven door, en eens op zee en de motor af, mijn Genua
geopend( het grote driehoekige voorzeil op een zeilschip). Alles was ok, de
wind voldoende, de golven wat rommelig, en ik in de beste mood, om Oostende
voor de middag te bereiken van diep uit zee. Stroom zowat 60°, wind eveneens,
dus even in vector zeilen en ver uitvaren op 300° naar en voorbij de shipping
lane. De nodige boeien als referentie om de geplande navigatieroute te checken.
Ik heb gps, maar die gebruik ik enkel om de snelheid over de grond af te lezen,
de rest doe ik op kaart of en op geplande zicht (visual navigation rules). Er
is meer intuïtie nodig dan droge theoretische kennis om de zee op te gaan. Een
chique navigatiebrevet (vaak gekregen vroeger of en tegen betaling of na een
examen) is niet de garantie van een goed zeiler te zijn. De garantie, met bij
elke zeiltocht een vervaldatum, is de zee en het weer kunnen lezen, je boot
door en door kennen, en vooral, je eigen begrenzing inzien en bijsturen!
Ok, ik was dus
op zee, paste nu en dan de koers wat aan naar de windschriften, en voer den
verren horizon tegemoet. Na 90 min vond ik het tijd om de koers te verleggen
richting Oostende, en dat bleek toen 180° te zijn vanuit mijn huidige positie. Het
zeilen ging goed, drinken en eten, en zelfs een plasje doen waren goed
overwogen bezigheden, want ik heb geen automatische piloot, dus ik zet het roer
op de helmstok even vast met een koordje, om handen vrij een ander voor elkaar
te krijgen, en als de boot goed op zijn zeilen getrimd is (en die boot laat dit
vlot doen, aan de wind althans , het is halflangkieler), dan kan ik even toch
in de kombuis (leefruimte in de buik van de boot) wegduiken, iets halen, en of
iets terug leggen. Grote boten (de mijne is maar 8 m!), hebben via gps een
stuurautomaat, al kan die ook de geest geven . Ik zeil nog op het handje, de
enig echte manier, al is de oceaan oversteken op die wijze niet echt aangewezen
. Het is als vrijen zonder condoom met een vreemde vrouw, want het vrijen is geen probleem, maar je bent nooit veilig . Enfin,
de oplossing is niet vreemd gaan, en hopen dat uw partner dat ook niet doet, of
het je zegt, en niet van haven naar haven vaart enkel voor het plezier. Ik wil
zeggen, weet waarmee je bezig bent op zee!!!
We zijn scheeps
nietwaar!
Ok, richting
Oostende, de wind zit goed, ik foefel wat met de koers om de golfslag te
compenseren, en kom tegen 12u voor de haven van Oostende te varen. Niet erg
druk, al is het een uitstekend dagje om de zee op te gaan. Veel magen houden
het tot 3 Bf, maar hoger wil die zak niet meer mee, want te vol of te vlug leeg
bij het hobbelen van zon zeilbootding. Ik zeg je, het kotsen hoort bij het
zeilen!
