Een IC trein getrokken door een Oostenrijkse reeks 1044 rijdt net het grote stalen viaduct op om even later de tunnel onder het dorp Oberwiesel in te duiken. Ondanks dat dit een internationale verbinding is, wordt de snelheid beperkt wegens de vele stijgingen en bochten op dit tracé. Nog enkele kilometers en dan zal de grens bereikt worden, niet dat het veel uitmaakt want de douane formaliteiten zijn al lang afgeschaft. Alhoewel zowel Oostenrijk en Duitsland hetzelfde stroomsysteem hanteren moet de loc toch al rijdend met de stroomafnemer naar beneden een stroomloos stuk passeren want de spanningen van beide stroomsystemen (15kV / 16 2/3 Hz) zijn niet in fase!
Oorspronkelijk waren de T10 tenderstoomlocomotieven in dienst bij de Pruisische spoorwegen tussen 1909 en 1912. Ze werden ingezet op het traject tussen Frankfurt/Main en Wiesbaden. Dit 41 km lang traject moest zonder keren van de loc in de beide kopstations kunnen afgelegd worden. De latere Reichsbahn nam een aantal van deze locs over als reeks 76. Eén loc belandde na de WOII in Frankrijk en 8 machines kwamen bij de DB (Bundesbahn) terecht waar ze nog tot 1948 dienst deden. In 1964 waren er nog 6 stuks actief bij de Osthannoversche Eisenbahnen.
Het model is van Fleischmann en is voorzien van een 6 polige decoder (NEM651) die toen de standaard bij Fleischmann was. Het is een leuk locje om mee te rijden met een haast geruisloze aandrijving.
Ook op de modelbaan rijden goederentreinen rond en net zoals in het groot zouden die goederentreinen iets moeten vervoeren. Dikwijls echter zien we lege goederentreinen hun rondjes maken op de modelbaan. In realiteit tracht men zo weinig mogelijk met lege treinen te rijden, dat kost alleen geld en brengt niets op. Nu kan je aan een tankwagen of een gesloten goederenwagon niet zien of deze leeg of vol is maar met erts- of kolentransport zie je dat wel. Een veel gemaakte fout is de modelwagen te overladen. In realiteit is zo'n wagen dikwijls maar voor 2/3 gevuld. Dat komt doordat 50m³ erts bvb.veel meer wegen dan 50m³ steenkolen, of wit zand of bieten. En zelfs een trein is beperkt in gewicht, denk maar aan de maximale draagkracht van de bruggen waar ie over moet. Op de foto's zie je moderne ertswagens en oudere open goederenwagens waar zowat alles met vervoerd werd, in ons geval kolen.
De dennenboom op de eerste foto is een zelfbouwboom van Heki. Deze ziet er reeds stukken beter uit dan de plastieken sparretjes van Faller 50 jaar geleden of de flessenborstelbomen uit de jaren 70-80. Als ik in de Duitse modelbouwtijdschriften blader kom ik regelmatig op artikels terecht waar Jozef Brandl de meest fantastische landschappen uit zijn mouw tovert. De naaldbomen op die foto's zijn dikwijls van de firma Silhouette, mooi maar pokkenduur. Op de beurs in Dortmund dit jaar kwam ik een stand van de Poolse kleinfabrikant MBR tegen. Dit is echt mooi materiaal, eerlijk toegegeven ook niet geschikt om met 100 tegelijkterijd te kopen (tenzij je Bill Gates heet), maar wel om op een strategische plaats met de show te gaan lopen. Kijk maar eens goed naar de onderste foto. De naalden onderaan de boom zijn zoals in werkelijkheid zelfs bruin verdord.
De Sinksenfoor van Wiesel loopt op zijn laatst. Of er met deze hitte nog veel volk op af komt valt maar af te wachten. Tenzij de smoutebollen kraampjes omschakelen op ijsjes misschien? Van de gelijknamige kermis in Antwerpen hebben ze hier gelukkig niet te veel concurrentie!
Alle bewegende attracties worden gestuurd met een oude Siemens S5 PLC die op de firma indertijd van de afvalcontainer gered werd. Het grote rad bvb. draait telkens 4-5 cabines door zodat de mensen kunnen in/uitstappen. Als er op die manier één volledige ronde gemaakt is draait de attractie 5 toertjes en dan begint de ganse cyclus opnieuw. De andere attracties starten en stoppen automatisch maar niet allemaal tegelijk. Zo ontstaat een zeer afwisselend beeld.
Het is geen slecht idee om bij het werken met flexibele sporen van 1 m een kleine spleet te voorzien tussen de verschillende rails. Deze rails zetten namelijk ook uit bij deze hitte, zelfs in huis. Op mijn hobbyzolder is het momenteel ook 30°+ ondanks dakisolatie. Metaal dat opwarmt zet uit, vooral in de lengte is dit goed merkbaar. Het zou het wel eens kunnen gebeuren bij deze hitte dat er ineens een aantal vreemde kronkels of zelfsbreuken in je perfect recht aangelegd spoor ontstaan. Mijn sporen hebben de grote test vorige zomer doorstaan toen het wekenlang heet was. Bij sporen die je deze winter hebt gelegd is het nu het ideale moment om een inspectieronde te houden.
Tegenwoordig moetje al geluk hebben om op de trein iets meer dan een tas koffie of een reep Snickers te vinden. In een niet zo ver verleden was dat wel even anders. In elke zichzelf respecterende IC trein reed er een restauratiewagen mee. Je kon er van een volledige 3 gangenmaaltijd genieten terwijl het landschap voorbij zoefde. OK, goedkoop was het allemaal niet maar het had wel iets. Als je tegenwoordig iets wil eten moet je het vooraf doen in het stationsbuffet en dat is ook niet echt goedkoop. In het beste geval op een Thalys & Co komt er nog iemand langs met koffie of cola en "that's it".
Kijk ook eens naar de mooie kleurtjes waarin dit Italiaans restaurant op wielen is beschilderd ! Het model is van Roco.
In november 1913 gaf de SBB groen licht voor de elektrificatie van de Gotthard lijn. Door het uitbreken van de eerste WO werd de SBB gedwongen steeds minder diensten te rijden wegens gebrek aan steenkool. Het zou tot 1920 vooraleer de ganse Gotthard lijn onder draad lag. In de herfst 1918 reden op zondag geen treinen meer uitgezonderd de melktreinen. Er was dan ook dringend behoefte aan elektrische locs.
In 1918 werd reeds opdracht te geven voor de bouw van 10 stuks van de bouwserie Be 4/6 (12303 t/m 12312), bedoeld voor personentreinen. In juli volgde een aanvullende bestelling van 30 stuks (12313 t/m 12342). Deze locs konden 75 km/u en hadden een vermogen van 428 kW ( 1° serie) tot 508 kW (2° serie).
Aanvankelijk zou het stroomsysteem voor 15.000 Volt, 16 2/3 Hz ingebouwd worden voor het stroomnet van de Gotthardbahn, maar vanwege de angst voor vervuiling van de isolatoren door het roet van de nog in gebruik zijnde stoomlocomotieven, werd een omschakelaar naar 7.500 Volt, 16 2/3 Hz, ingebouwd. Vanaf loc 12329 werd het stroomsysteem van 15.000 Volt 16 2/3 Hz standaard ingebouwd en werd afgezien van een omschakelaar naar 7.500 Volt.
In 1976 de laatste locomotief buiten dienst gesteld.
Onze Roco loc behoort tot de 2° bouwserie. Oorspronkelijk waren de locs bruin geschilderd, later werd dit groen. Deze loc rijdt historische nostalgie ritten, uiteraard met passende rijtuigen. Liefhebbers om mee te rijden zijn er genoeg.
Het is een machtig zicht als de loc langzaam optrekt en je de imposante drijfstangen ziet bewegen.
Gasthof "de Gouden Leeuw" is gekend in de streek. Je kan er lekker eten voor weinig geld en er zijn enkele kamers om te overnachten. Die boek je best van ruim tevoren anders loopt het mis want de vraag is groter dan het aanbod. Vraag bij boeking een kamer aan de achterzijde. Da's rustiger en je hebt bovendien een mooi zicht op het kasteel en de wijngaarden.
