Mijn nichtje Leen trekt drie weken rond in Thailand. Tot onze grote vreugde houdt zij hierbij een reisdagboek bij zodat wij thuisblijvers ook kunnen meegenieten van haar avonturen.En die beleeft ze zeker. Zij logeerde in een guesthouse en werd daar ongewild betrokken in een discussie tussen de uitbater en een zwitserse gast. Deze beweerde dat er 11000 bath (één bath is ongeveer 1 oude belgische frank dus toch een aanzienlijk bedrag) uit zijn rugzak was verdwenen, wat alleen door het personeel kon gebeurd zijn; Hij dreigde ermee het guesthouse kort en klein te slaan indien hem het geld niet zou terugbezorgd worden. Een beetje ongerust hadden Leen en haar reisgenoot die nacht hun geld en waardevolle bezittingen maar onder hun hoofdkussen verstopt en hun deur op slot gedaan. Opgelucht stelden ze de volgende morgen vast dat de guesthouse nog overeind stond en hun bezittingen niet gestolen. De zwitsere backpacker was intussen met de noorderzon vertrokken;.. Deze blog zal ook een leuk souvenir blijven na afloop van haar reis. Het is inderdaad beter om dagelijks je belevenissen neer te pennen. Achteraf ben je al details vergeten die je reisverhaal juist kruiden met leuke details. Mijn neef Roel trekt dan weer drie weken rond in Australie. Hij bezocht al Sydney en zit nu in Melbourne. Het weer blijkt daar ook niet zo fameus te zijn maar er is beterschap op komst. Het is daar dan ook winter. Binnenkort vertrekt mijn zus naar Finland en tenslotte zijn wij aan de beurt in september als wij de US 66 gaan afrijden. Het wordt nu allemaal wat concreter. Wij hebben ons lid gemaakt van de US 66 groep en wij noteren de interessante punten die wij zeker moeten gezien hebben..dixit ex-bezoekers....
Ik ben al engie tijd actief op Facebook en heb daardoor opnieuw contact kunnen leggen met enkele jeugdvrienden. Jij beseft dan pas hoe snel het leven gaat . Ik ben binnen twee jaar al veertig jaar afgestudeerd van de humariora (;-) en dit jaar al dertig jaar gehuwd.Toch is het telkens leuk om het levensverhaal van jeugdvrienden te horen. Een buurjongen is zelfs een heuse radio BV geworden (Koen Fillet) en het babyzusje van een schoolvriendin startte een zangcarrière (Pitty Polack) Soms moet je via een omweg op zoek gaan als ze er vb voor kiezen om geen profiel op facebook te maken.. Maar via internet of telefoongidsen, ouders of zussen/broers kan je ook wel verloren gewaande contacten herstellen. Dertig jaar geleden ging ik op jeugdreus naar Turkije. Op die reis ontmoette ik Jan maar het geraakte pas aan na afloop van de reis. Een ander koppel leerde elkaar daar ook kennen en zijn dus net als wij dit jaar dertig jaar getrouwd. Vandaag slaagde Jan erin om hun vast telefoonnummer te pakken te krijgen. Wij hebben hen meteen gebeld en wij hebben afgesproken om begin augustus aan zee herinneringen op te halen. Zij hebben in 2002 al de US 66 afgereden dus dat interesseert ons natuurlijk ook. Via Facebook spoorde ik onlangs nog een kotgenote op. Ik heb haar een vriendschapsverzoek gestuurd en ben nu benieuwd naar haar reactie. Dankzij Facebook en internet is de wereld echt klein geworden en kan je ke netwerk steeds beter uitgebouwe, en onderhouden.
Dit jaar wordt mijn echtgenoot Jan 60 en hij had zich altijd voorgenomen om dan de US 66 af te rijden. Dit is de oude weg van Chicago naar Los Angeles vooraleer de interstates hun functies ovenamen. Ik mag gelukkig mee en in september is het dus zo ver en gaan wij gedurende drie weken deze historische route verkennen. Wij hebben ons intussen al goed geinformeerd. Wij werden lid van de amerikaanse club rond US 66, wij hebben een reispas aangevraagd, onze ticketten gereserveerd en een huurauto besteld. Onze trip start in Chicago. Daar gaan wij eerst nog vrienden opzoeken die wij nog kennen van onze ex-patriate periode in Chicago. Wij hebben een dvd van deze trip bekeken zodat wij al een beetje een idee hebben wat voor interessante plaatsen wij zullen tegenkomen. Wij hopen in kleinere hotels te kunnen slapen zodat wij een maximum aan contact kunnen hebben met de lokale bevolking. Mochten er seniorennetters zijn die deze trip al hebben gedaan, alle info is welkom.
Onze pleegdochter Salima verbleef heel wat jaren in ons gezin. Als kleine peuter kwam zij voor de eerste keer in het najaar van 2002 en ging met onze Jonathan zelf mee naar de kleuterschool. Zij ging naar de troon van Sint Niklaas, figuur die zij in eigen land niet kende. Zij bleef elk jaar terugkomen tijdens alle schoolvakanties en werd zo een lid van onze uitgebreide familie. Zij kreeg er zelfs een peter en een meter zodat zij in de eindejaarsperiode ook een nieuwjaarsbrief kon schrijven. Zij ging met ons mee naar Berlijn toen Jan daar werkte voor Siemens. Tot zij rond haar achttiende verjaardag de eerste liefdesvlindertjes voelde en besloot om tijdens de zomer maar in Frankrijk te blijven. Zij studeerde verder tot luchthavenassistente waarbij zij haar quasi perfectie kennis van het nederlands als extra troef kon uitspelen.
Het contact bleef via de chatlijn, lieve kaartjes voor haar verjaardag en de feestdagen of een onverwacht bezoekje tijdens een korte vakantie in Frankrijk of een gezamenlijk bezoek aan Disneyland. Mijn zus Gerlinde die regelmatig in Parijs deelneemt aan congressen sprak er ook mee af. Gisteren 25 april werd Salima 21 en wij kregen een superleuke reactie op haa electronisch kaartje. Zij gaat trouwen en nodigt ons uit op het feest. Zo'n huwelijksfeest is gespreid over twee dagen. Wij kijken er in ieder geval naar uit.
Vandaag kregen wij het toffe bericht dat Laura is geboren. Het is het derde dochtertje van Marian en Thomas en zij werd geboren in Oregon in Amerika. Het blijkt een flinke meid te zijn van 4 kg en de geboorte is prima verlopen. Zoals daar de gewoonte is zijn mama en dochter al terug thuis en worden zij verwend door papa, Marie en Emma. Marian en Thomas en hun twee dochtertjes verhuisden in oktober 2008 naar Oregon. Marian kon er aan de slag bij Intel en Thomas volgt er een opleiding MBA en is assistent aan de lokale universiteit. Wij kunnen bijna wekelijks op hun blog lezen hoe het hen daar bevalt. Zo zien wij hoe de kinderen opgroeien, hoe daar de feesten worden gevierd en hoe zij onlangs verhuisden naar een groter appartement. De ouders van Marian wilden op 20 april naar Oregon vertrekken maar zagen door de aswolk hun vertrek uitgesteld naar 26 april. Zo misten zij net de geboorte van hun vijfde kleinkind. Laura wordt bovendien het petekind van onze jongste zoon Mirco. Het is natuurlijk wel jammer dat hij tot september zal moet wachten om zijn petekind eens te kunnen zien. Het ganse gezin komt dan naar Vlaanderen voor de doopplechtigheid in Mechelen. Laura zou al het twintigste achterkleinkind zijn geweest van ons Bomma. In nog geen tien jaar tijd is de familie dus behoorlijk aangegroeid. En er is al een 21ste kindje onderweg en er worden de volgende jaren beslist nog enkele geboren. Jan's broer heeft vijf kinderen en wijzelf hebben er drie dus hopen wij toch nog op enkele kleinkinderen. Onze pleegdochter Salima is net gaan samenwonen en haar vriend zou graag snel papa worden dus het kan misschien al snel zover zijn....
Door de uitbarsting van een vulkaan in IJsland ligt (bijna) het ganse luchtverkeer stil in Europa. Of hoe een natuurfenomeen zeer zware gevolgen kan hebben. Steeds opnieuw worden vertrektijden van vliegtuigen uitgesteld naar later en daardoor is er een rush ontstaan op alternatieven zoals Eurostar, de ferries en carrentals die gouden tijden beleven. De één zijn dood is de ander zijn brood... Zelfs hoge pieten zoals een Obama, Merkel, prins Philip en Sarcozy worden erdoor getroffen. Zij wilden de begrafenis bijwonen van de verongelukte poolse president maar zij geraken niet op hun bestemming. Merkel probeerde nog vanuit de Verenigde Staten naar Rome te vliegen maar strandde ook daar. Veel toeristen hebben hun vakantie noodgedwogen met enkele dagen moeten verlengen want het ziet er voorlopig nog niet naar uit dat iedereen de eerste dagen terug naar huis zal kunnen. De touroperators zoeken naar alternatieven via trein of busvervoer maar ook daar waren de beschikbare plaatsen snel volzet. Heel wat leerlingen zullen dus maandag (joepie !) de eerste schooldag na de paasvakantie moeten missen. Ook heel wat werknemers zullen (nog) niet komen opdagen. Maar zij moeten niet vrezen voor ontslag als zij hun werkgever tijdig op de hoogte stellen want dit is overmacht. Mijn vriendin Mady zit met haar gezin in Dublin en wachtte daar op een vlucht met Air Lingus naar Zaventem. Intussen hebben zij beslist om maandag dan maar met trein en boot terug te keren. Dat dit alles moet gebeuren op één van de drukste dagen van het jaar (het einde van de paasvakantie) is natuurlijk dubbele pech. Alleen de inwoners van de gemeenten rond de luchthaven zullen ééns twee nachten heerlijk hebben kunnen slapen zonder vliegtuiggeronk. Of hoe elk nadeel ook zijn voordeel kan hebben.....
Als je in een kleine stad als Mortsel woont, heb je een kleinere tuin. Mortsel is naar ons werd verteld één van de drukst bewoonde steden van Vlaanderen. De tuintjes zijn er relatief klein. Ons perceel van 470 m2 is nog redelijk 'groot' te noemen voor een stedelijke agglomeratie. Maar so wie so heb je daardoor een intenser contact met de buren. Wij wonen nu al 23 jaar in ons huis tot onze grote tevredenheid. Maar dat kan niet gezegd worden over de contacten met de buren. Het lijkt wel of al onze buren het op onze bomen gemunt hebben. Kort nadat wij verhuisd waren vroeg onze rechterbuurman of hij de mooie esdoorn die in de rechterhoek stond wat mocht snoeien omdat hij in de weg stond van zijn antenne. Hij was (is ?) namelijk een fervent radioamateur en daarvoor had hij in zijn tuin een grote beweegbare antenne opgericht. Bij het draaien ervan raakte hij dan soms de takken van onze esdoorn. Wij zagen daar geen probleem in (je gunt je buurman toch zijn hobby) tot wij een bepaalde dag van een familiefeest terugkeerden en tot de pijnlijke ontdekking kwamen dat buurmanlief er niet beter had op gevonden om alle takken van die esdoorn af te zagen. Een drastische aanpak die resulteerde in het vellen van die mooie boom. Aan de linkerkant van onze tuin had zich een prachtige kersenboom spontaan uitgezaaid. Waarschijnlijk een gevolg van een namiddagje kersen eten op ons terras. De boom groeide en groeide en bloeide prachtig in het voorjaar. Tot onze buurvrouw vond dat die boom toch iets te dicht bij de afsluiting stond. Met spijt in het hart hebben wij hem laten vellen. Er blijft nu alleen nog een kaal stuk stronk op die plaats over. Aan de achterzijde kwamen door een nieuwe verkaveling van de binnengronden ook nieuwe buren wonen. Zij hadden dan weer problemen met onze cementplaten als afsluiting. Die moesten er uit en in de plaats wensten zij een groene draad doorweven met klimop. Omdat wij helemaal geen last hadden van die platen en er een vijftal jaar geleden een rij haagbeuk voor hadden geplant vonden wij dat wel wat overdreven. Die haag kon ook geen genade vinden in hun ogen (hoewel zij op de reglementaire afstand was geplant en intussen 2 meter hoog was geworden want zo'n haag werd te breed en een hek doorweven met klimop bleef smal. Bovendien zou het dan moeilijk zijn om de klimop te onderhouden (?!?) Die buurvrouw (die wij intussen madame draad hadden gedoopt) bleef er maar over doorzagen. Zij vond dat hun privacy werd aangetast (waarom kom je dan in godsnaam op een woonerf wonen ?) , zij had inmiddels onze buurvrouw van links al voor het vredegerecht en de rechtbank van eerste aanleg gedaagd omwille van een eik in haar tuin die er al langer dan 30 jaar stond maar die schaduw en bladeren (!) gaf op haar terras. Zij kreeg het nog gedaan ook dat die majestueuse eik moest geveld worden. Het had onze buurvrouw ook nog eens 1500 euro gerechtskosten gekost. Wij zijn dus maar voor de bijl (?!?) gegaan. De platen én de haagbeuk gaan er uit en de volgende weken worden de draadhekken met klimop geplaatst.... Onze linkerbuurvrouw gaat daarentegen niet akkoord en daar wordt het hek voor de platen geplaatst (?!?) De buurman rechts had intussen ook al bekomen dat onze berken werden geveld (gaven teveel schaduw in zijn tuin zodat zijn vrouw en dochter niet konden zonnen...) en nu zou hij nog willen dat onze oude pereboom die nog prachtig bloesemt en tot in de top begroeid is met een klimhortensia ook nog zou moeten verdwijnen. Maar Jan en ik hebben gezworen dat dat niet zal gebeuren. Je zal maar leven tussen boomvrezende buren.... Mijn zus en broer met respectievelijk een tuin van 5000 en 10000 m2 kennen die problemen natuurlijk niet maar moeten dan wel veel meer uren in hun tuin werken om alles wat op orde te houden.....
Vandaag zijn wij met de seniorenclub naar Schaffen en Diest gereden. In de voormiddag brachten wij een bezoek aan het opleidingscentrum voor parachutisten. Wij kregen een mooi beeld van deze training. Hoe de sprongen worden geoefend vanuit een ballon gevuld met helium en daarna met een sprong vanuit een C30, hoe zo'n valmscherm zich ontplooit, hoe de valmschermen daarna worden gedroogd en heel secuur worden opgevouwen, hoe mensen en materiaal worden gedropt in vaak moeilijke omstandigheden. Het was echt boeiend om dat allemaal van nabij te kunnen bekijken. Omdat er teveel wind stond konden wij helaas geen life dropping bijwonen. Na ons middagmaal kregen wij een gidsbeurt doorheen Diest. Deze stad aan de Demer heeft mooie gotische kerken, een historisch begijnhof met wel 80 huisjes, het gloednieuwe stadsmuseum De Hofstadt met prachtige schilderijen en beelden en een mooi provinciaal domein De Halve Maan. Tenslotte proefden wij nog het bier dat sinds kort in een huisbrouwerij in de stad werd gemaakt. Het was een mooie kennismaking met deze stad en zijn bewoners. Bovendien hadden wij prachtig weer en gaf de lente alles nog een mooiere kleur.
Vandaag hebben wij de wandelroute gevolgd langs de verschillende herdenkingsplaten van 5 april 1943. Op die mooie lentedag werd onze stad door de geallieerden per ongeluk gebombardeerd toen zij eigenlijk de Erla-fabriek wilden treffen. De bommen kwamen bijna allemaal op het centrum van onze stad terecht en doodden daar bijna 1000 inwoners. Daarmee vielen in onze stad het grootste aantal burgerslachtoffers in ons land in één keer in WOII. Er waren heel veel kinderen onder de slachtoffers omdat er ook drie scholen werden getroffen. Toen ik met mijn ouders in 1958 in Mortsel in de Edegemsestraat kwam wonen was de herinnering aan dit drama nog heel levendig. Iedereen in de straat had zelf familieleden verloren of kende iemand van de vele slachtoffers. Tijdens de viering van vorige week heeft de amerikaanse ambassadeur voor de eerste keer de herdenkingsplechtigheid bijgewoond. Velen hadden na al die jaren woorden van verontschuldiging verwacht maar het bleef beperkt tot een zich meevoelen met de talrijke doden en gewonden. De leerlingen van de middelbare scholen hebben de laatste getuigen van dit bombardement geinterviewd en die teksten werden gebruikt in een boek over de ramp : "Bommen over Mortsel" Het is goed dat deze ramp nog altijd wordt herdacht. Het toont zo scherp de waanzin aan van oorlog en welke verschrikkelijke gevolgen eruit kunnen voortvloeien.
Lente na een strenge winter en de gevolgen daarvan voor vele gemeenten
In mijn bijdrage van december vreesde ik dat wij geen sneeuw zouden zien deze winter na de warme herfsttemperaturen. Van een understatement gesproken !. De eerste sneeuwbuien werden nog met veel blijdschap begroet maar toen zij zich bleven herhalen met telkens gevaarlijk gladde wegen was de pret er gauw van af. Gemeentebesturen zagen zich geconfronteerd met hoge kosten voor de aankoop van strooizout dat ook steeds schaarser (en daardoor duurder) werd. Nu de lente eindelijk in het land is, zie je pas wat die winterkoude aan onze wegen heeft aangericht. Dus opnieuw hoge kosten voor de gemeentekas om te proberen die schade te herstellen. In onze straat werd enkele keren geprobeerd om met 'putjes vullen' de zaak op te lossen maar die steentjes kwamen meteen terug los. Onze straat wordt immers druk bereden omdat zij als sluipweg wordt gebruikt tussen twee grote invalswegen. Uiteindelijk werden de grotere middelen ingezet door het gemeentepersoneel maar ook hier zien wij dat de zijkanten van de weg al opnieuw afbrokkelen. Wij hopen dat onze straat minder verkeer zal moeten slikken als het stadsplein zal heraangelegd worden en de tram verder doorgetrokken zal zijn. Volgens de plannen die nu gekend zijn zou het dan onmogelijk worden om via onze straat de Statielei te kruisen en zo via de Molenlei naar de Mechelsesteenweg te rijden. Maar we beseffen ook wel dat elke plan nog kan aangepast worden. Intussen schieten de werken van de tramverlenging ter hoogte van de grens Mortsel-Boechout al aardig op. Eind 2012 zouden trams 7 en 15 enkele kilometers verder moeten kunnen rijden. Vraag blijft of het niet zinvoller was geweest om de tram meteen te verlengen tot voorbij Boechout of zelfs tot Lier want nu moeten de bewoners van Boechout en Lier nog hun auto nemen tot aan de tram. Daar wordt wel een park en ride aangelegd maar tegelijkertijd komt er op vraag van de middenstand van de Statielei die zijn parkeerplaatsen voor de deur ziet verdwijnen door de verlenging van de tram en daardoor vreest voor omzetverlies ook een grote ondergrondse parking aan het station in Mortsel. Gaan de mensen dan niet eerder met hun wagen naar Mortsel blijven bollen ? Op het nieuwe stadplein zal woensdag de markt staan en kunnen ook allerlei evenementen doorgaan. De heraanleg van dit plein zal veel geld kosten en dus wil men op het plein ook een gedeelte gaan bebouwen. Daar zijn de huidige bewoners aan de overkant natuurlijk niet gelukkig mee omdat zij dan hun mooie uitzicht op het stadhuis kwijt zijn. Blijft ook de vraag of cliënten gaan betalen voor de ondegrondse parking terwijl hetzelfde aanbod van winkels ook te vinden is in Wijnegem Shopping Centrum waar je gratis kan parkeren ? Intussen worden er ook een nieuw masterplan opgesteld voor de toekomst van Fort IV onze overbuur ( of zoals wij het soms noemen onze voortuin) Volgens info van de technische dienst zou onze straat dan heraangelegd worden als een modelstraat voor Vlaanderen. Wat staat er ons daar nog te wachten ? Wait and see.
Begin december en het wordt stilaan tijd voor de eerste kerstmarkten. In Duitsland zijn zij al eind november van start gegaan maar in Vlaanderen blijft het op Antwerpen, Hasselt en Brussel na vaak beperkt tot slechts één weekend. Vb in Lier, Brasschaat en Leuven gaan zij door in het weekend van 12 en 13 december. Ik kijk er al vast naar uit. Naar Leuven ga ik met drie vriendinnen, naar Brussel met Jan en naar Maastricht met mijn zus en haar dochters. Het beloven vast leuke uitstappen te worden. Een van de volgende jaren hoop ik eens naar Londen in kerstsfeer te kunnen gaan en ook New York staat zeker nog op mijn verlanglijstje. Maar laten wij dus dit jaar al in eigen land beginnen...
Door het aanhoudend mooie weer van de bijna afgelopen novembermaand is de natuur van slag. De voorjaarsbollen die ik in september en oktober in de grond stak steken al parmantig hun neuzen en blaren boven de grond. Nog enkele warme dagen en ik vrees dat de muscari's, en krokussen gewoon nu al gaan bloeien. De ramblerrozen staan nog in volle bloei en ook de Queen Elisabethrozelaar heeft nog enkele bloeiende exemplaren. De viburnum staan in volle bloei en ook de toverhazelaar is aan het twijfelen om al zijn bloesem te laten zien. Wat een verschil met vorig jaar toen het begin november al een eerste keer sneeuwde en het flink wat kouder was. Hopelijk valt de koude nu niet meteen van de ene dag op de andere in want anders vrees ik toch dat dat bepaalde struiken en planten zuur gaat opbreken. De dieren zijn trouwens ook van slag. De egels zouden nu al lang en breed aan hun winterslaap moeten begonnen zijn maar ook zij vinden het nog te warm. Enkele weken gelden bestelde ik via Tuinadvies een nieuw voederhuisje (zie foto) voor de vogels. De gevederde vrienden hebben het al wel ontdekt maar echt behoefte aan die extra voeding hebben zij er nog niet aan want zij vinden nog voldoende voeding in de natuur. Morgen begint december al. Van een witte kerst zullen wij maar niet meer dromen zeker ?
Met prachtig herfstweer toch al denken aan Sint Niklaas en Kerstmis.
De laatste dagen staat het weer op zijn kop. Het lijkt wel september buiten al zie je natuurlijk wel aan de kale bomen dat wij al wat later op het jaar zijn. Heerlijk is het om met deze temperaturen nog wat in de tuin te werken. Er bloeien zelfs nog heel wat witte ramblerrozen en ook de goudsbloem draagt nog heel wat geel-oranje bloemen. De viburnum staat ook al volop in bloei, normaal moeten wij wachten tot medio december. De decoratie in huis is nu in het teken van de Sint en Piet. Wij hebben hier in huis immers twee pieten die binnenkort onze goedheilig man mogen verzellen op zijn tocht langs de brave kinderen. Daarna begin ik aan de versiering voor Kerstmis. Altijd een heel werkje. Jaren geleden toen ik in Amerika woonden ben ik er besmet met de kerstmicrobe. Dat resulteerde inmiddels in een grote collectie kerstmannen en elk jaar komen er nog enkele bij. De meeste kerstmannen hangen in onze kerstboom maar wij hebben ook een levensgroot exemplaar buiten op de bank zitten. Wat ik wel belangrijk vind is dat de kerstman echte ogen moet hebben. Tegenwoordig zie je veel exemplaren met enkel twee zwarte puntjes als ogen en die vind ik echt lelijk. Ook de Dickensiaanse huisjes met verlichting en geluid vind ik pure kitch. Of hoe je toch kritisch kan staan tegenover kerstdecoratie.... Nog 34 dagen en het is al kerstavond. Op Kerstdag komt de ganse familie van Jan samen. Omdat die familie zes kinderen, vijf schoonkinderen, 16 kleinkinderen waarvan al negen gehuwd of samenwonend en 18 achterkleinkinderen omvat is dat telkens een heel grote groep die elkaar treft. Maar het blijft een hele toffe traditie die wij graag blijven verderzetten. Met nieuwjaar komt mijn familie bij elkaar. Ons mama, haar drie kinderen, drie schoonkinderen, acht kleinkinderen waarvan al twee met vriend(in) toch ook een hele groep. Wij trekken altijd namen en zo moet ieder voor iemand uit de groep een pakje kopen. Om teleurstellingen te voorkomen mogen suggestielijstjes met minstens drie voorstellen uitgewisseld worden zodat het toch nog een verrassing blijft wel cadeautje je krijgt. Ik kijk echt al uit naar de eindejaarsfeesten. En wij blijven hopen dat ons mama tegen die dagen uit het ziekenhuis kan ontslagen worden en met ons kan meefeesten.
Na een moeilijke periode eindelijke flinke vooruitgang voor ons mama.
Ons mama ligt al weken in het ziekenhuis. Of beter gezegd in vier verschillende ziekenhuizen. Wij hebben haar al gevraagd of zij soms voor Testaankoop aan vergelijkend onderzoek doet.... Op 12 augustus is zij voor een kleine ingreep in een ziekenhuis terechtgekomen en door een hele reeks tegenvallers en een bijkomende zware ingreep (haar beide knieën werden in één operatie vervangen) ligt zij nu sinds kort in Hof ter Schelde op de Linkeroever in Antwerpen. Deze week zag jij haar van dag tot dag vooruitgaan. Wij hebben een beurtrol in de familie om op bezoek te gaan zodat wij ook allemaal eens vrij zijn. Want 12 weken dat kan tellen... Nu hopen wij dat ons mama binnen een vijftal weken naar RVT Sint Jozef in Lier zal kunnen verhuizen. Zo zal zij op amper enkele honderden meters wonen waar mijn broer Peter werkt zodat hij gemakkelijk eens kan binnenspringen. Ook Cultureel Centrum De Mol is vlakbij en dan kunnen mama en ik opnieuw naar de middagen van toen. Dus nu nog even doorbijten en tegen de feestdagen zal hopelijk alles achter de rug zijn en kunnen wij het nieuwe jaar feestelijk inzetten.
De afgelopen weken had ik nauwelijks tijd om een berichtje te posten op mijn blog. Reden : ons mama werd op 12 augustus opgenomen in het ziekenhuis. Zij had wat pijn in de rechter lies en dacht dat in enkele dagen die problemen konden opgelost zijn. Zij had in het voorjaar al eens een behandeling gekregen in de pijnkliniek en daardoor was de pijn in haar linkerlies volledig verdwenen. Begrijpelijk dat zij voor deze aanpak koos, zeker omdat wij eind september twee weken op vakantie zouden gaan naar Blankenberge. Helaas is het deze keer niet goed verlopen. De ingreep moest uitgesteld worden omdat ons mama bloedverdunners nam en die medicatie eerst moest afgebouwd worden. De ingreep was niet meteen succesvol maar toch moest ons mama al na enkele dagen na de ingreep het ziekenhuis verlaten. De vorige keer had zij na de ingreep nog twee weken in een revalidatiecentrum kunnen doorbrengen maar dat kon deze keer niet omdat zij intussen in een RVT was opgenomen (en dus niet meer thuis woonde) en daardoor geen voorrang tot opname meer had. Na amper twee dagen in de RVT (waaruit bleek dat die RVT totaal niet in staat was om zwaar zorgbehoevende patienten te verzorgen door een groot tekort aan ervaren personeel) is zij dankzij de huisarts terug naar een ander ziekenhuis overgebracht. Daar ging haar toestand echter stelselmatig achteruit. Zij had heel veel pijn die alleen met zware morfinepleisters kon bedwongen worden. Omdat uit RX opnamen ook gebleken was dat haar knieën in heel slechte toestand waren (alle kraakbeen was weg en de kruisbanden waren allemaal over en de twee benen waren tov van elkaar verschoven) Op deze manier kon zelfs de beste massage of kiné haar niet terug tot stand te brengen. Daarom werd beslist om te kiezen voor een zware operatie (de beide knieën tegelijk vervangen door protheses in één operatie) en daarvoor moest zij nog maar eens naar een ander ziekenhuis overgebracht worden. Die operatie is op het laatste nippertje niet kunnen doorgaan De chirurg heeft eigenlijk haar leven gered door de operatie nog net op tijd af te blazen..Zij had zij namelijk intussen longemboliën opgelopen door een trombus in haar been. Een gevolg van het stopzetten van de bloedverdunners die na afloop van de infiltratie niet meer waren heropgestart en door het lang in bed leggen. Tot onze ontzetting bleek dat ook haar medicatie voor haar hart en bloeddruk was stopgezet. De chirurg had bij hoge uitzondering op het laatste ogenblik de pre-operatieve onderzoeken nog eens willen nakijken in haar dossier en die niet gevonden. Uiteindelijk bleek dat zij zelf niet waren uitgevoerd.... Nochtans was er eerder een afspraak gemaakt dat het tweede ziekenhuis deze onderzoeken zou doen en pas dan zijn patiënte zou laten overbrengen naar het derde ziekenhuis. De chirurg heeft inmiddels een vlammende brief naar de hoofdgeneesheer van het tweede ziekenhuis verstuurd...Bovendien bleek dat een longonderzoek een tiental dagen ervoor al afwijkingen had aangetoond maar daar was niets aan gedaan. Intussen is gelukkig de toestand van ons mama, nu alle medicatie terug herstart is, al heel wat verbeterd. Zij krijgt dagelijks kiné aan bed en kan af en toe in de zetel gezet worden. Als alle medische problemen van de baan zijn zullen wij met de chirurg bekijken of de zware operatie toch nog kan gebeuren. Intussen ligt ons mama dus nu al zeven weken in het ziekenhuis, de vakantie aan zee werd geannuleerd en samen met mijn broer en zus gaan wij haar elke dag bezoeken. Dat dit zwaar is voor onze gezinnen kan je wel begrijpen. Gelukkig springen de partners bij. Zelf heb ik ook de nodige medische problemen. Ik ga drie keer per week naar de kiné want ik word eens te meer geplaagd door een tenniselleboog en door een ontsteking in mijn voet. Ook de rugproblemen zijn terug van weggeweest. De stress van de laatste weken zal daar wel niet vreemd aan zijn.... Wij hebben intussen noodgedwongen de kamer in haar huidige RVT opgezegd en alles tijdelijk verhuisd naar de kelder van mijn zus. De kosten van de RVT samen met de ziekenhuisfacturen liepen erg hoog op. Gelukkig hebben wij intussen een plaats voor haar gevonden in een gespecialiseerde RVT waar wij zeker zijn dat haar de beste zorgen kunnen gegeven worden. Dat kan nog wel enige tijd duren eerst moet ons mama zo veel mogelijk herstellen en revalideren.
Vandaag een mailtje in de bus gekregen van de leraar van onze Mirco om ons eraan te herinneren dat hij vandaag in de school verwacht werd voor een praktijktest. Het leuke was dat die leraar dat op mijn blog had gelezen en dus via deze weg aan de afspraak herinnerde. Wij waren dat natuurlijk niet vergeten en hebben onze Mirco geholpen om de vragenlijst goed door te nemen. Wij hopen dat het vlot zal gaan. Toch attent van die leraar en eens te meer een bewijs hoe klein de wereld is geworden nu velen gebruik maken van e-mail en een eigen blog verzorgen.
Het thema dit jaar in Disneyland was Mickey's magical party. En dat hebben wij geweten. Het was de eerste keer dat wij het park bezochten in volle zomer en dat geeft toch een heel speciaal gevoel. Er zijn veel meer shows en optredens en het park is extra lang open (tot 11uur) Dat geeft je de mogelijkheid om eerst het moviepark te bezoeken en dezelfde dag ook nog het gewone park.Wij bekeken een film waarin het leek alsof een toeschouwer meespeelde in verschillende scènes. Schitterend getruceerd (denk aan het reclamefilmpje van Belgacom : Hoe took my badjas ?) maar dan nog beter. Een treintje bracht ons achter de scènes van de film. Wij beleefden mee hoe een aardbeving, een waterval en een brand werden geënsceneerd Heel spectaculair. Wij genoten van de stoet met alle hoofdfiguren van de Disneyfilms en van de vele shows. . Wij voeren mee met de rivierboot en 's Avonds genoten wij nog van de lichtstoet en het vuurwerk op muziek. Kortom het was een prachtige eerste dag. Dankzij een voordelige aanbieding van een nederlandse reisoperator konden wij drie nachten logeren in een suite hotel voor een belachelijke prijs (de crisis heeft ook zijn voordelen !) zodat wij daarna ook Parijs nog konden bezoeken. Met de metro dus naar de verschillende bekende gebouwen in Parijs. De Notre Dame, de Eifeltoren, de Invalides, Pére Lachaise, Centre Pompidou, Arc de Triomphe, Musée d'Orsay, Het kasteel van Versailles In de begraafplaats van Père Lachaise stelde een wandelaar ons voor om als gids de bekende rustplaatsen aan te tonen. Daar gingen wij gretig op in want wij zagen andere toeristen verwoede pogingen doen om de juiste plaatsen te localiseren. Op amper een uur tijd konden wij zo het graf van Edith Piaf, Parmentier, Sarah Bernard, Gilbert Becaud, Simone Signoret en Yves Montand, Molière, Oscar Wilde, en dan vergeet ik er nog wel enkele. Gelukkig konden wij foto's maken als geheugensteuntje. Onze gids bleek zeer goed op de hoogte niet alleen van de bekende mensen maar ook van het materiaal waaruit de grafstenen waren gemaakt en waarom voor een bepaalde uitvoering was gekozen. Zijn kennis over deze begraafplaats was echt indrukwekkend en toch was hij geen officiele gids maar gewoon een ervaren bezoeker. De combinatie van het bezoek aan een attractiepark en de citytrip is ons prima bevallen. En onze zoon en pleegdochter konden dit gelukkig bevestigen. Wij sloten ons bezoek af met een lekker etentje bij de ouders van onze pleegdochter.
Zondag hebben wij in Antwerpen de nieuwe toegang tot het centraal station bezocht. Op het Kievitplein zijn daar de laatste jaren heel wat grote gebouwen opgetrokken oa voor Lucent Alcatel, maar ook een Accor Hotel en residentiele appartementen werden er gebouwd. In het midden van het plein werd een kunstwerk geplaatst dat bestaat uit enkele kunstbomen verbonden met metalen kabels en waarvan uit de top echte planten groeien. Het heeft iets onwezenlijks maar toch is het ook mooi. In een van de gebouwen heeft zich ook "le pain quotidien" gevestigd. Het contrast valt meteen op want er is gekozen voor dennenhouten meubilair en aan de gastentafel kan je samen je broodmaaltijd gebruiken en doorbreek je daardoor het anonieme van de stad. In de namiddag zijn wij naar de laatste dag van de Sinksenfoor geweest. Die laatste dag wordt ook de Big Bang genoemd omdat er dan sterke kortingen gegeven worden op de prijzen van de verschillende atracties. Wij stonden in bewondering voor de waaghalzen die het riskeerden om op snelle of hoge attracties te gaan. Wij keken naar de tombolakramen waar mensen een gokje waagden om een groot pluchen dier, een plasmatv of een huishoudtoestel te winnen. Maar het meest genoten wij nog van de nostalgie van de oude kermismolen. Al jaren een vertrouwd item op de kermis maar nog altijd een groot succes. De sinksenfoor zit er weer voor een jaartje op en dat zullen de buurtbewoners allicht wel leuk vinden.
Vandaag geraakte bekend dat verschillende grootwarenhuizen erover denken om niet langer meer een papieren versie van hun reclamefolders te verdelen. Zogezegd om milieuredenen (minder papierverbruik) maar eigenlijk om puur economische redenen. Het is namelijk een stuk goedkoper. Makro bood al de keuzemogelijkheid voor zijn cliënteel om alleen nog de digitale copie te ontvangen. Maar ook Carrefour en Delhaize willen het nu uitproberen. In praktijk zal je dus alleen nog een folder kunnen krijgen wanneer je er bewust voor kiest en wellicht ook de portkosten ervan wil betalen. Wij hebben al jarenlang een sticker op onze brievenbus met de melding geen ongeadresseerd drukwerk en hebben nooit het gevoel gehad om belangrijke aanbiedingen te missen. Wij kregen inderdaad van Lidl en Makro de digitale versie in onze bus. Ook de nieuwsbrieven van culturele centra, CM en allerlei verenigingen lazen wij op de computer. Groot voordeel : eens gelezen waren zij met een druk op de knop verdwenen. Dus ook geen geloop meer naar het containerpark om al die kleurrijke brochures weg te brengen. Zou dit nu ook betekenen dat de papieren versie van de kranten op termijn in de verdrukking gaat komen ?Wij lezen inderdaad in de week de krant op de computer al surfend langs de verschillende nieuwssites. Een papieren versie komt hier alleen nog in het weekend binnen. Het gebruiksgemak van een krant als je onderweg bent met de trein, de bus of de tram zal die evolutie nog even tegenhouden. Ik zie de mensen daar nog niet zo snel van afstappen.
Deze week verschillende keren geconfronteerd met het onheil dat onbevestigde geruchten kunnen uithalen. De adoptiedienst Horizon op wiens deskundige bemiddeling wij destijds een beroep deden om onze jongste zoon Mirco te adopteren, kreeg een goed jaar geleden een golf van kritiek. Zij zorgden ervoor dat honderden chinese meisjes een lieve thuis vonden in Vlaanderen. In de media werd het verhaal gebracht dat sommige chinese babies niet vrijwillig waren afgestaan, maar door de overheid weggenomen bij de natuurlijke ouders omdat zij ondanks de strikte geboortebeperkingsmaatregelen toch een tweede kind hadden gekregen. Nu intussen is gebleken dat er nooit één van die babies in Vlaanderen werd geadopteerd is het onheil al geschied. De goede naam van deze adoptieorganisatie is besmeurd. Zij moesten door alle problemen intussen zelfs hun organisatie opdoeken terwijl hen persoonlijk niets kan verweten worden. Toen ik gisterenavond naar de herdenkingsdienst van Michael Jackson keek bekroop mij hetzelfde gevoel. Welk beeld kregen wij van deze wereldster de laatste jaren via de media. Terwijl hij intussen toch in het Guiness Book of Records is opgenomen als meest genereuze schenker aan allerlei goede werken. In onze gemeente werd er ooit een postbode ten onrechte beschuldigd van diefstal. Enkele maanden later werd de ware schuldige opgepakt maar nog jaren moest hij door het leven met zijn bijnaam de postbode met de lange vingers. In onze maatschappij beschouwen wij zulke verhalen als 'collateral damage' (mensen die meedelen in de brokken maar er niets aan kunnen doen) maar het blijft een zeer pijnlijk fenomeen.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .
Ik ben een vrouw en woon in mortsel (belgie) en mijn beroep is huisvrouw .
Ik ben geboren op 04/02/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: toneel, tuinieren, muziek.
Ik ben moeder van twee volwassen adoptiezonen (1 vlaams en 1 roemeens)en een pleegdochter (frans-algerijns) In ons multicultureelgezin kenden wij daardoor de nodige problemen. Ook professioneel ging het niet altijd zo vlot.
Jij beseft dan pas hoe snel het leven gaat
. Ik ben binnen twee jaar al veertig jaar afgestudeerd van de humariora (;-) en dit jaar al dertig jaar gehuwd.Toch is het telkens leuk om het levensverhaal van jeugdvrienden te horen. Een buurjongen is zelfs een heuse radio BV geworden (Koen Fillet) en het babyzusje van een schoolvriendin startte een zangcarrière (Pitty Polack)
Dankzij Facebook en internet is de wereld echt klein geworden en kan je ke netwerk steeds beter uitgebouwe, en onderhouden. 
Dit is de oude weg van Chicago naar Los Angeles vooraleer de interstates hun functies ovenamen. 
Als je in een kleine stad als Mortsel woont, heb je een kleinere tuin. Mortsel is naar ons werd verteld één van de drukst bewoonde steden van Vlaanderen. De tuintjes zijn er relatief klein. Ons perceel van 470 m2 is nog redelijk 'groot' te noemen voor een stedelijke agglomeratie. Maar so wie so heb je daardoor een intenser contact met de buren.
Zondag hebben wij in Antwerpen de nieuwe toegang tot het centraal station bezocht. Op het Kievitplein zijn daar de laatste jaren heel wat grote gebouwen opgetrokken oa voor Lucent Alcatel, maar ook een Accor Hotel en residentiele appartementen werden er gebouwd. In het midden van het plein werd een kunstwerk geplaatst dat bestaat uit enkele kunstbomen verbonden met metalen kabels en waarvan uit de top echte planten groeien. Het heeft iets onwezenlijks maar toch is het ook mooi. In een van de gebouwen heeft zich ook "le pain quotidien" gevestigd. Het contrast valt meteen op want er is gekozen voor dennenhouten meubilair en aan de gastentafel kan je samen je broodmaaltijd gebruiken en doorbreek je daardoor het anonieme van de stad. 
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .
