Hoe verloopt nu de genezing van mijn beenbreuk? Wel, op de medische controle 1 (31-07-09), zei men mij er 6 weken niet op te steunen. Op controle 2 (04-09-09), bleek dit plots 12 weken te zijn. Daar vervloog dus mijn goede hoop op stappend revalideren. Op controle 3 (18-09-09), vrijdag laatst, klonk het zelfs zo: ‘U minimaliseert uw breuk, mijnheer. Er is een zichtbaar stukje los bot te zien, en dat moeten we op zijn plaats houden, tot er voldoende kalk aangemaakt is. Het is op de goede weg, geduld.’ Er kwamen wel 3 extra weken bij zonder steun. De volle 12 weken zonder steun op het been, doemen op als een demon. De volgende controle is op 9 oktober.. Mijn kaarsjes branden al! Nu moet je weten dat ik een hyperkinetisch persoon ben, zowel fysiek als geestelijk. Gekluisterd zijn aan stoel, zetel en bed ( dat laatste duurde ongeveer 4 weken lang), is voor mij een marteling. Ik doe normaal elke dag mijn routine reeks oefeningen uit mijn eigen dansmethode, wat nu onmogelijk is. Het enige wat ik intussen kan en mag doen, is mijn enkel en knie mobiliseren, en vanaf nu ook gaan zwemmen (oplettend dat er niemand op mijn been springt, of er tegenaan trapt). Gelukkig kan en mag ik me zelf revalideren!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Intussen heb ik wat ervaring opgedaan met rolstoelgebruik in Brugge. Het is iets wat ik er niemand aanraad te doen. Geen enkel voetpad ligt plat, terwijl ze meestal te smal zijn, en vol uitstekende stenen. Ze hellen allemaal hopeloos teveel af naar de straatkant, zo dat je er alle moeite mee hebt om je in een rechte lijn voort te bewegen. Je duwt het ene wiel en remt op het andere, tientallen meters lang, tot je kramp krijgt. Als er al iemand is die je durft aan te kijken als je weer eens aan de sukkel bent, reken dan niet op actieve hulp: zelfzorg is de betere formule voor iemand met een handicap. Het eindigt bij hoofdafwendend mededogen, of een juridisch onzekere verzekeringsneurose. Anders gezegd: ‘trekt uw plan.’ Nu weet ik waarom er zo weinig rolwagen gebruikers in het straatbeeld te zien zijn. Als er liften zijn voorzien voor gehandicapten, dan zijn die vaak buiten gebruik, of gewoon ontregeld. Het kon wel beter voor een wereldstad als de onze. Maar, wie ben ik? Zondag, autoloze dag. ‘k Zou hebben kunnen gaan genieten van de vele optredens die er waren, doch dat deed ik niet. Gewoon in de zon gezeten op onze binnenkoer, bij de vijver en de visjes. Het idee omver gelopen te worden met mijn krukken, gaf me het negatieve impuls om de straat op te gaan. Je geraakt geïsoleerd, jawel!

Wat bij dit alles toch wel positief klinkt, is de zorg die nogal wat vriendinnen op zich hebben genomen voor mij. Vaak oud leerlingen uit mijn danslessen. Ze doen boodschappen voor me, hangen mijn was op, stofzuigen, doen een toffe babbel, maken eten, helpen afwassen, en zijn een voor een lief en vol medeleven, zonder kneuterig te doen, of medelijden te hebben. Ik ben nu al 8 weken thuis. Het lijkt vakantie, maar dat is het helemaal niet. Je bent afhankelijk van anderen om door je organisatie heen te geraken, je hoofd denkt voortdurend aan de verdere gevolgen van het ongeval, je slaap is grondig verstoord, en je gemoed gaat vaak over in weemoed. De kans dat ik ooit nog zal dansen zoals ik dat tot nu toe nog wel kon, wordt met de week kleiner. Men rekent op een jaar om mijn hele lijf weer op zijn plooi te krijgen, en dit wil gewoon zeggen, normaal te functioneren, dagdagelijks, gewoon. Zeilen zal ik nog wel kunnen, al zal ik geen boten meer afduwen, wat dan de gevolgen ook mogen zijn. De passie voor de zee zal me evenwel nooit verlaten.