Mijn broer zou
daar ergens op het water zitten . Ergens dus wel. Ik zie niets dat op hun boot
gelijkt, dus ik bel hen op, en ze zitten (natuurlijk!) vlak onder de kust (net
niet tegen de golfbrekers aan te schuren..), en richting Den Haan. Ik lammer
maar wat op en neer, en zie hen dan toch bijna op het strand varen. Ja een
zeilenset die tegen aan de zandgrens opduikt, geeft wel die indruk. Strandzeilen,
het bestaat ! Alsof Den Here het wist
(dat zal wel zeker, zon alom wezen..), zie ik net voor de Twins surfclub in
Bredene (waar ik jaren met mijn ouders gewoond heb!!!) kijkend naar de
Noordkant, of en de horizon, vlak bij mijn boot, twee stomverbaasde hitzwarte
koppen van zeehonden. Dikke kleppers, die me gesnord en al opnemen, even hun
rug tonen, me nog eens voor stom aanzien, want ik ben bruin, zij zwart, en dan
onderduiken. Ik roep hen nog na een bols te drinken met me, maar noppens, vis
is hun ding en ik ben maar namaak in mijn bloten. Ik roep mijn broer en Co nog
eens op en na een klein uur liggen we in elkanders buurt te schommelen en na
een vlugge waterklap (eerder geroep), varen we elk onze verder planning af. Zij
gaan de haven in aldaar, ik keer mijn boot en ga terug op 60° naar Blankenberge
toe. De wind zit in mijn poep (van de boot natuurlijk, wat dacht je wel hé ?!),
en dus ik voel geen wind meer, doe alles uit (ge moogt het weten, ik ben
naturist, maar pas me aan de temperatuur aan, en aan mijn omgeving ), en zeil
naakt verder op de schommelbak richting thuishaven, nog vrij ver van de kust af
ook. Ik plak niet graag tegen stranden en toestanden. De zee is voor mij de
wijdse zee, niet waar men garnalen vist met een schepnet ! Enfin, elk zijn
watergenoegens. Na enige tijd merk ik dat het onderste stuk aparte rail op de
mast, waar mijn giek zit (horizontale zeilhouder), beweegt en eigenlijk uit
zijn vijzen is losgekomen. Een euvel dat ik al eens had opgemerkt, maar dat
geen probleem opleverde toen. Nu zit het echt wel los. Ok, om verder schade te
voorkomen, lijntje op de roerstok, ik naar voor (ziet ge het al voor je, bloot
en vrij van zonde tot bij de mast en dan een schommelend en bokken drijfkot
onder je ), het grootzeil neergelaten en wat opgebonden, en terug aan het roer.
Enkel met de trekkracht (eigenlijk lift of zuigkracht) van het grote voorzeil (Genua)
naar huis toe. Dat gaat natuurlijk trager, maar ik had er zin in, want het was
warm en ik voelde me hemels heerlijk vrij, zo bloot, zo mooi, en zo alleen .
Enfin dat laatste zou met een mooie zeemeermin wel stukken beter voelen, maar
ala, ge kunt niet alles willen. En terwijl de tijd tikt, mijn ziel zingt, het
kielzog gorgelend zuigend likkend ruist, schuif ik dichter bij de haven aan. En
op zeil binnen, de motor aan, en tot in de box, en voor die dag is het zeilen
gedaan. Ik was 8 uur op zee, en toegegeven, ik smeer me zelden in met vettige
antizon crème, maar nu zit ik hier te typen in mijn rode huid, een beetje
pijnlijk verstoken van een fijne nachtrust, maar met een erg mooie herinnering
aan een uitzonderlijk mooie dag voor deze tijd van het, vooral herfstgericht
klimaat. En of ik bloot de haven in voer? Zeg, ik ben niet lelijk, maar na 8
uur zeilen, heb je geen nood meer aan bekijks. Een lekker iets eten, en twee
Leffes, hebben me geheel verkwikt! Na
een te hete douche, en een vrij onvriendelijke eigen insmeerbeurt, mooi
gedroomd!
Moraal: geniet
van de kracht van het NU . (jaja, ge denkt in het Frans zeker jaja ).
In elke plooi van mijn hartweefsel, zit de glinsterende gloed van liefde voor jou, jij, mijn paradijselijk liefje. Dicht tegen me aan, je kamerjasteddy knusjes om je naakte lichaam heen, omkader ik je gladde huid met de zachtheid van mijn verlangende handen. Niet je oppervlakte telt, maar de diepte van je gedachten... . Het lichtende donker van je lieflijke blik die mijn ziel berooft van haar onschuld, in het bekoren van mijn drang naar meer... . Een rust daalt in me neer, een zekerheid die me verheft boven dit aardse, een vrede die me zo diep binnen laat in jouw..., bestaan! Ik zweef op een 'weten' dat jouw alle leven gaf. Jij bent mijn tovenares, om wie ik me zelf zo graag aanbied als jouw staf... . Onze zielen zijn geen vlees, maar genegenheidsvolle dromen die werkelijkheid worden, eens zo één! Ik hou van jou, mijn hemelse 'schat'!
En, weer ben ik de 'kleine'... . Ik elke relatie ben ik al, de 'kleine' geweest, het, schijnbaar mini-ventje, zachter gezegd: 'het poppetje'. Hoe lief, poppetje te zijn, fysiek niet groot en mentaal, och, weinig om het lijf... . Klein, maar fijn, maar, vooral fijn, zo klein te zijn. Ik, heb geen horizon, verder dan die waar de zon, opkomt en in ondergaat, want, als het donker is, is er niemand die weet, of er buiten hem/haar wel, nog iets wezenlijks bestaat... . Klein zijn is bij deze geen, al te grote of erge wandaad, zolang men met mijn kleinzijn, niet al te fel in de maling gaat...!
Mijn leven is bewegen. Daar ik niet zingen kan, heb ik dans tot mijn expressief medium gekozen. Jaren van zwoegen brachten me tot op het niveau van een goed geolied creatief uitdrukkingsinstrument met pit. Daardoor ben ik fysiek ook nu nog goed bewaard. Ik had veel bewonderaar(ster)s. Enkelen haalden me nauwer in hun buurt als mens, al was het niet zo zeer mijn wens. Maar in dit menselijk vergelijkend leven, viel ik op door mijn open-zijnd gedrag. Ik werd al vlug omschreven als de man met een te groot hart! In elk van al mijn liefdes, had ik een minnares, zo werd gesteld, want ik heb bij alle vrouwen evenveel succes... . Dit is het next plus ultra voor elk mannenmens. Ik noem me zelf dan maar, het liefje uit de vrouwenopera, de 'opextra' in een liefdesschouwtoneel. Aan liefde heb je nooit teveel, al beweren jaloerse tongen het tegendeel... . Maar al te vaak is het wel zo, men kent geen rol en speelt geen spel, men geeft enkel liefde, om het vel...!
He is not a fool who gives what he cannot keep to gain what he cannot lose!
Over twijfelachtigheid en zekerheid (een essay over schijn en wezen)
Toen ik toch de zee op wilde, floot de wind tergend gierend in het want van de boten in de haven. Een benauwelijk geluid, maar ik wilde weg. Ik moest deze 'aarde' even verlaten, één worden met een waarachtig element, iets dat is wat het is zoals het is, bij goede en slechte weer dagen. De zee, 'mijn element', waarin ik zo nabij, volledig in en bij opgroeide, al ben ik voor de Chinees, een 'aarde' mens.
Catje, mijn matroosje, zag het niet echt zitten, want dit helse fluiten gaf haar angst. Ik trilde ook wel op de benen (ik ben wat oververmoeid ), want ik weet wat het buiten is op de zee in dit soort hevige windvlagen, tegen wind en tegen een springtij stroming in, (als het vectorzeilen je daartoe verplicht als veiligste route), wat de wind niet minder gevaarlijk maakt. Maar ik duwde door bij mezelf en ging. Het was hoogst opletten geblazen om niet te kapseizen, en we kregen geregeld een grote golf over heel de boot gespoeld. We hadden ons zeilpak niet aan, alleen jeans en regenvest en muts. Catje was na de 2uur zeilen druipnat, en ik ook al half. Maar, zo is het leven. Als je alles op veilig zet en op het zorgeloze, heb je nooit geleefd. Misschien wel goed 'bezig' geweest, maar echt 'leven', dat gaat iets dieper dan dat. Dat vraagt wat meer durf, doorzicht en aanpak. Een berekend risico, noemt men dat al eens... .
Nadat ik me van de eerste grote boei vrij kon varen, wist ik dat het me in een klein uurtje ging lukken tot voorbij Den Haan te komen. Het had zelfs Oostende kunnen worden, maar daar waren we niet op gekleed. Wind van 70 tot 80 Km/uur! Dat is voor wie 'echt' kan zeilen.! Je moet het niet opzettelijk gaan opzoeken, maar ooit kom je erin terecht op een van je zeetochten, en dan weet je wat het is, hoe je er naar kijkt, kan en moet mee omgaan. Dat staalt je zenuwen, daagt uit, doet je relativeren, maar doet je ook goed overwegen wat juist en wat fout is. Iets wat me blijkbaar op zee erg goed lukt, maar in mijn persoonlijk, en vooral mijn liefdesleven, beduidend minder!! De ene levensles houdt niet altijd de andere in zich...!
