Rudi Carrell, artiestennaam van Rudolf Wijbrand Kesselaar, (Alkmaar, 19 december 1934 – Bremen, 7 juli 2006) was een Nederlands entertainer, zanger, showmaster, filmproducent en acteur. Als tv-persoonlijkheid werd hij voornamelijk in Duitsland zeer populair. Hij woonde sinds 1974 in Syke, een plaats ten zuiden van Bremen.

De vader en de grootvader van Carrell waren beiden werkzaam in de showbusiness. Zijn vader gebruikte daarbij de naam André Carrell. Op 17 oktober 1953 verving de jonge Rudolf zijn vader tijdens een feestavond voor ambtenaren in Arnhem, waarna hij werd opgenomen in diens gezelschap. Daarmee deed Carrell zijn intrede in de showbusiness. In 1955 trad hij voor de AVRO wekelijks op in het radioprogramma "De bonte dinsdagavondtrein" en in 1959 brak hij ook op de televisie door met de "Rudi Carrell Show". Hij werd nationaal bekend toen hij met het liedje "Wat een geluk" meedeed aan het Eurovisie Songfestival van 1960. Het liedje was in Nederland wél populair, maar werd op het festival voorlaatste: alleen dat van Luxemburg eindigde nog achter hem. Hij had er prompt grappen over: Ik werd tweede... van onder af!, en Brigitte Bardot heeft ook maar twee punten!. Andere liedjes waarmee hij in Nederland populair werd waren "Een ballonnetje", "Een muis in een molen", De hoogste tijd en Samen een straatje om. Zijn optreden
als bewoner van een "onbewoond eiland" met het aapje 'Vrijdag' en Esther Ofarim als zeemeermin is legendarisch. Met deze show won Carrell in 1964 de Zilveren Roos van Montreux. Eén jaar eerder, dus in 1963, had hij ook al de Nipkowschijf van de Nederlandse tv-critici mogen ontvangen.

De Duitse carrière van Carrell begon in 1965, toen Radio Bremen interesse toonde voor zijn werk. Na het radiowerk begon hij daar al snel met de televisieshow "Am laufenden Band", de Duitse versie van Eén van de acht. In de jaren zeventig werd de Rudi Carrell Show in Duitsland uitgebracht.
Carrell maakte in Duitsland ook een aantal speelfilms, zij het niet allemaal met evenveel succes: "Wenn die tollen Tanten kommen", "Tante Trude aus Buxtehude" en in 1971 "Rudi, benimm dich". Rudi Carrell had als persoonlijk adviseur de Nederlander Dick Harris, die de show ook regisseerde.

In 1971 en 1972 speelde Carrell in de shows van Bobbejaan Schoepen in Bobbejaanland (België), een toenmalige trekpleister voor (inter)nationale variété-artiesten. Carrell werd diens buur en vriend (later deden ze ook duetten in de tv-shows van Carrell, 1974). Na zijn verblijf in België keerde Carrell terug naar Duitsland, waar hij ook succes oogstte als zanger. Zo had hij in 1975 veel succes met het lied Wann wird's mal wieder richtig Sommer?: een vertaling van het lied 't Is weer voorbij die mooie zomer, dat in Nederland in 1973 voor Gerard Cox een hit was.

In februari 1987 ontstond er een rel rond Carrell. In zijn "Rudis Tagesshow" presenteerde hij een filmpje waarin een menigte vrouwen te zien was die damesslipjes gooiden naar de Iraanse ayatollah Khomeiny. Dit filmpje werd wereldnieuws, en in Teheran werd met woedende betogingen gereageerd. In Nederland werd dit fragment pas twee jaar later op de televisie uitgezonden, en in het programma Farce Majeure ook nog eens geparodieerd. Een andere, wat kleinere, rel ontstond in 2002, toen Carrell een grap maakte over de homoseksualiteit van de burgemeester van Berlijn en de door Carrell gesuggereerde onmogelijkheid die dat impliceerde om moskeeën te bezoeken.

Sinds 1996 produceerde hij voor RTL de show 7 Tage, 7 Köpfe, waarin hij zelf ook te zien was. Sinds eind 2002 trad Carrell niet meer voor de camera op, maar op de achtergrond was hij nog steeds actief. In 2005 werd er echter bij Carrell, naar eigen zeggen een kettingroker, terminale longkanker vastgesteld. Hierdoor kreeg hij onder meer moeite met praten. Zijn afscheid van de Duitse televisie, op 30 december 2005 (7 Tage, 7 Köpfe), vond dan ook plaats zonder dat hij een woord zei.

Rudi Carrell overleed uiteindelijk ook aan de gevolgen van die longkanker. Hij werd 71 jaar oud.

Onderscheidingen
In 2000 kreeg Carell de penning van verdienste van de stad Alkmaar.

Carrell werd in 2001 in Nederland onderscheiden tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw, dit vanwege zijn verdiensten voor de Nederlands-Duitse betrekkingen. In Duitsland kreeg hij al in 1985 om dezelfde reden het Bundesverdienstkreuz.

