Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
Blogmeeting 21 juni 2008 Waar: Brasserie 't Fort Kaaskerkestraat 2 8600 Diksmuide
vanaf 16 uur: Aperitief van het huis met hapjes, indien mooi weer aperitief in de tuin. om 18 uur: Koud buffet van verschillende soorten vlees en vis met saladebar, diverse sausjes, brood, koude patatjes en verse frietjes, met aangepaste wijnen of frisdrank.
Ieder die wenst mag gratis een bezoekje brengen aan de IJzertoren en dit tot 18uur. Dit is een geschenk van 7.
Muziekale omlijsting; Dicobar The Labeo's. Optredens van The Rainbowband en The Labeo's
Om 24 uur uitreiking prijs voor de aanwezige met de mooiste badge. Ruime parking waar iedereen zijn auto kan parkeren.Volg de bordjes. Dit alles voor de democratische prijs van 30 per persoon.
- het rekeningnummer waarop u kan storten, deze dient als inschrijving. Rekeningnummer voor onze Belgische bloggers : 953-0655198-29 Rekeningnummer voor onzeNoorderburen : IBAN : BE26953065519829 BIC : CTBK BEBX
op naam van
Hugo Matthieu
mededeling :Blogmeeting 21 juni
- adres en prijs waar u eventueel kan overnachten.
1. Huise Casekin : 25 pp. met ontbijt tel : 0486/835566
Hotel Sint Jan : 40 pp. met ontbijt tel : 051/500274
Polderbloem : enkel : 40 pp. met ontbijt
64 tweepersoonskamer met ontbijt tel : 051/502905
Hotel De Vrede : 37,5 pp. met ontbijt. tel : 051/500038
Heb nog es wat ineengestoken, een beetje aansluitend op mijn verhaaltje van de garnaalvissers van Oostduinkerke. Dit kun je hier onder mijn pps'ke lezen. En nog een lieve groet erbij! Hugo
De trouwe viervoeter wordt van zijn domein gehaald om met de paardenvisser de garnalen te gaan verschalken. Via het natuurgebied de Doornpanne te Oostduinkerke en t Schipgat bereikt men het strand. Aan de laagwaterlijn wordt het paard uitgespannen, het materiaal van de kar gelost, de manden vastgemaakt, niet vergeten het net aan het paard te bevestigen en men kan beginnen aan een ongeveer drie uur durende garnaalvangst. Er wordt ongeveer twee uur vóór laagwater en één uur na laagwater gevist.
De vangst hangt af van verschillende factoren, het getij, de temperatuur, de wind enz . De buit is dan ook moeilijk te voorspellen, vandaag twintig kilo morgen géén, feit is dat er jaarlijks steeds minder en minder gevangen wordt Op het strand wordt na iedere "trek" de vangst gezeefd waarbij de bijvangst terug in zee wordt gezet. Die bijvangst bestaat hoofdzakelijk uit krabben, kleine platvisjes, kwalletjes, af en toe eikapsels enz De garnalen gaan de manden in die aan het paard zijn bevestigd. Na het beëindigen van de sleep worden de manden op de kar geladen, het net wordt uitgeschud en gespoeld, het paard terug ingespannen en de terugtocht kan beginnen. Ondertussen is de vloed begonnen, dit is de beweging van laag naar hoog water, vandaar dat men hoogstens één uur na laagwater kan vissen wil men de kar niet onder water zien staan. Sommige paardenvissers beweren dat in deze periode, een sleep in de branding, de meeste garnalen oplevert.
Terug thuis is het werk nog niet gedaan. Onze Brabander wordt uitgespannen en krijgt na de zware inspanning haver vooraleer terug naar de weide te gaan. De vangst wordt nu nogmaals gezeefd en daarna "verlezen" zodat enkel onze grijze Noordzeegarnaal overblijft. Tussen de pootjes zijn er echter nog zandkorrels en die worden nu met zuiver water weggespoeld. Nu is de garnaal klaar om in de, op kookpunt gebrachte, brij te worden gekieperd. Deze brij verschilt bij iedere paardenvisser en ze verklappen hun recept aan niemand, het blijft in de familie. Zijn de garnalen genoeg gekookt dan worden ze uitgeschept op de koelzift. Versere en betere garnalen zijn nergens te vinden.
Er rest alleen nog de garnalen te laten koelen, het materiaal te reinigen en als het net in de wind aan de mast hangt te drogen zit het werk erop....
Dit heeft onze blogvriend Johan voor me gemaakt, bedankt moatje!
De kogel is door de kerk bloggertjes... Het is officieel, blogmaatje Hugo1958 organiseert een blogmeeting en dit op zaterdag 21 juni 2008 in de stad Diksmuide. Verdere toelichtingen zullen meegedeeld worden via onze blogjes en het seniorennet forum betreffende aanvang,deelnameprijs enz... We hopen op talrijke opkomst wat het wordt zeker een plezante bedoening met tal van bekende gezichten...