Toen we terugdraaiden naar de haven, moesten we overstag, dat is met de boeg door de wind heen van richting veranderen. Dat vraagt voldoende snelheid, maar het is een halflang kieler, en het draaimoment is anders dan bij een steekkiel, trager ook. Het manoeuvre zette goed in, maar halfweg was de harde wind op kop en de korte hoge golfslag voldoende, om ons te doen stilvallen. Even dacht ik het nog te redden door de motor erbij te steken, maar te laat, we vielen terug weg van de wind op de oude koers en ik mocht herbeginnen snelheid op de bouwen om het opnieuw te proberen. Ik wilde het vooral eerst zonder motor klaren!
Bij de vraag aan mijn matroosje, de schoot van de genua wat te vieren, ging het echt fout. Die vloog uit haar hand, en de reuzenlap zeil wapperde gewelddadig slaande in de stevige luchtstroom van de stormwind. Daar is geen terughalen aan... . Je riskeert je handen te pletten tegen de winch of je schouder te ontwrichten bij het snokken van de schoot. Dus, alarm!
Ik heb de matroos aan het roer gezet en met alle kracht gedaan wat moest, dan maar voor de wind weggedraaid (halzen of gijpen), de rolfok kleiner gemaakt in oppervlak en dan richting haven gestuurd. Gezien het kleiner totaal zeil oppervlak, was er meer invloed van de wind en de stroming en schoven we vrij snel naar Zeebrugge toe. Ik redde het zaakje door even voor de bewuste boei, de motor te starten en met nu nog nul zeil vooraan, de haven in te varen. Binnen de koppen was alles rustig, want het staketsel brak de sterke kracht van de vlagen. Zo'n toestanden heb je nu op zee, en ze zijn heel leerzaam. Je leert je goed beheersen, juist te beslissen in seconden over wat moet, en je volste aandacht op het verder verloop te houden. Weerom, in mijn emotioneel leven is me dat een ware opdracht, en het loopt dan ook vaak fout af. Rede en emotie haken bij mij niet zo goed in elkaar. In het ene ben ik vaak te gedetailleerd, te zelfzeker, in het andere, te grote twijfelaar en al te explosief en zwaar geladen. Beetje als water en vuur met elkaar willen mengen in dezelfde mens.
Waar ik op zee de bui meestal wel op tijd zie aankomen of kan onderscheppen, is het in mijn gemoedsleven vaak niet zo.
Ik wordt het klimaat niet gewaar, of ervaar het toch te laat, en voel dan in alle hevigheid wat het met me doet, en dan laait het innerlijke beleven zo op, dat ik de pedalen verlies, en vaak te vlug ageer, fout omschreven of geïnterpreteerd reageer, te hevig vooral en al vaker naast de kwestie (wordt me toch al eens meer gezegd door wie me echt graag ziet en wil helpen me meer mens te doen worden: ware, echte mooi liefde is dat!!). Er zit dus een duidelijke dualiteit in mijn persoonlijkheid, die het evenwichtig omgaan met mens en ding niet vergemakkelijkt.
Deze nacht heb is ettelijke keren het hele gebeuren op zee overgedaan, en als kapitein werd ik kwaad omdat het niet lukte bij de eerste keer. Aan boord van een zeilboot is het ten stelligste nodig dat elk bemanningslid bij het hele gebeuren betrokken blijft, zeker in zwaar weer zeilen, waar echt risico's aan verbonden zijn voor boot en bemanning. Even niet mee met de zaak, te laat ageren en je hebt een rampscenario! Maar, er zit ook een vader in mij, die erg begripsvol en vergevingsgezind en ook prominenter dan het kapitein zijn, aanwezig is!
Zeilen leer je niet in en dag, het kost jaren eer je het kent (en het berust toch wel op enige aanleg en of een soort gave), maar dat is niet voldoende als je de zee op wilt. Je moet vooral ook de medium waarin je je begeeft goed kunnen 'lezen'. Gelukkig had mijn vader er als zeil instructeur, alle aandacht voor. Vorm en kleur van het water, golfslag en vervorming, wolken en temperatuur, vochtigheid en droogt, vertellen je wat je onder de kiel hebt. Het is even belangrijk als kunnen zeilen en navigeren!