De Duitse deelstaat Nedersaksen reikte in 2005 de Münchhausenprijs, een prijs bedoeld voor personen of organisaties die de fantasie levendig houden, uit aan Carrell.

Op 2 februari 2006 kreeg Carrell de Goldene Kamera uitgereikt voor zijn gehele oeuvre. Deze uitreiking was tevens zijn emotionele afscheid van het Duitse televisiepubliek.

Werken
Gib mir mein Fahrrad wieder, Wenen/München/Zürich/Innsbruck 1979
M'n fiets terug, Amsterdam 1980

Literatuur
Ingo Schiweck (Red.), "Laß dich überraschen ..." Niederländische Unterhaltungskünstler in Deutschland nach 1945, Münster 2005
Susanne Schult, Rudi Carrell. Das Image eines Stars in der Geschichte des deutschen Fernsehens, Osnabrück 2000

Enkele opmerkelijke citaten
"Ik heb bewezen dat de Duitsers humor hebben."
"Ik geloof niet in het leven na de dood. Als ik dood ben, is het gewoon over. Mijn leven was opwindend genoeg.".

Trivia
Op 6 juli 2007 werd in Alkmaar een borstbeeld van Carrell onthuld door zijn dochter Annemieke. Het beeld, gemaakt door Carsten Eggers, staat aan de Heul, daar waar de voormalige schouwburg Het Gulden Vlies stond en waar Carrell voor het eerst optrad.

Hilversumse zangeres met een dramatisch timbre, vooral bekend door het enkele jaren voor haar dood verschenen Laat Me Alleen.

1944 Op 3 maart wordt Rita Hovink geboren in Hilversum.

1958 Hovink wil toneelspeelster worden.

1959 Ze doet mee aan een talentenjacht van Max van Praag in Loosdrecht. Haar optreden is een succes. Ze besluit daarop zangeres te worden. Haar eerste optreden is in de Herman van Keeken-show.

1960 - 1963 Hovink zit in de Jonge Flierefluiters en de Leather Jackets. Als ze solo gaat, werkt ze met verschillende orkesten. Daarnaast treedt ze veel op voor Amerikaanse militairen in Duitsland. De Hilversumse ontwikkelt zich langzaam aan tot zangeres van formaat.

1964 Ze maakt deel uit van het Nederlandse team bij het Knokke Festival. Ze winnen de eerste prijs. Hovinks debuutsingle Yeah Yeah Yeah verschijnt. Haar derde single, Die Eerste Zoen, wordt een hit.

1965 - 1972 Rita Hovink zingt zowel in het Engels als in het Nederlands. Na wat singles, verschijnt haar debuutalbum Love Me Or Leave Me. Ze heeft een eigen show op televisie. Verder maakt ze grote indruk in de NCRV-televisieserie Goeie Ouwe Koffergrammafoon, vooral omdat zij dan net hersteld is van een ernstig auto-ongeluk.

1973 Het album From Rita, With Love verschijnt. Op die plaat staan alle Engelstalige succesnummers van de zangeres.

1976 De single Ay Dolores staat zes weken in de hitlijsten en behaalt de eenentwintigste plaats. Laat Me Alleen komt tot nummer 29, maar zal een evergreen blijken te zijn. De muziek is van het Italiaanse nummer Pazza Idea van Patty Pravo ('74), de tekst is van Gerrit den Braber. Het album Een Rondje Van Rita verschijnt.

1977 Ook Antonio gaat de hitparades in. De single komt tot nummer 26. Opvolger Draai Je Om behaalt slechts een tipnotering.

1978 Hovink is ernstig ziek. Ze ondergaat een aantal zware operaties. De single Wek Me Voordat Je Gaat blijft steken in de tipparde. Het album Ik Wil Vrouw Zijn komt uit.

1979 De zangeres overlijdt op 7 september op 35-jarige leeftijd. Er verschijnt een compilatie met haar beste liedjes.

1981 Polydor brengt de single Laat Me Alleen opnieuw uit.

1986 De verzamelaar Laat Me Alleen wordt uitgebracht.

1999 In de door de luisteraars van Radio 2 gekozen Top 50 allertijden van Nederlandstalige hits eindigt Rita Hovink's Laat Me Alleen op de dertiende plaats.