Wat me in het gehele plaatje wel erg tegenvalt, is de houding van mijn ex-vriendin. O ja, ze kwam me al eens bezoeken, zo heel even toch. Ze bracht me ook al spullen die hier nu vreselijk in de weg staan, en bracht me er toe pakken boeken bij een collega van het werk te gaan stapelen. Een uitgelezen moment, zo’n beenbreuk…! Mijn papa wist het me lang geleden al te zeggen:’ uit een olievat kan je geen wijn tappen.’ Afstand maakt de geest nuchter, de ziel bevrijd en het hart verblijd… .

Er is moed nodig om bang te zijn, want angst is een slechte raadgever. Diep in mij gemoed wordt ik echter onzeker over het mogelijks hervatten van mijn functie in de Brugse musea. Ik kan me niet nog een maand uitstel laten voorschotelen door de artsen. Natuurlijk zullen ze voor een vlekkeloos herstel opteren, maar ik ben een economisch begrip, en uiteraard vlot vervangbaar. Maar, ik beklaag me niet, want er is vertrouwen in de waardering die men voor mij heeft op de werkvloer en de leiding.

Als ik het over mijn catharsis heb, dan zal het zeker het doorworstelen van deze beenbreuk zijn. Catharsis, een gebeuren waar je je doorheen moet bijten, om dan een beloning te krijgen onder de vorm van een beter leven, of een wijzer mens te zijn geworden. Mijn leven is geen mooi geplaveid pad, maar eerder een trillende bodem met nu en dan een stevige eruptie, die anderen vaak doet schrikken. Er wordt me wel eens opgemerkt, dat ik in de loop der jaren geen toegevingen heb gedaan, om me in te passen in het breedbeeld van de gemiddelde aardbewoner en zijn ambities. Juist! Waarom zou ik dat doen? Is eigenheid geen rijkdom? Is een eeuwig zoeken naar authenticiteit een vloek? Is openheid een ziekelijke aandoening? Eerlijkheid Fout? Naar mijn bescheiden mening niet. Het doet je blijkbaar wel in een minder goed daglicht verschijnen bij heel wat mensen. In alle kuddes lopen er op de rand… . Je hebt er een beter zicht op het gevaar, en je kan nog wegspurten zonder vertrappeld te worden door die dol geworden opgejaagde massa, die we, jawel, het ‘mens-dom’ noemen. Ik ben niet bijzonder, niet uitzonderlijk begaafd, niet uit op erkenning anders dan gewone waardering, niet aandachtsziek, ook niet mediageil of zo, neen, ik ben gewoon wie ik ben, te pakken of te laten. Ik heb geen TV, en dan? Abnormaal? Ja? Moet ik duizenden liters melk zien uitgieten om te beseffen dat er hongersnood is in de wereld? Ik zie me zelf vaak sterven, omdat ik weet dat dit mijn eindbestemming is! Ben ik nu ongelukkig? Neen, want dit zit in mijn ‘zijnsweten’ vervat, en dat is correct. Dat moet ik zien!

Mocht je toch twijfelen of dit door een man geschreven is, nog even dit: we zijn de twee, of we nu man of vrouw zijn. Vrouwen weten zonder te zien en geloven ook wat ze weten. De doorsnee man moet de dingen bewezen zien. Ze weten duidelijk minder… . Mag ik het op het androgien zijn in mezelf houden, de goeie mengeling van meer vrouwelijke intuïtie en meer mannelijke doelgerichtheid. Mag ik? Dank je wel, trouwe bezoeker!!

In deze levensfase gaat het bij mij om vertrouwen, overgave, geduld, blijheid en een niet te doven enthousiasme. Jawel, ik kijk elke dag verlangend opwaarts naar Het Licht.         

23-09-2009 om 23:00 geschreven door Dejaegher Brigiet