Met mensen kunnen omgaan (iets wat ik eigenlijk wel kan, maar...), vraagt eenzelfde talent om die mensen af te tasten en te doorgronden in hun aanbreng en bedoelingen, vragen en wensen. de mens 'lezen' dus, naast het zelf mens zijn. Ik heb dus nog wat werk aan mezelf, voor ze me ooit kielhalen!
Wat ik nog zeggen wil over een zeilreisje plannen. Je hebt een datum voor ogen van vertrek, je hoopt dat het dan maar goed weer zal zijn (want in die periode, enz , natte vinger wensbaar denken..), je kent het tij en je hebt beslist wat je vertrekuur zal zijn (ETD). Goed denk je, dat is dan geregeld. Fout!
Dat is een mogelijkheid van vertrek, mogelijks een vals startscenario, want je hebt geen glazen bol!
Het is dus zaaks dat je naast je oorspronkelijk bedoelde onderneming (plan A), een plan B en een C of en D hebt. Waarom? Je staat op je uur van vertrek, of liever, je kruipt uit je slaapbank aan boord, en stelt vast dat het weertje dat je er gisteren nog was, vandaag van mening veranderde, bvb de wind draaide even 90° , en je route ligt daardoor buiten het bezeilbare bereik. Dus, einde verhaal. Neen, als je daar rekening mee hield en je daar een plan B hebt bij voorzien (heel interessant om de weersberichten goed af te luisteren en juist te interpreteren. Hiervoor zit je met VTM niet zo veilig ). Enige kennis van hoe een weersbeeld zich opbouwt is dus geen luxe, doch eerder noodzaak. Fronten mogen niet aanzien worden voor paddestoelen . Occlusies niet voor inktvissen . Ik zeg maar wat. Met de natte vinger in de lucht wijzen, zegt misschien iets over de windrichting, maar niets over wat er zoal boven je hoofd kan hangen ! De lucht kunnen lezen is een vrij groot pluspunt!
Ok, we besluiten plan B te volgen en we vertrekken, misschien op een enigszins ander uur, want gezien een andere route is de inwerking van stroom en wind ook anders. Even wat rekenwerk dus.
We zijn flink op weg naar B, en iedereen is happy aan boord, niemand al zeeziek, en de zon schijnt.
Na vele lange uren op de zilte nat, verschijnen er aan de horizon (en die ligt op zee veel dichterbij dan je denkt!!), donkere massas wolken. Wat later merken we dat het daar ook flink regent, en wellicht ook harder waait, dan waar wij ons nu bevinden. Rondom jou, water, niets dan water, en af en toe veraf, een vrachtschip op zijn eigen koers naar zijn verre loskaai. De dreiging van de wolken is nu al echt nabij, en de wind wakkert sterk aan. In der haast wordt een kleiner zeiloppervlak gevoerd na reven, en zet men alles op de boot extra zeevast (borden kunnen dodelijke projectielen worden in slecht weer met hoge dwarse golven). We duiken vroeger dan gewild in dit nu onfrisse weertje, iemand wordt intussen ziek. Je hebt het niet altijd voor het kiezen als de zee erg woest wordt, niemand is nooit vrij van zeeziekte.
Wat later gaan er nog bemanningsleden de vissen voeren, en de dolle pret is er af. We keren om!
Niet wat je denkt, maar we gaan naar plan C en of D. Dat hadden we voorzien vooraf. We draaien terug en vluchten voor deze stormdepressie weg, we kiezen eieren voor ons geld en we willen vooral geen brokken maken of mensen kwetsen.
C kan de terugkeer naar de thuishaven zijn, of het wordt D, een opzoeken van de dichts bijzijnde vluchthaven in de buurt. Als de zee echter te wild is geworden, en de wind je naar het land toe blaast (aanlandige wind, en daar krijg je reuze hoge golven, door de ondiepe kustwateren..), dan blijf je beter dieper op zee, en weg van dit geweld. De kern is zacht van zon gebied, maar de rand is vaak erg woest van aard. Het gaat om overleven, om het leuke van de hele onderneming niet te bezwaren.