De Hagenaar René Nodelijk doet in 1958 met zijn band "The Rocking Sensation Boys" mee aan een Elvis-imitatiewedstrijd in Den Haag. Hij wordt derde. In datzelfde jaar ziet hij de "Tielman Brothers" in de Haagse Dierentuin optreden en is zwaar onder de indruk van de Indo-Rock stijl. In 1959 komt zanger Rein de Vries bij "The Rocking Sensation Boys".  Rein en René kunnen echter slecht met elkaar overweg en René stapt uit de band en richt een nieuwe band op "René and his Alligators". Deze Haagse groep ontwikkelde zich tot een van de betere instrumentale groepen. Vanaf 1960 maakte de groep een hele reeks uitstekende singles onder aanvoering van gitarist René Nodelijk. De bezetting wisselde na 1962 regelmatig. Vaste krachten waren: Ton van de Graaf (slaggitaar,1959-1965), Richard v. d. Kraats (drums,1959-1962), Wim Zech (1962-1965), Pim Veeren (bas,1959-1962, naar "Crazy Rockers"). Bandleden met een kortere periode achter hun naam waren o.a.: Ruud Schoonewelle (1962-1964, tijdelijk terug in 1965), Peter de la Haye (1964-1965, naar "Condors"), André Serban (1965-1966, o.a. ex-"Black Dynamites"), Ed Bekking (1965, ex-"Black Albinos"), Leo Bennink (viel in 1965/1966 regelmatig in),  Louis Blonk (1965, ex-"Willy and the Giants", naar "Leo Unger") en Piet Zandstra. In 1964 viel bovendien Hans Vermeulen van de "Sandy Coast" enige tijd in als bassist. Verder heeft Cesar Zuiderwijk (ex-"Ladybirds", naar "Hu & Hilltops" en "Golden Earring") korte tijd gedrumd. Na opnames onder de groepsnaam "Alligators" veranderde René de naam in "Toby Collar". Ondertussen maakte René ook singles met "The Telstars"en nam enkele opnames op met de "Fouryo's". De opnames met de "Fouryo's" zijn in de 60-er jaren uitgebracht op verzamel-LP's. Rene Nodelijk componeerde en produceerde ook op verzoek van Johnny Lion de titelsong voor de film "Brandende Liefde'. In 1977 kwam René terug met de groep "Renée", met zijn vrouw Anja Exterkate (artiestennaam Renée, zang), Huub van Straaten (bas) en John Meyer (drums). Na enkele hits met rock & roll nummers richtte de groep zich meer op disco. In 1982 wordt de groep "Renée" ontbonden, aanleiding was de vele wisselingen en daardoor had
René Nodelijk er tijdelijk even geen zin meer in. "Renée", deze artiestennaam gebruikte Anja Exterkate al vanaf 1977, gaat met veel succes solo verder. In 1985 voegt zij zich bij de heropgerichte groep "René and the Alligators". Rene Nodelijk heeft zich in de periode 1982 tot 1985 voornamelijk beziggehouden met componeren, de mixage, en gewerkt als studiomuzikant voor de opnames van "Renée". De groep "René and the Alligators" speelt weer regelmatig voor "Back to the Sixties-happenings" en met bijzonder veel succes. De huidige samenstelling is: René Nodelijk: solo-gitaar, Renée (Anja Nodelijk): zang. Peter van Calck (ex-"Nederlandse Everly Brothers" en "Stampede"): slaggitaar. Fred Severin (ex-"Daddy's Act" en "Roek Williams and the Fighting Cats"): bas. Hans Waterman (ex-"Cuby and the Blizzards", "Pretty Things" , Solution en "Jan Akkerman"): drums.

Band rond de Limburgse gezusters Kowalczyk, die in 1975 een wereldhit scoort met de single Mississippi.

1963 - 1973 De zusjes Tonny, Betty en Marianne Kowalczyk ontmoeten in de jaren '60 hun gitaarleraar Werner Theunissen.Theunissen schrijft voor de zusters (op dit moment respectievelijk 12, 11 en 10 jaar oud) het nummer Bitte, Bitte, Liebe Mich. Samen met een buurmeisje op drums ontstaat er de groep Sweet Reaction.

1973 Er ontstaat een compleet familiebedrijf rond Sweet Reaction. De band timmert lokaal flink aan de weg. Johnny Hoes neemt een single met hen op, maar die wordt geen succes.

1975  Sweat Reaction krijgt contact met platenmaatschappij Bovema. De naam wordt veranderd in Pussycat. Eddie Hilbert wordt de producer van de band en hij valt voor een nummer dat allang bij Werner Theunissen op de plank ligt: het countrygetinte Mississippi. Radio-dj Meta de Vries 'ontdekt' de single en draait het plaatje diverse malen. Ook andere dj's pikken het nummer op en drie weken later staat de band in de TV show van Kick Stockhuizen. Dit betekent de doorbraak voor Pussycat. De plaat wordt nummer één in Nederland en enige tijd later volgen België, Duitsland, Engeland, Ierland, Oostenrijk, Zwitserland, Israël, Joegoslavië, Nieuw Zeeland, Australië, Zuid-Afrika en Brazilië. Van de single Mississippi worden wereldwijd ruim 4 miljoen stuks verkocht.

1976  De single Georgia verschijnt. Ook deze single staat binnen de kortste keren hoog in de hitlijsten. De zusjes nemen ontslag als telefoniste en worden full time prof. De single Smile wordt een hit en het album First Of All is ook erg succesvol. Pussycat ontvangt de Exportprijs voor het gehele oeuvre.

1977 De single My Broken Souvenir verschijnt en dit wordt de tweede nummer 1 hit van Pussycat in Nederland. Het daaropvolgende album Souvenirs bereikt de top 10. Buitenlands succes blijft echter uit.

1978 - 1981 In 1978 wordt drummer Coumans vervangen door Hans Lutjens (ex-Sweet Sensation). De band brengt een drietal albums uit een aantal singles die allen redelijk tot goed verkopen.

