Enkele keren per jaar ga ik met ons mama naar de seniorenmatine in De Mol in Lier. Vandaag was het de laatste voorstelling van het seizoen in het teken van Lier Feest. Op het programma stond Edelweiss, een accordeongroep. De coordinatrice van het cultureel centrum nodigde het publiek uit om mee te neuriën of te lalala-en als wij de liedjes kenden. Helaas was dat in het eerste gedeelte nauwelijks het geval. Het waren wel leuke walsjes maar ons totaal onbekend. De muzikanten speelden met uitgestreken gezichten en aangezien er geen presentator was evolueerde het optreden daardoor al gauw tot een musicaal decor te vergelijken met een straatorgel maar waar je onmogelijk lang geboeid kunt naar zitten kijken. De mensen begonnen ongemakkelijk op hun stoel te schuiven, gingen aan de bar hun pauzedranken al afhalen of vielen prompt in slaap. Tijdens de pauze werd een boeket bloemen geschonken aan de oudste aanwezige (98 jaar oud) Na de pauze slaagde het orkest er gelukkig in om wat meer bekende deuntjes te spelen maar toen wij wilden meezingen bleek dat die teksten toch ver in ons geheugen zitten zodat wij ons meestal moestenbeperken tot enkele zinnen gevolgd door lalala. Maar wij hebben er wel heel veel plezier aan beleefd. Ooit al eens de vogeltjesdans gedanst op je stoel ? Tegen het einde van de voorstelling hadden wij allemaal kramp van het lachen. Als die groep nog eens een voorstelling geeft mogen zij zij wat mij betreft aankondigen als humor met een snuifje muziek. Wedden dat zij zo nog heel populair worden ?
Ik ben al een aantal maanden actief op Facebook en ik vind dat een prima manier om op de hoogte te blijven waar je vrienden, kennissen en familie mee bezig zijn. Onlangs nodigde ik iemand uit onze straat uit om vriendin te worden. Nadat zij hier was op ingegaan, toch maar even geinformeerd (haar familienaam klonk mij bekend in de oren) of zij niemand in Boechout kende met dezelfde naam. Als kind heb ik namelijk ook in deze gemeente gewoond. Ik vertelde van mijn leuke jeugdherinneringen aan de boer die enkele huizen verder woonde en die wij in de zomerperiode gingen helpen om aardappelen te poten of te rooien. Ook Bles hun paard vertroetelden wij met de afgevallen appelen en peren uit onze boomgaard. Wat bleek nu ? Marleen was de dochter van die boer, weliswaar een nakomertje dus wij hadden dat niet meer vernomen nadat wij verhuisd waren naar een andere woonst in Boechout. En nu ontmoetten wij elkaar terug via Facebook en wonen ruwweg 500 meter van elkaar. Ik had de afgelopen jaren al dikwijls bewonderend naar de versiering aan haar huis gekeken want zij weet het seizoensthema (vb Halloween) prachtig op haar gevel uit te beelden. Mijn man en ik hebben in de jaren 80 twee keer in de states gewoond en ook toen was ik vol bewondering voor de mooie versieringen van de huizen (vb ter gelegenheid van kerstmis) Ons huis dat wij kochten had iets amerikaans (met het vele hout dat erin verwerkt is) en ook ik volg de seizoenen in de versiering ervan. Ik begin Facebook steeds leuker te vinden....