De moraal is dan ook deze: als je in je gewone dagelijkse levenwandel stappen zet van A naar B, zie het als plan A, maar bedenk alvast ook een B, C en D programma om wie dan binnen jouw onderneming, of bedoelingen terechtkomt of zich erin opgenomen voelt of weten mag, geen valse hoop, niet invulbare verwachtingen, nare belevenissen of ervaringen, noch een psychologische kater te laten krijgen of er een aan over te houden. Ik ken zeilers die na een éénmalige zware storm op zee te hebben meegemaakt, hun boot verkochten . Vrienden die je de das omdoet door slecht vooruit te zien met wat je bezig bent of waar je ze bij toelaat in binnen te treden, kan je jammer genoeg voor altijd kwijtspelen, en dat is wellicht niet als bedoeld in je plannen opgenomen, naar ik vermenen mag, maar het gaat wel fout!
Zeilen is niet moraliserend belerend op zich, maar vraagt wel eerlijk te zijn met je zelf en het leven.
Dit alles wordt pas nog complexer als men besluit om in groep naar een bepaalde bestemming te zeilen. Het gebeurt dan dat de boten niet compatibel zijn aan elkaar, de ene vlugger vaart dan de andere, de andere minder scherp aan de wind dan die ene, en dus er koersen moeten worden verlegd, er keerpunten genomen dienen te worden om bij elkaar te blijven, er misverstanden ontstaan over uitgewisselde gegevens en posities, wat tot onenigheid kan leiden, miskennen van vertrouwen, en soms tot de definitieve breuk van de bestaande vriendschappen. Alleen stevige banden laten toe een planning van lange duur te smeden en aan te houden!
En zoals in het gewone leven ook, zijn er altijd mensen met een zeer hoog zelfzekerheidgehalte, maar onderliggend een vrij laag intrinsiek moreel waardebesef.
Eind dit Nieuwe Jaar, ga ik met pensioen... (December 2013) (ik kan het nauwelijks geloven ).
Misschien ga ik dan heel veel alleen gaan zeilen, maar wie weet is het zoals met sommige oceaan zeilers: eens de vrijheid van de eenzaamheid gewoon, is het leven aan land een opgave, meer dan een zegen.. .
Och neen, ik heb mensen rond me nodig, en ik heb vrienden en vriendinnen voor het leven, een schitterende partner en zeilmaatje en, een zielsverwante magische boezemvriendin, als mijn absolute engel bewaarster!
Misschien, toch maar beter heel gewoon verder doen zoals nu en, goed kijken naar het levensbord, om toch nog altijd maar weer, iets bij te leren over mezelf, en het zeilen op de levenzee...!
Omdat men met de kerst, aldijt iets 'zaligs' wenst, zeg ik je nu: 'Wees tevreden, met het Hier en 't Heden!' In het leven is er altijd wel iets, dat dient tot niets, doch..., ook veel van grote waarde: 'Leef en heb Lief op deze Aarde!'
Huub en Carine en poes 'Camhie' (Main Coon- Brown Tabby Torty)
Vandaag was het een dag om te gaan zeilen, op zee natuurlijk! Het bleef droog, en al stond er een hele sterke ZZW wind, toch kon me dat niet tegenhouden, te proeven van het zilte nat.
Na enkelen grondige boordcontroles ging de motor van start, de planning was opgemaakt, het logboek ingevuld, koers, stroom en wind bekend, en dus gooiden we los om 13u. De zon scheen tussen de wolken, die voorbij vlogen als wilde paarden, terwijl de wind gierend floot door de staglijnen van de restende jachten in hun winterslaap in de haven van Blankenberge. Wie gaat er nu bij zoveel wind naar buiten? Wij! De Avalon!
De havenmeester wist van onze uitstap, dus, keerden we niet weer, kon hij de reddingsdienst verwittigen, al zou ik dat eerder liever zelf doen bij de nodige averij. Ik zeg liever zelf wat er hapert en waar ik ben . Een Pan Pan Pan of Mayday, stuur je zelf uit, zolang je dat nog kan!
Het tochtje naar de havenuitgang (koppen) ging in volle vaart. Ons bootje, onze charmante Horizon Avalon, lekkerbekte al om tegen wind en stroom te gaan beuken , zijn buik te wrijven in het likkend zout, om zo alle begroeiing van zich te kunnen afschuren. De motor klonk heel tevreden, want stilliggen is niets voor zon lustig Yanmar ding als dat van ons.