1981 De gitarist, drummer en bassist verdwijnen uit de band. De zusjes gaan samen met Tonny's echtgenoot Loulou Wille door als tape-act en spelen ook soms met Kees Buenen, Ferd Berger en Frans Meijer (ex-The Bill Bradley Band) als begeleidingsgroep.

1983 Het album After All verschijnt, maar wordt niet zo succesvol als de voorgangers.

1985 Hits blijven uit en Pussycat heft zichzelf op. Tonny Wille maakt in de daaropvolgende jaren nog een aantal soloplaten, maar deze doen in commerciële zin weinig.

1986 - 1999 Na verloop van tijd gaan de zussen toch weer samen optreden, maar onder de naam Anycat. In 1999 besluiten ze de naam Pussycat nieuw leven in te blazen. Naast de optredens wordt er samen met Werner Theunissen, de schrijver van Mississippi, aan nieuw materiaal gewerkt.

2001 Eind februari verschijnt de dubbel-cd 25 Jaar Na Mississippi. Deze CD bevat alle hits en de beste albumtracks van Pussycat in chronologische volgorde. Naar aanleiding van de release doet Pussycat een aantal reünieoptredens. In maart worden alle originele Pussycat LP's voor het eerst op cd uitgebracht door EMI. De cd's zijn geremastered en voorzien van bonustracks, waarvan 3 nooit eerder uitgebracht.

2004 The Complete Collection is een box met drie cd's en een dvd met daarop alle hits plus extra tracks aangevuld met een boekje van 40 pagina's. De dvd is ook los van de box verkrijgbaar.

2005 De zangeressen van Pussycat leveren een bijdrage aan de single Somewhere Someone van Major Dundee.

2007 De zangeressen zingen ook mee op de Nederlandstalige reggaeversie die zanger Dennis Jones uitbrengt van de wereldhit Mississippi (juli).

Aartsvader der Nederlands(talig)e rock & roll. Tevens succesvol producer en tekstschrijver voor andere artiesten.

1940  Op 29 december wordt Peter Koelewijn geboren als zoon van een Eindhovense visboer.

1953 Peter krijgt zijn eerste gitaar.

1957 De nu 16-jarige Peter begint zijn eerste nummers te schrijven, nu nog in het Engels. Op de Mulo begint hij een groep, samen met gitaristen Karel Jansen en Roelof Egmond en zangeres Anneke Grönloh, die een klas lager zit.

1958 Harry van Hoof, die later een bekend orkestleider zal worden, voegt zich bij de groep. Ook drummer Peter van der Voort maakt zijn entree. Anneke Grönloh vertrekt.

1959 Met de komst van saxofonist Klaus Buchholz en Karel Janssen als bassist wordt de bezetting van de groep, die inmiddels Peter en zijn Rockets heet, compleet. In december wordt Kom Van Dat Dak Af opgenomen voor platenmaatschappij Bovema. De combinatie van Amerikaanse rock & roll met een Nederlandstalige tekst is voor die tijd ongekend.

1960  In mei wordt Kom Van Dat Dak Af een gigantische hit in zowel Nederland als België. Koelewijn, die na de Mulo naar de HBS is gegaan, moet van zijn ouders zijn opleiding afmaken waardoor het aantal optredens beperkt blijft. Platenmaatschappij Bovema wordt ingeruild voor Philips. De volgende singles Laat Me Los en Marijke zijn eveneens succesvol, zij het in mindere mate dan hun voorganger.

1961 Koelewijn doet eindexamen aan de HBS en gaat vervolgens als leerling-journalist aan de slag bij het Eindhovens Dagblad. Zijn muzikale carrière staat de komende jaren op een laag pitje, mede doordat de Rockets in de schaduw van hun Britse collega's The Beatles komen te staan.

1965 Wanneer door een fusie tussen het Eindhovens Dagblad en de Nieuwe Eindhovense Courant zijn baan op de tocht komt te staan en hij een aanbod van Philips krijgt om daar als producer aan de slag te gaan, besluit Koelewijn definitief voor de muziek te kiezen.

1966 Met zijn eerste producties is het meteen raak: Q65's You're The Victor wordt een toptien-hit en ook de combinatie Armand/Koelewijn blijkt een succes. Freddy Haayen (later Polydor-directeur) en Willem van Kooten vragen Koelewijn producer te worden bij de productiemaatschappij Red Bullet. In deze functie werkt hij met artiesten als Bonnie St. Claire, Nico Haak en Johan Cruyff. Met de groep 4PK, een tijdelijke afsplitsing van de Rockets, brengt Koelewijn dit jaar vier weinig succesvolle singles uit.

1967 Peter ontbindt wegens gebrek aan succes zijn Rockets. Als producer daarentegen beleeft Koelewijn een uitstekende periode, waarin hij met vele artiesten aan de lopende band hits scoort.

1968 Onder de naam De Triangels maakt Peter Koelewijn voor de grap de single Waarom Zei Je Niets.

1969 Onder de naam Zoef Zoef & de Bevers brengt Peter Koelewijn de single Loekie Loekie uit. De zang is van producer Freddy Haayen.