Ik heb al enkele maanden problemen met mijn linkerknie en consulteerde daarom eerst de huisarts en die verwees mij naar de orthopedist. Eerst heeft hij geprobeerd om het vocht dat zich in de knie had opgehoopt te verwijderen en daarna een cortisonespuit toe te dienen maar dat gaf helaas niet het gewenste resultaat. Uit een MRI onderzoek bleek dat een stuk van de meniscus was 'verdwenen'. De geneesheer die het onderzoek had geinterpreteerd vroeg zich zelfs af of ik al een menisectomie had ondergaan. Nu zou ik mij zoiets wel herinneren maar toch maar even te rade gegaan bij ons mama voor bevestiging. De orthopedist gaat nu maandag 15 juni via een kijkoperatie op zoek naar dat ontbrekende stukje meniscus en hopelijk kan hij zo ontdekken waarom die knie zo pijnlijk is. De ingreep gebeurt onder volledige narcose maar in het dagziekenhuis dus als alles normaal verloopt mag ik dezelfde avond nog naar huis. Dan wordt het even behelpen met krukken tot de draadjes er na een tiental dagen verwijderd worden. Laat ons dus hopen dat na die ingreep de pijn zoniet weg dan toch sterk verminderd zal zijn. In afwachting van de ingreep moest ik een aantal onderzoeken ondergaan of de recente resultaten binnenbrengen. Als chronische pijnpatiënt is dat voor mij al meer een formaliteit. Een hartonderzoek werd nog vorig jaar uitgevoerd, een bloedonderzoek dat kon er dinsdagmorgen nog wel even bij in de planning. Vandaag mag ik het resultaat van dat bloedonderzoek gaan afhalen bij de huisarts en dan breng ik alles naar Sint Augustinus zodat de anaethesist die informatie al eens kan doornemen voor maandag. Veiligheidshalve zal ik toch maar een kopie van die documenten nemen, ik heb op dat gebied al eerder ondervonden dat zulke documenten wel eens verloren geraken.
Mijn schoonzusje wees mij op een nieuw initiatief van een professor om de ontwikkelingslanden te helpen. Het is zo simpel maar tegelijk ook geniaal gevonden. Om de hongersnood uit de wereld te helpen, ga je de lokale bevolking hebben om kleine tuinen aan te leggen zodat zij in hun eigen voedingsbehoeften kunnen zorgen. Grond is er genoeg en met weinig middelen kan de grond er bouwrijp gemaakt worden. Alleen de zaden van exotische vruchten zijn op de lokale markt heel duur. Daarom wordt gevraagd om zaden te verzamelen en op te sturen. Het gaat hier om zaden van meloenen, aubergines, avocado's en paprika's. Je spoelt de zaden even af en laat zij op een bord drogen. Dan stuur je ze in een omslag op naar
Prof. Dr. Willem VAN COTTHEM Beeweg 36 BE-9080 ZAFFELARE Belgium Tel. +32 9 356 86 16 e-mail : willem.vancotthem@gmail.com
Het lijkt misschien maar een druppel op een hete plaat maar het kost nauwelijks iets en het kan die mensen daar flink vooruit helpen. Er zijn al heel wat projecten gestart dus hoe meer mensen zaden willen sturen hoe beter.