Dan trok ik de Genua vol open, het groot zeil in een reef, en we stoven recht de zee in, tegen knobbelige korte hoge golven, waarvan de toppen als een mistig gordijn verstoven in de wind.
De wind was meer dan voorspeld, zeker 7 Bf met pieken van ruim 8! Bedrieglijke golfslag, want wind en stroom met elkaar mee, laat geen brede golfruggen ontstaan, maar de wind is wel zo fel dat je boot kan plat gaan bij een verkeerde inschatting van richting en manoeuvre.
We voeren richting De Haan, niet ver denk je, maar in het vectorzeilen schuif men met opkomend tij (richting Zeebrugge), en de wind uit het Zuid-Zuid Westen, wel degelijk gestaag diep de zee in, weg dus van de kust. Een koers 270° op kompas wordt in werkelijkheid al eerder richting 230°! Je zou in Engeland uitkomen voor je het weet, mocht je blind vertrouwen op wat de zee met je doet.
Maar, het was dolle pret, alé, voor mij toch. Ik hou van onstuimige waters, meer dan van stille met diepe ongekende gronden . De golven sloegen regelmatig stuk tegen het vrijboord, en daar de boot onder 40° helling voer, ook tegen de onderwater romp die voor een deel aldus bloot komt te staan aan de wind. Bij wijlen werden we drijfnat gegoten door een heuse volle treffer, wat mijn vriendin Carine, die dit niet zo prettig vond na twee uur varen, deed vragen om terug te keren naar de haven. Ik heb een goed zeemanshart en wendde dus de steven, en gezien de enorme kracht van de wind en het tegen tij vorderen, hadden we een tweede poging nodig om over stag te gaan. Ik heb de rolfok toen toch wat verkleind, om mijn scheepsmaatje wat meer rust te bieden. De zeeregen werd beduidend minder, terwijl we met wat minder snelheid nu ook vlugger wegdreven van onze aanloop recht naar de haven. Je stuurt echter nooit recht op je doel af, want wind en stroom verzetten je en dan mis je de plaats waar je dacht binnen te varen. Er zijn er veel die de haveningang van Zeebrugge om die reden voorbij spoelen, in plaats van erin te varen . rekenen en plotten is niet voldoende. Zeilen doe je door te voelen, te luisteren en te kijken, de rest is ondersteuning van wat je uit ervaring weet dat alleen zo werkt . We haalden de motor op gang, om een grote boei te omzeilen, trokken de genua tot klein formaat, en kolkten hobbelig de haveningang in. Velen die ons al zagen vetrekken, stonden er nog te kijken, denkend: wat een zotten toch, met zo een straffe wind!.
We speelden daarna even voor toerist en legden aan de visitors steiger aan van een andere club. De kop recht in de wind. Zo kon ik mijn doorweekte Genua wat laten drogen voor ik ze opnieuw, en nu netjes oprolde. Eind goed al goed. We aten hete soep die we zelf kookten, dronken nog een Bolsje, en zijn dan naar de eigen ligplaats gevaren, steiger 14, box 76.
Als afdronk, heb ik mijn vetpomp voor de smering van mijn schroefas opgevuld, en om eerlijk te zijn, ik zeil liever in 8Bf op erg ontstuimige zee, dan dit vuile werkje te doen!
Ik laat je los, fijn liefje, maar je loopt niet weg. Ik laat je zomaar gaan, wie weet komt je terug. Ik geef je alle vrijheid, blijft je, dicht bij mij? Ik zeg jou: 'ga nu, ga!', en je smeekt de tijd, tijd die ik je niet kan geven, omdat het vrij-zijn overwon.
Wat je loslaat, bindt, uit een verlangen, dat, gevat in het heel - zijn, denkt als: éénsgezind.
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).
Ik ben een man en woon in Brugge (België) en mijn beroep is (ex-)danser en choreograaf (33% handicap door arbeidsongeval in een theater in 1992).
Ik ben geboren op 26/11/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zijn en bewegen, digitale fotografie, zeilen, psychologie en filosofie.
Ik heb een heel intense passie voor alles wat met in beweging zijn te maken heeft. Na mijn licentie kinesitherapie, stapte ik in de danswereld en bouwde over de jaren heen, mijn eigen bewegingsleermethode uit. Ik geef avondles en stages.
.
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).