1970 Koelewijn, bij Red Bullet inmiddels vertrokken en opgevolgd door Jaap Eggermont, gaat weer werken voor Philips/Phonogram, ditmaal zowel als stafproducer als solo-artiest. Succes heeft hij onder meer met Bonnie St. Claire (I Won’t Stand Between Them, Clap Your Hands). Onder de naam Hal Dorado maakt Koelewijn samen met arrangeur Harry van Hoof twee instrumentale platen die worden volgespeeld door studiomuzikanten. Hal Dorado maakt slechts twee singles: The Bull and I (1970) en 240024 (1974). Het laatste nummer wordt ook als herkenningstune voor Radio Veronica gebruikt.

1971 Kom Van Dat Dak Af wordt in een vernieuwde versie voor de tweede keer een grote hit. Peter richt zijn Rockets opnieuw op en gaat weer optreden. De Rockets bestaan in deze periode uit onder andere Harry van Hoof (piano), Jan & Hans Hollestelle (bas & gitaar), Bertus Borgers (sax), Hans Vermeulen (gitaar) en Louis Debij (drums). Herman van Keeken scoort een grote hit met Pappie Loop Toch Niet Zo Snel, een door Peter Koelewijn vertaalde versie van het Engelstalige liedje Daddy Don’t You Walk So Fast.

1972 Speciaal voor carnaval neemt Koelewijn samen met zanger Polle Eduard een single op als Bart Jansen (een naam bedacht door Hans Kusters uit Breda). Het verkeerd gespelde Nassibal haalt de 12e plaats in de hitparade. Serafina, de tweede single van Bart Jansen heeft minder succes. Tot en met 1977 duikt de naam Bart Jansen nog enkele keren op in de discografie van Peter Koelewijn. Koelewijn is als producer verantwoordelijk voor de hit Ach Margrietje, De Rozen Zullen Bloeien van de Belgische zanger Louis Neefs (1937-1980). Na tien jaar voornamelijk als producer succesvol te zijn geweest, is het eindelijk de artiest Koelewijn die weer hits scoort: Mij Oh Mij, Angeline, Robbie en Veronica Sorry bereiken de komende jaren allemaal de top-20.

1975 Op 1 januari stoppen Peter en de Rockets met optreden. De Rockets gaan alleen verder en Koelewijn stort zich wederom op het produceren.

1977 Koelewijn richt Born Free op, samen met producer Will Hoebee, Janus Toethuis (promotie), secretaresse Tineke Kusters en Josef Schamp. De eigen productiemaatschappij vertegenwoordigt artiesten als Rob de Nijs, Saskia & Serge, Nico Haak, Don Mercedes en Bonnie St. Claire. Ter promotie wordt onder de naam The Born Free Family een medley opgenomen met fragmenten van hits van bovengenoemde artiesten. Born Free is een kort leven beschoren is. Dit jaar verschijnt de solo-elpee Het beste in mij is niet goed genoeg voor jou. De hiervan getrokken single Je Wordt Ouder Papa wordt een hit en de plaat ontvangt zowel een Edison als een Gouden Harp.

1979 Als producer is Koelewijn succesvol met de meidengroep Babe. Aan de voorspoedige samenwerking met Nico Haak komt een einde. De twee gaan als vrienden uit elkaar. In 1982 werkt het duo nog eenmaal samen aan de hit Niet Geschoten Is Altijd Mis. Koelewijn beschouwt de hitsingle Ik Wil Jou van Polle Eduard als een van zijn meest geslaagde producties.

1981 De zoveelste succesvolle fase in Koelewijns carrière breekt aan. Hij formeert een nieuwe Rockets (met muzikanten afkomstig uit de groep Bunny) en brengt de live-elpee Peter Live uit. Kom Van Dat Dak Af in de live-versie wordt voor de derde keer een grote hit. Ook Klap Maar In Je Handen die van deze plaat wordt getrokken, wordt een hit. De producer verzamelt een keur aan Nederlandse artiesten om zich heen waaronder Wilma, Don Mercedes en Jacques Herb om als oproep voor wereldvrede onder de naam Sterren Voor Vrede de single Van Washington Naar Moskou op te nemen. Het plaatje wordt echt niet opgepikt door de radio.

1982 De single Zolang De Motor Loopt continueert het succes. Voor zijn begeleidingsband de Rockets schrijft Koelewijn de single Schatje Kom Terug, een bewerking van Baby Come Back, een oude hit voor de Engelse band The Equals. De band brengt het nummer uit onder de naam De Raketten.

1983 Dit jaar scoren Peter en zijn Rockets wederom twee grote hits met De Tijger Is Los en Een Hete Zomer. De groep Music Hall wordt speciaal door producer Peter Koelewijn en manager Cees van Leeuwen samengesteld om mee te doen aan de voorronde van het Eurovisie Songfestival in 1983. In de groep zitten ondermeer zanger Frans Biezen (Frank Ashton) en Cecilia de la Rie (later naar Centerfold). Het liedje Voulez-vous Danser? haalt de finale niet.
 
