Hoe idyllisch is
het landschap maar wat verraderlijk zijn die bochten. Ik kreeg vanochtend het
bericht dat mijn buurvrouw van 67 jaar met haar auto in een weiland is beland
en nu met een gebroken schouder, bekken en enkel in het ziekenhuis ligt. Ze had
nog geluk, want ze is op 10cm na rakelings langs een betonnen paal geschoten.
Het is een Française die hier is geboren en getogen, dus dan verwacht je niet
dat ze zich zo laat verrassen door de bochten. Dat het mij overkomt, zon
Nederlandse die alleen maar rechte wegen gewend is. Het gebeurde toen ik met
Cédric uit Montelimar kwam. Het was invallende nacht. De weg van Dieulefit naar
Bourdeaux zit vol met bochten. Op een bepaald moment zag ik een lichtje branden
op het dashboard. Ik zat in een bocht dus kon niet kijken. Toen ik uit die
bocht was, dacht ik; zo nu kan ik kijken. Ik kijk op het dashboard en toen ik
weer terugkeek, zat ik plotseling in een bocht. Ik had direct door dat het mis
was. Ik haalde de bocht niet en kwam parallel aan de weg in de greppel terecht.
Cedric natuurlijk erg geschrokken Gelukkig reden we de berg op, want ik moet er
niet aan denken, wat er gebeurt zou zijn bergafwaarts. Afijn we hadden niks,
alleen de auto zat rechtsvoor in elkaar. Kosten 1000 Euro! Dat hakt er in.
Zeker als je bedenkt dat ik 22 jaar all-risk verzekerd was en nooit een
aanrijding heb gehad. Nu ben ik sinds 6 maanden WA verzekerd. Tjakka!
Andere Nederlanders
die hier net een camping begonnen zijn, overkwam hetzelfde. Ze hadden voor het
eerst van hun leven een nieuwe auto, zon stoere terreinwagen. Op een keer
namen ze een bocht op een landweggetje te snel, probeerden te corrigeren en
gleden daardoor nog meer weg en gingen drie keer over de kop de berg af.. Mooie
nieuwe auto total-loss. Gelukkig hadden ze zelf slechts een beetje spierpijn.
Dat is dan weer het voordeel van een terreinwagen. Moraal van dit verhaal:
geniet van het mooie Frankrijk, maar let extra goed op de bochten!
Juli 2006 Onze zoon heeft de Tour de France gefietst
Onze zoon van
acht heeft de Tour de France gefietst! Althans de inspanning was er gelijk aan.
Hij is met school van het noorden van de Drôme naar het zuiden gefietst en
heeft in vijf dagen 213 km afgelegd. Heuveltje op en heuveltje af (in Nederland
zouden we zeggen berg op en berg af, want de hoogste berg was wel 700 m hoog).
Hij heeft een prachtige prachtige en vooral dure Loekifiets met wel drie
versnellingen waar zijn vriendjes in Nederland vol bewondering naar keken. Nou
volgens Franse begrippen was die prachtige Loekifiets maar niks, want hij moest
toch echt 21 versnellingen hebben op zijn fiets. Niet dat die kinderen weten
hoe ze er mee om moeten gaan, maar dat is een andere zaak. Nou hij heeft het
toch maar mooi gedaan op zijn Loekifiets. Tussen maart en juni hebben ze
getraind. Een aantal kinderen had eerst helemaal geen fiets en sommigen konden
zelfs niet eens fietsen! Dat is een geweldig verschil met Nederland. Thierry en
ik hebben de trainingen begeleid. Ik weet niet of jullie wel eens geprobeerd
hebben een kind een weg omhoog te laten fietsen van enkele kilometers, maar ik
kan je verzekeren dat het een enorme creativiteit vergt. Toch was het mooi om
te zien hoe ze gedurende het voorjaar met sprongen vooruit gingen. Cédric was
uiteindelijk zeer gemotiveerd om La Traversée de la Drôme à Velo te gaan doen.
Er deden 750 kinderen mee en om het verkeer niet te ontregelen had elke klas
een eigen route. De klassen werden begeleid door hun leerkrachten en ouders.
Thierry heeft één dag meegefietst en vond het een geweldige ervaring. De
laatste dag hebben we ze toegejuicht toen ze over de finish kwamen in
Buis-les-Baronnies. Onderweg naar de finish kwamen we ze tegen, zwoegend en
zwetend bij 28 graden een berg op van 700 m hoog. We zijn toen gestopt om ze
aan te moedigen en stonden met tranen in onze ogen, zo geweldig was het om te
zien hoe die kleine mensjes hun best deden en vooral niet in de bezemwagen
wilden. Die reed namelijk achter elke klas met de bagage en met eten en
drinken. Konden de kinderen echt niet meer dan mochten ze in de bezemwagen mee.
Maar daar is niet vaak gebruik van gemaakt. Daar waren ze te stoer voor.