Tussen 1965 en eind jaren '70 werden in totaal 4 series van deze 6 delige treinstellen uitgebracht. Ze reden jarenlang o.a. de verbinding tussen Zurich en Wenen (vandaar de naam Transalpin express). Deze treinstellen waren zeer geliefd bij de reizigers door hun groot comfort, zetelverdeling 2+1 met plaats tussen de zetels voor bagage, zelfs in de 2° klasse. Men sprak van de TEE voor de "kleine man".
Bij de eerste reeksen konden de vensters nog open, bij de latere versies en na de modernisering begin jaren '90 werd airco voorzien en konden de ramen niet meer geopend worden. In 2008 was het uiteindelijk "exit" reeks 4010 na meer dan 4 decennia hoogwaardige dienst.
Het model op mijn baan is van Roco in de laatste beschildering waarin deze treinstellen dienst deden.
De reeks 4010 in werkelijkheid, let op het interieur (2° klasse), hier kan onze NMBS nog wat van opsteken!
Vroeger zag je ze in elk dorp, een werkplaats waar alles wat stuk ging kon gerepareerd worden. Chassis verroest? Effe een nieuwe, min of meer passende, balk ertussen lassen en klaar is kees. Alle mogelijke herstellingen en onderhoud aan vooral landbouwwerktuigen werden hier uitgevoerd. Ook voor vervanging van banden kon je hier terecht. Uitlijnen was er niet bij maar dat was ook minder belangrijk bij 25 km/u !
Zoals je kan zien op de foto is ook deze werkplaats aangesloten bij de BayWa. Gebrek aan werk is er blijkbaar niet !
In de jaren '50 had de ÖBB nood aan nieuwe sterke locomotieven voor snelle treinverbindingen. De reeks 1110 werd geleverd vanaf 1955-56. Deze machines waren 120 km/u snel wat ze indertijd tot de snelste locserie van de ÖBB maakte. Omdat het gewicht per as maximaal 18 ton mochtbedragen werden het 6 assige locs. Met hun 3000 KW waren ze bovendien ook één van de sterkste series van die tijd. Van de 20 gebouwde exemplaren zijn er nu nog 9 behouden gebleven. Ze zijn weliswaar in 2003 uit de normale dienst verdwenen maar komen nog regelmatig op de baan voor speciale ritten.
Ons model is van Roco en heeft ook al meer dan 25 jaar dienst gedaan. Ik heb deze loc nog enkele jaren als analoog model laten rijden vooraleer digitale systemen op de markt kwamen in de jaren '90. De loc heb ik zelf omgebouwd, toen kwam daar nog freeswerk en solderen aan te pas. De loc rijdt nog steeds met zijn eerste decoder (LE130 van Lenz) rondjes op de modelbaan.
Ook het stationsplein werd mee onder handen genomen bij de renovatie van de stationsstraat. Goethe en Schiller kunnen vanaf hun verhoogd voetstuk het treinverkeer in de gaten houden. Het originele standbeeld staat in Weimar. De retro lantaarns passen goed bij de oude gevels van de huizen. Vlakbij de in/uitgang van het station vind je het busstation en standplaatsen voor taxi's terug. De vijver met fonteintjes is van Viessmann, dankzij een mechanisme draaien de imitatie waterstraaltjes van de fonteintjes rond zodat ze verbluffend goed op een bewegende waterstraal lijken. Doordat het stationssgebouw niet evenwijdig met de achterrand van de baan loopt kan je alleen maar dit hoekje van het stationsplein zien. Het lijkt een deel van iets groters zonder echter zelf veel plaats nodig te hebben. De autootjes zijn van de bekende fabrikanten (Herpa, Wiking, Brekina, ...),. Ze werden allemaal van nummerplaten voorzien en waar nodig werden de achterlichten en richtingsaanwijzers met rode en oranje verf bijgewerkt. De vuilnisbakken staan ook buiten klaar op de stoep, het is blijkbaar ophaaldag vandaag.
In de onlangs gerenoveerde stationstraat is het gezellig druk. Naast nieuwe fietspaden werd er ook een grasveldje aangelegd waar de jeugd zich kan uitleven met o.a. voetballen. In het huis met de barokke gevel rechts op de foto is een gezellige wijnbar gevestigd waar het goed vertoeven is. De "horeca" die je vroeger in de stationsbuurt aantrof is helemaal verdwenen. Als je met de fiets van het station naar de binnenstad wil moet je wel een beetje conditie hebben want het is een venijnig klimmetje.
Begin jaren '90 begon de DB uit te kijken naar een vervanger voor de sneltreinlocs van de serie 103. Dit resulteerde in 1995 met de oplevering van 145 locomotieven van de nieuwe serie 101. Het zijn 4-assige locs met een max. vermogen van 6400 kW en ze mogen tot 220 km/u rijden in Duitsland, in Oostenrijk maximaal 200 km/u. De echt hele snelle verbindingen van de voormalige reeks 103 hebben ze echter nooit helemaal overgenomen, deze zijn vooral naar de ICE treinstellen gegaan.
Het model van de 101 is van Roco en wordt op de 4 assen aangedreven zodat de loc een grote trekkracht heeft. Een achttal 30 cm wagens bergop trekken (3% helling) is geen enkele probleem. Momenteel trekt deze loc een 5 tal wagens in de ICE kleuren (wit-rood). In Duitsland worden zulke treinen (ook de ICE's in dezelfde kleur) liefdevol "Weisswurst" genoemd. Onze"Weisswurst" komt van Munchen en is op weg naar Oostenrijk wat overigens in het echt ook dagelijkse kost is.
Dit weekend viert de vrijwillige brandweer van Oberwiesel zijn 100 jarig bestaan. De oude brandweerkazerne in het centrum is al lang buiten dienst gesteld maar voor de gelegenheid nog eens open voor het publiek. Ook de oudste nog funtionerende brandweerwagens zijn even uit het museum gehaald voor dit weekend. Om 7 uur 's morgens is er nog geen ziel op straat te bespeuren buiten de bakker en de brouwer. Deze laatste geheel in stijl met paard en kar. Zo te zien gaat er geen dorst moeten geleden worden !
In de jaren '60 van vorige eeuw (wat voel ik me ineens oud) waren deze 26.4m personenwagons het modernste wat de toenmalige DB had te bieden. Van airco was toen nog geen sprake maar de raampjes konden wel open wat ook zijn charme had.
De wagons van Roco zijn onverkort (30cm) en zijn kortgekoppeld. Als je haaks op de rijrichting tussen de wagons kijkt zie je een luchtspleetje van 1 mm maar dat is toch heel wat beter dan de 1 tot 1.5 cm van weleer. Als je iets schuiner op de rijrichting kijkt lijkt het of ze perfect aaneensluiten. Persoonlijk vind ik kortkoppelingen één van de knapste uitvindingen van de laatste 25 jaar, samen met de digitalisering.
Onze modelspoorwegen zijn (gelukkig) niet meer te vergelijken met de toestanden van 30-40 jaar geleden! We waren toen al heel blij met personenwagens van 27 cm (1/100) want vroeger waren ze nog korter !
Langzaam rijdt een V100 van de Oostenrijkse privé goederentransportfirma Cargoserv het station binnen. De reeds bejaarde loc is in een fris kleurtje gezet en slijt hier zijn laatste jaren. Deze loc trekt een lichte goederentrein bestaande uit containerwagons van Duitsland naar Oostenrijk.
De V100 (latere baureihe 211-212) werden gebouwd in de jaren '50. Deze dieselhydraulische locs hadden een vermogen van 1100pk (serie 211) of 1350 pk (serie 212). Deze locs konden maximaal 90km/u aanhouden en trokken zowel lichte personen- als goederentreinen. De DB heeft er later een aantal verkocht aan o.a. de Oostenrijkse ÖBB. De DB locs reden tot 2001, de Oostenrijkers tot 2003. Eén exemplaar kwam terecht bij de Oostenrijkse privé onderneming Cargoserv die deze gebruikt om te rangeren in Linz.
Het model is van Brawa en heeft een 21 polige stekkerverbinding naar de locdecoder. Typisch Brawa : een mooi model maar niet zeer gebruiksvriendelijk om de kap af te nemen om bvb. een decoder te steken. De rij eigenschappen daarentegen zijn prima, je hoort de loc amper rijden en de trekkracht is goed.
Opgelet voor loslopende koeien geeft het verkeersbord aan. De vrachtwagen heeft serieuse voorzieningen tegen aanrijdingen maar iets in mij zegt dat deze chauffeur liever niet botst. Anders doe je niet zoveel moeite om je vrachtwagen op te smukken met een "special paint".
Dergelijke juweeltjes zijn niet goedkoop, ook niet in miniatuur !
Het dorpje Oberwiesel is maar één straat groot, wel met leuke vakwerkhuisjes. Het zou waarschijnlijk niet opvallen bij de toeristen als het kasteel er niet zou gestaan hebben. Hier komen heel wat dagjesmensen op af en ook de waterval die maar op enkele minuten wandelen trekt veel wandelaars aan. Je kan het dal van de Wieselbache oversteken en dan heb je een mooi zicht op de burcht vanaf de overzijde. Het is wel een steile afdaling en een klimaan de overzijde. Heb je daar geen zin in dan kan het ook met de zetellift ! In het dorpje zelf is niet veel te beleven, enkele winkeltjes in de hoofdstraat en een klein leuk pleintje aan de middeleeuwse stadspoort, en "thats it". De meneer met zijn been in het gips houdt het bij een wandelingetje in het redelijk vlakke centrum van het dorp.
Op de S-Bahn van Wiesel zie je regelmatig ook deze oudere dieseltreinstellen rijden. Op de tweede foto zie je tussen het Duitse treinstel 634 en de Oostenrijkse 1044 een nieuwe kruiswissel (zgn. "Engelsman") klaar liggen. Er zijn een aantal nieuwe verbindingssporen gepland om Wiesel Hbf. te verbinden met het nieuwe kopstation Wiesel-Ost.
De reeks 634 is ontstaan uit de verbouwing van de oorspronkelijke reeks 624 van dieseltreinstellen die dateren van de jaren '60. Ze konden 120 km/u aanhouden en reden meestal 3 delig. De 2 buitenste rijtuigen hadden een aandrijving, de middenwagen niet. Eventueel kon nog een tweede middenrijtuig worden toegevoegd. Een aantal treinstellen werd ook omgebouwd om 140 km/u te rijden.
Het model op de modelbaan is van Bemo, Het was één van de eerste 16.5 mm normaalspoormodellen van deze smalspoorfabrikant.
De Köf III is de kleine "ukkepuk" onder de Duitse locomotieven. Vanaf de jaren '50 ontstond de nood aan sterkere (diesel) rangeerlocomotieven. Zo ontstond de "Köf", hiervan bestonden verschillende series. In de jaren '90 werden de series 333 en 335 uitgerust met afstandsbediening, er moest geen machinist meer op de machine zelf zitten. De series 331 en 332 werden niet aangepast en verdwenen uit de dienst. Deze kleine 2-assige locs waren uitgerust met een dieselmotor van 177 kW met een hydraulische koppeling, zoals bij de meeste Duitse diesellocs. Zulke hydraulische koppeling zorgt ervoor dat de dieselmotor altijd even snel draait maar de loc toch kan vertragen of versnellen. Deze locjes zijn max. 45km/u snel. In 2010 kregen een aantal locs van de serie 335 een nieuwe motor die de roetuitstoot met 90% reduceerde !
Het model is van Roco, ik heb er indertijd een N-decoder ingebouwd en het ding doet het nog steeds prima. De trekkracht is ruim voldoende om er enkele wagons mee voort te trekken.
De koetjes hier zijn nog van de gelukkige soort. Gans de zomer lang buiten hun buikje vol eten met sappig gras. Of de eigenaar met de ezel een "statement" wil maken is me onbekend. Donald T. passeert hier alleszins niet vandaag. De mais links staat er al mooi bij wat veel belooft voor de oogst binnenkort. Vanaf de achterkant van de boerderij (niet zichtbaar op deze foto) heb je een prachtig zicht op de burcht en ook op het dorpje Oberwiesel. De boer denkt er aan om vanaf volgend jaar één of meerdere kamers te verhuren aan toeristen, de kinderen zijn toch al lang het huis uit. Vakantie op de boerderij is in en een extra centje is altijd welkom.
Mensen zijn rare beestjes. Als ze 's maandagsmorgen in zulke treinwagonnetjes naar het werk zouden moeten brak er revolutie uit. Nochtans was het aanschuiven om een plaatsje te bemachtigen tijdens de stoomdagen in het station van Wiesel.
Dit fotootje was er bij het eerste artikel om één of andere reden afgevallen. Het is een uitrijsein met LED's van Viessmann. Het gele licht onderaan is bij mij niet aangesloten op de hoofdsporen, wel op de zijsporen waar het samen met groen aan/uit schakelt.
Vandaag een woordje over uitrijseinen. In Duitsland is het zo dat als de uitrijseinen van stations op onveilig staan er normaal gesproken 2 rode lampen naast mekaar branden op de uitrijseinen.
Als de middelste schakelaar (links) in stand "auto" staat schakelen de treinen zelf het sein van rood naar groen en omgekeerd via de (bovenste) schakelaar van het blokrelais. S2 staat normaal ook in een linkse positie.
Door de keuzeschakelaar S2 "rangeren toegelaten" naar rechts te zetten gaat de rechtse rode lamp uit en wordt vervangen door 2 witte lampen (45° schuin boven mekaar). De linkse rode lamp blijft hierbij branden. Merk op dat combinatie van witte rangeertoelating met groen licht niet mogelijk is (niet op auto en niet op hand). Omgekeerd kan bij een veilige stand van de relaisschakelaar het sein met de hand toch op rood gezet worden met de linkse auto/hand schakelaar en kan je dan verder kiezen met S2 tussen dubbelrood of rangeren toegestaan. Als je van schakelaar S2 een tweepolig type maakt kan je hiermee ook rijspanning op de stopsectie zetten zodat de trein (op manueel) door het rood licht mag rijden om bvb. iets verder op een uitwijkspoor te rijden of om van loc te wisselen.
Loc 52 1817 staat startklaar voor een extra stoomrit. Heel vroeg in de morgen werd de ketel al opgestookt zodat de machine vanaf een uur of 8 onder druk staat om te kunnen vertrekken. Het stoomweekend is tot nu toe een groot succes. Het mooie weer heeft ook flink geholpen om veel volk op de been te krijgen.
In 1968 werden een aantal (450) locomotieven van de reeks 50 omgenummerd naar de nieuwe serie 52. De oorspronkelijke reeks 50 werd vanaf 1939 als zgn."eenheidslocomotief" gebouwd. Deze locs waren eenvoudig van constructie, er werden er zo veel mogelijk (+-7000) van gebouwd om als goederenloc voor de Wehrmacht transporten af te handelen. Ondanks verliezen in de oorlog bleven er bij de DB meer dan 2000 stuks rijvaardig na 1945. Deze locs konden 80km/u rijden en dit in beide richtingen zodat een draaischijf niet strikt noodzakelijk was. Ze reden planmatig goederentreinen bij vele spoorwegmaatschappijen in gans Europa tot laat in de jaren '80, tot in Turkije toe!
De locomotieven van de bouwserie Rh 2045 zijn dieselhydraulische locomotieven van de Oostenrijkse spoorwegen.
Begin jaren '50 waren de meeste spoortrajecten in Oostenrijk hersteld en besloot de ÖBB om diesellocomotieven te laten bouwen en gaf opdracht aan de Lokomotivfabrik Floridsdorf voor de bouw van 20 diesel locomotieven van de bouwserie Rh 2045. De lcomotieven werden ingezet op de Semmeringbahn en ook op de Pyhrnbahn. Later werden de locomotieven ingezet op de zijlijnen voor zowel het personenvervoer als het goederentransport. In 1993 werd de laatste locomotief van de bouwserie Rh 2045 uit dienst genomen.
Deze hoekige machines waren verre van mooi te noemen maar net daarom hadden ze een bepaalde uitstraling. Het model van Roco is reeds meer dan 25 jaar oud. Ik herinner me nog dat er stukken van de ballastblok moesten weggefreesd worden om plaats te maken voor de decoder. In werkelijkheid zijn deze machines al 25 jaar buiten dienst maar bij mij kan je deze loc nog regelmatig zien rondtoeren of rangeren op de baan.