1984 De wat al te serieuze plaat Diep Water wordt geen succes. Nadat de single Sprong In Het Duister de hitparade verlaten heeft breekt een minder succesvolle periode aan. Een groot gedeelte van The Rockets gaat door als het amusements-orkest You & Me.

1986 Peter Koelewijn is met drie door hem geschreven liedjes vertegenwoordigd tijdens de Nationale voorronden van het Eurovisie Songfestival in Brussel. Van de liedjes Big Ben (of Nôtre Dame), Buiten Jou en Rechtop In De Wind gaat de laatste door naar Brussel.

1987 Marga Bult bereikt de vijfde plaats op het Eurovisie Songfestival met Rechtop In De Wind, een compositie van Koelewijn. Als producer is hij in deze periode bezig met als artiesten als Grant & Forsyth en Frank & Mirella. Peter Koelewijn presenteert elke woensdagmorgen tussen 7 en 9 uur een radioprogramma bij de KRO.

1989 Een versie van het onverwoestbare Kom Van Dat Dak Af samen met Nederrappers MC Miker & DJ Sven (Lucien Witteveen en Sven van Veen) bereikt voor de vierde maal in Koelewijns loopbaan de hitparade. Voor de Nederlandse speelfilm Jan Rap en zijn Maat, naar het boek van Yvonne Keuls, schrijft en produceert Peter Koelewijn de single My Roof Is Rainproof.

1990 Speciaal voor het wereldkampioenschap voetbal in Italië maken Peter Koelewijn en Ferdi Lancee (pseudoniem: C. Bee) onder de naam Football Dance Company de voetbalsingle Allemaal naar voren ! (´t Bestuur ook!). Koelewijn begint met het produceren van de countryplaten van het duo Grant & Forsyth.

1991 Het eerste plaatje dat op Koelewijns eigen label Coolwine Music verschijnt, is de single Laat Je Handen Wapperen van Idem Dito, een gelegenheidstrio dat bestaat uit Karin Vlasblom (ex-Frizzle Sizzle), Anita v/d Velde en Edwin Groeneveld, de broer van Marga Bult. Naar aanleiding van het succes van de Gregoriaans klinkende hit Sadeness van de Duitse groep Enigma uit 1990 zet Koelewijn samen met arrangeur Hans Vermeulen onder de naam Pax Mundi een popversie van het Ave Maria op single. De solozang wordt verzorgd door David Ray.

1994 Via manager Piet Roelen komt Peter Koelewijn voor het eerst in contact met de Belgische zanger Helmut Lotti. Koelewijn bewerkt diens nummer I Love You Too.

1995 Peter Koelewijn is de coördinator van Het Album, een cd met liedjes geschreven door diverse producers en uitgevoerd door leden uit de cast van de soapserie Goede Tijden, Slechte Tijden. Koelewijn schrijft zelf het liedje Utopia voor actrices Hilde de Mildt en Caroline de Bruijn en Een Minuut Nog Voor Een Leven Lang voor Ingeborg Wieten. De producer gaat samenwerken met de Belgische zanger en presentator Bart Kaëll. Tot en met 1998 schrijft en produceert hij enkele van diens platen. Onder het pseudoniem Gompie scoort Koelewijn zijn grootste hit tot nu toe met Who The F...Is Alice, een eigen versie van een oud Smokie-nummer. Ook de samenwerking met Helmut Lotti verloopt uiterst succesvol. Koelewijn neemt een cd met de Belg op met arrangementen van klassieke en semi-klassieke stukken. De opnamen vinden in september plaats tijdens vier optredens in de Elisabethzaal te Antwerpen. Helmut Lotti Goes Classic is een groot succes. Er worden in de Benelux bijna een miljoen exemplaren van verkocht.
Een vervolg kan niet uitblijven: Helmut Lotti Goes Classic II (1996), Helmut Lotti Goes Classic II (1997) en Helmut Lotti Goes Classic Final Edition (1998).

1997 Peter Koelewijn reist samen met arrangeur Piet Souer en met een in Nederland opgenomen orkestband naar Hollywood om Engelstalige versies van Nederlandstalige liedjes op te nemen met Engelbert Humperdinck. In april kondigt Koelewijn aan, aan het eind van het jaar te zullen stoppen met optreden. Na ruim dertig jaar Nederland en België te hebben afgestroopt verklaart de inmiddels 56-jarige zanger 'het niet leuk meer te vinden'. Koelewijn wil zijn oude vak, het schrijven, weer oppakken en zegt vastomlijnde plannen voor een boek te hebben.

1999 Koelewijn is nog steeds te boeken als ‘Oude rocker die al zijn hits ten gehore brengt’. Met de Belgische zanger Helmut Lotti zet hij Zuid-Afrikaanse liedjes op het album Out Of Africa. Ook zijn productiewerk voor de Belgische zangeres Lisa del Bo is succesvol. Haar album Best Of The Sixties behaalt in augustus in België de gouden status.
 
2000 Het album Latino Classics is wederom een succesvolle productie voor Helmut Lotti. De cd Best Of The Fifties van Lisa del Bo zijn in België in de zomer 20.000 exemplaren verkocht, waarmee het album goud wordt. Ongeveer een half jaar later staat de teller op 50.000 duizend en wordt Best Of The Fifties een platina plaat.

2001 New Country Love Songs is het resultaat van de hernieuwde samenwerking tussen Peter Koelewijn en Grant & Forsyth. Latino Love Songs van Helmut Lotti verschijnt zowel op cd als op dvd.

2002 Peter Koelewijn en zijn Rockets gaan voor het eerst sinds 1974 weer optreden. De reünietour begint op 20 april in De Buitenwacht in Kampen. Daarna volgen nog zeven optredens.

Naast Koelewijn bestaat de band uit Janus Toethuis, Frans Meijer, Nol Passon, Ad Damen en Jos Vos.

2003 In mei, juni en juli wordt Pop Classics In Symphony van Helmut Lotti opgenomen in de Nederlandse Fendal Sound Studio´s te Loenen aan de Vecht. In het najaar gaat het officiële en zeer uitgebreide naslagwerk www.peterkoelewijn.nl online.

2004 Peter Koelewijn leent zijn stem aan de tekenfilmserie My Dad The Rockstar die in het najaar elke vrijdag aan het begin van de avond wordt uitgezonden door kinderzender Nickelodeon. Koelewijn werkt aan een nieuwe soloplaat.

2006 Tekenaar Gerrit de Jager maakt een stripversie van Kom Van Dat Dak Af. De strip maakt onderdeel uit van Strips In Stereo, een boek en cd met veertien stripversies van veertien Nederlandstalige liedjes. De uitgave wordt in maart in Paradiso gepresenteerd aan de vooravond van de Boekenweek 2006.

2007 Tijdens het tiende gala van het Nederlandse lied op 18 maart krijgt Peter Koelewijn de Radio 2 Zendtijdprijs uitgereikt. De onderscheiding wordt ieder jaar toegekend door Radio 2 en BUMA Cultuur aan een artiest die van blijvende betekenis is voor de Nederlandse radio.

Amsterdamse beatband onder aanvoering van de charismatische Wally Tax. De venijnige en vaak onheilspellend lieve liedjes van Tax en Ronald Splinter hebben de tand des tijds goed doorstaan. De sfeer die The Outsiders creëren is achteraf beluisterd meer verwant aan The Velvet Underground, dan aan de Britse beat van The Stones of The Pretty Things.

1959 - 1965 Wally Tax groeit op met de rhythm & blues-platen van zijn vader en de Zuid-Amerikaanse voorkeur van zijn moeder. Al in 1959 verzint de 11-jarige Wally de naam voor zijn toekomstige band. In 1960 komen The Outsiders ook echt van de grond als buurtband in Amsterdam-Oost, aanvankelijk onder de naam Jimmy Revon (Leendert Groenhof) & The Outsiders. In 1964 treedt de band bijna dagelijks tot diep in de nacht op in Las Vegas, een tent op de Amsterdamse Nieuwendijk. Later spelen Tax en de zijnen een paar keer per week in het Rembrandtpleintheater, de latere discotheek Escape. De eerste single, You Mistreat Me/Sun's Going Down, komt uit in 1965 op het Op-art label van het tienerblad Muziek Express. In het najaar van 1965 wordt de band versterkt door gitarist Tom Krabbendam, afkomstig uit NV Groep '65.

1966 De tweede single (Felt Like I Wanted To Cry/I Love Her Still Always Will) verschijnt ook op het label van Muziek Express. In maart 1966 spelen The Outsiders in het voorprogramma van The Rolling Stones in Den Bosch, aangemoedigd door een grote schare Amsterdamse fans. Inmiddels heeft de band een platencontract bij het Relax-label van Willem Duys. Op 4 juni 1966 belandt Lying All The Time in de Top 40, een bitter lied waarvan nauwelijks is voor te stellen dat het door een 18-jarige wordt gezongen. Nog voor dat het nummer uit de hitlijst verdwijnt, heeft de band zijn volgende succes met Keep On Trying. In november verschijnt Touch, niet hun grootste hit maar mettertijd wel uitgegroeid tot dè Outsiders-klassieker. De groep speelt in Parijs meedere keren in beatclub La Locomotive.

1967 Met vier succesvolle singles in 1967 breidt de band het succes verder uit. De debuut-lp bevat, destijds zeer ongebruikelijk, live-opnames. De foto voor de hoes is genomen tijdens de opname van Amsterdam, Mijn Haven, Mijn Stad, een korte zwart-wit film met The Outsiders in de hoofdrol, geregisseerd door Kees Brusse. (Naar het zich laat aanzien is het filmpje voor het nageslacht verloren.) Ook internationaal doet de groep het aardig. In Parijs treedt de band op samen met Chuck Berry. Bij Philips brengt Wally Tax gedurende het jaar twee succesvolle solo-singles uit.

1968 - 1969 Gerommel in de bezetting luidt het einde van de band in. Gitarist Krabbendam wordt naar verluidt wegens zijn slechte gitaarspel uit de band gezet. In 1968 stapt Rammers over naar CCC Inc. en wordt vervangen door multi-instrumentalist Frank Beek. Echte hits blijven uit. Van de drie singles die in 1968 en 1969 uitkomen, bereikt slechts Cup Of Hot Coffee een plaats in de Tipparade. Fans hopen bij optredens op oude nummers maar krijgen vooral werk van de tweede lp C.Q. In 1969 valt de groep uiteen. Tax en Busch gaan verder met Tax Free.

1986 In 1986 en 1987 treedt Tax weer op onder de naam The Outsiders, met verder alleen drummer Busch van de oude bezetting. Opvallend is de postume waardering die de band geniet onder de latere generatie garagerockers in binnen- en buitenland. Zo covert de Amerikaanse band The Lyres in 1986 twee nummers van The Outsiders. Het jaar daarop nemen zij samen met Wally Tax een uitvoering van Touch op voor de VPRO-radio. In 1988 verschijnt die vertolking op de Lyres-lp A Promise Is A Promise. Sinsdien wil bij optredens van The Lyres in Amsterdam Tax nog wel eens onaangekondigd op het podium verschijnen als de eerste onvergetelijke akkoorden van dit nummer klinken.

1997 In mei staan The Outsiders in de originele bezetting minus Krabbendam weer op de planken. De band weet het oude geluid natuurgetrouw te kopiëren, tot groot vermaak van de vele leeftijdgenoten die de concerten in het clubcircuit bezoeken. In de zomer verschijnt de biografie Outsiders Door Insiders. The Outsiders kondigen voor het najaar een uitgebreide tour in het clubcircuit aan. Hun laatste met Tax. Tijdens deze toernee, die gemengde reacties oplevert, wordt bassist Appie Rammers uit de band gezet.

1998 Wally Tax heeft er geen zin meer in, maar Splinter, Busch en wederom Rammers beginnen weer opnieuw. Aangevuld met zanger Edwin de Boer (ex-Sin City) en gitarist Pieter Jan Stuffers (ex-Rosa King & Upside Down) doen ze vanaf september weer optredens onder de naam The Outsiders. Tijdens de concerten wordt het bekende Outsiders-repertoire afgewisseld met nieuw materiaal.

1999 Ronald Splinter richt de band Ron & The splinters op. De band bestaat verder uit gitarist Marcel Kruup (o.a. ex-The Kliek en ex-Treble Spankers), zanger Michel Terstegen (ex-The Otherside), bassist George Oostendijk (ex-Jack Of Hearts en ex-Raggende Manne) en drummer Michel van der Woude (ex-Daxls en ex-Formica). Op de Neil Youg tribute cd This Notes For You Too maakt de band haar oname debuut met het nummer Burned.

2000 - 2002 The Outsiders gaan vanaf eind augustus met Edwin de Boer in de plaats van Wally Tax op tournee door Nederland. De concertreeks krijgt daarom de toepasselijke naam The Minus One Tour. Wally Tax dreigt naar de rechter te stappen om te voorkomen dat de band de naam the Outsiders gebruiken. Ronald Splinter brengt met de band Ron & The Splinters het mini album Go Ron Go uit. Op deze mini-cd staan twee nooit eerder opgenomen nummers van de Outsiders. Opvallende namen in de band zijn Marcel Kruup (ex-Treble Spankers) en George Oostdijk (ex-Jack Of Hearts en ex-Raggende Manne). Leendert Busch duikt op in de reggae/ska-band Instant Seawater. Appie Rammers en Edwin de Boer spelen ook in Worthless, de band van de in Nederland verblijvende Australische zanger John jr. Ze brengen de single 2day en werken in de studio van Jos van Woudenberg aan een debuut-cd. Worthless is ook op TV te zien en te horen in de VPRO miniserie Ware Liefde. In de serie Popinstituut.nl verschijnt in oktober 2002 een compilatie met
alle singles van The Outsiders inclusief de solosingles van Wally Tax.

2003 Appie Rammers en Leendert Busch starten samen met Edwin de Boer en Nico Bijl de groep Pure waarmee ze louter nieuw eigen repertoire spelen. De bandnaam verandert later in The Outs.

2005 Wally Tax overlijdt op 10 april. Hij is 57 jaar geworden.

2006 Ronnie Splinter speelt een gastpartij op de 7'' EP Are Left Behind van de Rotterdamse beatgroep The Madd. Van zijn eigen band The Dam verschijnt in oktober de cd Beautiful Trash. De VPRO brengt in samenwerking met Fonos.nl in december een cd uit met live-opnamen van The Outsiders en Wally Tax afkomstig uit het archief van de omroep. De oudste opnamen op het album dateren uit 1968 van een optreden van The Outsiders in Fantasio. Recentere opnamen zijn van Wally Tax met de Amerikaanse band The Lyres (1987) en met een aantal jonge Amsterdamse muzikanten tijdens een uitzending van VPRO's Club Lek (2002). Het album is alleen te koop via de website van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid, www.fonos.nl en bij de VPRO.