Kattenvoer

Al sedert enkele jaren ga ik Nieuwjaar vieren bij een van mijn twee zussen. Vroeger gebeurde dat bij mij thuis, met kinderen en kleinkinderen, maar dat is veranderd nu mijn echtgenote er niet meer is. We vieren nog wel altijd samen Kerstmis in de familiekring, afwisselend bij een van mijn kinderen, doch met Nieuwjaar heeft iedereen zijn eigen programma. De jeugd gaat dansen of op zwier met leeftijdgenoten, en de ouders zijn te gast bij vrienden of zitten in een restaurant, waar ze zich al smullend van het oude in het nieuwe jaar laten glijden.

Mijn twee zussen hebben geen partner. De ene is al meer dan dertig jaar weduwe, haar kinderen zijn getrouwd en leven elders met hun gezin, de andere is altijd single gebleven en woonde bij onze ouders, die ze verzorgde tot aan hun dood. Daarna, om met Nieuwjaar niet alleen te zijn, nodigden ze afwisselend mekaar thuis uit. Nu doen we dat met ons drieën, en iedereen voelt zich daar goed mee.

Mijn jongste zus is een dierenvriend, beter gezegd een kattenvriend, of nog beter een poezenliefhebster. Het is niet zo dat je er bij haar thuis overal over een poes dreigt te struikelen. Neen, haar poezengenegenheid en poezen-aai-bereidheid is beperkt tot slechts twee, ten hoogste drie poesjes. Toen ze jaren geleden alleen bleef en haar woonst herinrichtte, liet ze zelfs een kattenluikje aanbrengen, zodat haar lievelingen naar believen naar binnen en buiten konden voor allerlei activiteiten waarvoor ze door hun kattennatuur voorgeprogrammeerd zijn. Ze konden altijd binnenglippen om van hun tochten te bekomen, wat te drinken of eten, een speurtochtje door de kamers te maken of gewoon eens langs de benen van mijn zus te strijken.

Buiten was er meer afwisseling en activiteit, vooral gedurende bepaalde periodes ’s nachts. Dat bleek vaak heel duidelijk door het luidstemmige strijdvaardige kakofonische concert dat de geërgerde buurt uit haar vreedzame slaap rukte. Want bij de katten bestaan er ook ten minste twee genders, en voor zover ze niet opgesloten of gecastreerd zijn, brengen ze wonderwel en feilloos de wetten van hun natuur in praktijk. Komt er een van haar avontuurlijke poezen na een uitputtende nacht bebloed en gehavend door het gevecht binnen geslopen, dan mag ze rekenen op het gouden meelijdend hart en de goede verzorging van mijn zus. En die is professioneel, want mijn zus was gedurende haar sociaal-actieve jaren verpleegster. Ze handelt met kennis van zaken. Geen twijfel dus dat die poezen steeds weerkomen en jaloers hun benijdenswaardige positie verdedigen, mocht er van buiten uit concurrentie opdagen.

Terug naar Nieuwjaar. Het was 31 december en ik had een vroege trein genomen, zodat ik al in de voormiddag mijn glunderende zus een knuffel kon geven. Ik zou bij haar kunnen overnachten. Mijn andere zus werd in de namiddag verwacht. Wij hadden dus tijd en gelegenheid genoeg om van elkaars gezelschap te kunnen genieten en om bij te praten. De kerstboom stond nog in de living en droeg kalm het zenuwachtig gepinkel van een kluwen kleurrijke lichtjes. De tafel was al mooi gedekt en verleende het geheel een feestelijk uitzicht. Maar dat was voor vanavond, want eerst zouden we gewoon aan de keukentafel een kleinigheidje eten, zodat onze eetlust voor daarna niet werd afgesneden.

Een poesje kwam binnengewandeld, bleef aan de ingang staan en bekeek mij argwanend. Toen ze de lokkende stem van mijn zus hoorde en haar uitnodigende hand gereikt kreeg, kwam het diertje gerust gesteld naar ons toe. Met de staart in de lucht streelde het de benen van mijn zus en installeerde zich ongegeneerd tegen een kussen in een zetel, en bleef daar onbeweeglijk en nieuwsgierig de loop der dingen volgen.