Op Vitaya zag ik een aflevering in hun boeiende adoptieserie. Het eerste gezin koos bewust voor open adoptie. De adoptiemoeder had ooit zelf een dochtertje afgestaan en wenste ,nu bleek dat zij geen kinderen meer kon krijgen, dat zij een andere soort contact kon opbouwen met de afstandsmoeder dan hoe het destijds bij haar was geweest. Bij een open adoptie kiest de afstandmoeder zelf in welk gezin haar kindje terecht komt en houdt zij nadien nog contact met dat gezin. Een heel gedurfde formule want het houdt ook zijn risico's in. Wat ga je doen als er belangrijke beslissingen over het kind worden genomen naar schoolkeuze, religie en relatie. Kunnen zulke onderwerpen rustig met elkaar overlegd worden of zal toch altijd iemand het onderspit moeten delven. Dit gezin heeft twee zoontjes geadopteerd volgens deze formule. Tussen de twee adopties slaagde de adoptiemoeder er ook nog in om haar natuurlijke dochter op te sporen en er opnieuw contact mee te leggen. De beide afstandsmoeders en de adoptieouders van het dochtertje maken intussen ook integraal deel uit van het netwerk van het gezin. Ik zie het hier in Vlaanderen nog niet meteen voor mogelijk. Hier zal men dan eerder voor pleegzorg kiezen en niet voor adoptie. Zo blijft er intens contact mogelijk tussen kind en natuurlijke ouders en vervullen de pleegouders meer een (tijdelijke) verzorgende rol. In een tweede verhaal kwam een jongen van dertien aan bod die na het overlijden van zijn beide ouders een tijdlang voor zijn jongere broertjes en zusjes had gezorgd. Nadat zij in verschillende gezinnen waren geadopteerd bleef hij ietwat verweesd achter. Hij werd toch nog geadopteerd door een echtpaar dat elkaar pas wat later had leren kennen en die wel een kinderwens hadden maar waarbij een baby niet echt meer paste. Zij wisten na enkele kennismakingsdagen snel het hart van deze jongen te veroveren. Zij zorgen er ook voor dat er terug contact werd opgenomen met de gezinnen waar zijn broers en zussen werden geadopteerd en dat ze elkaar minstens eens per jaar konden zien. De jongen bleek in een latere fase toch nog wel psychologische bijstand nodig te hebben (hij had door het vervullen van de vaderrol toch te snel moeten opgroeien) maar het verliep steeds beter in zijn nieuw gezin. In een laatste gezin waren er niet minder dan 17 adoptiekinderen. De mama was een sociaal assistente en als zij kinderen ontmoette die weinig kans maakten op individuele adoptie dan had zij maar besloten om ze zelf te adopteren. Zo waren zij tot de grote familie gegroeid waar ieder lid zijn eigen taak had en dat werd via een tabel strikt geregeld. De jongste in het gezin was nu 4, de oudste 22. Het gezin telde zowel blanke, zwarte als spaanse (hispanic) kinderen en werd daarom ook niet overal aanvaard. Maar zij waren wel goed opgenomen in hun kerkgemeenschap en dat gaf hen veel steun. Toch blijf ik zulke grote gezinnen van adoptiekinderen moeilijk vinden, in hoeverre kan er nog individuele aandacht gaan naar de kinderen. Zij zullen wel goed verzorgd worden en allicht gelukkiger dan wanner zij in een home waren gebleven maar het blijft een heel grote groep waar de moeder voor moet zorgen.
Verkiezingen voor een nieuwe wereld en daarna terug naar de middeleeuwen
Vanmorgen werden wij allemaal (en dit voor de eerste keer allemaal in ons gezin) in het kieshokje verwacht om onze stem te geven. Ik had al lang mijn keuze bepaald, wat mijn echtgenoot zijn keuze is is mij onbekend. Hij geeft wel eens een hint maar maakt dit toch niet bekend. Ook wat onze twee zonen betreft geen idee van hun kiesintenties. In de namiddag zullen wij wel vernemen hoe de kiezer de teerlingen weer heeft geschud en of de voorspellingen zijn uitgekomen. Daarna zijn wij een kijkje gaan nemen naar De Quaye Werelt. Ter hoogte van de Sterckxhof in Deurne werd de wereld zoals zij er vermoedelijk uitzag in 1477 heropgebouwd. Het leek net of je liep rond in een filmdecor. Het is een bijeenkomst van gelijkgezinden die in hun vrije tijd de middeleeuwen opnieuw creëren en dat doen met veel gevoel voor precisie en aandacht voor details. Zowel de tenten, de waren die aangeboden worden, de kleding, de laarzen alles wordt zo realistisch mogelijk nagemaakt. In de namiddag is er zelfs een echte veldslag met bulderende kanonnen,onstuimige zwaardvechters en piekeniers en meedogenloze zwaarvechters. Kinderen beleven er een droom in het echt. Je kan er helmen, zwaarden en kleding kopen en dan moet je die trotste gezichtjes zien. Echt schattig ! Misschien zou het een idee zijn voor onze huidige politici om op deze manier te bepalen wie er in de toekomst aan de macht komt.
Vandaag heb ik een koekjesdoos gekocht van het merk Desobry. Waarom zult U zich afvragen ? Omdat de tekening die op deze doos was afgedrukt heel vertrouwd was. Zij toont een afbeelding van de koninklijke galerijen Sint Hubertus in Brussel. En wel specifiek één van de gangen waarin het bekende Taverne du Passage gevestigd is waar ik dikwijls met mijn tante Hélène een koffietje heb gedronken. Zij had samen met haar echtgenoot Emile een appartement gehuurd in deze galerij net tegenover dat café. Het werd verhuurd voor een spotprijs maar je engageerde je wel als huurder om het helemaal terug op te knappen in de authentieke stijl van vroeger. En daar hebben zij inderdaad hun uiterste best voor gedaan. De stijlmeubelen werden met zorg uitgekozen, de kleuren van de verf op bestelling gemengd. Er werden gordijnenroedes opgehangen waaraan prachtige gordijnen en overgordijnen werden gehangen. In dat appartement werd de ganse familie ééns per jaar uitgenodigd voor een etentje. Emile verdween dan naar de keuken want hij kon prima koken en Hélène zorgde voor de versiering van de tafels en het onthaal van de gasten. Het merkwaardige was dat zij dat appartement alleen gebruikten als pied-à-terre in Brussel want zij woonden eigenlijk in Lier maar gingen vaak uit in het Brusselse. Dan was het natuurlijk eens zo handig als je daar nog een tweede woonst bezat. Ik keek altijd mijn ogen uit aan de prachtige etalages van de gallerij. Een juwelier, de handtassenwinkel van Delvaux, een pralinezaak met prachtige chocolade creaties, een oud boekenantiquariaat, een winkel met echte santons (provencaalse poppen) het was een genot om in deze eerste winkelgalerij op het europees continent te flaneren. Meestal speelde er nog een violist mooie sonates ter verstrooiing van het kuierende clienteel. Ook heel wat toeristen hadden deze mooie plaats al gauw ontdekt. Wij als kinderen vonden het dan extra leuk om doodleuk aan de deur van onze tante te bellen en het appartement binnen te gaan. Moest je de toeristen dan zien kijken... Mijn tante Hélène is al 8 jaar geleden overleden. Zij werd amper 61 en haar man verkoos om haar ziekte (zij leed aan kanker) niet bekend te maken aan de famile en haar ook niet te laten behandelen maar haar de laatste jaren van haar leven extra te vertroetelen. Zo vernamen wij pas enkele dagen voor haar dood hoe ernstig haar ziekte was. Mijn suikertante had tot haar groot verdriet geen kinderen en samen met Emilie ging zij heel vaak naar Engeland op vakantie. Daarvan bracht zij altijd mooie cadeautjes mee voor de kinderen en kleinkinderen van haar zussen. Zo kreeg onze Jonathan ooit een prachtige broek en hemd van Marks en Spencer (dat toen nog niet in België gekend was) Ooit organiseerden zij voor hun 25ste huwelijksverjaardag een feest waarbij alle gasten verkleed als figuranten van de 19de eeuw werden uitgenodigd. Jan en ik gingen toen als pater en moeder overste en wij hadden onze auto enkele straten verder geparkeerd en liepen dan in onze kledij naar de galerij. Wij werden onderweg verschillende keren gefotografeerd door diverse toeristen. Die koekjesdoos riep bij mij dus zoveel mooie herinneringen op dat ik ze meteen heb gekocht. Ik geef haar een ereplaats in huis. Wat zou mijn tante fier zijn geweest dat haar appartement op een koekjesdoos werd afgedrukt.