Sinds april 2005 woon ik met mijn Franse man Thierry en onze zoon Cedric van 8 in de Drome in Frankrijk. We maken het een en ander mee en vinden het leuk om dat met anderen te delen. Vanaf nu treffen jullie elke vierde week van de maand een column aan met wat we zoal dagelijks mee maken. Veel leesplezier!
De moestuin staat er mooi bij. De eerste sla en aardbeien hebben we in mei al gegeten. Verder staat er tomaat, paprika, courgette, artisjok, aubergine, komkommer, meloen, boontjes, doperwten, aardbeien en frambozen in. Thierry z'n ultieme wens is dat alles wat hij op tafel zet van de eigen boerderij afkomt, maar zo ver zijn we nog lang niet. Verder hebben we in de tuin vijgen, druiven en kersen, kersen en nog eens kersen. We hebben een grote boom en we blijven plukken op het moment. We werden er overigens vorig jaar door een oudere boer fijntjes op gewezen dat we de kersen zonder de takjes (niet te verwarren met de steeltjes) moesten plukken, want anders zouden we dit jaar geen kersen hebben. Later in het seizoen zou hij meerdere gasten vertellen over onze domme actie. Ach ja, je leeft in een dorp niewaar. Vorig jaar hadden we een bord langs de weg gezet met 'kersen de koop'. Daar kwamen aardig wat mensen op af. Allerlei toeristen stopten en ook de plaatselijke bevolking wist ons te vinden. Opa en oma van boven uit het dorp, de juf van Cedric en de vrouw van de plaatselijke politieagent. Geweldig leuk was dat. Dit jaar gaan we niet meer verkopen, maar verwerken we alles zelf. Vorig jaar hebbeb we zeker 80 kilo geplukt. Ongeveer 50 daarvan hadden we verkocht. Met de rest heeft Thierry jan gemaakt o.a. appel/kersen jam, die ontzettend lekker is. En dat zeg ik terwijl ik nooit jam eet! Het is wel een hele klus hoor al dat ontpitten. En ja, dat mag ik doen. Een gedeelte van de kersen gebruiken we voor toetjes als graton aux cerises, creme brulee aux cerises, profiterolles met kersenijs en vanillesaus en grand dessert aux cerises. Het is ontzettend leuk om te zien hoeveel lol Thierry in het koken heeft en hoe creatief hij is om met producten uit de streek iets op tafel te zetten. Het is nu al een paar keer dat de gasten gevraagd hebben waarom hij niet zijn eigen restaurant heeft. En eigenlijk is dat een nog veel groter compliment dan iemand die zegt dat het lekker was.
De moestuin staat er mooi bij. De eerste sla en aardbeien hebben we in mei al gegeten. Verder staat er tomaat, paprika, courgette, artisjok, aubergine, komkommer, meloen, boontjes, doperwten, aardbeien en frambozen in. Thierry z'n ultieme wens is dat alles wat hij op tafel zet van de eigen boerderij afkomt, maar zo ver zijn we nog lang niet. Verder hebben we in de tuin vijgen, druiven en kersen, kersen en nog eens kersen. We hebben een grote boom en we blijven plukken op het moment. We werden er overigens vorig jaar door een oudere boer fijntjes op gewezen dat we de kersen zonder de takjes (niet te verwarren met de steeltjes) moesten plukken, want anders zouden we dit jaar geen kersen hebben. Later in het seizoen zou hij meerdere gasten vertellen over onze domme actie. Ach ja, je leeft in een dorp niewaar. Vorig jaar hadden we een bord langs de weg gezet met 'kersen de koop'. Daar kwamen aardig wat mensen op af. Allerlei toeristen stopten en ook de plaatselijke bevolking wist ons te vinden. Opa en oma van boven uit het dorp, de juf van Cedric en de vrouw van de plaatselijke politieagent. Geweldig leuk was dat. Dit jaar gaan we niet meer verkopen, maar verwerken we alles zelf. Vorig jaar hebbeb we zeker 80 kilo geplukt. Ongeveer 50 daarvan hadden we verkocht. Met de rest heeft Thierry jan gemaakt o.a. appel/kersen jam, die ontzettend lekker is. En dat zeg ik terwijl ik nooit jam eet! Het is wel een hele klus hoor al dat ontpitten. En ja, dat mag ik doen. Een gedeelte van de kersen gebruiken we voor toetjes als graton aux cerises, creme brulee aux cerises, profiterolles met kersenijs en vanillesaus en grand dessert aux cerises. Het is ontzettend leuk om te zien hoeveel lol Thierry in het koken heeft en hoe creatief hij is om met producten uit de streek iets op tafel te zetten. Het is nu al een paar keer dat de gasten gevraagd hebben waarom hij niet zijn eigen restaurant heeft. En eigenlijk is dat een nog veel groter compliment dan iemand die zegt dat het lekker was.