Voordat onze andere zus zou aankomen hadden we nog wel even tijd om nog enkele laatste aankoopjes te doen. Als ik er zin in had mocht ik natuurlijk wel rustig katjelief gezelschap houden, maar ik gaf er toch de voorkeur aan met mijn zus al wandelend wat te kunnen kletsen. Buiten zag ik dat er hier en daar hier en daar weer een en ander veranderd was, want zo vaak kwam ik niet meer in mijn geboortestad, waar mijn zus echter steeds is blijven wonen. Wij hadden de laatste jaren wel de voordelen van de communicatie langs het internet ontdekt en waren geregeld langs het scherm ook visueel in contact. Maar dat alles kon lijfelijke nabijheid zeker niet vervangen. Daarom verkoos ik een wandelingetje samen met haar naar de supermarkt.

Het is nu eenmaal zo dat als je in de winkel zelf rondloopt je meestal meer koopt dan je eigenlijk van plan was: je ziet iets nieuws en wil dat ook eens proberen, of gewoon zie je juist dat artikel staan dat je nog nodig hebt, maar op je boodschappenlijstje vergeten was. Mijn zus had in haar winkelwagentje al enkele “onnodige” maar toch “leuke” dingen gezet, toen ze in de afdeling dierenvoeding plots bleef staan. Ze wees naar een pakje met een foto waarop een katje op uiterste verlokkende wijze met poezenliefheid naar een kattenlekkernij keek. En daar mijn zus meende dat haar poezen ook wel nieuwjaar mochten meevieren, nam ze zo’n pakje uit de rekken. Neen, twee. Want een is toch geen, nietwaar? En die vlogen ook in de winkelwagen.

Aan de kassa stond stonden er al enkele personen in de rij, maar het ging toch snel. Terwijl we daar stonden te wachten zag mijn zus een kennis die in de richting van de kassa’s afgestevend kwam. Haar glimlach verdween even en ze zei me gauw tussen haar tanden door dat daar een vervelende “ambetanterik” aankwam, en dat ze die vent liever niet ontmoette. Het was iemand van het zangkoor waarvan ze vroeger deel uitmaakte, iemand die zijn “snuit” overal instak, in dingen die hem niet aangingen, en dat ze hoopte dat die haar niet gezien had. Maar dat was vergeefse hoop geweest, want het heerschap nam plaats vlak achter ons. Zijn luide groet verplichtte haar wel naar hem te kijken, een glimlach te forceren en een antwoordje te mompelen. Ondertussen registreerde die kennis onbeschaamd nieuwsgierig de inhoud van haar winkelwagentje. En dan ontstond het volgende gesprek, dat mijn zus met ironische ernst en een uitgestreken gezicht trotseerde:

Hij : Ha, ik zie dat jij van katten houdt. En dat ze bij jou echt verwend worden. Krijgen jouw katjes altijd van die lekkere dingen?

Zij : Neen, dat is niet voor mijn katten, dat is voor mijzelf.

Hij : Hoezo?

Zij : Ja, die kattenbrokjes zijn heel smakelijk, en als je ze regelmatig eet krijg je er zelfs zo een lenig jong gevoel van.

Hij : Dat versta ik echt niet. Is dat zo? Eet jij werkelijk die … euh dingen?

Zij : Ja zeker. De meeste mensen doen dat niet, gewoon omdat op de verpakking staat dat het voor katten is.

Hij : Ja, dat is het toch ook.

Zij : En het is ook heel goed voor de gezondheid. Het is gezondere voeding dan veel dingen die wij gewoonlijk eten. Je zal er nooit ziek van worden.

Hij : Maar…

Zij : Eigenlijk… Een keer ben ik daardoor wel  in  het ziekenhuis beland.

Hij : Zie je wel. Van kattenvoer…!

Zij : Het was die keer dat ik weer eens een paar van die lekkere brokken had gegeten. Toen zag ik in de boom van mijn tuin een vogel zitten. Ik voel ineens een onweerstaanbare drang hem te gaan pakken, kruip in de boom en… ben eruit gevallen!

Ondertussen hadden wij betaald. Een verbaasde niet begrijpende man wandelde even later verstrooid de oudejaarsavond tegemoet. 

Ter geruststelling: Ons nieuwjaarsmenu was niet met kattenvoer bereid. De drie poezen hadden ook een feestelijke maaltijd.

Dilbeek, 2 februari 2025.