Gisteren verschillende keren geconfronteerd geweest met de wens dat oudere mensen nog wensen serieus genomen te worden en niet willen (maar vaak toch worden) gepamperd terwijl zij hun eigen beslissingen willen (en nog kunnen) nemen. Een eerste voorbeeld was de buurvrouw van ons mama in het RVT. Emma is een fiere dame die altijd prima haar plan heeft kunnen trekken. Woonde nog zelfstandig en had een kleine wagen wat haar actieradius verhoogde. Toen zij begin van het jaar plots in het ziekenhuis terecht kwam, verloor zij meteen ook het grootste gedeelte van haar autonomie. Haar broer (laat ons hopen met de beste bedoelingen) zorgde ervoor dat zij naar de RVT kon verhuizen. Nu Emma daar al twee maanden verblijft en volledig hersteld eigenlijk nog veel te vitaal is om al permanent daar te verblijven, onstaan er ernstige problemen. Emma wil terug naar haar huisje maar dat blijkt niet meer mogelijk. Broerlief heeft haar huis al leeggemaakt zodat het kan verkocht worden en heeft haar autootje al verkocht. Emma heeft weliswaar nog een appartementje dat zij verhuurt maar waarvan zij dan eerst de lieve huurders moet opzeggen wat haar ook moeilijk valt. Het gevolg is dat Emma nu geplaagd wordt door nachtmerries en zich steeds slechter voelt in de RVT. Hopelijk vind zij nog een alternatieve oplossing door vb een opname in een serviceflat waar zij terug meer zelf mag en kan doen en daardoor terug haar eigenwaarde kan vinden. 's Avonds in Koppen XL werd aandacht besteed aan de firma waar bijna alleen senioren werken. Na een toffe carriere in de industrie met vaak grote verantwoordelijkheden (naar personeel, omzetcijfers en deathlines) werken zij nu nog enkele uren per dag voor een kleine firma die naalden produceert. Door hun jarenlange ervaring kunnen zij de moeilijkste opdrachten tot een goed einde brengen. Voor de senioren is het werken een leuke aanvulling op hun pensioen (in de USA kan dat zonder problemen) en behouden zij zo hun eigenwaarde. Het oudste personeelslid is liefst 93 jaar oud. Hoewel zij dus allen maar een beperkt aantal uren presteren is de firma winstgevend en stijgt haar omzetcijfer elk jaar. Nu wij ook in ons land geconfronteerd worden met een sterke toename van het aantal gepensioneerden (de babyboomers gaan de volgende 10 jaren allen op pensioen) zal dat ook voor ons land een uitdaging worden. Niet iedereen is er gelukkig mee om achter de geraniums te verdwijnen. Zinvol vrijwilligerswerk of het begeleiden van de jongere generaties om ervaring te delen (consultancyfuncties) kan zeker zinvol zijn en zal veel psychische problemen voorkomen. Je bent nooit te oud om te leren....
De feestdagen zijn achter de rug maar nieuwe feestjes en uitjes wenken al...
