Een jaar pensioen

Vorige jaar op 1 December was daar ineens mijn pensioen ingang. Tja, je bent 65 jaar, tijd om uit het beroepsleven te stappen. Ik had er me geen zorgen over gemaakt en eigenlijk ook niet eens enige planning daaromtrent, daar ik altijd al in heel veel dingen ben geïnteresseerd geweest en toch altijd bezig ben met iets boeiends.

Dus, voila, je moet niet meer vroeg opstaan, je kan ontbijten in een zee van tijd, je bepaalt voor een groot deel hoe je dag er zou kunnen uitzien, en je ontloopt de drukte van het naar en van het werk gaan en komen. Tijd is nu een soort elastiek!

Het was in den beginne even wennen om de regelmaat, die toch onbewust ergens wat dwangmatig is (want je “moet” gaan werken!), los te laten. Niet dat ik me verveelde, maar het gaf het gevoel van een soort tijd overschot en wat doe je daar nu mee… . We zijn zo sterk geprogrammeerd, al willen we het niet geweten hebben, maar ons leven wordt door zoveel dingen en andere mensen geregeld, dat pas als dit even uit de schijnwerpers komt te staan, je tot dit besef komt. We moeten mee met de stroom, liefst een druk leven hebben, veel reizen en de wereld zien, een beetje hier en daar dingen meemaken, de economie stimuleren (geld uitgeven waardoor andere rijker worden dan jij…) en vooral profiteren van het leven, want je leeft maar eenmaal! Dat laatste is iets waar ik me altijd al heb aan gestoord. Gebruik zo vlug mogelijk alle mogelijkheden op die het leven je biedt, en ga dood met bergen herinneringen aan dit zo gevulde leven… . Tegenstrijdiger kan toch niet, want dood heb je van dit alles geen weet meer, en geloof me, je wordt vlugger anoniem dan je wel lief is. We zijn uiteindelijk niets meer dan een natuurlijk scheikundig fenomeen. We verschijnen en verdwijnen, en zo gaat het al met alles in het immense heelal, gedurende tijden die wij met ons eng begripsvermogen niet eens kunnen vatten. Onze grootse kleinheid speelt ons veel parten, om de realiteit van ons zijn te zien zoals ze in haar meest grote eenvoud, gewoonweg maar is. Een blad aan de levensboom… . Vergis je niet, je bent seizoen gebonden… . Het leven gaat verder.

Ik begon, met vooral nog meer te gaan zeilen dan ik al voorheen deed. Mijn kleine 8 m grootte zeilboot (Horizon), met de illustere naam “Avalon”, droeg me dit jaar al 86 keer over de Noordzee. Oh, geen grote tochten hoor, maar wel altijd zo’n 5 uur lang. Tijd om te mediteren, de natuur de bewonderen, het weer te bestuderen, en te genieten van de rust op zee, van de wat gezondere lucht, en van de zon als ze er is. Verder, ging ik een vriend helpen, en daar bleef ik ook vele uren plakken, zomaar voor de gezelligheid. Het nuts aspect van toen ik werkte, viel even weg. Weerom, tijd had een andere dimensie gekregen, waardoor een schema van de dag minder belang scheen te hebben. Ik schreef wat gedichten, fotografeerde en filmde al eens wat, deed de nodige huistaken, kookte bijna elke dag, gaf vrijwillig moderne dansles eens per week, verwende de drie poezen door meer met hen te spelen, ging al eens meer op bezoek bij vrienden, ik kon ook mijn boezemvriendin eens meer zien, bracht haar kinderen naar de dans, deed de boodschappen, en in feite was alles wat er voorheen ook wel was, nu ook, maar het had schijnbaar allemaal geen haast, al was een en ander toch nodig gepland. Tijd, is dus een begrip dat we rekbaar bewust zijn. Het is geen kwestie van cijfers op een wijzerplaat, het is veeleer een voeling hebben met de omgeving en haar beweging.

Een jaar pensioen gleed voorbij. Een gevuld jaar, als ik het allemaal optel, maar ook een jaar van verglijden in minder duidelijke gedachten over de zin van het leven zelf. Je wordt ouder, en je hebt al eens een pijntje hier of daar, al ben ik uitzonderlijk fit voor iemand van mijn (nog jonge 66j) leeftijd. Je let meer op met hoe je dingen doet, vooral bij het zeilen, want je kan overboord gaan als je vaak alleen op zee gaat. Je bekijkt de mensenwereld en zijn razend snel wisselende evolutie ook met andere ogen. Je vormt je minder gemakkelijk een vast beeld van of hoe het moet, en je berust al eens iets meer in wat op je af komt. Kortom, je leert vooral “loslaten”! Een proces waarvoor ik dankbaar ben, want met verzamelhaast naar je einde toe lopen, is als duiken in ondiep water. De val voelt heel bevrijdend aan, de landing is echter pijnlijk hard. Het is niet de dikte van je levensverhaal dat telt, maar wel de inhoud!