Beste blogvrienden, langs deze weg wil Rudy jullie meedelen dat er iets hapert met zijn blog. Seniorennet is bezig met er aan te werken. Hij heeft zeker zijn blog niet afgesloten. Zijn vrouwtje Jacqueline is stabiel. Langs deze weg wil Rudy jullie van harte bedanken voor jullie steun en liefde die je hem gaf de laatste 14 dagen. Hij is jullie zeker niet vergeten, dat weet ik zeker. Ik hoop dat hij binnenkort opnieuw terug in ons midden is. Rudy wenst jullie een heel fijn weekend toe, en bedankt jullie nogmaals voor jullie steun en toeverlaat. Om zijn pps'je te bekijken , druk je gewoon op zijn foto! Groetjes.
Luisteren is meer dan horen. Een mens die kan luisteren. Iedereen wil zo iemand ontmoeten. Aan hem kan je vertellen over je dagelijkse leven. Je grote en kleine problemen. Hij deelt in je vreugde en verdriet. Je bent gelukkig als er echt iemand naar je luistert. Luisteren is tijd durven te verliezen. De ander laten uitpraten. Geen oplossing kunnen geven, maar stapvoets met de ander op weg gaan. Niet jouw tempo opdringen, maar het zijne volgen. Niet jouw antwoord geven, maar het zijne laten vinden. In het luisteren ervaart de ander dat je van hem houdt. Met zijn onmacht, zoeken en tasten. Wie durft luisteren voelt niet meer de dwang om de ander te verlichten. Maar begint te geloven dat "luisteren" zelf al licht is.
Nooitgedacht zoveel reacktie te krijgen. Ik ben natuurlijk héél blij daarom! Maar het vraagt erom een blogmeeting te houden, en we gaan proberen zo te werken, dat iedereen zoveel mogelijk de kans krijgt om te komen. Ik heb al de steun gekregen van onze goede vriend Johan uit Brugge, want Johan heeft daar uiteraard al ervaring mee, waarvoor mijn oprechte dank moatje! Eind deze week zullen we meer weten, en alvast van harte bedankt voor jullie interesse! Nog een lieve groet, Hugo.
Eindelijk es wat tijd gevonden om mijn blogje nog wat bij te vullen. Lieve vrienden, weten jullie waar ik al lang mee zit te lopen: Ik heb véél vrienden gemaakt op seniorennet, en ik ben jullie daar ook enorm dankbaar voor. Maar ik zit al een tijdje in mijn hoofd met, wie zijn ze eigenlijk, hoe zou die of die eruit zien. Heel graag zou ik jullie es in levende lijve willen ontmoeten, een blogmeeting of zo, en ik wil daar ook gerust de verantwoordelijkheid voor nemen. Maar ik had natuurlijk ook eerst graag jullie mening daarover gehoord. Zien jullie dat zitten, om de blogvrienden ook es in levende lijve te zien (of niet.) We zouden dat es kunnen doen dan later in het jaar, als het weer uiteraard wat beter wordt. Zouden jullie je mening es willen neerpennen, dan kunnen we zien of het wel of niet de moeite loont. Nog een héél fijn weekend, het gaat jullie allemaal goed!!! Men zegge het voort!!!!
Chaos, druk, stress, paniek, angst, pijn, tranen en ademnood. Je zou wel willen weg rennen maar weet dat er geen ontkomen aan is.Het is zo donker hier in dit dal, zware onweerswolken pakken zich samen boven jouw leven en je weet: dit is het einde.
Dan opeens zegt een zachte stem:'Volhouden, ik weet de weg naar boven.' En je bedenkt je opeens dat dat stemmetje weleens gelijk zou kunnen hebben. Je kijkt en ziet boven je opeens een heel klein gaatje verschijnen in die wolken, een heel klein streepje licht, net genoeg om ervoor te zorgen dat je ziet dat er een klein bergpaadje naar boven is. Jeetje wat voel je je klein, beneden aan dat dal, terwijl die enorme bergen boven jou uittornen. Ze reiken zo hoog dat even je adem in je keel stokt
Je gaat stapje voor stapje vooruit, schrede voor schrede, schreid je voort op dat gladde paadje daar helemaal alleen op die berg. En dan opeens slaat de angst je om het hart. Nee, ik kan het niet! Wat als ik naar beneden val? Wie is er deze keer dan om mij op te vangen? Wie wijst mij deze keer de weg naar boven? En wat als ik bovenaan kom en het blijkt zo te zijn dat die berg alleen maar een opstapje was naar een tussenplateau, wat dan?
Opnieuw is er die rustgevende stem die zegt:'Volg mij, ik zal de weg wijzen
Je neemt even de tijd om naar de stem te luisteren en als je weer naar boven kijkt zie je dat de wolken langzamerhand kleiner worden; nu begint het opeens te regenen en het wordt glad, zo glad dat je een heel eind naar beneden glijdt en bijna weer bij het punt bent waar je gestart was. Je begint te huilen en vraagt :'Waarom ik? Waarom nu juist alleen ik? Ik ben zo bang, hier helemaal alleen in dit dal?
Dan weer antwoord de stem:'Je bent niet alleen.'
Je begrijpt het niet en bent enigszins beledigd. 'Wat bedoel je daar nu mee?.' snauw je de stem toe
'Kijk met je hart en je zult daadwerkelijk zien wat je al die tijd gemist hebt. Vertrouw mij en ik zal laten zien hoe.
Eigenlijk vertrouw je de stem niet helemaal, want de stem is maar een stem. Uiteindelijk beslist je toch dat je niks te verliezen hebt en je doet wat de stem zegt.
Opeens stopt het met regenen. Je kijkt om je heen en ziet tot je grote verbazing dat je helemaal niet alleen die berg aan het beklimmen bent, maar dat er nog een heleboel mensen zijn. Allemaalin hetzelfde dal en allemaal stellen ze dezelfde vraag: 'Hoe kom ik hier ooit weer uit?' Je wandelt naar persoon die het dichtste bij jou staat en vraagt:'Waarom ben jij hier?' Waarop je geen antwoord krijgt. Sterker nog de persoon schijnt dwars door jou heen te kijken. Even verderop ga je op een steen zitten en vraag je:'Waarom ziet deze persoon mij niet'
En weer is er die vertrouwde stem die zegt
'Deze persoon heeft nog niet geleerd met het hart te kijken'
Plotseling begrijp je wie die stem is en vraag je:'Ben jij de stem van MIJN hart?
En dan opeens lossen alle wolken op. Er verschijnt een duidelijk geplaveid pad helemaal verlicht naar de top van de berg en je besluit het snel te beklimmen. Bovenaan de berg heb je het mooiste uitzicht dat je ooit hebt gehad; het uitzicht op jouw eigen leven, dat je gevonden hebt door te luisteren met je hart.
Hier dan het vervolg, of wat rest van mijn vorig pps'ke. Ik hoop dat jullie evenveel genieten, en alvast van harte bedankt voor de belangstelling bij het vorige pps'ke over de wereldsteden. Jullie zijn fantastische blogvrienden, bedankt daarvoor. En nog een héél fijne zondag. Liefs, Hugo
Ik heb nu es geprobeerd een pps te maken over al de hoeken en kanten in de wereld, ik heb natuurlijk nog over om een 2de pps te maken, maar die komt er ook , zeker en vast. Ik hoop dat jullie wat kunnen genieten. Nog een héél fijn weekend, liefs Hugo.
Op een dag zat er een vreemde witte duif voor het hok van de postduif. Hij zag er moe en verfomfaaid uit... "Dag," zei de postduif. "Dag," zei de witte duif. "Wie bent u als ik vragen mag?" "Ik ben de postduif," antwoordde de postduif. "Ik breng de post. Brieven en zo. In witte enveloppen. En wie bent u?" "Ik ben de Vredesduif," zei de witte duif. "Ik breng Vrede." "Vrede?" De Vredesduif knikte. "Is dat moeilijk?" De Vredesduif knikte opnieuw. "Hèèl moeilijk, Vrede kun je namelijk niet zien. Die moet je voelen." "Daar ben ik heel goed in, in voelen," zei de postduif. "Wij postduiven vliegen op ons gevoel moet u weten." "Voel eens dan," zei de Vredesduif... " De postduif deed zijn ogen dicht en voelde. "Ik voel iets zachts," zei hij na een poosje. "Rust, fijns en iets warms. Het doet me denken aan een nest. Een veilig nest, hoog in een boom. En aan maïskorrels en aan verse stukjes brood." "Zou dat Vrede zijn?" "Dat is heel goed mogelijk," knikte de Vredesduif. "Wilt u het hebben?" "Graag," antwoordde de postduif. "Als u het tenminste kunt missen." "Och.. ik heb genoeg," vervolgde de Vredesduif... "Lang niet iedereen wil Vrede. Soms gaat mijn hele bestelling retour afzender." "Onbegrijpelijk," zei de postduif. "Het voelt heerlijk. Ik dank u wel. Wilt u misschien iets eten?" "Nee, dank u," zei de Vredesduif. "Ik moet gaan. Het is een drukke tijd." De postduif knikte... "Praat me er niet van. Tot ziens dan maar. En nogmaals hartelijk dank. Ik wist niet dat Vrede zò goed voelde...."
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
.gif)