De laatste veertien dagen van mei zijn in ons gezin altijd feestdagen. Onze oudste zoon Jonathan verjaart op 20 mei, wij zijn op 23 en 30 mei 28 jaar getrouwd (elk jaar is er weer discussie welke dag moet gevierd worden, de dag van de trouw voor de wet of de dag van de trouw in de kerk) en op 29 mei is onze Mirco jarig (en dit jaar was dat een heel bijzondere verjaardag - hij werd 18) Zowel het OH Hemelvaartweekende als het Pinksterweekend boden heel mooi weer dus dat verhoogde alleen maar de feestvreugde. Onze Mirco gaf een tuinfeest voor al zijn vrienden en beleefde daar veel plezier aan. De buren waren op voorhand verwittigd en hadden achteraf geen klachten over geluidsoverlast. De laatste gasten werden door taxi Jan om 2 uur 's nachts nog naar Linkeroever gereden en daarna werd er uitgeslapen tot de noen. Op pinkstermaandag hadden wij ons mama uitgenodigd voor een gezellige dag in onze tuin. Wij hadden haar lievelingsrecept klaargemaakt (molsla met azijnspeksaus en aardappelen) iets wat zij in de RVT natuurlijk nooit zal krijgen. Een lekkere aardbeitaart rondde de lekkere maaltijd af. Ik bezocht nog even snel mijn broer Peter en schoonzusje Christine die op 1 juni hun 25ste huwelijksverjaardag vierden. Ik had in de Bloemenserre een mooie hangplant uitgezocht en daar waren zij heel tevreden mee. Ik kreeg nog rubarber, uien en sla mee uit hun grote moestuin en dan terug naar huis. In de namiddag dan lekker geluierd in onze tuin. Tegen de avond stak er plots een flinke storm op dus in allerijl het tuinpaviljoen afgebroken en te drogen gehangen in onze garage. Nu kunnen wij weer tot de orde van de dag overgaan. Mirco is terug naar school en Jan naar Digipolis en vanmiddag gaan wij boodschappen doen. Er staan in juni nog wel enkele leuke uitjes op het programma. Naar De Mol in Lier voor het lierkermisconcert, naar Knokke met de RVT en naar de tuinen van Melvede voor de rozen - en hemoracallistentoonstellingen. Deze maand studeert pnze Jonathan ook af en dat gaan wij zeker nog uitgebreid vieren.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .
Ik ben een vrouw en woon in mortsel (belgie) en mijn beroep is huisvrouw .
Ik ben geboren op 04/02/1956 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: toneel, tuinieren, muziek.
Ik ben moeder van twee volwassen adoptiezonen (1 vlaams en 1 roemeens)en een pleegdochter (frans-algerijns) In ons multicultureelgezin kenden wij daardoor de nodige problemen. Ook professioneel ging het niet altijd zo vlot.
Enkele keren per jaar ga ik met ons mama naar de seniorenmatine in De Mol in Lier. Vandaag was het de laatste voorstelling van het seizoen in het teken van Lier Feest. Op het programma stond Edelweiss, een accordeongroep. De coordinatrice van het cultureel centrum nodigde het publiek uit om mee te neuriën of te lalala-en als wij de liedjes kenden. Helaas was dat in het eerste gedeelte nauwelijks het geval. Het waren wel leuke walsjes maar ons totaal onbekend. De muzikanten speelden met uitgestreken gezichten en aangezien er geen presentator was evolueerde het optreden daardoor al gauw tot een musicaal decor te vergelijken met een straatorgel maar waar je onmogelijk lang geboeid kunt naar zitten kijken. De mensen begonnen ongemakkelijk op hun stoel te schuiven, gingen aan de bar hun pauzedranken al afhalen of vielen prompt in slaap. Tijdens de pauze werd een boeket bloemen geschonken aan de oudste aanwezige (98 jaar oud) Na de pauze slaagde het orkest er gelukkig in om wat meer bekende deuntjes te spelen maar toen wij wilden meezingen bleek dat die teksten toch ver in ons geheugen zitten zodat wij ons meestal moestenbeperken tot enkele zinnen gevolgd door lalala. Maar wij hebben er wel heel veel plezier aan beleefd. Ooit al eens de vogeltjesdans gedanst op je stoel ? Tegen het einde van de voorstelling hadden wij allemaal kramp van het lachen. Als die groep nog eens een voorstelling geeft mogen zij zij wat mij betreft aankondigen als humor met een snuifje muziek. Wedden dat zij zo nog heel populair worden ?
Ik ben al een aantal maanden actief op Facebook en ik vind dat een prima manier om op de hoogte te blijven waar je vrienden, kennissen en familie mee bezig zijn. Onlangs nodigde ik iemand uit onze straat uit om vriendin te worden. Nadat zij hier was op ingegaan, toch maar even geinformeerd (haar familienaam klonk mij bekend in de oren) of zij niemand in Boechout kende met dezelfde naam. Als kind heb ik namelijk ook in deze gemeente gewoond. Ik vertelde van mijn leuke jeugdherinneringen aan de boer die enkele huizen verder woonde en die wij in de zomerperiode gingen helpen om aardappelen te poten of te rooien. Ook Bles hun paard vertroetelden wij met de afgevallen appelen en peren uit onze boomgaard. Wat bleek nu ? Marleen was de dochter van die boer, weliswaar een nakomertje dus wij hadden dat niet meer vernomen nadat wij verhuisd waren naar een andere woonst in Boechout. En nu ontmoetten wij elkaar terug via Facebook en wonen ruwweg 500 meter van elkaar. Ik had de afgelopen jaren al dikwijls bewonderend naar de versiering aan haar huis gekeken want zij weet het seizoensthema (vb Halloween) prachtig op haar gevel uit te beelden. Mijn man en ik hebben in de jaren 80 twee keer in de states gewoond en ook toen was ik vol bewondering voor de mooie versieringen van de huizen (vb ter gelegenheid van kerstmis) 
Mijn schoonzusje wees mij op een nieuw initiatief van een professor om de ontwikkelingslanden te helpen. Het is zo simpel maar tegelijk ook geniaal gevonden. Om de hongersnood uit de wereld te helpen, ga je de lokale bevolking hebben om kleine tuinen aan te leggen zodat zij in hun eigen voedingsbehoeften kunnen zorgen. Grond is er genoeg en met weinig middelen kan de grond er bouwrijp gemaakt worden. Alleen de zaden van exotische vruchten zijn op de lokale markt heel duur. Daarom wordt gevraagd om zaden te verzamelen en op te sturen. Het gaat hier om zaden van meloenen, aubergines, avocado's en paprika's. Je spoelt de zaden even af en laat zij op een bord drogen. 
Vanmorgen werden wij allemaal (en dit voor de eerste keer allemaal in ons gezin) in het kieshokje verwacht om onze stem te geven. Ik had al lang mijn keuze bepaald, wat mijn echtgenoot zijn keuze is is mij onbekend. Hij geeft wel eens een hint maar maakt dit toch niet bekend. Ook wat onze twee zonen betreft geen idee van hun kiesintenties. In de namiddag zullen wij wel vernemen hoe de kiezer de teerlingen weer heeft geschud en of de voorspellingen zijn uitgekomen. 
Vandaag heb ik een koekjesdoos gekocht van het merk Desobry. Waarom zult U zich afvragen ? Omdat de tekening die op deze doos was afgedrukt heel vertrouwd was. Zij toont een afbeelding van de koninklijke galerijen Sint Hubertus in Brussel. En wel specifiek één van de gangen waarin het bekende Taverne du Passage gevestigd is waar ik dikwijls met mijn tante Hélène een koffietje heb gedronken. Zij had samen met haar echtgenoot Emile een appartement gehuurd in deze galerij net tegenover dat café. Het werd verhuurd voor een spotprijs maar je engageerde je wel als huurder om het helemaal terug op te knappen in de authentieke stijl van vroeger. En daar hebben zij inderdaad hun uiterste best voor gedaan. De stijlmeubelen werden met zorg uitgekozen, de kleuren van de verf op bestelling gemengd. Er werden gordijnenroedes opgehangen waaraan prachtige gordijnen en overgordijnen werden gehangen. In dat appartement werd de ganse familie ééns per jaar uitgenodigd voor een etentje. Emile verdween dan naar de keuken want hij kon prima koken en Hélène zorgde voor de versiering van de tafels en het onthaal van de gasten.
Gisteren verschillende keren geconfronteerd geweest met de wens dat oudere mensen nog wensen serieus genomen te worden en niet willen (maar vaak toch worden) gepamperd terwijl zij hun eigen beslissingen willen (en nog kunnen) nemen. 
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .